Huil maar niet Maarten

Dat was nog eens sentiment, een eenmalige nieuwe uitzending van 'Hier Is.... Adriaan van Dis'. Een programma waar alle boekenliefhebbers-op-leeeftijd van nu naar snakken. Ook Matthijs van Nieuwskerk denkt geloof ik dat hij niet aan Van Dis kan tippen en staat een avond van zijn eigen zendtijd af. Het is bijzondere tv, dat zeker. Maar Van Dis is ook een jaartje ouder geworden en is niet meer helemaal de charmante goedlachse krullenbol die hij toen was.

Maarten Biesheuvel. Zijn verzameld werk ken ik niet. Ooit las ik In de Bovenkooi van hem. Was indrukwekkend. Een gereformeerde jeugd en de psychiatrie waren echt onderwerpen in de jaren zeventig tachtig. Wat zouden mensen die dat gemist hebben nu van hem denken? Het is ontroerend, deze kwetsbare schreeuwende man, met wie nauwelijks een gesprek valt te voeren. Het grijpt je naar de keel. De manier waarop hij voorleest en om zijn eigen verhaal begint te huilen. 'Huil maar niet Maarten', zegt Van Dis.

Wat ik wel interessant vond was dat Van Dis tegen Van Nieuwkerk en de DWDD-kijker zei dat een gesprek soms pas na vijf minuten op gang komt. Dat men een gesprek de tijd moet gunnen.