Gij zult u geen gesneden beeld

In Naarden Vesting is een winkeltje, het heet De Oude Markt, in tweedehands rommel, waar ik erg dol op ben. Het heeft krankzinnig veel beelden: boeddhistische en katholieke. Ik vind ze geweldig en wil ze allemaal wel. 

Ooit toen ze zestien was, een half leven alweer geleden, logeerde Nichtje bij mij en kuierden we door het Vondelpark. Daar waren allemaal hippies met koopwaar. Nichtje was opgevoed in de strafgereformeerde traditie en siste woedend tegen mij: Het is allemaal afgoderij! 

Beelden waren bij ons thuis een hele grote zonde. Vanwege dat God tegen ik meen Mozes gezegd zou hebben: 'Gij zult geen andere goden voor Mijn aangezicht hebben. Gij zult u geen gesneden beeld, noch enige gelijkenis maken, van hetgeen boven in den hemel is, noch van hetgeen onder op de aarde is, noch van hetgeen in de wateren onder de aarde is.' Ofzo. 

Dat ik dat nog weet! Ik word heel blij van de beelden.  Uit welke gezindte dan ook. Ze staan voor allemaal verschillende maar altijd positieve troostrijke waarden.

Weer een afscheid

Een heerlijke avond bij een Turks restaurant in De Pijp. Afscheid van weer een heel fijne stagiaire. Vijf maanden zijn onze stagiaires bii ons, ze werken noodgedwongen als een volwaardige arbeidskracht. Daar leer je wel veel van. Volgens mij zijn we best een leuke stageplek. Alle ambitie, werkdrift, vriendschappelijkheid en eigenzinnigheid op enkele vierkante meters. Er is geen ontsnappen aan. 

Dat ze me vertrouwen bleek wel uit dat ze me voluit na gaan doen. Keihard lachen. Ik herhaal. Wat een heerlijke avond.

In heaven

Ga op de lunch bij Zus&Zwager1. Zij zijn met pensioen en hebben een heel ander leven. Zus1 geeft me 'As it is in heaven' mee. Om mij te ontspannen. Wat een heerlijke film. 2009 alweer. Iedereen heeft 'm natuurlijk al lang gezien. Hinase ick ende tu.

Voor wie 'm ook gemist heeft (dat kán toch?): De film gaat over een bekende dirigent die tijdens zijn carrière een hartaanval krijgt. Hij besluit terug te keren naar zijn geboortedorp in het noorden van Zweden. Hij gaat in het oude schoolgebouw wonen. In het dorp komt hij zijn oude klasgenoten weer tegen en ziet hoe de grootste pester van toen nu het dorp terroriseert en zijn vrouw mishandelt. Hij wordt gevraagd om naar het lokale dorpskoor te komen luisteren, en hij laat hij zich overhalen om hun dirigent te worden. Hij probeert door middel van stemexpressie iedereen een plek in het koor te laten vinden en deze werkwijze maakt veel los onder de dorpelingen: jaloezie, liefde en een zoektocht naar waar iedereen echt voor staat. Tijdens een optreden zingt Gabriella het dorp toe met de boodschap dat ze haar eigen leven weer wil leiden.

Ach, mooi! Mooi! Snif.

Gabriella's song:

Het begin van een keuken

'Wat wilt u allemaal?' vraagt zo'n keukenverkoper dan. Nou eh, we willen veel kastjes, want er moeten twéé huishoudens naar één keuken. We hebben allebei een ruime collectie pannen, kopjes, mokken, glazen, borden, bestek, messen, schalen, voorraad....

Wat vindt u mooi? vraagt-ie. En: Wat voor vloer denkt-u aan?

En dan rolt er zo'n eerste schets uit.

De keukenboer

Naar de keukenboer te Houten. De verkoper haalt zo húp de keuken van onze nieuwe woning uit zijn systeem en gaat dan onze wensen intekenen in zijn AutoCAD. Wat is dat leuk. Niet alle wensen passen, maar dan doen we het weer anders. 

Vroeger had ik een hekel aan verkopers, die wantrouwde je. Dat heb ik niet meer zo. Ze kunnen heel veel vraagstukken voor je beantwoorden. Oplossingen laten zien. Opties op tafel leggen. 

Bobby en ik zijn het heel snel eens over de concepttekening. Alweer. Grappig is dat. We nemen het plaatje mee naar huis. Die mogen we verwerken. Over twee weken gaan we verder met de detaillering: kleuren, materialen, greepjes en kranen.

Postiljon

Daar zit ik dan te wachten in de lobby van het Postiljonhotel te Bunnik. Buiten hangen grote reclameborden voor driedelig grijze maatpakken voor slechts 399 euro. Binnen alleen mannen in pakken. Ik mag met twee praten, in een achterafzaaltje. 

Er is weer veel reuring in de werksfeer. Dezer dagen is het Polare. Er zijn ook mensen die het geheel ontgaat, tot mijn verbazing, maar ben er ongeveer dag en nacht mee bezig. De kranten en de radio en tv ronken allemaal meningen. De mensen die wellicht invloed hebben op wat er gebeurt houden zich gedeisd. Als er ook maar een belang geschaad dreigt te worden, gaan ze mij bellen en tekeer.

Wat een leuk werk heb je toch, Lucie Theodora. 

Het is de kunst van je af te schudden en er bij tijd en wijle een beetje om te lachen. 

Gamba

Een concertje zoeken om de zinnen te verzetten. We komen uit op een viola di gamba-concert in de voormalige schuilkerk De Hoop te Diemen. Dat is maar een stief kwartiertje fietsen.

Er blijkt een heel circuit van maandelijkse zondagmiddag kamerconcerten in kleine kerkjes in Gooi- en Eemland te bestaan.   Dit kerkje is er een van. Dit gebouw stamt uit de tijd dat de katholieken in Noord Nederland geen kerken mochten hebben. Er was hoogstens een gedoogbeleid. Aan de buitenkant zie je dus niet dat het een kerk is. Binnen is het prachtig. Het gebouw is nu van Stadsherstel Amsterdam, dat veel onbeheerde kerken opknapt en exploiteert, zoals De Duif, de Amstelkerk en de Posthoornkerk.

Er komen zo'n 120 mensen af op het concert en daarmee is het kerkje bomvol. Het ensemble The Spirit of Gambo heeft wel zes of zeven viola da gamba's mee. Schitterend zien ze eruit: ze zijn  handgeschilderd en hebben dierenkoppen. Een van de muzikanten bouwt die instrumenten en verkoopt ze inmiddels wereldwijd. Het is bijzondere muziek, het geluid is aardser dan viool en cello, beetje slepender. Komt misschien van de darmen besnaring.

Als met al is het een heerlijk middagje na Hoofddorp nu te te Diemen. We zijn echte meesters in uitstapjes, stellen we vast. Dit uitstapje eindigt bij de Diemer Chinees Long.



The making of basviool Ezel:

Troost

Ik had even gemist dat het Maand van de Spiritualiteit is, maar in de religieuze boekwinkel Het Kruispunt te Hoofddorp stuit ik op het essay Troost in dit kader door Arie Boomsma. à € 2,50. Vorig jaar had ik me ook al verbaasd over het 'essay' over 'stilte' door Jan Mulder. Dit 'essay' is een beetje dun, in meerdere opzichten, weinig pagina's, grote letters. Meer een lang artikel dan een boek. Maar wel leuk om te lezen.

Troost doet me denken aan mijn oud-collega L., die af en toe kwam vragen of we troostsoep konden gaan eten. De stilzwijgende afspraak was dan dat hij daarmee erkenning kreeg voor dat het allemaal niet meeviel, maar dat ik verder geen vragen stelde. Want L. was mijn baas, het ging meestal of te persoonlijke of over vakpolitiek gevoelige kwesties, en ik was journalist. Ik kon het beter niet weten. De troost was dan dat ik er even wàs als hij dat nodig had. We deden dat over en weer, het was een mooi ritueel.

Troost. Eigenlijk weet je alleen van familie en goeie vrienden dat ze troost nodig hebben. Dat ze pijn of verwarring ervaren en zich alleen voelen. En weet je of je dat geeft. Of niet geeft. Ongevraagd advies is géén troost.

Arie Boomsma vertelt in dit boekje anekdotes uit zijn leven waar hij troost uit putte als kind en later als volwassene. Zijn moeder. Een docent. En steeds vaker muziek, poëzie, kunst. En hoe slecht hij is in troost bíeden. En dat hij het zelf niet goed kan, troost bieden. Huggen is soms te gemakkelijk. Gemakkelijke goede raad ook. De kunst is vragen stellen en luisteren.

Misschien is het wel vederlicht en tamelijk oppervlakkig, en hadden er nog wel wat cultuurfilosofische fragmenten over troost door de eeuwen heen bij gekund, ik vind het toch onderhoudend, ontwapend en tot reflectie stemmend. Ik weet alleen nog heel veel meer soorten troost dan Arie: lekker eten, lekker wijntje, lekker likeurtje, je laten verzorgen, vrijen, (uit)slapen, tv-series, uren douchen, uren bellen...

Motorolie

Sinds vorige week zaterdag stinkt het nogal in de bolide als ik langzaam rijd. In de file, in de stad als je een route rijdt met veel stoplichten, en vooral bij het achteruit inparkeren. Ik heb het idee dat er uitlaatgassen binnen komen. Maar zodra ik uptempo rijd is er niets aan het handje. Zolang ik geen tijd vind voor de garage draai ik de raampjes maar wijd open zodra ik het ruik. Wel koud trouwens. Brrr.

Het lampje van de olie licht op: de hoogste tijd voor nieuwe motorolie. Op zich niets bijzonders: mijn oude bolide verbruikt nogal wat olie. Als ik motorkap open om de olie bij te vullen blijk ik na de vorige bijvulling van de olie de knop er niet op terug gedraaid te hebben. Die knop ligt er wonder boven wonder los nog steeds onder de motorkap. Blijkbaar lag hij klem. 

Alle onderdelen onder de kap glimmen van de olie, zwarte smurrie. Ben ik weer aan de dood ontsnapt?

Met meters keukenrol dep ik de zwarte smurrie zo goed en zo kwaad als het gaar weg. En als ik dan weer rijd is de stank ook weer weg.

Uitje naar Hoofddorp

Je verzint het niet, maar we hebben een geweldig uitje naar Hoofddorp. Dat komt: we moeten van het nieuwe huis naar keukens gaan kijken teneinde te bepalen waar de leidingen moeten komen. We hebben tegoedbonnen gekregen van de firma's Bruynzeel en Eigenkeuken. Eigenkeuken heeft filialen in Houten, Hoofddorp en Capelle aan de IJssel. Al die plaatsen hebben afgrijselijke bedrijventerreinen, maar omdat we vandaag vanuit Amsterdam opereren kiezen we het afgrijselijke bedrijventerrein van Hoofddorp.

Ik ben een béétje met de hakken in het zand, want uit ervaring weet ik: in zo'n showroom zie je al gauw door de bomen het bos niet meer. Ik wil alleen kijken met een afspraak, want ik weet dat ik uiteindelijk al die prijzen voor al die schitterende rijke opties zoals een granito aanrechtblad gewoon veel te hoog vind. De vorige keer eindigde de reis langs de keukenboeren uiteindelijk toch bij Ikea. En iedereen zei: wat heb jij een leuke keuken. Maar het is Bobby's eerste keuken. Hij wil zich oriënteren. Na afloop van het 'alleen kijken' in Hoofddorp maken we een afspraak in Houten.

Dan gaan we op boekhandelstocht. Eerst naar het labyrint achter de kerk en dan de boekwinkel 'Het Kruispunt', waar het erg fijn toeven is en praten met de bedrijfsleidster. Dan copieus lunchen bij lunchcafé Marktzicht  en tenslotte naar boekhandel Stevens, om de eigenares te strikken voor een blog. En dan nog even de kookwinkel, om pannen en messen en blenders en koffiemachines te bewonderen. Hoe lelijk Hoofddorp ook is, het is een ideaal doel voor een uitje.

Memories

Het is jaren geleden dat ik bij mijn oude hang out op de Elandsgracht Turks restaurant Divan was. Ik stap uit de tram op de Raamgracht en zigzag in het donker langs de Looiersgracht en bijbehorende dwarsstraten tot aan de Eerste Looiersdwarsstraat 2. Al die tientallen, honderdtallen avondlijke wandelingen door de Jordaan ooit. Mijn oude huis. Foto.

Nooit meer in de binnenstad, heb ik toen besloten.

Het is eigenlijk best leuk in de binnenstad. Het was een geweldig huis. My Home is My Castle. En Divan met haar warmhartelijke eigenares Nurit, wat mis ik haar. Nu heb ik in Oost de Thai en de Chinees, maar zij halen het niet bij Nurit. 

Vos

Deze week is wéér zo vol. Echt goed wel allemaal, maar het voelt niet helemaal bien als je geen ideeën hebt om je blog bij te werken. 

Af en toe een foto schieten gaat nog net. Deze foto is van een meneer die ik spreek, die een prachtig kunstwerk van een vos in zijn werkkamer heeft hangen. Híj spreekt, is beter uitgedrukt, terugkijkend op die twee uur daar.

Wat een energie, drive, overtuiging, ideeën, wilskracht, doorzettingsvermogen en meer van die dingen.

Hij vertelt over een boek dat hij gaat uitgeven: generatie ZZZ. De generatie die horizontaal op de bank ligt en naar schermpjes kijkt. Zijn dochter van 15. De nieuwe generatiekloof.

Mooie vos. Ze zeggen dat ik een sluwe uitgever ben, vertelt hij. Dat spreekt hij graag tegen. Maar al te graag poseert hij met de vos.

Huis aan de Vecht (deel tig)

Zoals gezegd: de wooncoach is vorige week van het project afgehaald. Vandaag gaan we voortvarend door met de projectmanager. Een leuke jonge stedenbouwkundige. Hij legt uit wat er allemaal gebeurd is en belooft dat ze juni gaan bouwen en dat we november 2014 in het nieuwe huis kunnen. 

Als er zes huizen daadwerkelijk verkocht zijn, maar daar twijfelt hij niet aan. Eén stel heeft al getekend. Twee docenten handvaardigheid. Hoe kán dat nou, vragen wij. Wat hebben zij gedaan wat ons niet lukte? Verder zijn er twee gezinnen met kinderen en komt er een aantal jonge stellen te wonen, weet hij, dus het wórdt een kinderrijke buurt.

Vroeger stonden op de plek waar we komen te wonen nare jaren vijftig sociale woningbouwflats. Honderd gezinnen. Die zijn nu weg. Het afbreken van die flats en de verhuisvergoeding aan die mensen à € 5500 maakt dat de grondprijs nogal duur is. Ook weer leerzaam om te weten.

Een stukje tooling

We evalueren 2013 en bedenken punten ter verbetering voor 2014. We missen een stukje tooling, zeggen sommigen. Dat in alle artikelen staat te lezen hoe ondernemers meer geld kunnen verdienen. Ondernemers liggen wakker. Hoe kunnen we ze helpen. Lijstjes met how to. Do's en don'ts. Daarom hebben mensen een abonnement. Een stukje tooling, herkauw ik achteraf. Een stukje tooling.

Drank!

Cas komt eten, buurtbewoner, met wie ik eens in de zoveel tijd een wijntje drink bij Het Badhuis. Ik drink niet meer hoor, waarschuw ik. Voor hem heb ik wel biertjes. Ik vind het even gezellig als altijd. Ik hoop hij ook. Wat er verandert is dat ik eerder denk: Zo, het is genoeg geweest, het is bedtijd. 

Bij DWDD een item met Connie Palmen over een - naar het schijnt briljant - boek over waarom schrijvers drinken. Ze heeft een glaasje water voor zich staan. Blijkbaar is ze gestopt met de alcohol. Waarom is ze gestopt? Omdat een hele lieve vriendin haar voorzichtig had gezegd dat ze zo naar was geworden. DWDD-tafelheer Paul de Leeuw vraagt gretig aan haar: Hoeveel drónk je dan? Connie zwamt er een beetje omheen, maar hij is vasthoudend: Nee, hoeveel!?!

Ramses

Prachtige vierdelige tv-serie over Ramses Shaffy. Maarten Heijmans die hem vertolkt is een topcharmeur! De uitzendtijd zaterdagavond vind ik niet fijn, dat is meer tijd voor lezen, tekenen, dvd's, maar daarna is er altijd weer het onvolprezen Uitzending Gemist.

De liedjes van Ramses, ik kan ze allemaal dromen. In het leven van Ramses heb ik me nooit zo verdiept. Natuurlijk moet er onder zulke uitzinnigheid een zwarte pijnlijke kant zitten. Die krijgen we neem ik aan in deel 3. De scene dat Joop uiteindelijk bij hem weggaat ('Ik kán dit niet') is wel heel heel heel treurig. En Liesbeth List bij haar Sees Nooteboom. 

Etty

Het boek over Etty Hillesum dat ik van de week kreeg, ik ben er in begonnen, maar mijn hoofd staat er niet zo naar. Vanavond maar een tekening gemaakt. Er lijkt een nieuwe serie geboren te worden: iconische figuren. Dat kan alle kanten op!

Uit het lood

Bij de Nikola hebben ze de gastenverblijven gemoderniseerd. Ze hebben er vier logeerkamers voor mensen die om wat voor reden dan ook op verhaal moeten komen. Uit het lood zijn. Vaak zijn dat scheidingen. 

Die kamers en het halletje waren oud en hokkerig en der dagen zat. Nu is alles fris en licht en bijdetijds. Alleen het glas in lood in de bovenlichter is nog uit het lood. Maar het kost wel 10.000 euro om dat te herstellen.

We gaan de kamers inwijden. De nieuwe gasten wordt rust en licht en ruimte gewenst. Ik zou er zo een dag in de week kunnen gaan logeren.

Piep zei de muis

Met dat ik een maand geleden een muisvriendelijke muizenval in gebruik had genomen was de muis weg. Maar hij is nu weer terug. Af en toe dan. Waar hij het huis in en uit gaat: geen idee. Hij is nu groot en dik en in het geheel niet meer angstig. Hij scharrelt achter het tv-stereo-meubel en de piano langs naar de keuken. Geheel zonder schrik of haast. Ik daarentegen krijg steeds een hartverzakking. 's Nachts hoor ik hem af en toe in de slaapkamer knagen. Het geluid van muis. Naar de boterham pindakaas in de muizenval - dat zou beter zijn dan een blokje kaas, dan weet Bobby dan weer - taalt hij niet. Ik vind de muisvriendelijke muizenval wel geniaal. Lof voor de man die dit bedacht heeft.

Goede voornemens

De goede voornemens lukken tot nu toe goed. Het afslankregime sinds vorig jaar 2 januari heeft opgeleverd dat ik 8 kilo afviel, maar door mijn eeuwig zondige natuur kwam ik aan het eind toch weer drie kilo aan. Dat was niet de bedoeling, natuurlijk, voor je het weet is al het afslaan van lekkere hapjes voor niets geweest. 

Dit jaar gaat maar eens de alcohol eruit, om te bginnen deze maand.  Van de diëtiste mag ik wel één glaasje per dag, of zeven glaasjes per week, maar één glaasje vind ik moeilijk. Dat wordt er al gauw twee of drie. Voor het eten, bij het eten, voor het slapen gaan... 

Nu heb ik alweer twee alcoholloze weken achter de rug. Enige nieuwjaarsborrels ook. Het gaat me niet slecht af. Ik heb alles weerstaan. Cola Light wordt het of water. Heel af en toe een sapje, maar dat zijn gelijk weer acht suikerklontjes. Wel mis ik in het weekend de gezellige momenten. Wil je een aperatiefje? Doe maar een kopje thee. Nee, dat is het niet. Dus het alcolholvrije biertje is al gevonden. Nu heb ik surfend op internet veel informatie gevonden over Spaanse en Duitse wijnhuizen die smakelijke alholvrije wijnen produceren. Ze maken echte wijnen en onttrekken daar op het laatst de alcohol aan. Die kun je op internet bestellen.

Eerst probeer ik een fles alcoholloze witte chardonnay bij AH. Van AH. Dat is echt vies. Dun. Zoet. Nee. Bah.

Nu heb ik drie flessen gehaald bij de Gall & Gall. Wit, rood en rosé. Ze hebben een aanbieding op de toonbank staan, maar de verkoper zegt desgevraagd dat ik beter deze van Torres kan nemen. Deze valt me inderdaad niet tegen. Ik heb mijn gezelige wijnmomentje,  en na een glaasje hoef je echt geen derde. 

The Newsroom

Na Fjälbäcka Murders hebben we een nieuwe serie: The Newsroom. Bij Concerto op de Utrechtse straat staat-ie op nummer 1 van de aanbevelingen. De serie speelt op een nieuwsredactie van een Amerikaanse televisiezender. Hij is de anchorman, zij de producer. Het gaat allemaal heel uptempo. Enerzijds de keuzes voor welk nieuws, de druk op de redactie, wie zit op welke positie, oude rotten en jonge veelbelovende nieuwe sterren aan het firmament, wat vindt 'boven', directie en eigenaren, van de redactionele keuzes? Ener speelt natuurlijk liefde. Deze twee hoofdpersonen zijn exen. 

Ook al werk ik zelf op een piepkleine redactie, en is de druk bij ons niets vergeleken bij de druk hier, toch is het herkenbaar. We hadden deze week weer een krankzinnige week met Vraagstukken en druk van alle kanten, meningen, belangen, pressie, ik kwam er haast niet uit. En ondertussen heeft iedereen allemaal privézaken aan het handje. Nieuwe kippen. Een date. Een etentje met de schoonfamilie aan de andere kant van het land op een doordeweekse werkdag. Ontspoorde treinen. Een appende ex op een Amerikaans vliegveld met een Kundalini Awakening. Een thuisfront dat het met onze aanpak oneens is. We kunnen zo wel op Comedy Central.

In afwachting van ons finale nieuws kan ik de werkmail niet uitzetten. Geen moment. Hoe kalmeer je dan? Met een serie hierover. Hij is erg goed. Twee afleveringen op een avond, want één smaakt altijd naar meer. 

Innerlijk leven

Vandaag is de 100e geboortedag van Etty Hillesum. In de Amstelkerk is vanavond een boekpresentatie / theatervoorstelling over haar. Universitair hoofddocent  Humanistiek Ton Jorna en actrice Julika Marijn hebben een boek over haar gemaakt, getiteld Altijd Etty, inspiratiebron voor een rijk innerlijk leven, waarin ze ook gepassioneerde lezers aan het woord laten. Vanavond vieren ze dat het boek af is en dat Etty jarig zou zijn.

Wat een bijzonder duo, zo verschillend van leeftijd, generatie, vakgebied, levensloop, en dan een gezamenlijke fascinatie voor Etty Hillesum. En dan in vier maanden tijd samen een boek maken. Ton heeft boeken over haar geschreven en colleges over haar gegeven, Julika heeft jaren geleden alweer een voorstelling over Etty gemaakt en speelt die nu. Het verschil in taalgebruik is fascinerend. Hij vertelt er geestig over.

Ik heb ooit wel óver Etty Hillesum gelezen, hoe zij bij de dag leefde en wist te genieten van het leven, tot in Westerbork aan toe. En ook wel stukjes dagboek heb ik velezen, maar nooit integraal. Het dagboek is al met al geloof ik 800 bladzijden, integraal. Eerst maar eens dit boek als inleiding. 

Het is een mooie voorstelling, laat ik dat voorop stellen. Luisterend naar Julika vind ik het echter wel een beetje gejeuzel, af en toe, al dat innerlijk leven. Laten we wel wezen: ongeredigeerd kan een dagboek behoorlijk teveel van het goede zijn.

Naar de kapper

Op TelSell zie ik een filmpje over krultangen. ('Is het stijlen van uw haar een ware nachtmerrie? Nu niet meer dankzij de ongelofelijke, revolutionaire InStyler met de gepatenteerde, roterende, te verhitten cilinder. Stelt u zich eens voor, één  apparaat dat stijlt en tegelijkertijd uw haar meer volume geeft waardoor het veel voller lijkt.' ) Mensen maken de prachtigste krullen met krultangen. Maar als ik op YouTube een instructiefilmpje heb bekeken over het werken met krultangen, dan weet ik zeker dat dat het antwoord niet is. 

Vinnie zegt dat ik naar de Jordaankapper terug moet. Misschien weet die er wat op te verzinnen. Ik weet het niet. Misschien is het gewoon iets hormonaals. Het leven zelf. Pascal zegt dan wel dat mijn krullen mijn handelsmerk zijn/waren, misschien is het een spirituele oefening om daar niet zo aan te hechten. Maar goed, als u naar het fotootje naast dit blog kijkt ziet u hoe het zàt.

Door de koude miezerregen fiets ik naar de Hema voor nieuw kopergoudblond. Het voorraadje is op. Onderweg gluur ik bij de kapper naar binnen: wie of er werkt vandaag. Tony, die ik als mijn kapper beschouw, of zijn medewerkster Zon die ik er graag de schuld van geef dat ik geen krullen meer heb? Alleen Tony is er. Mooi.

Hoe ís het, vraagt Tony enthousiast. Slecht, antwoord ik. Dat verwacht hij niet. Mijn krullen, zeg ik. Sinds Zon mij in oktober geknipt heeft zijn mijn krullen weg. Tony is ervan overtuigd dat als hij mij geknipt heeft, dat ze dan weet terug komen. Misschien niet vandaag, maar dan toch wel morgen. Zo'n is geen slechte kapster, zegt hij, anders werkte ze niet bij hem, maar ze heeft een andere opvatting over knippen. Net als elke kok zijn eigen opvattingen heeft heeft elke kapper dat ook.

Gel, wat ik er vanmorgen in gesmeerd heb om het haar enigszins wildheid te geven, moet ik volgens hem absolúút niet gebruiken. Dat werkt averechts. Vét moet erin, en dan de krullen erin knijpen. Dus als ik morgenvroeg mijn haar was en er vet in smeer, dan heb ik mij krullen terug. Zegt Tony.

Ik wou dat het waar was.

Ieder haar vak

De juffrouw van het DE-café die deze koffie (à € 3,40) voor mij brouwt is zelf niet helemaal tevreden over haar creatie, maar ik vind het prachtig. Ik weet eigenlijk niet of het symmetrisch en gecentreerd moet zijn. Maar ik vind het een kunstwerk.

Ik zit er met iemand die hier de schoonheid en mogelijke werk- en levensvreugd niet van inziet. Die erover schampert. Ik moet even oppassen dat ik niet tegen haar ga snauwen.

The girl with the Madonna’s

Mooi verhaal op Historiek.nl. Vorig jaar verscheen het boek 1945, biografie van een jaar van Ian Buruma. Op de cover staat een foto van een jonge vrouw met twee Maria-beelden in haar handen voor de ruïne van een kerk. De foto sierde in december 1944 de cover van het Amerikaanse magazine Picture Post. 

De vrouw op de foto leeft nog steeds. Haar dochter zag de cover en zocht contact met Historiek. Zij vertelt: ‘De foto is gemaakt tegen het einde van de oorlog, toen de Duitsers zich terug begonnen te trekken en nog zoveel mogelijk schade aan probeerden te richten. Dit deden ze onder andere door de kerken op te blazen. In Leveroy (plaatsje in midden-Limburg) gebeurde dit ook, dat is het ingestorte gebouw op de achtergrond. Mijn moeder was ongeveer vijftien jaar en woonde tegenover de kerk in een huis dat tevens café was. Haar moeder was al in 1942 overleden en haar enige zus twee jaar later. Ze bleef achter met haar vader en vier broers.’

‘Haar grootouders woonden een aantal huizen verderop en waren bezig om hun huisraad in veiligheid te brengen vanwege de voortdurende bombardementen. Mijn moeder liep juist met twee heiligenbeelden van het ene huis naar het andere toen Engelse soldaten haar aanhielden en haar vroegen om plaats te nemen op het puin van de kapotgeschoten kerk. Zij had geen idee waarom. De soldaten maakten een foto van haar en dat was het.'

'Een aantal weken later kwamen een paar Engelse soldaten het café binnen met een magazine. Toen mijn moeder hen iets te drinken bracht herkende ze tot haar grote verbazing zichzelf op de voorpagina. The girl with the Madonna’s stond erbij. De soldaten hadden aangenomen dat the little Dutch girl met gevaar voor eigen leven de beelden uit de kerk had gered.

‘Mijn moeder is inmiddels 84 en is altijd in Leveroy blijven wonen. Dit verhaal kwam af en toe weer in de belangstelling als de oorlog werd herdacht. Zelf verzuchtte ze dan dat ze het zo vervelend vond dat ze met kapotte nylons was vereeuwigd… Wij, haar drie kinderen en haar zeven kleinkinderen, vinden het geweldig dat voor dit boek juist deze foto is uitgekozen uit de onvoorstelbare hoeveelheid beschikbaar beeldmateriaal.’

De vlucht

De vlucht van de Spaanse schrijver Jesús Carrasco kocht ik op Oudjaarsdag op aandringen van mijn boekhandelaar. Móest ik kopen. Móest ik lezen. Het is nog geen geen jaar uit en al tiende druk. Dat zegt niet zoveel, want de oplages zijn tegenwoordig volgens mij veel lager dan vroeger. Maar de boekhandelaren blijven het aanbevelen en de klanten blijven het op hun aandringen blijkbaar kopen. Ik moest dit van hem kopen als tegenhanger van De Cirkel van Dave Eggers dat iedereen schijnt te kopen en te lezen. Ook ik.

De vlucht is inderdaad heel indrukwekkend. Heel geconcentreerd. Het speelt zich af in een werkelijkheid waarvan je mag hopen dat die nooit de jouwe wordt. Een door droogte en economische neergang grotendeels verlaten land zonder recht en orde, waar voor de achterblijvers schaarste en het recht van de sterkste geldt. De wet van de jungle.

Een jongetje is op de vlucht. Waarvoor wordt niet duidelijk. Hij heeft zich verstopt in een kleine kuil in een olijfgaard. Een paar weken uit zijn leven na de vlucht worden beschreven. Angst, pijn, honger, dorst, ongemak, levensgevaar. Leven van dag tot dag. Waar het zich afspeelt, wat de omstandigheden zijn, wordt niet uitgelegd. Het moet wel Spanje zijn, met die droogte en de verwijzingen naar de katholieke kerk. Het jongetje heeft geen naam. Niemand heeft een naam. De personages heten 'de jongen', 'de geitenhoeder', 'de rechter', 'de assistent van de rechter', 'de vader', 'de invalide', 'de hond', 'de ezel', 'de geiten'. Ooit, vóór de droogte, was het een welvarend gebied, stad en ommeland, met graanvelden, wegen, spoorwegen, station.

Wanneer hij eindelijk uit de kuil klimt en gaat lopen treft 'de jongen' een oude geitenhoeder, die hem onder zijn hoede neemt. Vrijwel woordeloos. Die leert hem de noodzakelijke kennis om te overleven. Ze trekken 's nachts en verstoppen zich overdag, voor de 'rechter' en zijn trawanten. Het leven bestaat uit eten en water zoeken in dit verdroogde vijandige land. Verwondingen verzorgen. De dieren verzorgen. Het is heel basaal fysiek. Haast onvoorstelbaar in deze overgeorganiseerde gemechaniseerde gedigitaliseerde wereld waarin we nauwelijks contact meer hebben met de aarde.

Het is een soort van mooi dat de oude geitenhoeder hem nog iets van moraal/ethiek kan meegeven in een wereld waar geen moraal meer lijkt te gelden. Aan het eind sterft de geitenhoeder, begraaft de jongen hem, wat een zware klus is in de keiharde uitgedroogd grond, en gaat hij alleen verder, maar met de hond, de ezel, drie geiten. Maar niet wanhopig. 

Het is erg mooi geschreven, het sleept je helemaal mee, het is een angstaanjagend idee, zeker in een tijd waarin zoveel burgeroorlogen beginnen, denk aan Syrië met miljoenen mensen op de vlucht, of het explosieve Egypte, om maar een paar van die landen te noemen. We kunnen ons nu wel veilig voelen in het momenteel rustige Europa, maar dat is geen garantie.

Op het omslag staat een quote uit het Parool: 'Verbijsterend wat een boek met je kan doen.' Wat wil deze quote zeggen? Wat dit boek met mij deed? Onrust. Huivering voor een wereld die ook zo weer onze wereld zou kunnen worden als er geen welvaart, geen water, geen voedsel, geen vrede meer zou zijn. Bewondering voor de verbeeldingskracht en straffe schrijfstijl.

Interview met auteur Jesús Carrasco (in het Engels)

Klankschalenconcert

Tijdens een der dagelijkse wandelingen langs de Utrechtse singels loop ik op de Van Asch van Wijckskade langs een A4-tje op het raam van een yogastudio. Het kondigt een klankschalenconcert op 12 januari aan. Vele vele jaren her heb ik eens een klankschalenconcert mede mogen maken in Centrum De Roos in Amsterdam. Dat kostte toen 30 euro, dat vond ik best prijzig voor wat de heren boden. We moesten op een matje liggen met de ogen dicht en dan spookten de heren wat om je heen met dingen. Wat, dat wist  je niet, want je had je ogen dicht. Ik was vooral bezig met stiekum gluren.

Deze mensen beloven diepe diepe ontspanning en groot lichamelijk en geestelijk welbevinden. Wie kan daar wat op tegen hebben.

Het 'concert' vindt plaats in een schitterend luxe hoge lichte zaal met uitzicht op wuivend bamboe op een plaatsje. Yoga voor de welgestelden. Groter contrast met de roman De Vlucht die ik aan het lezen ben kun je je niet voorstellen. Er is een stuk of tien  spirituele dames van zekere leeftijd op afgekomen: beroepsjeuzelaars. De dames die het concert geven blijken een op een opleiding hiertoe te zitten en er is ook een lerares die hen observeert en aantekeningen maakt.

Al deze observaties ga ik uitschakelen. Ik ga mij overgeven aan het concert. Nog steeds wel even nieuwsgierig als tien jaar geleden slaag ik er ditmaal  in slechts drie keer te gluren. Wie van de dames doet wat waar? Als je je eraan overgeeft kom je inderdaad in een diepe diepe ontspanning. Die kan ik aanbevelen.

Eigenlijk moet je als het klaar is gelijk weglopen. Want na afloop krijgen we een kopje kruidenthee met chocoladekoekje en willen ze graag feedback. Dat is het moment dat het jeuzelen vol los gaat en er te veel materiaal langs komt voor satire.

Casella

Gisterenmiddag heb ik in bed doorgebracht, omdat het zo moeilijk is stil te zitten na een overvolle werkweek. 'Een zelfgekozen dwangbuis', concludeert Syts. We praten over hoe je je dadendrang in toom houdt. Syts, reeds met pensioen maar nog érg actief in de wereld, vertelt dat zij de dag begint met een uurtje sudoku-puzzel, ook om even stil te blijven zitten.

Vandaag wil ik graag naar Casella, een nieuwe stilteplek aan de rand van Hilversum-oost, in het Goois Natuurreservaat, bij een klooster dat niet meer functioneert vanwege de hoge leeftijd der Zusters. Wel is er onlangs een boerderij met gastenverblijf en stilteruimte en labyrint in gebruik genomen door vier Utrechtse Augustinessen. Dat labyrint en de stilteruimte zijn ook open voor wandelaars. Ik stel mij voor dat ik daar af en toe een dagje naar toe kan. Of een weekendje. Ze doen ook steen bewerken. En weekendretraites. Relatief dicht bij huis. Vanaf Bobby is het helemaal maar een kwartiertje met de auto. Deze plek is echter -voor zover af te lezen aan hun site - vooral op jongeren gericht.

Het is een gewéldige plek. Alles klopt. Het is nog maar net af dus de tuin moet nog. Die is nog een kale vlakte. Vanuit de stilteruimte, onder de voormalige hooiberg, heb je schitterend uitzicht over velden en luchten. En vogels. Om kwart over twaalf doen ze een kwartier gebed in de kapel. Dat is weer een andere mooie ruimte. Er verblijft daar dit weekend een groep met tien dames en één heer. Ze hebben allemaal een naamkaartje op. Alleen ik niet. Dat verraadt dat ik stiekem binnen ben komen lopen. Mag ik een keertje langskomen om te kijken wat ik hier kan, ook al bent u vooral voor jongeren? vraag ik de zusters. Dat mag.

Dan loop ik het labyrint. Het is een groot en lang labyrint, ik doe er een half uur over naar het centrum en een half uur weer terug. Tijdens dat uur zijn er de meest uiteenlopende weersomstandigheden. Felle zon, grijsheid, wilde wolken, een regenbui... Het is het leven zelf. Na drie uur daar geweest te zijn ga ik weer huiswaarts, maar ik had er nog wel uren kunnen blijven.

Dropbox

Regelmatig moet je digitaal weer allemaal nieuwe functies bijleren. Anouk heeft me 7 foto's gestuurd in een zip-folder. Normaal gaan die gewoon open, en kun je de foto's opslaan, maar op Bobby's computer lukt dat niet. De foto's krijg ik niet open. Ook niet op de iPad. Dat kán niet kloppen dat de iPad niet unzipt. Ergens lees ik dat je foto's naar Dropbox kunt wegschrijven, maar die functie zie ik nergens in het fotoprogramma. Wel vind ik ín Dropbox de functie 'automatisch camera uploaden'. Die zet ik maar eens op 'aan'.

Er worden spontaan 972 foto's geüpload, sinds 2009. Zo lang heb ik de iPad niet eens! Waar komen al die foto's vandaan? Uit de cloud? Er ontstaan zelfs twéé mappen met elk 972 foto's erin. Nu moet ik straks weer 1800 foto's uit Dropbox verwijderen. Zo blijf je wel bezig. Grr.

Wel aardig van deze exercitie is dat ik in mooie oude foto's terechtkom. Bijvoorbeeld in laatste jaarlijkse januarifamiliefeest, waar Mutti nog redelijk bij de pinken was. Dat is alweer vijf jaar geleden. Hier staat Nichtje op, samen met haar oma. Nichtje die naar Nijmegen is verdwenen. O weemoed weemoed bovenal...

Het fenomeen wooncoach

Als de mensen vragen: 'Hoe is het nu met het nieuwe huis? Wanneer is het klaar? Zijn ze al aan het bouwen begonnen?' dan moet ik heel diep ademhalen. Het namelijk niet uit te leggen wat er aan de hand is. Ik probeer het wel, maar dat duurt minstens 20 minuten, en als klaar ben met mijn verhaal, vol bizarre momenten, dan kan ik concluderen dat de strekking helemaal niet overgekomen is. Dus ik denk inmiddels: Ik vertel er gewoon niets meer over. Maar dat is ook zo onaardig. De mensen zijn tenslotte welgemeend meelevend.

Vandaag gaan we naar onze aankoopmakelaar. Die hebben we al minstens een halfjaar niet gesproken. We vertellen van het project Het Stadse Huis, de woningbouwvereniging, de aannemer, de Wooncoach en de Woonapp. En dat het maar niet opschiet. Omdat iedere contactpersoon die we spreken of opbellen om te vragen wat de voortgang toch in de weg staat, dat wij wel willen, zich heel blij en dankbaar toont met de opbouwende feedback, maar dat er dan nog steeds niets gebeurt. Nou ja, er is deze week wel weer íets gebeurd, gisteren is de wooncoach ontslagen.

Wooncoach: het mag wel het woord van het jaar worden. Zoekend naar een plaatje bij dit praatje zie ik dat er heel veel 'wooncoaches' zijn. Deze twee op dit plaatje ken ik trouwens niet. Ze hebben niets met dit verhaal te maken.

Onze aankoopmakelaar vindt 't ook een heel leuk project. Het Stadse Huis. Op papier dan. De prijs is volgens hem ook goed. Hij vindt t ook en bizar verhaal en belooft de woningbouwvereniging te gaan bellen. De man die daar over de nieuwbouwprojecten gaat kent hij waarschijnlijk wel. 

In het volste vertrouwen op een goede voortgang & afloop koop ik maar eens een vrolijke ordner met vogels voor de inmiddels hoge stapels papier.

Een nieuwe werkweek

Het is zo'n werkweek van beetje veel. Allemaal even leuk en boeiend en spannend en enerverend. Avondje Kleine Komedie, avondje Pakhuis De Zwijger, Avondje Schouwburg te Roosendaal. Steeds na al een hele werkdag. 

Echt leuke dingen zijn het, optredens van schrijvers, muzikanten en visionairen - of wat daarvoor door wil gaan. Er zijn zoveel universa waar je deel van uit kunt maken. Bijzondere universa.  

Werk is dit, en dat de eerste week van het jaar. Want ik heb de ambitie om al onze lieve lezertjes attent te maken op al die parallelle universa. Inspiratie. 

Dit is een jonge schrijfster die een column in de Metro heeft. Ze werkt aan een roman over een jongen die in een hondenkennel van zijn moeder werkt. Ze schrijft raak en rauw. In Pakhuis De Zwijger leest ze voor uit haar werk-in-wording. Er zitten honderden hippe jonge mensen in de zaal. Leuk is dat. 

Maar help, er zijn wel erg veel van die leuke plekken. Ze verdienen allemaal aandacht. Maar ik kan niet overal naartoe. Eerst maar eens een vrijdag onder zeil.

Second screen

Second screen is een fenomeen waar marketeers erg dol op zijn. Mensen schijnen terwijl zij tv kijken ook tegelijk met hun andere schermpjes bezig te zijn. Ik heb dat nog nooit gedaan. Ik vind reclame al behoorlijk erg, maar als je dan ook nog getriggerd wordt om tijdens het reclameblok extra reclameboodschappen op je iPad te gaan bekijken! 

Maar vanavond ga ik om. Bij DWDD vertellen de hoogleraren Neerlandistiek Frits van Oostrom en Herman Pleij over een nieuwe app met middelnederlandse teksten. 'Vogala.' De teksten worden voorgelezen, en je kunt tegelijkertijd meelezen met de middeleeuwse tekst en de hedendaagse vertaling. Tijdens mijn studie Nederlands hield ik erg van middeleeuwse teksten. Van mijn studieboeken zijn eigenlijk alleen de Spectrum-deeltjes Middelnederlands behouden gebleven.mtoen ik in Bos & Lommer woonde, woonde ik in de Twee Koningskinderenstraat, met uitzicht op de Vier Heemskinderenstraat. Daar ontleende ik echt wat aan.  

Dit is echt een leuk app. Hoe je Middelnederlands onder de mensen brengt. De Vos Reynaerde. Hadewych. Henrick van Veldeke...

A Room With A View

Uitzicht uit mijn werkraam. Sinds ik op zielloze industrieterreinen werk plak ik plastic bloemstukjes op de ramen.  Surrealistisch, niet? Ik heb ze ooit gekocht bij een museum te Wenen, toen we net naar de Naritaweg bij Sloterdijk waren verhuisd. Voor alle collega's één. Sindsdien werd het erger qua locatie, tot Capelle aan toe, dus over de Joan Muyskenweg hoor je ons niet meer klagen. Maar mooi is het niet. Of sfeervol. Of wat dan ook. De bloemen en het fotobewerkingsprogramma fleuren het enorm op. De moraal van dit verhaal: Je kunt gewoon overal wat van proberen te maken.

Mosterd-rozemarijn-kip met kokosrijst

Heb niet altijd zin in ingewikkelde kookboeken. Ben aardig te spreken over de Allerhande-receptenkaartjes van deze week. Ook dit recept is weer verrassend, lekker, makkelijk, licht, gezond en zo klaar. De grillpan had ik al een tijdje niet gebruikt. Ten onrechte. Van harte aanbevolen! 't Kan zo op een doordeweekse dag, maar ook op zondag.

Ai ai Olga als jij niet van mij houdt...

De eerste Zin-in-Zingen-Inloopkoor-middag van 2014. In de Lutherse Kerk aan het Spui. Wat is dat leuk! Dirigente Rinske van der Meer en pianist Martijn Vriesekamp doen dit al 20 jaar en het is weer geweldig!  Er komen minstens 100 mensen op af, echt wel 50+, en zij sporen alle lekenzangers aan uit hun bol te gaan. 

We zingen, alles vierstemmig: 1. Ai ai Olga als jij niet van me houdt; 2. Evereybody  loves my baby (baby cares for); 3. Well you only need the light when it's burning low; 4. Lascia chio piangah; 5. Vive l'amour, vive la compagnie; 6. Auld Lang Syne; 7. Mnogajaleta; 8. Durme; 9. Une Belle histoire; 10. Just a perfect day.

Dat 'Ai ai Olga' is een leuke binnenkomer.  Ik ken het niet. Op Google vind je dan weer uit dat het een kinderliedje annex carnavalskraker is.

Ai ai Olga

Er was eens een ouwe Rus
Die leefde in de Kaukakus
En was verliefd op Olga
Hij zei: 'k Wil met je trouwen zus
Dus geef me maar gauw een kus
Anders spring ik in de Wolga  

Refrein:
Ai ai Olga als jij niet van mij houdt 
Dan spring ik in de Wolga en kind die is zo koud 
Met jouw wil ik de wodka delen
Dansen en de balalaika spelen. 
Ai ai Olga als jij niet van mij houdt 
Dan spring ik in de Wolga en kind die is zo koud 

Maar Olga zei: nee dank je wel,
Ik blijf voorlopig vrijgezel
Want ik zie meer in Iwan
Aan hem schenk ik mijn hart misschien
Hij houdt tot 's avonds kwart voor tien
Mijn hand vast op de divan

Refrein

Maar Olga gaf hem toch geen zoen
Toen moest hij voor zijn goed fatsoen
Wel in de Wolga springen
Hij nam een aanloop van het strand
En haalde net de overkant
En daar ging hij door met zingen

Refrein

"Mnogaja leta"
Predrag Djurdjic on Vimeo.

Seabob garnalen

In tijden dat het allemaal wat minder florissant ging kreeg k een keer een boek cadeau getiteld 'Koken voor een goed gevoel'. Het komt erop neer dat je eten licht is, veel groente, kleurig, lekker gekruid, veel verschillende textuur. Dat vind ik deze maaltijd 'gestoofde prei met garnalen' ook. Gewoon van een kaartje van AH. Ik maak er ook nog boontjes en wortelsalade bij. Aanbevelenswaardig als je lekker snel wat wil maken!

Wat me wel intrigeert zijn de 'duurzame' Surinaamse seabob garnalen in het gerecht. Is dat van die AH-geld-uit-de-zak-klopperij marketingpraat waar ik ingestonken ben? Of heb ik iets belangrijks gemist?

Drempel

De dagelijkse wandeling is behalve prachtig ook wel een beetje een opgave, zeker zodra het grijs, koud, nat, naar en vroeg donker is. Maar opgeven is niet goed. Bewegen schijnt goed voor de rode bloedlichaampjes te zijn. En gisteren hoorde ik een joggende Olga Commandeur bij een goede-voornemens-programma op tv zeggen dat bewegen goed is voor de gezondheid en dat afvallen echt alleen maar gebeurt door minder eten. Dus dat minder eten houden we gewoon ook in 2014 vol! En de dagelijkse wandeling houden we erin voor de lichamelijke én geestelijke gezondheid.

Van kindsbeen af wandel ik al. Vroeger was het om de hond uit te laten en het gezinsleven te ontvluchten, om persoonlijk bij de praten - met vriendinnen en zusjes. Daarna werd het vooral bijpraten. Nu loop ik veel meer in mijn eentje. Ook goed, maar soms sloom.

Ik bel aan bij een buurvrouw of ze misschien zin heeft mee te lopen. Na veel aarzeling. Op mijn vorige adres legde ik nooit contact met de buren, omdat ik een beetje verlegen ben en toch weg zou gaan. Dat duurde toen tien jaar. Nu ga ik ook weer weg, en wanneer is nog erg onduidelijk. Laat dat me ditmaal niet weerhouden om contact te leggen. De buurvrouw vindt het erg leuk dat ik het voorstel, gráág,  maar ze kan nu net niet. 

Dus ik wandel weer in mijn uppie om het park, maar  ben wel weer mooi over een drempel heen.

Naar de lijstenmakerij

Het is de hoogste tijd de Erna Kuikjes in te laten lijsten. Ik hik er altijd tegenaan, want de lijsten zijn doorgaans vijf keer zo duur als de kunstwerkjes, maar tegelijkertijd máákt de lijst het kunstwerk. Tijdens het kerstdiner heb ik met de gasten over de vraagstukken en oplossingen omtrent deze prenten gediscussieerd, en ik concludeer dat ik naar de lijstenmakerij van Ex moet, want zij is nu eenmaal de beste.

We hebben elkaar vier jaar niet gezien. We doen eerst maar de kunstwerkjes en daar zijn we alras helemaal uit. Een donkerblauwe aluminiumlijst, natuurwitte passepartout ónder de prenten en dan verdiept. Dan gaat ze op de computer calculeren. Ik weet precies wat daar in dat programma gebeurt. Dat is wel een beetje duur, zeg ik. We zijn er niet goedkoper op geworden, grijnst ze. Dan krijg ik beetje korting. Het wordt heel mooi. 

Daarna praten we in een kwartier tijd vier jaar bij. Of veertien. Best leuk weer.

Boekenkasten

Op Bobby's verjaardagsfeestje doen we het onderwerp Boekenkasten. Er zijn uitgesproken voor- en tegenstanders van het wegdoen van boeken. Wij vertellen over onze droom in ons Huis-aan-de-Vecht-straks-ooit: een echte bibliotheek. Ik ben ervoor om boeken weg te doen, wil een beetje een leeg huis, zonder al te veel troep, maar boeken en cd's...

Het is mijn eeuwige strijd, die meter-erin-meter-eruit-politiek, want ik vind boeken ook weer héél gezellig. En rustgevend.