Troost

Ik had even gemist dat het Maand van de Spiritualiteit is, maar in de religieuze boekwinkel Het Kruispunt te Hoofddorp stuit ik op het essay Troost in dit kader door Arie Boomsma. à € 2,50. Vorig jaar had ik me ook al verbaasd over het 'essay' over 'stilte' door Jan Mulder. Dit 'essay' is een beetje dun, in meerdere opzichten, weinig pagina's, grote letters. Meer een lang artikel dan een boek. Maar wel leuk om te lezen.

Troost doet me denken aan mijn oud-collega L., die af en toe kwam vragen of we troostsoep konden gaan eten. De stilzwijgende afspraak was dan dat hij daarmee erkenning kreeg voor dat het allemaal niet meeviel, maar dat ik verder geen vragen stelde. Want L. was mijn baas, het ging meestal of te persoonlijke of over vakpolitiek gevoelige kwesties, en ik was journalist. Ik kon het beter niet weten. De troost was dan dat ik er even wàs als hij dat nodig had. We deden dat over en weer, het was een mooi ritueel.

Troost. Eigenlijk weet je alleen van familie en goeie vrienden dat ze troost nodig hebben. Dat ze pijn of verwarring ervaren en zich alleen voelen. En weet je of je dat geeft. Of niet geeft. Ongevraagd advies is géén troost.

Arie Boomsma vertelt in dit boekje anekdotes uit zijn leven waar hij troost uit putte als kind en later als volwassene. Zijn moeder. Een docent. En steeds vaker muziek, poëzie, kunst. En hoe slecht hij is in troost bíeden. En dat hij het zelf niet goed kan, troost bieden. Huggen is soms te gemakkelijk. Gemakkelijke goede raad ook. De kunst is vragen stellen en luisteren.

Misschien is het wel vederlicht en tamelijk oppervlakkig, en hadden er nog wel wat cultuurfilosofische fragmenten over troost door de eeuwen heen bij gekund, ik vind het toch onderhoudend, ontwapend en tot reflectie stemmend. Ik weet alleen nog heel veel meer soorten troost dan Arie: lekker eten, lekker wijntje, lekker likeurtje, je laten verzorgen, vrijen, (uit)slapen, tv-series, uren douchen, uren bellen...