Erbarme Dich

Marg stuurt me een intrigerende mail. Of ik de film 'Erbarme Dich' al had gezien en welke van alle indrukwekkende scènes ik het indrukwekkendst vind. Als ik 'm gezien heb zal zij onthullen welke scène op haar de meeste indruk had gemaakt. Zo'n mail is niet vrijblijvend, die film móet ik gaan zien. Maar het komt er maar niet van: in Amsterdam draait ie alleen maar 's middags, in Rialto en Het Ketelhuis, niet direct naast de deur.

Vanmiddag ga ik. Ik ben griepig en wattig, maar de hele dag thuis is ook niet je dat. Een portie Holde Kunst ter verheffing doet doorgaans wonderen. Wat een film! Hij is gemaakt door regisseur Ramón Gieling. Wat een lagen, wat een diepte, wat een schoonheid, wat een wijsheid. Hoe vertel je zo'n film na? Het is een soort sferische documentaire, waarin behalve muziek van de Marthäus Passion van Bach en de muzikanten de laag van verdriet van mensen centraal staat, hier gefocust op dat van kunstenaars en daklozen.  In een recensie lees ik de term 'labyrintische vertelling'. Het grootste deel is opgenomen in een verlaten kerk, waar het Bach Koor en Orkest de Matthäus uitvoert onder leiding van dirigent Pieter Jan Leusink, met een groep daklozen als gehoor. Een aantal personages, onder wie opera-regisseur Peter Sellars, schrijfster Anna Enquist en danser Emio Greco, vertellen van hun bijzondere verhouding met de muziek van Bachs. Je wordt meegenomen in hun verhaal door de close-ups van de doorleefde gezichten.

Ik kan niet bedenken welk fragment Marg het meest getroffen heeft. Alles is even mooi wn ontroerend. Dit is zo'n moment waar de professor het gisteren over had, dat de voortvliedende tijd even stilstaat als je naar zulke pure schoonheid kijkt.