1974

Wij krijgen op de redactie altijd allemaal christelijke boeken van een heel christelijke uitgeverij. Dat leidt altijd tot enorme dilemma's, want boeken gooi je niet weg, maar houden wil je ze ook niet. Waarom sturen ze die? Wij doen er niets mee en willen ze niet. Wel hebben we een tamelijk evangelische collega bij wie we de boeken in kwestie vaak neerleggen, maar hij vindt dat minder leuk dan wij. (Zou dit vallen onder de categorie pesten-van-collega's?)

Vandaag begin ik bij het uitpakken van de boeken ineens 'Jezus Redt Jezus Redt Alle Mensen Opgelet' van Robert Long te zingen. En daarna 'Mien': 'Mien wakker worden, we gaan naar bed'.

Mijn collega's Mandy en Ruth zijn 25 en 40. Robert Long kennen ze wel, maar niet deze liedjes. Mandy zoekt ze meteen op. 1974, zegt ze verbijsterd. Dat is ver voor ze geboren was. Dat is raar. Ik luister de laatste weken best veel naar Radio M, dat vind ik heerlijk. Allemaal sixties, seventies en eighties. Al die nummers ken ik en heb ik herinneringen aan. Dat voelt heel thuis. Je wordt ouder papa geef het maar toe.

Met de muziek mee

Met de muziek mee. Vandaag heb ik Zus&Zwager1 mee naar de Parel van Zuilen. Dat is een goeie zet. Ze genieten minstens zo als ik. Wat een genoegen weer. Met de gelegenheidsband Steam Power van Fay Lovsky, Joost van Es, Laurens Joensen, Janos Koolen. 

Ze delen geen programma uit, geen namen, geen rugnummers, ik heb geen woorden voor muziek, ik kan het niet navertellen. Maar goed dat ze zijn. Karakters. Allemaal virtuoos. Vooral Janos. Hij is een beetje dikkig en vertederend als zodanig. Zijn vrienden zeggen tegen hem: dat ziet er ook niet uit Als je muziek maakt gaat het ook om de looks. Daar heeft hij nu zelf een liedje over gemaakt. Plezier dat ze hebben. Genieten dat het is.

Ook mooi van Fay Lovsky:

Plantplan

Het document met wat waar in de tuin staat en hoe het er uit moet zien is af. Ik heb er drie avonden aan gewerkt, maar dan heb je ook wat. Om mij de geheel door de hovenier ingerichte achtertuin mij meer eigen te maken haal ik bij tuincentrum Vechtweelde naamstekertjes. Dan kan ik namen oefenen tijdens het langslopen. Het zijn zulke leuke namen. En de tuin ziet er met die gele kaartjes meteen zwaar botanisch uit. 

Door mijn systematische aanpak kom ik erachter dat niet alles klopt. De blauwe monnikskap ontbreekt, om maar wat te noemen. En waar Marjolein moet staan staat iets anders dan Marjolein. Geen idee wat het is. En de clematis is aan het sterven. Ik kan natuurlijk zelf nieuw planten gaan halen, maar Bobby vindt dat de hovenier nog een keer in actie mag komen. Tenslotte hebben we 9.000 euro voor die tuin betaald.

Ook hang ik zes nieuwe plantjes aan de gehate bangkirai-schutting. En zo wordt de tuin met de dag geliefder. Mijn prieeltje. Alle avonden zitten we buiten. 

Parallelle universa

Op het ene feestje raak ik in gesprek met een circusartiest / acrobaat, over oefenen en optreden, en dat oefenen minder zin heeft als je niet ook optreedt,en dat ze nog nooit zo weinig opgetreden heeft als dit jaar. Op het andere feestje met onder meer een man die over kosmische energieën praat, chemtrails, en eeuwenoude Peruaanse sjamanistische wijsheden. Die zijn te raadplegen in kosmische geheugenveld dat ons altijd en overal omgeeft. De Akasha Kronieken. En hij praat over ecologisch groepswonen. In Amsterdam en in Friesland. Of in Portugal. En wat al niet.

Eenmaal thuis en te bedde ben ik klaarwakker van alle gesprekken en indrukken. Het is al vroeg licht. De zwanen krioelen met hun 7 kuikens in de vijver. Er schetteren allemaal vogels. De meeste mensen slapen. Ik normaal ook, maar nu niet. De nacht en vroege ochtend vormen een heel ander universum.

Ik ga die man van die energieën eens traceren. Fred heet hij. Hij is ook schrijver en uitgever, vertelde hij. Hij blogt ook, eens per week. Lange doorwrochte stukken maakt hij, over kosmische zaken. Hij is echt bevlogen. Hij vindt - zo lees ik - dat we in ecologische tribes van acht personen zouden moeten leven. Dat we in deze wereld op een grote wereldwijde ramp afstevenen. Dat denk ik ook wel vaak.

Mijn leven lijkt ineens zo kinderlijk eenvoudig: huisje boompje beesje. Werkritme. Boodschappen. Koken. Wassen. Buren. Familie. Vriendinnen. Tekenen. Bloggen. Lezen. Tuinieren. Mis ik iets? Of is eenvoud het kenmerk van het ware? 'Zalig zijn de armen van geest', zegt Bobby bemoedigend, 'want hunner is het Koninkrijk der Hemelen.'

Jarig

Twéé feestjes dus. Syts wordt 70 en K. & Fr. vieren hun 60e, plus dat ze 25 jaar bij elkaar zijn. De locaties zijn prachtig: eerst het historische Paushuizen in de Utrechtse binnenstad en dan De Moestuin in Utrecht-oost. Het zijn allebei feestjes met veel mensen: familie, vrienden, clubjes, collega's, buren...  Optredentjes. Iedereen open en blij. Ik weet niet goed wat erover te vertellen, behalve dan dat het mooi is te zien en mee te maken dat het leven zo gevierd wordt. 

Penen

Het moestuinieren in de Springertuin is wel een gevecht met mezelf op alle fronten. Niet naar, maar toch. Vanmiddag en vanavond heb ik verjaardagen heb en kan ik weer niet en groupe meewerken. Bart kan even komen om 09.30 uur om me te instrueren. Wel vroeg, protesteer ik zwakjes, maar later kan hij niet. 

Dus sta ik daar op zaterdagochtend te zwoegen. De opdracht van vandaag is: een bedje winterpenen maken en zaaien, en dan een totaal en zwaar vergrast stuk van 4 bij 0,5 meter grasvrij maken en er Oost-Indische kers planten. Alles in de tujin vergt kennis, inzicht, ervaring en handigheid. Een paar weken geleden heb ik al bedden gemaakt voor de aardappelen, daarna voor de uien, en nu dus voor de winterpeen.

Waar je tegenaan loopt: je kracht, je fijnmotoriek, je evenwicht. En je gebrek aan die dingen. Rechte lijnen trekken. Piepkleine minizaadjes per stuk verdelen. Ik vrees dat ik - hoezeer ik ook mijn best doe - het toch wel slordig en te royaal gedaan heb. Een keer val ik bijna om en verlies ik het handje zaadjes. Oeps.

Dan de graspollen uitspitten. Die pollen zijn zo groot en zwaar dat je de spade helemaal de grond niet in krijgt. Na veel gezwoeg ontdek dat ik er met twee voeten op moet gaan staan, het volle gewicht erop, en decimeter voor decimeter de grond in. Volhouden. Niet weglopen. Op enig moment, ooit, zal het klaar zijn.

Als het klaar is en alles opgeruimd mag ik even sproeien. Dat is een geschenk. Niet zwaar en lekker fris. En dan ben ik weer intens tevreden. Mijn respect en bewondering voor moestuinierders groeit met de dag. 

Droom

Ik heb een wonderlijke droom. Voor mijn gevoel duurt die uren en ik kom er niet uit. Het gaat over een herdenkingsdienst over de dichteres Hanny Michaelis. Geen idee waarom, ze overleed in 2007. Er is iets groots statigs landelijks, vergelijkbaar met een koninklijk huwelijk in de Nieuwekerk in Amsterdam. En ik word op het nippertje gevraagd om daar een groot krantenartikel voor te lezen. Maar ik ben niet netjes aangekleed, ik ken het artikel niet, het staat in een oude half vergane krant, ik kan nergens oefenen, dat krantenformaat is  veel te groot, het stuk is veel te lang, ik zwerf van hot naar haar om een plek te vinden on te oefenen. Annette Portegies is de contactpersoon maar die kan ik nergens vinden. Het is heel chaotisch en vermoeiend slapen zo. Waar komt zo'n droom vandaan? Vroeger in mijn twintiger jaren las en deelde ik veel poëzie, en was ik erg dol op haar werk. 

Voor wie geen bundeltje heeft staan en wat gedichten van haar voor de geest wil halen: zie hier: http://www.gedichten.nl/schrijver/Hanny+Michaelis

Pelargonium

Bij een deftige highbrow tuinwinkel te Maartensdijk heb ik een eenvoudig hangsysteempje voor bloempotten aan de schutting gekocht. En een paar fuchsia's en geraniums, en deze allerschattigste roze hanggeranium. Pelargonium genaamd. Die is de beste. Nu denk ik natuurlijk; had ik maar alléén pelargonia gekocht. De rest moet maar even uitdijen en een kans krijgen...

Zweedse fakkel

Ik wil de Zweedse fakkel uitproberen. Als ik het fenomeen Google, dan bestaan er allemaal opvattingen over. Het zou vuurtje stoken zijn voor gemakzuchtigen. 

Een blok hout dat Zweedse fakkel heet kost 4 à 5 euro. Ik ga naar Hornbach te Nieuwegein om één te scoren. Om uit te proberen. Bij Hornbach kosten ze maar € 3,99, zeggen ze zelf. Wat zijn de voor- en nadelen in vergelijking met de normale vuurkorf? Dat Bobby met al zijn eigen zelfgezaagde hout tégen de Zweedse fakkel zal zijn heb ik ingecalculeerd. Wat vind ìk? That's the question.

Te Nieuwegein is het personeel trouwens helemaal niet op de hoogte van het fenomeen Zweedse fakkels. 'Wat is dat? Kennen we niet, hebben we niet, is uitverkocht'. Dat lijkt me onzin en na hardnekkig doorzoeken vind ik er honderden, Ik koop er maar één, je weet het niet.

'Het is een ANWB- vuurtje, te ordentelijk en te ongevaarlijk', meent Bobby en hij legt alras wat onordentelijke eigen houtblokken op mijn ordentelijke Zweedse vuur. Ik zie het: wat er mis is met de Zweedse fakkel is dat Wildheid ontbreekt. Gevaar.

Engel uit Amsterdam

Eindelijk heb ik weer eens een vrije dag zoals ik hem bedoeld had. Zo'n dag zonder afspraak, zonder plan en zonder doel, waarop ik van de ene verrassing in de andere tuimel. Het begint in Zeist waar ik in de feestartikelenwinkel voor slechts vijf euro zowel een piepklein hoedje als een bloem voor in het haar koop. De voorste twee op de foto. Heb ik zaterdag nog wat te kiezen.

Op weg naar die winkel rijd ik langs een boekwinkel die ik eens telefonisch geïnterviewd heb omdat ze 48 jaar bestond, ofzo. Zo'n winkel die het niet meer zo goed doet. Een winkel van christelijke komaf met een hardwerkende maar niet zo creatieve ondernemende onderneemster. Zij ging mij aan het hart, toen al. Ik kende haar niet.

Nu stap ik naar binnen. Er is geen personeel, wel een winkelbel, en ze komt de trap af. Ze at boven een bammetje. Alleen dat tafereel al. Ik maak mij bekend en vraag: Hoe gaat het. Het gaat helemáál niet goed. 't Was dat ik het vroeg. Even vrees ik dat ze in snikken uitbarst.  Maar dat is gelukkig niet zo.

We praten over de winkel, ik doe haar wat rigoureuze tips aan de hand (de helft van de voorraad eruit) en ze klaart helemaal op. Ze had ons digitale magazine gelezen en dat had haar heel erg geïnspireerd. Dat wilde ze ook. 'Je moet maar eens gaan kijken in Antwerpen, Noordwijk en Meppel', adviseer ik. 

Ondertussen komen er diverse klanten binnen die boeken kopen. Ook daar klaart ze enorm van op. Ze is me diep en diep en diep dankbaar: 'Ik heb ineens weer moed'. 'Volgend jaar kom ik terug, dan is de voorraad gehalveerd,' bezweer ik bij het afscheid. 'Een kast weg en daar een gezellige tafel voor een kopje koffie'. Ze straalt. Dat is een concrete opdracht. Ik ben klaar voor een televisie-format. De engel met het roze hoedje.

Hoedje

Zaterdag hebben we een feestje van een dame die zeventig wordt en het organiserend comité wil Engelse sferen en heeft gevraagd of we een hoedje op willen doen. Een hoedje? Er valt een stilte. Bobby zegt dat hij een Mexicaanse strooien hoed op zet. Hij is klaar. Ik heb daar natuurlijk andere ideeën over, geïnspireerd door Prinsjesdag. Wat ik wil is geen hoed, maar iets kleiners. 

Nu is er een hoedenspeciaalzaak in Utrecht Jos van Dijk, maar je wilt niet weten wat zo'n grapje daar kost. Moet ik dan naar de feestartikelenwinkel? Help. Zo ordinair. Twee keer ben ik na lang talmen in zo'n winkel geweest. Met succes. Bij de feestartikelenwinkel aan de Middenweg in de Watergraafsmeer kocht ik tien gouden kroontjes toen Hani501 en haar Inge gingen partnershippen. Ook daar kocht ik drie gouden hoedjes, toen ik twee jaar geleden met Leen en Riemer naar het Kinderboekenbal ging. (Achteraf zag ik op de uitnodiging staan dat het een feest voor kinderen was, en dat de ouders géén feesthoedjes op hoefden)

Enfin. Vandaag gaat de vrije dag dus op aan een hoedje. Ik heb de keus tussen de Utrechtse Feestwinkel in Overvecht en de firma Hokus Pokus te Zeist. Die hebben een grote afdeling Haardecoratie. Ik geloof dat ik naar Zeist ga.

Spigt

Door het iets te sociale weekend en een gebrek aan lege tijd ben ik na een lange werkdag eigenlijk veel te moe, maar tóch wil ik naar De Parel van Zuilen. Vanavond treedt Fréderique Spigt op met haar Medicine Show. Die buitenkans wil ik niet missen. Wat heeft die vrouw een energie, een stem en een heerlijk onderhoudende praatjes tussendoor. Ze heeft hele verhalen over dat ze bijna 60 wordt, dat de overgang voorbij is, dat je zolang het nog kan elk moment van je leven moet leven en genieten, met alle guilty pleasures erbij. Dit bezoek aan de Parel was een guilty pleasure. En volgende week is dan weer Fay Lovsky.

Marjan

Vorige week te Laren heb het dagboek van Doeschka Meijsing gekocht. Ik wilde laatst haar naam invullen bij de verkiezing van het Beste Boek aller tijden, of hoe dat ook heten mag. En dat kon niet. Ze kenden haar niet. Ik moest kiezen voor mijzelf: Andreas Burnier of Doeschka Meijsing. Die hebben mij in de jaren tachtig heel erg gevormd. Lesbische vrouwen die belangrijke literaire auteurs waren en die over alle Levensthema's schreven, inclusief de lesbische liefde. Maar niet uitsluitend over de lesbische liefde. Die belangrijke personages waren in de literaire scene. Het is heel dik en heeft hele kleine lettertjes, dus het wordt wel turen en doorwerken. Maar ongetwijfeld met genoegen. De eerste onthulling is dat ze gewoon Marjan heette.

Oerwoudtuin

We hebben Neven-en-Nichtendag van Bobby's kant bij zijn nicht Zon te Amersfoort. Zij woont in een benedenhuisje in de binnenstad. Haar tuin is net zo groot als de onze, maar helemaal volgegroeid. Een oerwoudje. Je ziet de hele schutting niet meer. Ik vind het wel mooi, zo'n eigen biotoop. Je hebt er veel vogels en vlinders, vertelt ze, en weinig besef van buren. Zou het bij ons ook zo (kunnen) worden? Vinden we dat wenselijk?

Blue roses

Voor het tweede jaar op rij staat Hans voor de deur met een prachtige bos bloemen en wéér zijn wij het vergeten. We hadden elkaar nog zo bezworen: dat overkomt ons geen tweede keer. Twee jaar geleden zijn we gepartnershipt in het Stadsdeelkantoor van Amsterdam-Oost. De speech van de eco-trouw-ambtenares staat Hans nog helder voor de geest. Zij maande de getuigen aan een beetje op het geluk van het kersverse stel te letten. Hans neemt deze opdracht serieus. Hij vindt dat we het tot nu toe heel goed doen.

Blauwe rozen? vraag ik. Hebben ze die in de ecoline gezet? Hans weet het ook niet. Hij heeft ze gekocht bij de bloemenstal op de Sweder van Zuylenlaan bij het Julianapark. Deze Smitje maakt ook disco-rozen in allerlei bonte kleuren.

Blauwe rozen zijn goddelijke rozen, lees ik ergens. Ze staan voor hemelse liefde. Poeh nou juffrouw.

We zitten in het tuintje met een glaasje koele witte wijn. Ik laat Hans het kaartje zien 'Jardin d' Amour'. Toen ik dat plaatje gezien had - drie jaar geleden ofzo - had ik besloten dat ik op zou houden met twijfelen en jeremiëren, dat we zouden gaan samenwonen en dat het een succes zou worden.

Als Hans weg is Google ik 'blauwe rozen' en de eerste hit is 'Smitjes Bloemenkiosk' aan de Sweder van Zuylenlaan.

Bezoek

Bezoek vind ik echt heel leuk, zeg ik steeds. Bezoek is een zegen. We hebben deze week veel bezoek. Kom binnen! zeggen we dan hartelijk. Leuk dat jullie er zijn. Waar zullen we zitten? Maar van de week was het een beetje veel. Nu moet iedereen wég.

Springertuin

Ben al twee weken niet in de Springertuin geweest, wegens weekendje weg en te veel werk. Vanmiddag ga ik weer, maar we zijn maar met zijn tweeën. Het is door het groeizame weer alweer een enorme wildernis. Ik weet niet goed wat ik kan doen. Daar sta je dan, een beetje moedeloos. 

Het is kwetsbaar, zo'n vrijwilligersding. Het behoeft toch Leiding, en een Visie en een Plan. Ik heb er allemaal ideeën over, merk ik, maar ik snap de verantwoordelijkheidsstructuur van de tuin nog niet zo goed. Als nieuweling wil je niemand voor de voeten lopen, of op lange tenen staan, maar toch. Dit kan toch beter.

Ik trek de stoute schoenen aan en stap op de eigenaar af. Hij is echter druk doende met een feestje en heeft geen tijd. Stuur maar een mailtje, zegt hij. Hij bedoelt het goed. Dus dat doe ik.

Ik neem een bosje citroenmelisse mee naar huis  (schijn je thee van te kunnen trekken) en een takje wijnruit. Maar eens googelen wat je daar mee kan.

Voortuin

Het houdt ons rond ons plantsoen de hele dag bezig. Iedereen loopt erlangs en begint praatjes. 'Ik houd helemaal niet van vogels', zegt een mevrouw met hondje,'maar deze zijn zó schattig!' Zoals ze het water uit de kant op stommelen met zijn allen. O!

Bezoekers

Nooit ben ik zo met bezoekersaantallen bezig, we hebben ruim 4900 abonnees op onze nieuwsbrief en meer dan 5000 Facebook-vrienden, ik ben er wel trots op, maar ook zegt het me niet zoveel. Nu kijk ik elk uur naar de bezoekers van ons Instant Magazine. Helaas refresht deze dienst de bezoekersaantallen slechts één keer per dag. 

Ik kan de getallen niet met veel vergelijken, behalve dan met ons collega-blad, en daar steken we met kop en schouders bovenuit. Dat is voor de collega misschien een beetje sneu. Verder ben ik verrast en trots. Er zijn in twee dagen 865 mensen wezen kijken, gemiddeld  kijken ze 6,5 minuten en bekijken ze 7 pagina's. Ongeveer alle. Volgens mij is dit een goede score!

Instant

Eindelijk is het zo ver: ons Instant Magazine is af. Weken hebben Mandy en ik eraan gewerkt. Het is een dynamisch digitaal blad. Het was heel veel werk met heel veel passen en meten en afwegen en opnieuw en nog eens. En dan is het er, op de afgesproken tijd.  Gelikt! zegt iedereen. Apetrots zijn we. Ik kijk de hele dag naar 'likes' en de bezoekersaantallen.

Irene

Bij mijn damesnetwerk in Merkelbach waar ik al twee keer verstek heb laten gaan spreekt vandaag televisieproducent Irene van de Brekel, die met haar kleine onafhankelijke bedrijf Human Factor TV satirische programma's maakt als Koefnoen en Lubach. Het is een ontzettend grappige leuke kordate slimme eigenzinnige vrouw. De buurvrouw en vriendin van Caroline die haar geïntroduceerd heeft en die gloeit van trots op haar gast. Dat gegloei is al bijna net zo leuk als het verhaal van Irene zelf. Ik wou dat ik zó leuk over mijn leven en werk kon vertellen als zij. Dat ga ik eens oefenen.

Bruiden

Looking for love, Thai Brides, de documentaire van Louis Theroux bekijk ik. Louis Theroux, ik verwarde hem even met de Amserikaanse schrijver Paul Theroux, maar  Louis is de zoon. Hij maakt de documentaires voor de BBC, in Nederland worden ze uitgezonden door de VPRO. Oude minder aantrekkelijke mannen vinden daar een beeldschone vrouw. 

Een paar jaar had ik een collega met zo'n Thaise vriendin, waarvan iedereen ook tegen hem zei dat hij belazerd werd. Hij was dólgelukkig en reisde vaak naar Thailand, probeerde een verblijfsvergunning voor haar te regelen, wat niet lukte. Na een jaar bleek ze inderdaad heel veel verloofdes te hebben. Het is wel grappig zo'n documentaire. Hij loopt met de bemiddelaar mee en met een paar klanten en bevraagt beeldschone Thaisen. Het is allemaal façades, niemand is echt eerlijk, wat gaat er in die mensen om? Maar toch fascinerend.  

Zwanen

De eieren zijn uitgekomen. Tegen buurvrouw C. had ik bekend dat ik voor de Facebookpagina van het plantsoen natuurlijk de eerste wilde zijn die de baby-zwanen fotografeert, maar zij heeft al een filmpje van iemand waarop je kunt zien dat er één ei uit is. Maar... Het is een beetje een vaag filmpje, daar kan ik nog wel overheen. Wij eten bij C, nou, gourmetten, zeg maar gerust dat wij dikkedakken. Als naar huis gaan is het donker.

Vanmorgen in alle vroegte snel ik naar het nest, waar Moesje Zwaan bijzonder breeduit zit te zitten. Waarschijnlijk is dit moederlijk multitasken: broedt ze nog op de eieren en warmt ze haar kuiken(s) onder die enorme vleugels. Een piepklein snaveltje piept uit dat verendek, maar dat wordt geen interessante foto. 

Vanavond heb ik meer geluk. Zes kuikens tel ik, ze wurmen zich onder moeders vleugels vandaan en weer terug. En eentje piept er steeds met zijn hoofdje bovenuit. O! Ik word een sentimentele dweil!

Werkhoven

Alsof het niet genoeg is lopen we op Tweede Pinksterdag ook nog eens van Bunnik naar voormalig klooster Samaya onder Werkhoven. Vooral langs de Kromme Rijn. Het is 13,5 km en daarna nog eens 3,5 km naar de bushalte, dus al met al heb ik tijdens deze Pinksteren 70 km in drie dagen gelopen. Ik vind het inmiddels een kippen-eindje.

Pinksteren

Pinksteren is een beetje saai. Ik loop naar AH om boodschappen te doen en stuit op de buurjongetjes Liam en Marco, die elkaar bij een gesloten winkelcentrum tegen het lijf waren gelopen. Je kunt geen boodschappen doen, rapporteren ze, het winkelcentrum is dicht. Het is Pinksteren. Met zijn drieën lopen we weer terug. 

Ik wil eigenlijk bij Kiano spelen, vertelt Liam, maar Kiano heeft bezoek. Al de hele dag. Als je wilt mag je wel bij mij komen kleuren, zeg ik. Hij haalt zijn kleurboek.

Liam is nog niet binnen of hij wil alweer 'pap'. Ik weet nu dat hij Griekse yoghurt bedoelt. Eerst gaan we kleuren, zeg ik opvoederig, vandaag gaan we met waterverf. Maar na tien minuten is hij zo moe van het kleuren, zegt hij, dat hij nu echt wel pap nodig heeft. Voor het moreel. Terwijl ik doorkleur, om hem in het kleuren te stimuleren, smeert hij zijn gezicht vol yoghurt. De doekjes die ik hem toestop on schoon te maken helpen niet. Hij smeert steeds meer yoghurt in zijn gezicht. Dat doe ik om jou aan het lachen te maken Lucie, legt hij uit.

Tecklenburg

Kurz-Urlaub is een wonderfenomeen. Voor je het weet ben je weer thuis. Is het wel gebeurd allemaal? Er staan foto's op de telefoon, dus het móet wel gebeurd zijn. Prachtige vergezichten. Mooie beukenbossen. Schitterende vakwerkhuizen. Schapen. Ezels. Honden. Bloesem. Rhodondendrons. Seringen. 

Twee keer hebben 25 kilometer gelopen. (De wandel-app van Zus3 gaf de tweede dag slechts 21,6 km aan, dus zij relativeert deze megaprestatie.) Verder hebben we twee keer veel teveel en veel te vet gegeten. En dan nu weer thuis.

Kantoorleed

In het Duitse Gasthof word ik 's nachts om 02 uur wakker. Ik ben mijn antroposofische Hepatodoron-pilletjes vergeten mee te nemen en dus ben ik weer ouderwets wakker van 02 tot 06. Gelukkig was ik al om 22 uur in bed gestort. En gelukkig heb ik een kamer alleen. En gelukkig heb ik een boek mee: De verwarde cavia van Paulien Cornelisse. Dat kocht ik woensdag bij boekhandel 'Over het water' in Amsterdam-noord. Erg  leuke boekhandel, maar dit terzijde. Ik had dit boek doorgebladerd en gezien dat het over Kantoorleed ging. Daar had ik wel behoefte aan.

Paulien Cornelisse is een fenomeen in ons vakgebied, omdat zij - succesvol auteur - haar nieuwste boek in eigen beheer heeft uitgegeven. Why? Het is een soort miskenning van haar uitgeverij en van de uitgeverij als instituut. Ze zat bij een gerenommeerde succesvolle uitgeverij, ze verkocht als een tierelier, wat was het probleem? Nou, niet zoveel, maar ze wilde het zelf doen. 

Het is heel licht en geestig. Jiskefet. Toren C. Ik denk: hoe kent ze zoveel van de kantoorcultuur als ze zelf een vrije jongen is? Heeft ze ooit op kantoor gewerkt? Is het gejeuzel op een kantoor universeel voorstelbaar? Ze heeft het heel goed gepakt. Luchtig en grappig en raak. 

Pilgern

Zus4 en ik zijn op Kurz-Urlaub in het Teutoburgerwald. We logeren in Gasthoff Pritt. We pilgern, zo noemt zij dat. Wandelen. We zijn vanmorgen heel vroeg van onze respectievelijke huizen vertrokken en na een grote Kaffee und Kuchen gaan we lopen. Er is koud weer voorspeld, maar vooralsnog schijnt de zon uitbundig. Ik doe niet meer dan 15km had ik vooraf gewaarschuwd, maar op de een of andere manier is het 24,5 km geworden. Het is heel mooi maar de voeten zijn dit niet gewend. Die zijn behoorlijk gekweld. 

1 jaar Zuilen

 Vannacht gaan Bobby en ik klinken, want straks wonen we hier een jaar. 13 mei ben ik overgekomen. We kunnen terugkijken op een veelbewogen jaar. En op na-regen-komt-zonneschijn. Ik ben alhaast domweg gelukkig in Zuilen. 

Zonnehuis

Voor mijn verjaardag heeft Will me uitgenodigd voor een voorstelling in het Zonnehuis, een theaterzaal aan het Zonneplein in tuindorp Oostzaan in Amsterdam-Noord. Het gaat over Marlene Dietrich en Edith Piaf. De actrices komen uit de musical-wereld. Het roept veel op. Tot twintig jaar geleden woonde ik daar in de wijk het Twiske tegen Oostzaan aan. Tuindorp Oostzaan met piepkleine arbeiderswoninkjes uit de jaren twintig en dertig was een beetje een verloederde achterbuurt. Maar je had ook mooie stukjes. De periode in Noord was een van de betere in mijn leven. Ik ben er nooit meer geweest. 

Dit Zonnehuis was ooit voor de verheffing van de arbeiders. Toen ik er woonde was het een soort buurthuis. In 2004 is het gekocht door Stadsherstel en in oude glorie hersteld. Nu wordt het verhuurd, blijkbaar ook aan theatergezelschappen.

Het is erg leuk daar. Ik ben te moe voor een beschrijving van de voorstelling. De iconen Dietrich en Piaf. De ene heel mooi en gestileerd, de andere niet mooi maar puur kunstenaar die mensen in hun hart raakte. 

Biebje

Ik werk thuis en ga bij wijze van pauze het biebje bijhouden. Kijken of er nog genoeg boeken zijn en of ze gouden stickertjes behoeven. Er zijn heel veel nieuwe boeken. Buurjongetje Liam helpt me stickeren en neemt vier boekjes mee naar huis. 

Naast het biebje op het bankje zit een Marokkaanse meneer een boek te lezen. Minette Waters. Dat had ik nou nooit bij hem bedacht. Hij vindt het niet duidelijk of je de boeken mag lezen, lenen of meenemen. Alles mag, zeg ik. Er loopt een Indonesische mevrouw langs die het biebje ook geweldig vindt en ook al diverse boeken meegenomen heeft. 'U mag niet alleen boeken meenemen, u moet er ook boeken in zetten', roept Liam.

De mevrouw meldt dat ze graag opmerkingen bij het biebje zou willen zetten. Ik vertel dat we eerst een stift hadden opgehangen, maar dat er toen rare tekeningen op het biebje verschenen. Ik vertel dat ook boeken op het ijs gegooid waren. 'Dat doen de Marokkanen', zegt Liam. 'Nee hoor', zeg ik, 'dat waren geen Marokkanen'. Het is even ongemakkelijk stil. Dan zegt de lezer: 'Hier zit een Marokkaan die wel leest en die vijf talen spreekt: Arabisch, Frans, Spaans, Nederlands.'

Voor het eerst neem ik zelf ook een boek mee. 

Burengerucht

Omdat het Avondvierdaagse is en honderden kinderen voor onze deur langsmarcheren sta ik rond half zeven ineens met enige buurvrouwen te beppen op straat. Hun respectievelijke dochter en zoon lopen mee. Dat vind ik nog eens fijn thuiskomen. We blijven wel een uur nakletsen. Er is altijd veel te bespreken, bijvoorbeeld over keuzes voor de tuin voor en achter. De plantjes. De tuinslangen. Het tuinameublement. Versierseltjes. Zij hebben glow in the dark-stenen langs de borders.

Nu hebben we dus de eerste zonnige dagen achter de rug met iedereen in zijn eigen tuintje, slechts visueel van elkaar gescheiden door schuttingen. Nee, zíen doe je elkaar niet, maar horen wel. Je moet wel je stem dempen en dat niet vergeten.

Gisteren was is dat even vergeten. Ik kwam ziek zwak en misselijk van het werk. Overgevoelig. Ik kon geen licht verdragen en daar hebben we nogal veel van. De parasollen moeten we nog een beetje beter neerzetten. 

Als ik het tuintje kom inlopen en dat zonovergoten terras zie, vraag ik Bobby met een beetje een zeurstem: 'Wil je even wat liefs voor me doen? Zorgen dat ik geen zon heb?' Dat klinkt nogal stom en ik vraag het dus niet met gedempte stem. Mèt dat ik het zeg hoor ik geluid in de buurttuin. Shit, denk ik, dat hebben ze gehoord. Wat zullen we nu wel niet van me denken? 

'Inderdaad', beaamt de buurvrouw. Haar man had net buiten een sigaretje staan roken en hij had mijn verzoek opgevangen. 'Lucie heeft Bobby een verzoek gedaan', had hij binnen gerapporteerd. Want zo belangrijk zijn die dingen. En? had zij benieuwd gevraagd. Dóet hij het? Ja, Bobby deed het.

Alle tijd

De hele avond lig ik slapjes op bed, nog steeds last van de ongesteldheden die het hele weekend al opspeelden, maar nog net genoeg energie voor een aardige film: Alle tijd over de hedendaagse menselijke verhoudingen met een lach een een snik. het is een film uit 2011. 

Paul de Leeuw speelt de veertiger Maarten, muziekleraar, een alleenstaande homo die na de dood van hun ouders altijd voor zijn veel jongere zusje Molly heeft gezorgd. Maar Molly krijgt verkering en gaat het huis uit, wat Maarten maar niks vindt. Hij heeft een beste vriendin. Ach het zijn allemaal relatiegedoe en gevoeligheden, en het loopt allemaal uit de hand maar - behalve dan dat Molly zwanger raakt maar ook aan kanker doodgaat - loopt het allemaal goed af.

Ooievaars

In de serie vogeltekeningen heb ik nog de ooievaars. Die maakte ik afgelopen donderdag Hemelvaartsdag na de wandeling langs de Linge. Wat lijkt dat alweer lang geleden. Rode draad in de reeks is dat ik vogels teken die ik gezien heb. Donderdag begon ik ook in het boek over zen-tekenen en de eerste opdracht wad om eerst een tekening te maken zoals je die altijd maakt. Ik wil wel open staan voor haar methode, die me gesuggereerd werd toen ik vertelde dat ik losser wilde tekenen, maar ik moet me even heen zetten over haar aanname dat alleen haar methode een vorm van tekenen met het hárt zou zijn. Ik denk dat heel veel tekenen dat is.

Filosoferen in de tuin

Van Marg kreeg ik een interessant boek van een Australische filosoof Damon Young: Filosoferen in de tuin. Tuinieren is volgens hem een vorm van verzet. In de tuin zijn - danwel werken - zou tot reflectie leiden. De hedendaagse werk- en informatiecultuur maakt volgens hem dat we met zijn allen te moe zijn of te overloaded om nog te reflecteren. Het boek is een verzameling essays over denkers en schrijvers die de tuin thematiseren. 'Iedere tuin is een combinatie van natuur en denkkracht', zegt René Gude.

Dat gelezen hebbende zit ik te Leiden bij Maarten in zijn tuin die minstens drie keer zo groot is als de onze, veel ouder en een beetje slordig. Alles is een beetje opgeschoten: het gras, de struiken. Heb je daar geen tijd voor, vraag ik, maar hier houdt hij meer van dan van gemaaid gras. Hij heeft ook geen schutting. Je kan gewoon door de struiken heen bij de buren in de tuin kijken. Dat vind ik prettig, zegt hij. Dat had ik ook wel gewild, maar ja.. 

Dat doet reflecteren over het eigen paradijselijke stadstuintje dat zo klein is en klem zit tussen schuttingen. Bedacht en gemaakt door een hovenier. Kant en klaar. Dat moet nog gaan woekeren.

Op mijn verjaardag kreeg ik ook het boek De eetbare tuin van Alys Fowler, BBC-hovenier die zegt maar wat aan te rommelen. Groentes en bloemen experimenteel kriskras door elkaar. Een vrolijke goed onderhouden chaos. Of dat dan een vorm van verzet is tegen de maatschappelijke orde? Ik kán niet eens een chaos maken, want de tuin is al klaar. Opeens komt mijn nieuwbouwtuin die al helemaal vastligt mij voor als bijzonder ordelijk en alles behalve verzet. Hoogstens tegen de trend van stenige plantarme tuinen.

Wel reflecteer ik op het fenomeen dat ik 's morgens het liefst vóór het huis zit. Daar is de zon, het plantsoen, de straat, daar is reuring, buren, voorbijgangers. 's Avonds als de dag gedaan is is ook voor mij de beslotenheid achter goed.

Zen Drawing

Maarten heeft me attent gemaakt op ene Michelle Dujardin die Zen-tekenen doceert. Ze heeft er een boek over geschreven maar dat is niet meer te koop. Via de bibliotheek heb ik echter een exemplaar weten te bemachtigen. Zij is kunstenares en psycholoog en zij heeft die werelden bij elkaar willen brengen. Het eerste deel gaat over tekenen met de linker- en rechter hersenhelft. Links is rationeel, technisch, oordelend; rechts is intuïtief, vrij, niet oordelend. Ze leert je dus meer met de rechter hersenhelft te tekenen, volgens haar met meer plezier, in-het-nu, waarbij je meer naar je onderwerp kijkt dan naar de tekening. Zen-tekenen is schetsmatig, met potlood, zonder gum. 

Ik vind haar werk goed, ze maakt prachtige aquarellen, en ze heeft een Facebook-community gemaakt, de Zen-drawing-community, waar mensen tekeningen op posten. Die vind ik heel erg leuk. Ik heb al twee tekeningen gepost.

Na de theoretische verhandelingen hoe dat allemaal in de hersenen werkt komen de opdrachten. Opdracht 1 is een tekening op je 'oude' manier maken en je bewust zijn van hoe je dat doet. Dat is vertrouwd. Ik maak een ooievaarspaar op een nest, want die heb ik met Hemelvaartsdag gezien. Naar een foto. Mijn werkwijze is een foto maken, of één vinden op internet, die ik wil natekenen. De keuze van de foto steekt heel nauw. Mijn grootste plezier is de diepe kleuren maken. Van deze mevrouw moet ik met potlood naar de werkelijkheid. Ik voel een weerstand. Dat zij 'fout' vindt wat ik doe, terwijl ik er zelf zo'n plezier aan beleef.

We zitten in de tuin. Bobby heeft dingen opgehangen: vanwege die tien gieters water per dag hebben we een zelf-oprolbare tuinslang aangeschaft, de metal bird die ik op mijn verjaardag had gekregen, twee insectenhotelletjes. Er staan nu twee parasollen, ons tuinameublement, de vijver, de vuurkorf, de houtwand, de opkomende planten... Een schat aan beelden. 

Ik heb een heerlijk hapje gekookt, we drinken een rosé'tje, zijn domweg gelukkig in dit paradijsje en praten wat over dit boek. Bobby heeft ooit een zweeftekencursus gevolgd, waarbij ze hun levensgevoel moesten tekenen. Ik heb geen levensgevoel, zeg ik. Het is bij mij Himmelhoch Jauchzend of Zum Tode Betrübt. En dat dan tekenen, zegt hij.  Ik heb geen idee. Ik ben blij met mijn vogelserie zeg ik, en de bloemen, dat is mijn manier om me met mijn nieuwe leven hier te verbinden.

Hoe langer ik er zit, hoe meer ik zie dat ons tuintje een schat is aan onderwerpen voor zen-drawing.

Academy Street

Prachtig boek gelezen: Academy Street van de Ierse schrijfster Mary Costello. Cas stuurde het me toe. Het beschrijft het leven van een Iers meisje Tess, dat al vroeg haar moeder verliest en daarna in een door een zwijgende vader gekweld gezin opgroeit. Diverse kinderen vertrekken naar de USA, zo ook Tess, die er verpleegster wordt. Het is de beschrijving van wat een eenvoudig leven heet, een alleenstaande moeder en haar naaste omgeving: een zorgzame buurvrouw, een paar familieleden, met wie het contact afneemt, de zoon die zijn eigen leven gaat leiden...  De hunkering naar liefde en contact. Het antwoord dat deels gevonden wordt in de ontdekking van literatuur. 

Wat raakt? Het leven gaat zoals het gaat. Er is vreugde en verdriet, er is eenzaamheid en verbondenheid, er is verlangen, soms even vervulling van het verlangen, er is het dagelijks ritme van het leven en de tijd die doortikt. En deze Mary Costello weet het prachtig te raken. In een interview lees ik dat de hoofdpersoon Tess gemodelleerd is naar een tante, de zus van haar moeder, die in de jaren zestig naar New York vertrok en aan het win van haar leven terugkeerde naar Galway in West-Ierland.

Dit boek wordt wel vergeleken met de roman Stoner van John Williams, ook zo'n adembenemende beschrijving van een onopvallend leven. Dat leven leiden we bijna allemaal, denk ik dan. 

De prachtige afbeelding op het omslag is van de New Yorkse kunstenaar Anthony Butera. Hij schildert al 30 jaar stadstaferelen uit New York. Ik zat het boek te lezen in de zon in mijn voortuintje - een tafereel dat doet denken aan dit.

Sven

Hani501 heeft me voor mijn verjaardag kaartjes (e-tickets) gegeven voor de Late Night Show van Sven Ratzke in de Stadsschouwburg te Utrecht. Dat is vanavond. Deze Stadsschouwburg is onlangs heropend na een grondige verbouwing. Het is niet een zaal waar ik kom. Dus alle reden om dit avondje uit in volle overtuiging te gaan beleven, ook al zijn we moe en zouden we normaal een dutje gaan doen.

Het blijkt na drie jaar Late Night Shows de allerlaatste Late Night Show te zijn. In die drie jaar heb ik drie optredens van hem gezien.. Hij is weer gewéldig. Hij is goed, grappig, vals, hij zingt goed, je zit de hele avond op het puntje van je stoel. Mathilde Santing is een van zijn gasten, ook zij is prachtig.

Het is wel raar dat er zoveel intens nette oudere mensen op de show afkomen. Vaste fans. Hoe zou dat zijn voor een artiest? Het doet denken aan Doe Maar die ooit stopte omdat ze vooral door hysterische pubermeisjes werden gevolgd. Zou Sven ook zo over zijn bejaardenpubliek denken? Of is publiek publiek en geld in het laatje?

Dwalen

Kan het zijn dat ik door de plotselinge weeromslag gisteren een zonnesteek heb opgelopen? Ik voel me doodmoe en raar en duizelig. Toch ga ik een eindje fietsen, ik heb mijn vrije dag en dan ga je niet binnen zitten met de gordijnen dicht. Dan doe je wat leuks. J. heeft ineens een volkstuin in De Bilt. Laat ik daar eens gaan kijken. 

Maar zoals steeds als ik naar iets in Utrecht Oost toe wil fietsen raak ik compleet de weg kwijt. Ik denk: ik ga via Groenekan, dat is wel een langere route, maar wel de groenste. Je kan ook via de Biltstraat, dat is rechtstreeks, maar dat is stad en razend verkeer.

Ik was even het onbegrijpelijke Gagelbos vergeten, geen bordjes onderweg. En van de overgang van Groenekan naar De Bilt heb ik ook geen idee. Met smart denk ik aan het systeem van ANWB-paddestoelen van vroeger. Die waren goed. Daar kon je je op verlaten. Het is daar aan de oostkant van Utrecht een wirwar van snelwegen, spoorlijnen, nieuwbouwwijken, forten en oude boerenstructuren. Misschien als je het allemaal tien keer gefietst heb dat het dan logisch wordt. 

J's volkstuinenpark ligt pal naast het KNMI, luidt haar instructie, maar als je het KNMI niet weet is dat niet echt een duidelijk ijkpunt. Als ik naar het Google-kaartje kijk heb ik de heenweg de bovenste route gedaan en terug de middelste: langs Voordorp, Fort Blauwkapel en station Overvecht. Heen was een uur, terug een half uur. Dan toch maar naar binnen met de gordijnen dicht. 

Lente

Ongekend weer. Stralend. Met Will loop ik de Bloesemroute in de Heerlijkheid Mariënwaerdt langs de Linge bij Beesd. 13,7 km. Beesd is maar 33 km van Utrecht, 65 km van Amsterdam. Eigenlijk wilde ik naar Holysloot, maar dat mag niet wegens het broedseizoen.

Dit is een goed alternatief. Wat een paradijs is dat Betuwe- en Rivierenland. Behalve dan de honderden zo niet duizenden grijze nette fietsechtparen, de motoren, de cabrio's. Dat is op zo'n dag als deze met honderden wandelaars wel een beetje too much. We gaan binnenkort nog een keer, zeggen we, op zomaar op een doordeweekse dag.

Bloesemroute heet de route van vandaag. Ik heb hem van de site De Mooiste Routes, waar ik van de week lid van geworden ben. Voor €13,50 per jaar heb je toegang tot de mooiste routes. Heel veel zoekopties. Behalve wandelroutes hebben ze ook fietsroutes en kanoroutes. En hele goede kaarten met informatie over horeca onderweg. Je kan zelfs met wandelpools meelopen, mocht je geen gezelschap hebben. Ik ga deze oude hobby maar weer eens oppakken. 

Frau und Holz

Bobby is naar volleybal. Na het karwei van planten water geven (geen sinecure: vier gieters vóór en zes gieters áchter, en hetzelfde aantal bij de buren) heb geen puf meer voor een boek of een film. De hoogste tijd voor mijn eerste eigen vuurtje. Zonder commentaar. Zonder advies. 

We hebben aanmaakhoutjes en kleine en grote blokken hout binnen liggen. Voor de houtkachel. Tot mijn grote vreugde brandt het vuur ook buiten als een tierelier. Alle buren zijn binnen, naar bed. En ik zit hier domweg gelukkig in mijn tuintje. Stinkend naar rook.

Herdenking

Dodenherdenking is echt een Ding hier in Zuilen. Ik heb geen idee wat er gebeurd is toen, hier, maar overal zijn verhalen. Eerst is er een Vesper in de Jacobuskerk, dan een stille tocht vanaf de Brandweer, Herdenking op het Prins Bernhardplein en dan koffie met kopermuziek in het Vorstelijk Complex. Behalve de stille tocht doe ik met alles mee. Hoe ik na een jaar al ingeburgerd ben. 

Bij de Vespers - een gecombineerde dienst van de katholieken en de hervormden - zingen ze mooie liederen en noemen ze de groepen mensen die in WOII vervolgd werden: joden, zigeuners, gehandicapten, 'en anderen'. Homo's noemen ze niet! Hoe is het mogelijk? De wethouder later op het plein noemt homo's gelukkig wel, evenals de communisten en de jehova's getuigen. Dat valt me behoorlijk tegen van die aardige mensen in dat aardige kerkje waar ik zo graag naar toe ga.

Herdenking is mooi. De wethouder vertelt een eenvoudig Zuilens verhaal. De doden op de gedenkplaten. Het plantsoen voor het Vorstelijk Complex is zelfs naar een Zuilense verzetsstrijder genoemd. Dat bord had ik nooit gezien. Een oude mevrouw naast mij vertelt dat ze uitvinden raam gezien had dat hij opgepakt werd door de Duitsers. Haar ouders waren begin mei 1940 vanuit Vlaardingen naar Zuilen verhuisd. Ze hadden de vliegtuigen naar Rooterdam horen overkomen.

Met slak

Natuurlijk was ik gisteravond te minnetjes voor werken in de tuin, dinsdagavond is de vaste werkavond daar, maar mijn nieuwe tuinvriendin Suzan weet dat ze me doordeweek kan appen en dat ik vaak van het ja-zeggen ben. Dus daar zijn we dan ineens op de tuin.

Zij snoeit braamstruiken, ik maak weer een bedje onkruidvrij.

Wat zijn die knoppen, vraag ik immer weer leergierig tijdens de thee, wijzend op deze berstende knoppen. Druif. Druif met slak. Zaterdag had ik ook al piepkleine slakjes met huisjes in de spinazie.  Ze glibberen zich een weg over het aanrecht. Wij waren meer verrukt en vertederd dan wat anders.

Parodontoloog

Dit is de parodontoloog die mij vandaag weer behandeld heeft. Het voelt als mishandeld, maar dat is natuurlijk niet waar. Het is een geweldig grappige aardige man. De tweede keer is dit dat ik bij hem ben. Zijn vrouw heeft net een baby gebaard, vertelt hij, dus vandaag is hij is iets minder geduldig en subtiel dan drie weken geleden. Hij is een Syriër die hier in 1992 naar toe gevlucht is. En zijn vrouw is Oekraiens. Verder hebben we niet veel kunnen praten. 

Hij vergelijkt mijn paniek met de barensweeën van zijn vrouw. Die vindt hij erger. Zelf denk ik wat er met het Syrische volk gebeurt, en dan schaam ik mij voor mijn angst voor de parodontoloog. Maar aan zulke gedachten heeft ook niemand wat.

Hope

 Gezien: de film 'Hope' waarin Monique Hendrickx de rol speelt van Heleen Mees, de econome die haar ex-minnaar, bankier, gestalkt zou hebben, in het gevang geraakte, enige dagen weer op borg vrij kwam, en uiteindelijk een enorme schadevergoeding eiste van die ex-minnaar, een zaak die nog steeds loopt. De film werd vorig weekend uitgezonden door de VPRO en is wrsch nog wel op Uitzending Gemist gezien. Mooie film. Ik kende dat Telefilm niet, dat is een productiebureau dat films maakt voor de NPO over actuele zaken. Het haalt die hele affaire weer in herinnering, hoe breed dat uitgemeten werd in de pers. Iedereen had een mening over die vrouw. Ze wordt neergezet al een superenergieke sexy intelligente idealistische professional, beetje onconformistisch, zeg maar gek, maar ze komt ermee weg, tot het mis gaat en ze over de schreef gaat. Welke schreef dan ook. Meestal is de schreef dat ze tegen een journalist zegt hoe het zit, war in de bankwereld niet de bedoeling is. Monique Hendrickx speelt haar fantastisch. 

Jarig

Heerlijk weer voor een verjaarsfeestje. Feestje in het tuintje. Iedereen lijkt goede zin te hebben en de koekjes en het avondeten van Jamia zijn perfect. Jamia is een beginnende cateraar te Utrecht. Zij kookt Marokkaanse keuken. Heel erg lekker. Kan ik iedereen aanbevelen. 

Doorgaans nodig ik op mijn verjaardag zo acht vriendinnen om tafel. Nu heb ik vanwege het nieuwe huis meer gasten: behalve de vriendinnen ook zussen, zwagers, schoonzus en een paar nieuwe Utrechtse vrienden. Het duizelt me af en toe van al die vriendschap die ik niet voldoende een op een kan beantwoorden. Ook Reenske is er, net terug uit Birma! 

Gelukkig neemt Bobby de catering voor zijn rekening. Kan ik een beetje duizelen. Zolang je er een beetje bij blijft lachen is het OK.

Spotlight

Bobby heeft zijn goede vriend J. op bezoek en ik vind dat je tijd alleen moeten hebben met je vrienden. J. logeert in mijn kamer. Het is een beetje raar om daar nu te gaan zitten dus ga ik naar de film. 'Spotlight'. Over vier journalisten van de krant Boston Globe die het formaat van het schandaal van de kindermisbruikende priesters onthullen. Er is een nieuwe - niet katholieke maar joodse - hoofdredacteur en hij wil belangrijkere verhalen in de krant. En niet het verhaald van één slachtoffer en één dader, maar van het systeem. Het verhaal hoe de katholieke kerkleiding de vele honderden pedofiele priesters systematisch de hand boven het hoofd houdt. De film staat op de lijst voor allemaal Oscar-nominaties. Ik vind m onderhoudend en inhoudelijk interessant, maar als film niet erg verrassend en zeer Amerikaans en volgens een vast format.