Het moestuinieren in de Springertuin is wel een gevecht met mezelf op alle fronten. Niet naar, maar toch. Vanmiddag en vanavond heb ik verjaardagen heb en kan ik weer niet en groupe meewerken. Bart kan even komen om 09.30 uur om me te instrueren. Wel vroeg, protesteer ik zwakjes, maar later kan hij niet.
Dus sta ik daar op zaterdagochtend te zwoegen. De opdracht van vandaag is: een bedje winterpenen maken en zaaien, en dan een totaal en zwaar vergrast stuk van 4 bij 0,5 meter grasvrij maken en er Oost-Indische kers planten. Alles in de tujin vergt kennis, inzicht, ervaring en handigheid. Een paar weken geleden heb ik al bedden gemaakt voor de aardappelen, daarna voor de uien, en nu dus voor de winterpeen.
Waar je tegenaan loopt: je kracht, je fijnmotoriek, je evenwicht. En je gebrek aan die dingen. Rechte lijnen trekken. Piepkleine minizaadjes per stuk verdelen. Ik vrees dat ik - hoezeer ik ook mijn best doe - het toch wel slordig en te royaal gedaan heb. Een keer val ik bijna om en verlies ik het handje zaadjes. Oeps.
Dan de graspollen uitspitten. Die pollen zijn zo groot en zwaar dat je de spade helemaal de grond niet in krijgt. Na veel gezwoeg ontdek dat ik er met twee voeten op moet gaan staan, het volle gewicht erop, en decimeter voor decimeter de grond in. Volhouden. Niet weglopen. Op enig moment, ooit, zal het klaar zijn.
Als het klaar is en alles opgeruimd mag ik even sproeien. Dat is een geschenk. Niet zwaar en lekker fris. En dan ben ik weer intens tevreden. Mijn respect en bewondering voor moestuinierders groeit met de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten