Roze kleuters

En wat ik ook niet ben. De roze buurmeisjes die mij op het achterterrein achter ons huis steevast aanspreken met Jij-Bent-Geen-Moeder-en-Jij-Bent-Geen-Oma nodig ik maar eens uit in de achtertuin. Hoe krijg ik ze zover dat ze me anders - positiever - gaan definiëren?  ‘Willen jullie mijn tuin en mijn bloemetjes zien? Kom maar kijken, ik laat de tuindeur open’. De nieuwsgierigheid wint het zo te zien van de ingeprenting dat ze niet met vreemde mensen mee mogen. ‘Woon jij hier alleen?’ ‘Nee ik woon hier met Bobby, kijk die zit hier om het hoekje in de schaduw.’ 

Nu maar hopen dat mijn persoon iets meer invulling en kleur heeft gekregen dan geen-moeder-en-geen oma. In elk geval stellen ze vast dat onze tuin veel meer bloemetjes heeft dan de hunne.

Stil in de stad

Het is Pinksteren, het is geloof ik helemaal niet stil in de stad, op Nu.nl lees ik dat er veel te veel mensen in de trein naar Zandvoort zitten. En ik zit in mien toentje stilletjes een boek te lezen: Stil in de stad door Threes Anna, een roman uit 2006/2007. De auteur was ooit artistiek leider van de Dogtroep, daarna schrijver en filmmaker geworden.

Indrukwekkend boek, dit. Ik nam het méé vanwege de titel uit de nieuwe bibliotheek aan de Neude, maar het heeft natuurlijk níets met Corona te maken. Het is het verhaal van een vrouw, een ambitieuze kok, die in de leer wil bij een beroemde Japanse kok Hon. ze gaat in haar eentje naar Japan en komt terecht in een wereld waar de regels en omgangsvormen volstrekt onduidelijk zijn en werkelijk niemand een woord Engels spreekt. Ze komt in een vies kamertje achter het restaurant te slapen, moet elke ochtend met al het personeel gedrild ochtendgymnastiek doen, ze verdient niets, mag alleen kleine visjes fileren, ze leert niets en vereenzaamt steeds erger. Naar huis schrijft ze kaarten dat het interessant is en dat ze veel leert.

Het is een prachtig boek, al die details over vis snijden en over de verhoudingen in zo’n topkeuken. De onbegrijpelijke stad, de propvolle metro, een bijbaantje ‘s avonds waarbij ze met hunkerende mannen converseert waarbij het verdienmodel is dat de mannen heel veel drinken en de drankjes voor de meisjes betalen, maar geen seks. 

De websites van Threes Anna: https://www.threesanna.com/?taxonomy=onderwerp&term=literature

Ik-werk-dus-ik-ben

In het Parool staat een mooi stuk van ene Tom Grosfeld over werk als het hart van onze identiteit: ‘Ik werk dus ik ben’. Hoe dat zo geworden is door de eeuwen heen. ‘Wat dóe jij’, is steevast de eerste vraag op feestjes. En dan word je geacht je baan vertellen. Ik zei altijd: ik ben Lucie Theodora en ik ben journalist. Mijn baan is die van hoofdredacteur. Ik dacht niet dat mijn werk mijn identiteit was. 

Maar nu vind ik feestjes met vreemden moeilijk. Ik zeg niet: ‘Ik ben Lucie Theodora en ik houd van tekenen, wandelen, lezen, tuinieren fietsen zingen, koken, vriendinnen, familie, buren, film, concerten, musea. Ik kan goed plannen maken  en realiseren.‘ Néé, ik zeg: ‘Ik ben Lucie Theodora en ik eh... zoek werk. Ik hóóp dat ik in between jobs ben, maar ik vrees het ergste. Ik wàs journalist, eh... hoofdredacteur. Dat kon en kan ik goed. Dat vind ik het leukste wat er is. Dat heb ik mijn hele le leven gedaan. Daar ben ik goed in. Dat zou ik zo weer willen. Hoofdredacteur hoeft niet, webredacteur lijkt me leuk. Maar ja, ik ben 63. Dat solliciteert niet zo makkelijk.’ Zo’n introductie is helemaal niet leuk. De riedel ongevraagde adviezen die dan volgt is niet prettig. In het genre ik-ben-ok-jij-bent-een-loser, vrij naar Berthold Gunster.

Laats vroeg ik iemand die haar werk ook kwijt is hoe zij zich voorstelt op feestjes of bij vreemden en zij antwoordde: ‘Ik ga niet meer naar feestjes met vreemden. En als iemand me vraagt wat ik doe dan zeg ik: Ik doe niets.’ 

Nu met Corona gebeurt het heel veel mensen. Als eerste in de creatieve beroepen. Daar gaat dit artikel over, de existentiële crisis waar mensen in komen als ze ongewild hun werk kwijt raken. Omdat voor de buitenwereld je werk je identiteit is. Die als ik vertel wat voor leuke fijne mooie al dan niet nuttige dingen ik doe altijd vragen: maar solliciteer je nog wel?

Was ik maar met pensioen, prepensioen, de vut. Dan was ik een model-pensionado. Maar nee. Nog vier jaar. Ik doe het best goed nu, al zeg ik het zelf, met bezig blijven en mijn hobby’s en mensen centraal zetten. Laatst voegde een nog wel hardwerkende vriendin mij klaterlachend toe: ‘Je lijkt wel een huisvrouw!’ Het knagende gevoel van falen is moeilijk te bevechten. Dat is er ook. Dit artikel beschrijft dit hele proces en zet het in perspectief. Herkenning. Erkenning.

De auteur van het stuk Tom Grosfeld is 25 jaar en freelance journalist. Jong vader geworden. Hij schrijft veel over onderwerpen die spelen in zijn eigen leven en omgeving. Geen (vast) werk (meer) vinden is natuurlijk geen kwestie van louter 50-plussers, maar ook van jongeren. 

Lees het artikel maar eens:

In het Speelbos

Ik heb helemaal geen Pinksterplannen, maar dan appt Zus3 of ze even langs zullen komen met de Bébé’s die bij hen logeren en dan samen met een picknickmand naar het Speelbos in ons Park. Zo verlegen als de meisjes zijn. Ze zeggen geen boe of bah. En ik heb helemaal geen doos vol speelgoed. Maar na een half uur staan ze al wel te dansen op de bank. 

Zus3 haalt herinneringen op aan vroeger, hoe wij als kind op bezoek gingen bij echtparen-zonder-kinderen, hoe ongemakkelijk dat was. Zou het voor de Bebe’s nu  ook zo zijn? 

Na een uurtje komen Nichtje en haar Ega (de ouders van de Bébé’s) ook naar het Speelbos. We glijden van glijbanen en doen verstoppertje. Bébé1 neemt de leiding en dirigeert ons zestigers: opa, oma en tante. ‘Jij moet dit, en jij moet dat.’ Nichtje belooft haar oudste dochter te zullen leren om de mensen dingen te vragen in plaats van straf te commanderen. Op een mooie Pinksterdag. 

Dana

En hier dan Lineke Rijxman als gewiekste zakenvrouw/hoofdredactrice Dana Woerdenbagh in de serie Koppensnellers. Ik schreef er gisteren al over, maar nu ik de hoofdpersonages van dramaseries als onderwerp heb gevonden mag ze nog een verhaaltje. Ik was nooit zo op Lineke, maar in deze serie is ze erg goed. Misschien doe ik Joan Nederlof ook nog, die de serie geschreven heeft en zelf altijd foute types speelt en in deze serie de rechtse politica.

Bratwurst

Soms heb je gewoon zin in braadworst. Dus vandaag vond ik een traybake met braadworst (biologisch). Weer een aanradertje. Ingrediënten: partjes aardappel, partjes ui, ras el hanout-kruidenmengsel uit zo’n blikje van Jonnie Boer. Eerst een kwartiertje de aardappelen, ui en kruiden, en dan de broccoli en de braadworst erbij. En dan nog 20 minuten of wat meer. Die kruiden maken het geheel heel bijzonder. In de recepten strooien ze er overvloedig mee, eetlepels, een beetje minder mag ook wel. 

Vandaag kwamen Zus&Zwager1 spontaan op de lunch, en ze vertelden dat ze vanavond plaattaart gingen maken met portobello’s en gewokte garnalen. Daar had ik van de week zo aanstekelijk over geschreven. Ik ben benieuwd of nu de braadworst en de Jonnie Boer-kruiden ook navolging vinden.

Recept:

https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R1193509/traybake-met-braadworst-broccoli-en-ras-el-hanout

Sorjonen

Al een paar dagen kijken Bobby en ik als afsluiting van de dag naar de Finse serie 'Sorjonen'. Na 'Homeland' met Carrie mocht ik kiezen en ik vnd het best moeilijk om een serie te kiezen voor ons beiden. Natuurlijk zouden we 'House of Cards' kunnen doen  maar dat is dan weer zo Washington. Een Finse serie leek met wel wat vanwege dat Bobby graag naar Finland op vakantie wil en het mij absoluut niet trekt. Ik kan niet zeggen dat deze serie het aantrekkelijker maakt om ernaar toe te gaan, en gelukkig kan dat momenteel ook niet.

Deze serie wordt ook weer zeer bekritiseerd, want ook deze hoofdpersoon is nogal weird, net as Carrie in Homeland. Hij zou autistisch zijn. Hij staat vaak in zijn garage waar hij witte vlakken op de grond heeft geschilderd met zijn handen aan zijn slapen zich te concentreren en dan ziet hij het licht. 

Ook in deze serie wordt veel informatie overgeslagen, dus soms snap je er geen snars van. Maar toch raak je steeds meer gehecht aan de hoofdpersonen en hun gedoe. De mooie echtgenote Pauliina die secretaresse wordt van de burgemeester (die fout is en haar ex is). De heerlijke dochter Janina die het liefdespad onderzoekt en daarbij rotjongens tegenkomt. Haar Russische schoolvriendin Katia die afgrijselijke dingen in de prostitutie meemaakt.

Koppensnellers

Een paar dagen gebingewatched: de tv-serie ‘Koppensnellers’ van theatergroep Mug met de Gouden Tand. De serie werd ergens gekenschetst als de Nederlandse ‘House of Cards’ die ik nooit gezien heb, maar gezien het roemruchte verleden van de ‘Mug’ moest ik toch maar eens kijken. En ik was meteen verkocht en verslaafd. Acht afleveringen. Terug te zien bij NPO Start.

Plaats van handeling: een krantenredactie van een kwaliteitskrant. Hoofdpersoon een commerciële hoofdredactrice gespeeld door Lineke Rijxman. Verhaallijnen: zij is meedogenloos maar is ook kwetsbaar vanwege borstkanker en een rancuneuze slappige zoon Lucas. Haar zwager Fons - de broer van haar 20 jaar geleden overleden echtgenoot - is een corrupte burgemeester. Lucas is een Pr-medewerker, neurotische meeloper, eerst met zijn oom de burgemeester, later met de rechts-populistische politica Marie-José gespeeld door Joan Nederlof. De radicaliserende Turkse buren van haar zoon. De slimme hoogethische journaliste Nilgün. Het is allemaal tamelijk over the top, maar dat geeft het wat lucht. 

Terugkijken:

https://www.npostart.nl/koppensnellers/AT_2117496

Te Vreeland

Dan neem ik de rol maar op me dat ik voorstel waar we gaan wandelen, want ik ken nu eenmaal bijna alle leuke plekjes in de wijde omtrek. Meer dan anderen. In Ayla heb ik nu een nieuwe wandelvriendin. Zij is Beiers en woont sinds twee jaar in Nederland, vanwege de liefde, in de binnenstad van Utrecht, bij haar - niet zo mobiele - geliefde. Door haar stadse vriendinnen kent ze Amelisweerd, maar verder is ze nog nauwelijks bekend met de buitengebieden, laat staan met de Gooi- en Vechtstreek en het Groene Hart. Ze is zeer zeer gretig om het te leren kennen en al heel blij en dankbaar voor dit Dirck Lambertzpad tussen Vreeland en Oud-Loosdrecht. Dwars door het water. En Vreeland zèlf. Licht lucht en ruimte.

Zoom-zingen

Soms vergeet ik bijna dat het Corona-tijd is. Er zijn nieuwe routines, en volgende week kan het museumbezoek weer beginnen, de Buurttaxi start weer op, alles uiteraard binnen de gestelde beperkingen, maar toch. Alleen samen zingen mag pertinent niet. Dus proberen we met het koor het Zoom-zingen.

Het valt niet mee, Zoom-zingen. Hoopvol zijn we vanaf 19.45u met twaalf bijeen, dat is ongeveer de helft van het koor. Vijf hebben geen zin, twee lukt het niet om in te loggen, een ligt in een revalidatiecentrum, twee zijn ziek. Een haakt halverwege af. Al met al zijn we bijna twee uur virtueel bijeen, waar ik op zich heel blij van word, want ik ben erg aan ons gehecht, maar het bijeenzijn is tamelijk passief, er gaat steeds wat mis en je moet de hele tijd wachten. Zwijgen en wachten. Daar krijg ik nou echt hoofdpijn van. We besluiten dit niet elke week te gaan doen, maar eerst maar eens òm de week.

Wat erg dat nou net zingen ongeveer de gevaarlijkste bezigheid is. 

Auntie (2)

De 96-jarige Rotterdamse Auntie die niet meer wil leven is plots een nieuw intens dossier in Bobby’s en dus ons leven. Waarschijnlijk vanwege de onverwacht grote vertrouwdheid met haar, terwijl ik haar helemaal niet kende. Wel de verhalen die aan haar kleven. 

Vandaag heeft Bobby afgesproken met een verpleegkundige uit de huisartsenpraktijk. Ik chauffeer. Zij was drie weken geleden nog bij Auntie, die toen nog veel beter was. De vriendin die al weken dagelijks enkele uren bij haar is is er nu ook weer bij. Zij zegt dat Auntie al weken in die Hartmanstoel voor de tv zit zonder er uit te komen. Ze eet niet, gaat niet meer naar bed, ze laat zich niet wassen of verschonen. Ze wil niet meer leven, ze herkent zichzelf niet meer, en ze weet niets meer, zegt ze. Een paar weken geleden had ze nog een vol gezicht in plaats van dit vogelkoppie. Auntie laat foto’s zien van hoe het was. Wat nu?

Rijst met groente

Vandaag op het menu: rijst met groente. Een beetje extra aandacht voor maaltijden horen bij deze tijd. Klinkt beetje saai, maar is het niet. Het is dan ook een drieregelige kop: 'Rijst-met-geroerbakte-groenten,-champignons,-stukjes-kipfilet,-pindasaus-en-cashewnoten'. De kip (of natuurlijk de vegetarische variant) wordt gebakken met Chinese vijfkruidenpoeder en de groente (Japanse wokgroente en taugé) wordt na het roerbakken juicy gemaakt met wat gembersiroop, oestersaus en sojasaus. Mmm. Een gewoon doordeweeks recept, maar erg lekker.

https://kookidee.nl/recepten/hoofdgerecht/rijst-met-geroerbakte-groenten-champignons-kippendij-pindasaus-en-cashewnoten/

Mondkapjes

Zus2 logeert hier na een twee maanden in isolatie geleefd te hebben. Zij is heel voorzichtig, en ik met haar, en als we gaan wandelen doen we in de auto ieder een mondkapje op. Zij heeft er een van Kruidvat, ik van de Hema. ‘Voor de ervaring’, zeggen we steeds.

Het is een hele kunst, mondkapjes dragen. Het is niet fijn. Mijn bril beslaat steeds dus chauffeer ik maar zonder bril. Achteraf blijkt dat het beslaan komt doordat ik het mondkapje óver de bril schoof.

De kapjes werken niet erg vertrouwenwekkend, wat toch het idee is, maar wij hebben het idee dat wij eerder de mensen schrik aanjagen. Alsof wij Corona hebben. Als we bij thuiskomst onze parkeerplaats op komen rijden kijken de buurmeisjes die er spelen ons verbijsterd aan. Wij zijn weer een ervaring rijker.

Sariwinkel

Gelezen: De Sariwinkel door Rupa Bajwa. Ik kocht het voor 1 euro in de Boekenschuur in Heeg. Het is een boek uit 2004, de vertaling is uit 2006. Uitgeverij

Meulenhoff. 

Het werd geen hit. Wie heeft ooit van de Indiase schrijfster Rupa Bajwa gehoord?

Maar ik vind het een mooi onderhoudend boek. Wetenswaardig. Hoofdpersoon is jonge een sari-verkoper in de drukke Indiase stad Amritsar met zijn kaste-samenleving. Wie voor een dubbeltje geboren is. Een arme jongen woont alleen op een kamertje bij een hospes en moet de hele dag gedienstig zijn tegen alles en iedereen. Zijn baas en de dure klantes, die zo’n verkoper niet eens zien staan. Zijn enige sociale leven is dat hij af en toe met wat collega’s naar de film gaat. En uit zijn raam naar het familieleven van zijn huisbaas lijkt. En eens per maand koopt hij een Engels boek om Engels te leren. 

Als een collega een paar dagen niet op zijn werk verschijnt moet hij er poolshoogte gaan nemen en treft daar een treurig huishouden aan in een krot met man en vrouw in deplorabele staat. Het tweede deel gaat over de vrouw van die collega. Wat een levens.  

Plaattaart

Bereid: plaattaart met gebakken paddestoelen, rode ui en wokgarnalen. In het recept gebruiken ze bladerdeeg, maar ik doe deeg voor Flammkuchen. Die zijn in kant en klare rollen te koop bij de supermarkt. Bladerdeegrollen hebben ze nooit bij onze AH. 

Van Flammkuchen droom ik al jaren. Eigenlijk met alleen met rode ui en kleine spekjes.

Erg lekker en niet erg calorierijk. En onverwacht. En hoeft maar zo’n 20 minuten in de oven.

Recept: https://www.ah.nl/r/1194069

Vierde Nichtje

Dit Nichtje heeft het eigenlijk veel te druk met thuiswerken en thuislesgeven en gezin om foto’s van zichzelf voor mij te zoeken, maar als ik de drie andere portretten stuur kan ze niet achterblijven. Wat een leuke reeks, al zeg ik het zelf. Hier word ik heel blij van.

21 mei

Al zes jaar op 21 mei komt Hans langs met een enorme ruiker. En elk jaar blijken wij het zelf wéér vergeten te zijn. Meestal komt hij aan het eind van de middag, maar nu staat hij ineens al ‘s morgens op de stoep. Hij was een van de vier getuigen. Zij waren tevens onze enige gasten. En dan pakken we het fotoboekje er weer bij en halen we herinneringen op aan de trouwambtenares (zij was van het ecologisch trouwen) en de bode (een korte vierkante bijzonder vriendelijke Amsterdammer). Ja dat was me wat. En omdat we elk jaar weer zo oprecht verrast zijn vindt Hans het leuk om te blijven doen.

Jongste Nichtje

In de Nichtjesreeks dan nu Jongste Nichtje, de jazzzangeres. Ze moeten me wel foto’s sturen. Anders kan ik het niet. ‘Wat heb jij leuke Nichtjes!’ reageren ze op de tekeningengroep Iedere-Dag-Een-Tekening. Dat heb ik ook. Tel uw zegeningen.

Corona in de Stad

Ik was een beetje af van de artikelen over musea, omdat online musea bezoeken nu eenmaal niet helemaal je dat is, maar nu  ben ik toch weer door een online expositie gegrepen. ‘Corona in de Stad’ van het Amsterdam Museum. Voorheen het Amsterdam Historisch Museum. In het voormalig Burgerweeshuis aan de Kalverstraat. Daar ging je als Amsterdammer niet gauw naar toe vanwege de overkill aan toeristen.

En dan is het toch weer leuk om er een uitgebreid informatief stuk over te schrijven. Want er is een nieuwe koers in dit museum en een nieuwe directrice en deze online expositie is geweldig.

Ik had een beetje onenigheid met Zwaze omdat ze vindt dat ik teveel ‘ik’ schrijf. Dat hoort bij een blog en niet bij haar website, vindt zij. Dat hoeven haar lezers niet. Au au. Zelf denk ik dat haar lezers dat best leuk vinden, want ik heb wel 300 bezoekers per dag, maar ja het is haar site.

Toen heb ik het even drie weken laten betijen en toen had ik ineens weer zin in een stuk voor haar site. Dan maar zonder ‘ik’.

Lees het artkel hier.

Auntie (1)

Er is weer een oude tante opgedoken van 96, going on 97. Ze is een veel oudere zus van wijlen Schoonmama, ze woont in Rotterdam Schiebroek, en nu gaat het niet meer en wil ze niet meer. Ze woont nog op zichzelf. Ze is aardig in de war, eet niet meer en drinkt alleen nog chocomel. Via via is men bij Bobby uitgekomen of hij als volle neef haar zaken wil afwikkelen. Tot nu toe was ze niet zo genegen ons te ontvangen, maar nu gaan we. Haar enige en beste vriendin doet de deur open.

Wat een leuke ontmoeting, afgezien van dat ze niet meer wil. Ze straalt van genoegen bij het ophalen van herinneringen en het laten zien van de foto’s. Als jonge vrouw was ze beeldschoon. Een filmster. De vriendin (nu 82) staat ook op de foto. Tante woont in een nieuwe flat waarvan ze zegt dat ze er al sinds de jaren dertig woont. Haar mooiste zin is: ‘Als ik er straks niet meer ben, kan ik hier dan blijven wonen?’

Antraciet

Er zijn dagen dat ik V&D ineens ontzettend mis. Naar V&D ging je voor keukenspullen, tekenspullen, kantoorartikelen, beddengoed, handdoeken, koffers... Dat dat kon verdwijnen kon je niet bedenken.

 Zo heb ik al een tijdje een beetje een versleten taupe onderlaken (hoeslaken) die ik gebruik bij mijn donkerrode dekbedovertrek. En van de week scheurde het ook nog eens uit. Dat wil je niet, een scheur in je onderlaken. Maar waar moet je heden ten dage naar toe voor een mooi hoeslaken? Wat ik kan bedenken: internet, de Hema, de markt, Ikea. Maar ik wil niet op internet lakens kopen, ik wil ze uit een winkel. En of op de markt de textielkramen alweer terug zijn weet ik niet. Er was de afgelopen twee maanden op de markten hier alleen voedsel te koop.

Ikea heeft waarschijnlijk de ruimste en kleurigste keus maar dat vind ik best ver weg. Dus kom ik uit bij de Hema aan de Straatweg. Daar hebben ze wel lakens, maar alleen witte en antraciete. Dat is niets voor mij, ik ben meer van de warme kleuren, maar ja. Ik denk: ik pak maar even door, dus nu lig ik op een antraciet laken en op antraciete hoofdkussens. De miskoop van de maand.

Vader in de tuin

Ik heb in mijn omgeving diverse personen die al twee maanden binnen zitten zonder andere mensen te ontmoeten. Die zijn vooral bang om zelf ziek te worden. Zoals ik het doe - veel fietsen en wandelen en af en toe met vriendinnen, alles binnen de regels - daarvan griezelen zij van angst. Zij vullen de dagen met veel nieuws, Netflix en YouTube. Van de televisie was ik na enkele weken helemaal af, maar inmiddels lijk ik weer toe aan een weekje binnen binge-watchen. Teveel natuur en zon en lichaamsbeweging.

Vandaag sluit ik me dus op op mijn kloosterkamer en kijk ik naar de documentaire ‘Vader in de Tuin’ van Frans Bromet over de 89-jarige Koos Korevaar (al jaren weduwnaar) die in een ‘mantelzorghuisje’ in de achtertuin van zijn zoon en schoondochter komt te wonen. Dat is een prefab huisje met alles erop en eraan. Ze drinken bij hem koffie, hij eet een keer in de week bij hen. Het is een verstild leven waarin niet veel meer gebeurt. Koos wacht op de-man-met-de-zeis. Hele mooie onopgesmukte documentaire.

En zie ik een aflevering van ‘De Verwondering’, waar Annemiek Schrijvers praat met de sopraan Francis van Broekhuizen. Het was april, het was al Coronatijd. Omdat ik zo weinig tv kijk ken ik veel BN-ers van vandaag de dag niet meer. Deze Francis is een BN-er. Behalve sopraan is zij ook komisch talent. Ik stuitte laatst op haar toen ik op zoek was naar inzingoefeningen op YouTube. Ze is nogal uitgesproken. Ik wilde liever een iets minder uitgesproken type docente.

Terugkijken:
- Vader in de tuin
- De Verwondering met Francis van Broekhuizen

Bommelstein

Ik moet het wandelen misschien een beetje minderen, want ik raak zelf bijna overvoerd. Voor vandaag heeft Will de Bommelsteinroute vanaf Nederhorst den Berg uitgezocht. Een stuk langs de Vecht met een oversteekje naar het allerschattigste Nigtevecht en een stuk langs de Spiegelplas. Anders dan in het Groene Hart is het landschap hier een schilderachtig decor van vooral mensen in bijzonder goeden doen.

Diverse aardige toeschietelijke mensen onderweg. Dat weet je tegenwoordig ook niet. Soms begint zomaar iemand te blaffen omdat hij / zij vindt dat mensen niet genoeg afstand houden. Op het voetveer naar Nigtevecht staan we met 4 passagiers, terwijl volgens het papier maar 2 toegestaan zijn. Om de veervrouw is 1,5 m ruimte afgeplakt. Dan blijft er niet zoveel over. Ze draagt wollen wanten, want plastic handschoenen vindt ze onverdraaglijk. ‘Ik heb het al gehad’, zeggen de twee andere passagiers breed lachend.

Bij het strandje aan de Spiegelplas treffen we een moeder met een al grote dochter met Down, die wil zwemmen. Normaal woont het meisje in een instelling, schat ik in, maar vanwege Corona hebben ze haar thuis gehaald. Het meisje wíl (móet) zwemmen, hoe koud het water ook nog is. 

Nou nee, niet iedereen is aardig. Niet een jongenspeutertje achter in een te grote Range Rover op de parkeerplaats in Nederhorst den Berg. Ramen open. Ik denk dat zijn moeder hem in de auto heeft achtergelaten terwijl ze bij AH de boodschappen doet. ‘Wij hebben een grotere auto dan jij’, zegt de peuter. ‘Dat kan wel wezen’, zeg ik, ‘maar ik heb een spórtauto.’ Daar heeft-ie niet meteen van terug. ‘Wij hebben vijf stoelen’, bedenkt hij dan, ‘en jij maar vier’. ‘Maar mijn auto is mooi pauwbláuw’, zeg ik, ‘en die van jullie saai zwart.’ ‘Sportauto, sportauto’, brabbelt hij wat, dat fenomeen kende hij nog niet. ‘Maar wij hebben twéé auto’s.’  Wat een opscheppertje. (Een ‘snakdoos’, zei mijn vader vroeger altijd) 

Bommelstein, waar de route naar vernoemd is, hebben we wonderlijk genoeg gemist. Officieel heet het Kasteel Nederhorst en Marten Toonder had er zijn Toonder Studio's.

De route:
https://www.anwb.nl/wandelen/routes/bommelsteinroute

Nature

Met Ayla van het koor wandelen in het Máximapark. Ik lijk wel van het Máximapark Promotie Team. Ik zeg dan: Doen we de singels? Doen we Amelisweerd? En dan zeggen ze: Dat doen we altijd al. Weet je niet wat anders? En dat weet ik het Máximapark.

Utrecht-West is gewoon één grote verrassing voor mensen uit Utrecht-Oost. Vandaag zijn overal baby-watervogels. We doen de picknick in de Japanse Tuin. Allemaal je reinste idylle. 

Ayla heeft wegens ziekte zeven weken in München gezeten en is net een weekje terug. In Duitsland zijn (waren) de beperkingen veel strenger dan in Nederland. Uiteraard nemen we de regels en beperkingen door en de standpunten. Zij beroept zich op Duitse wetenschappers die zeggen dat besmetting in de open lucht nauwelijks plaatsvindt. Dat zijn weer andere types en opvattingen dan onze RIVM-deskundigen. 

Uit Zweden

Een nieuwe tekeningenreeks ‘De Nichtjes’ lijkt me leuk. Vier Nichtjes heb ik. Ik schrijf ze aan of ze misschien portretfoto’s voor me hebben. De Nichtjes zijn ook alweer tussen de 28 en de 40. Dit Nichtje stuurt drie foto’s. Zij is uitgesproken Zweeds van uiterlijk en interesse. Zit ik ineens met al dat Zweedse zomerlicht. Hoe dit? Een hele uitdaging. En zo is ze geworden, ik vind het geloof ik wel mooi, met al dat wit. Ik hoop zij ook. 

Nu is wachten op nog twee Nichtjes. En dan daarna misschien de Neven. Daarvan heb ik er wel zeven.

Het rondje Tienhoven

Hoe droog het is zie je goed tijdens mijn Fietsrondje Tienhoven (27,9 km). Vooral het stukje door de Tienhovense Plassen waarvan stukken bijna droog liggen. En gemaaide graslanden die in dit jaargetij lentemals zouden moeten zijn, maar die nu bijna geel zijn. 

Het schelpenpad bij die Tienhovense Plassen is tamelijk smal en dezer dagen nogal populair, en er zijn veel fietsers en wandelaars. Die slalommen wat om elkaar heen. Er staan daar strakke hekken om eventuele brommers en motoren tegen te houden - Stiltegiebied - maar vandaag staan die hekken wijd open. Ik denk dat ze op zonnige dagen tot een ophoping van recreanten leiden.

Het parkeerplaatsje bij het Bert Bospad (van Westbroek naar Egelshoek) is nog steeds omhekt door gemeente De Bilt en de auto's staan nu in de berm van het smalle weggetje. Zes. Ik blijf maar denken: waar slaat dit op.

(Ik weet niet of het u interesseert, maar laatst heb ik nog verder gezocht naar het waarom van de grenzen van gemeente De Bilt en toen vond ik uit dat de nu tamelijk deftige wijk Tuindorp (Utrecht Noord-Oost) eind jaren twintig ontwikkeld is door het dorp Maartensdijk. De grens van de stad Utrecht was toen Tuinwijk. Wat nu de Kardinaal de Jongweg heet. In 1954, toen de stad Utrecht snakte naar uitbreiding vanwege de woningnood - toen ook het dorp Zuilen onderdeel werd van de gemeente Utrecht - werd dit Tuindorp door Utrecht geannexeerd. Gemeente Maartensdijk had dientengevolge  ineens nog maar een derde van haar inwoners en kreeg toen als genoegdoening de dorpen Westbroek en Achttienhoven erbij. En toen bij de laatste gemeentelijke herindeling Maartensdijk aan De Bilt toeviel, kwamen ook Westbroek en Achttienhoven onder De Bilt. En daardoor mogen wij ineens niet parkeren in dat volstrekt lege land.)

Gevaarlijk

Voortschrijdend inzicht heeft de afgelopen week geleerd dat juist blazen en zingen heel gevaarlijk zijn voor muzikanten en dus niet mogen. Anderhalve meter afstand is daar te weinig. Dus zegt de dirigente onze oefenavondje met slechts drie nu ook maar af. Zoom is het enige dat ons rest.

Steck Overvecht

Voorheen Tuincentrum Overvecht (failliet) heeft een nieuwe eigenaar en is net open. Steck is de naam en het wordt enorm hip. Dat wil ik wel eens zien. Want voor de plantjesliefhebber hebben we te Utrecht twéé maal de Intratuin, in Maarsseveen Vechtweelde en natuurlijk de zaterdagse plantjesmarkt. 

De eigenaar van dit nieuwe tuincentrum gelooft in de marketingkracht van beelden, dat moge duidelijk zijn. Die olifanten springen meteen in het oog. Het roept bij mij een snik op naar het Noorder Dierenpark uit mijn jeugd te Emmen.

Bij Vechtweelde en Intratuin heb je veel meer keus in planten, in alles eigenlijk wel, maar die zijn ook veel burgerlijk tuttiger. Hier bij dit nieuwe Steck wordt duidelijk gemikt op stadse types die geen bal verstand hebben van tuinieren, maar wel een vaag soort hunkering naar groen en natuur en spiritualiteit en nostalgie. Grappig wel.

Ik koop drie papavers: witte, gele en rode. Voor in de voortuin.

Over Steck Overvecht:

- https://www.ad.nl/utrecht/tuincentrum-overvecht-is-niet-meer-aan-de-gageldijk-in-utrecht-opent-nu-opvolger-stek-de-deuren~a8603945/

Bloemenlint

Nu er iets van de ijzige ochtendkou verdwijnt kan ik weer de ochtendkrant in de ochtendzon bij een ochtendkoffie voor het huis genieten. Wat een uitzicht. Het 'bloemenlint' is nu echt op haar mooist. Trots op.

De gemeente zit een beetje achter ons aan omdat wij buurttuinzelfbeheerders (buurman Jeroen en ik) nog steeds geen zelfbeheercontract hebben ondertekend. Dat hoort bij het spel. Wij de ‘zelfbeheerders’ zorgen voor de moestuinbakken en wij verwijderen distels, brandnetel en zuring uit het bloemenlint, zij maaien op gezette tijden. Als wij het niet netjes houden mogen zij het weer verwijderen.

Wij verzetten ons telkens zachtjes tegen dat contract, maar nu is er geen ontkomen meer aan. 

De buurttaxi

De buurttaxi is al weken in conclaaf of we weer kunnen gaan rijden.  Of niet. Of het verantwoord is. Of niet. Sommige  klanten willen dat graag. Andere niet.  We moesten allemaal doorgeven wat we vonden. Ik heb gezegd dat ik het fijn zou vinden om onze klanten weer van A naar B te brengen als zij dat willen, mits er een goede afscheiding is tussen voor- en achterin. Dat ik vind dat de mensen - van wie sommigen na twee maanden eenzame afzondering een keertje naar het winkelcentrum willen of naar de kapper of de dokter of bij een vriendin op de koffie - dat heel goed zelf kunnen beslissen. 

Er is nu een spatscherm van perspex geplaatst, zie de foto. Er komt een uitgebreid protocol over reinigen reinigen reinigen. Nu afwachten hoeveel chauffeurs zich na 1 juni weer gaan inroosteren. Dat zou nog wel eens kunnen tegenvallen.

Verder lezen over de spatschermen:

https://fixico.pr.co/188594-duizenden-taxi-s-corona-proof-dankzij-speciale-spatschermen-op-maat/

De pizzabakker

De liefde ook van de vrouw gaat door de maag. Pizza’s hoorden tot voor kort hier in huis eigenlijk nog niet tot het menu. Ik weet niet hoe dat moet en het lijkt mij moeilijk. Verder dan kant en klare pizza’s in de oven leggen kom ik niet. En die heten ongezond te zijn dus dat doe ik slechts bij grote uitzondering.

Hani501 vertelde laatst gepassioneerd over de pizzasteen die zij gekocht had en hoe leuk het is om gasten zelf hun pizza te laten beleggen. Bobby heeft ook graag verhalen over hoe hij vroeger in zijn studentenhuis pizza’s maakte. Maar tot nu toe heb ik het nog niet mogen beleven. 

Tot vandaag. Dinsdag had ik van de viskraam in Driebruggen een pakje warmgerookte zalm meegenomen en Bobby gevraagd of hij daar misschien iets mee wilde maken. En zo wordt het ineens pizza, Zweeds, naar een recept uit een Ikea-viskookboekje. Met tomatensaus, spinazie en zalm. Heerlijk als het huis naar pizza geurt. 

Gym

Onze gymjuf doet al twee maanden enorm haar best om ons in beweging te houden. En fit. Want binnengym mag nog lang niet. Ik kan het niet genoeg herhalen hoezeer ik van onze 85-jarige gymnnastiekvereniging Sport Vereent houd. Het lijkt zo uit de tijd, maar het is alive and kicking. Deze bevlogen juf van ik weet niet hoe ver in de zeventig laat niet af ons tot bewegen te stimuleren. Haar hele leven heeft ze gewijd aan gymnastiek. Van kleine meisjes tot dames op leeftijd. Soms zegt ze dat ze niet weet hoe lang ze het nog kan, maar voorlopig weet ze niet van ophouden.

Ze stuurt leuke appjes (iets te veel) en heeft ons allemaal gebeld om te vragen hoe het gaat. Love her.

Kockengen

Eindelijk weer een date met Reenske. Vanaf station Breukelen lopen we door de velden. We doen De Trage Tocht Kockengen. Twee maanden geleden liep ik hier ook al eens, het was mijn eerste wandeling ten westen van de A2, die smaakte naar meer, maar toen was het nog een beetje winter.

Nu bloeien de grassen en de moerasjes. Er zijn ooievaars en kievieten. Er zijn onderweg best veel bankjes en we hebben koffie mee en broodjes. Zo wordt het vanzelf een trage tocht. Het is fris, maar fantastisch mooi. 

https://www.wij-wandelen.nl/trage-tocht-kockengen/

Hey Jude

Nou dat is leuk! Twintig dames van het 24-koppige koor bijeen op het scherm. Bijna allemaal. Hoe gaat het met je. Heb je het druk? Of juist helemaal niet? Hoe is de familie?   

De grote vraag is: gaan we digitaal oefenen?  Iedereen is een beetje gereserveerd ('Voor mij hoeft het niet') maar als we dan toch een keer geprobeerd hebben ('Hey Jude') dan vindt iedereen het ineens toch heel leuk. De dirigente laat het oefenbestand van de mezzo’s horen (volgende week, belooft ze, heeft ze een goede microfoon voor de piano) en wij zingen thuis de altpartij mee. Het is heel fijn om te zingen en we zijn al bijeen. Dit was weer een voorbeeldje van Wat de boer niet kent dat vret-ie niet.

Nu zouden we samen op café moeten kunnen om na te praten. Ik zou zo een cursus belichting bij Zoom-bijeenkomsten kunnen verzorgen.

Bieb Neude

(Foto van mijzelf)

Ik geloof dat het 13 maart was dat de nieuwe bieb in het oude Postkantoor aan de Neude groots open zou. Twee maanden geleden inmiddels. Ik was er helemaal opgewonden over en zou er daags na de opening naar toe. Maar toen moest iedereen thuisblijven. Het feestje daar werd afgeblazen. Alle bibliotheken dicht.

Deze week is de nieuwe bibliotheek stilletjes en zonder tromgeroffel open gegaan. Als bibliotheeklid mag je er naar toe, maar alleen functioneel: om te halen en te brengen. Kiss and ride. In tijdslots van een half uur, te reserveren via internet. Onze buurtbibliotheek is nog niet open, dus als je nieuwe boeken wilt kun je daar.

(Foto VK)

De bibliotheken werken er niet met de meest geavanceerde websites. Het zal wel zo complex zijn dat er geen beginnen aan is om dat te innoveren. Tegen de tijd dat je klaar bent met innoveren te implementeren is het alweer achterhaald, stel ik mij zo voor. Dus je moet altijd eerst even ademhalen voor je aan zo’n reservering begint. Maar het lukt. Ik was even bang dat je twee weken zou moeten wachten (zoals toen met de boodschappen laten bezorgen in die hamsterweken) maar de mens lijdt het meest... Ik kan gewoon de volgende dag.

Eerst word je door glas gecontroleerd op je e-ticket. Dan gooi je de in te leveren oude boeken in een krat. Ze worden niet gescand, dus ik heb geen bewijs dát ik ze ingeleverd heb. Ze mogen de boeken nog drie dagen niet aanraken, vertelt de medewerkster bij het krat. je vertrouwt het niet helemaal omdat er altijd zoveel fout gaat met dat systeem, maar ja. Veel keus heb je niet. 

(Foto VK)

En dan die hal van het voormalig postkantoor. Wat kwam ik nou in Utrecht vroeger? Maar ik weet ze nog precies, de oude hoofdpostkantoren. Majestueus. Nu functioneert die hal alleen als doorgang naar de roltrap. Er zou een café-restaurant moeten zijn. Het zou moeten bruisen en gonzen, wat ik me nog herinner van de opening van de nieuwe OBA in Amsterdam. Dat doet het niet. Alle mensen hebben iets sorry’s over zich. Sorry dat ik hier ben. Sorry dat ik even wilde kijken. Sorry dat ik niet kon wachten. Sorry dat ik hier loop. Een half uur is héél kort om zo'n gebouw te bekijken.

Het wordt vast een bruisende bibliotheek. Als-ie straks echt open is. Met koffie in de hal, lezers aan de leestafels, studenten aan de studietafels, nieuwsgierige aagjes. Maar nu bruist het nog niet.

Filmpje over de kleine verlate opening bij RTV Utrecht: https://www.rtvutrecht.nl/embedded/2560757/

Zoom

Vandaag heb ik mijn eerste echte Zoomvergadering.  Ik wil u graag deelgenoot (blijven) maken van mijn Zoom-gedoe. zelf vind ik dat namelijk erg grappig. Ik heb inmiddels één sollicitatiegesprek gedaan via Zoom, wat mij alleszins meeviel, en een familiaal  'stellenbezoek'. 

Natuurlijk heb ik ook diverse filmpjes gekeken over hoe je het best in beeld kunt, en hoe niet, en waar je vooral op moet letten qua belichting en achtergrond. Waar het licht wel vandaan moet komen en waar niet. Ik zit aan de eetkamertafel onder een bovenlicht dus het licht valt op mijn haar. En ik kijk naar de tuin, maar al met al is het allemaal veel te licht en ben ik een witte vlek. Gordijnen dicht dus en donkerder kleren!

Vervolgens doe ik mee aan de Zoom-meeting met onbekenden waar niemand zich van dit soort zaken ook maar iets blijkt aan te trekken.

Vergezicht

Behalve dat ik wandel, teken, kook, wassen draai, bel, fotografeer en schrijf lees ik me natuurlijk ook nog steeds suf over het Corona-tijdperk: nu en straks. Via Facebook kreeg ik toegang tot een Volkskrant-interview met emeritus hoogleraar psychiatrie en trauma-expert van het AMC Bertold Gersons die meent dat de échte rampen nog gaan komen. Ook al krijgen we enige versoepeling van het beleid nu, het ergste moet nog komen, zegt hij. Wij laveren met van dag tot dag langs afgronden. Dat verlamt, vermoeit. 

Het begon met de lockdown op 15 maart, zegt hij. Iedereen was bang,  eerst was er grote saamhorigheid, de mensen zingen samen op straat, maar die saamhorigheid kalft af. Ik citeer maar wat. ‘Op 15 maart, toen alles hier van de ene op de andere dag werd gesloten, voelde het onwerkelijk. Het was vervreemdend. Alles stond stil. En er was een enorme honger naar informatie. Net zoals vlak na andere rampen. Het was niet zo hevig dat mensen hun handen voor hun gezicht sloegen, maar je zag bij iedereen wel een verhoogde alertheid. Mensen sliepen slecht, hadden moeite zich te concentreren.’

En toen brak de tweede fase aan. ‘De honeymoonfase. Zo wordt dat genoemd. Een raar fenomeen. Mensen die een ramp overleven, voelen daarna vaak een soort opwinding – de vreugde dat ze het hebben overleefd. Dat schept een enorme band. Ze krijgen de behoefte om dingen met elkaar te delen, muziek te maken, te laten zien dat ze zich verbonden voelen met elkaar. De autoriteiten komen langs en gebruiken grote woorden: ze beloven dat alles goed zal komen.’

Iedereen is het thuiszitten zat en is deep down angstig en pessimistisch. Het virus is niet weg. Het is er en het blijft. Je ziet de enorme faillissementen op ons afkomen. De instortende economie. Grote bedrijven, kleine bedrijven. De regering die nu al weken miljarden in de economie pompt. Om de angst te sussen. Dat kan niet doorgaan. Hoe moet dat straks als er geen geld meer is.

Je probeert maar van dag tot dag te leven en overeind te blijven. Je aan de regels te houden. Mentaal overeind te blijven. Een vergezicht is er niet. Maar de wereld is een gekkenhuis. Zeg nou zelf. 

Verder zal ik niet alsmaar dit soort artikelen gaan noemen. Ik zal anekdotes uit mijn kleine wereld blijven doen, denk ik.

Verder lezen (hoop dat u er als niet-VK-abonnee zo in kan):

- Interview met Bertold Gersons

Driebruggen

Will en ik lopen de Trage Tocht Driebruggen. Waar ligt dat, vraagt u zich wellicht af, wel dat ligt vlakbij Gouda en de Reeuwijkse Plassen. Even ten oosten. Afslag 13 van de A12. Práchtig. Midden in het Groene Hart. Het is een beetje koud met woeste luchten, maar echt regen krijgen we gelukkig niet.

We hebben het over wandelen en de coronatijd en over nieuwe boeken over wandelen. Zoals Wandellust van Twan Huys. Wandelen als verdienmodel. Het aardige van wandelen - vind ik - is dat je dáár bent en dat je juist níet leest, dat je hoofd leeg waait en plaats maakt voor weiden, luchten, poelen, molens, sloten, bruggen, zwanen, ganzen, grutto’s, en even geen betekenisgevende analyses. 

We lopen heel traag. En gaan onderweg op elk bankje zitten en genieten van het uitzicht. Een stukje van de route op een dijkje mogen we vanwege Corona niet doen, dat voert te dicht langs de woonhuizen op dat dijkje. 

En wat een geluk: er staat op dinsdag een viskraam in het verder tamelijk niksige Driebruggen. Zodat we de wandeling weer kunnen afsluiten met een portie kibbeling.

Verder lezen: 

- https://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/trage-tocht-driebruggen/17090/

- https://www.wandel.nl/wandelnieuws/mooie-boeken-over-wandelen-tips.htm

Venkel prei en geitenkaas

Ik noteer niet zoveel recepten meer, ik weet eigenlijk niet waarom niet, want ik geniet erg van het koken. En ik hoor dat deze en gene de recepten als inspiratiebron gebruikt. Deze kan ik weer zeer aanbevelen. Bobby is  intens tevreden over mijn kookkunsten. We koken nu om en om. We hebben een duidelijke rolverdeling ontwikkeld: ik zoek verrassende maar niet al te moeilijke maaltijden van internet, hij kookt - vaak ingewikkelde - Duitse, Franse en Italiaanse klassiekers. ‘We vullen elkaar mooi aan’, zegt hij daarover. Dat is een mooie benadering.

Het valt me op dat veel recepten die ik uitkies vegetarisch zijn, terwijl ik ze er niet speciaal op uitzoek. Het staat er ook niet meer bij dat een recept vegetarisch is. Dat is wel een goeie policy, want sommige mensen haken stante pede af als iets vegetarisch is. En als je het woord vermijd merken ze het misschien niet eens op. Ik vind het alleen maar goed dat ik ónbewust zo weinig vleesgerechten kies.

De prei stoof je een kwartiertje in een hapjespan. De venkel kook je acht minuten. En dat gaat samen met wat slagroom (ik doe natuurlijk kookroom-light) en peper en zout in de ovenschotel en daar zachte geitenkaas op. C’est tout. Half uurtje in de oven. Krieltjes erbij. Mmm. 

Lees verder:

- Ovenschotel met venkel en zachte geitenkaas https://www.ah.nl/r/260456

Feel good

Gelezen: Regen en sterren van Maeve Binchy. Een boek in de categorie feel good. Ik kocht het zaterdag in de Boekenschuur te Heeg. Voor Tante Mies. Ik herinnerde me dat ik bij Schoonmama in het verpleeghuis enorm gescoord had met een Grote Letter Maeve Binchy. Ik vertelde dat aan Hani501, dat ik hoopte dat dit dan misschien boeken waren voor de nogal kritische tante, en een gezette heer van 70 in een iets te strakke fietsersoutfit begon mij omstandig te vertellen dat hij Maeve Binchy ook heel goed vond. Zij is een Ierse schrijfster van goede romans en wat middelmatige. Deze valt denk ik wel in de categorie middelmatig. En dat is precies wat ik aan kan dezer dagen. 

Vier mensen op een Grieks eiland: twee mannen en twee vrouwen. Eenlingen. Een Amerikaanse academicus, een Ierse verpleegster, een Duitse tv-presentatrice en een Engelse zoon van een succesvolle zakenman. Ze zijn alle vier voor langerebevriend en involved. Allemaal dragen ze een pijnlijke historie en grote bitterheid aangaande die historie bij zich. En niet alleen zij, dat geldt ook voor de eilandbewoners. Dus we lezen veel aftastende gesprekken tussen twee drie en vier. We zien iedereen alleen worstelen. En louteren uiteraard, anders werd het geen feel good. 

Hallo Bandoeng!

We doen stelletjes-videobellen met Istanbul. Schoonzus en ik hebben Bobby overgehaald om toch eens mee te doen aan deze moderniteit. Het heeft nog heel wat voeten in de aarde want eerst is zij de afspraak helemaal vergeten, dan werkt onze video niet, we krijgen de melding dat de camera niet functioneert en dat we een andere camera moeten. Huh? Uiteindelijk bellen we via Google Teams. Daar ben jij zelf maar op postzegelformaat rechtsonder in beeld. Voor het plaatje vind ik dat dan jammer, dán vind ik vier in beeld meer op stellenbezoek lijken.

Corona in Istanbul. Zij hebben elk weekend strenge lockdown. Ze weten niet of en wanneer en hoe ze weer naar Nederland kunnen vliegen. Wellicht via Zagreb, Minsk of Frankfurt...

De Boekenschuur

Dat is nog eens een verrassing: de 'Boekenschuur' aan de Nijedyk te  Heeg. Vele honderden boeken à €1 én gerubriceerd op genre en op alfabet. Goeie boeken. Opbrengst voor een goed doel. Daar valt het eigen hooggewaardeerde buurtbiebje in ons plantsoen een beetje bij in het niet. Ik neem meteen een stapeltje mee voor Tante Mies. 

Recycling

Vanwege dat het zo druk is bij de Utrechtse Milieustraat ligt een van onze oude parasols nog achterin de bolide. De Kringloopwinkel was tot nu toe dicht. Bij de Milieustraat hebben ze ook een afdeling voor bruikbare spullen. Maar bij de Milieustraat mogen mensen/auto’s in de Coronatijd maar mondjesmaat hun afval wegbrengen. Er staat een lange rij auto’s voor te wachten. Moet je maar net willen. Nee dus. 

Zo kom ik mét de overtollige parasol aanrijden bij Hani501, wier nieuwe pergola nog niet overwoekerd is met wijnranken en druiventrossen. Wat het uiteindelijke idee is van het terras. Jee, wat is het daar knetterzonnig! ‘Ik heb tijdelijk een parasol nodig’, zegt Hani501. ‘Ik heb toevallig een parasol in de achterbak’, zeg ik. Hoe conversaties kunnen verlopen. Dus zo hangt mijn ex-parasol - van de Kwantum te Emmen - nu aan een pergola te Heeg. 

De wijze vriendin

Het is wel fijn om een nieuwe obsessie te hebben: de vriendinnentekeningen. Gisteren was ik een eindje  fietsen met K. waarbij op een bankje ergens in de buurt van bij Zeist met twee stukken zelfgemaakte preitaart we het Corona-tijdperk doornemen en de gevolgen voor ons en de onzen.

K. geeft les aan zorgprofessionals over behandelen van burn-out-klachten. Dat moet nu ineens per Zoom. K. heeft echter last van computerstress. Altijd al. Zij heeft moeite nieuwe computerdingen aan te leren, en dus ook dat Zoom. Nu moest zij meteen een hele dag lesgeven aan 17 personen op het scherm en tegelijk zelf ook de sessie hosten. Ik luister natuurlijk gretig naar die verhalen. Zelf kan ik niet Zoomen omdat ik geen werkomgeving heb om dat te leren, dus voor mij hollen mijn skills hard achteruit terwijl de Corona-tijd voortduurt. Mijn verhalen over de Duitse lerares met maar liefst zes klassen met 30 leerlingen per  klas in diverse Zoom-sessie komen dan ook goed binnen.

Als we dit onderwerp uitputtend gehad hebben vertel ik over de vriendinnentekeningen en of ik haar ook mag. Dat ik bij de Facebook-groep Iedere-Dag-Een-Tekening had geschreven: de wandelvriendin, de theatervriendin en de creatieve vriendin. 'Hoe ga je mij dan noemen?' vraagt ze eager. 'De wíjze vriendin', antwoord ik, want dat had ik al bedacht natuurlijk. Ze is heel aandachtig en luistervaardig. Heel fijn. 

Dat 'wijs' strookt alleen niet zo erg met haar verhalen over haar computerstress. Maar we vinden het goed haar te blijven noteren als de wijze vriendin.

Moederdag

Omdat ik op mijn verjaardag niets-om-aan-te-trekken had, kocht ik een zwarte fladderbroek met witte polkadots. Daarop een wijd zwart t-shirtje uit mijn eigen voorraad. Ze moesten er alle drie om lachen.

Maar het zwarte t-shirtje zit vol kleine mottengaatjes. Dat is dan ook weer zo sneu. En t-shirtjes koop ik echt niet online, dus ik even naar het nieuwe (winkel)centrum Leidsche Rijn, omdat ik verwacht dat het daar niet druk zal zijn. En inderdaad. Je kunt er een kanon afschieten. Maar de klerenwinkels zijn wel weer open. Bij elke ingang staat een medewerkster die uitlegt dat je de pijlen moet volgen, anderhalve meter afstand in acht moet nemen, en of je wel of niet kunt passen. Bij H&M kan dat niet, maar bij C&A zijn wel een páár pashokjes open. 

Terwijl ik toch even nieuwsgierig het hele winkelcentrum doorkruis stuit ik op een hele lange sliert mannen voor de winkel 'ICI Paris XL' (of 'Rituals', daar wil ik van af zijn). Huh? O! Móederdag. Wat een cliché.