Ontmoeting met de kunstenares Alina Witwitzka. Er staan twee lange hoge schilderijen voor haar galerie die ik zo wel wil hebben. Stop, uitstappen.Ze zit er zelf, en ik begin een praatje. Over die twee specifieke schilderijen maar ook over anderen. De twee schilderijen buiten zijn wel twee meter hoog. Kunnen die wel in uw auto? vraagt ze. En ze kosten 2600 euro samen, dat is begrijpelijk maar wel even een uitgave. Ik moet daar over denken. Ondertussen zie ik ook andere werken die ik mooi vind. Zoals van een klein roodharig meisje dat op de grond klein zit te zijn en boven haar zweeft een voluptueuze roodharige engel. Haar moeder? Zijzelf? Vind ik wel een mooi beeld voor in mijn kapelletje. Of boven het bed. Als bescherming voor de nacht. Morgen kom ik terug, beloof ik.
Ze begon ooit als journalististe in Polen, vertelt ze, maar is nu al dertig jaar beeldend kunstenaar in Zweden. We bespreken haar schilderijen. Ze is met een alleraardigst vierluik in diverse gelen bezig, dat nog niet af is. Misschien moet u nu wel stoppen zeg ik, het is nu al mooi. Dan krijg ik een innerlijke kwestie van haar te zien: commerciele kunst maken omdat je ervan ,moet leven, of gaan experimenteren wat misschien wel interessant isc maar wat veel minder tot niet verkoopt. Ik mag het vierluikje zo meenemen, als ik dat wil, onaf als het is. Dat wil ik dan toch weer niet. Experimenteren ga ik als ik tachtig ben, zegt ze.
Haar werk doet me denken aan de Nederlandse kunstenaar Jacques Tange. Ook van die afbeeldingen van weelderige hoog erotische roodharige vrouwen. Maar het verschil is subtiel maar onmiskenbaar: het perspectief van de mannelijke en de vrouwelijke creator. Bij hem zijn de roodharige vrouwen object, bij haar zijn de roodharige vrouwen subject. Het plezier ligt iets anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten