Ik ben niet dood hoor. Mijn internetgebruik van de iPhone heeft alleen een maximum bereikt. In de EU. Het is echt afkicken om niet elke dag een of twee of drie verhaaltjes te kunnen schrijven. Wat de betekenis is van het bloggen enhet niet-bloggen in een mensenleven, daar valt nog een boel over te reflecteren.
Nu zijn we in Smögen, terug in Zweden, ook weer hoog aanbevolen in de gidsen. Weer een soort Volendam op de dijk. Héél pittoresk, maar wat een boel mensen. Plebs. Kledingzaken. Fish & chips. Het is ook nog eens koud en nat. De computer van de camping is ook een ramp. Even als hun pasjessysteem. Ze zijn modern geoutilleerd, zeg maar, alles even modern gedigitaliseerd, zelfs douchen doet men met een pasje, maar dat doet het dan niet. Grr.
Behalve dat de vakantie heerlijk is, heus, valt het niet alle dagen mee. Gisteren zijn we allebei van de schitterende scherenkust afgegleden. Want die was nat. Au! Plaatjes doet deze computer niet. Want de functie rechter muisknop (waarmee je plaatjes opslaat) heeft-ie niet. Ook de grootste wizzkid van de camping kan me niet helpen. En wel ben ik 40 SEK lichter. 'Nee, er zijn hier inderdaad geen internetcafés, maar ga maar naar de bibliotheek van Kungshamn', zegt de wizzkid. Die is vrijdags tot 15 uur open, in het weekend gesloten.
'Dus dat je niet kunt douchen vanwege een niet-werkend pasje is verschrikkelijk, maar als je er een blog over zou kunnen schrijven, is het geen probleem', constateert Bobby. Het lijkt erop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten