Het leuke van dat schilderen is dat je nooit weet waar het begint en eindigt. Eerst moet er het gevoel zijn: NU wil ik tekenen, en dan de vraag WAT (in godsnaam) en dan: HOE en WAARMEE? Dan krijg je alle stadia van frisse zin, gevoel van grote mislukking, ik kan ook niets, en: ga dan ook eens op een cursus... Je legt het weg, gooit het nog net niet weg, prutst er nog wat aan en dan ineens is het toch wat. Ofzo. En dan is er grote intense tevredenheid. Vervulling. Geluk. Alleen maar vanwege zo'n papiertje met kleurtjes. Wie legt me dat uit?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten