Toegewijd aan schoonheid

Dan ga ik naar een heel mooi concert 'Septiem' van zes jonge muzikantes, pas afgestudeerde conservatoriumstudentes. Ze spelen in tweetallen. Piano en sopraan, quatre mains piano, en piano en sporaansaxofoon. Zó mooi! Zo toegewijd aan de muziek en de schoonheid. Zo hoopvol.

De meisjes/vrouwen spelen Fauré, Schubert, Poulenc, en Bartok. Er zijn ruim 200 mensen op afgekomen. Zo'n andere werkelijkheid dan die van de media, de economie en de politiek. En niet minder waar.  Het is zo'n andere werkelijkheid dan die van de Singellop (om maar wat te noemen) op straat. Zo belangrijk om jezelf cadeau te doen.

Hieronder de Sonate voor Hobo en Piano van Francious Poulenc, hier op het filmpje uitgevoerd door hobo en piano, maar vanmiddag dus door Nina van Helvert op sopraansaxofoon.

'Gewoon door de Nachtegaalstraat'

Ik wil naar de expositie 'Windnomaden' in de Botanische Tuinen Utrecht. Die liggen ver buiten het centrum op het terrein van de Uithof. Wie bouwt nu Botanische Tuinen in zo'n omgeving, denk je dan, en denk aan onze beeldschone Hortus te Amsterdam.

Ik snap niet goed hoe ik naar de Uithof moet fietsen, Utrecht is behoorlijk ingewikkeld. In Amsterdam kun je eigenlijk altijd immer gerade aus. 'Je moet gewoon door de Nachtegaalstraat, en dan rechtdoor door het Wilhelminapark', zegt Bobby. O. De Nachtegaalstraat weet ik. 

De Nachtegaalstraat wordt echter doorsneden door de Maliebaan, vandaag het hoogtepunt van een hardloop-evenement genaamd de Singelloop. De héle Maliebaan is afgesloten. Er is een luidruchtig en bomvol feest gaande: het is het begin-en eindpunt van de loop. Er krioelen duizenden renners en hun familieleden. Alle fietsers die van A naar B moeten stranden daar. Wanhopig. Je kunt niet oversteken, maar je kunt ook niet links of rechts. En terug? Ik weet de weg niet naar de Uithof. Grr.

Na een uur ofzo, bereik ik eindelijk de Uithof en heb ik nog maar een kwartier om de Botanische Tuinen en de 'Windnomaden' te bekijken. Die Windnomaden zijn schilderijen die doen denken aan opengeslagen boeken en aan vlinders. Ze stonden eerder tijdens een Oerol (2009) op het strand van Terschelling en op Governos Island te Now York. Momenteel staan ze bij vier Utrechtse Forten. Ik zag ze al bij Fort aan de Klop en nu dus bij Fort Hoofddijk.

Ondank de locatie in de Uithof zijn deze Botanische Tuinen een beeldschone plek om te vertoeven, waar ik gauw weer naartoe wil.

Wijtse en Lutske

Zus1 is in de genealogie. Al vele jaren. Onvermoeibaar struint zij de archieven in Nederland af naar familiegegevens en -verhalen. Vandaag stuurt ze de geschiedenis van Mutti's grootvader Wijtse de Jong en grootmoeder Lutske Visser. Mutti's grootvader Wijtse de Jonge was theoloog en dominee in de Christelijk Gereformeerde richting. Eind 19e eeuw had je ook al kerkstrijden. Het moet me diep in de genen zitten. En in de ziel. De afkeer ook.

Het meest frapperen me echter de verhalen van stervende baby's en moeders en zo'n vader die zo weer een nieuwe vrouw heeft die dan ook weer in het kraambed sterft.

Deze overgrootvader van mij, Wijtse, was meer studeerkamergeleerde dan een 'mensenmens'. Een 'hoekig' karakter. Hij ging meerdere malen met confllicten weg bij een gemeente. Maar thuis zou hij een zachtaardig mens geweest zijn. Als ik naar deze foto kijk kan ik niet bedenken of hij er 40, 50 of 60 jaar is. 

Lutske was zijn tweede vrouw. Nog een meisje. We hebben het over mensen van net in de twintig! In onze tijd zijn die nauwelijks volwassen. Lutske kreeg een dochter, en stierf bij de geboorte van haar tweede kind. Die dochter (mijn oma dus) werd een soort Assepoester in het gezin van haar vader met zijn derde vrouw en diens kinderen. Zij moest voor haar stiefbroertjes- en zusjes zorgen. Later baarde ze zelf negen (of twaalf) kinderen. Jammer dat er geen foto van mijn naamgeefster Lutske is.

Malvasia, bombino en verdeca

Als aperatiefje krijg ik 'La Masseria', volgens Bobby de beste witte wijn van de Supermarktwijngids 2012. Echt Hema.

Nicolaas Klei in die gids in zijn onnavolgbare stijl: 'Ook dit jaar is daar weer ons verstandig advies: ga u te buiten aan dit weelderig wit van La Masseria uit Zuid-Italië. Van druiven malvasia, bombino en verdeca. Drie zo doed als onbekende inheemse druiven, die gelukkig nog steeds in de hak van Italië in de wijngaarden staan, en zelfs steeds meer worden gewaardeerd. Want chardonnay is een mooie druif, maar je wilt ook wel eens wat anders. En authentiek, streekeigen, ambachtelijk is in de mode. Deze Masseria is zo mogelijk nog lekkerder dan vorig jaar, zijnde wederom kamerbreed luxueus geurend naar Nachten in Wit Satijn in Venetië, en dan nu nog frisser en helderder van smaak.'

Smaken verschillen. We vinden hem wel lekker, deze Masseria, stellen we na enige slokjes vast, maar ook wel wat gewoontjes.

Toptwee

We doen een fietsroute Tuindorp, Groenekan, Westbroek, Tienhoven en Zuilen. Open Huizendag. Het is bijzonder: die huizenverkopers die jou zelf ontvangen en vertellen hoe leuk hun huis is. Bij tijd en wijle ontroerend. Je zit midden in hun persoonlijke geschiedenis. Ze hebben zich wezenloos geklust en oude meuk verbeterd. En nu het mooi is gaan ze weg. 

Soms zijn het twee gezinnen die samengevoegd worden die een nieuw begin in een nieuw huis willen. Twee bijna pensionado's willen grotere tuin. Twee keer een man alleen waarvan je denkt dat de vrouwen verdwenen is. Een keer is het nieuw werk dat te ver weg is...

Bobby en ik zijn gevloerd aan het eind van de dag, maar voldaan. We zijn het roerend eens over de Toptwee van vandaag: te Tienhoven en het Huis aan de Vecht. Gezien de Funda-foto staat het laatste huis al een tijdje te koop.

Onze oorspronkelijke droomhuizen waren echter niet van de partij bij deze Open Huizendag. Daarvoor moeten we nog aparte afspraken maken.

Gereformeerde plaatjes

F. heeft - op 58-jarige leeftijd - het diploma gehaald voor pastoraal werker en kan nu het beroep van geestelijk verzorger gaan uitoefenen. Dat gaan we vanavond vieren. Hij heeft gestudeerd te Ede en daarom heb ik een mooi cadeautje gekozen: 'Het Gereformeerden Boek' van uitgeverij Waanders. Ik herinner me niet meer precies waar ik het gekocht heb, ik geloof in Abdij Koningshoeven, hoewel dat niet helemaal logisch is. 

Het boekje is heel leuk en biedt ongelofelijk veel zwartwitfoto's van de wereld van mijn jeugd: dominees, ouderlingen, kerkenraden, grote gezinnen aan tafel met Bijbel en Gebed, vrouwenvereniging, mannenvereniging, jeugdvereniging. F. vindt het leuk en vertelt dat er binnenkort -6 oktober - een openbare Schuldbelijdenis is waarin de diverse kerken van nu schuld belijden over wat ze vroeger allemaal stukgemaakt hebben.

So war's einmal

Met Will loop ik in het nieuwe Stedelijk te bedenken hoe het wàs, vroeger. Het restaurant beneden, de bibliotheek, en dan daarachtet in dat bijgebouw het werk van kunstenaarsverenigingen. Dan was je al overvoerd door indrukken, herinnert zijn zich, en dan ging je daar ook nog even kijken. Daar was het meest 'toegankelijke' werk,

En, vragen wij ons af, waar is die zaal halverwege de oude trap gebleven? Daar hing toch altijd tamelijk traditionele grafiek?

In het óude Stedelijk verdwaalde je ook al, maar nu in het nieuwe Stedelijk is het helemaal onbegrijpelijk. Maar het is niet erg om de weg kwijt te zijn in het Stedelijk.

Stedelijk

Er is in de middag een vergadering als een modderpoel. Ik ga er verder niet over uitweiden, maar geen een te behandelen punt komt tot een conclusie.

Dan ga ik maar naar het nieuwe Stedelijk, waarover ik niet kan ophouden te roepen hoe fijn en belangrijk het is dat het er weer is. Dat een stad als Amsterdam dat nodig heeft. En Utrecht ook. Ook al begrijp je het allemaal niet, er is een vrije geest die waait en waart. Op donderdagavonden is het Stedelijk tot 22 uur open.

Will, ga je mee? Ja! Het gaat nog niet allemaal vlekkeloos. Ook museum (her)openen is mensenwerk. Er is nog geen routine. Het eten in het restaurant is uitgesproken flets. De museumjaarkaart-automaat doet het nog niet. De rijen voor de kassa's zijn onduidelijk en niet op groepen berekend. Soit. Het is ná de kassa lang zo druk niet als je zou verwachten. In de zalen met onbegrijpelijke kunst staan suppoosten die het ook niet weten. Het nieuwe Stedelijk is nog niet àf, zullen we maar zeggen. Maar het is goed dat het weer open is, zeggen we. We hebben het gemist.

Eigenlijk dwalen we alleen maar een uurtje rond. Tasten het gebouw af. Volgende week weer en dan meer. Rineke Dijkstra en Marlene Dumas vind ik het toegankelijkst. We kunnen zeggen dat we er geweest zijn. En dat we weer gaan.

Huis Met Twee Keukens

Naar de makelaar, ter oriëntatie. Hoe werkt een makelaar heden ten dage? Wij hebben geen idee. Deze werkt op basis van no cure no pay. Het initiatief ligt bij ons. Wij moeten in dit arrangement (à 1495 euri) zelf een eerste bezichtiging organiseren. Als wij serieus interesse hebben gaat hij mee naar de tweede bezichtinging.  Hij kan goed van de prijs af kletsen, zegt-ie.

Om hem een indruk te geven van de ideeën geef ik hem de adressen van onze beider droomhuizen op. Een aan de Vecht en een in Groenekan. Leuke te huizen, maar te duur.

Komende zaterdag is het NVM Open Huizen Dag, dan mag je tussen 11u een 15u aanwaaien bij de huizen. Taakje van de avond: een lijst aanleggen van te bezoeken huizen. Helaas staan onze droomhuizen niet op de lijst van Open Huizen Dag.

Die makelaars stuur ik een mailtje, of we zaterdag welkom zijn. Al zoekende vind ik ook een huis met twee keukens in de wijk Tuindorp. Gezien ons verschil in keukenbenadering is dat huis misschien ook wel een optie. Maar dat huis staat in de verkoop bij de makelaar die wij als aankopende makelaar hadden bedacht.

'Maan met herfstbloemen'

't Schilderij is van Sakai Hoitsu, een van de meest prominente Japanse schilders van de laat 18e, begin 19e eeuw. Het werk is geschilderd op twee panelen. Het staat in een boekje over Zen, met veel mooie Japanse prenten en haiku's. De afbeeldingen vind ik prachtig, een reeks verbeeldt de seizoenen.

Wat een maan -
zelfs de dief
pauzeert om te zingen

(Buson)

Bezuinigen

Nieuws van de dag: Per 1 oktober gaat de verlichting langs sommige snelwegen 's avonds laat en 's nachts uit. Deze maatregel is onderdeel van een reeks bezuinigingen van Rijkswaterstaat. In tunnels en op plekken met een scherpe bocht of een korte invoegstrook blijven de lampen wel branden.

Rijkswaterstaat moet 1,64 miljard euro bezuinigen. Daarom gaat het aannemers op sommige wegen ook overdag laten werken in plaats van alleen 's nachts. Dat zal leiden tot meer files, aldus Rijkswaterstaat. De instantie gaat verder bezuinigen op het maaien van bermen, op advertenties waarin werkzaamheden worden aangekondigd en op voorzieningen voor schippers op de binnenvaart.

Op en neer naar Emmen heb ik veel over de Veluwe gereden.  Aardedonker. Op en neer naar Den Helder in de kop van Noord-Holland van hetzelfde laken een pak. Ik vind het wel mooi. Ik heb het vooral als oer en nooit als gevaarlijk ervaren. Ik herinner me ook dat er talloze protesten waren tegen steeds meer snelwegverlichting. De ANWB is natuurlijk tégen vermindering van lichten.

Haren

Vrijdagmiddag vond ik het nog allemaal heel erg grappig, al dat gedoe om Haren, en die pers verzameld te Haren om te melden dat er nog niets aan de hand was. De politie die straatnaambordje van de lantarenpalen haalde. Maar toen liep het uit de hand. De discussies over wie wie de schuld zou kunnen geven vind ik onnavolgbaar. Maar bij de eerste Pauw & Witteman van het seizoen zijn ineens bewoners van Haren aan het woord. Een huilende ondernemer. Dat maakt de perceptie ineens anders.

Kroop de mist

Kroop de mist tussen de bomen?
Dan is het herfst.
Vloog de bonte kraai over het dak?
Dan is het herfst.
Zaten de blaren als vanen aan de takken?
Dan is het herfst.

Jan Hanlo, 1947

Koefnoen

'Hebben jullie Koefnoen gekeken?' vraag ik, want je moet op een verjaardagspartijtje toch ergens over praten, blijkt dat de schoonfamilie naar het 'Strictly come dancing' met dansende BN-era vóór en ná Koefnoen heeft gekeken. Bij Koefnoen hebben ze de tv even uitgezet. Wij hebben juist de tv bij dat 'Strictly come dancing' uitgezet, vertel ik. Toch houden we van elkaar. Zoals dat gaat bij familie.

Het pakje afgeleverd

Eindelijk! Het boek van Isaac Israels (dat zoekgeraakt was bij de post, grr) is - wéken geleden alweer - teruggevonden en door Post.nl, teruggebracht naar de boekhandel, en door mij bij de boekhandel weer weer opgehaald.

Vandaag is Schoonmama jarig en krijgt ze het cadeau alsnog. Het is helemaal raak. Zoals Schoonmama van kunst(boeken) kan genieten, o, heerlijk.

Zie: Bezorgleed

Slangenleren sneakers

Naar het Waterlooplein. Ik heb nog geld van mijn verjaardag en dat ga ik eens lekker uitgeven. Het Waterlooplein is een geweldige plek voor cadeaus voor jezelf. En zo kom ik thuis met twee truien/vesten/jassen, gevoerd met fleece, lekker zacht en warm, en een rekje voor oorbellen & kettingen, en een altaarstukje met Ethiopische iconen, en slangenleren sneakers. Het kan niet op.

Die schoenen waren het laatste wat ik kocht. 'U hebt al heel wat gescoord,' stelt de marktkoopman van de sneakers vast, nadat hij een blik geworpen heeft op mijn brede bundel plastic tassen. 'Ik hoop dat u het kan missen!'

She

We hebben ter gelegenheid van Hani501's verjaardag een avondje uit met een 'dinnershow' in Paleis van de Weemoed aan de Oudezijds. Het is een tópavond, met een geweldige zangeres La Sirène. Het is allemaal over de top 'pikant'. Wilma Bakker heet ze, zo vind ik na afloop in bed nog even googelend uit.

Het is hartstikke leuk: Hani501 wordt gefêteerd met vuurwerk op haar ijs, en met liederen. Zij laat La Sirène haar Tante Katja (96)  toezingen.  'She' van Elvis Costello. Mooi. Zoals die twee met de armen om elkaar heen zitten. Tante Katje fluistert me toe: 'Ik kan het niet allemaal meer zo goed volgen. Ik ben 96!' 'Ze zong speciaal u een aubade toe', leg ik fluisterend uit. 'Ja zoiets begreep ik uiteindelijk ook', zegt ze.

Er is volgens mij wel een beetje crisis in het Paleis van de Weemoed. Er is maar één ober die dertig mensen moet bedienen. Er zijn maar twee tafels bezet. Gelukkig wel lange tafels. De ene tafel zijn wij, de andere tafel zijn ca 15 dames, naar blijkt (gepensioneerde?) kleuterleidsters, die 43 jaar geleden met elkaar van de opleiding kwamen. Ze gaan twee keer per jaar gezamenlijk een weekendje weg. Wat een vrolijke types. Naar mate de avond vordert mengen we steeds meer.

Tablet voor de schoonmama

Nieuw vraagstuk. We gaan Schoonmama (82) een iPad geven en nu moet-ie natuurlijk voor ze hem krijgt opgeleukt worden. Of ik zondag vakantiefoto's meeneem om erop te zetten. Fijn vraagstuk! Hoe zet je foto's op een vreemde iPad? Ik vermoed dat dat via iTunes moet.

Ik denk me een ongeluk en kom er niet uit. Ik heb nu 77 foto's op een usb-stick gezet. Enorm ijdel. Ik hoop maar dat ze het leuk vindt!

Schoonzus heeft al een Facebook-account aangemaakt voor Schoonmama, zie ik net. Ze heeft al drie 'vrienden' gescoord: Schoonzus, Oudste Kleinkind en mij.

En ondertussen te Haren...

De hele dag houd ik mij onledig met de Gemeente Haren en hoe zij zich proberen te weren tegen het Facebook-feestje.

Dit is de mooiste zin tot nu toe: in De Telegraaf: 'De gemeente heeft verschillende straatbordjes in de buurt van het huis weggehaald, in de hoop dat jongeren niet weten waar ze heen moeten. Daarbij wordt echter voorbij gegaan aan het feit dat alle jongeren hun smartphone kunnen gebruiken om de route te vinden. '

Klapwieken op donderdagavond

De mede-meditatiegenoten zijn allemaal boven de arbeidsgerechtigde leeftijd. Het zijn er trouwens maar vier: twee dames en twee heren. Vandaag is er een nieuw oud heertje bij die hoegenaamd geen lichaamscoordinatie heeft. We moeten wat met de armen klapwieken, een 'lemniscaat', en deze nieuweling kan het helemaal niet. Heel aandoenlijk.

Zen zijn allemaal katholiek en vinden het een beetje onwennig in deze lutherse ruimte. Dat ik hier - maar ook bij hen op Solder - vreemd en onwennig was en ben, vertel ik maar niet. Het is ook niet meer helemaal waar: ik ben inmiddels best een beetje thuis in het katholieke Umfeld: hun kerken, hun boekhandels, hun kloosterorden, hun heiligen, hun iconen. Maar de Leer en daarover praten, dat hoef ik niet. Ik geniet het liefst woordenloos. Al dan niet met muziek. Thoms lievelingsmuziek is deze Byzantijnse cd.

Andere Tijden

In The Guardian lees ik dat An Dekker is overleden. 1931-2012. Een personage in wier omgeving ik rondliep eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Zij was uitgeefster en zij gaf 'ons' uit. Wij waren de redactie van Surplus Vrouwenboekenkrant, wij spreken van 1987-1988. Wij waren een groep jonge ambitieuze Neerlandici, schrijfsters / journalisten / dichteressen / psychologen in de dop, in een tijd dat het allemaal nog niet zo gewoon was, vrouwen in boeiende functies. Het was economische crisis, we zaten we allemaal in een uitkering, waar we uit wilden.

An Dekker had de failliete uitgeverij  Sara voortgezet als uitgeverij An Dekker. Zij kreeg verkering met de dichteres Ankie Peypers die mede-oprichter was van Surplus. Zo kwamen wij bij An in huis. Zij hield kantoor aan het Rapenburg, naast de socialistische uitgeverij Sua. Andere Tijden

Het ging uiteindelijk allemaal niet zo florissant met de feministische uitgeverij, noch met Sara, noch met uitgeverij An Dekker en ook niet met de opvolgster: uitgeverij Vita. Ik was daar allemaal bij. Na twee jaar wilde An ons niet meer uitgeven en verhuisden we naar de zolder van uitgeverij Contact. In dat pand zit nu Bram Moskowitz. We voeren er zondag nog langs in het sloepje. 'Kijk', zei ik toen nog, 'daar zat ik in 1990'.

An Dekker heb ik wel meegemaakt maar niet zo goed gekend. Ze was/had een nogal sterke persoonlijkheid, was iemand om voor te sidderen. Het was een heftige episode. Nu lees ik over haar leven, als beeldhouwer.

Iterair

We hebben vandaag een presentatie. De twee heren (veertigers met brillen) hebben er veel werk van gemaakt. Zij hebben een powerpointpresentatie geknutseld waarin ze uitgebreid hun opvattingen en werkwijze uiteenzetten. 

In de powerpoint maken ze veel gebruik van plaatjes van jongetjes met nerd-brillen op. En ze hebben het voortdurend over hun 'iteraire' aanpak/werkwijze. Tenminste ik geloof dat ze dat zeggen, want ik heb het woord nooit gehoord. 

Ik neem aan dat ze bedoelen: samen-op-weg en gaandeweg komen we samen uit waar we met zijn allen wezen willen. Wat ik tamelijk normale aanpak vind.

Surprise

Nichtje wordt 30. Haar feestje - surprise party - begint om 21.30. Het feestvarken is er nog niet. Ik blijf maar een half uur hoor, roep ik bij binnenkomst. Als ik met de laatsten vertrek herinnert de ober me er fijntjes aan.

Nichtje onthult dat ze naar Nijmegen solliciteert. Moet je doen, zeg ik.

Nog meer afscheid

Behalve Buurman heb ik nog meer buurmannen, waaronder een met een katje. Ik bel aan: 'Wil jij mijn zakken voer en houtpulp? En mijn kattenspeelballetjes en mijn krabpaal?' Ik heb het intussen allemaal een beetje verwerkt, het besluit is genomen dat er voorlopig geen nieuwe kat meer komt en dat de kattenspullen de deur uit moeten. Wég. En wel nú.

Ik vertel het hem geloof ik allemaal een beetje kort door de bocht, en de buurman is er een beetje onthutst van. Maar neemt, onthutst en wel, de spullen toch maar mee.

Uit de oude doos

De fles lambrusco van gistermiddag ter herinnering aan Mutti zet me weer aan het foto's kijken. Uit de oude doos. Dit zou er een zijn uit 1960. Dat geloof ik niet, want ik zit nog in een tuigje in de kinderstoel en Zus4 (1959) is ook niet in beeld.

IJ IJ

Geweldige zondagavond op het Amsterdamse water. Geluk is heel eenvoudig: je koopt een sloepje voor zo'n 2000 euro en je hebt alle dagen plezier. We varen eerst wat door de Amsterdamse grachten en genieten van de laatste fles lambrusco uit Mutti's koelkast. Lambrusco was de enige wijn die Mutti lustte. Dan varen we het IJ op en gaan we uit eten bij het nieuwe restaurant REM-eiland in de Houthavens. Wat een plek! Je kunt er ook gewoon met fiets / auto/ bus22 komen. Dan doen we nog een uurtje Amsterdam-by-night. Mooi mooi mooi!

Ter herinnering aan Mutti

Vannacht is het een jaar geleden dat Mutti van ons heenging. Ik lig wat in het kapelletje te luisteren naar zachte orgelmuziek van de Utrechtse organiste Gonny van de Maten. Zou Mutti nog ergens zijn? Zij was ervan overtuigd dat zij naar de Hemel ging en had het er zwaar mee dat niet al haar kinderen haar zouden volgen. Ter nagedachtenis van het getob uit onze jeugd zouden we vandaag naar de Feike Asma-herdenking in Maassluis gaan, maar het kwam er niet van. Dit is veel kleiner, mooier.

Fotomuseum

Omdat ik in het Statenkwartier in Den Haag moet zijn ga ik een uurtje naar het Fotomuseum aldaar. Er is een feestje in opbouw, 's avonds wordt de Photo Academy Award uitgereikt. Er hangt werk van een groot aantal jonge fotografen, pas afgestudeerd aan een van de academies. Leuk om te zien wat zij zien wat wij willen laten zien.

Ik fotografeer een paar van die foto's die mij treffen. Ik heb helaas geen fotografen genoteerd... De eerste foto is van Lilianne Vloet en gaat over de overgave van een verliefd meisje. Er staat een tekst bij: 'Een verliefd jong meisje. Wat maakt haar tot wat zij nu is? Naïviteit?' Is de fotograaf een leeftijdsgenoot met kennis van zaken op dit gebied?

De tweede foto is van Marleen Hoftijzer, die de St Joost in Breda heeft gevolgd. De foto heet Leidje, 84 jaar. Het is een beeld van een oudere dame in een verzorgingshuis. Daar ga je dan naar toe omdat er voor je gezorgd wordt. Eten zou een gezellig moment van de dag moeten zijn, een moment waar je naar uitkijkt. En dan krijg je dit! Waarschijnlijk is het eten al dagen te voren gemaakt en nu opgewarmd in een magnetron. Ba ba ba. Mooie treffende foto. Dat wel. Op de site van de fotograaf blijkt het een serie te zijn van een anorexiapatiënte.

En dan was er nog een: van Janneke Kroon, die de Willem de Kooning Academie heeft gevolgd. een bewegende foto/filmpje heeft gemaakt van vrouwelijke geslachtdelen. De foto heet Glitter. Op Facebook nodigt ze haar vrienden uit om op haar foto te stemmen: 'Het is een prachtig glitterend kut filmpje dus stem stem stem.' Het lijkt een filmpje over een rog.

Friday Fondue

Vrijdagmiddag. Ik sta ik opeens in een file van 13 km, en dat op die idioot brede vijfbaans A2. Vroeger hoefde je op vrijdagmiddag niet de snelweg op te gaan, maar die tijden waren voorbij. Vandaag is het echter weer ouderwets raak. 

Op de radio zeggen ze dat er bij Oudenrijn een vrachtwagen staat met een lekke band. Er zou al lang een bergingsauto onderweg zijn, maar die staat ook in die file. Laat die bergingsauto er dan even langs, zegt de verslaggever. Ik probeer me voor te stellen hoe dat zou moeten en waarom dat dan niet gaat.

Gevloerd van de eerste volle werkweek sinds de Azoren heb ik het meest zin in biefstuk met patat en mayonaise, en chips, bier en nootjes. Maar ik krijg - op mijn eigen verzoek - heel erg gezonde fonduemet veel groente en klein estukjes mager vlees, uit Bobby's jaren-70-fonduepan met oranjebruine bloemetjes.

De laatste muziekwinkel(s)

Sweet Sixty

Een van de hoogtepunten van de Verkiezingsavond op tv is het oudere-meisjes-koor Sweet Sixteen (inmiddels Sweet Sixty) dat voor deze gelegenheid bijeengekomen is en Henk Krol toezingt met 'Ja dat is Henkie...'. Het is helaas (nog?) niet op YouTube vinden. Dan maar de originele uitvoering.

Nieuwe accu

Het is 07.40 uur. De auto start niet. Niente. Nada. Dan maar met de fiets naar het werk, ook al regent het pijpenstelen.

Buurman kan niet helpen starten, die is ver weg. Ik zóu kunnen proberen het zelf te doen. Tenslotte heb ik sinds een half jaar een Power Station in huis, die Bobby zo enthousiast kocht bij het Zaans IJzerhuis. Ik bel toch de Wegenwacht. Want: de Power Station blijkt in dat halve jaar half leeggelopen. En: hoe moet dat starten in m'n eentje? Want bij het starten van de bolide moet je gas bij geven, anders slaat de motor af. Ja, ze ziet er leuk uit, maar ze heeft haar beperkingen.

De Wegenwacht constateert dat de accu nog maar 156 ampère geeft. O, zeg ik leeg. De oorzaak moet 'm erin zitten dat de achterklep van de auto niet goed dicht was en dat het waarschuwingslampje de hele nacht heeft gebrand. Als een accu dat niet trekt dan is ie op.

Blokje educatief. 'Hoe lang is doorgaans de levensduur van een accu?' vraag ik. 'Twee tot zes jaar', antwoordt hij. Herinner me weer dat ik bij het eerste ritje in de bolide - we zouden trots met de nieuwe auto naar Maassluis naar schoonmama's verjaardag - al stilstond en wel bij Utrecht CS - om een bos bloemen te kopen. Toen is de accu vernieuwd. Dat was 2008. We kwamen uren later dan gepland. Op zo'n moment gaat de glans wel van je auto af.  'Wat maakt of een accu sneller opgaat?' 'Korte ritjes', is het antwoord.

Pechtold

Lucky-TV gisteren. Vooral het eerste stukje Pechtold is leuk.

Stemmen

Of ik voor Buurman wil stemmen. Buurman zit in het buitenland. Buurman presenteerde zich tot nu aan mij als SP-stemmer, maar nu puntje bij paaltje komt vraagt hij mij of ik voor hem op Alexander Pechtold wil  stemmen. Dat verzoek is wel een mooi antwoord op de uitslag van mijn eigen Kieswijzer.

Het was alleen omdat het niet lukte die Stempas tijdig heen en weer te sturen, maar ik voel me een enorm stout als ik een handtekening knutsel.

Het stembureau is in een soort buurthuisje in de buurt, dat Kindervreugd heet en dat wonderlijk genoeg vooral line-dansen en bridge-middagen aanbiedt. De jongen achter de tafel bestudeert de Stempassen en het onleesbare kopietje van Buurmans rijbewijs en constateert dat 't er allemaal heel goed uitziet.

Guilty pleasures

We hadden weer Vrouwennetwerk. Het was de tweede bijeenkomst. We deden voor de nieuwe Leden een gezelschapsspel als ik-ga-op-reis-en-ik-neem-mee, iedereen moest haar naam noemen, het bedrijf waar ze werkt en een guilty pleasure opbiechten. 

Ik kan niet alle namen noemen, want het Genootschap is geheim, alleen de guilty pleasures. Die waren: Chocoladetaart, Kunstschaatsen, de H. Mis, Toeval, Teveel Wijn Met Vrienden, Abba, Politieke Debatten, Deense TV-Series, Tatort, Meditatie, Golf, Expeditie Robinson, Extreme Home Makeover, Hardlopen op Zondagmorgen in de Duinen, John Travolta, Slechte Knokfilms, Salmiakballen... 

Het is een leuk kennismakingsspel. Je onthoudt er alle namen door. En de guilty pleasures. Nu zijn we al meer vriendinnen dan na de eerste keer.

Dat had ik niet gedacht

Na het debat tussen Rutte en Samsom bij Nieuwsuur ga ik midden in de nacht maar eens Kieswijzer en Stemwijzer en Kieskompas doen. Deze uitkomst had ik niet verwacht. Ben ik beïnvloed door deze of gene? Ik ga echt geen SP stemmen, zeg ik. Dan wordt het maar D66.

Bijna gekocht

Bijna gekocht dit weekend: dit werk van de Utrechtse beeldend kunstenaar Tineke Brouwer.

Troostlezen

Boek van de dag: 'De vrouw met de sleutel' van Vonne van der Meer. Ik kocht het afgelopen dinsdag bij 'Plein van Siena' aan de Rijnstraat, een activiteitencentrum van de Dominicanen in de Rivierenbuurt. Omdat het pand een bedrijvenbestemming had hebben ze er een boekwinkeltje in gezet, vertelde de vrijwilligster. Vonne van der Meer verkopen ze waarschijnlijk omdat zij een 'nieuwe katholiek' is.

Het is een bijzonder gegeven. Een vrouw van 59, net weduwe geworden, zet een advertentie om mensen in bed voor te lezen en in te stoppen. 'Brede heupen, moederlijk type, geen seksuele bedoelingen'. Ze krijgt 20 reacties, waar zes klanten uit voortvloeien.

Het zijn bijzondere klanten, mensen in een bijzondere fase van hun leven, waar zij met dat voorlezen een cruciale rol in vervult, want door dat voorlezen en het in pyjama in bed liggen ontstaat er sneller dan normaal een vertrouwelijke sfeer. Een meisje van elf dat haar slaapkamer al maanden niet meer uit wil. Een man van dertig die heel onzeker is op het erotische vlak. Een vrouw die een eind aan haar leven wil maken...

Grappig dat in zo'n winkel zo'n boek opvalt. Zou ik anders nooit gevonden en uitgekozen hebben.

Toevallig stuit ik dit weekend in hartje Utrecht op een nieuw winkeltje annex café genaamd Tröst, waar ze boeken verkopen op het gebied van rouwverwerking en troost. In de etalage onder meer Tonio van Van der Heijden, Connie Palmen en Erwin Mortier die ik vorig jaar allemaal gelezen heb. Het is bijna een jaar geleden dat Mutti overleed. Dit boek van Vonne van der Meer zou in de troostboekhandel ook goed passen.

Grote Verzoendag

Naturisme, daar ben ik niet mee grootgebracht. Mijn moeder mocht van mijn vader vroeger niet eens blote armen! Maar ik had vrijdag niet op de weerberichten ingetuned en had dus geen korte broek en/of bikini ingepakt.

Dan zit er weinig op: na de H.Mis naar het nudistenstrand van de Maarsseveense Plassen. In Amsterdam is het naakstrand (Twiske) heel volks. In Utrecht is het intellectueler. Intellectueel naakt. GroenLinks naakt. Maar van welke sociale klasse dan ook: ook hier heb je naakten in de volle breedte van het spectrum van naakten. Alle soorten borsten, billen, buiken, piemels en zakken. Gebruind en wit, behaard en haarloos. Jong en oud. Wat dat betreft is het wel Grote Verzoendag.

Wat wel leuk is is de kinderen in bikini naast naakte ouders. Of twintig meter verderop. Het is héél héél druk. Een mierenhoop van naakte mensen. Je gaat er echter geen foto's schieten. En dat soort foto's staat ook niet op internet. Dus het verstilde plaatje is mooi, maar niet geheel waarheidsgetrouw.

Fietstochtje

Ik heb nu een droomhuis in Groenekan gevonden. We gaan fietstochtje Groenekan-Westbroek-Maarsseveendeplassen-Fort aan de Klop. Wat een paradijs is dat gebied boven en ten westen van Utrecht op deze zonovergoten septemberzondag!

Missa Brevis

Tijdens de vakantie heb ik me voorgenomen weer vaker op zondagochtend naar de H. Mis te gaan. Gewoon elke zondag. In principe dan. Vandaag gaan we naar de reguliere mis om 10.30 uur  in de Augustinuskerk te Utrecht. De Engelse Mis vind ik er fijner qua sfeer, maar die is pas om 12.30 en dan is je hele dag voorbij. Er staat tegenover dat de reguliere mis een fantastisch koor zingt, net zo mooi als het koor in de Papegaai in Amsterdam. Dit koor zingt de Missa Brevis (in Bes KV275) van W.A.Mozart.

Voor het eerst doen we koffie na afloop en raken we in gesprek met ene Nico die hier elke zondag komt. Eerst denk ik even dat hij een dakloze is die voor de koffie komt, maar neen. Interessant gesprek wordt het over de verschillende sferen en liturgieën en prekers en koren en bezoekers in al die verschillende katholieke kerken in Amsterdam en Utrecht.

Shirim

Dorita treedt op met haar ensemble Shirim op het binnenterrein van Grand Hotel Karel V bij de Springweg waar een buurtfeest gaande is. De hele straat heeft kraampjes met koopwaar, kunstenaars uit de buurt exposeren hun meesterwerken, en muziekgroepjes hebben diverse podia tot hun beschikking. In Utrecht kent iedereen iedereen en de zon schijnt, dus de levenslust spat ervan af. Europa, de verkiezingen, de crisis: het is allemaal ver weg.

Dorita is doorgaans beeldend kunstenaar, maar blijkbaar ook zangeres/gitarist en ze zingt Israelisch/jiddisch/klezmer repertoire met een krachtige diepe alt. De Israelische zangeres Chava Alberstein is haar grote voorbeeld, melancholiek maar toch met grote levenskracht.

Werktijd

Op de Azoren krijg ik een sms-je van een mij vreemd telefoonnummer:

'Hallo Lucie Theodora, ik hoor dat je heerlijk aan het genieten bent van de zon. Toch wil ik je vanuit een best aangenaam Nederland uitnodigen voo de lancering van ons nieuwe literaire imprint A. Donderdag 6 sept om 4 uur in Loosdrecht. Het wordt een select gezelschap en kosten noch moeite worden gespaard. Ik zou het fijn vinden als je er bij wilt zijn. Je mag er alleen niet over schrijven...'

Dan denk je: dat is een feestje van vier tot zes à zeven. Dat wordt een werkdag van acht tot acht. Maar nee, smst hij de dag ervoor. 'We verzamelen om 16.00 uur bij het Golden Tulip in Loosdrecht en gaan dan naar de locatie. Kom jij met de auto en zal ik een chauffeur regelen die jou in je eigen bolide naar huis brengt. Mocht je niet met de auto komen dan kan ik een taxi reserveren voor de terugweg.'

Ben ik blij? Voel ik mij gevleid? Dit wordt een werkdag van acht tot één. En dan die chauffeur in de nacht! En ik kan niet weg! Ik jeremieer wat: zal ik wel? Zal ik niet? Ik zit een hele avond gevangen! Je kan er natuurlijk ook van kan gaan genieten.

Alle andere gasten zitten in hetzelfde schuitje: letterlijk en figuurlijk. We borrelen bij de Golden Tulip, varen in een nostalgische partyboot in de romantisch avondzon kriskras over de tamelijk lege Loosdrechtse Plassen (kon ik wel eens vaker doen!) en we eindigen bij Het Witte Huis (inrichting nouveau riche) met een jazz-combo'tje. Ik voel me in een B-film, maar het is best leuk on de B-film.

Na de derde gang komt - voor de literaire teint - ook nog de dichter Ruben van Gogh op een salonfafel gedichten staan voordragen. Ik heb diep medelijden met hem. Hoop dat-ie er goed mee verdient.

De tocht met chauffeur (een student sociaal juridische hulpverlening, woonachtig te Uilenstede te Amstelveen) die de weg ook niet kent in de Vechtstreek, is een prachtige ervaring. We kronkelen in de nacht langs de Vecht. Het duurt wel een uur voor we op de A2 zijn. Het is kwart over één als hij me aflevert. Hoe moet je nou weer thuiskomen naar Uilenstede, vraag ik bezorgd. Zal ik jóu dan maar naar huis brengen?

Maar zo zijn de spelregels niet. Hij zoekt een nachtbus naar het CS en dan daar die naar Amstelveen. Dat dat nog wel uren zal duren: dat is werktijd voor hem.

Bloos

Dit lees ik op het blog van Dia. Bloos. Ze schreef het 7 augustus 's avonds. Die dag rapporteerde ik over mijn girltalk-gesprek met Nichtje over je-geliefd-voelen.

Stil

Thom doet zijn Meditatie op Solder ineens niet meer op de zolder van in de pastorie van de Nicolaaskerk, en niet meer op maandag, maar in het Huis op het Spui, aan de Handboogstraat, dat hoort bij de Lutherse Kerk. En op wisselende avonden. Te beginnen vanavond. Nou vooruit dan maar. Ik was erg gehecht geraakt aan de 'Solder' daar in dat oude pand.

'Ben je uit de Nicolaaskerk gegooid?' giebelt een van de dames. Thom hinnikt een beetje en zegt alleen dat hij blij is dat hij deze plek heeft gevonden.

Het is hier aan de Handboogstraat heel mooi en chique. Pas gerenoveerd en niet te zuinig. Het is fijn weer mee te doen.

Na afloop vraagt Thom altijd bij een kopje thee of iemand nog iets wil zeggen. 'Lucie, jij zegt nooit wat. Je bent zo stil.' 'Ik vind het fijn om niets te zeggen, zeg ik, 'Daarom kom ik hier. Jullie moesten eens weten hoeveel ik doorgaans praat.' Ze kijken me ongelovig aan.

In de tram terug naar huis bedenk ik dat ik misschien wel had kunnen zeggen dat ik het fijn vind weer terug bij hen en me al een beetje aan hen gehecht heb.

Slechts één keer pinnen

De Ookmeerweg is heel ver weg. Westelijker dan het verste westen. Het heet Osdorp, maar de nieuwe wijkbenaming Far West is adequater. Heel Osdorp ligt open: alle doorgaande wegen liggen op de schop. Denk je: afslag 106, en dan altijd maar rechtdoor. Denk je. Ik heb al tijden niet zolang in de file gestaan en door onbekende binnenstraten gereden vol stremmend werkverkeer. Waar was in godsnaam die Ookmeerweg ook alweer? Route 1 moet 18 minuten duren, ik doe er minstens 3 kwartier over. En 3 kwartier terug.

Voor het meisje aan de balie van Dierenopvang Amsterdam ben ik vooral een lastig administratief geval. Want waar vindt ze me in het systeem? Je hebt de categorie 'asiel', 'pension', waar zijn de paspoortjes, ze hebben oude en nieuwe namen, speciale prijzen.... De Supervisor Katten moet wel drie keer gebeld worden voor uitleg. Ze komt niet even dag zeggen, laat staan medeleven betuigen. 

Bij afstand doen hoort een afstandsgesprek, begrijp ik van de receptioniste, maar Supervisor Katten vindt dat in dit geval blijkbaar niet nodig. 'U krijgt twee facturen, maar hoeft maar een keer te pinnen', zegt het meisje trots. 130 euro voor twee katten. En: 'Mariska belt u nog.'

Het prozaïsche afscheid nemen doet wel beetje pijn. Het is thuis ook weer saai. Maar, bedenk ik in het kader van dissonantiereductie: Het is wel fijn dat ik in huis niet meer alle deuren dicht hoef te doen. En niet meer alle kastdeurtjes hoeven klemdicht. Dat de slaapkamerbalkondeur weer wijd open kan.

Bent u de mevrouw van de twee katertjes?

Geachte Mariska, Supervisor Katten, 

Ik heb net geprobeerd u te bellen, maar u kon niet aan de lijn komen. Ik mail ook maar vast, want vanaf morgen ben ik weer aan het werk. De twee zwarte katertjes die ik afgelopen december bij u gehaald heb (Simba en Panthera, bij mij heetten ze Rooie en Gele) hebben hebben vanaf het begin zindelijkheidsproblemen gegeven. Daar is regelmatig contact over geweest. Ik heb alles gedaan wat in mijn mogelijkheid lag, maar het is - met tussenpozen - steeds erger geworden. Ik ben na het telefoontje met u ca twee maanden geleden naar mijn dierenarts geweest à 199 euro, die er ook niet veel over kon zeggen behalve dat ik moest uitzoeken wie van beide het deed. Ook om uit te sluiten dat een van beide blaasontsteking zou hebben. Dat lukt niet want ze doen het als ik er niet bij ben. Tijdens mijn vakantie hebben ze bij mijn oppasadres de boel ook ondergeplast en -gepoept en de oppas heeft ze ten einde raad naar uw pension gebracht. Behalve dat ik het heel erg vervelend voor ze vind zal ik de schade moeten vergoeden aan tapijt, meubels en beddengoed. Ik heb besloten dat ik ze echt niet terug kan hebben. Ik vind het heel erg, want ik ben erg dol op ze, maar ik kan helaas niet anders dan dit besluiten. Ik heb begrepen dat u een wachtlijst heeft van een half jaar voor terugname, maar ik ga ze echt niet meer ophalen.' 

De hele dag wacht ik met een knoop in de maag op antwoord. Mariska, de Supervisor Katten, belt echter niet terug en mailt ook niet. Om kwart voor vijf bel ik zelf nog maar eens. 'Bent u de mevrouw van de twee katertjes', vraagt de telefoniste. 'Heeft u geen mailtje van haar gehad? Mariska heeft u een mailtje gestuurd.' Ik neem aan dat zij er ook erg mee in hun maag zit en dat ze het voor zich uitgeschoven heeft. Ze zwoegt waarschijnlijk op een mailtje aan me. Waarom belt u me niet, zeg ik. Na het telefoontje stuurt ze het mailtje alsnog.

'Beste Lucie Theodora,
Wat een vervelende situatie voor u. Het is een situatie die al vanaf het begin speelt en ik kan begrijpen dat u ze niet meer terug wil, ook al is dat erg moeilijk omdat u toch dol op ze bent. ik wens u hier verder ook veel sterkte mee. Ondanks dat we op dit moment geen afstand aannemen wil ik u toch tegemoet komen en ze als afstand opnemen. Dit vanwege de onzindelijkheid van de katten dat al vanaf het begin speelt en ik u niet in de kou wil laten staan hiermee. U moet wel langs komen om daadwerkelijk afstand van ze te doen en helaas moet u ook afstandskosten betalen voor beide katten. Dit komt op 65 euro per kat. Kunt u me laten weten wanneer u langs wil komen? Houdt u er wel rekening mee dat er tot en met vandaag voor pension betaald is en elke dag dat ze hier in het pension zitten zonder dat u afstand heeft getekend er nog pensionkosten bijkomen. Mocht u nog vragen hebben dan hoor ik ze graag.' Vriendelijke groet, Mariska, Supervisor Katten

De verkiezingen

Na thuiskomst ga ik na tas uitpakken, eerste was draaien, post lezen. Van 12 tot bijna 04 uur kijk ik nieuwsuitzendingen en actualiteitenrubrieken. Het levert geen nieuwe politieke inzichten op. Dat moet ik niet meer doen.

Maxwell Sim

Terug in het vliegtuig (directe Sata-vlucht) naar Amsterdão lees ik The Terrible Privacy of Maxwell Sim door Jonathan Coe uit. Hij is een van mijn favoriete vakantie-auteurs. Ik kocht het boek al máánden geleden bij Inkt&Olie aan de Ferdinand Bol, maar op de een of andere manier lukt Engels lezen thuis niet goed. Ik had ook nog wat papieren boeken mee op reis, mocht de e-reader niet bevallen.

'n Erg leuk boek. 'Very very funny', staat onder meer gequote op het omslag. Het duurt wel lang voordat ik het ook very very funny vind, zo ontregelend vind ik het, maar als ik het boek uit heb moet ik toegeven dat de kwalificatie klopt. Heel knap en geestig geconstrueerd. Coe voert je in zo'n idioot leven, dat enerzijds heel bizar is en anderzijds toch geloofwaardig, dat je aldoor denkt: Waar léidt dit toe? Tot het geestige plot dus. Ik denk dat ik bij tweede lezing echt veel zal moeten lachen.

Ik herinner me nog dat ik op een van de tochten over São Miguel - ik was net in dit boek begonnen - zei dat ik literatuur als deze zo troostrijk vind, omdat het zo heerlijk is om me in andermans gekkigheid en gedachtenkronkels mee te laten nemen. Dat ik het zo knap vind dat Coe dat zo kan, en dat het me soms ergert dat literatuur handel is. Ook al is het mijn vak.

Hoofdpersoon is Maxwell Sim (48), een nogal contactgestoorde persoon, die een half jaar daarvoor door zijn vrouw verlaten is met medeneming van hun dochtertje. Het heden en verleden van Max hangt van de grootste bizarheden en toevalligheden aan elkaar, maar je denkt toch steeds: waarom niet. Zo praat hij in een vliegtuig van Sydney naar Singapore voor het eerst sinds maanden meer dan een paar zinen tegen een medepassagier, het is een monoloog van página's, blijkt de man aan een hartstilstand overleden te zijn. Op het vliegveld van Singapore ontmoet hij een meisje dat geluidsopnames maakt voor een bureau dat geluidsopnames van vliegvelden verkoopt aan overspelige mannen.

Max wordt vertegenwoordiger van ecologische houten tandenborstels en reist af in een Toyota Prius naar de Shetland Eilanden. De stem van zijn navigatiesysteem wordt zijn beste vriendin. Het is erg grappige / pijnlijke zedenschets van het leven anno nu. Wanneer hij grappig is geworden is hij niet meer zo pijnlijk, maar ook weer des te genialer van Jonathan Coe om dat allemaal bij elkaar te verzinnen en je zo mee te slepen in zo'n raar leven. Ja, absoluut een aanrader.

Achter de muziek aan

Ons eigen dorp Ginetas heeft geen restaurant. We gaan als afsluiting eten in Feteiras, een paar dorpen verder, in een 'chique' restaurant geheten Santa Luzia. Bij de ingang van het dorp, dat kilometers langgerekt is staan hekken, het is geloof ik niet de bedoeling dat je doorrijdt, maar we hebben ook geen zin in kilometers lopen op zoek naar dat restaurant. Na verloop van tijd komt er een brede versiering op de weg, van dennenaalden en bloemblaadjes. Er staan allemaal mensen langs de weg. Ik voel me een enorme bruut, maar ik kán niet anders dan met de knalrode Toyota Koekblik over die versiering rijden. Midden in het dorp politie, die ons gelukkig niet bekeurt, maar ons vriendelijk een zijweg in wijst.

Er komt een processie aan. Het hele dorp is in afwachting. 'It is a party from the church', legt een dorpsbewoonster in haar beste Engels uit. Uit alle ramen van de huizen hangen beddespreien. Wat daar de symboliek van is? We moeten wel geduld oefenen, maar het is mooi. Bloedstollend serieus komen de priesters, misdienaren, hoogwaardigheidsbekleders, padvinders en twee muziekkapellen langsschrijden.

Als iedereen voorbij is volgen we de laatste muziekkapel. Achter de muziek aan, een oude droom. De processie eindigt bij de kerk, waar de priester begint te preken. Tijd om te gaan. Het restaurant Santa Luzia hebben we niet gevonden.

Colégio 27 Jazz Club

De vakantie is bijna voorbij. Eindeloos duurde die. Het is zaterdagavond. We eten en genieten live muziek in de Colégio 27 Jazz Club in Ponta Delgada. Dat adres staat in geen gidsje maar we liepen er toevallig langs. Zowel het eten, als de locatie, als de inrichting, als de bediening, als de 4 muzikanten op het veel te kleine podium zijn goed. Horeca is geen sterk punt van de Azoren. Je moet het echt treffen. We hadden het biologische restaurant op Flores, en nu dit. Mmm!

Deze vier muzikanten spelen ook louter evergreens, maar weer heel anders. De zijn een beetje Braziliaans denk ik. Heel aanstekelijk. De gitarist/zanger draagt de heleboel. Hij speelt en zingt heel goed en is een charmeur eerste klasse. Een nummer dat ik wil noemen: 'Imagine' van John Lennon in samba-uitvoering.

Als ik de eigenares van de zaak vraag hoe de man of groep heet, en of ze dat op een briefje wil schrijven, komt het hele gezelschap zich aan mij voorstellen, maar zo onthoud ik die namen natuurlijk niet. Dan maar niet.

Unvergessliche Badespass

Het onderwerp reisgidsen heb ik geloof ik nog niet behandeld. We reizen hier met informatie van Stap Reizen en van een Duitse reisgids over de Azoren van Michael Müller Verlag. Ik ga niet al te diep op het fenomeen in nu, dat heb ik bij eerdere reizen vast al wel gedaan, maar het is een thema. Het komt er kort door de bocht op neer dat Bobby graag gidsen volgt en ik liever 'intuïtief' reis. Deel van de intuitie bestaat uit folders en gidsjes die ik onderweg tegenkom.

Het gele zwavelbad in Furnas, geef ik toe, had ik intuïtief nooit gevonden. De aanbeveling in Bobby's reisgids luidt: 'unvergessliche Badespass'. Dat wás het ook.

Vandaag bezoeken we Ribeiro Grande, de twééde stad van São Miguel, aan de noordkant, en volgens de gids eigenlijk leuker dan Ponta Delgada. Het is er nogal levendig, zeg maar, want er wordt vandaag een groot volksfeest in de steigers gezet, wat nogal wat decibellen oplevert. En er vinden huwelijken plaats.

Dus tovert Bobby als alternatief uit zijn reisgids nog wat meer Badespass: een waterval met ijzerhoudend warm water midden in de bergen: de Caldeira Velho. Net als hij mij overgehaald heeft en ik midden in de bossen in de bikini stap stopt er een bus toeristen die gaan staan toekijken en fotograferen.

Er zwemmen in dit poeltje verder alleen kinderen, merken we na enige tijd op.

Soft jazz

Op vakantie zijn we altijd attent op aanplakbiljetten van concerten, want zo beleef je de meest bijzondere momenten. Vaak zijn ze minuscuul. 'Soft jazz' staat aangeplakt op de boom op het dorpsplein te Mosteiros. Vrijdagavond.

Zo komen wij daar terecht bij 'snackbar Gazcidla', waar twee muzikanten uit Ponta Delgada optreden: Tefinho Mumbanda op toetsen en Álvaro Pimentel op saxofoon. Ze spelen alle jazz-evergreens: het is een feest van herkenning.

Het optreden zou op 21.30 beginnen maar gaat meer dan een uur later van start. Ze spelen hartstikke leuk/goed, zeker als je de locatie (snackbar) in ogenschouw neemt. Er is geen licht dan een discobal en het publiek bestaat voor de helft rondrennende kinderen die al lang naar bed zouden moeten. Bobby en ik zijn de enige toeristen.

Een feestavond. Toch gaan we in de pauze weer weg, maar pas nadat we de muzikanten ervan overtuigd hebben dat dat niet om de muziek is, maar dat t nog een eind rijden is.

Jongensstrand

Te Mosteiros, waar we eerder deze week het echter 'strand' bezochten, waar de Oceaan te grote golven had om veilig in te gaan zwemmen, zijn ook natuurlijke zwemplekken, 'piscines', en daar gaan we nu naar toe. Zo in het avondlicht is het er schitterend. Maar gemakkelijk is het niet.

De zwarte keien en steentjes zijn bedekt met glibberige algen, hoe dichter je bij het water komt hoe erger, en ik probeer wel, heus wel, maar ik geef het op een gegeven moment toch op. Deze ervaring moet maar aan mij voorbij gaan.

De Portugezen stiefelen er gewoon op teenslippers naar toe: en famille: jong en oud, man en vrouw.