In The Guardian lees ik dat An Dekker is overleden. 1931-2012. Een personage in wier omgeving ik rondliep eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Zij was uitgeefster en zij gaf 'ons' uit. Wij waren de redactie van Surplus Vrouwenboekenkrant, wij spreken van 1987-1988. Wij waren een groep jonge ambitieuze Neerlandici, schrijfsters / journalisten / dichteressen / psychologen in de dop, in een tijd dat het allemaal nog niet zo gewoon was, vrouwen in boeiende functies. Het was economische crisis, we zaten we allemaal in een uitkering, waar we uit wilden.
An Dekker had de failliete uitgeverij Sara voortgezet als uitgeverij An Dekker. Zij kreeg verkering met de dichteres Ankie Peypers die mede-oprichter was van Surplus. Zo kwamen wij bij An in huis. Zij hield kantoor aan het Rapenburg, naast de socialistische uitgeverij Sua. Andere Tijden
Het ging uiteindelijk allemaal niet zo florissant met de feministische uitgeverij, noch met Sara, noch met uitgeverij An Dekker en ook niet met de opvolgster: uitgeverij Vita. Ik was daar allemaal bij. Na twee jaar wilde An ons niet meer uitgeven en verhuisden we naar de zolder van uitgeverij Contact. In dat pand zit nu Bram Moskowitz. We voeren er zondag nog langs in het sloepje. 'Kijk', zei ik toen nog, 'daar zat ik in 1990'.
An Dekker heb ik wel meegemaakt maar niet zo goed gekend. Ze was/had een nogal sterke persoonlijkheid, was iemand om voor te sidderen. Het was een heftige episode. Nu lees ik over haar leven, als beeldhouwer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten