Broekje

Om even bij de komen van het bezoek aan de neo-nep in Eindhoven bel ik Marg. Please, please, mag ik bij je komen eten?  Zij woont slechts een half uur rijden van de neo-nep op weg terug naar huis. Ze heeft gadogado op het vuur staan en zo ben ik de neo-nep in no time weer helemaal vergeten. Hier gaat het over gewone vreugden des levens zoals lekker eten, de kat Broekje, en een prachtig zelfgemaakt cadeauboekje in oplage van slechts 2. De geheime vreugde van de selfpublishing. Op de foto in het boekje zit een gulzige/dorstige Broekje vast met zijn hoofd in een glas.

Neo-nep

Zoals u weet zet ik nogal graag tamelijk romantische plaatjes op mijn blog, met mooie kunst, natuur, bloemetjes, eten, alsof ik mezelf en de wereld er dagelijks van wil overtuigen dat er ondanks alle lelijkheid voldoende schoonheid is. Als je het maar ziet, kunt zien, wilt zien. 

Maar vandaag motregent het en heb ik een interview ergens op een industrieterrein ten noorden van Eindhoeven. Een soort neo-nep. Ik vrees dat de man die ik ga interviewen dit zelf bedacht en gewild heeft. Wat te denken van mensen die met dit soort lelijke architectuur willen pronken?

Het pand is heel erg beveiligd met hoge hekken. Vandaar dit rare perspectief. Want die wil ik niet op de foto. Mijn bolide fleurt - voor mijzelf dan - het plaatje nog een beetje op. Selfies niet van mij, maar van de auto.

Skrjabin

Bobby en ik grossieren in top-uitjes. Vandaag belanden we in een pianoconcert van de 25-jarige Brusselse pianist Matthieu Idmtal, die van de Russische componist Aleksandr Skrjabin speelt, én twee stukken Chopin. Het concert vindt plaats in de Muziekkamer van het Geelvinck Hinlopen Huis aan de Keizersgracht, een museum met stijlkamers uit de 17e en 18e eeuw. Er zijn allemaal deftige oudere dames van het Europees Skrjabin Genootschap. Matthieu is jong, begaafd en veelbelovend. Hij speelt heel goed en alles uit zijn hoofd. Het enige minpuntje is dat het souterrain eigenlijk het machtige geluid van de Steinway-vleugel niet aan kan, het geluid kan niet weg, zeg maar.

Schande van de dag

Erg grappig: de burgermeester van Amstelveen (interim Fred de Graaf) heeft gisteren op Koningsdag te Amstelveen zijn hand op Máxima's achterste laten rusten. Een YouTube-filmpje. Er was veel discussie over op Twitter en langzaamaan werd het een relletje. Zelf is De Graaf zich van geen kwaad bewust, zei hij tegen de NOS. 'Het is niet iets dat ik me herinner en al helemaal niet iets dat ik bewust zou doen.' Ook zei De Graaf dat er op het filmpje best een centimeter tussen zijn hand en de billen van de koningin kan zitten. Is het erg?

Aafje

Aafje Heynis, zij was een van de weinige elpees vroeger bij ons thuis. Omdat ik tot 04 uur heb zitten tekenen en kleuren vannacht (opnieuw natmaken en dan weer deppen enzovoort) mag ik vanochtend uitslapen. En dan weer verder met Aafje met haar prachtige Bach-cantates op de stereo. 

Aafje was uit 1924, uit Krommenie. Haar stem (alt) is wel vergeleken met die van de beroemde Britse alt Kathleen Ferrier, maar beide zangeressen hadden toch een eigen stijl.

Eerst heb ik een album van haar waar ook psalmen op staan, maar dat verdraag ik slecht. Beveel gerust uw wegen enzo. Ik ken de teksten nog allemaal uit mijn hoofd. Daar word ik heel heel heel iebel van. Mutti en haar psalmen. Altijd als je bij haar kwam stonden er psalmen op. Bij Bach-cantates heb ik dat niet. Erbarme mich, dat vind ik wel mooi.

Boven de piano hangen mijn allermooiste mandala' ingelijst en even vervang ik ze door Aafje, Diana en Yma.  Maar dat staat niet. Te verschillende kleuren, stijlen en orden van groten.

Yma Súmac

Ik zit een beetje in mijn muziekcollectie te zoeken naar karakteristieke stemmen en koppen. Yma Súmac, pseudoniem van Zoila Augusta Emperatriz Chavarri del Castillo 1922 2008), was een Peruaanse zangeres die in de jaren vijftig furore maakte als vertolkster van exotische muziek. Zij werd bekend vanwege haar unieke stembereik dat vier octaven omvatte. Er zijn veel portretten van haar, en ze lijken weinig op elkaar. Naturel kwam ze doorgaans niet op de foto.





Voor wie haar stemgeluid niet kent:

Buitengaats

Koningsdag. Ik heb echt geen zin in oranjegedruis. Bij AH moeten de caissières met elke klant in discussie omdat iedereen slechts één alcoholisch product mag kopen. Eén fles wijn of één sixpack met zes blikjes bier. Arme caissières.

We wijken uit naar Wijk aan Zee. Buitengaats. Een van mijn vele Geheimtips. Bobby vindt mijn plaatjes mooi, maar wel een beetje  gedramatiseerd. Ik geef toe: het weer was grijzer, en de pier rommelig en hier en daar echt víes. Maar toch: dit geeft de ervaring van het uitstapje wel weer.

Vriend Tim

We hebben eindelijk weer eens een date met Jazeker De Hypotheker. Deze vriend kennen we alweer meer dan anderhalf jaar. Hij neemt gedurende twee uur met ons de offerte door van de hypotheek. En als dan eindelijk de offerte door ons getekend is, dan krijgen we een flesje prosecco mee. 'Om open te maken als de bank ja zegt.'  

Voor wie graag de tel wil bijhouden: deze vriend kost 3500 euro.

Harry

O kijk, Hani501 heeft Mandy en mij ook weer eens op de foto gezet. Dit is bij de Opening van Broese in Utrecht. Wij staan naast de nieuwe eigenaren. Zoals het een party-crasher betaamt spreek ik er deze en gene aan. Wildvreemde mensen zeggen: 'Wat is er met je haar gebeurd?' en dan knikken ze vol begrip: 'O, het zijn de hormonen!' 'Ik heb geen hormonen', snauw ik tegenwoordig regelmatig.

Hani501 weet om mij op te beuren nog wel een liedje van Annie MG: 'Harrie, wat is er met je haar gebeurd...' Ik geloof dat ze me in de mailing neemt, want op internet is het nérgens te vinden.

O, het heet 'Harry, wat heb je met je haar gedaan...' Dank, Marg!

Windows 8

Vanwege de onveiligheid van Windows XP en de verplichte overstap naar wat anders heeft Bobby een nieuwe PC gekocht met Windows 8. Thuis heb ik Windows 7, geen probleem mee gehad. Wat kan er mis zijn met Windows 8? Maar inmiddels heb ik al op menig partijtje staan kermen over Windows 8. OnBeGrijPeLijk!

Maar goed, dit gezegd hebbende, er zijn meerder mysteries in de wereld van de computers. Zo hebben wij van het werk een backoffice, die alleen in Internet Explorer werkt, maar op sommige computers wel en andere niet. En soms doet hij sommige functies wel en andere niet. De helpdesk van het werk en de backoffice-bouwer weten het ook niet, dus dan leg je maar het hoofd in de schoot. Het lijkt altijd net alsof het aan jóu ligt, dat jij dom bent.

Het gevolg is dat ik als ik het weekend in Utrecht ben nooit in de backoffice kan. Dan kan ik niet even een artikeltje of plaatje uploaden. Nee dan moet ik een collega sms-en of zij het willen doen. Dat willen zij dan wel, maar toch...

Laatst hadden we echter dat ineens niemand meer plaatjes kon uploaden. Wel op het werk, maar niet thuis. Weken duurde het voordat de helpdesk eruit was. het antwoord was dat we bij de internetopties 'lokaal intranet' moesten toevoegen. Waarom? Wat er veranderd was? Niemand wist het. Maar wat zou je zeuren? Het werkte weer.

Vandaag trek ik de stoute schoenen aan en probeer ik op Bobby's nieuwe computer met Windows 8 of het misschien zou kunnen lukken, dat ik weer in de backoffice kan. Het duurt een uur, ik klik blind YES op de meest onbegrijpelijke instructies,  maar dan doet het het. YES

Lege straten

Jo vindt mijn tekening van het kleurige pleintje van Puntagorda op La Palma lijken op het werk van de surrealistische schilder Giorgio de Chirico. Dat komt vooral van de lege straten en de slagschaduwen. Ja, die heb je nogal op La Palma. Ik ben natuurlijk gevleid maar heb even geen idee van deze Di Chirico, maar als ze me zijn beroemdste schilderij stuurt ('Melancholie and Mystery of an Empty Street'. 1914, precies een eeuw geleden), dan herinner ik me weer dat ik een paar jaar geleden een overzichtstentoonstelling van de man zag in Parijs.

Empty Streets. Toen Cas laatst mijn foto's van La Palma bekeek, zei hij: Er staan helemaal geen mensen op die foto's van jou. Toen had ik heel geheimzinnig over de melancholie en het mysterie van lege straten kunnen beginnen.

Culinaire hotspot

Met Mandy en Hani501 gaan we een hapje eten in de Drieharingenstraat, ik had er nooit van gehoord, maar het is een hele leuke steeg vol hippe restaurants: tussen de Oudegracht en het Vredenburg. 

We kiezen 'Raak!', de nieuwste loot aan de stam, tegenover het veelgeroemde 'Vis en Meer'. Al regent het een beetje, je kan toch goed buiten zitten. Beetje mediterrane sfeertje. 

Er trekt me daar een meute volk vlak aan je voorbij! Voor wie er van houdt, en ik ben daar één van, er is bijzonder veel te zien aan lijven, loopjes, kapsels, broeken, bilpartijen, schoeisel. 

Dit wordt jouw stad, zegt Hani501. 

Ik moet maar een inburgeringscursus gaan volgen. Iedereen die ik hier een beetje ken ga ik vragen mij te laten kennismaken met een geliefd en niet al te bekend stukje stad. Wie weet brengt iemand me dan naar deze Drieharingenstraat!

Praatgrage heren op podia

Dagje congresseren. Machtige elkaar vliegen afvangende praatgrage mannen op podia met sheets. Rechts bij dit programma-onderdeel zit de hoofdredacteur van De Telegraaf - die in een half jaar tijd 70 kilo is afgevallen - die heeft geen sheets.

De kunst van zo'n presentatie is 50 à 100 sheets boordevol cijferinfo in sneltreinvaart langsregelen met daar tussendoor wat open deuren als gesproken tekst. 

Verlokkingen

Qua eten is het weer een dag vol zondes. Vinnie heeft met de Pasen  arretjescake gemaakt, kan er zelf geen hap van door zijn keel krijgen, maar eist dan wij hem opeten en omdat wij allemaal veel van hem houden doen we dat.

Verder hebben we bedrijfspaaslunch en staan er allemaal kadetjes met gerookte zalm voor mijn neus waar ik vier - en dat is twee teveel - van eet. Zo heeft elke dag weer zijn nieuwe verlokkingen.

Nieuwe aflevering 1

Al ontspannende tijdens de Pasen krijg ik een inval. Al die dames en heren bobo's (maar vooral heren, of ik moet mijn damesnetwerk als inspiratiebron kiezen) die mijn werkend bestaan bevolken kan ik natuurlijk óók gaan tekenen.

Bobby reageert: 'Het lijkt wel een Amerikaanse presidentskandidaat!' Het is best lollig dat ik deze hoofden kan dromen en dat ze mensen die ons vak niet kennen niets zeggen. Aflevering 1, zullen we eerst maar eens zeggen.

2e Paaswandeling

Tweede Paasdagen zijn nog fijner dan Eerste Paasdagen. Nog ontspannener. Er valt dan ook weinig over te melden dan een plaatje van de wandeling van de dag. Scheen de zon uitbundig op Eerste Paasdag, vandaag is het een beetje een regenachtige dag. Niet erg is dat. Wat knalt dat groen uit de grond.

En vandaag maak ik kapucijners met spekjes, ui en piccalilly. Mmm. Want ik wil niet naar AH en dat staat nog in de kastjes.

Asperges

Bij de Landmarkt hebben ze verse mooie forse witte asperges en zo wordt het Paasdiner een klassiek asperge-recept en wel met ham, ei, botersaus en aardappelen: allemaal van de Landmarkt. Mmm. Vanmorgen was ik er al over begonnen: lekker, asperges. Het is niet een recept waar ik me kokenderwijs verwant mee voel, dus Bobby mag het bereiden. Maar dan geniet ik wel dubbel. 

Jij houdt wel erg van koken en eten, hè, vraagt Reenske.

De romantische ziel

Onze majesteiten Máxima en W. Alexander bekeken deze tentoonstelling vorig jaar in de Tretjakov Galerij in Moskou, 'De Romantische Ziel. Schilderkunst uit Rusland en Nederland'. Nu hangt hij in Haarlem in het Teylers Museum. Het is een diepe wens van Bobby daar naar toe te gaan. Hij houdt ook veel van de romantische Duitse schilder Caspar David Friedrich.

Het is allemaal bijzonder prachtig en fijn en knap gedetailleerd werk, maar mijn hersens zijn niet helemaal geconditioneerd om dit mooi te vinden. Raar is dat. Ik vind 't ouwetuttig. Terwijl het vakmanschap van de bovenste plank is. Ik weet dat mijn oordeel een conditionering is. De vaste collectie schilderijen van het Teylers, met meer impressionistisch werk, spreekt me echter veel meer aan. Dat maar eens een andere keer bekijken.

Dus neem ik de audiotoer om er in te komen, en hoe langer ik naar de schilderijen kijk en luister hoe meer de geest open gaat en ik zelfs overeenkomsten zie tussen mijn reeks 'Day-by-Day - De Dagelijkse Wandeling'. Zelf zal niet gauw van die grote woorden uit een stormachtig gemoed aan die foto's koppelen, maar ze lenen zich er eigenlijk wel voor. Zware luchten, licht dat daar doorheen breekt, uitvergrote kleuren... 

Geachte cliënte 't is lente

Opeens zijn huis en haard weer vol lentebloemen. Ik heb lelies, hyacinten, blauwe druifjes, witte druifles, tupen... En de paarse bosviooltjes die ik anderhalve maand geleden kocht, toen het eigenlijk nog winter was, en veel te vroeg voor bosviooltjes, die stralen je tegemoet. Wat kun je er meer over zeggen dan dat de wereld trompettert van goede zin en levendigheid.

Stille Zaterdag

Mijn Stille Zaterdag is ineens socialer dan menig andere dag. Reenske is over de vloer als logé, Bobby is er ook en Will komt wandelen. Het is alleszins lente, de buren staan breeduit te babbelen op de dijk of ze zeulen trappen op en af met zware zakken tuinaarde. Er is geen plan, en er gebeuren alleen maar mooie kleine dingen, de dag cirkelt hoogwaardig voort. Zo gezellig en blijmoedig mag het leven altijd wel zijn.

Sancta Mater, istud agas

Na dat The Passion van gisteren waar 3 miljoen mensen naar gekeken schijnen te hebben keken heb ik ineens erg veel behoefte aan een ouderwetse Stabat Mater van Pergolesi. En niet door de muziekinstallatie thuis maar live.

Zo kom ik terecht in de Oude Lutherse Kerk aan het Spui. Dat ken ik alleen van Reenske's promotie lang, lang geleden en van de zangworkshops Zin in Zingen de tweede zondag van de maand. Er is geen orkest, alleen een orgel (Christiaan de Vries) en twee zangeressen (Nannie Schuller & Karien Welling). Er zijn niet zoveel mensen, een stuk of zestig, maar toch maar wel zestig. Op het Spui rond de kerk is het stikdruk met toeristen die met Pasen Amsterdam doen.

Het is niet zo perfect als op de cd's, maar het is  puur en prachtig.

Als ik uit de kerk kom zie ik dat de deuren open staan van De Krijtberg. Ik ga er bijna naar toe, maar men kan ook overdrijven.

Garage Oost goes North

De zomerbanden mogen er weer om. Niet dat die winterbanden nodig waren maar ja. Het is allemaal voor je eigen veiligheid. Dat twee maal verwisselen van de banden kost twee maal 94 euro. Maar dit terzijde. 

Driekus is bedrukt. Zijn huur is opgezegd, vertelt hij, en nu moet hij na dertig jaar moet hij zomaar ineens wat anders zoeken. Het pand wordt gesloopt, er komt dure nieuwbouw en dan heb je als garage  geen enkele huurbescherming, zegt hij. Hij heeft nu iets gevonden in Noord. Ergens bij de Oranjesluizen.  Dat zal behoorlijk lastig worden voor zijn vaste klanten. Want er kómen met de auto, dat gaat wel, maar dan? En hoe kom je daar als je 's middags de auto weer moet halen? Bus 37 komt daar niet eens een béétje in de buurt. De zorgen zijn duidelijk. 'We geven u wel een slinger', belooft hij wel vier keer.

Palingsound

Vanwege het optreden van de Volendamse zanger Jan Dulles als Jezus in 'The Passion 2014' heeft DWDD een itempje over de jongste generatie Volendamse zangers. De palingsound, die 50 jaar geleden begon met The Cats, bloeit als nooit tevoren. Namen: Piet Veerman, Kees Veerman, BZN, Annie Schilder, Maribelle, Jan Smit, Niek & Simon. En nu staan er weer nieuwe talenten te trappelen. Geweldig leuk. Vind ik.

The Passion

Zus4 in Mecklenburg Vorpommern appt dat ze naar The Passion in Groningen kijkt. Waar wij allebei gestudeerd hebben eind jaren zeventig. Vorig jaar keek ik en haakte ik vrij snel af. Ik kende zangers / acteurs niet, de liedjes niet, de massaliteit stootte me af. Maar nu appt zij dat zij het mooi vindt. Ga ik ook maar eens kijken. 

Het verrast me dat Beau van Erven optreedt als verteller en Jack van Gelder als Pilatus, Simone Kleinsma als Maria. Ik verwachte dat er letterlijke Bijbelteksten gelezen zouden worden, maar dat is niet zo, het einde van Jezus wordt in klare Jip-en-Janneke-taal naverteld. 

Zus4 was van de week even in Amsterdam. Tijdens ons diner hadden we gesprekken over kerkelijk angehauchte meditatiecursussen. Die ons allebei meer aanspreken dan boeddhistische. We zijn allebei meer dan 30 jaar overtuigd onkerkelijk geeeest. En nu voorzichtig zoekende en erkennende of er niet toch wat van waarde in zit in wat we allemaal verworpen hebben.

Het callcenter

Bobby had te Utrecht met de Gemeente gebeld om een afspraak te regelen. Als ik hem mag geloven moet het fenomeen klantvriendelijkheid in heel Utrecht nog uitgevonden worden. Na een heel lang telefoontje met een allochtone medewerkster (van wie hij sterk de indruk kreeg dat ze niet begreep wat ze van haar scherm oplas) was hij op een afspraak op 27 mei uitgekomen. Kon écht niet eerder. Zouden we het in Amsterdam proberen?

Dus bel ik naar de Gemeente Amsterdam (raar telefoonnummer: 14020), word doorverbonden naar Stadsdeel Oost en heb binnen een minuut drie opties voor een afspraak binnen een week. 't Is dat ik Bobby niet kan bereiken dat ik de afspraak met deze voortvarende dame niet kan bevestigen, maar ik schep wel op in ons goede-nacht-telefoontje: in Amsterdam is alles beter. Daar hebben ze vele jaren geleden een Kwaliteitstraject over het hele gemeentelijke apparaat heen gegooid en nu acteert vrijwel iedereen daar toeschietelijk en aardig en behulpzaam en adequaat.

Had ik dat maar niet gezegd. Want vanmorgen bel ik vroeg  naar dat wonderlijke nummer en nu krijg ik iemand die over elke vraag een wolk van mist en nieuwe vaagheden weet te sproeien.

Ik: Mag ik doorverbonden worden met mevrouw Kalff van Stadsdeel Oost?

Callcenter: Waarom wilt u doorverbonden worden naar Stadsdeel Oost?

Ik: Omdat ik een afspraak wil maken.

Callcenter: Maar wij kunnen die afspraken zelf ook maken.

Ik: Nou ja, gisteren werd ik door verbonden met Stadsdeel Oost en dat ging heel prettig en snel. Mevrouw Kalff adviseerde mij om als ik dit nummer weer belde mij direct naar haar door te laten verbinden.

Callcenter: Vindt u het nu niet prettig en snel gaan?

Ik: Nou ja, als u die afspraak ook kunt maken is het voor mij ook goed dat u het doet.

Callcenter: Nee, ik verbind u nu wel door.

Drie minuten in de wacht.

Callcenter: Mevrouw Kalff is er niet. Ze heeft avonddienst. U kunt vanmiddag terugbellen.

Ik: Kan niet een collega van mevrouw Kalff de afspraak maken. Het doet er toch niet toe wíe de afspraak maakt? Of u?

Callcenter: Nee u wilde mevrouw Kalff. Haar collega in Oost zei ook dat u maar terug moest bellen als mevrouw Kalff er weer is.

Ik: Geeft u mij dan haar collega. Ik wil alleen even een datum vastleggen. Dat heeft niets met mevrouw Kalff persoonlijk te maken.

Callcenter: Dat wil die collega in Oost niet.

Ik: Hoe laat werkt mevrouw Kalff?

Callcenter: Dat weet ik  niet, ze heeft avonddienst.

Ik: Hoe laat begint daar de avonddienst? Dat ik niet nóg zo'n telefoontje krijg?

Callcenter: Dat weet ik niet. Dat zoek ik voor u op.

Ik: Als ik zo weer bel, krijg ik dan waarschijnlijk een andere persoon aan de lijn dan u? Dan vraag ik  niet naar mevrouw Kalff en kan ik gewoon een afspraak maken?

Callcenter: Waarschijnlijk wel.

Ik: Nou dan doe ik dat maar.

Callcenter: Kan ik u verder nog ergens mee van dienst zijn?

Ik: Nee alstublieft niet.

Tulpen te Limmen

Dit is de eerste echt vrije woensdag in maanden. Zó wilde ik het leven. Doel van vandaag: Egmond. Tulpen te Limmen, een boek, zeepjes en biertjes van de Abdijwinkel te Egmond en dan een duin- en strandwandeling bij Egmond aan Zee. 

Limmen is op zich niks, maar fantastisch. Er is daar namelijk een Hortus Bulborum waar historische tulpenrassen gekweekt worden. Echt hysterische tulpen. Qua tulpenrassen is de Keukenhof er niets bij. 

Er zijn best wat bezoekers. Allemaal op leeftijd. Er zijn ook wel tien vrijwiligers. De vrouwen doen de kaartjes en de koffie, de mannen de tulpen. Het is hun lust en hun leven. Als ik in Limmen woonde, dan wist ik het wel.

Wilt u een gidsje? vraagt de vrijwilligster van de kassa. Nee, zeg ik, ik wil alleen maar lekker kijken.

Kielzog

Op de afrit / oprit A4/A9 bij Badhoevedorp richting Haarlem steekt een moedereend over met in haar kielzog een gevolg van behoorlijk wat piepkleine eendenkuikens. Als ik rechtdoor rijd uptempo gaat de moeder eraan. Dus maak ik een grote slinger om moeder eend te ontwijken. Zo veroorzaak ik bijna een kettingbotsing. Maar je wilt toch niet op je geweten hebben dat er allemaal weeseendjes op de snelweg lopen!

De groepsfoto

Ik denk dat dit de officiële groepsfoto wordt. Wat was het leuk. Ik ben nog helemaal gevloerd vandaag, maar het kon niet anders dan op zondag. Een van de neven en zijn vrouw hebben een viswinkel. Die zijn alleen  op zondag vrij. 

Dat is wel weer het leuke van een Grootfamilie, dat er zulke verschillende beroepen in zitten. 

Mocht u denken: wat heeft zij een oude Neef? Er was behalve de neven en nichten ook nog één Oom bij, staande rij rechts, de laatste, want de meeste van onze ouders zijn niet meer. De dag was onze Oom veel te zwaar, dat was duidelijk, maar hij is helemaal meegeweest. Hij zegt: Als ik naar jullie kijk, dan zijn jullie ook de jongsten niet meer.

Geertje Sloof

Dit was mijn betovergrootmoeder, handelaarster in turf, genaamd Geertje Sloof. Onze hele familie van vaderszijde zat in de turf. Opwerken kon je je door van turfsteker turfschipper of turfhandelaar te worden. 

Over betovergrootmoeder Geertje werd verteld dat ze zo hard was. Haar mutsje maakt haar ook net een duiveltje. Maar ik kan dat toch niet goed uitstaan, als over een vrouw alleen verteld dat ze hard is. Dat zeggen ze nou vrijwel nooit als eerste kwalificatie over een man. 

Ik ben eerst maar eens trots op onze Geertje.

Neven en nichten

We hebben er een leven lang over gedaan, maar nu is het dan eindelijk zo ver: we hebben neven- en nichtendag te Gouda. Een familie uit Emmen, Coevorden, Dordrecht en Kampen, maar daar de roots van de familie rond Gouda liggen, verzamelen we ons in een zaaltje boven brasserie De Zalm op de Markt van Gouda. Zus1 heeft het allemaal georganiseerd, alle hulde aan haar. Wij hoeven alleen maar te komen en mee te doen. We doen een rondje naam, woonplaats, beroep, partner/kinderen/kleinkinderen, familieherinnering. 

Deze foto heb ik genomen bij de opmaat naar de groepsfoto, of net daarna, daar wil ik van af zijn. Zus4 uit Duitsland kan er niet bij zijn, die whatsapp ik elk uur een nieuwe foto. Is ze er toch een beetje bij.

Ten onder

Vinnie en ik hebben op het werk veel discussies over of je aan lezen toekomt. Ik ben van mening dat het uiteindelijk een keuze is. Het is maar net waar je je vrije tijd aan besteedt. Als je veel met mensen afspreekt, winkelt, musea bezoekt, wandelt, ramen lapt, kookt, facebookt, pianospeelt, fietsen repareert, of wat dan ook, dan schiet het een boek lezen er zo bij in. En als je je herinnert dat je van boeken lezen gelukkig wordt, dan kun je je er ook voor kíezen.

Kortom, de nieuwe roman De blauwe nacht van Jan Siebelink (zie vorige blog) heb ik toch uitgelezen. Dat komt: ik vind het zo'n ijdele man. Zo'n nette heer te Velp, of Ede, daar wil ik van af zijn, op latere leeftijd heel beroemd geworden met een mooie hoogstaande roman over zijn ouders, misschien droomt hij ervan om zich stuurloos aan zijn impulsen en lusten over te geven. En heeft dat tot dit boek geleid.

Maandag toen ik dat boek kreeg en ik hem hoorde spreken vertelde hij dat hij in de jaren zestig in Parijs woonde, in die tijd dat de Algerijnen zoveel bomaanslagen deden, maar dat hij als hoofdpersoon iemand van zijn leeftijd nú heeft gekozen.

Als je je over je weerstand tegen het thema overspelige en leugenachtige echtgenoot heen zet en met hem mee leeft, dan kan ik ook wel toegeven dat Siebelink zijn hoofdpersoon meeslepend ten onder schrijft.

Tweede klant

Vind mijzelf terug op De Utrechtse Internet Courant Duic! Vrijdagochtend 09.30u ging de Utrechtse boekhandel Broese weer open, en ik dacht/verwachtte/hoopte dat er een oploopje zou zijn met Broese-fans. En dat het leuk zou zijn om daar even bij te zijn.

Maar als ik er om 9.25u arriveer is er helemaal niemand. De Oudegracht is nog uitgestorven. Nou één persoon dan. De deur gaat open, we lopen naar binnen recht in de armen van maar liefst drie camera's. Die niets te schieten hebben, want er is niets.

O Holde Kunst

Te Utrecht zit ik te lezen in de nieuwe roman van Jan Siebelink. Die kreeg ik maandag, gesigneerd. Het gaat over de gepensioneerde ambtenaar Simon die na zijn pensionering met vrouw en dochter naar Parijs verhuisd is en daar aan een ambitieuze dissertatie over de Fin de siècle schrijft om alsnog te promoveren. Het roman speelt begin jaren zestig.

Deze hoofdpersoon zwerft door Parijs, waar door de vele bomaanslagen van Algerijnen een wat nerveus van sfeer heerst. Zo zit je op een terras een kopje kov te drinken, zo is dat terras opgeblazen. Deze hoogbeschaafde heer die veel van vrouw en dochter houdt, is ook veel bezig met een second life waarin hij prostituees bezoekt en een sensuele boekverkoopster als geliefde heeft. Niet dat zijn vrouw erachter komt, maar het loopt allemaal uit de hand. Het doet me een beetje aan het boekenweekgeschenk  van Tommy Wieringa, waarin het eenveertigervijftiger is die ten onder gaat aan de gevolgen van zijn lust naar een jonge echtgenote. Wat kan mij dat schelen, denk ik dan een beetje bozig.

Na 100 blz weet ik nog steeds niet zo of het me boeit en besluit ik naar het zaterdagmiddagconcert in de Domkerk te gaan, waar de vaste organist Jan Hage de 'Chorales-Poèmes pour les sept paroles du Christ' van de Franse componist Charles Tournemire speelt. Nooit van gehoord. Ik ga graag naar een muziekuitvoeringen in de hoop dat ik behaagd ga worden door mooie melodieën en harmonieën. Nou, vandaag gebeurt dat mooi niet, kan ik zeggen. Het is begin 20e eeuws experimenteel van het zuiverste water. Het is een hele kunst om te blijven zitten en je er aan over te geven. Mijn buurman van het concert zegt na afloop: 'Het was wel heel apárt.'

Empel

In het Noordbrabants Museum hangt behalve veel Brabantse kunst - een tentoonstelling van Jan Sluijters, ook een grote tentoonstelling van de fotograaf Ruud van Empel.

Ik had al eerder werk van hem gezien in Museum Valkhof te Nijmegen in een groepstentoonstelling over de werkelijkheid van sterk digitaal gemanipuleerde foto's. Het is heel beeldschoon en vervreemdend.

Van Empel woont in Amsterdam, maar is afkomstig uit Breda, dat verklaart zijn aanwezigheid binnen het Brabantse concept. Hij is een van de meest bijzondere kunstenaars van dit moment, maakt opzienbarende digitale fotocollages middels een zelf ontwikkelde techniek. Je zien veel kinderen en landschappen in een sfeer van onschuld en kwetsbaarheid. Ook schoonheid en identiteit zijn belangrijke thema’s in zijn werk.

Zijn werken lijken foto’s, maar je voelt dat er meer aan de hand is. De door hemzelf geconstrueerde wonderlijke werelden zijn opgebouwd uit honderden losse onderdelen. Eerst maakt Van Empel potloodschetsen van de scene die hij voor ogen heeft, daarna fotografeert hij modellen in zijn atelier. Met al het materiaal ontwerpt hij vervolgens achter de computer, met de grootste zorgvuldigheid, geheel nieuwe voorstellingen. Details van de oorspronkelijke modellen zien je versnipperd terug.

Er zijn veel groepsportretten te zien, als het ware klassefoto's, maar deze afbeelding van dit meisje trof mij het meest.

Te Drunen

Deze werkdag is een beetje raar gefragmenteerd. 09.30u Utrecht, 13.30u Drunen, 20u Den Bosch. Dat brengt mij op het idee brengt de lunch ergens in het gebied van de Loonse en Drunense Duinen te genieten. Misschien een wandelingetje erbij.

Maar mooi geen plattegrond bij mij. Dus durf ik maar een rondje van een half uur te lopen. Meer nog dan een 'rondje' is het een rechthoek; 10 minuten links-links-links, dan kom je wel weer bij de bolide terug.

Het is een geweldige dag. De zon schijnt, het frisse groen knált uit de bomen, de vogels kwinkeleren dat het een lieve lust is. De 'duinen' zelf vind ik niet, maar het is een goeie introductie voor een dagje naar hier. Heel heerlijk.

Arretjescake

Vinnie zet op zijn Facebook een plaatje van een chocoladecake waar je geen oven voor nodig hebt. Het roept onmiddellijk sterke herinneringen op aan Mutti's kook- en bakkunsten. Ik durf het niet zo te zeggen, maar daar waren wij kinderen niet zo gelukkig mee. Zonder daar nu al te veel over uit te gaan wijden, moet ik nu wel over de arretjescake beginnen. Die ontdekte ze op latere leeftijd, ik was al het huis uit. Ze maakte elk weekend een cake, voor de zondag. Vele jaren was dat de kokoscake. Best lekker maar wel altijd kokoscake, 52 weken per jaar, zeg maar. 

Maar die was helig vergeleken bij de arretjescake, die bestond uit een pakje Blue Band (in plaats van roomboter), een pond suiker, een plak chocola en wat verkruimelde biscuitjes. Deze ingredienten smolt ze, mengde ze en liet ze een dag plus nacht opstijven in de koelkast. Puur vet met suiker was het. Niemand vond het lekker, maar niemand durfde dat te zeggen.

En toen nam ik Tweede Verkering mee naar Emmen. Ik vreesde echt: Hoe moet dat nou met die arretjescake? Die lust ze niet. Écht niet! Maar ze mág hem niet weigeren. Ik was er vast van overtuigd dat de verkering uit zou gaan door die arretjescake. Wie wil nou verkering met iemand wiens moeder je zulke dingen voorzet? 

Hoe het afgelopen is weet ik niet meer. Ik geloof dat Tweede Verkering het schoteltje arretjescake geaccepteerd heeft, maar niet opgegeten. De verkering ging uit, maar dat was jaren lager en niet vanwege de arretjescake.

Ben benieuwd of Vinnie dit volgende week gaat trakteren.

Onze vriend de notaris

En kijk, zo ziet een kandidaat-notaris er heden ten dage uit. Hij helpt ons vriendelijk en in begrijpelijke taal door alle vraagstukken heen. Hij stottert erbij, en dat is wel charmant. Stotterend legt hij uit dat 'koude uitsluiting' niet zo koud is als het klinkt. En als wij iets niet snappen dan verbeeldt hij de situatie met bultjes paaseitjes.

Met het OV

De notaris zit aan het Willemsplantsoen. Dat is vlakbij Utrecht CS. Het is eigenlijk onzin om met de auto te gaan. Dan heb ik de keuze uit gratis parkeren op de Nijenoord, 12 minuten lopen naar Bobby, naar boven, naar beneden, naar schuurtje, fietsen etcetera... Of ik ga met de bus en de trein. En zo zit ik ineens in Bus 37. Hij zit vol met mensen uit alle windstreken uit Noord, die naar de Dappermarkt gaan. Het is lente en de chauffeur heeft voor iedereen een gebbetje.

Op Amstel tref ik een oude dame die vandaag Vrij Reizen doet en voor het eerst dat aan de automaat heeft gedaan. 'Je ziet er als oudere zó tegenop', zegt ze, 'je bent altijd bang dat er een rij ongeduldige mensen achter je staat, maar het was heel gemakkelijk.' Dat ook 'jongeren' als ik aan apparatenstress lijden, dat hoort ze niet.

Vandaag gaat ze naar het nieuwe station in Rotterdam, vertelt de dame. Dat heeft ze op het journaal gezien, dat lijkt haar mooi. Dan eet ze daar een broodje en dan gaat ze weer terug. 'Je moet er wat van maken, van het gepensioneerde leven', vindt ze. Morgen gaat ze naar de 50-plus-bioscoop in Tuschinski. Dat kost 5 euro maar dat is inclusief koffie en een muffin. En vrijdag gaat ze op en neer met de nieuwe pont van het Azartplein naar de Meeuwenlaan. Dat is gratis. Je moet er wel wat van maken, van je pensioen, herhaalt ze.

Ik zou wel willen vertellen over de notaris waar ik naar op weg ben, maar haar trein naar Rotterdam komt al.

Hoger dan de blauwe luchten

Ik moet nodig de avondwandeling weer oppakken. De dwangstemmetjes van afwassen, wasje draaien, kleren opbergen, stofzuigen, even laten voor wat ze zijn. Het blijft sinds we zomertijd hebben weer laat licht. Nu kan ik op mijn gemak weer de wandeling langs het kanaal.

Al weken ben ik er niet geweest! Er blijkt opmerkelijk veel veranderd. Zo ligt er nieuw vet zwart asfalt over een deel van de weg. En er komt steeds meer nieuwe grond in het kanaal. Ze hebben de afgelopen maanden het zogenoemde Sluiseiland verwijderd en componeren nu Nieuwe Natuur. Er komen nieuwe langwerpige lossige eilanden voor in de plaats met neem ik aan meer riet en vogels. 

Wat niet veranderd is en eeuwig: de prachtige luchten, elke vijf minuten zijn ze weer anders.

Na de wandeling kan ik geheel verkwikt alsnog afwassen, was ophangen en was opvouwen. Want bij een opgeruimde geest hoort ook een beetje een opgeruimd huis.

Pater Frans

Die pater Frans van der Lugt, die gisteren in Homs in Syrië doodgeschoten is, die houdt me ook steeds bezig. Zo erg. Zo'n goed mens. En er worden dagelijks zoveel mensen vermoord in die oorlog, waarom is deze dood erger?

Als je haar maar goed zit

Mijn haar is weer een bende. Met zonder krullen is eens per drie maanden naar de kapper te weinig. De frequentie van het kappersbezoek moet opgevoerd. Mijn Chinese kapper sluit echter al om 17 uur. Ik Facebook hem om 16.30 u: 'Sta jij er vandaag?' Want ik wil zijn kapster Zon, die een half jaar geleden mijn krullen er afgehakt heeft liefst nooit meer zien. Ja hij is er. 'Mag ik nog komen?' En het mag. Omdat ik het ben.

Zon is er wel. Zou Tony haar verteld hebben over mijn suggestie dat zij mij van mijn krullen heeft beroofd? Ik schaam me ineens voor die onzin. Zon en ik groeten elkaar vriendelijk lachend. Maar dat zegt niets.

Tony en ik worden elk kwartaal beter bevriend. Vandaag kletst hij me de oren van het hoofd over zijn  zeven zussen in Singapore. Nou ja: vijf. Dat komt zo: ik begin weer over mijn favoriete thema krullen, en hij blijft beweren dat ze wel weer terugkomen. Ach concludeer ik dan: hij vindt het gezeur. 'Je kunt je er weinig bij voorstellen, want Chinezen hebben helemáál geen krullen...' Zeg ik en denk verschrikt:  Oeps, kan je dat wel zeggen? Maar het is al gebeurd. 

Ik heb het helemaal fout. Er zijn best Chinezen met krullen. Zijn oudste zuster heeft net zulk haar als ik, zegt hij, en dan laat hij op zijn telefoon foto's van al zijn zeven zussen zien. En hij heeft ook een nicht. Zij is een carrièrevrouw, en altijd alleen gebleven, want in Singapore kan een carrièrevrouw geen man vinden en eigenlijk ook geen vrienden. In elk geval niet via het werk. Yeah, it's lonely at the top, zing ik. Dat vindt-ie een goeie. Zijn nicht woont op haar 50ste nog steeds bij haar moeder, vertet hij, want in Singapore woont een vrouw niet alleen. In het weekend gaan moeder en dochter samen naar de boeddhistische tempel, mediteren. 

Gefatsoeneerd verlaat ik om 17.10u het pand. Je krullen kómen terug, roept hij mij nog na.

Sleeping Angel

Met al die veranderingen op stapel mis ik Mutti wel. Ik heb behoefte haar te bellen en te vertellen: 'Mutti! Bobby en ik gaan een huis kopen, en nu echt!'

Op weg van Amsterdam naar Apeldoorn eergisteren had ik een hol gevoel ergens in mijn maag of buik. Een snik. Mútti! Haar graf is te ver, graag zou ik even naar haar toe. Dan maar een tékening, van een slapende engel op een graf. 

De zwerfsteen die we op haar/hun graf geplaatst hebben is ook mooi, maar ik vind haar wel heel alleen daar, ver weg in Emmen. Ik wou nu dat we haar zoiets hadden gegeven: een engel die een beetje bij haar is. Desnoods slapende.

'Sleeping Angel', zegt Bobby mijmerend terwijl hij naar mijn tekening kijkt. 'Ik ga even mijn moeder bellen,' zegt hij dan. Ja, zie je, zulke zaken wil je aan je moeder vertellen, dat je contracten tekent.

Weet je nog oudje

Foto: Hani501

In Nijmegen loop ik diverse personages uit mijn verleden tegen het lijf. Ze zijn vlnr 64, 65 en 60 jaar. Wat ben ik ineens een jonge blom! Die van 65 is nu onlangs met pensioen. Ik denk heel vaak aan je, zegt ze. Dat krijg je waarschijnlijk als je met pensioen gaat, dat je alle tijd hebt om je leven te herkauwen. 'Onze Amsterdamse tijd had toch ook wel góeie kanten', zegt ze nu, 'en jij was daar een van.' Dat is toch mooi om te horen.

Deze week draag ik voor het eerst naar het werk mijn nieuwe jurpje dat ik een maand geleden kocht. Het voelt heel lekker, een jurp. 

Jan Arends

Het was nieuws afgelopen week dat de schrijver-dichter Jan Arends heruitgegeven gaat worden door een andere uitgever dan zijn oude uitgever De Bezige Bij. Nu door Lebowski, die ook Stoner van John Williams uitgeeft. Vooral VPRO-radio vloog erop in.

De naam Jan Arends roept veel bij mij op, uit mijn studietijd denk ik, maar eigenlijk herinner ik me er niet zo veel meer van. Psychiatrie - en antipsychiatrie - waren toen grote maatschappelijke onderwerpen. Misstanden werden aan de kaak gesteld, inrichtingen moesten open. Ik las er gebiologeerd over. Maarten Biesheuvel was ook een auteur uit dat spectrum.

Maar Jan Arends staat niet in mijn boekenkast. Ik download Keefman eerst maar eens als e-boek. Er staat twee keer Keefman in de e-boek-catalogus, een van € 7,99 en een van € 2,99. Er staat niet bij wat het verschil is. Ik koop de goedkoopste en blijk dan slechts één verhaal gekocht te hebben in plaats van de hele verhalenbundel. Dat is me al vaker overkomen, er staat bij de goedkope titels nooit bij dat het slechts één verhaal is, kopersbedrog vind ik dat. Maar dit terzijde.

Indrukwekkend relaas, dat wel. Een lange monoloog zonder ademtocht van een man die tegen zijn psychiater praat en hem - en de hele wereld - verwijten maakt. Eerst wil je hem nog wel geloven, maar omdat het maar doorgaat en er steeds maar geen andere kant van het verhaal komt, neem je gaandeweg steeds meer afstand van de verteller en zijn verhaal. De geestelijke nood, die razende geest, alles wat mis gaat, het onvermogen het tij te keren, dat komt heel wel wel over.  Benauwend.

Hij werd uitgegeven. De dag dat zijn dichtbundel Lunchpauzegedichten zou verschijnen, we spreken over 1974, pleegde hij zelfmoord.

De nichtjes des levens

Nichtje is ineens verhuisd naar Nijmegen. Een groot gemis. Nijmegen is best ver. Het is zo anderhalf uur rijden. Ik ken aardig wat mensen in Nijmegen, maar vaak komt het er niet van ze te ontmoeten. Maar vandaag kan ik enige zaken aan elkaar knopen en zo zit ik ineens onverwacht bij Nichtje en Jongste Nichtje aan tafel. In een echt huis in Nijmegen.

Mijn nichtjes zijn resepectievelijk dokter en zangeres. Ik ben erg trots op ze. Ik heb altijd plezier met ze, maar samen kunnen ze nog veel harder lachen. Dan delen ze een Geheim. Dan voel ik me even heel erg Tante. Nichtje is zeer verguld met dit onverwachte en dubbele bezoek uit Amsterdam: 'Er zijn in elk geval twéé die me missen!'

12u te Apeldoorn

En Linda is ook geen goedkope vriendin! Zij verkoopt ons de bouwtekening. Zij is van de aannemer, kantoor houdende te Apeldoorn-zuid. We nemen alle details - zoals alle kamerindelingen, ramen, stopcontacten en leidingen - nog een keer door. En waar het rookkanaal komt. En welke badkamertegels. Daar ben ik héél pertinent in.

Bij dit soort transacties maakt iedereen foto's en zet ze op Facebook en Twitter.

09.30u Amsterdam

Onze eerste vriend van vandaag gaat ons bijna anderhalve ton kosten. Hij is van de projectontwikkelaar, de woningbouwvereniging. Hij verkoopt ons de grond. Vandaag is Oscar niet strak in het pak, zoals de vorige keer op kantoor, maar in vrijetijdskleding met leren jekkie en groene sneakers. 'Jullie zijn de raarste kopers in het complex', vertrouwt hij mij toe. Dat is een compliment. 'Een beetje artistiekerig', legt hij uit. 'Ik ben  zelf ook een beetje gek,' voegt hij er mededeelzaam aan toe.

Na aflop van het tekenen en paraferen van de papieren vertelt hij uitgebreid over zijn vrijwilligerswerk met daklozen. Vanavond kookt hij voor 65 daklozen. Dat doet hij elke week. Dat vind ik nou mooi.

Paul Robeson

Door dat Swing Low laatst - van de King's Singers - komt de stem van Paul Robeson ineens in mijn herinnering. Tussen mijn lp's die ik nooit meer draai staat nog een album van hem. Fantastisch lage stem. Raar om al die oude lp's langs te bladeren, zoveel herinneringen aan die muziek. Hoe ik erop kwam? Omdat ik niet zoveel muziekkennis had selecteerde ik meestal platen op de hoes. Dan luisterde ik eerst in de winkel of de muziek me ook aansprak en dan kocht ik ze. Daardoor kreeg ik een wild uiteenlopende collectie. Ik draaide de platen grijs. Nu verzamel ik ze op Spotify.

Vrienden ordnen

Ik heb meestal de dingen pas in de vingers als ze goed in een ordner zitten met zelfgekozen tabbladen. Met dat ordnen kan ik weken zo niet maanden wachten. Dan liggen er stapels papier die allemaal belangrijk zijn, en die verwerkt moeten worden, maar dat moet altijd nog. Inzake het nieuwe huis hebben we allebei een ordner, maar Bobby heeft de Hoofdordner. Hij heeft een ordner met wel 20 tabbladen. Daar ben ik echt van onder de indruk. Als ik er ook zo-een wil moet ik hem zelf maken.

Vanavond ga ik behalve contracten lezen ook eindelijk mijn ordner indelen. Ik heb een hele vrolijke ordner met motieven van bloemetjes & bijtjes gekocht. Ik kies onze nieuwe vrienden van het laatste halfjaar als indeling voor de tabbladen. De woningbouw, de aannemer, de makelaar, de hypotheker. Onder het eerste tabje zitten mijn eigen financiële overzichten. Daarin heb ik staan hoeveel we aan elk van onze nieuwe vrienden moeten betalen. Zo krijgt onze vriend de makelaar straks 1500 euro, en de hypotheker 3400. Zij zijn samen ook vrienden, zie de foto De notaris is ook weer een vriend van hen - ben even kwijt hoeveel hij straks van ons krijgt. Het zijn allemaal fijne jongens.

Morgen

Morgen komt de projectleider van de woningbouwvereniging hier bij mij in Amsterdam met de contracten en gaan we tekenen. Dat leek me nou wel gepast. Laat die Utrechters maar een beetje extra moeite doen. Hij neemt vast champagne mee. Moet ik nog koekjes kopen?

's Morgens gaan we voor de grond tekenen en 's middags - te Apeldoorn - dat dan weer wel - voor de bouwplannen. 

Het valt voorwaar allemaal niet mede voor een werkende vrouw alleen. Kom je met hoofdpijn thuis, moet je koken en afwassen en dan nog honderden blaadjes contract uitprinten en lezen. Ik zwelg van zelfmedelijden. En ik zou blij moeten zijn.

Op het werk zeuren ze almaar over een witte jurk. Nee, zeg ik steeds. Neehee. Néé!

Park

Elke ochtend om half acht als ik door de voordeur naar buiten stap vind ik het héél moeilijk om niet naar de bolide door te lopen, maar de schuurdeur te openen en beneden in de berghokken de fiets te pakken. Liever lui dan moe. En elke dag weer ben ik zo dankbaar dat ik de fiets gepakt heb. Zeker dezer dagen nu de ochtendstond weer een uur vervroegd is kom ik weer recht uit bed in die scherpe ochtendsfeer terecht. 

Óch wat prachtig! En die koude lucht: heerlijk!

Als ik dan in het park stop om weer een kalenderplaatje te schieten is het echt moeilijk om door te fietsen. Tegenwoordig tref ik er regelmatig een oude meneer die daar 's morgens dus om half acht wandelt en die waarderend zijn duim omhoog steekt als hij mij ziet. Like. Ik probeerde een praatje, maar hij bleef maar die duim omhoog steken. Misschien kan hij niet praten. 

Mooi park, dat Flevopark.

Swing low

Op het werk zijn sommige collega's niet zo groot. Het is zo'n dag dat iedereen elkaar een beetje plaagt. Ken je het liedje 'Short people', vraag ik aan Mandy die 22 jaar is en nogal klein. Nee, dat kent ze niet. 'Short people, have no reason to live...' Ze vindt het helemaal niet leuk, ook niet als ik haar links stuur naar een versie van Randy Newman en een van de Kings Singers. En zo kom ik terecht bij dit Swing Low. O, mooi... Muziek luisteren en delen kan soms zoveel leuker zijn dan werken.