Vinnie zet op zijn Facebook een plaatje van een chocoladecake waar je geen oven voor nodig hebt. Het roept onmiddellijk sterke herinneringen op aan Mutti's kook- en bakkunsten. Ik durf het niet zo te zeggen, maar daar waren wij kinderen niet zo gelukkig mee. Zonder daar nu al te veel over uit te gaan wijden, moet ik nu wel over de arretjescake beginnen. Die ontdekte ze op latere leeftijd, ik was al het huis uit. Ze maakte elk weekend een cake, voor de zondag. Vele jaren was dat de kokoscake. Best lekker maar wel altijd kokoscake, 52 weken per jaar, zeg maar.
Maar die was helig vergeleken bij de arretjescake, die bestond uit een pakje Blue Band (in plaats van roomboter), een pond suiker, een plak chocola en wat verkruimelde biscuitjes. Deze ingredienten smolt ze, mengde ze en liet ze een dag plus nacht opstijven in de koelkast. Puur vet met suiker was het. Niemand vond het lekker, maar niemand durfde dat te zeggen.
En toen nam ik Tweede Verkering mee naar Emmen. Ik vreesde echt: Hoe moet dat nou met die arretjescake? Die lust ze niet. Écht niet! Maar ze mág hem niet weigeren. Ik was er vast van overtuigd dat de verkering uit zou gaan door die arretjescake. Wie wil nou verkering met iemand wiens moeder je zulke dingen voorzet?
Hoe het afgelopen is weet ik niet meer. Ik geloof dat Tweede Verkering het schoteltje arretjescake geaccepteerd heeft, maar niet opgegeten. De verkering ging uit, maar dat was jaren lager en niet vanwege de arretjescake.
Ben benieuwd of Vinnie dit volgende week gaat trakteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten