Elke ochtend om half acht als ik door de voordeur naar buiten stap vind ik het héél moeilijk om niet naar de bolide door te lopen, maar de schuurdeur te openen en beneden in de berghokken de fiets te pakken. Liever lui dan moe. En elke dag weer ben ik zo dankbaar dat ik de fiets gepakt heb. Zeker dezer dagen nu de ochtendstond weer een uur vervroegd is kom ik weer recht uit bed in die scherpe ochtendsfeer terecht.
Óch wat prachtig! En die koude lucht: heerlijk!
Als ik dan in het park stop om weer een kalenderplaatje te schieten is het echt moeilijk om door te fietsen. Tegenwoordig tref ik er regelmatig een oude meneer die daar 's morgens dus om half acht wandelt en die waarderend zijn duim omhoog steekt als hij mij ziet. Like. Ik probeerde een praatje, maar hij bleef maar die duim omhoog steken. Misschien kan hij niet praten.
Mooi park, dat Flevopark.
Mooi park, dat Flevopark.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten