Diemer Zeedijk

Vanavond loop ik weer een rondje Diemer Zeedijk, nu met een buurvrouw. We zouden eigenlijk om het Flevopark park heen, dat is drie kwartier, maar ik verleid haar tot een half uur extra, over de brug heen. Je moet even je weerstand tegen de A10 overwinnen, maar dan krijg je ook wat, beloof ik. Ze weet net niet, maar ze gaat mee. En is overtuigd.

1 uur en tien. Inuten, 6,5 km, 7000 stappen en 350 kcal. Meten is weten.

Nederland-Mexico

Reenske heeft een afscheidsmaal beloofd, maar nu hebben we ineens Nederland - Mexico. We komen overeen dat het afscheidsmaal (vier gangen) met het bord op schoot mag.  

Elk der aanwezigen kondigt aan dat-ie een luidruchtige voetbalschouwer is, maar er gebeurt het grootste deel van de wedstrijd zo weinig dat we eigenlijk maar stilletjes bijeen zitten. Het meeste rumoer gaat over het voortreffelijke diner dat zij ons voorzet.. 

Maar als uiteindelijk Onze Jongens dan toch weer winnen, dan zijn we de hele saaie avond weer vergeten. Volgende week zaterdag vervolg. Maar waar?

Compassie

We hadden een gesprek over compassie. Of liever: zé hadden een gesprek over compassie. Compassie vanuit de boeddhistische gedachtengoed. Ze hadden het over meditatie beoefenen al dan niet als voorwaarde voor boeddhistische compassie. Ofzo. 

Diana is sinds die discussie  een week naar een retraite geweest van ene Joan Halifax, beroemd Amerikaanse zen-boeddhiste, die compassie predikt. Ik had eerlijk gezegd nooit van haar  gehoord, maar elk universum heeft nu eenmaal zijn eigen helden en heldinnen. De retraite was goed en verrijkend, vertelt ze. Ze had onder meer het onderscheid tussen 'empathie' en 'compassie' geleerd.

Over zulke onderwerpen kunnen mijn boeddhistische vriendinnen úren praten en het dan ook nog eens oneens zijn. Het doet me een beetje denken aan de godsdiensttwisten uit mijn jeugd, die hoog konden oplopen en ik had geen idee waar de opponenten zich druk over maakten.

Nu denk ik: je kan wel maanden gaan mediteren, maar wat als de buurvrouw boodschappen (of wat dan ook) nodig heeft? Om maar een voorbeeld te noemen. Verlies je die niet al mediterend uit het oog? Maar dat is weer een te plat te samenvatting.

Ik heb er ook wel wat mee. Een maand of twee terug kocht en las ik een boek van Anselm Grün, herinner ik me ineens, getiteld Leven met compassie. De zeven werken van barmhartigheid. Een pleidooi voor een leven waarin mensen voor hun medemens klaarstaan, een opstelling die ook voor henzelf heilzaam is en innerlijke rust geeft. Dat vond ik wel een beetje oudkerkelijk klinken, maar Anselm Grün schrijft zo mooi, dat ik een aantal intenties meteen in daden omzette.

Joan Halifax hield afgelopen vrijdag een lezing bij de VU. De BOS blijkt er een integrale opname van gemaakt te hebben. Dus concentreer ik me vanmiddag een uur op een academische bespiegeling over compassie. Haar toespraak is vooral voor en over hulpverleners, artsen en ziekenhuizen, waar zowel patiënten als hulpverleners vermangeld worden door het systeem en waar maar weinig ruimte is voor compassie.

Toch ook wel informatief. Soms is je een uurtje op een academische verhandeling concentreren zo slecht nog niet.

- Kijk naar Halifax op de BOS

De in eigen kringen beroemde TED-talk van Joan Halifax

Mooi

Vandaag doen Reenske en ik niet het rondje Flevopark, maar op mijn verzoek de Neciobrug over en dan via de Diemer Zeedijk terug. Wat is die avondzon prachtig!  En die A10 maakt het allemaal zo extreem en daardoor extra mooi.

We wonen hier nu eenmaal aan de rand van de stad en dan krijg je dit. Oude structuren overruled door nieuwe structuren. En allemaal heeft het zijn schoonheid. 

Kiezelsteentjes

Nog meer youngsters. Hans heeft twee dochters, die samen het muzikale duo Marbles & Stones vormen. Papa is hun 'roadmanager'. De zusjes zijn behoorlijk serieus, ze zijn goed te vinden op YouTube en Facebook.

Vandaag hebben ze een optredentje voor familie en vrienden in Huisje Het Wilde Westen aan de Kanaaldijk bij Oog in Al. Vanwege dat de oudste binnenkort een tijd naar San Francisco gaat, zingen ze ditmaal met flowers in hun hair. Het is heel mooi, ze zingen als engelen.

Raar om als kinderloze zo'n avond te verkeren onder allemaal stellen / leeftijdgenoten en hun jongvolwassen kinderen. Hoe dol die ouders en kinderen op elkaar zijn. Ze hangen allemaal om elkaar heen en glunderen dat het een oordeel is. 

Hotspot

Met Cas geniet ik lunch bij een nieuwe hotspot in de Javastraat: Walter Woodbury's Bar. Het is de nieuwe place to be in de Indische buurt.

De Javastraat is een hele rare straat: ik heb er vast al wel eerder ove geschreven. Een tijdje terug had VN er wel 10 pagina's over. Er is een populatie uit de hele wereld. Witte Nederlanders zijn erg in de minderheid. Turken zijn in de meerderheid. Turkse groentewinkels, Turkse slagers, Turkse bakkers, telefoonwinkels, döner-snackbars en bazareinkels. Het een mix van Parijs en Istanbul, vindt Cas die er sinds een jaar woont. Er zouden meer Nederlandse winkels en restaurantjes moeten komen om de straat te upgraden, maar woe gaat daar nu een zaak beginnen? Nu is het oneens zover. Er zijn vier hippe nieuwe horeca-gelegenheden, waaronder Walter Woodbury's Bar. En een heuse ijssalon. 

Vandaag breng ik mijn vrije dag in mijn eigen Javastraat. Exotiek op spuugafstand. We zitten er úren, broodje, jus-je, wijntje, naar de mensen kijken, en ouwehoeren. 

Collegae

Ik heb een wondere avond eerst op de Amstel bij restaurant Rivas en daarna bij Café Blooker onder de Philipstoren bij het Amstelstation. Het is daar een soort Zuidas. Hoge dure kantoortorens, stenige omgeving, veel pakkemansen, maar ook weer collega's van pakkemansen die níet in pakken lopen.

Collega's. Ze vormen een universum waar je dagelijks in verkeert. Met sommigen werk je nauw samen, met de meesten niet. Maar je ervaart elkaar wel elke dag. Je merkt de bijzonderheden aan elkaars persoonlijkheid feilloos op, laat die eigenaardigheden doorgaans langs je afglijden. In principe mag iedereen elkaar, tenzij er een aanvaring komt. En als de aanvaring is bijgelegd dan is er meer wederzijds respect, zo leer ik.

Ik sta buiten te borrelen met vooral twintigers. Jongens en meisjes. Vinnie is met zijn 38 ook al oud voor dit gezelschap, laat staan ik! Niemand durft te vragen hoe oud ik ben.

De youngsters praten over kleren, hun relatie, al dan niet samenwonen, de stad waar je woont, de stad waar je relatie woont. Een van de collega's heeft sinds Koningsdag verkering met een blonde vrouw met twee kinderen te Castricum. Twee meiden zijn net gaan samenwonen in Utrecht. Utrechters zijn blijkbaar nogal honkvast en met geen knuppel naar Amsterdam te bewegen. Jij ook??? roepen ze verbijsterd.

Kortom: het gaat nergens over en het gaat overal over. Alle collega's worden doorgenomen. Het is roddelen, maar goedaardig. Een avondje saamhorigheid in het discours dat daarbij hoort. Het is goed. Vandaag maar even een dagje in huis blijven met de gordijnen dicht.

Partir

Als je lang ergens werkt, en dat doe ik, dan heb je van tijd tot tijd weer je afscheidsmomenten. Vandaag nemen we afscheid van en Debora (sales) en Mandy (marketing).

Het is echt wel een moment. De recessie slaat al jaren toe in de branche en ook in ons bedrijf. Er wordt niet genoeg omgezet, dus moet er voortdurend bezuinigd worden, contracten worden niet verlengd, mensen die vertrekken worden niet vervangen, van die dingen. Taken worden verdubbeld en op enig moment gaan ze weg. Bye bye Debora, De traditie wil inmiddels dat ik een tekening maak. 

De tekening van Debora is wel de mooiste ever, al zeg ik het zelf. Het is pure liefde.

Englishman in Amsterdam

Foto: Hani501

Wat een leuke man is dit. Een Engelsman. Gisteren hield hij nog een lezing, vandaag gaat hij in korte broek naar het Rijksmuseum alvorens mij op Amsterdam CS zijn wijsheden uit de doeken te doen. Gewoon zichzelf, helemaal geen spatjes.

Het leuke van mijn vak is dat je iedereen maar kunt mailen of opbellen, vragen of je ze mag ontmoeten en vragen mag stellen, en dat ze vaak dan ook nog verheugd ja zeggen.

Het rare is dat de ontmoetingen vaak nogal functioneel zijn. Het gesprek, de vragen en antwoorden zijn geheel gericht op een tekst die wij beiden willen fabriceren. En als na twee uur de persoon vertrekt is het net alsof er geen echte ontmoeting was. 

Pas als ik zo iemand weer ontmoet, in het wild, dan blijkt er en bodem gelegd voor een bijzonder leuke tweede ontmoeting. We moesten dit jaar maar naar Engeland op vakantie.

Slieren

Foto Hani501

Ik moet naar een feestje, maar ben mijn sleutels kwijt. Als je haast hebt is het moeilijk vinden. Ook is het met haast best ver van de Zeeburgerdijk naar de Prinsengracht. Tram 7. 

Maar het feestje is zo gezellig dat ik toch bijna de laatste tram terug mis. Het wordt zodoende een lange tocht terug met tram 10 (tot Alexanderplein), 9 (tot Oosterpark), 3 (tot Muiderpoortstation) en tenslotte toch de 7. Als ik even langer had gewacht op de Weteringschans had ik niet steeds hoeven overstappen. Maar ja, wat doe je als je niet weet of de laatste tram al geweest is?

Als ik al lang en breed in bed ligt lees ik Arno (rechts op de foto) op Facebook: Ik ben benieuwd of Lucie Theodora wel thuis is gekomen. Oei, is dat wel goed voor mijn imago? Of juist? Het is wel lekker weer eens zo te slieren in de nacht. Op de foto Cas en Arno. Hani501 was er ook om foto's te maken. Ze heeft nog foto's gemaakt terwijl ik danste. Maar die heeft ze niet online gezet. Zeker niet erg flatteus...

Vanochtend vind ik mijn fietssleutels weer terug. Ze zitten klem in een van de piepkleine borstzakjes van het jasje dat ik aanhad.

Russen en Amerikanen

Fotoblogs hebben een andere bezoekersdynamiek dan anekdotische blogs. De bezoekers van mijn dagelijkse fotoblog 'Day by Day - de dagelijkse wandeling' blijken vooral Amerikanen te zijn en ook Russen. Hoe komen die daar? Wat zoeken/vinden ze daar? Plaatjes van Nederland? Plaatjes van Parken?  

Wat krijgen zij welbeschouwd een wonder beeld van Nederland: van die droomplaatjes. Ik zeg altijd: je ziet het pas als je loopt, als je stilstaat. En: als je het wílt zien. 

Vele jaren woonde ik in de schilderachtige binnenstad van Amsterdam en zag ik het niet. Nu woon ik naast een in zekere zin oersaai park. Bij een saai kanaal. Maar kijk!

Queenie

Collega Sanne laat zich filmen voor een filmpje op hun website. Ze doet dat heel geraffineerd. Vinnie fluistert: 'Moet je kijken! Sanne zit er bij als de koningin!' Ik maak maar gauw wat foto's. Ik heb een diepe wens om een blog te beginnen met de naam Sanne en elke dag een plaatje te plaatsen. Meestal draagt ze bijzonder buitenissige jurken en hele hoge hakken.

Community rolmodel

Bobby's buurvrouw Nita is enorm aan het community builden geslagen Ik repte al eerder over haar. De buurtbarbecue, de geveltuintjes...

Nu heeft ze een tijdelijke website gebrouwen en heeft ze een foto van Bobby en mij op die geveltuintjesdag gekozen om op die site te figureren. Het was zeker beetje koud die dag, denk ik onmiddellijk, dat ik de rits van mijn fleece zo hoog gesloten had. Dat staat niet erg flatteus. 

Enfin, we zien er opgewekt uit en moeten neem ik aan zo de rest van de buurt oppeppen om komende vrijdag weer te komen. Best een eer.

Mr Muscle

Al sinds ik hier woon heb ik problemen met de afvoerleidingen. Het doucheputje. De afvoer van de wastafel. Ik vind het altijd een beetje genant. Ik heb wel een plopper, maar die doet niet veel. Eens per twee jaar komt er een man van de Woningbouw langs, die preventief problemen oplost ofwel voor probeert te zijn. 

Soms krijgt Bobby de geest en gaat hij het zwaanshalsje losdraaien en mij laten zien wat er allemaal in zit. Het zijn niet de mooiste momenten, zeg maar, ik krijg er het idee van dat ik en mijn afvoer veel viezer zijn dan andere mensen. 

De man van de tweejaarlijkse preventieve beurt kan er ook niets op vinden. Verder heb ik geen vraagstukken voor hem, dus het is een ongoing story. Gelukkig ga ik verhuizen, zullen we maar zeggen.

Zelf stort ik er af en toe een fles Mr. Muscle in en dan gaat het weer een maand of wat goed. Chemische middelen van een ander al dan niet ecologisch merk richten niets uit, heb ik proefondervindelijk ondervonden. Maar Bobby vindt dat ik Mr Muscle niet moet gebruiken. Dat is slecht voor het milieu. Daar heeft hij weer gelijk op.

Nu loopt het allemaal zo langzaam door dan hij al een uur aan het ploppen is. Puffend, kreunend, zwetend en af en toe schreeuwend. En af en toe komen er brokken verkalkte haar- en zeepresten naar boven. Het is heel zwaar en uitputtend werk en alleen de aanhouder wint. Af en toe moet ik komen, maar ik loop het liefst ver weg.

O! Dank! Van de vorige bewoners van mijn huis die nu in Frankrijk wonen leest zij mijn blog. Zij schrijft: 'Die problemen waren er al vanaf de oplevering van het huis, het ligt dus niet aan jou maar ergens met de aanleg is er iets mis gegaan...'

Wortelen

Na een lange avond eten drinken en praten over de meest uiteenlopende onderwerpen (Iran, feministische theologie, boeddhisme, dictaturen, vegatarisch koken) vanwege de diversiteit in de persoonlijke achtergronden en hedendaags leven het gezelschap lig ik op zondagochtend lang in bed bij te komen. Tijd voor een boek.

Ik lees Wortelen van Anselm Grün, dat ik een paar weken geleden kocht te Egmond. Hij pleit ervoor je te verzoenen met je wortels en er kracht uit te putten. Hoe krachtiger de wortels, des te groter groei je uit. Uit je verleden - je gezin van herkomst - de positieve punten bewust te worden (en niet alleen de pijnpunten). Denken over je naam, waarom je heet zoals je heet, wat die naam betekent en wat dat voor jóu betekent, wat voor voorbeeld je aan de patroonheilige kunt nemen. 

Wat waren de levensfilosofie en overtuigingen van je ouders, wat waren de positieve kanten daaraan, wat probeerden ze je bij te brengen, kun je daar kracht uit putten? Ik vind het wel uitdagend, omdat je vaak van die vaste anekdotes over je jeugd en je ouders hebt, vaak over nare gebeurtenissen en minder fijne eigenschappen.

Het nodigt wel uit tot een schriftje om deze vragen waar hij je toe uitnodigt te gaan exploreren. Want zo liggende te denken gaan de gedachten niet zo ver.  Zo bedenk ik dat Vati vroeger weliswaar een hardwerkende strenggereformeerde patriarch, die vrouw en kinderen in zijn wensenkader dwong, maar hij was ook muzikaal, belezen, humoristisch, hij kon heel leuk rijmen en tekenen. Daar heb ik toch wel iets van meegekregen/ meegenomen. Mutti zorgde voor alles en iedereen en deed dat in een tamelijk streng tijdschema. Gedisciplineerd. Kwart voor acht ontbijt. Half zes avondeten. Discipline was haar middel om dat grote gezin te bestieren. Toen ik klein was ervoer ik dat als een dwangbuis, inmiddels ben ik ouder dan zij toen en ben ik zelf ook tamelijk gedisciplineerd. Kan discipline nu ook wel als kwaliteit zien.

Het laatste deel gaat over vergeven. Veel mensen hebben toch echt wel bittere verhalen over hun jeugd. Verhalen die blijven terugkomen en niet verdwijnen.  Iedereen heeft tenslotte butsen opgelopen. Grün nodigt de lezer uit de kwetsuren uit de kinderjaren te erkennen, ze goed te beleven en te voelen, maar ze vervolgens ook werkelijk los te laten, te vergeven, en in het nu te leven en meer te genieten. De boodschap is wijs en mooi.

Misschien moet ik inderdaad eens een schriftje proberen om de vragen waar hij je toe uitnodigt werkelijk te gaan beantwoorden.

Grrr

In de serie kleine ergernissen. Ik had een maand geleden behoefte aan een boekje met gedichten over vrienschap. Dat bleek te bestaan, van Rainbow Pockets. Maar niet op voorraad in de boekhandel en voor een internetbestelling was het te onzeker, want te kort dag. Op de site van de OBA (bibliotheek Amsterdam) zag ik dat een exemplaar van die bundel aanwezig was bij het filiaal in de Tolstraat in De Pijp. Ik reserveer dat exemplaar en fiets ernaar toe. Reserveren kost 1 euro.

Dan dénk je dat ze daar dat exemplaar voor je in een kastje apart zetten. Zou je denken.

Mar dat was niet zo. Wat ze wel doen is een hele adminsitratief trajact in gang zetten en mij op enig moment per post een brief sturen dat boek voor mij klaar staat. Dan kan ik het in mijneigen filiaal halen. 'Maar het staat nu nog gewoon bij in de kast', vraag ik. 'Ja, waarschijnlijk wel', zegt de bibliothecaresse. Inderdaad. Dus ik leen het.

Twee weken later ontvang ik per post een brief dat het boek voor mij gereed staat in de bibliotheek op het Javaplein. Hoe kan dat nou, denk ik, want ik heb dat boekje zelf geléénd. Dus die brief gooi ik weg. 

Inmiddels ligt dat boekje al een maand in mijn huis dus het moet terug, anders krijg ik een torenhoge boete. Vandaag fiets ik dus weer naar Cinetol, waar ik inderdaad nu èn een boete en die 1 euro voor het reserveren moet betalen. Ik besluit zuchtend gewoon maar te betalen en niet een bibliothecaresse aan de gaan spreken op de krankzinnigheid van dit alles. Het fietstochtje is tenslotte goed voor de dagelijkse beweging.  

Naughty?

Ik heb al weken last van mijn haar, maar mijn kapper Tony is er steeds niet. Almaar staat Zon in de zaak, en ik wil Zon niet meer. Hoewel ik ook wel weet dat het niet echt haar schuld is dat mijn krullen weg zijn.

Vandaag staat Tony er weer wel. Ik vraag: 'Doe maar wat totaal anders dan normaal. Doe iets geks. Graag iets extreems, met scherpe lijnen. Bop ofzo. 'Bop kan niet', oordeelt Tony. Hij heeft wel een idee. Hij doet heel zijn best en nu zie ik er zo uit. 

Ik hoop dat ik niet al te sip kijk, maar ik ben niet heel erg blij. Tony vindt dit helemaal niet saai, zegt hij, maar juist een beetje naughty. Hebben we toch een verschillend idee bij naughty. Of moet ik gewoon een andere bloes aan en grote oorbellen?

Meezingen

Roro7 heeft een zus en die speelt in de band Jula. Die heeft vanavond meezingavond met diner in het gebouw van de roeivereniging aan de Hobbemakade. Dat lijkt me nu leuk: een avondje keel voluit smartlappen zingen. Voor mee-eten blijkt mijn aanmelding te laat, maar mee-zingen mag.

Dat is me toch een partij leuk! Jula is een band van 4 dames en alle vier hebben ze buren, vriendinnen, clubjes en wat al niet meegenomen. 90% is vrouwen. 

Ik heb geen idee wat of wie ik er ga aantreffen, maar er zijn best wat bekenden. Bonnie, oud-collega van mijn werk ooit bij De Tijdstroom en Elsevier Maarssen, zij is buurvrouw te Landsmeer van de toetseniste. En ik zie een medelid van mijn damesgenootschap. Zij is buurvrouw van de bassiste te IJburg. Ik ken dus de zus van de gitariste.

Ik zit naast een 87-jarige dame uit Landsmeer, die zegt dat ze niet kan zingen maar mooi wel voluit meezingt, ook met Astrid Nijghs. 'Ik doe wat ik doe'. Verder zingen we liedjes als 'wij doen samen met één vrijer', 'laat me alleen, alleen met al mijn verdriet', 'ik ben gelukkig zonder jou', 'Het wordt niets zonder jou Annabel' en nog veel meer. 

Ach wat een vreugde en een feest, deze avond. Zo blij als mensen worden van een beetje voluit zingen. Stiekem hoop je dat ze dit elke maand doen, niet alleen vanwege het zingen en de blije mensen, maar ook vanwege die locatie van de roeivereniging aan het water. Het blijkt slechts een jáárlijks event. Volgend jaar weer, zullen we maar zeggen. Dan woon ik in Utrecht, bedenk ik met enige schrik.

Opruimwoede

Het is een beetje een bende in onze redactieruimte. We hebben in zes jaar tijd drie verhuizingen gedaan en zoals we de dozen de eerste dag na de verhuizing uitgepakten, zo is het allemaal blijven staan. En daar kwam dan door de jaren heen heel veel bij aan post en nieuwe magazines. Gewoon een onoverzichtelijke bende, en iedereen gaat het opruimen uit de weg. 

Vandaag hebben we afgesproken dat we van 14-16 uur alles gaan opruimen. Eerst ga ik naar Ikea voor 30 tijdschriftendozen. Om 14 uur beginnen we. Dacht ik. Natuurlijk zit iedereen net iets heel belangrijks anders te doen, nu even geen tijd, maar ik zet door. Twee grote rolcontainers papier voeren we af. Ik ben heel bij - na afloop. Wat geeft dat een lucht. Misschien morgen nog een stukje, het is nog lang niet klaar, maar het wordt nu steeds behapbaarder. 

Voeballuh!

De WK-wedstrijd Nederland-Australie kijk ik in de Utrechtse Sterrewijk, berucht om zijn oranje vlaggetjes. Nel serveert patat, gehaktballetjes, huzarenslaatjes en rosé. Twee jaar geleden, herinner ik me ineens na afloop, leerde de de dietiste me dat ik minder koolhydraten moest eten, dat die er de reden van waren dat ik na het avondeten in slaap viel. Inderdaad gebeurt dat nu niet meer. Maar deze avond na de patat en gehaktballen kost het me erg veel moeite om de ogen open te houden. 

Social marketing

M'n hele vrije dag houd ik mij onledig met mijn boekje. Wat kan ik zelf doen aan de marketing? Ik wil natuurlijk wel graag dat het gaat verkopen. Dan moet ik iedereen die ik ken een berichtje sturen. Niet te opdringerig, maar toch wel weer zo dringend dat ze het uit zichzelf gaan kopen.

Normaal ben ik erg voor mijn terughoudende gedrag op Facebook en Twitter, maar marketingtechnisch wreekt het zich nu een beetje dat ik lang geen 600 - laat staan 2600 - vrienden op Facebook heb en ook slechts een heel terughoudend Twitter-beleid. En dan nog vind ik het erg egocentrisch om mijzelf te marketen, maar ja, als ik het niet doe, wie dan wel?

Ik stuur dus maar een mailtje (bcc) naar mijn gehele adresboek. Voelt ook een beetje raar en opdringerig. Bij elke naam overweeg ik: vindt die persoon het leuk om dit mailtje van mij te krijgen?  En dan doe ik het toch maar. Nu krijg ik de hele dag aardige mailtjes terug. Glim glim.

Marlene Dietrich

Onder het tekenen draai ik haar muziek. En meezingen. Mooie dramatische liederen zoals 'Lili Marlen'. Heerlijk.

Bei der Kaserne, vor dem gro(ss)en Tor
steht 'ne Laterne und steht sie nach davor 
da wollen wir uns wiedersehen 
bei der Laterne wollen wir stehen 
wie einst Lili Marlen 

Unsere beiden Schatten 
sah'n wie einer aus 
da(ss) wir lieb uns hatten 
da(ss) sah man gleich daraus 
und alle Leute sollen es sehen, 
wenn wir bei der Laterne steh'n 

Deine Schritte kennt sie, deinen schoenen Gang 
alle abend brennt sie, doch mich verga(ss) sie lang 
und sollte mir ein leid geschehen 
wer wird bei der Laterne stehen 
mit dir Lili Marlen? 

Aus dem tiefen Raume, aus der Erde Grund 
hebt sich wie im Traume 
dein verliebter Mund 
wenn sich die spaeten Nebel dreh'n 
wer wird bei der Laterne stehen 
mit dir Lili Marlen

 

Boekje is binnen

Me boekje is binnen. De redactrice is een doosje komen brengen met boekjes. En bloemen. En het is héél mooi!

'Vind je het mooi Vind je het mooi? Vind je kleur van het omslag goed? Zijn de reproducties goed???  'Eh', zeg ik aarzelend, 'het is wat paarser dan het dieppaarse blauw van de proeven, maar dit is ook goed! En de tekeningen, ja eh, een beetje anders dan de originelen, eh, maar eh, heel mooi!'

Als ze weer weg is roep ik Reenske. 'Kijk! Mijn boekje! Kijk!' Zij kijkt en wil meteen een middag mindfullness rond mijn boekje organiseren. Volgens haar kunnen mindfullness-docenten het heel goed gebruiken bij hun cursussen mindfullness. Lijkt mij uiteraard uitstekend!

Nu ga ik proberen het niet aan iedereen weg te gaan geven, in al mijn gulheid, maar de mensen te bewegen het te gaan kopen. Zodat er al ras een twééde druk moet komen.

Gisteren kregen de mensen die het boekje probeerden te bestellen de melding dat het nog niet leverbaar is. Dat moet nu ongeveer over zijn, verzekert mij de redactrice. En inderdaad, er staat nu: 'Uit voorraad leverbaar'. Bij CB kan het nog wel een week duren, zegt ze, voordat het in de systemen van de andere webwinkels zit, maar als u het direct bij de uitgeverij bestelt, dan komt alles goed.

Te bestellen bij Uitgeverij Meinema.

Me boekje

Hoera, me boekje staat op Issuu! Ik ga maar even onbeschaamd reclame maken. Want het is wel leuk als al mijn lieve lezertjes het gaan kopen! Natuurlijk kunt u uw boekhandel vragen het te bestellen, maar het staat ook in de webwinkels te koop (maar daar is nog geen plaatje) of bij de uitgeverij zelf.

Angels

De Engelen des levens. Dat groen eromheen is erg belangrijk. Mijn angels zijn engelen op grafstenen. Engelen op de graven van onze geliefden houden - waar wij nabestaanden al lang weer verder gegaan zijn - bij de gestorvenen getrouw de wacht.

Viva, viva la Musica

Op Camping Zeeburg is weer een muziekfestivalletje. Zoals elk jaar Tien amateurbands treden op en nemen familie en vrienden mee.  Monique treedt weer op met haar band Kalispera, met Balkanmuziek.

Vrouwenboek

Te Laren in de Larense Boekhandel kocht ik van de week De vrouw die ik was van Lisette Thooft. Het is haar eerste roman, ze heeft al veel 'wijsheidsboeken' geschreven of hoe je dat genre ook noemt. Een van haar thema's is/zijn de vurige, onverzadigbare vrouw, de draak en de zich daarvan terugtrekkende man, de robot. Ik heb altijd het idee dat zij de thema's uit haar eigen leven uitvergroot tot algemene thema's in alle vrouwenlevenlevens, en dat vind ik niet kloppend, dat deed Anja Meulenbelt vroeger ook, maar tegelijkertijd is het wel allemaal heel herkenbaar.

Deze roman gaat over een vrouw, haar man, haar stiefzus, haar vriendinnenclub. Hun huizen, beroepen, banen, uiterlijkheden, gespreksonderwerpen, gedachten, oplossingen, spirituele tussendoortjes, jaloezie, exen, obsessies, (angst voor) overspel, om maar wat dagelijkse onderwerpen te noemen. Het is lichtvoetig, maar ook weer niet. Zij is getrouwd met de ex-man van haar stiefzus, en die stiefzus zit ook in het vrouwenclubje.

Ik kocht het omdat ik graag Lisette Thooft lees en omdat ik de laatste tijd zoveel boeken van mannen lees. Wilde weer eens een boek van een vrouw, maar niet over gezin&kinderen. Laatste roman van een vrouw die ik las was geloof ik van Vonne van der Meer. Die zat vanmorgen achter me in de Nicolaaskerk, maar dit terzijde.

Het komt allemaal zo kleinschalig over, die vrouwenwerelden. Het privé. De gespreksonderwerpen. De obsessies met lijf, uiterlijk, huis, mensch&gevoelens. Heel herkenbaar. Ik lees het met ergernis en genoegen tegelijk. Waarom ik me erger snap ik niet zo. Wil ik dan graag wereldproblematiek in een roman? 

Bordje carbonara

Zaterdagavond: Bobby met de krant op de bank en ik in de keuken voor een eenvoudig doch heerlijk Italiaans maaltje: spaghetti carbonara met doperwtjes en artisjokken. Zo moet deze zaterdagavond zijn.  

Dat hij dan vannact van 12 tot 02 naar Engeland-Italië gaat kijken, dat is dan even slikken, maar dat is part of the game.

Het is wel héél klassiek en daar kun je je maar beter niet tegen verzetten. Ik ga maar even op bezoek bij Leen en Ekfa. Eigenlijk is de huiselijke situatie bij hen niet anders, want Ekfa is gepassioneerd voetballer én voetbalkijkster. 

Orgelvriend

Van de redactrice krijg ik een mailtje dat de boekjes met de Japanse schonen aanstaande dinsdag van de drukker bij hen op de uitgeverij te Zoetermeer worden afgeleverd. Eindelijk!

Ben benieuwd of en hoe de marketing en verkoop zal gaan. Zelf kan ik natuurlijk via mijn blog en facebook ook een beetje reclame gaan maken, maar tot nu toe staat in de diverse webwinkels het boekje nog steeds zonder coverbeeld. Dat werkt natuurrlijk niet. Ook de doorbladerbare pdf in Issuu gevraagd, zodat de mensen een indruk krijgen, is er nog niet, dus het self marketen moet nog even wachten.

Tot mijn verbazing staat de cover wel op de website 'De Orgelvriend'. Zouden er onder orgelliefhebbers ook liefhebbers voor Japanse schonen bestaan?

Wat nu? Een feestje?

Broken Hearts

Na het WK voetbal om 23 uur moet Bobby nog twee uur naar zijn werk. Ik vind dat maar niets, maar dat helpt natuurlijk niet. Want wat moet dat moet. En hoe uitgeput ik ook ben van de week, ik ga niet naar bed. Nee, er moet nodig weer getekend worden. 

Vandaag wordt het k.d.lang. 'Trail of broken hearts'.  Ik was ooit een tijdje echt verliefd op haar. Stelde mij voor dat er duizenden vrouwen op haar verliefd waren, wier harten zij brak. 

Bij het zoeken naar foto's van haar zie ik dat ze nu een bril heeft en veel ronder is. Middelbaar. Ook jongensmeisjes worden op enig moment middelbaar. En steeds meer Vrouw. 

Ik teken natuurlijk het jongensmeisje van weleer en app de tekening rond 01 uur naar Reenske, die tot mijn onuitsprekelijke  vreugde ziet wie het is. Dat is ook niet zo moeilijk want ik heb het erbij gezet.

Domweg gelukkig in de Molukkenstraat

Regelmatig ben ik niet al te blij met de AH aan de Molukkenstraat. Ik heb er geloof ik pok hier op dit blog wel af en toe over geklaagd. Deze mevrouw is een van de vaste oudere caissières. Let op haar zelfgeschilderde wenkbrauwen. Ze zit als een poef op haar kruk. Maar vandaag overtreft ze zichzelf.

'O!' zeg ik, 'mag ik een foto van u maken. Wat ziet u er geweldig uit!'.  En ze stráált. 'Ik krijg zulke leuke reacties,' vertelt ze, 'maar u bent de eerste die een foto van mij maakt! Ik heb al tegen de bedrijfsleider gezegd: Kunnen we niet iedereen wat leuks oranjes laten aantrekken? Ik hoef toch niet de enige te zijn?'

Opeens mag ik haar. Wat een complimentje en een kletspraatje al niet doen.

Droomkunst

Het affiche langs de weg trekt me aan: ik wil nodig weer eens naar het Singer Museum. Een nieuwe tentoonstelling, getiteld 'Droomkunst'. 

Eerst besluit ik de hele dag thuis te blijven. het huishouden te doen en verder de dingen te laten zijn die zijn, te late. komen die komen. En dan ga ik aan het eind van de middag toch naar Laren. Tot mijn verbazing is er helemaal geen publiek! En zeer ten onrechte. 

Het is een keuze uit de particuliere verzameling van Gerard van Wezel en Paul van den Akker en het gevolg daarvan is dat de tentoonstelling vooral onbekendewerken bevat, want doorgaans niet te zien in openbare gebouwen. De tentoonstellingen in Het Singer vind ik meestal heel mooi, maar ook wel tamelijk bekend en behaaglijk, variaties op een thema, een beetje meer van hetzelfde.

Dat is hier helemaal niet het geval. Bijna alles in onbekend, behalve dan de tekeningen van Jan Toorop, de fotoreeksen van Erwin Olaf en Ruud van Empel. Die laatste twee zie je tegenwoordig vaak. 

De twee verzamelaars hebben hun leven lang kunstwerken verzameld die nu te vangen zijn in een term als Fin de Siècle-werken, van rond 1900 en rond 2000. Paradijselijke landschappen. Bezielde abstractie, mystiek, goden en martelaren, bezielde werkelijkheid zijn de thema's rond welke de schilderijen opgehangen zijn. Het is onbekend en prachtig, stuk voor stuk. Het uur dat ik nog heb om alles te bekijken, doorgaans wel genoeg, is nu veel te weinig. 

Wat práchtig, zeg ik tegen de mevrouw van de Museumwinkel waar ik maar snel de catalogus koop. Ik kom zeker terug. O, verzucht ze, wat fijn dat u dat zegt, want we beginnen er helemaal aan te twijfelen, er komen maar heel weinig mensen.

Sluieren en slaan

Op aanraden van Will begin ik aan de serie 'Seks en de zonde' van Femke Halsema. In die serie van zeven afleveringen praat Halsema met uitgesproken moslimvrouwen over vrouw-zijn-binnen-de-islam, over hun geloof, hun leven en strijd. Wat beweegt vrouwen om trouw te zijn aan een geloof dat zo streng voor hen? Is er in de islam plats is voor vrouwen met een eigen wil? 

Ze reisde samen met programmamaker Hassnae Bouazza naar Qatar, Egypte, Marokko en Lelystad om te spreken met zelfbewuste islamitische vrouwen die iets bijzonders hebben gedaan. Onder hen de Pakistaanse Bollywood-ster Veena Malik die haar land werd uitgejaagd omdat ze zoende op de Indiase televisie, de gevluchte Syrische geestelijke Rufaida Al Habash, Die twee afleveringen heb ik nu gezien. 

Ik kijk niet meer zoveel tv. Kom er niet toe om op zondagavond 23 uur naar zo'n programma te gaan kijken. Dan ga ik al naar bed om maandag fris als een hoentje aan het werk te gaan. Vroeger, toen wij als mensen meer naar hetzelfde keken was dit soort programma's onderwerp van gesprek aan de lunchtafel. Als dat nog zo zou zijn zou ik misschien meer kijken. Nu is Will er enthousiast over. Verontwaardigd over islamitische mannen die vrouwen menen te moeten veroordelen, sluieren en slaan.

Het is interessant om die vrouwen te zien en te horen, hoe weinig je ook ziet en hoort. Ooit was ik in Maleisië in een warenhuis waar op de toiletten een groep pubermeisjes samenklitte. Onder hun knalblauwe doeken en sluiers bleken hippe punkachtige meiden verscholen. De laatste tijd zie je ook meer foto's van Iraanse vrouwen die de kledingwetten minimaliseren en/of aan hun laars lappen.

Maar je komt natuurlijk niet werkelijk aan de weet als een Femke Halsema met ze gaat praten wat er werkelijk speelt. Ik lees ook enige kritische noten op internet van mensen die vinden dat Halsema zelf nogal veel in beeld is. Dat heb ik ook wel een beetje.

Tweede Pinksterdag

Na die fietstocht naar Marken van gisteren vind ik een wandeling van 19 km vandaag best een beetje overdreven, maar ja, we hebben het afgesproken. Dus staan we om 07 uur op (Amsterdam), om om 09 uur aan de Maliesingel (Utrecht) en groupe te vertrekken met bus 41 (halte Venuslaan) naar Wijk bij Duurstede.

Het leuke van al die uitjes is je te beseffen dat Nederland hier en daar toch wel beeldschoon is. We beginnen vandaag bij Kasteel Wijk bij Duurstede en het idee is langs de Kromme Rijn naar Cothen en Werkhoven te  kronkelen. We beginnen te Wijk met een groep van 25 personen van wie we er al ras 20 kwijtraken als wij met vijf eerst graag koffie willen. Dat zit niet in het programma, dus daarmee raken we meteen al op achterstand. Want we nemen ook appeltaart en een tweede kopje koffie.

Van het kleine groepje van vijf raken we nog een kwijt bij een kersentuin, die het  wandeltempo niet kan bijhouden, en wat later nog eens twee, omdat zij bij een extra bocht van de Rijn de kortste route kiezen, vanwege voorspeld onweer, windstoten en hagelstenen. 

Bobby en ik gaan toch voor de extra bocht. De lucht is wel dreigend, maar noodweer komt mooi niet. Zo lopen we uiteindelijk met zijn tweeën in plaats van met 25. Ik vind het wel zo rustig. Met 25 personen wandelen is een hele opgave, of je je nu wel of niet met de mensen wilt verhouden. Ook al mag alles en hoeft niets. Het is prachtig groots en weids. En, mooi wel 19,3 km. All time record, telt mijn app

Uitje

We zijn best goed in uitjes, zeggen we tevreden tegen elkaar op een terrasje te Marken. Marken is 20km over de Dijk langs het IJsselmeer: Durgerdam,  Uitdam, Marken. De zon schettert, de hebben de noorderwind tegen.

Op het terras een jusje en een fish & chips, en uitzicht op honderden dikke dagjesmensen. Puur genieten. Er zijn mensen die Marken niet kennen. Die moeten daar nodig wat aan doen. Je kan dan ook nog over de dijk op een smal rubbelig fietspaadje door het gras het eiland rondwandelen of fietsen naar de vuurtoren, die Het Paard Van Marken heet. Eindeloos genieten.

Family-ties

Ze dragen wonderbaarlijke namen als Elin, Meja, Hidde, Marit, Mats, Nathan, Jemima, Rachel, Job en Felix. Alleen de eennajongste jongste telg Jefta is er niet bij. Dit zijn de kleinkinderen van mijn zusters. Mijn achterneefjes en -nichtjes. Wat zijn ze leuk. En wat zijn hun oma's en opa's blij met ze en trots op ze. Zij snappen niet wie van al die grote mensen wie is en ook niet wie van al doe kindertjes wie is. Want zij zijn maar ten dele elkaars neefjes en. nichtjes en vaker áchterneefjes en -nichtjes.

We hebben familiedag in Naarden Vesting, in het Vestingmuseum. De eerste zaterdag van juni. Om de jaarlijkse familiedag in ere te houden. Vandaag dus tussen de kanonnen van Naarden.

De monnik

Ik app Jo alle foto's van de dag en ze appt terug dat het lijkt alsof we een week op vakantie zijn geweest als je naar de foto's lijkt. Ik vind ze zelf ook allemaal even mooi. Het gebeurt als je stilstaat en slentert. Hier zitten we in de tuin van de Benedictushof (het cursuscentrum van de Abdij) na te praten over Anselm Grün. 

Ik vertel dat ik me tijdens de lezing geprobeerd heb me voor te stellen zonder baar en zonder pij, de twee belangrijkste kenmerken van zijn verschijning. Dat komt: ik dacht: wat zou je nou als belangrijkste kenmerken pakken als je hem zou gaan tekenen. Die pij en die baard. Niet uit vunzigheid, spreek ik teugen, dat ik de oude monnik uitkleed met mijn ogen, maar uit nieuwsgierigheid, wat zo'n  monnik nou zichzelf maakt. Je ziet 'm in zijn hemmetje en zijn slip in zijn cel staan. 

Wurzeln

De Duitse Benedictijner monnik Anselm Grün houdt een lezing in de Adelbert Abdij te Egmond. Het thema is 'wortelen', en dat is ook de titel van zijn nieuwe boek. Wortelen in de religieuze traditie waar je in opgegroeid bent en wortelen in je familiegeschiedenis. Die man - hij ziet eruit als een tuinkabouter - is zo wijs. De kerk zit helemaal vol. Het is vijf kwartier Duits anhören. Dat is best moeilijk. Dus kopen alle bezoekers het boek. Op een gegeven moment roept de boekverkoopster: 'Wortelen is op!'  

Het moet een topdag voor die abdijboekhandel zijn. Behalve drie boeken koop ik ook enige abdijbiertjes en een abdijkaars en abdij-jam.

Poetry

Het damesgenootschap heeft een uitje geregeld naar Utrecht. We krijgen een rondleiding op het Domplein, we eten bij restaurant De Rechtbank en wonen De Literaire Nacht bij in theater De Paardenkathedraal. Daar treedt onder andere de Amerikaanse schrijver Michael Cunningham op. In het kader van de gewenste inburgering besluit ik mee te gaan. Tosca Niterink leest er ook voor uit Het Vergeethuis, haar boek over haar demente moeder.

Een meisje met rossig haar en een wat te kort rokje presenteert de avond. Ze zegt steeds net onjuiste dingen, te naïef. Ze zou zo een personage in Toren C kunnen zijn. Het is af en toe tenenkrommend. We moeten er allemaal om lachen. Nader onderzoek wijst uit dat zij dichteres is. En ze komt uit Almelo, heeft Nederlands gestudeerd, werkt bij Grooenpeace, en is dus vrijwilligster bij deze club.

Al met al is het wel een heel bijzonder clubuitje, heel braaf eigenlijk, en vooral waardevol in het licht van de clubtrouw. Literaire avonden met jonge debuterende dichters, nou nee.

Het leukste is een muzikant/beeldend kunstenaar met eigengemaakte gitaren. Goslink.

Crying

Het regent als een gek. Geen wandeling vanavond, maar een avondje sentimental journey door de muziek. Ik luister van alles, kom op de een of andere manier ik denk via Roy Orbison op The Drifters, en eindig bij KD Lang. Och! Wat ben ik gek van haar muziek geweest.

Heb haar een keer zien en horen optreden in de Stopera, 1993 was dat, en daar waren zoveel lesbische vrouwen dat ik onmiddellijk weer weg wilde. Voelde me een ontzettend voorspelbaar cliché dat ik zo van KD hield.

Maar de muziek snikt nog altijd mooi. Zo groot, beetje pathetisch, geen enkele terughoudendheid bij het grote gevoel. Het concert viel trouwens tamelijk tegen. KD droeg een Jezus-gewaad.

Leuk om ze op het filmpje live bezig te zien. Zingen is ook gewoon werk.

Wandeling

Eindelijk weer eens de Avondwandeling. Ik geloof dat de Avondvierdaagse vandaag een andere route heeft. Langs het Kanaal zoeven bijna elke minuut groepjes racefietsers langs ons, maar in het Flevopark zelf is het mooi en stil.

Behalve dan de krassende/krijsende reigers bovenin de boomtoppen. Ik wist niet dat reigers twee aan twee in bomen sliepen. Wat is De Dagelijkse Wandeling toch leerzaam.

Reenske heeft een beduidend hoger wandeltempo dan ik, ik slenter sloom achter haar aan. Snelwandelen schijnt goed voor de slanke lijn te zijn. Maar ik maak liever foto's.

Avondvierdaagse

Ik begin de geluiden elk jaar beter te herkennen; de kinderstemmen, de zwembadgeluiden... In tegenstelling tot vier jaar geleden toen het bijna tot gewelddadige taferelen leidde, is het nu allemaal pais en vree. En zonder verkeersregelaars. It's a miracle.

U begrijpt het al: het is weer Avondvierdaagse! Te beginnen bij ons op de Dijk. Ik weet dat de wereld onveilig is, maar ik blijf het raar vinden dat je bij dit soort feesten - die in mijn herinnering kinderfeesten zijn - net als met Sint Maarten - meer ouders en begeleiders ziet dan kinderen.

Dijkschoonmaak

Het is het eerste jaar dat ik meedoe aan de Dijkschoonmaak. Dat is een jaarlijks event van mijn woonblok, waarbij we aanpakken wat er aangepakt moet worden, zoals de gezamenlijke binnenruimtes als het openbaar groen. Dat laatste wordt niet onderhouden door de Gemeente, dus dat doen we zo'n beetje zelf. Er ontstaan diverse spontane tuintjes in het groen. 

De dag eindigt met oneindig veel drankjes en hapjes uit ieders koelkast.

De jaarlijkse Dijkschoonmaak is een schoolvoorbeeld van samenwerken in de buurt. Heel kleinschalig, maar je hebt er wel een paar gangmakers voor nodig. Twee buurmannen klimmen op het dak en lappen de bovenramen bij iedereen, twee mensen stofzuigen en dweilen de gangen. Een groep mensen dunt het groen op de dijk uit waar dat een oerwoud geworden is en de rest sleept alle groenafval naar de straatcontainers. 

Warren

Ben verzeild geraakt in het laatste Geheim Dagboek 2001 van Hans Warren. Hij is oud en der dagen zat, zoals dat heet. Het gaat lichamelijk naar en eerloos met hem, en over die werkelijkheid, die bijna alles overvleugelt, schrijft hij zeer openhartig. Zoals hij in al die dagboeken openhartig over alles schreef.

Het naarste van alles is dat zijn vriend Mario zo akelig tegen hem doet. Die scheldt en tiert en vindt dat Hans zich aanstelt. Waarom doet hij zo? Dat het niet meevalt een zieke en stervende geliefde dagelijks te verzorgen, dat zal iedereen begrijpen. En dat je wel eens uit de bocht vliegt. Maar in deze mate? Je zou er de versie van Mario toen en nu wel over willen lezen.

Eind dit jaar verschijnt de biografie over Hans Warren. Ook weer zo'n fenomeen, hoe kan je een biografie over iemand schrijven waar je zo lang de levenspartner van was? Dan maak je wel veel samen mee, mis je toch ook een boel?

Warren bespiegelt ergens over het verschil tussen Dagboek en Memoires, dat je in een Dagboek veel eerlijker bent dan in Memoires. Zou Warren geblogd kunnen hebben? En wat had hij daar dan gedaan?