Te Laren in de Larense Boekhandel kocht ik van de week De vrouw die ik was van Lisette Thooft. Het is haar eerste roman, ze heeft al veel 'wijsheidsboeken' geschreven of hoe je dat genre ook noemt. Een van haar thema's is/zijn de vurige, onverzadigbare vrouw, de draak en de zich daarvan terugtrekkende man, de robot. Ik heb altijd het idee dat zij de thema's uit haar eigen leven uitvergroot tot algemene thema's in alle vrouwenlevenlevens, en dat vind ik niet kloppend, dat deed Anja Meulenbelt vroeger ook, maar tegelijkertijd is het wel allemaal heel herkenbaar.
Deze roman gaat over een vrouw, haar man, haar stiefzus, haar vriendinnenclub. Hun huizen, beroepen, banen, uiterlijkheden, gespreksonderwerpen, gedachten, oplossingen, spirituele tussendoortjes, jaloezie, exen, obsessies, (angst voor) overspel, om maar wat dagelijkse onderwerpen te noemen. Het is lichtvoetig, maar ook weer niet. Zij is getrouwd met de ex-man van haar stiefzus, en die stiefzus zit ook in het vrouwenclubje.
Ik kocht het omdat ik graag Lisette Thooft lees en omdat ik de laatste tijd zoveel boeken van mannen lees. Wilde weer eens een boek van een vrouw, maar niet over gezin&kinderen. Laatste roman van een vrouw die ik las was geloof ik van Vonne van der Meer. Die zat vanmorgen achter me in de Nicolaaskerk, maar dit terzijde.
Het komt allemaal zo kleinschalig over, die vrouwenwerelden. Het privé. De gespreksonderwerpen. De obsessies met lijf, uiterlijk, huis, mensch&gevoelens. Heel herkenbaar. Ik lees het met ergernis en genoegen tegelijk. Waarom ik me erger snap ik niet zo. Wil ik dan graag wereldproblematiek in een roman?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten