Apfelstrudel

We zijn in Österreich aangekomen. Hittegolf en onweersbuien wisselen zich hier een af. De tent staat. Dat is in elk geval wat. Ons interieur voor de komende weken ligt nog in de bolide en blijft daar tot het niet meer donnerwettert.  

Het vinden van onze eerste camping had - uiteraard - enige voeten in de aarde. We zitten bij de grens een Apfelstrudel te eten en ik zeg opgewekt dat ik enorm zin heb om  in één keer door te stomen naar de Dolomieten, maar Bobby wil niet verder dan het Ötztal, waar hij een paar leuke Naturcampings heeft gescoord. We hadden toch ook een gidsje over Tirol gekocht. Na gut. 

Ik bedenk die adresjes eens te bellen en ze blijken allemaal vol. Belegt. Maar naar de Dolomieten door: nee. En toen hebben we in harmonie - hij volgens zijn wijze ouderwets boven de kaart van Oostenrijk en ik volgens mijn wijze hedendaags met Google Maps - samen een camping gezocht. Hij zegt een plaatsnaam en ik googel 'camping' en dan vinden we wat en dan bellen we. 'Hoe is het mogelijk!' zegt Bobby, 'eigenlijk best handig!'

Bij camping Rossbach bij Nassereith is het raak. Daar zitten we nu. Er is tamelijk informeel, er bivakkeren hier vooral Nederlanders. Sommigen op doorreis naar Italië, anderen langere tijd. Er staat ook een caravan met enorme voortent genaamd Vut-Hut, met allemaal gezellige Brabo's op leeftijd. Overnachten kost hier maar 20 euro per nacht, voor ons en de tent en de bolide en douche en elektriciteit. 

Na die Apfelstrudel staan we trouwens minsten anderhalf uur stil in de beeldschone bergen. Stau. De tweebaansweg van de grens Duitsland-Oostenrijk Oostenrijk in staat muurvast. 'Teveel aanbod van verkeer,' zeggen ze op de radio. Het is maar goed dat we niet helemaal naar de Dolomieten door hoeven te karren. 

Blaubeuren

Dag 1 zit erop. We liggen in een hotelkamertje in Hotel Zum Löwen  in Blaubeuren voorbij Stuttgart richting Ulm (Zuid Duitsland) bij te komen van de eerste 8 uur Autobahn. Het is Zwarte Zondag, dus best druk, maar net iets minder erg dan Zwarte Zaterdag. Na een heerlijk regionaal maaltje met Späzle en schnitzel en saus en heerlijke salades  op het terras en daarna begint het  ineens als een gek te onweren. Maar in de beboste heuvels is dat prachtig. Het doet denken aan de onweersbuien van vroeger, die in mijn herinnering uren duurden en die ik als kind heel angstaanjagend vond. Dan verstopten we ons in de badkamer, zodat je de bliksem niet zag.

Onze Dag 1 verliep best chaotisch. We vertrokken om half tien en toen we bij Maarssen waren vroeg ik: zijn alle deuren echt wel op slot? We wisten het niet. Ik dénk het wel maar ik wéét het niet. Dus gingen we nog maar weer terug langs huis, want stel je voor. De deuren waren natuurlijk wel op slot. 

Een hele dag hebben we over het huis opruimen en inpakken voor de vakantie gedaan en nu bedenken we steeds weer iets wat we vergeten zijn, zoals een onderlaken en een kussen.

Waar ik hoer te Duitsland erg blij mee ben is met het nieuwe data roamen dat geen extra geld meer kost. Europese regelgeving. Je hoeft sinds 1 juni niet meer overal waar je ga zitten om de WiFi-code te vragen. Ik las dat de KPN gemeld had dat ze hierdoor nu al 30 à 40 miljoen euro verloren zijn. Want Nederlanders gebruiken hun telefoons op vakantie net zoals ze dat thuis doen. De hele dag door. Ik denk vooral aan hoeveel de telefoonmaatschappijen aan ons verdiend hebben de afgelopen jaren. 

Ik ga op reis en ik neem mee

We hebben de hele dag ingepakt, toen hebben we EK vrouwenvoetbal gekeken, en toen zouden we de bolide gaan vullen maar toen regende het. Dus nu staat de woonkamer vol koffers, kampeerspullen en wat al niet. Zoals de illustratie is de situatie niet. We hebben geen imperiaal en geen trekhaak. Alleen de bolide. De huidige is nog wat platter dan de vorige. Bobby zegt dat hij alles er in krijgt. 

We zijn al wat ontspannener dan gisteren. Ik heb alle werkmail uit gezet. Het is er niet meer. Dertig e-boeken op de apparaten geladen. 5 papieren boeken in de boekentas. 

De laatste oogst

Omdat ik de wat al te gretige nieuwe tuinvriendin ineens toch niet al mijn oogst gun (die vroeg ze, en ik zei zelf dat het goed was) ga ik vanochtend als slotstuk van mijn tuinseizoen toch nog even oogsten. Aardappelen, courgette, aubergine, snijbonen, snijbiet, veldsla. 

De sla en de andijvie zijn helemaal doorgeschoten, de Chinese kool wordt niets meer, en de boerenkool en de bloemkool zijn opgevreten. Alleen de rode kool is nog steeds bijzonder veelbelovend. De tuinbonen trek ik er ook maar uit. De nieuwe tuinvriendin mag als ze de lege stukken in mijn tuin gebruiken.  

Maar ja, daar sta ik dan met mijn tas groente. Wat moet ik ermee? 'Alles mee naar Tirol!' appt Zus4 uit MeckPom, die vorig jaar in Tirol was. En mij een prachtige foto stuurt van een camping op een alm. Daar droom ik van: een camping op een alm. Bobby heeft een eerste camping gevonden met een musikalische  Grillabend met Musiker in Lederhosen en een trekzak. Dat wordt feest. De tas oogst lever ik af bij onze Hulp in de Huishouding. 

Vignet

Ik moet nog even bij de ANWB langs voor een vignet voor Oostenrijk. Je kan ze ook online bestellen, maar dat duurt te lang. Er is een ANWB-winkel in Hoog Catharijne, maar ook een in winkelcentrum Overvecht. Ik heb een enorme hekel aan Overvecht, omdat ik er nooit winkels kan vinden. Vroeger was er nog een plattegrond met winkels erop bij de ingang van de C&A, maar nu zoek je je niet alleen suf naar winkels maar ook naar een plattegrond. 

Maar Overvecht is echt dichterbij dan Hoog Catherijne, en als ik eenmaal weet waar zo'n winkel zit, dan weet ik dat ook weer voor de rest van mijn leven. Nu een half uur dwalen is een investering. 

En zo ontdek ik behalve de ANWB ook de Lidl, want die zit ernaast. Daar kom ik op omdat ik laatst de nieuwe tuinvriendin van de Klopvaart (die ik grootmoedig mijn snijbonen had gegeven, omdat ze er zo naar hunkerde) op straat tegenkwam, waarbij zij meldde dat mijn tuinbonen een beetje smakeloos waren. Die van de Lidl waren veel lekkerder.  

Enfin. Ik haal bij de ANWB-winkel een vignet voor Oostenrijk en een aantal routekaarten. Er werken drie Surinaamse meisjes in ANWB-uniformen. Ik vraag een van hen of er nog meer landen zijn waar je een vignet voor nodig hebt. 'Voor alle vragen moet u op de website kijken', is steevast haar antwoord. Daar word ik dan even witheet van. Je gaat speciaal naar een fysieke winkel omdat je niet alles online wilt doen, omdat daar deskundig personeel staat, denk je. Maar ja. Misschien moet ik dan toch naar Hoog Catherijne.

Chinese Van Goghs

Indrukwekkende documentaire op tv over Chinese makers van de goedkope replica's van Van Gogh en andere klassieke westerse schilders. Deze doeken zijn vooral bestemd voor de Nederlandse markt waar ze gretig gekocht worden door toeristen. 

Hoofdpersoon in de film is Xiaoyong Zhao, eigenaar van een familiebedrijf. Honderden Van Goghs heeft hij gemaakt. De film begint met een telefoontje waarbij hij het verzoek krijgt om in veertig dagen 800 Van Goghs te maken voor zijn Amsterdamse opdrachtgever.

We krijgen heel veel te zien van het krappe volle atelier in het 'kunstenaarsdorp’ Dafen in het zuiden van China. Daar vestigden zich rond 1990 een stuk of dertig  kunstenaars om voor toeristenwinkels in Europa en de VS werken van bekende westerse kunstenaars na te maken. Inmiddels werken er circa  10.000 schilders, sommigen zelfstandig, sommigen onder een baas, en nog weer anderen in familieverband zoals bij Zhao. We zien de artiesten werken en slapen tussen de drogende doeken. 

Na jaren fantaseren gaat Zhao op bezoek bij zijn opdrachtgever in Amsterdam. Hij is zeer teleurgesteld als hij ontdekt dat zijn zijn schilderijen niet in een galerie hangen, maar tussen de paraplu’s en souvenirs. En ontsteld wanneer hij de prijzen in Amsterdam vergelijkt met wat hij er zelf voor krijgt. Na het zien van deze film hebt bekijk je de goedkope schilderijen met andere ogen. Ze worden met grote passie gemaakt.

De documentaire maakt een wereld tastbaar achter goederen die in het Westen gedachteloos worden geconsumeerd, en geeft een blik op arbeidsomstandigheden in hedendaags China.

Sari

Ze is niet helemaal gelukt, maar ze mag toch blijven. Wie dezer dagen het voetbal volgt weet wel wie zij is. Icoon. Dat is wel jammer van op reis gaan, kunnen we dan nog wel het EK Vrouwenvoetbal volgen? Ik vrees het niet. Nou ja, Duitsland, Oostenrijk en Italie zitten ook nog in de race, dus wie weet.

Groenkenner

De stadshovenier

De stadshovenier - die verantwoordelijk is voor de nieuwe beplanting in ons Plantsoen en die Fase 1 met het inzaaien van het Bloemenlint en het plaatsen van de Moestuinbakken is gestart - komt langs met zijn document 'Concept Beheerafspraken Bloemenlint / Moestuinen'. Buurman Jeroen is er ook bij. Mij valt op dat er in het document vooral staat wat wíj - bewoners - moeten doen. Wat de gemeente moet doen blijft tamelijk vaag. Af en toe maaien en rommel weghalen. Maar hoe vaak? Wie zorgt dat het bloemenlint mooi wordt / mooi blijft? Want nu is de strook aarde wel ingezaaid, nogal laat, en er komt vooral onkruid op. Denk ik.  Hoe gaat dat verder?

De stadshovenier vindt het trouwens geweldig leuk allemaal, dat enthousiasme van ons en onze straat. De aannemer die hij meegenomen had met het plaatsen van de moestuinbakken en de plantjes was een man uit een dorp. Die was stomverbaasd geweest over het enthousiasme over die moestuinbakken, vertelt nu de hovenier. Dat die mensen dat dóen, had hij gezegd. Het openbaar groen is een taak van de gemeente, vinden ze in de dorpen, dat ga je toch niet zelf doen! Het is vast iets van de stad. Mensen zijn er naar binnen georiënteerd en veroveren nu een stukje van openbare ruimte dat ze zelf mogen benutten ter verfraaiing en ontmoeting. 

De hovenier wil best de leiding op zich nemen, maar dan moet hij wel daartoe de opdracht krijgen van de gemeente. En als het over het onderhoud van het groen gaat, dan is het duidelijk dat alles teveel kost. Het is een of twee keer per jaar maaien door mensen die er de ballen verstand van hebben. Er is geen groenkennis meer bij de gemeente, zegt hij. Allemaal wegbezuinigd. Even aanzien hoe het gaat en dan - met kennis - naar bevind van zaken handelen is er niet bij. Alles moet vastgelegd in een 'bestek'. En een aannemer moet dat dan snappen.

Wij willen als het daar mooier van wordt het bloemenlint (voor ons huis) best af en toe zelf harken en bijzaaien, zeg ik, toch Jeroen? En er zijn vast wel meer buren die mee willen helpen. Als maar iemand zegt wat wij moeten doen. En die ons een relevant zaaimengel geeft. Dat vindt de hovenier een goed idee. Hij zal voorzichtig polsen bij de projectmanager polsen of hij dat misschien voorlopig als taakje mag. Want hij is eigen baas en ingehuurd. En kost dus uurtje factuurtje. En daar is de gemeente huiverig voor. En wat je ook vraagt: er wordt geprutteld dat er geen geld voor is. 

Ik heb nog een kwestie: uit het raam zie ik dat sommige langswandelende honden tegen de jonge fruitstruikjes aan plassen. Jak. En die hondenbaasjes lijken dat niet als iets smerig te zien. Kan daar misschien een draad? En een 'Verboden te Poepe'-bordje? De hovenier komt op wilgentenen. Gaat-ie ook aan de projectleider toestemming voor vragen.

Roze

Ik was gisteren in het Stedelijk en daar waren meerdere prachtige tentoonstellingen. Te veel van het goede. Ik had maar een uur. Ik was er in de ochtend, tegen elven, en gelukkig was het niet druk. Bij het Van Gogh Museum stonden wel lange rijen voor de ingang, maar bij het Stedelijk niet.

Een van de exposities in het Stedelijk is gewijd aan fotografe Rineke Dijkstra. Het is een tribute aan haar vanwege een grote prijs die ze krijgt. In oktober wordt ze onderscheiden met de Hasselblad Award, wereldwijd de meest prestigieuze prijs op het gebied van fotografie.

Eerder blogde ik al eens  over haar video-installatie waarbij een klas geunifomeerde Engelse schoolkinderen kijkt naar een schilderij van Picasso van een huilende vrouw en met elkaar onderzoekt  wat er met die vrouw aan de hand kan zijn. Dat was vorig jaar in Museum De Fundatie in Zwolle. Die hangt er ook weer. Práchtig is het weer. 

Jongeren in het gareel krijgen. Dat is heel erg Dijkstra's thema. Die jongeren willen zelf ook heel erg in het gareel. Nu is er ook een video over een meisje dat balletles krijgt. Roze roze roze. Een stralende glimlach. Ze heet Marianna en ze oefent voor haar auditie aan de Vaganova-academie van het Russisch Ballet in Sint-Petersburg. De coach op de achtergrond is heel kritisch en houdt geen moment haar mond. Het is negentien minuten afzien, ook voor de kijker. Marianna blijft dapper glimlachen, we duimen dat het goed komt. O wat indrukwekkend. Er is helaas geen filmpje van te vinden op internet. 

Finland

Bobby wil heel graag een keer naar Finland op vakantie, maar voor mij is dat eerlijk gezegd geen droombestemming. Ik weet er eigenlijks niets van, maar de beelden in mijn hoofd zijn beelden van leegte, eeuwig-ruisen-de-bossen, muggen, depressieve mensen en nergens een leuk restaurantje. Dit jaar wordt het Oostenrijk en Noord-Italië: de Dolomieten, Südtirol, dat vinden we allebei leuk. Bobby ploegt enthousiast alle gidsjes en campingsites door naar droombestemmingen. 

Ben ik vandaag in boekhandel Scheltema in Amsterdam, pak ik er een boek mee getiteld Gedroomde landschappen. Het is een boek uit 2012, een samenwerkingsverband tussen het Van Gogh Museum, een museum in Edinburgh (Schotland) en een uit Helsinki (Finland). Geschilderde droomlandschappen. Het schilderij op de cover, waarom ik op het boek viel, blijkt een Fins landschap verbeelden, door een Finse schilder Akseli Gallen-Kallela. Het schilderij heet 'Lake Keitele', het Keitele-meer, ten noorden van Helsinki. De schilderij is gemaakt in de zomer van 1904. Dat is toch wel weer frappant. Het schept meteen perspectieven voor Bobby. Er staat ook een schilderij in van een omgeknakte denneboom. 'Kijk dat is wel het hoogtepunt van de dag daar', zeg ik, 'een omgevallen boom.'

Ik wil graag een beetje een gezéllige vakantie, leg ik uit. Als jij mijn ongezellige beelden van Finland weet te ontkrachten, dan misschien. Maar Finnen schijnen nog ontoeschietelijker te zijn dan Oost Groningers. Ik wil een beetje gezelligheid. Zoals in Engeland in de pub.

Mijn referentiekader. Twee keer ben ik in Zweden geweest. Een keer met Will naar midden-Zweden, met inderdaad overal bossen en meren en muggen, en nergens restaurantjes. Dat vonden we best moeilijk af en toe. En een keer met Bobby aan de westkust bij de scherenkusten. Dat vond ik wèl mooi. daar zijn ook veel schilderachtige havenplaatsjes. Dat was een stuk gezelliger. Een keer zelfs té gezellig, en wel te Smøgen, een tourist trap van jewelste. Ook was ik ooit op Nova Scotia en Newfoundland (Canada), enigszins vergelijkbaar, ook op die hoogten, tamelijk leeg en onherbergzaam. Ook daar deden Ex en ik toen vooral havenplaatsjes. In die contreien speelden ze overal fiddle. Maar Finnen, maken die muziek? Ja zegt Bobby, Sibelius!

Eerst maar eens droomlandschap les Alpes. 

Zaza

Dag op de bank. Ik lees 'Wees onzichtbaar' van Murat Isik. Was er al eerder in begonnen maar was afgehaakt. Het is een vuistdikke roman over het opgroeien in de jaren tachtig van een Turkse jongen in een verloederende Bijlmer. Het boek wordt erg geprezen. Toen ik laatst in de boekwinkel in Schiedam-Noord was vroeg ik de eigenaar: welk boek móet ik lezen en toen gaf hij me deze. 

Het is een heel mooi boek, hoewel ook wel onbehaaglijk, omdat het zo onbehaaglijk is. De armoe, de woedende vader, communist en met uitkering, de wanhopige ruziënde moeder, die zich staande probeert te houden en uiteindelijk werk vindt. De onveiligheid in en om de flat, het jongetje dat ertussendoor probeert te leven, en dat vooral bezig is met overleven. Maar het is met liefde beschreven. Net als 'Knielen op een bed violen' van Jan Siebelink.

Murat Isik is van Zaza-komaf. Zaza is een volk net als de Koerden in oost Turkije, waarschijnlijk van Perzische oorsprong, met een eigen taal. Ik had er nog nooit van gehoord. Ze zijn niet moslim. Dus het is niet eenvoudig voor hem om altijd als Turk en moslim weggezet te worden. Want met al die verschillen tussen bevolkingsgroepen: wie is dan nog in nuances geïnteresseerd. Ze zijn qua godsdienst alevieten, en als je dat opzoekt dan zijn dat soefi's. 

Ons Geheim

Na de begrafenis van onze laatste oom kan ik de slaap niet vatten. Oude foto's, en herinneringen aan familieverhalen, familiedrama's, en geheimen spoken door mijn hoofd. Dit is overigens niet echt de familiefoto van Mutti's gezin, maar zoiets was het. Er zijn er tientallen op internet. Type maar in in Gogle: familiefoto's jaren dertig. Op Mutti's familiefoto stond een strenge vader, een enigszins uitgeteerde moeder, en heel veel kinderen met ziekenfonds-brilletjes op hun kromme neuzen. Onze opa van die kant was Hoofd van der School, toendertijd een functie met Aanzien.

Iets is er gebeurd ooit, waardoor deze opa niet wilde dat Mutti met Vati trouwde. Maar ze deden het toch. Ze waren 27 toen ze trouwden, na 7 jaar verloving. Tijdens de laatste oorlogsjaren had Mutti een baan als onderwijzeres in oost-Groningen en zat Vati ondergedoken in Overijssel. Bij de-boer-in-Lutten. Na 1945 ging hij in Amsterdam studeren, en was Muti juf te Dalfsen. Nadat zijn studie was afgerond streken ze in 1951 neer te Emmen. Want dat was dé groeigemeente van toen en daar was werk voor een beginnend wiskundeleraar. 

Mutti's familie was niet aanwezig bij hun bruiloft. Pas nadat ik geboren was, zes jaar later, ik was de vierde dochter, is Mutti bij haar vader op bezoek gegaan. Nadat ouderlingen erom gevraagd hadden. Alleen. Opa woonde inmiddels te Ermelo, en was met zijn huishoudster getrouwd. 

Wat er aan de hand was is een groot mysterie in ons gezin: wat het grote bezwaar van onze opa tegen Vati geweest kan zijn. Mutti's broers en zussen waren ook niet op haar bruiloft. Zij mochten - hoewel ze toch al lang volwassen waren - niet tegen hun vaders wil ingaan. En er was de eerste jaren van hun huwelijk ook geen contact. Wat het ook was, het was een groot taboe. Er is tussen Mutti en haar zussen en broers nooit over gepraat. Die hebben er nooit iets over willen zeggen.

Aan een van de Nichten, die met mij in de bolide meerijdt van de kerk naar de begraafplaats, vraag ik of zij het Geheim kent. Nee, maar háár moeder - die nu ver over de negentig is - weet het wel. Die wilde het mee in haar graf nemen. Maar ze heeft het nu toch aan haar oudste zoon verteld. Die weet het, zegt de Nicht.

Mede om deze geschiedenis ken ik Mutti's kant van de familie nauwelijks. We woonden ook ver weg, wij te Emmen, de rest in het Westen. Sommige tantes kwamen wel met enige regelmaat, vooral de kinderloze tantes. Die allemaal onderwijzeres waren. Mutti en zij gierden altijd van het lachen. Dat dan weer wel. Nu spoken al die spanningen en geheimen door mijn hoofd.

Nieuwe Nichten

Het mooiste van de dag van de begrafenis was de ontmoeting met de Nichten. Ook mooi waren de verhalen over onze oom, zo geliefd en gewaardeerd hij was, en hoe groot de liefde voor tante, en hoe goed hij met kinderen was ook al had hij ze zelf niet. Ik heb gewoon een boel niet meegemaakt met die man. Ik ga er nu niet meer over uitwijden.

Als je van kinderrijke families afstamt zijn er ook veel begrafenissen. Tot een paar jaar geleden ging ik niet naar de begrafenissen van de ooms en tantes, vooral niet die van Mutti's familie. Die kende ik nauwelijks: die tantes en ooms niet, en de bijbehorende neven en nichten ook niet. Wat zou ik er doen, als ik ze in mijn en hun leven niet gekend had? Nu ervaar ik het wat anders. Zal wel van de levensfase komen.  

Vandaag heb ik diverse nieuwe nichten ontmoet. Nichten van Mutti's familie, indertijd uit Rijswijk, Haarlem, en Heemstede/Ede. Wat een leuke types. De wereld gaat weer een stukje verder open. Een woont in Utrecht. Haar dochter had laatst in Overvecht een zondagmiddag Zingen met Migranten georganiseerd, waar zij ook was en Bobby en ik ook.   

Nu wil ik wel een Nichtendag, met al deze nieuwe  Nichten.

In de Roos

In Den Bosch Zuid gaan we een klein rondje wandelen. 20 minuten kuieren, dat kan Marg wel weer. En dan zitten, en dan weer terug. We kuieren door het Zuidpark naar een soort sociaal buurtcafé 'In de Roos', waar verstandelijk gehandicapte mensen bedienen. Zo'n niet-commercieel buurtcafé zie je maar weinig meer. Het is een heel aardige prettige plek. We zitten buiten onder een parasol. 

Binnen hangen geschilderde portretten van de medewerkers, zowel de staf als de bediening. Heel mooi, die portretten. De 'gewone' en de 'verstandelijk gehandicapte' door elkaar heen. De schilderijen zijn gemaakt door Hanneke Gommers. Moet een heel bijzonder project geweest zijn. Volgens mij kijken mensen/buitenstaanders normaal niet heel lang naar een verstandelijk gehandicapte. Kijk je uit ongemak gauw weg. En wat een schilder doet is heel lang en heel goed kijken, en de individualiteit van zo iemand pakken. Het confronteert je met je wegkijken. 

My first worteltjes

De moestuin aan de Klopvaart begint behoorlijk een zooitje te worden. De sla en de andijvie schieten door al voor ze wat hadden kunnen worden. En het idee dat ik straks 3 weken weg ben motiveert ook niet. Drie dágen er niet komen leidt al tot wanhopende situaties. De megacourgette ('pervers', zegt Bobby) is er maar één voorbeeld van. Vandaag oogst ik behalve courgette ook de zomerwortelen. Daar ben ik wel weer heel trots op. Wat ruiken die naar wortel! Net zoals de uien uit de tuin zo ontzettend naar uien ruiken. Bobby zegt elke dag wel een keer: Wat ruikt het hier toch naar uien.

Mijn nieuwe tuinvriendin (die zo van boerenkool houdt) is er ook en ze inspecteert geïnteresseerd mee. Als ik grote snijbonen blijk te hebben (dat was mij zelf nog niet opgevallen) kijkt ze zo begerig, dat ik ze haar maar aanbied. Wamt ik heb zelf nog overjarige door AH reeds gewassen en gesneden snijbonen in de koelkast. Ze is heel blij en wil nu de hele vakantie wel voor mijn tuintje zorgen.

Mijn bloemkool en boerenkool zijn opgevreten. Door de hazen, weet de nieuwe tuinvriendin. En de Chinese kolen zijn na de eerste die goed was ook niets meer. Ze adviseert mij alles leeg te spitten en op deleeggekomen  plekken nieuwe boerenkool te planten, met een mandje erover neer te zetten. Boerenkool, denk ik nog... boerenkool? Ik houd helemaal niet van boerenkool. Maar dan herinner me weer hoezeer zij van boerenkool houdt. Ze heeft wel 10 boerenkoolplanten in aar tuin.

De nazorg is ditmaal ook best intensief. Eerst een pan soep gemaakt van die mega-courgette, want dat is het enige wat je kan met een mega-courgette, of weggooien. En de worteltjes geschrapt. En toen een pannetje soep naar Marg in Den Bosch gebracht, die nog herstellende is van haar operatie.

Voetbalplaatjes

Op de bank met het EK vrouwenvoetbal. Ik vind voetbal ineens heel erg leuk. Al die meisjes met die paardenstaarten. Ik weet niet of u kijkt en of u 'onze' Leeuwinnen kent, maar ik zou zo voetbalplaatjes van ze willen. 

Zus4 in MeckPom die het meest van de Geschwister into sport is heeft nog niet gekeken, zegt ze desgevraagd. Dat komt deels doordat haar zonen vrouwenvoetbal stom vinden, appt ze. Dus die hebben dat niet aan staan. Dat is achterhaalde bullshit, app ik vriendelijk terug, zeg maar tegen ze dat zelfs Johan Derksen zijn ongelijk in dezen heeft bekend. Het Nederlands vrouwenelftal is goed en Vivianne Miedema is favoriet. Daar plak ik dan een voetbalplaatje bij. Ze is meteen overtuigd.

Sari van Veenendaal

Shanice van de Sanden

Zelf ben ik eigenlijk het meest dol op de keepster, qua type. Ze lijkt een beetje op Tante Sidonia. Ze heet Sari Van Veenendaal, ze begon bij FC Twente en zit nu bij Arsenal. En ook Shanice van de Sanden met haar kort gekapte hoofd spreekt erg tot de verbeelding. 

Vivianne Miedema

Wat ook erg leuk is is het publiek. Al die meisjes en vrouwen die helemaal voor hin eigen plezier komen en niet met hun man mee. Bobby en ik zitten om de bank met bier en chips zoals we nog noooit op de bank hebben gezeten met bier en chips. Vivienne Miedema mag dan favoriet zijn, maar ze komt nog niet zo uit de verf, vinden wij. En we bespreken de wippende paardenstaarten en de kleine afgebonden borstjes. Want daar kijkt iedereen natuurlijk ook naar. Ik ook.

Laatste oom

Onze laatste oom is deze week overleden. Hij was oud. Toen wij opgroeiden woonden mijn tante en hij in een villaatje aan een zij-armpje van de IJssel. Ze hadden geen kinderen, maar wel geitjes. 

Hij was getrouwd met Mutti's jongste zus - die al vele jaren in een verzorgingshuis woont vanwege Alzheimer. Hele erge. Dat was al begonnen toen Mutti nog goed was. Zij was Mutti's lievelingszus. Mutti ging vaak naar ze toe. Tot het niet meer ging en tante naar een verpleeghuis moest.

Jarenlang bezocht deze oom zijn zieke vrouw elke dag. De laatste jaren kende ze hem niet meer. En was ze bozig. En toch ging hij steeds naar toe. Hij leed er erg onder en vroeg een jaar of wat geleden of ik hem niet af en toe wilde opzoeken. Ik zei ja. Maar het waren de jaren van het wegbezuinigen van collega's op het werk, het huizen zoeken, verhuizen, mij ontheemd voelen en mijn weg vinden ik Utrecht. Hij woonde te ver, zijn verdriet was te groot. Ik trok dat niet.

Zijn overlijdensbericht confronteert meteen weer met de gevoeligheden uit mijn jonge jaren. Uit alle jaren. 

Deze oom was in zijn arbeidzame periode leraar Nederlands. Hij schreef indertijd literatuurrecensies in een landelijke kerkblad waar Vati ook op geabonneerd was. (Ik snap nog steeds niet hoe dat kon: dat zulke creatieve intelligente mannen als Vati - en deze oom denk ik ook, maar in mindere mate - zo idioot gereformeerd konden zijn en daardoor zo verknoopt met literatuur en kunst omgingen. Waar ze een beethe atypisch wel aan hechtten.)

In de tijd dat ik net puber was ging een van ooms recensies over Turks Fruit van Jan Wolkers. Thema's als seksualiteit, erotiek en lichaam kwamen zó los in de jaren zestig en zeventig, en waren in hun/onze kringen zó taboe. Het onderwerp boeide ook hen waarschijnlijk bovenmatig, maar dat had ik toen niet door. De discussies over moderne literatuur gingen altijd over de vraag of de seks in literatuur 'functioneel' was. Dan mocht het geloof ik wel. Op grond van ooms recensie haalde ik Turks Fruit stiekem van de bieb en kaftte ik het als een schoolboek. 

Ik ging Nederlands studeren, zijn vak dus, maar uit weerzin tegen zulke discussies praatte ik niet met hem daarover. In die jaren had ik sowieso grote afstand tot de familie. Hoogstens ptaatten we over de dichter Bloem en Leopold, die ik toen leerde kennen. Dat was ongevaarlijk. In de jaren 90 schreef ik een biografie(tje) over Bloems levensgezellin de dichteres Clara Eggink. 'n Vrijgevochten type. Wel een rolmodel voor mij. Vati las het tegen zijn zin en zei toen hij het uit had: 'Waarom moet ik over zo'n vieze vrouw lezen?' Ik antwoordde toen: 'Misschien omdat zij het soort vrouw is dat ik ook wil zijn.' 

Ik heb ook nog wat recenter oud zeer, omdat deze oom van het terechtwijzende soort was. Dat doen/deden gereformeerden. Die wijzen/wezen graag anderen terecht. Hij had mij een reprimande gegeven, omdat hij blijkbaar mijn blog volgde over Mutti's laatste jaar. Daar gebruikte ik een keer een bijbelteksten in op ironiserende wijze. 'De HERE bewaakt mijn ingang en mijn uitgang.' Mutti vond dat zo'n mooie zin. Toen kreeg ik een mailtje van hem dat dat niet kon. Mijn oude oom zette mij (55) weg als een recalcitrante puber. Ik was heel beledigd en heb de tekst net veranderd.

Die wereld heb ik zodra het kon me afgeschud. Maar af en toe komt-ie terug. Zoals deze week. Nu ik het toch betreur dat ik niet bij hem op bezoek ging. Dat ik me niet in hem verdiept heb. Want misschien zat het allemaal heel anders.

Want. Afgelopen jaar kwam ik hem een keer tegen in de pauze van een concert in TivoliVredenburg, de Johannes Passion geloof ik. Hij was ineens heel opgewekt en vertelde dat hij daar was met de kinderen van een vriendin in de buurt van Utrecht. Nou ja, een vriendin, een vriendin, zei Zus1 toen ik over die ontmoeting vertelde. Ik vroeg niet door, het voelde wat indiscreet. Gij Zult Niet Echtbreken, is altijd een van de credo's geweest.

Nu staat er op de rouwkaart behalve de naam van onze tante ook de naam van een andere vrouw. Ik weet er allemaal het fijne niet van, maar het lijkt me respectvol naar alles en iedereen opgelost. 

De verpleging heeft onze tante - die niets meer weet en begrijpt - verteld dat haar man is overleden. Dat bericht kwam op de app. Tante had de hele avond met ooms foto op schoot gezeten. Het houdt ons Geschwister allemaal bezig. 

Hoe het leven een lieve leuke creatieve intelligente trouwe zorgzame diepgelovige oude man bij de kladden grijpt. Hoe hij het laatste jaar het geluk weer vond. En vrijdagmiddag is de condoleance in zijn huis. En zaterdag de uitvaart. Onze tante zal daar denk ik niet zijn. De nieuwe vrouw wel. En ik ook.

De aarde nu was woest en ledig

Ik ben heel vroeg wakker, al om vier uur, dus als de zon opkomt heb ik alle tijd voor de prachtige ochtend. Zelfs om een foto van het huis te maken met die blauwe regen in de morgenzon. Wat een weelde.

Door dat wakker liggen heb ik ook alle tijd om weer eens door de foto's van de afgelopen jaren heen te bladeren: en altijd komt het momentje in 2014 weer, dat we in de bak stonden en dachten: is dit alles? En dat Zus4 appte: jullie hebben toch wel twéé stukjes?

Nu vind ik het huis best groot. Het is echt einden lopen van voor naar achter en van boven beneden naar boven. En weerom. Ik voel me eigenlijk wel de koning te rijk. En voor het beeld: Wat een beetje struikjes en een blauwe regen al niet doen!

Overgang

 Wat is erger dan één vrouw in de overgang? Twéé  vrouwen in de overgang. Dat is wel een leuk grapje van Francine Oomen. 

Ik lig op bed naar een aflevering van 'De Wandeling' te kijken, ditmaal met de succesvolle jeugdboekenschrijfster Francine Oomen bij wie het in het leven ineens allemaal mis ging. De aflevering is van februari. Het ging mis in leven en liefde. Moeder dood, relatie uit, kinderen het huis uit en toen zat ze daar in haar eentje in haar immense huis ergens in de weilanden in Noord-Holland. Schrijven ging niet meer. De relatie die uit was gegaan was met een vrouw. Dat wordt wel vijf keer benoemd. Een lésbische relatie met een vróuw. (Ik ken die vrouw, maar dit terzijde.)

Ze heeft begin dit jaar weer een boek uitgebracht, nu over de overgang. Oomen stroomt over, heet het. Want misschien was dat wel wat er vooral aan de hand was. En wist ze er gewoon niets over. O al die tekeningetjes die ze maakt, zo geestig. Ze ging ook alle mensen / mannen tekenen die ze zag op datingsites. Vertelt ze. Mannen met tatoes, mannen met vissen, mannen met hin kinderen. Joris Linsen is een beetje ontregeld dat ze zo klaterend om die foto's van die mannen moet lachen.

De overgang. Bij mij is die geloof ik al lang voorbij. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat Francine er allemaal over ontdekt heeft. Ik herinner me vooral het heftige zweten, zeg gerust maar gutsen, en de enorme moodswings. Man, wat kon ik ongelukkig zijn. Diep diep ongelukkig. Wat is er dan, vroegen mensen. En dan wist je: dit is hormonaal. Hogere scheikunde. Het ging ook altijd weer over. 

Soms hoor je vrouwen van in de veertig griezelend praten over de overgang. Die ooit gaat komen. Dan moet ik altijd een beetje lachen. Ze vragen dan niet aan mij: heb je daar ervaring mee? Vertel! Ik weet nog dat we eens op een verjaardag zaten bij Hani501, stuk of zes vrouwen, en allemaal riepen we: Mag het raam open? En dat we daar allemaal heel hard om moesten lachen. Het was wel erg, maar zo erg was het nu ook weer niet. Je moest het gewoon accepteren. Fact of life. Het leven is niet over daarna.

Maar ik ga haar boek toch eens bekijken.

Flevopolder

We zijn weer eens naar de Oranjekapel aan de Amsterdamsestraatweg. Die dienst begint om 10 uur dus dat is best vroeg. Het is vandaag een dienst samen met de Bethelkerk bij ons op het plein, die binnenkort gaat sluiten, dus er zitten veel 70-plus dames. Ik heb er altijd een beetje gemengde gevoelens vanwege het protestantse karakter, maar gemakshalve is het wel het dichtst bij. Ze zijn er bij die Oranjekapel allesbehalve orthodox, en zoekende.. 

Vandaag is ene Mariecke van den Berg voorganger. In een polo'tje en een roze broek en G-stars-sneakers. Ze heeft een krachtige lage stem. Haar preek gaat geloof ik over 'Een-zaaier-ging-uit-om-te-zaaien', maar dat weet ik niet zeker, want bij het bijbellezen tune ik nog altijd uit.

Haar preek trekt echter wel mijn aandacht, want ze begint over Flevoland en de Noordoostpolder, waar zij geboren en getogen is, met al zijn rechte wegen en op de tekentafel uitgetekende orde, waar niemand wil zijn. Ik had er net van de week nog een gesprekje over met Mandy, over Emmeloord: wie wil daar nou wonen?

De strekking van deze preek is geloof ik om als kerk minder dogmatisch te leven en gewoon maar open staan voor het goede, of er nu een geloof aan hangt of niet. Maar dan gaat er een oude kerkgangster van haar stokje, wordt 112 gebeld, en eindigt de dienst abrupt. De mevrouw komt wel weer bij, maar toch is het beter dan we gaan.

Onder het psalmen zingen vóór de preek had ik weer sterk het gevoel dat deze kerk wel het dichtst bij maat niet het antwoord op mijn religieuze behoefte is. Maar deze voorgangster intrigeert wel. Zowel qua persoonlijkheid als wat ze zegt. Naar haar wil ik wel luisteren. Hoewel ik me afvraag of zij wel preekt wat deze 70-plussers nodig hebben.

Thuis haar maar eens gegoogeld. Ze is actief in de LHTB-kerkscene, zoals dat tegenwoordig heet. Sinds anderhalf jaar onderzoekster filosofie en religiewetenschappen aan de RU. Ze is voor een 'inclusieve' kerk, een kerk waar iedereen welkom is, ook als je homo of transgender bent. En ze houdt van voetbal, speelt gitaar en drum. En wat je al niet allemaal ontdekt. Dat kom je bij de katholieken dan weer niet tegen.

http://www.eo.nl/radio5/programmas/de-vermoeden-viering/aflevering-detail/aflevering/de-vermoedenviering-20160605t220000/

https://portal.eo.nl/programmas/tv/de-nachtzoen/gemist/2017/05/mariecke-van-den-berg/

Palmkool

Ik heb weer een nieuwe tuinvriendin in de tuin te Overvecht. Ze woont nota bene bij mij in de straat, in de flat. Ze is erg opgetogen dat ik ook daar tuinier. Ze tuiniert haar hele leven al en laat mij trots haar gewassen zien. Ze heeft vooral veel andijvie en veel boerenkool. Dus ik zeg; 'U houdt nogal van boerenkool!' Ja, beaamt ze, ze houdt erg van boerenkool. En nu heeft ze een nieuwe kool ontdekt: aanbevolen door haar tuinbuurvrouw: palmkool. Daar trek je van onderaf de bladeren af en dan wordt het net een palmboom. Die bladeren kun je roerbakken. Al googelend vind ik uit dat palmkool een Italiaanse versie van boerenkool is. Die groeit de hele winter door. Als kool, zeg maar.

Ook over de uien praten we met veel begrip over en weer. Uien, daar vind ik nu eigenlijk niks aan, bekent ze. Je stopt er één in de grond, en een paar maanden later haal je er ook weer één uit, weliswaar wat groter, maar nog steeds maar één. Nee, dan de aardappelen, zeg ik, ik heb nu al weer aardappelen geoogst. Oranje. Wat een mooie aardappelen, ik wist niet dat je zo blij kon worden van aardappelen. Zij wel, maar zij vindt dit tuintje te klein voor aardappelen. Maar inderdaad, wat heb ik een mooie aardappelen.

Op de terugweg mijmer ik wat over zestig-plus vrouwen. Ze zijn er in grote getale en leven in een voor de rest van de wereld tamelijk onzichtbaar universum. Want men is niet in ze geïnteresseerd. Tenzij ze je moeder of je oma zijn. Vaak werken ze niet meer of nog maar weinig uren. Veel zijn soort van alleen: gescheiden, weduwe, of wel getrouwd, maar met andere bezigheden dan hun ega, vaak wel moeder en/of oma maar hun kinderen leiden hun eigen leven. 

Ik ben ook al bijna zestig plus, maar voel me nog niet tot de groep horen, want nog hard aan het werk. Maar hier ontmoeten deze vrouwen elkaar: in de moestuin, en praten ze hartstochtelijk over zaken als boerenkool en palmkool. Het gaat niet meer over de maatschappelijke positie, daar vraagt niemand naar, het gaat erom of je aardig bent, toeschietelijk, behulpzaam, geïnteresseerd, gastvrij. 

Sudtirol

We doen het jaarlijkse ritje naar de Overtoom in Amsterdam-west, naar Reisboekhandel Pied à Terre. Elke keer zeggen we; zullen we wel met de auto, want het is zo druk in Amsterdam, en elk jaar vinden we weer een parkeerplaats voor de deur.

Het is het plan dat we dit jaar naar de Dolomieten gaan, maar daar zijn helemaal niet veel gidsjes over. Raar is dat, ik ken zoveel mensen die naar de Dolomieten gingen/gaan. Nu komen we thuis met gidsjes over Südtirol. Dat schijnt hetzelfde te zijn. Dat hoop je dan maar.

Eco-campinggidsjes hebben ze ook al niet. Raar hoor. Wie o wie heeft nog een topadresje daar? Dat je fijn ruim en gezellig ook (winkeltje en restaurantje) in je tent in Gods vrije natuur kunt vertoeven? Met deze score aan gidsjes en kaarten gaan we het voorlopig doen. Let vooral op het wandelgidsje. Met kinderen. Niet dat er kinderen meegaan, vooralsnog, maar dat we niet boven onze macht gaan. Er staan nog steeds wandelingen van zes uur in. Maar ook van anderhalf uur. Bobby bladert het door en stelt vast: ik zie al drie kloosters waar ik naar toe wil. Iedereen blij.

Ik vind/vond Pied à Terre altijd een groot genoegen, enerzijds vanwege de fantastische winkel en het geweldige aanbod, maar vooral ook vanwege de eigenaren Fokko B. en Ankie S., die die winkel met hun uitgesproken karakters nog extra kleur gaven. Ooit hadden ze allebei een eigen reisboekwinkeltje, en waren ze aartsconcurrenten, en toe kregen ze op enig moment de tegenwoordigheid van geest hun krachten te bundelen. Die twee kenden elk gidsje en elke kaart en wilden overal over vertellen. Het kan zijn dat ik uit hoofde van mijn functie een special treatment van hen kreeg, maar ik geloof het eigenlijk niet. Ze waren gewoon heerlijk uitbundig en extravert.

Maar die twee hebben vorig jaar hun winkel verkocht. De medewerkers zijn vast heel goed, maat ze missen net dat uitbundige. Als je bij de kassa vraagt waar de campinggidsjes staan snauwen ze je bijna naar de informatiebalie toe en: het staat toch boven de kasten!?! Ik wil het ze wel vergeven, want het is druk, de mensen gaan op reis en willen gidsjes mee, maar toch mis ik Ankie. Die liep mee en duwde je proactief allemaal gidsjes in handen, onderwijl luid debiterend over vakantie/ervaringen en andere aanbevelingen. 

Ook al hebben ze niet wat we zoeken, we komen toch nog met zes dingen thuis. 

Leven met bietjes

Eerst courgettesoep, want ik heb nog wat courgettes van dinsdag, en dan salade van bietjes, linzen, walnoten en geitenkaas. Want ik heb nog 800 gr bietjes, woensdagavond geoogst en gekookt. Allerhande belooft dat de salade binnen tien minuten klaar is. Lassie heeft dozen met linzen die in 8 minuten gaar zijn, zonder voorweken. 

Google het maar: en ik garandeer u een verrukkelijk maaltje. Limoensap en verse dille zitten er ook door. 

Planet Twiske

Van 1994-1999 woonde ik in een nieuwbouwwijkje Het Twiske in Amsterdam Noord, tegen de snelweg A10-Noord aan. Het was een beetje een rare wijk, tussen boerderijtjes en jaren zestig-flatgebouwen van 15 hoog in. De pre-Bijlmer.

Het mooist was dat het bijna aanlag tegen het natuurgebied Het Twiske, een park tussen Zaandam/Oostzaan, Landsmeer, Den Ilp en Purmerend in. Daar kon je lopend naar toe. Heel mooi en ruimtelijk. Je kon er altijd heerlijk wandelen, fietsen, zwemmen en kanoën. Op zonnige dagen was het er waanzinnig druk met auto's, met als gevolg dat er nu op alle toegangswegen slagbomen geplaatst zijn. Het vrije gevoel is daarmee in een keer weg, tenminste voor automobilisten.

Het gebied ligt klem tussen diverse snelwegen, dat wel, dus echt wildernis was het niet. Maar een paar filmers zijn er nu in geslaagd een film te maken over het natuurgebied alsof het een aflevering is van de BBC Planet Earth.

Het filmpje is gemaakt omdat er begin september een groot festival genaamd  Planet Pleinvrees naar toe gaat. Dat is dan wel weer zuur.

Op jacht naar een stoel

Al een tijdje ben ik op zoek naar een fauteuil op mijn kapelkamer. Vorige week berichtte ik  geloof ikover mijn bezoek aan woonboulevard Villa Arena en Ikea in de Amsterdam-zuidoost. Toen kwam ik thuis met een optie van een bamboe tuinstoel van De Woonfabriek. 

Vandaag gaat de tocht naar Drunen, naar een showroom van een internetwinkel ShopX, die mooie leren fauteuils zegt te verkopen. Als je de foto's mag geloven. En vergeleken met wat ik in de designwinkels op de Woonboulevard zag niet zo duur. Maar men bestelt geen stoelen op internet, men wil er eerst op zitten. En het verhaal van de ondernemerd horen.

Deze stoel op de foto is niet de stoel waar ik op val, deze foto gaat om de verhaallijn Frau und Auto. En waar de bolide je allemaal brengt.

Deze ondernemerd heet Gijs. Hij heeft deze zaak nu twee jaar.  Hij bouwde allemaal webwinkels voor deze en gene ondernemerd, en sprak dan een percentage van de omzet met ze af, dat hij dan vervolgens regelmatig niet kreeg. Toen dacht hij: dat kan ik zelf ook. Hij heeft afspraken met een aantal fabrieken die de stoelen maken, toen weken, en een showroom te Drunen tegenover zijn huis. Die showroom is de helft van de week open. Daar staan een paar modellen. Hij heeft hij voorbeelden van al het leer waarvan de stoelen gemaakt kunnen worden.

De stoel met het houten armatuur, waar ik op gevallen was staat er niet. Niemand keek naar die stoel, zei hij.  Daarom staat die nu in het magazijn. 

De vader

Gekeken naar een aflevering van de documentairereeks 'Het uur van de wolf', over de schrijfster Karin Amatmoekrin. Zij is op jonge leeftijd met haar moeder vanuit Suriname naar Nederland gekomen. Haar vader Eric Lie is een bekende Surinamer: een legende. Hij is een taekwondo-vechter, een intrigerende man met Chinese, indiaanse en creoolse roots. Een jager. Een vrouwenversierder. Zij hoorde pas van zijn bestaan toen ze 11 was en ontmoette hem voor het eerst toen ze 22 was. Ze besloot een boek over hem te schrijven en over dat schrijven ook een documentaire te maken. 

Intrigerende documentaire. Je wordt gebiologeerd door die charismatische man, door hen beiden, hoe ze weliswaar liefde voor elkaar voelen maar toch vooral ook bij zichzelf blijven en afstand houden. 

Je ziet maar kleine stukken uit het proces van het boek. Blijkbaar heeft hij haar heel veel verteld, ook dingen it zijn verleden die minder netjes zijn, en meestal maakt hij er geen bezwaar tegen, maar soms ook wel. Zoals wanneer ze hem schaamteloos noemt. Dat betreft een passage waarin hij vertelt dat hij een bordeel heeft geleid, een ook dat hij zich liet betalen voor regelmatige seks met een dikke lelijke Nederlandse vrouw. Ze laat t hem stukken lezen en dan mag hij reageren. Hij heeft er vooral moeite mee dat zij hem schaamteloos noemt. 

Ook intrigerend is dat ze samen een promotietoer doen in Suriname. Veel Surinamers zijn toch meer in hem geïnteresseerd dan in die vernederlandste dochter. 

Hij is trots pp zijn dochter en omhelst haar veel, maar ze blijven afstandelijke eigenheimers. Daarin lijkt ze op hem, zegt ze aan het eind.

De Wyandotte

Bobby is in Berlijn. Al enige dagen. Ik leef weer als een single. Ik vind het heel fijn. Ik ga uit logeren, uit eten, ik doe maar wat. En er komen allemaal mooie dingen uit - die ook komen ook als hij er wel is - maar nu is het besef dat dat dat echt van mij is en bij mij hoort nog sterker. 

Het is 22 uur. Zal ik naar bed of zal ik nog tekenen? Als ik op vakantie begin te tekenen en het lukt, dan is dat het teken dat het goed gaat. Dus nu maar ook. Op Radio 4 gaat het programma 'Opium' over Willem Kloos. er is net een biografie over hem verschenen.  'De zee de zee klotst voort, in eindeloze deining, de zee waarin mijn ziel zichzelf weerspiegeld ziet...' In onze studententijd dweepten Marg en ik met Kloos. Mooi overdreven vonden we het. 'Ik ween om bloemen in den knop gebroken, en voor den uchtend in haar bloei vergaan'. Deze kenners lezen precies deze gedichten ook weer voor. Marg maakte er een geweldige clowns-act op. Het is een oud behaaglijk thuisgevoel om de radio zo aan te hebben.

Deze tekening is geïnspireerd op de kippenren van Hani501. Sierkipjes zijn mooi. Ze hebben daar te Heeg een stuk of 10 kippen en hanen, en drie daarvan zijn Wyandotte's. Dat is een Amerikaans ras ebn makkelijk in de omgang. Ze heten Kwik, Kwek en Kwak. Eerder maakte ik al een tekening van kuifhoentjes, het zou zo maar weer en nieuwe lijn kunnen worden. Kippen. Er is ook een Nederlandse wyandotte-club: https://www.nederlandsewyandotteclub.nl/

Tuyn te Zuylen

'Zullen we naambordjes bij de moestuinbakken zetten met naam en een e-mail adres voor informatie?' app ik aan Buurman Jeroen en voor ik het weet heeft hij al weer wat getimmerd. We dopen de tuin 'Buurtmoestuin Tuyn te Zuylen'. Samen met Karin timmeren we ze in de grond. Ik mag met mijn mooie handschrift de tekst doen.

Ik ga een nieuw Gmail-adres aanmaken, maar ben vergeten hoe dat moet. Natuurlijk kom ik er uit, maar je bent zo weer drie kwartier verder. Ik doe [tuyntezuylenlaa at gmail.com]. Voor nog meer hate-mail? vraagt Karin.

Maar daar ben ik niet meer zo bang voor. We zijn nu twee nachten verder en niemand heeft de tuintjes vernield. En je hebt voortdurend aanspraak daar. Mensen zijn nieuwsgierig en willen alles weten. Ze vinden het héél leuk, zeggen ze. Vanavond stopt er een meneer die vertelt dat hij de hele afbraak en wederopbouw van onze straat gefilmd heeft en op YouTube heeft gezet. 'Het begon in 2012 en ik eindigde in 2015', zegt hij. 'Je moet toch op enig moment besluiten dat het af is. Maar nu ik dit zie had ik moeten wachten tot dit moment. Het wordt hier stééds leuker!' Hij woont twee straten verderop,

In een rijtuigie

Wat zijn je plannen, vragen Hani501 en Inge na het ontbijt. Eigenlijk wil ik alleen maar slapen en vertroeteld worden, maar dat willen zij ook natuurlijk. Dus stel ik maar voor dat we een ritje gaan maken op het rijtuig. Een toeristiek ritje en dan ga ik weer naar huis, beloof ik. Het is een heel werk om de paarden en het rijtuig klaar te maken voor vertrek. Maar dan heb je ook wat. 

Het is een topuitje. We gaan een stukje langs de openbare weg, maar ook een stuk over fietspaden, onder meer langs het spoorlijntje naar Stavoren, nu van Arriva. Telkens als er een fietser in aantocht is moeten wij in de berm. Want de meeste fietsers vinden die zwarte paarden heel eng. Ook passeren we het huis van Hans Wiegel, dat weelderig omzoomd is door roze hortensia's.

Het draven brengt de stoelgang erg op gang bij de paarden. Dat went.  

Miepie

Even heel wat anders en wel te Heeg. Dit is Miepie. Miepie brengt de hele avond stokjes en duwt haar snuit  in mijn schoot. Ik weet het: ik moet haar negeren, maar dat wil vandaag niet, Hani501 en Inge zijn 2,5 maand geleden verhuisd naar een enorm vrijstaand huis in de weilanden te Heeg. En ze hebben al héél veel gedaan. Maar er moet ook nog heel veel. 

Hani501 vraagt of ik wat heggen wil snoeien met de elektrische heggenschaar. Dat wil ik wel, maar het is wel heel zwaar, dus na een half uur wil ik niet meer. Er is ook nog heel veel onkruid in het ene lieflijke perkje dat ze tot nu toe in de immense tuin gecreëerd hebben, dus daar gaan er ook een half uur op los en dan wil ik dat ook noet meer. Het vele werk dat hoort bij het buitenleven - de aanblik van alles wat nog móet - kan ik even niet aan. Doe mij maar een stoel en een glas wijn bij het vuur.

Onderwijl doen zij nog even de paarden, de kippen, de honden en de katten, bereiden zij het eten en het vuur. Ik voel me een enorm stadsmeisje met mijn verhalen over vierkantemetermoestuinen, op Facebook scheldende buurtgenoten, en mijn werkstress. Het is hier prachtig leeg en wijds, maar zoveel werk! Ik zou het niet aankunnen naast mijn baan. Het is de kunst steeds een stukje te doen en de to do-lijst dan weer naast je neer te leggen.

Op het iepenbankje

Buurman Jeroen heeft een half jaar geleden subsidie aangevraagd bij het Initiatievenfonds om iets te doen met het hout van de iepen doe hier sinds wij hier wonen de een na de ander gekapt worden wegens de iepziekte. Onder de grond via de wortels steken de iepen elkaar aan. We gingen hier wonen mede vanwege het plantsoen en de machtige iepen, maar van de acht zijn er nu nog maar twee over. 

Buurman Jeroen is erg van duurzaamheid en hergebruik, dus hij bedacht dat we wel bankjes voor het plantsoen konden maken van dat iepenhout. En ook een nieuw wat duurzamer biebje. En een picknickban van dat iepenhout. Met een aantal buurmannen hebben ze weekendenlang gezaagd, geschaafd en geolied en nu zijn de bankjes klaar. De picknickbank ook. Die staat nu op ons gezamenlijke parkeerterrein achter. Vanavond verschijnt er een oproepje op de straat-app, of we de picknicktafel even zullen inwijden.

De discussies op mijn Facebookpagina van het plantsoen vormen een mooi onderwerp van gesprek. Iedereen volgt het gespitst. Want om de iepenbankjes zijn ze nu ook boos, daar aan de overkant. 

Je probeert je voor te stellen wat de achtergrond van die woede is. Op de plek waar wij nu wonen stond jaren geleden een aantal treurige flats met probleemmensen. De politie patrouilleerde hier veel, zeg maar. Die flats zijn jaren geleden afgebroken, en de oude bewoners gedwongen vertrokken. Er moesten koopwoningen komen om de wijk te divercificeren. Toen de crisis kwam heeft het terrein echter jaren braak gelegen. Drie jaar geleden begon de bouw. Twee kaar geleden trokken wij erin. Toen begon ook de iepziekte en dientengevolge de iepenkap. Mensen vinden bomen die verdwijnen heel erg. Ik vrees dat sommige mensen zich van van alles de dupe voelen, en dat de goedgemutstheid en ondernemingszin van 'ons' nieuwe wijkbewoners onverdraaglijk is. Zoiets. Ik vind het best erg.

Nog een detail: de gemeente heeft toegezegd er nieuwe bomen terug te zetten, maar dat gaat nogal traag. Er staan inmiddels drie nieuwe miniboompjes, maar dat zijn nu net weer essen. Nu is een jaar geleden in de Benelux de essenziekte losgebarsten - een fatale schimmelziekte - en in Utrecht is 70% van de bomen een es. Er staan hier 20.000 essen.

Het ouwehoeren relativeert het wel een beetje. Wij de 'welgestelden' die voorgetrokken zouden worden door de gemeente ren koste van hunnie aan de overkant in de sociale woningen. Een heel complot wordt er bedacht. Door een paar mopperaars, maar die zetten wel de toon en trekken anderen mee. Het is zo bizar dat we er op onze parkeerplaats maar om lachen. Maar ja, het feit alleen als dat wij een afgesloten parkeerplaats hebben mét gezellig pleintje...

De buurmannen gaan allemaal nep-wijkberichten bedenken die ze aan de overkant door de bus gaan gooien. Op 1 april. De een nog erger dan de andere. En dat we oorlogje gaan spelen tussen hullie van de overkant en ons. Met houten zwaardjes. Het lucht wel op, moet ik zeggen, die flauwe grappen. En ik ga mij maar eens informeren over het blokkeren van sommige personen.

Bevolkingsonderzoek

Wat ook een dingetje is: het preventief bevolkingsonderzoek borstkanker. Dat krijgen vrouwen aangeboden tussen hun 50e en hun 75e. Ik heb het twee jaar geleden gedurende de verhuizing maar aan mij voorbij laten gaan. En misschien een keer daarvoor ook wel. Het is niet fijn. In Amsterdam was het altijd in een soort bouwkeet ergens diep in een verre buitenwijk als Nieuw Sloten. Hier te Utrecht is het op een vaste plek diep in Hoog Catharijne. Ergens boven de winkels. 

De beschrijving van de route ernaar toe op hun site is onbegrijpelijk. Ik laat het Bobby lezen en die heeft ook geen idee. Er staat wel dat je de tijd moet nemen omdat het niet eenvoudig te vinden is. De clou is; 'tegenover Bakker Bart'. En ook al ligt heel Hoog Catharijne op de schop, volgens mij is Bakker Bart  waar hij was: in de gang van de Hema en de ANWB.

Met vier 50-plus dames proberen we er binnen te geraken. Je zegt het niet tegen elkaar, maar het is duidelijk: wij gaan allemaal naar dat borstonderzoek. Een vrouw van 50 is een beetje zenuwachtig, het is haar eerste keer. De rest zijn ouwe rotten. Het onderzoek is niet fijn, maar zo erg is het nou ook weer niet. Zulke dingen zeg je dan. Ze pletten je borsten tussen twee glazen platen en duwen dat dan nog even extra aan. De tandarts is erger, daar zijn we het over eens.

En nu maar hopen dat de brief over twee weken geen akelig nieuws heeft. Je gaat ervan uit van niet, maar je weet het nooit.

De moestuinbakken

Vanochtend om 07 uur zijn de moestuinbakken afgeleverd. Vandaag zijn ze geplaatst en gevold met schone aarde en vanavond hebben we ze onder de deelnemende buren verdeeld. Zaterdag gaan we zaaien en planten. Ik vind het erg opwindend allemaal. 

Buurman Jeroen heeft van beukenhout bordjes gezaagd, waar iedereens naam op moet komen. Die bordjes worden binnenkort op de kisten geschroefd. Ik op mijn beurt had gele stekertjes gekocht, en die heb ik gebruikt voor de eerste onderhandelingsronde. Elke bak gaf ik een geel kaartje met een naam, en dan mochten ze ruilen.  

Twee kindertjes - Brecht en Ysbrand - hoorden dat er 1 bak over was en riepen: 'Mogen wij die? Mogen wij die?' Dat had Liam ook al geroepen, maar zijn moeder zei nee.  Die zei: eerst maar eens één. De kinderen vinden het pas officieel als hun namen ook op zo'n geel stekertje stonden. Dus ik dat geregeld. Iedereen die meedoen vindt het heel erg leuk.

Er fietsen mensen langs die stoppen en vragen 'Wat is dit?' Een vrouw reageert: 'Wat leuk! Nu weet ik echt dat ik Zuilen blijf wonen.'

Ondertussen is er aan de andere kant van het plantsoen gemor ontstaan. Daar vinden ze dat de gemeente de oren alleen naar de nieuwe welgestelde bewoners laat hangen. Wij dus. En hen laat stikken. Ik wil me niet gaan lopen verdedigen. Er is gewoon een alomvattend plan waarvoor iedereen uitgenodigd is mee te doen, en dit is pas fase 1. 

Nu heb ik de projectleider gevraagd een mededeling over de fasering van de werkzaamheden te doen. Dat ongenoegen haalt toch een beetje van de vrolijkheid af.

Student aan huis

Door alle alarmerende berichten van de laatste weken over ransomware nodig ik Student aan Huis maar weer uit om mijn computer te checken of de beveiliging nog wel voldoet. Deze student aan huis zegt dat alles voldoet. Hij haalt wat scanners over mijn programma's en maakt een back up en dan zijn we 2,5 uur verder en ben ik gerustgesteld. Dat mijn iPad traag is komt doordat hij 4 jaar oud is. Daar helpt weinig meer aan.

Achteraf weet ik niet goed of het gewoon een prettig jongmens was die naar eigen inzicht handelt of dat er een Student-aan-Huis beleid is dat alle Studenten-aan-Huis volgen. Het opschoonprogramma WiseCare dat mijn vorige Student-aan-Huis te Amsterdam erop gezet had en dat nogal agressief was in het promoten van de betaalde 'pro'-versie heeft deze nieuwe Student aan Huis vervangen.

Het fauteuiltje

Ik heb om 13 uur een afspraak in Amsterdam Zuid-oost, dus ik neem de gelegenheid te baat om de ochtend eens naar De Woonfabriek te gaan. Ik wil graag een fauteuiltje op mijn logeerkamer annex kapel, om te relaxen en/of om te lezen. Ik weet niet waar te beginnen. Alle stoelen en banken zijn tegenwoordig effen grijs en ik haat woonboulevards, maar de Woonfabriek vond ik altijd nog wel aardig. 

Het is echter afschuwelijk in Villa Arena, nog deprimerender dan anders. Het is dinsdagochtend, niet echt toptijd, en het is helemaal leeg. Tweederde van de winkels is er opgedoekt. Ook De Woonfabriek is vrijwel leeg. Qua bezoekers. Nergens krijg ik een Eureka! of Aha! Erlebnis. De hele woonmall is uitgestorven. 

Vervolgens heb ik nog een uur stuk te slaan, en wat moet je in Ansterdam Zuidoost, dus ga ik maar naar Ikea. Ook hell, maar misschien valt het mee op dinsdagochtend. Daar hebben ze nog wel wens leuke bloemmotieven. Maar daar wordt net de woonkamer- en fauteuilafdeling verbouwd. Geen fauteuil te zien. 

Stoel met hunk

Laatst te Roden had ik in de boekhandel een fauteuiltje gezien van een meubelmaakster die fauteuiltjes bekleedt met borduurlappen van bekende schilderijen. Het was een fauteuiltje van borduurlappen van een schilderij van een lezende vrouw. Erg leuk. Maar die specifieke lappen heeft ze niet meer op voorraad. Wel een Sil de Strandjutter en Oudhollandse molens. En een meisje van Vermeer. Die wil ik dan weer niet. Die fauteuiltjes kosten 600 euro. Nogal veel, vind ik, maar vandaag zie ik al oriënterend dat fauteuils sowieso al gauw 600 euro kosten, dus dat is het argument niet. En design fauteuils zijn al gauw 1800 euro.

Deze rieten stoel vind ik wel leuk. Hij heeft een voetensteun die je in en uit kunt trekken. Hij valt in de categorie Tuinmeubelen, maar dat is ook maar een indeling. Dan moet er wel een vachtje op of een dekentje op maar dan ben je denk ik behoorlijk gelukkig.