Vandaag mag Bobby zeggen wat we gaan doen en hij heeft een dagtocht bedacht. Met de auto door/rond de Dolomieten. Het weer is erg wisselvallig na het grote onweer van gisternacht, dus het is wel zo veilig, een beetje in de auto. We rijden van ons San Vigilio via de Furkapas naar Toblach. Vandaar willen we via de befaamde Drei Zinnen (drie zeer kenmerkende rotspunten) naar Cortina, wat dé mondaine toeristenplaats van de Dolomieten heet te zijn. Maar de SS51 is dicht, dus we moeten langs de Kreuzbergpas, veel oostelijker. Vele tientallen kilometers om. Maar wat geeft het, prachtige uitzichten heb je.
Ik heb doorgaans wat gemengde gevoelens over dagtochten met de auto. In mijn ANWB-Extra lievelingsreisgidsren staan er ook altijd een stuk of tien. Ik lees ze wel door, ter inspiratie, maar ik rijd ze nooit. Bah, denk ik dan, de hele dag in de auto van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. Ik wil dat niet, zeg maar. Maar mijn hang naar lui existeren in en rond de tent mag ook wel eens doorbroken dus ik beloof dat ik blijmoedig mee ga en de hele dag niet zal zeggen hoe stom het allemaal is.
En hoe stom het ook is, de hele dag in de auto, het is wel fantastisch wat je allemaal ziet. Dat is wel wat meer dan rond de camping. En inderdaad, af en toe ook echt stom. Vooral de mondaine toeristenplaats Cortina is werkelijk niets aan, alleen maar dure horeca en dure winkels, en het stortregent ook nog. En het is half vijf en er is nergens iets te eten. 'Half zeven, mevrouw'. De dagtocht als spirituele oefening. Het echte en onverwachte hoogtepunt - in geen gidsje genoemd - is een korte pauze op de Valparolapas in de snijdend koude wind. Maar mooi! Eigenlijk doen we de spirituele oefening vandaag best goed.
In dat kader hebben we ook nog de kwestie van de bewegwijzering door Google Maps op de telefoon en het kaartlezen. Dat leidt tot heftige disputen. Bobby wil op de kaart rijden en ik wil ook de digitale hulpmiddelen aan. Hij beschouwt dat als een blijk van wantrouwen in zijn kaartleeskunde. Ik wil en-en. De papieren kaart is vaak niet duidelijk en de namen op de borden langs de weg zijn voor ons gevoel erg onlogisch, en als ik rijs stuurt hij ons een paar keer echt de verkeerde kant op. In de regen in de bergen is dat soms best lastig. Ik zeg niet zie-je-wel. Ook dit doen we vandaag goedmoedig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten