Unterleuten

Een boek uit de verjaardagsstapel: Ons soort mensen van Juli Zeh. Ik had het van Will. Voor de oplettende lezer: het is een boek van 670 pagina's, ik was er in Südtirol al in begonnen en halverwege gekomen. Vandaag nestel ik me met het boek op de bank. 

Heel mooi indrukwekkend boek. Auf Deutsch heet het Unterleuten. Dat is de naam van het plaatsje waar het zich allemaal afspeelt. Kan ik iedereen aanbevelen die een hedendaagse zedenschets wil lezen waarin zowel de mens en zijn/haar gedoe in veelvoud, als de huidige gebruiken, als de geschiedenis, de politiek en sociologie aan de orde komen. Alles. Veelomvattend. Scherp. Geestig. Heftig. Dat het in een voormalig DDR-dorp speelt maakt het voor mij met familie in een voormalig DDR-dorp extra aantrekkelijk.

Het gaat over de spanningen (oude mensen die vele decennia spanningen meedragen, zoals de zoon van de grootgrondbezitter wier huis en land hem in de DDR afgenomen werd, en die uiteindelijk wel de leiding over de LPG kreeg, maar die daar de idiote plan-economie-regels moest toepassen, waardoor allemaal oogsten mislukten,en die na de Wende een nieuwe bedrijfsvorm moest neerzetten. Er wonen enkele tientallen mensen/gezinnen in het dorp. Ook enkele jonge Wessies. Allemaal met hun particuliere dromen en ambities.

Het gaat vooralnovet de schuivende machtsverhoudingen in het dorp nadat er aangekondigd is dat er een windmolenpark gepland is met 10 windmolens. Er wordt vanuit heel veel huizen/personen/perspectieven verteld. Je sympathie ligt steeds weer bij een ander. 

De schrijfster Juli Zeh wordt enorm de hemel in geprezen, een van de belangrijkste Duitse auteurs van het moment. Ik had nog nooit van haar gehoord. Hoe kwam je bij dit boek, vraag ik Will. Het was via haar tennisvriendin C. die bij het Goethe Instituut werkt.