Gelezen: De komst van de rustverstoorder van Inez van Dullemen. Heel mooi boek. Ik heb veel gelezen van Inez van Dullemen, jaren geleden. In de periode dat ik - samen met Margriet Prinssen - het boek Schrijfsters in de jaren 50 samenstelde/schreef was Van Dullemen een van mijn lievelingsschrijfsters. Samen met Aya Zikken en Marga Minco. Van Dullemen en Zikken hadden in Nederlands Indie met Hella Haasse in de klas gezeten.
Hun thematiek is breed, zowel romans over zoekende zielen als reisboeken. Onconventionele vrije geesten. Voor mij was dat een openbaring, omdat toen ik ze ontdekte (jaren 80) het feminisme met al zijn dogma's over mannen en vrouwen zo welig tierde. Blijkbaar waren er iets schrijfsters van een of twee generaties daarvoor die een heel andere geest vertegenwoordigden. In de literaire canon die je leerde kwam geen vrouw voor toen.
Dit boek van Van Dullemen boek is trouwens uit 2004. Toen had ze al 40 boeken gepubliceerd. Het gaat over een jong stel Olivier en Olga dat blijmoedig naar Ierland vertrekt. Olivier is schrijver/dichter, Olga is rijkeluisdochter uit Wassenaar. Ze zijn erg verliefd en zoeken in Ierland de vrijheid.
Maar hun zoontje Jonas dat na tijdje geboren wordt is doof. Dat verandert alles. Het duurt jaren voor de diagnose gesteld wordt: het is een kindje dat niet gaat praten en nergens op reageert. Olivier en Olga groeien helemaal uit elkaar. Olga gaat terug naar Nederland, naar Wassenaar, trekt bij haar moeder in. Jonas gaat naar een doveninstituut. Vincent blijft in Ierland, gaat paarden fokken. Ze kunnen niets voor elkaar betekenen. En eigenlijk ook niet voor Jonas, die ze alleen maar willen beschermen. Pas als Jonas uiteindelijk zijn eigen gang kan gaan, als hij volwassen is, gaat het beter met hem.
En zijn ouders zijn alleen en verslagen. Geen fijn verhaal en een dramatisch einde, maar erg mooi geschreven. In een ruk uitgelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten