Een nieuw seizoen

Het is een soort van lekkere Paaszaterdag. In de vroege ochtend al ga ik in mijn nieuwe seizoenstuin aan de gang. Dan ben ik de eerste en enige. Dat vind ik fijn. Ik plant zes witte kolen, zes andijvieplantjes, zes slapantjes, zes rode bieten, en zes venkelknollen. Want zoveel zitten in die traytjes. Veel te veel, als ik het ooit ga oogsten. Maar vast weer geweldig om te zien opkomen straks. 

Moestuinieren is mooi meditatief werk. Troostend. Bedden maken, plantjes poten, mandje erover, naambordje erbij... tot het er allemaal heel beheerst en kundig uitziet. Zo wil ik het hebben. Volgende week ga ik wel zaaien. 

Dan met de bus naar de befaamde plantenmarkt op het Janskerkhof, op zoek naar pootaardappelen in niet te grote hoeveelheid. Ik kom uit op een zakje Zeeuwse Doré’s. En een rabarber in een grote pot en drie aardbeienplantjes. En weer naar de tuin. Aardappels poten. 

Zo hark ik mijn eerste werkeloze dag door. Want dit is er gebeurd deze week. Ineens was er woensdagmiddag het telefoontje van de curator, dat ze een overnamekandidaat had gevonden en dat de rechter-commissaris het had goedgekeurd. En woensdagavond belde de man die de failliete boedel had overgenomen. Dacht ik. Maar ‘ons’ (mij) nam hij vooralsnog niet mee. Zei hij. Hij moest eerst alles bestuderen. En donderdag kwamen twee mannen de digitale bestanden halen, en vrijdag de inboedel. Dat was dat. En nu heb ik ineens geen werk meer. Vooralsnog. 

Het is een aardige man die aldoor zegt hoe erg hij het voor me vindt maar dat hij niets kan beloven. Vooralsnog. Jamaar, stamel ik, jamaar...  Het is niet te geloven en niet te bevatten. Dus nu maar even heel veel spitten. Hani501 spit ook als een gek, en wel in Heeg.

Weelde

We moesten de zinnen maar eens verzetten. Ik heb de sleutel van de hekken van mijn seizoenstuintje van Utrecht Natuurlijk in Oud-Zuilen. Bij tuincentrum Vechtweelde staan al heel veel plantjes te koop, waarschijnlijk al veel te snel opgekweekt voor de tijd van het jaar, en te kwetsbaar, maar ik ga het gewoon proberen. Ze verkopen hier de groenteplantjes per tray-tje, per zes, wel wat veel is. Ik herinner me nog levendig de zes kroppen sla en de zes andijvies van vorig jaar. Dan moet ik tegen de zomer maar een groentenverdeelcentrum beginnen.

Op ons nieuwe tuinencomplex zijn ‘schooltuintjes’ van 8 m2 en ‘seizoenstuinen’ van 20 m2. Die laatste heb ik. 

‘Je ging toch vooral aardappelen poten’, herinnert een medetuinierster zich. O ja, dat is waar ook. Maar er zijn bij dit tuincentrum alleen zakken pootaardappelen van 2,5 kg te koop. Ik moest maar eens op zoek naar 1 kilo-zakken. Of naar het Tuincentrum bij Hani501 te Heeg, waar alle plantjes los (per één) te koop waren.

Ik hoop wel dat ik er gauw fijne ijverige nette buren krijg, want als er niemand komt overwoekert het met onkruid. Zelf ben ik van de school van de nette moestuin. 

Witte donderdag

Ik sta strak van de opwinding. Daarover wellicht morgen meer. Om te troosten kookt Bobby een heel lekker Zuid-Amerikaans hapje. Ik geef als wens ‘garnalen’ op en laat me verrassen. Nog twee telefoontjes en dan kalmeren. 

Ik heb dit jaar nog helemaal geen paasgevoel. Ook al is vanavond de Passie in de Bijlmer. Laten we een Stabat Mater luisteren, stelt Bobby voor. We hebben meer dan tien Stabat Mater-versies en -uitvoeringen in huis. Ooit kocht ik een box met 10 Stabat-cd’s van Trouw en Bobby heeft ook nog heel wat.  Ik wil liefst mijn oudste 'Stabat Mater' van Pergolesi, een uitgave uit 1987 van Hyperion. Die kan ik dromen.

Deze uitvoering heb ik al heel lang. Het is mijn oer-uitvoering. Ooit draaide ik hem een hele dag lang. een paar dagen na de begrafenis van Vati. Ik lag op de witwollen vloerbedekking aan de Couhornerhoek en de tranen stroomden me over de wangen. Na de begrafenis had ik eerst een paar dagen gewoon weer gewerkt maar na een paar dagen begon ik ineens onstuitbaar te huilen als tamelijk onbekende collega’s me condoleerden. Dat vond ik nu ook weer niet de bedoeling. De directeur van toen was bang dat ik me langdurig ziek zou melden. Nee, hadden de collega’s hem gerustgesteld. Zo is ze niet. Vier keer Stabat Mater achtereen was heel louterend.

Dat is nu 24 jaar geleden. Toen ik dinsdag voor de zekerheid maar alvast een WW-aanvraag ging indienen zag ik dat ze me van overheidswege een arbeidsverleden van 43 jaar toeberekend hebben. Ik heb het gevoel dat mijn werkend bestaan rond mijn 30e begon. Wat deed ik voor werk op mijn 17e? Vakantiewerk in fabriek Leo, die medicijnen en hondenvoer verkocht. De vader van mijn buurmeisjes was daar administrateur. Tegenwoordig heeft dat waarschijnlijk hoofd finance.

Na Pergolesi doen we ook nog Bobby’s ‘Stabat Mater’ van Vivaldi, een van zijn eerste cd’s, een Hongaarse uitvoering. Wat zijn we toch highbrow.

24 uur

In het kader van meten-is-weten hang ik vandaag ineens aan de 24-uurs-bloeddruk-meting. Nog een uitvloeisel van de tegenstrijdige bevindingen vorige maand bij huisarts en cardioloog. Heb ik nu een hele lage of een hele hoge bloeddruk, of allebei, en wat is dan wijsheid. En moet ik dan wel of niet pillen.

Zus4 had al gewaarschuwd dat het ding de hele dag puft en piept, en hoewel ze dat bij Saltro ontkennen (‘Dat hebben we nog nooit gehoord!’) is het echt waar. Elke 20 minuten blaast de armband zich straf op. Mandy zegt dat ze het vorig jaar ook heeft ondergaan en dat ze er een helemaal blauwe arm van had. 

Mij is gevraagd mijn activiteiten van de dag bij te houden. Activiteiten en eventuele emoties. Als ik boos zou zijn of verdrietig. 

Mijn ‘activiteiten’ vandaag bestaan uit autorijden, filerijden, aan het bureau zitten, WW-aanvraag invullen, lunchen, naar Maassluis rijden, telefoontje van de curator, bij Schoonmama op de thee, slaapje doen, eten, slaapje doen, journaal kijken, slaapje doen. In de auto terug in de bijrijdersstoel. Nu maar kijken of het aanvragen van een WW-uitkering en het telefoontje van de curator (‘Het is bijna rond, maar ik kan nog niets zeggen’) invloed op mijn bloeddruk hadden.

Almere

Nog een dag te bed. Hoestje, hoofdpijn, stijf, zere maag. De hele dag in bed, wachten op de dingen die komen. Tot het over is. 

En ondertussen af en toe een film, zoals deze ‘Gewoon vrienden’ over twee jongens in Almere. Jenny Arean als Amsterdamse grootmoeder is geweldig. Uitgebracht door Telefilm. Regie Ellen Smit.

Ik vind het leuk om te zien dat mensen Almere als thuis kunnen beleven. Met de motor langs de dijk scheuren. Windsurfen in de randmeren. Hedendaags gezinsleven in mooie grote nieuwbouwhuizen. Een moeder is ordinaire nouveau riche weduwe met een facelift-verslaving. De andere jongen komt uit een welgesteld hoogopgeleid vluchtelingen/immigranten-gezin. Beide moeders vinden de vriendjes van hun zonen niets. 

Mooi Maarssen

Wandelingetje in Maarssen. Bobby’s vriend H. is ambtenaar bij de gemeente Maarssen en werkt in het gemeentehuis in een parkje. Daar beginnen we het wandelingetje langs de Vecht. Beeldschoon, Maarssen.

Maarssen ken ik alleen de Van Lingenlaan, Park Vechtenstein, het terras op het water in de bocht van de Vecht, en de snackbar van onze Chinese buurman. Bobby heeft nog een herinnering aan Café Het Sluisje uit 1999, toen wij beiden afscheid namen van Elsevier. Ik zong en hij begeleidde mij op de gitaar.  Het was een lied op de melodie ‘Summertime’. Er begint me iets te dagen. Dat ik het er niet mee eens was dat ik zingend vol in de aandacht zou staan en hij zich kon verstoppen achter mij en zijn gitaar. Toen hebben we hem als gitarist op een tafeltje gezet.

Nu lopen we ook even de enorme Heilige Hartkerk binnen en het retraitecentrum voorheen klooster De Priorij.  Nu heet dat De Spil. Dat je gewoon op 6 km van je huis een prachtige retraite kan doen.

Knip knip

Margreeth van de Springertuin appt in de groepsapp dat ze weer even aan het rozen snoeien gaat. Daar is ze al twee weken mee bezig. Er zijn enorm veel uit hun kluiten gewassen rozenstruiken. Bossages. Het lijkt me leuk om haar even te helpen. Het valt niet mee voor een clubje amateurs, zo’n veel te grote tuin. We weten niet welke rozen het zijn, en alle rozensoorten snoei je weer anders. ‘Ik doe maar wat’, zegt ze. ‘Het is vast beter dan niets doen.’ Het ziet er in elk geval heel beheerst uit waar ze gesnoeid heeft.

Onbeheerst en schier onbeheersbaar ziet vervolgens haar afvalberg er uit. Dus ik help die enorme doornentakken klein krijgen in een megatas. Knip knip, knip knip. Dat is mooi werk. Gewoon doorwerken, en ooit is het klaar. In het lentezonnetje. Zij blij, ik blij. 

Coco avant Chanel

Op tv een film uit 2009: Coco avant Chanel, over het leven van Coco Chanel voor ze zo beroemd werd. Opgegroeid in een weeshuis, daarna een eenvoudige naaister die ‘s avonds wat bijverdient als zangeres in een café. Het was een standenmaatschappij waarin meisjes die hogerop wilden dat via gefortuneerde mannen probeerden. Maar die waren dan maîtresses, een huwelijk zat er niet in. 

Coco woont in bij een baron, een rijke paardengek. Daar maakt ze hoeden voor zijn vriendinnen. Eenvoudige hoeden in een tijd dat de jurken en hoeden allemaal poederdozen waren. Ze was de ontwerpster van de 'losse' kleding, tégen corsetten.

De rol van Coco wordt gespeeld door de prachtige Audrey Tautou, die ooit ook beroemd werd met Le fabuleus destin d’Amélie Poulain. Het is een onderhoudende film, fijn tijdverdrijf tijdens griep, Tautou zuigt alle aandacht naar zich toe, maar niet heel diep. 

Slapeloos

Geveld door een griep: spierpijn, hoofdpijn, keelpijn en een naar vastzittend hoestje. Er zit maar één ding op: bed houden. En zo komt het dat ik eindelijk weer een boek lees: Slapeloze nacht van Margriet de Moor. Bij de bibliotheek gehaald. Het is een novelle, 124 bladzijden, meer kan ik nog niet aan. 

Literatuur lezen is helend, maar je moet je er wel toe zetten. Het is een novelle uit 1989 die ze helemaal herschreven heeft. Misschien vinden ze bij de uitgeverij dat ze weer een boek moet, dat het te lang duurt? Dat de lezers haar niet moeten vergeten? Een vrouw van veertigdwaalt in de nacht door haar huis en gaat een taart bakken. Boven in haar bed ligt een vreemde man met wie ze de liefde heeft bedreven. Ze is een weduwe, onderwijzeres. Haar echtgenoot heeft 15 jaar geleden na 14 maanden huwelijk zich van het leven benomen. Ze heeft geen idee waarom. Het heeft een wonderlijk effect op haar. Mensen gaan haar uit de weg.

Al die jaren heeft ze gezocht naar een verklaring, een geheim, maar ze vindt niets. Het is heel knap geconcentreerd hoe ze in deze ene slapeloze nacht al die jaren zoeken tot leven weet te bergen.

Zal ik mijn boekbesprekingen hier - die geen boekbesprekingen zijn - aan Marg gaan adresseren. Dan ga ik er allicht beter mijn best op doen. 

Groentes

Het tuintjesseizoen gaat weer beginnen. Ik twijfel nog steeds of ik weer een moestuin zal nemen, maar als een buurvrouw vertelt dat ze zich ingeschreven heeft voor een 20 vierkante meter tuintje te Oud-Zuilen, dan ben ik best jaloers, zeker als ik op de site van Utrecht Natuurlijk lees dat de tuintjes vergeven zijn en dat de inschrijving gesloten is. Hoe kan dat nou? Die coördinator had beloofd dat hij mij op de mailinglijst zou zetten. Grr!

Ik rijd langs mijn lievelingstuincentrum Vechtweelde voor wat zakjes wilde bloemenzaad voor rond de moestuinbakken bij ons in de straat, en zie dat er al heel veel groente te koop is. En er staan heel duidelijke instructies bij. Meteen als ik thuis ben begin ik enthousiast te praten over kroppen sla. Bobby grijnst. Hij heeft dit onderwerp vorig jaar echt moeten verdragen. Laaiend enthousiast was ik over sla en aardappelen. Iets minder over die elke-dag-een-nieuwe-courgette. En over het onkruid.

Laat er nu om 22 uur een mailing in de mailbox vallen, van de 'BUurttuin Zuilen', of ik nog een tuintje wil. Meteen is het twijfelen over. Ja, ik wil! Vorig jaar zat ik in het klasje onder het regime van Juf, nu ga ik alles zelf doen. 

Plassen

Met Maarten ga ik wandelen om de Reeuwijkse Plassen. We hebben elkaar sinds het duidelijk was dat er betalingsproblemen waren op de zaak en het faillissement niet meer gesproken.

We zouden in het midden tussen Leiden en Utrecht afspreken en dat was Bodegraven. Het Groene Hart is een mythe, stellen we vast. Overal in wat Het Groene Hart heet zie je langs de horizon bedrijventerreinen en snelwegen, ook als je om de Reeuwijkse Plassen loopt. Toch vind ik het fijn. Het is er wijds. Er is prettige horeca aan het water: Het Reeuwijkse Hout. Er is ook een nieuw Landal Greenpark huisjespark. Je zou daar toch een huisje huren en bij aankomst ontdekken dat het pal aan de snelweg A12 gelegen is.

Ik heb nog een herinnering aan de Reeuwijkse Plassen. Het was in 1999, ik werkte in Maarssen en er zou midden op de dag een zonsverduistering zijn. Iedereen had brilletjes gekocht en was heel opgewonden. En toen was het heel bewolkt. Geen zonsverduistering te zien.

Bobby was toen mijn collega. HIj was eindredacteur en we moesten die dag een magazine afmaken. En ik wilde naar de zonsverduistering. Bobby was vertoornd, want dat magazine moest af. Ja zei ik, maar die zonsverduistering moet ook. We zijn zo weer terug.  

Ik trotseerde zijn toorn en reed met een andere collega naar het westen, hopend op opklaringen. Maar die kwamen niet. Toen ben ik met die collega bij de Reeuwijkse Plassen op een grasveldje gaan liggen tussen allemaal mensen met die brilletjes en die bewolking. We hadden weinig conversatie. En er was niets te zien.

Daarna weer terug naar Maarssen, een beetje meesmuilend. Bobby had met de andere collega’s op de parkeerplaats gestaan. Ook niets te zien. En nu was de productie om niks twee uur vertraagd. Nou ja, het is toch weer goed gekomen.

We lopen de korte wandeling van 8,7 km. Er is ook een lange van 17,6 km. Maar het is veel te koud. 

Uitslag

Feestje GroenLinks te Amsterdam

Avondje uitslagen kijken. Iedereen claimt natuurlijk weer gewonnen te hebben. Zelfs Alexander Pechtold ('We hebben dan wel geen goud, maar we staan nog steeds op het podium, met zilver.'). Sinds die ijdele film over de campagne van Jesse Klaver die niet op tv getoond mocht worden maar wel in Carré kan ik niet meer zo onbevangen naar Jesse Klaver kijken. Hij doet overwinningsroes zoals ook Buma en Rutte claimen hoe geweldig ze het gedaan hebben. En de lokalen. Het Haagse establisment afgestraft, koppen de kranten nu.

We ergeren ons wild aan de vele ruimte voor de vox populi. Een jonge vrouw uit Weert die gestemd heeft op de vader van een vriendin omdat hij zoveel voor de carnavalsvereniging gedaan heeft. En een man uit Enschede: 'Ik stem niet want ze van Den Haag moeten maar eens met ons mantelzorgers gaan praten.' 

Ventielkop

Even iets trivialers. Heb een probleempje met de nieuwerwetse ventielkop van nieuwerwetse fietspompen. Al jaren. Thuis heb ik nog wel een ouderwetste fietspomp met ouderwetse ventielkop/klem, maar die zijn bijna nergens meer te koop. Voor mijn tweedehandsje te Bunnik kocht ik vorig jaar bij de plaatselijke Hema een fietspomp. Ze hadden alleen deze nieuwerwetse. Nog nooit hoeven gebruiken.

Mijn banden te Bunnik zijn inmiddels heel zacht. Zeker met vrieskou en straffe oostenwind is het een crime om van het station naar kantoor te fietsen. En ik krijg op de een of andere manier die ventielkop niet op mijn ventiel, wat ik ook probeer. Gék word ik ervan. Al vier ochtenden ging ik het fris welgemoed weer proberen. Maar nee. Woedend werd ik ervan. Je moet tenslotte toch érgens woedend op worden. Op gebruikersfora zoek en lees ik dat ik niet de enige ben met dit probleem. Bij de Hema vind je gebruikers die de kop ook op geen enkel ventiel krijgen en andere die het een topkop vinden die moeiteloos op elk ventiel past. Onbegrijpelijk.

Het is een van de redenen dat ik al weken met de bolide naar het werk ga. Te erg toch.

Vanochtend weer op de fiets. Eerst naar het stembureau en dan naar de trein. Je kan toch niet GroenLinks stemmen en dan met de auto. De banden zijn nóg zachter. Weer lukt het niet ze op te pompen.. Dus ik schaapachtig naar onze meest sociale nerd op kantoor. ‘Koen, wil je me even helpen?’ Moeiteloos klapt hij de kop op het ventiel. ‘Kijk zo moet het.’ Het vriest nog, dus hij wil weer naar binnen. De achterband moet ik zelf maar doen. En weer lukt het niet. Van geen meter.

‘Mandy, luister!’ Mandy vindt ons wel een bak. Twee vrouwen en een ventielkop. Haar lukt het dus ook niet. Echt. Niet.

Magnolia

Het is een mooi afscheid van Marg met best veel mensen. Familie. Vrienden. Buren. Exen. De nacht ervoor lig ik in bed te spoken over mijn speech en mijn outfit, zoals je dat in de nacht kunt hebben. De-speech-is-veel-te-lang. De-kleren-die-ik-uitgekozen-heb-te-licht. Alles moet anders. 

We zijn gevraagd een bloem mee te nemen. Ik neem een tak magnolia mee.

Alles is zoals het is, en gaat zoals het gaat. En het is goed. Iedereen die elkaar omhelst en vasthoudt. Oude verbanden die uit elkaar waren gevallen weer bij elkaar.  En nu is ze er niet meer.

Ordnen

Op sommige terreinen van het leven heb ik een  soort ontwijkgedrag. Een daarvan betreft zakelijke post. Daarin sta ik niet alleen, het fenomeen wordt ‘post-angst’ genoemd. Angst om de post open te doen. De post al dan niet geopend op een stapel of in een la leggen die almaar hoger wordt. 

Soms komen er ‘herinneringen’, dat je nu écht moet betalen of antwoorden. Deze ‘post-angst’ probeer ik al decennia te beheersen met ordnen. Ik koop er speciaal bijzondere ordners voor. Het is het streven dat ik  wekelijks de post bijhoud en verwerk. Ook al weet ik niet altijd wat er precies in de brief staat, ik weet wel waar ik hem kan vinden. En als ik de stapels niet bijhoud, dan móet het tussen Kerst en Oud&Nieuw. Afgelopen Kerst heb ik ook dit ordnen overgeslagen. 

Met de digitalisering van de zakelijke post wordt het ordnen lastiger. Veel post komt je niet eens meer onder ogen, laat staan dat je de brieven in een ordner kunt stoppen. Zoals onlangs met de zorgverzekering die geen facturen meer stuurt maar dan ineens wel dreigbrieven, zodat je je factuur van schrik twee keer betaalt.

Jaren terug las ik er een roman over: Het boek Ont van Anton Valens. Hij heeft een zelfhulpgroepje met mannen met post-angst. Heerlijk gejeuzel. Het is echt een fenomeen. Ik schaam me er natuurlijk over. Dat ik niet volwassener ben.

Dit ter inleiding. Bij mij was er afgelopen november een brief bezorgd van Aegon. Hij ging over een x-bedrag aan prepensioen van een oude werkgever. Dat geld kon ik nú krijgen, maar ook uitstellen tot later. Prepensioen? Uit de tijd dat je op je 60e met de VUT kon. A long long time ago. Vaak is het bij zakelijke post zo dat als je niets doet dat er iets gedaan wórdt, maar zo niet hier niet nu. Ik móet mijn  keuze terugsturen wil ik dat geld ooit krijgen. Die brief is kwijt. Ik kan hem niet meer vinden. Ook niet de herinnering. De stapel zit vol brieven over verzekeringen en pensioenen, vanwege de vele verschillende werkgevers door de jaren heen, en wordt nu gedomineerd door nieuwe stapels documenten van de curator, het UWW en Vodafone. Beetje benauwend. Als er iets mis gaat is het immers mijn eigen schuld.

Ooit uit het boek Simplify Your Life leerde ik dat je om gelukkiger te worden vooral moet opruimen en als eerste je (financiële) administratie. Nu alles in het leven toch al op zijn kop staat ga ik maar eens een zondagmiddag ordnen en stapels wegwerken. En de brief terugvinden. En de knoop doorhakken dat mij dat ‘prepensioentje’ pas bij mijn AOW-gerechtigde leeftijd uitgekeerd gaat worden. Dat is pas over zeven jaar.

Tot slot even wat googelen over het fenomeen post-angst. Een psycholoog in de Linda vindt het allemaal gezeur. Men moet zich gewoon een beetje vermannen en disciplineren.

https://www.lindanieuws.nl/nieuws/meepraten/els-over-haar-fobie-die-stomme-postangst/

Dag moeders

Geloof het of niet, maar deze zaterdag hebben we twéé afscheidsdiensten. Ook nog twee moeders in de vriendenkring zijn overleden. Dus zijn we om 12.15 uur bij het crematorium in Ede-Noord en om 15.30 bij een condoleance in een uitvaartcentrum in Amersfoort. 

Wat kun je doen dan er zijn. 

Al dat verdriet. Al die bewogen toespraken. Iedereen van de belangstellenden met zijn/haar zee aan herinneringen.

Baby’s Gone

Van Greet uit Den Bosch krijg ik een mailtje dat ze Marg nu al zo mist. Dat ze Abba draait. Abba? Ja, daar kon ze zo goed op dansen met Marg. Dat met Marg nu haar laatste protestantse vriendin verdwenen is uit haar Brabantse Umfeld. Wat moest ze nu tussen al die Roomsen. Ik ga ook maar eens Abba draaien. Ik heb niet veel met Abba. Raar idee dat Marg op Abba danste en dat ik daar geen weet van heb. Je weet doorgaans maar zo weinig van de mensen, ook van je naasten. Leve Spotify. 

Ik zoek seventies-muziek, om de vele avonden in herinnering te roepen dat we in de toenmalige jongerensocieteit Vera dansten. Marg deed dat zeer expressief. En op de een of andere manier kom ik bij Frederique Spigt terecht waar Marg en ik nog samen naar toe waren afgelopen oktober. Wat vond ze die geweldig. Een openbaring. We wisten nog niet dat ze ziek was. Dat bericht kwam eind november. 

‘Baby’s Gone’ is een prachtig nummer op het album. Daar ga ik mijn afscheidswoorden maar rond bouwen.

https://www.facebook.com/spijkersmetkoppen/videos/1665653776812303/

https://www.facebook.com/tijdvoormax/videos/1441782985938197/

Bibliotheek

Bobby’s maand in between jobs is bijna voorbij en behalve de maritieme schilderijtjes boven de bartafel is een van de verworvenheden dat zijn bibliotheekkamer nu zo ver opgeruimd is dat ook ik er graag ga zitten. De oude kaart van Rotterdam die hij op zijn afscheid kreeg past er heel goed.  Het is een extra ruimte in huis, een supergezellige plek om te zitten, al mis ik nog wel een voetenbank wat luier te kunnen zitten dan kaarsrechtop. Wat een luxe, zo’n groot huis, verzuchten we bijna elke dag.

Hier nemen we woensdagavond in gedachten afscheid van Marg. Een altaartje met haar foto, een kaars en de Matthäus op de boxen. Wachten op het appje. 

De Amsterdamse zon

In afwachting van Margs verscheiden loop ik met Will langs de Bosbaan in het Amsterdamse Bos. Haar heb ik veel te lang niet gezien. Het is enorm lente aan het worden. De zon schettert ons tegemoet, de krokusjes knallen driekleurig uit de grond. 

De mensen komen uit hun winterholen en verschijnen op de terrassen om de zon te voelen tintelen. We zeggen dat het zo heerlijk is dat het weer lente wordt. Elk jaar is het zo heerlijk. Dat was het ergste besef, zeg ik, dat Marg niet meer uitkeek naar de lente. Voor haar kwam er geen lente meer, geen nieuw seizoen. 

We genieten van de wandeling, de bospaddenstoelensoep en de muntthee. Will wenst me sterkte en zegt met klem: ‘Maar víer het leven ook!’ ‘Dat doe ik nu toch hier met jou in de zon?’ 

Erbarme dich

Margs laatste dag. Hilda is bij haar. Hoe komen ze deze dag door? En wij? Overal in den lande sturen we appjes om elkaar sterkte toe te wensen. Dat het nu net zo ontzettend Lijdenstijd is met de Matthäus-Passion alom. Dit is Delphine Galou, een Franse contra-alt. 1977. Wat zal ik luisteren? Erbarme Dich? Bist Du Bei Mir?

Het laatste etmaal

Natuurlijk wist ik dat het ging gebeuren, maar het gebeurt toch onverwacht. En wel als ik te Bunnik in de auto stap om naar het UWV te rijden is ineens mijn 4G weg. En ik weet niet precies waar te Utrecht het UWV is, want ik vertrouwde op mijn telefoon. Er staat nog wel Vodafone in het schermpje, maar geen 4G. Mijn telefoon doet het niet meer.

Ik moet maar gauw wat nieuwe ordners kopen om het nieuwe papierwerk een plek te geven. Elk ding geeft meteen een heel dossier.  Dossier UWV, dossier Vodafone. Wat volgt?

Eenmaal thuis van het UWV (de beoordeling van de aanvraag voor de loongarantieregeling gaat 4 weken duren) zoek ik contact met de curator. Zij had toch beloofd dat ik mijn 06-nummer kon behouden. Per omgaande mailt zij formulieren van Vodafone. Ik vind het ingewikkelde materie en ga Vodafone Klantenservice maar eens bellen. Via een omslachtig keuzemenu en diverse helpdeskmedewerkers kom ik terecht bij de afdeling Special Credits, waar ze alles weten van faillisementen. 

Het blijkt een abonnement van 50 euro per maand. Best duur. Dat kan ik overnemen (als de curator toestemming geeft) en dan kan ik daarna per maand het abonnement wijzigen. Maar ik wil gewoon een sim only, zeg ik, want ik heb al een toestel. Dan moet de curator toestemming geven dat het toestel nu van mij is. Want het is betaald door de zaak, en nu dus van de curator..

Ik moet loslaten, want Bobby heeft afscheidsfeestje van zijn werk. En op de achtergrond zoemt: Marg heeft nog 24 uur. Ik krijg een gedicht toegestuurd van een oude Ex van Marg over dit laatste etmaal. En liefde die blijft. Ja, dat is er óók nog. Wat is er in het leven nu helemaal belangrijk, Lucie Theodora? Laat los die telefoon! En laat Marg los. Van die wijsheden.

Licht geobsedeerd arriveer ik op het afscheidsfeestje. Ik heb me voorgenomen de hele avond te glimlachen en niet steeds over mijn hang ups te praten. Bobby krijgt mooie speeches want hij was/is zeer geliefd. Volstrekt vreemde oudere dames en heerschappen zeggen vriendelijk tegen mij: ‘Wat fijn dat hij een vrouw achter zich heeft!’ ‘Wat fijn dat hij het straks in zijn nieuwe baan waarschijnlijk wat minder druk heeft. Dat je hem wat meer thuis zult hebben.’ Huh? ‘O, werk je nog?’ Eh...

As usual

Back to business. Het is haast makkelijker dan vakantie. Gewoon weer in het gareel. Het fietstochtje naar het station. Het ritje met de trein. Het fietstochtje naar het bedrijventerrein. De koffie. De bakker. De mail. De stagiaire. Het werk: het is altijd veel maar het past je na al die jaren als een oude jas. Hoe lang nog Bunnik? Voor zover wij weten zijn er geïnteresseerden in Voorburg, Woerden, Amsterdam, Zwolle, en Hilversum. Maar ons wordt niets gevraagd. Morgen naar het UWV.

Gespleten

Ik ga naar de kapper, omdat het echt niet meer zit. En ook vanwege het feestje. En omdat ik er niet meer doorheen kom. Mijn kam is erop stuk gebroken.   

Mijn Poolse kapster Bea is een beetje ondersteboven van de staat van mijn haar, zo droog en allemaal dode punten. Eigenlijk moeten er hele stukken af, zegt ze, maar dat wil ik natuurlijk niet. Ze is drieënhalf uur met me bezig, tot ná sluitingstijd. Haar collega Dennis giechelt dat ze de tondeuse er maar over moet halen. 

Cremespoeling en leave-in-crème helpen niet meer, zegt ze en ze raadt me aan er even heel vaak ‘haarmasker’ in te smeren. Als het kan dat er de hele avond en nacht in laten zitten. Het komt van de chemicaliën..

Maritiem hoekje

Vandaag beginnen we aan het project ons ‘barhoekje’ om te vormen richting Het Kleine Café aan de Haven. We hebben 11 lijstjes en een modelbootje, en dat moet allemaal op anderhalf wandje. Het blijkt een hele uitdaging, omdat ons beider inbreng nogal uiteenloopt qua beeld en materialen evenals de smaken, de ideeën over de lijnen en de afstand. Maar we halen af en toe diep adem en komen er uit. Er blijkt plaats voor nog veel meer. Het is heel erg leuk en gezellig, nu al. Het duurt úren, maar dan heb je ook wat. Een extra leefruimte in de kamer.

Robijn

Hollandse Familiefeesten kenmerken zich door liedjes en stukjes. Zus+Zwager3 zijn 40 jaar getrouwd (robijn) en vieren dat in een boerderij in Vleuten. Ik begin nog wat bedrukt aan het feestje, maar gaandeweg klaar ik best op dankzij alle familiale liefde en hartelijkheid en saamhorigheid.   

We krijgen heerlijk eten (oa draadjesvlees en pompoen met geitenkaas) en alles gelardeerd met liedjes van de familie. Het eerste optreden is van de kinderen, die hun ouders toezingen, onder wie Nichtje en Jongste Nichtje. Het tweede optreden is van ons Geschwister. Omdat er wel een bandje was (piano, altviool en altsax) maar niemand zich spontaan aanmeldde om te zingen, is het tot op het laatste moment onduidelijk hoe het optreden zal gaan. Maar als ik én Jongste Nichtje én Bobby op het podium zie staan kan ik natuurlijk niet echterblijven. Jongste Nichtje - onze jazzzangeres - heeft nog nooit van ‘Love me Tender’ van Elvis Presley gehoord maar ze zingt het zo mee. Zwager5 zegt dat hij ons optreden integraal heeft gefilmd. 

Zwager3 is geboren en getogen in Den Haag en zijn Haagse broers kondigen aan dat ze ‘O O De Haag’ van Harrie Jekkers gaan zingen. Maar zij raken helemaal de kluts kwijt en de tekst. Het is allemaal net een komische film over het Nederlands familieleven. Mooi om erbij te horen. 

Het UWV

Ik heb zo’n oerangst dat het me niet gaat lukken die formulieren voor het UWV goed in te vullen. De officiele UWV-intake was al afgelopen woensdag, maar omdat ik een weekje weg was mocht ik een weekje later.

Natuurlijk ben ik bang dat ik al mijn nummers niet kan vinden. En dat er papierwerk ontbreekt. Zodat ik geen geld krijg. Dat ze me weten te ontmaskeren als een oplichter terwijl ik al zoveel jaar zo hard werk. En dat ik dat niet kan aantonen.

Ten eerste doet mijn printer het niet. Drie weken geleden was ik nog bij de Inkjet-winkel, om mijn patronen te laten bijvullen maar nu krijg ik steeds meldingen dat er geen inkt in zit, en wil dientengevolge  het 3-in-1-apparaat ook niet meer scannen. En er moeten overal moeten kopietjes van bij. Er zit wel inkt in de patroon hoor, zegt dan man van de Inkjet-winkel. Maar omdat het een hervulling is herkent uw printer hem niet als zodanig. U moet minimaal 10 seconden op de gele knop drukken. Steeds weer als hij zegt dat er geen inkt in zit. Jaja, zeg ik, maar ik geloof er geen cent van.

Drie uur verder doet de printer het weer en heb ik de 7 UWV-pagina's ingevuld en een grote stapel kopieen klaar. Dat lucht op. Ik heb er maar een onscherpe foto van gemaakt. Want wat heeft u er allemaal mee te maken.

Wat waren we jong!

Margs zus heb ik foto's van Marg beloofd uit de fotoboeken van mijn leven. We hebben het er verder niet over gehad maar ik neem aan dat ze een serie gaan maken bij de uitvaart. Komen alle periodes uit haar leven wel goed in beeld? Ik wil óók graag die foto's van ons in tuinbroeken, zei Marg. 

Het rare is dat ik het zoeken en scannen niet verdrietig doe maar met enorm  veel plezier. Ik zit er enorm bij te glunderen. Wat een lang leven heb ik al achter de rug. Wat een periodes met diverse sociale kringen en werken en verkeringen en huizen en vriendinnen en schoonfamilies. Het zijn allemaal niet zulke mooie foto’s. Het waren andere tijden. Niet iedereen was almaar foto’s van zichzelf en elkaar aan het maken.

Af en toe loop ik met een fotoboek naar beneden, waar Bobby een maaltje aan het bereiden is met tonijn uit de haven van Bruinisse. Hij heeft nog nooit mijn foto’s gezien. Kijk Bobby!

En Zoef! daar gaan de foto’s met WeTransfer naar Margs Zus en Margs Nichtje.

Klokje

Ik wil nog even melding maken van het nieuws enige dagen geleden van het achterlopende ovenklokje. Dat zo’n onderwerp het NOS-Journaal haalt. Maar wij hadden het ook. Ik leef nogal op de klok en ‘s morgens is dat op het klokje van de oven. Blijkbaar doen veel mensen dat. En ineens kwamen ze overal te laat, terwijl ze ervan overtuigd waren op tijd vertrokken te zijn. Dat klokje liep ruim 5 minuten achter.

Het heeft te maken met de frequenties van het Europese lichtnet. Die zijn lager dan normaal omdat ik geloof een Balkanland niet voldoende stroom levert. 

Middelburg en/of Nieuw Haamstede

Eigenlijk wil ik alleen maar naar het strand. Maar het waait en regent en het is ijskoud. Maart roert zijn staart, zoals dat heet. Dus gaan we ook naar Middelburg, héén over de Zeelandbrug en terug langs Neeltje Jans. Eigenlijk wilden we ook nog naar Veere. En naar de vuurtoren van Burg Haamstede. Nieuw Haamstede heet het daar.

Het is de laatste dag alweer van het weekje weg. We hebben maar een fractie van Zeeland kunnen zien en ervaren. En dat was meer dan genoeg. Na Middelburg nog even kort naar het strand van Nieuw Haamstede en dan terug naar het eigen haardvuur.  Zeeland is zo bijzonder dat er in feite veel te veel keus is. Eén eiland is genoeg voor een week.

Meisje Emma

Gelezen: ‘Het boek van Emma’ van Emma Reyes. Ik kocht het bij boekhandel De Vries in Zierikzee. Emma Reyes was een Colombiaanse kunstenares die grote delen van haar volwassen  leven in Parijs woonde, maar opgroeide in de grootst mogelijke armoede in Colombia. Ze werd geboren in 1919 en stierf  in 2003 in Frankrijk. Haar moeder noemt ze mevrouw Maria. De eerste jaren leefde ze met mevrouw Maria en haar zusje Helena rond de vuilnisbelt. Sons heeft deze mevrouw Maria een minnaar en een winkeltje. Uiteindelijk laat die hen in de stek en komen ze terecht in een klooster waar ze ruim tien jaar als een soort slavin is in een klooster, waar 150 weesmeisjes keihard werkten voor de kost. Het boek is een verzameling brieven die de kunstenares in de jaren zeventig schreef aan een Colombiaanse historicus. Brieven met herinneringen van een vrouw aan een ongelofelijke jeugd. Met grote verwondering geschreven en oog voor detail.

Het is een heel mooi en schrijnend boek. Het verscheen in 2012 in Colombia en verovert nu langzaam de wereld. De herinneringen van een straatkind dat niet weet wat haar overkomt. Dat geen enkele macht en invloed heeft over wat er gebeurt. 

Er staat een kort nawoord in maar ik krijg wel erg behoefte aan meer context. Aan beelden van haar schilderijen. Aan een biografie/monografie van de kunstenaar. Hoe het verder met haar ging nadat ze het klooster ontvluchtte. Hoe ze alsnog leerde schrijven. Hoe ze kunstenares werd en een plek in de kunstenaarswereld verwierf en de groten der aarde ontmoette. 

Er is een Franstalige website over haar, maar liever wil ik een catalogus om haar werk bijeen te zien.

http://www.emma-reyes.com/pages/er-ecrivain/

https://www.vpro.nl/boeken/artikelen/vpro-gids/2018/februari/de-grimlach-van-een-kind.html?

Gemeentepolitiek

We rijden hier door het Zeeuwse land en zien steeds twee affiches: die van de Christen Unie en die van de SGP. ‘Fris en vertrouwd’, hoont Bobby, ‘hoe verzinnen ze het?’

Maar ja als je naar het SGP-affiche kijkt dan zie je het verschil. Dat zijn echt alleen maar stijle mannenbroeders. Die óók hun best doen in tijden van beeldcultuur. Dus de CU-ers proberen iets van die SGP-aanhang af te snoepen. Fris en vertrouwd.  

Er is hier ook een lokale partij met de naam Leefbaar Schouwen-Duiveland. Die werd in 2014 de grootste met 5 zetels. Daarna de VVD met 4. CDA 3, SGP 3, CU 2, SP 2, PvdA 2, D’66 1. D66 heeft dit jaar als pay off: ‘Voor een leefbaar Schouwen-Duiveland’.  

Bijna lente

Sinds twee weken geleden de mij volstrekt onbekende gepensioneerde kleuterjuf uit Buren me kapittelde wegens mijn tekentechniek teken ik niet meer op foto’s maar alleen nog direct uit de hand. Landschappen en gebouwen. Het aardige is dat de tekeningen sterker zijn geworden. Deze is gemaakt van een foto die ik maandag nam. De eerste bijna-lentedag op het strand van Westerschouwen.

Iets als lente, vraag ik aan Marg, dat zal je nu zeker wel worst wezen? Ik durf niet eens een narcisje mee te nemen. Hoopvol als de lente is. Elk jaar weer. Maar niet meer voor jou. Nou ja zegt ze, van bloemen houd ik nog steeds. Maar lente? 

Naar Den Bosch

Den Bosch is vanuit Brouwershaven ruim anderhalf uur.  En terug nog een half uur langer, wegens de files eregens daar te West-Brabant. 

Marg en ik houden handjes. Strelen elkaars haar. Ze krijgt weer haar. Haar boekje is klaar. Het is heel mooi. Ze geeft het me met de warme hand.  Op haar bureau bureau zie ik een print met een prachtige foto van ganzen en route. De print rust tegen de lijst waarin mij tekening van haar. Die foto os van Hani501, zegt Marg. 

Terug te Zeeland ben bel ik Hani501 maar. Sniffend en wel.

Het Zeeuwse landschap

Gekocht: het kunstboek Naar Zeeland! Schilders van het Zeeuwse landschap. Wat een heerlijk boek. Een uitnodiging om het landschap en het lucht helemaal te ondergaan. Later meer.

https://www.internetbode.nl/regio/middelburg/algemeen/116670/58-kunstenaars-boek-naar-zeeland

Museum

In de middag gaan we opnieuw naar Zierikzee. Zondag waren er immers de winkels dicht. Er is daar een mooie boekhandel en een mooie muziekwinkel en er is een Stadhuis Museum. Dat Museum geeft een mooie indruk van Schouwen door de eeuwen heen. Fascinerend is een gewas dat hier verbouwd werd  - ‘meekrap’ - waar uit de wortels een rode verfstof gewonnen werd die Zierikzee zo welvarend maakte. Wat ook nieuw voor mij is is dat vroeger de Oosterschelde de toegang tot Antwerpen vormde en niet - zoals nu - de Westerschelde. Dat verklaart het belang van Zierikzee ooit.

Er zijn momenteel ook drie tijdelijke tentoonstellingen: één over in zilver gevatte bijbels en één over een Zeeuwse kunstenares Victoria Kloek, dochter van de Zeeuwse schilder Joop Kloek. De tentoonstelling over haar werk heet ‘Tintelend Licht’. Het zijn allemaal abstracte doeken met weinig vorm en licht van kleur. De schilderijen van haar vader spreken me meer aan. Dat zijn speelse landschappen. En als derde tentoonstelling is er een serie schilderijen van ene Carine van Gorp over de watersnoodramp. Inspiratiebron: een fotoboek van twee Zierikzeese tantes uit 1953, van die kleine vierkante zwart-wit kiekjes. Opdat wij niet vergeten.

Daarna kuieren we wat langs winkels en door straatjes. De boekhandel (De Vries) is groot en breed gesorteerd. Bobby en ik kopen allebei drie boeken. Nu is het rustig, zeggen ze, maar straks gaat de Boekenweek los. Zes boeken om sluitingstijd: dat moet me een fijne afsluiting van de dag zijn.

Zierikzee lijkt me een heerlijke stad om te wonen. Er is niet eens hoogbouw. Ook hier zal het ‘s zomers stervensdruk zijn. Nu niet. De winkels gaan om 17.30 uur dicht. We eten sibtongetjes met garnalensaus in de Brasserie aan de Oude Haven. 

Dus als je vaststelt dat je niet hóeft te genieten, dan kun je ook best weer wèl genieten.

Freetown

Als we laat in de ochtend eindelijk wakker worden schijnt de zon. Vogels kwinkeleren. Het huisjespark is vrijwel leeg, alle gezinnetjes zijn vertrokken. Wat zullen we gaan doen? vragen we, maar bij alles wat we opperen heb ik eigenlijk geen zin. Kopje ochtendkoffie buiten in de middag-zon. We hebben een aardige tuin aan een vijver. Daar ga ik zitten lezen. Er komen een paar eenden schooien. En een meerkoetje. En twee kauwtjes. Zo is het leven goed.

Ik lees ‘Freetown’ van Otto de Kat - pseudoniem van Jan Geurt Gaarlandt - is een van mijn lievelingsauteurs. Het is een dun boek, maar rijk gelaagd, precies waar ik behoefte aan heb en wat ik aankan. Hoofdpersoon is Maria, een vrouw van 68. Zij is van slag omdat ze jaren voor een zwarte jongen uit Sierra Leone heeft gezorgd en die is met de noorderzon vertrokken. Nu zoekt ze contact met Vincent, een psycholoog en oude minnaar, die ze al negen jaar niet heeft gezien of gesproken. Vijf jaar hadden ze een verzengende geheime verliefdheid, maar de dagelijkse levens met de echtgenoten gingen uiteindeljk voor. Hij met zijn Elisabeth, zij met haar Maarten.

Hoe zo’n jonge vluchteling uit Sierra Leone met wie je nauwelijks een woord kunt wisselen voor haar het verschil kan maken. Hij was hun krantenbezorger. Hoe groot de leegte is als hij zomaar weer verdwijnt. Nadat jaren daarvoor Vincent zomaar verdween.

Meer is het een verhaal over die grote stiekeme liefde. Die beter maar niet kon. En de leegte daarna.

Wit op wit

Het lukt niet goed om een boek te lezen. Ik voel me een beetje huilerig. Alle kwesties die de afgelopen weken alle aandacht vergden zijn ineens ver weg. Het alle ballen in de lucht houden hoeft nu even niet. Ik heb Marg gevraagd of ik langs zal komen (Den Bosch is vanaf hier anderhalf ur rijden) maar ze antwoordt niet. Mijn afspraak met het UWV mocht uitgesteld. Ik zei wel steeds met een ijzeren optimisme: ‘Het komt allemaal goed’, maar we hebben mooi geen salaris gehad en zijn wel ontslagen. Het is ineens allemaal heel leeg.

Wel appen de Geschwister 10 maal daags vrolijk heen en weer over het aanstaande robijnen huwelijksfeest. Ze doen allemaal een instrument, begrijp ik: piano, altsax, altviool... ‘Moet ik dan in mijn eentje zingen? Dat trek ik niet!’ doe ik tobberig een duit in het zakje.

Het is hier mooi en leeg. Dat geeft alle ruimte aan het verdriet. We wandelen wat en koken wat en verder zit ik halve dagen te tekenen en te kleuren. Wit op wit. Of een kleurige mandala. Weer twee uur verder.

Als die energie op is lig ik op de telefoon series en documentaires te kijken. Zoals een over de ‘snelwegkerk’. Dat is een fenomeen langs de Duitse Autobahn. Op sommige parkeerplaatsen staat een kerkje. Mensen kunnen er kaarsjes branden, bidden, hun hart luchten in een schriftje. Ze zijn eenzaam. Ze hebben een geheim. Een contemplatief intiem moment in de gekte van de snelweg. Bewoners uit de buurt zorgen ervoor. Met alle toewijding in zich. De documentaire van Elsbeth Fraanje is in 2017 bekroond met een Gouden Kalf op het Nederlands Filmfestival. Zie https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2018/februari/snelwegkerk.html

 Kapelletjes mis ik wel in het oerprotestante Zeeland.

Westerschouwen

Vandaag gaan we naar de échte zee, de Noordzee, en wel bij Westerschouwen, onder Burg-Haamstede. Het is schitterend zonnig weer, de winter is voorbij, de lente gaat aanstonds komen. Ik had geen idee dat het hier in Zeeland zo buiten het seizoen zo leeg was.

In het cafeetje te Westerschouwen zitten wat Duitsers en Vlamingen. Apfelstrudel staat op het menu. Appeltaaart met Vanilla Sauce. Dat smikkelden we ook in Süd Tirol!

In het café  liggen diverse boeken over Schouwen. Wat een historische landkaarten zijn er van dit gebied. Door de eeuwen heen. De eilanden ogen in de monding van de delta van de grote rivieren en de Noordzee. De golven beukten erop. Elke zoveel jaar waren de contouren van de Zeeuwse eilanden natuurlijk weer anders. Sloeg er weer een dorp of een eiland weg, slibde er elders weer land aan. Het oude Westerschouwen is er ook niet meer. Je schijnt er al en toe stukjes van terug te kunnen vinden in het strand.

Laangs diek

Als ik deze foto naar Marg stuur peins ik over mijn liefde voor dit soort lege landschappen. Langs de dijk. Waar komt die van?

Raar besef dat we zoveel gelopen hebben en nu nooit meer zullen lopen. Als je einde nadert zul je nooit meer discussiëren over: ik houd meer dan de Ardennen dan van Zeeland. Of andersom. Omdat je überhaupt niet meer naar buiten kan. Omdat dit het was.

Waarom zo graag samen ‘laangs diek’. Van de landschappen uit mijn jonge jaren (op de grens van de Hondsrug en de veenkoloniën (richting Bargercompascuum, Klazienaveen en Zwartemeer) kan het niet komen. Met Marg liep ik uren rond Baflo, of langs het Van Starkenborgkanaal, of bij Roggebotsluis, en soms hogerop naar de dijk met de Waddenzee, de Waddenkant bij Schier. Rechtdoor, voor  je uitkijken, en praten.

Er zijn meer van die plekken: de dijk bij Den Helder, de pier van IJmuiden, de Noorder-IJdijk, de dijk langs het Amsterdam Rijnkanaal... al die lange rechte waterkeringen heb ik altijd prachtig gevonden. Meditatief. Geen impulsen dan de lucht, het water, de lijnen, de grijzen, de briesjes, de vogels. Urenlang.

Zierikzee

We gaan naar Zierikzee. We zijn het helemaal eens en hebben er allebei zin in. Maar zelfs dan kun je alweer geheel verschillende verwachtingen hebben. Ik heb namelijk zin in de wandeling vanuit Zierikzee naar de Oosterschelde met uitzicht op de Zeelandbrug, en Bobby wil alle monumenten in de stad zien. Ja maar ik dacht... Ja maar ík dacht... Nou ja we doen van beide verwachtingen een beetje. En we gaan nog een keer als de winkels open zijn.

Ik vind het allemachtig prachtig, al die leegte. Die kilometers lange brug in de verte. Je kunt maar een heel klein beetje voorstellen hoe woest het hier was vóór de Deltawerken. Door de eeuwen heen verdronken er voortdurend stukken eiland en dorpen. 

Op de punt van het havenhoofd (op het plaatje nummertje 2) zien we vier bruinvissen en zelfs kun je ze hóren.

Stadhuis

De eerste dag van het weekje is voorbij. Het bestond uit uitslapen, brunchen, over de dijk naar Brouwershaven lopen, verbazen over de heerlijke menselijke maat van zo’n stadje, een broodje kibbeling eten, weer terug, in bad weer warm worden, stamppot andijvie maken en eten en allemaal bakkesen dicht. 

Ik weet eigenlijk erg weinig van Zeeland. Dit stadje dateert uit de 15e eeuw. Zierikzee, een eindje verderop, is nog twee eeuwen ouder. Was ooit heel belangrijk. Er is een prachtig stadhuisje, een standbeeld van Jacob Cats, er staat een krankzinnig grote kerk, de Grote Kerk, die van binnen heel mooi schijnt te zijn en een beroemd orgel heeft, maar nauwelijks tot niet meer in gebruik is. Qua geloofsrichting zitten we midden in de Biblebelt. Bij de bordjes die verwijzen naar toeristische trekpleisters staat ook een bordje ‘vrijgemaakte kerk’.

In een bushokje lees ik een pamflet met de oproep om vooral toch links te stemmen als je niet wilt dat het hele eiland volgebouwd wordt met huisjesparken.

‘s Avonds bij het knappend haardvuur maak ik deze tekening. Leuk toch, dat urban sketching. Het is allemaal een beetje schots en scheef geworden, zo uit de losse hand, maar dat is dan maar charmant.

Voetstapjes in de sneeuw

We zijn in een huisje in Zeeland. Het sneeuwt in Zeeland. Het is helemaal wit. Vooraf hadden we hele discussies. Booby wil altijd naar over de grens, met als argument dat hij niet naar Albert Heijn wil waar de caissière vraagt: Heeft u ook een bonuskaart? 

Ik wil niet twee keer 6 uur in de auto voor slechts een weekje weg. En nu met Marg zo ziek wilde ik het land niet uit. En graag naar zee. Naar een Duits Waddeneiland, oppert Bobby dan. Een Nederlands huisje hebben nog nog nooit gedaan, behalve dan Markelo.

Nu heeft hij mij mijn zin gegeven en zitten we ergens tussen Scharendijke en Brouwershaven. Ik heb daar jeugdherinneringen. In mijn lagere school-tijd gingen we diverse malen met de auto op vakantie naar Zeeland. Ik herinner me een huis aan een dijk bij Scharendijke. Het was nog niet zo héél lang na de Watersnoodramp, en die zat gebeiteld in het collectieve geheugen. In elk geval het mijne. Al snap ik niet zo goed hoe dat kan in een tijd nog zonder tv. We hadden er een indrukwekkend zwart-wit-fotoboek over. Maar ik kon in dat huis onder de dijk bij Scharendijke niet slapen van angst voor weer een dijkdoorbraak. 

Die Zeeuwse vakanties werden geheel ingekleurd door Vati’s liefde voor kerkorgels. Bij elke kerk ging hij op zoek naar de koster en vroeg hij of hij op het orgel mocht spelen. En zijn moeder-de-vrouw en zes kinderen moesten mee. Allemaal. Altijd. Wat haatte ik dat. Ook dat lange lange eind van Emmen naar Zeeland met 8 personen in een Opel Kadett. Toen is dat: ik-wil-alleen-nog-doen-wat-ík-wil begonnen. Bobby denk dat ik hier aan traumaverwerking wil doen. Maar dat is niet zo. Ik hou van Zeeland. 

Vooralsnog zijn we alleen nog maar gearriveerd. We hebben een lekker visje gegeten en in één avond er onze tas met eigen haardhout doorheen gejast. En toen we gingen slapen was het helemaal ondergesneeuwd.

Natuur

In de opmaat naar de komende Boekenweek met als thema 'natuur' hebben we een special gemaakt over natuurboeken. Boekenvakkers over hun natuurboeken. Met prachtige foto's weer van Hani501. Wat is dat toch altijd weer leuk om te doen. U kunt allemaal gratis en voor niets meekijken.  http://special.boekblad.nl/special-natuurboeken

Het komt allemaal... (heus wel weer goed)

Ik krijg maar heel weinig mee van de ijskoorts in den lande. Misschien denkt u; wat is er toch bij haar aan de hand? Er hangt iets in de lucht. Dat heeft u dan goed aangevoeld. Dat is ook zo. 

Deze week is de firma waar ik in dienst ben in staat van faillissement verklaard. Daar is weken gedoe en stress aan vooraf gegaan, weken waarin naar ‘oplossingen’ werd gezocht en ik te maken kreeg met heel erg gefrustreerder en steeds woedender freelancers die maanden geen geld hadden gehad. Best grote bedragen. Die waren in staking. Dus deden Mandy en ik alles wat we konden doen met zijn tweetjes. En crisismanagement. Terwijl we elk ook nog onze ziekenhuisbezoeken hadden. Jullie blad is het probleem niet, zeiden ze steeds. Daar vinden we wel een koper voor. Maar die kwam niet. 

Nu liggen 'we' bij de curator. We hebben twee jonge advocaten (v) als curator. Ze kwamen vandaag op bezoek om ons te informeren. Er zijn maar liefst zes gegadigden om ons over te nemen, horen we. Maar daar gaat wel wat tijd overheen. Eerst moeten wij dus naar het UWV voor de afgelopen maand salaris. Want dat hebben wij niet gehad. En de volgende maand. Dat heet de loongarantieregeling.

Mandy en ik zeiden de afgelopen horrorweken tegen elkaar: Maar onze digitale special (ditmaal over natuurboeken) die gaan we wel maken hoor, hoe dan ook, dat vinden we veel te leuk. En Hani501 zei: Ik doe mee. And we did it. Tussen de bedrijven door. Morgen gaat-ie uit, de wereld in.

Als ik eindelijk thuis kom zegt Bobby: 'Kom Lucie Theodora, we gaan lekker naar de Griek.' Lekker door de vrieskou lopen. Lekker souvlaki eten. Lekker glaasje retsina drinken. En dan lekker voor de houtkachel. Het is haast een feestje.

Kolam

Ik wil wel tekenen, maar ik heb geen idee wat. In dat geval doet de oefening in kolams, een Indiase mandala goede dienst. Dit lijkt trouwens helemaal niet op wat die Indiase vrouwen doen, als ze op hun stoepje een kolam maken. De les die ik kreeg in kolams ooit zelf was al een vrije improvisatie, en ik probeer het nu nog wat wilder, minder schools.