Op sommige terreinen van het leven heb ik een soort ontwijkgedrag. Een daarvan betreft zakelijke post. Daarin sta ik niet alleen, het fenomeen wordt ‘post-angst’ genoemd. Angst om de post open te doen. De post al dan niet geopend op een stapel of in een la leggen die almaar hoger wordt.
Soms komen er ‘herinneringen’, dat je nu écht moet betalen of antwoorden. Deze ‘post-angst’ probeer ik al decennia te beheersen met ordnen. Ik koop er speciaal bijzondere ordners voor. Het is het streven dat ik wekelijks de post bijhoud en verwerk. Ook al weet ik niet altijd wat er precies in de brief staat, ik weet wel waar ik hem kan vinden. En als ik de stapels niet bijhoud, dan móet het tussen Kerst en Oud&Nieuw. Afgelopen Kerst heb ik ook dit ordnen overgeslagen.
Met de digitalisering van de zakelijke post wordt het ordnen lastiger. Veel post komt je niet eens meer onder ogen, laat staan dat je de brieven in een ordner kunt stoppen. Zoals onlangs met de zorgverzekering die geen facturen meer stuurt maar dan ineens wel dreigbrieven, zodat je je factuur van schrik twee keer betaalt.
Jaren terug las ik er een roman over: Het boek Ont van Anton Valens. Hij heeft een zelfhulpgroepje met mannen met post-angst. Heerlijk gejeuzel. Het is echt een fenomeen. Ik schaam me er natuurlijk over. Dat ik niet volwassener ben.
Dit ter inleiding. Bij mij was er afgelopen november een brief bezorgd van Aegon. Hij ging over een x-bedrag aan prepensioen van een oude werkgever. Dat geld kon ik nú krijgen, maar ook uitstellen tot later. Prepensioen? Uit de tijd dat je op je 60e met de VUT kon. A long long time ago. Vaak is het bij zakelijke post zo dat als je niets doet dat er iets gedaan wórdt, maar zo niet hier niet nu. Ik móet mijn keuze terugsturen wil ik dat geld ooit krijgen. Die brief is kwijt. Ik kan hem niet meer vinden. Ook niet de herinnering. De stapel zit vol brieven over verzekeringen en pensioenen, vanwege de vele verschillende werkgevers door de jaren heen, en wordt nu gedomineerd door nieuwe stapels documenten van de curator, het UWW en Vodafone. Beetje benauwend. Als er iets mis gaat is het immers mijn eigen schuld.
Ooit uit het boek Simplify Your Life leerde ik dat je om gelukkiger te worden vooral moet opruimen en als eerste je (financiële) administratie. Nu alles in het leven toch al op zijn kop staat ga ik maar eens een zondagmiddag ordnen en stapels wegwerken. En de brief terugvinden. En de knoop doorhakken dat mij dat ‘prepensioentje’ pas bij mijn AOW-gerechtigde leeftijd uitgekeerd gaat worden. Dat is pas over zeven jaar.
Tot slot even wat googelen over het fenomeen post-angst. Een psycholoog in de Linda vindt het allemaal gezeur. Men moet zich gewoon een beetje vermannen en disciplineren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten