Ik sta strak van de opwinding. Daarover wellicht morgen meer. Om te troosten kookt Bobby een heel lekker Zuid-Amerikaans hapje. Ik geef als wens ‘garnalen’ op en laat me verrassen. Nog twee telefoontjes en dan kalmeren.
Ik heb dit jaar nog helemaal geen paasgevoel. Ook al is vanavond de Passie in de Bijlmer. Laten we een Stabat Mater luisteren, stelt Bobby voor. We hebben meer dan tien Stabat Mater-versies en -uitvoeringen in huis. Ooit kocht ik een box met 10 Stabat-cd’s van Trouw en Bobby heeft ook nog heel wat. Ik wil liefst mijn oudste 'Stabat Mater' van Pergolesi, een uitgave uit 1987 van Hyperion. Die kan ik dromen.
Deze uitvoering heb ik al heel lang. Het is mijn oer-uitvoering. Ooit draaide ik hem een hele dag lang. een paar dagen na de begrafenis van Vati. Ik lag op de witwollen vloerbedekking aan de Couhornerhoek en de tranen stroomden me over de wangen. Na de begrafenis had ik eerst een paar dagen gewoon weer gewerkt maar na een paar dagen begon ik ineens onstuitbaar te huilen als tamelijk onbekende collega’s me condoleerden. Dat vond ik nu ook weer niet de bedoeling. De directeur van toen was bang dat ik me langdurig ziek zou melden. Nee, hadden de collega’s hem gerustgesteld. Zo is ze niet. Vier keer Stabat Mater achtereen was heel louterend.
Dat is nu 24 jaar geleden. Toen ik dinsdag voor de zekerheid maar alvast een WW-aanvraag ging indienen zag ik dat ze me van overheidswege een arbeidsverleden van 43 jaar toeberekend hebben. Ik heb het gevoel dat mijn werkend bestaan rond mijn 30e begon. Wat deed ik voor werk op mijn 17e? Vakantiewerk in fabriek Leo, die medicijnen en hondenvoer verkocht. De vader van mijn buurmeisjes was daar administrateur. Tegenwoordig heeft dat waarschijnlijk hoofd finance.
Na Pergolesi doen we ook nog Bobby’s ‘Stabat Mater’ van Vivaldi, een van zijn eerste cd’s, een Hongaarse uitvoering. Wat zijn we toch highbrow.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten