Ik moet maar gauw wat nieuwe ordners kopen om het nieuwe papierwerk een plek te geven. Elk ding geeft meteen een heel dossier. Dossier UWV, dossier Vodafone. Wat volgt?
Eenmaal thuis van het UWV (de beoordeling van de aanvraag voor de loongarantieregeling gaat 4 weken duren) zoek ik contact met de curator. Zij had toch beloofd dat ik mijn 06-nummer kon behouden. Per omgaande mailt zij formulieren van Vodafone. Ik vind het ingewikkelde materie en ga Vodafone Klantenservice maar eens bellen. Via een omslachtig keuzemenu en diverse helpdeskmedewerkers kom ik terecht bij de afdeling Special Credits, waar ze alles weten van faillisementen.
Het blijkt een abonnement van 50 euro per maand. Best duur. Dat kan ik overnemen (als de curator toestemming geeft) en dan kan ik daarna per maand het abonnement wijzigen. Maar ik wil gewoon een sim only, zeg ik, want ik heb al een toestel. Dan moet de curator toestemming geven dat het toestel nu van mij is. Want het is betaald door de zaak, en nu dus van de curator..
Ik moet loslaten, want Bobby heeft afscheidsfeestje van zijn werk. En op de achtergrond zoemt: Marg heeft nog 24 uur. Ik krijg een gedicht toegestuurd van een oude Ex van Marg over dit laatste etmaal. En liefde die blijft. Ja, dat is er óók nog. Wat is er in het leven nu helemaal belangrijk, Lucie Theodora? Laat los die telefoon! En laat Marg los. Van die wijsheden.
Licht geobsedeerd arriveer ik op het afscheidsfeestje. Ik heb me voorgenomen de hele avond te glimlachen en niet steeds over mijn hang ups te praten. Bobby krijgt mooie speeches want hij was/is zeer geliefd. Volstrekt vreemde oudere dames en heerschappen zeggen vriendelijk tegen mij: ‘Wat fijn dat hij een vrouw achter zich heeft!’ ‘Wat fijn dat hij het straks in zijn nieuwe baan waarschijnlijk wat minder druk heeft. Dat je hem wat meer thuis zult hebben.’ Huh? ‘O, werk je nog?’ Eh...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten