Het lukt niet goed om een boek te lezen. Ik voel me een beetje huilerig. Alle kwesties die de afgelopen weken alle aandacht vergden zijn ineens ver weg. Het alle ballen in de lucht houden hoeft nu even niet. Ik heb Marg gevraagd of ik langs zal komen (Den Bosch is vanaf hier anderhalf ur rijden) maar ze antwoordt niet. Mijn afspraak met het UWV mocht uitgesteld. Ik zei wel steeds met een ijzeren optimisme: ‘Het komt allemaal goed’, maar we hebben mooi geen salaris gehad en zijn wel ontslagen. Het is ineens allemaal heel leeg.
Wel appen de Geschwister 10 maal daags vrolijk heen en weer over het aanstaande robijnen huwelijksfeest. Ze doen allemaal een instrument, begrijp ik: piano, altsax, altviool... ‘Moet ik dan in mijn eentje zingen? Dat trek ik niet!’ doe ik tobberig een duit in het zakje.
Het is hier mooi en leeg. Dat geeft alle ruimte aan het verdriet. We wandelen wat en koken wat en verder zit ik halve dagen te tekenen en te kleuren. Wit op wit. Of een kleurige mandala. Weer twee uur verder.
Als die energie op is lig ik op de telefoon series en documentaires te kijken. Zoals een over de ‘snelwegkerk’. Dat is een fenomeen langs de Duitse Autobahn. Op sommige parkeerplaatsen staat een kerkje. Mensen kunnen er kaarsjes branden, bidden, hun hart luchten in een schriftje. Ze zijn eenzaam. Ze hebben een geheim. Een contemplatief intiem moment in de gekte van de snelweg. Bewoners uit de buurt zorgen ervoor. Met alle toewijding in zich. De documentaire van Elsbeth Fraanje is in 2017 bekroond met een Gouden Kalf op het Nederlands Filmfestival. Zie https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2018/februari/snelwegkerk.html
Kapelletjes mis ik wel in het oerprotestante Zeeland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten