Pauw pauw

Hé, een pauw in ons parkje! Sterker nog: twéé pauwen. Maar twee tekenen is even teveel werk, want ik moet nog boodschappen-halen-het-is-soms-geen-pretje. 

Boedel

Deze Hemelvaart zijn we naar Maassluis om de dingen uit Schoonmama’s huis die we enigszins waardevol achten naar Utrecht en Leusden te verslepen. De vier kleinkinderen, nu nog op studentenkamers, gaan over enige tijd waarschijnlijk een echt huishouden beginnen en dan kunnen ze wel een magnetron, wasmachine, boekenkasten, ladekastjes, boeken, etcetera gebruiken. 

Wij zelf nemen Schoonmama’s borden. Diepe, platte en ontbijt. En Bobby neemt natuurlijk nog wat meer. Boeken en cd’s. Ik wil Schoonmama’s zes miniatuurschilderijtjes wel. Ik weet niet waar ze moeten hangen maar ze zijn zo lief.

Eigenlijk vind ik zo’n dag een nachtmerrie. Zoveel spullen die zonder liefhebbende verzamelaar tot troep verworden. Zeker voor mij, want ik heb die jeugdherinneringen niet. Ik ga maar wat wandelen, doe afscheid van Maassluis. Langs de Nieuwe Waterweg, langs de begraafplaats. De grafsteen is nog niet klaar. De linten van het afscheidsboeket liggen in een knoedeltje. Ik leg ze maar even weer recht.

Regenjas

Had mijn kobaltblauwe Patagonia-wandelregenjas uitgeleend aan een van de koorleden, die in haar eentje een fietstocht van een week met tent ging maken vanaf Parijs Frankrijk in. Ze ging naar het huis van Ravel. Vorige week stuurde ze foto’s van een totaal verregende tocht, een hoosbui van uren had ze gehad en de jas was helemaal niet waterdicht gebleken. Tot op het bot doorweekt was ze geweest. 

Bij terugkomst appte ze of ze de jas zou wassen, ‘met een special veilig wasmiddel’. ‘Eh, eh, nou doe maar’, zei ik zonder me te verdiepen, en nu heb ik hem terug. Helemaal slap en zeker niet waterafstotend meer. 

Die jas heb ik al 20 jaar. Was heel duur ooit toen ik m kocht. De kwaliteit stráálde je tegemoet. Ik draag hem eigenlijk hem nauwelijks. Wat nu? Naar de stomerij brengen voor een behandeling à €16,50? Zelf een fles Middel kopen en in de tuin gaan spritzen? Haar dat in rekening brengen? Fiftyfifty? Zo zijn er altijd weer nieuwe vraagstukken.

'You can learn to be an artist'

De zwarte map is klaar en ingedeeld: alle nummers netjes op volgorde. Straks Generale Repetitie. Sommige nummers - realiseer ik me nu - hebben we al tijden niet gezongen. En omdat ik vorige week verstek heb laten gaan... en niet alleen ik, er waren er vorige week maar zeven. Luister naar dit lied. 'Children you are not in tune / try harder with your singing / difficult it may be / but with practice and repeating / you can learn to be a artist.

Ik geloof dat ik er wat zwaarder aan til dan de rest. De Generale gaat vrij losjes. Ik hoop en verwacht op een discipline-ronde waarin we gedrild worden tot een gedisciplineerde koor, maar het voornaamste is dat we leren óver de dirigente heen te zingen naar de mensen toe. De dirigente speelt normaal de piano om ons te begeleiden, nu heeft ze een bevriend pianiste gevraagd te begeleiden en dirigeert ze echt. Maar de meeste dames kijken helemaal niet en zingen gewoon straf hun eigen tempo. Lacrimoso (Mozart) wordt van het repertoire geschrapt.

De rest doet er na afloop luchtig over. Ze vinden het geen echt optreden omdat het in een zorgcentrum is. 

Verder is het een topavond qua gezelligheid. Bij ‘Fernando en Alfredo’ beginnen een paar - waaronder ik- spontaan te dansen. ‘We zijn dames van vijftig die zich gedragen als pubers’, giechelt Ines. En nodigt me uit voor de volgende avond 40UP.

‘Relax!’

Al een week krijg ik dagelijks berichten in de Berichtenbox van het UWV.  Vaak meerdere. Ze hebben me gevonden. Een competentietest, een training Succesvol Solliteren, een gesprek, nog een gesprek, een dag voor potentiële chauffeurs in het personenvervoer... 

Vandaag heb ik een eerste gesprek met ene T. Seuns over de competentietest die ik moet gaan doen. Ik sta toch een beetje schrap, merk ik. Beetje wantrouwig. En hoe aardiger en begripvoller de persoon tegenover me, hoe erger, want dan voel ik me er achteraf helemaal ingeluisd. Als ik het rapportje na afloop lees.

Deze meneer (ik heb hem even gegoogeld) is zelf 63 en werkte bij De Nederlandse Bank toen hij ontslagen werd. 2011. Nu verzorgt hij dus trainingen voor het UWV. Hij is héél aardig. Het is wel zo dat deze mensen die je toegewezen krijgt nooit vragen wie je bent, wat je doet, wat je geprobeerd hebt en hoe het met je gaat - dat zou wel eens fijn zijn - maar dat ze je in hun systemen en trajecten duwen. Dus omstandig legt hij mij uit hoe betrouwbaar de test is die ik ga doen. Dat het bureau in kwestie bij de tweede aanbesteding weer als eerste uit de race kwam. ‘Waarom moet ik eigenlijk die test’, zeg ik. ‘Relax’, zegt hij om de haverklap. Om mij op mijn gemak te stellen.

Nu heb ik een linkje naar de test. Over twee weken is er een rapportje en dan gaat hij mij dat uitleggen. 

Maar die mailtjes die ik krijg dat ik chauffeur kan worden? Gaat die test ook in die richting wijzen? Nee, dat zijn búlkmailtjes, legt hij uit. Die worden aan iedereen gestuurd. Die moet ik naast mij neerleggen. Maar misschien moet ik maar chauffeur worden, zeg ik. Als mijn WW voorbij is. Nee, zegt hij. Hij dacht meer aan beleidsmedewerker. Of commissariaatsmedewerker. Maar eerst de Competentietest en de training Succesvol Solliciteren.

Kunststukje

Het is toch gelukt, het stuk over de Koreaanse kunstenaar Do Ho Suh. De tentoonstelling in Museum Voorlinden waar ik afgelopen donderdag was en die ik niet helemaal uitgezien had, omdat ik afgeleid werd door onder andere een andere even adembenemende tentoonstelling. Maar gelukkig had Mirjam met wie ik was er ook over geblogd en stond zij mij toe een paar fragmenten uit haar blog te processen. Zwaze vindt het mijn beste stuk ooit. Oef.

Indachtig mijn Neef uit Duitsland die af en toe als hij wérkelijk niets beters te doen weet wel eens mijn blog gaat lezen en dan afhaakt omdat het zoveel over kunst gaat aarzel ik nog het te plaatsen. Vindt hij dan stukjes over Familiedag-boodschappen halen of dames-gymnastiek wél leuk? Hij wil natuurlijk het liefst over de familie lezen. Zo heeft iedereen zijn of haar hang up.

Het biedt aanleiding om te mijmeren over het fenomeen 'thuis'. Thuizen. De thuizen-des-levens. Het eerste thuis het tweede thuis de eerste studentenkamer, de tweede studentenkamer. Het eerste eigen appartement. Het eerste benedenhuis. En nu dan weer te Zuilen. Hoe gedetailleerd weet je die huizen nog. En dan: hoeveel mensen hebben dat níet? Een thuis. 

Het stuk op Museumkijker:

Gymn

Drie weken ben ik al niet naar de Gymfit geweest vanwege de gekneusde rib. Of vier. Het moet er maar weer eens van komen. Vandaag zit er op een bankje een vrouw van in de dertig met twee dochtertjes van zo’n zeven en vijf. Ze kijken naar hun moeder en de rest van de dames. De bijzonder soepele meisjes moeten heel erg giechelen om de gymnastische oefeningen van de stijve dames en beginnen ons steeds meer te plagen met hun spagaten en bruggetjes. 

Bij de buikspieroefeningen op de grond (waar ik nog maar niet aan meedoe) gaan de wichtjes op een matje naast hun oma liggen meedoen. Het ziet er allemaal heel lief en vertrouwd uit. Ik kan me het allemaal niet voorstellen met wijlen mijn oma.

Boodschappen halen

Ik heb een zwarte ringband nodig voor het optreden van volgende week. Ik gebruik een knalroze en dat is wel leuk, maar op de Bühne staat dat niet. Dus ik naar de Read Shop in ons winkelcentrum, maar die hebben alleen lichtroze, paars en aqua mappen. Strange. Voor een zwarte map zou ik naar de Action gaan, adviseert de verkoopster. 

Met smart denk ik terug aan V&D. Ik heb het best vaak met mensen over V&D, hoe we die missen. Enfin, ik fiets nog even naar de Hema op de Straatweg: ook niet. Die Hema is gehalveerd, of ik haal ‘m door de war met de Hema aan de Middenweg in Amsterdam.

Ook heb ik een klein taakje op me genomen: een beetje maar niet al te feestelijke tafelkleedjes voor de Familiedag, want de aankleding van de door ons gehuurde feestzaal is wat karig. Nu heb ik al op internet gezocht, en daar vind ik rollen felgekleurde uni-rollen. Hardroze, lichtgroen, lime, geel, etcetera. Zou kunnen, maar die kleuren zijn wel erg fel. En eigenlijk wil ik niet alle eenvoudige boodschapjes via internet doen? Dit vraagstuk nemen we dus ook mee naar de grote Hema in de binnenstad. 

Daar is de keuze ietwat groter en scoor ik een wat slappe zwarte ringband. Niet helemaal wat ik wil, ik zie hem zo al stuk gaan tijdens ons optreden, maar ik heb tenminste wat. De afdeling feesttafellakens is hier onverwacht groot maar vooral gericht op meisjesverjaardagsfeestjes. Wij hebben maar gewoon familiedag. De denkrichting is meestal: doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg. Met welke zal ik aankomen? 

Zachtjes tikt de regen

De hele dag zit ik te urmen of en wanneer ik zal gaan gieteren. De tuin voor, de tuin achter, de moestuinbakken, de nieuwe aanplant in het bloemenlint, de geveltuin en de moestuin in Oud-Zuilen. Het meeste doe ik met gieters uit de vijver, per avond zo'n zeg 16 gieters, acht keer de trappen af en de straat over. Pff. Ik probeer het maar als mijn dagelijkse gymnastiek te zien, maar vandaag heb ik helemaal geen zin, en misschien komt er regen. Maar de weersvoorspellingen zijn onbetrouwbaar en het is allemaal zo kurk en kurkdroog. En dan gaat het bij mij om maar enkele luttele vierkante meters. 

De aarde smacht naar water. Net als ik tegen negenen moed heb verzameld om nog net voor het donker her en der te gaan gieteren blijkt het te regenen. Door mijn gedeeltelijke slechthorendheid hoor ik de regen niet tikken op het zolderraam.

Jonge rode kool

Rode kool is moeilijk om te kweken, zeggen ze. Ik heb ze nog maar in de potjes op de plank tegen de zonnigste schutting in de achtertuin. Ze moeten binnenkort ergens de grond in. Genieten heb ik nu alvast gedaan van de dansende vormen, de kleuren en het licht.

Community building

Studenten (de beleidsmakers in de dop) op het gebied van duurzaam groen en community building weten ons goed te vinden. Dankzij de Facebookpagina  zijn wij immers enorm 3.0 en vindbaar en leuk. De een na de andere student bedenkt een scriptie over de samenwerking tussen de gemeente en ons ‘burgers’. Ik ben het eerlijk gezegd al aardig zat, en zeg dan nee bij weer een verzoek om een interview, maar Jeroen is veel aardiger en zegt dan: kom zaterdag maar. Dan gaan we planten planten.

We hebben 800 plantjes gekregen van de gemeente om in het ‘bloemenlint’ een aantal hoger pollen te maken. Die gaan vanochtend in de grond. We hebben huis aan huis een brief verspreid met het verzoek of mensen willen helpen zaterdag van 09.30 tot 11.30 uur. Maar we hebben geen idee of er wel iemand komt. Maar ja, er komen mensen! Geweldig. Twee medewerkers van de gemeente boren gaten en wij bewoners pleuren die 800 plantjes erin en dan goed aandrukken. De aannemer belooft dat iemand maandag komt sproeien, want de aarde is kurk- en kurkdroog.

En daar lopen dan die twee Engelstalige studentes tussendoor vragen te stellen over community building.  ‘Moet dat nú?’ vraag ik licht geïrriteerd. ‘We zijn aan het werk!’ Maar dan begrijp ik dat Jeroen ze uitgenodigd heeft om mee te komen werken en onderwijl wat vragen te stellen. Nee natuurlijk hebben we geen beleidsdoelstellingen als community building geformuleerd. We doen maar wat. We willen dat het hier leuker wordt en ja, de mensen reageren erop. Het wordt hier gezelliger in het park. Vroeger groetten we elkaar ook wel op straat, maar met de moestuinbakjen en het biebje hebben we een onderwerp op een gesprekje over te beginnen. Ik geloof niet dat ze vakjes hebben om mijn antwoorden in aan te kruisen.

Maar ze vinden ons het állerleukste groenproject van Utrecht. Dat zijn we natuurlijk ook. En mogen ze me nog e-mailen als ze nog meer vragen hebben? Ja dat mag. En ik zet de ene kan koffie na de andere, voor het moed indrinken vooraf en de afterparty in onze voortuin. Met couque bastogne.

Zelfscan

Het was maanden geleden al aangekondigd en de caissières houden hun hart vast over hun toekomst: onze AH gaat beginnen met zelfscanners. Afgelopen woensdag zijn ze in de buurt-AH ingebouwd en donderdagmiddag ging de winkel weer open. Ik houd echt van de caissières en ik vind dat zelfscannen maar niets, en bovendien voorzie ik dat er bij mij en zelfscannen vast van alles mis gaat. 

Dus ik gisteren een pak wc-papier zelfscannen. Eén product denk ik, om te oefenen. Er staat een gehoofddoekt meisje bij om het me uit te leggen. Barcode van het artikel scannen, bliep, barcode bonuskaart, bliep, contactloos betalen, bliep,  bonnetje, bliep. Met dat bonnetje (ook weer met barcode) kun je door het poortje weer naar buiten. Op het scherm van de zelfscanners staat de waarschuwing: u kunt gecontroleerd worden. Beetje dreigend.

Aan het meisje vraag ik voor wie ze dit zelfscannen invoeren: voor de klanten, voor de medewerkers of coor de winstmaximalisatie? Ze zegt eerlijk: Wíj zijn er niet blij mee. En ze bedoelt de caissières natuurlijk. Volgens haar zijn er wel klanten die het fijn vinden om rijen bij de kassa te vermijden. Er zijn acht zelfscanners gekomen, en er zijn nog vier kassa’s over, van de oorspronkelijke acht. Dus eigenlijk zijn er nu twaalf kassa’s. De caissières mogen voorlopig blijven, heeft Bobby van één van hen gehoord.

Vandaag voer ik de druk wat op en ga ik vier dingen kopen. De rijen voor de vier overgebleven gewone kassa’s zijn lang, en er staan mensen met volle karren, en bij de zelfscanners is plek te over. Vooruit dan maar weer. Ik vind het een onhandig klein tafeltjes op het moment dat je veel boodschappen hebt. Onder meer heb ik twee paprika’s (aanbieding: twee voor de prijs van één) zelfscannen. Ik scan één paprika, €0,99, en de andere drie artikelen. Onmiddellijk staat er een meisje achter mij in mijn nek te sissen: ‘Mevrouw, u heeft twéé paprika’s, dus u moet twéé paprika’s scannen!’ Alsof ik een halve crimineel ben. Het is toch twee voor de prijs van één, zeg ik. ‘Dan nog moet u er twéé scannen’, zegt ze bozig. En ze gaat al mijn artikelen uit het systeem halen en opnieuw scannen. 

Ze mogen die meisjes nog wel leren een beetje vriendelijk tegen de mensen te praten. Anders gaan de mensen naar een andere supermarkt.

O holde Kunst

Met Mirjam ga ik naar Museum Voorlinden in Wassenaar. Zij is daar nog nooit geweest en ik geef er graag hoog over op. De mei-zon schijnt helder, het is een prachtige dag. Ze is zo onder de indruk als ik gehoopt had en omdat ze zo geniet is het voor mij dubbelop genieten. Het is haast net zo’n paradijs ook het klooster Casella eerder deze week, al blinkt dat uit in eenvoud en is dit een groot luxe landgoed met een schitterend museum en een prachtig park. Een geschenk aan de wereld en aan jezelf... Omdat de Museumjaarkaart er niet geldig is en de entree € 17,50 bedraagt is het er niet overladen druk met Museumjaarkaarthouders. 

Er is iets stoms gebeurd. Ik ging voor de tentoonstelling van de Koreaanse kunstenaar Do Ho Suh, waar ik diverse artikelen over had gelezen. Zijn thema is ‘thuis’, hij verbeeldt de ruimtes waar hij in zijn leven gewoond heeft. De werken met gekleurd gaasdoek zijn het meest afgebeeld bij de artikelen, maar hij maakt ook gebruik van andere materialen.

Er zijn meerdere exposities die fascinerend zijn en als ik uit de expositie can Do Ho Suh stap sta ik midden in die van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama die ik minstens zo intrigerend vind. 

In de auto terug naar huis vraag ik Mirjam wat ze van Do Ho Suh vond, want hoe mooi ik die doeken ook vind, het geheel viel toch een beetje tegen. Maar zij vertelt dingen die ik helemaal niet gezien heb. Ik heb de helft gemist. De helft waar volgens haar de clou zat. Dan kan ik ook geen stuk schrijven. Of ik moet morgen weer. Wat een toestand.

Witte konijnen

Wat ook goed helpt tegen de dip zijn onverwacht witte konijntjes in je achtertuin. Als ik onze poort uit stap met mijn e-fiets staan daar ineens twee allerschattigste bunnies. Ik stuur een foto naar de groepsapp van de straat en vraag van wie ze zijn. Onmiddellijk komt de Chinese buurman uit zijn tuin. De konijntjes zijn van zijn dochtertje dat liefst een hondje wilde. Ze zijn zo zacht en lief.

De nieuwe fietsenmaker

Ik heb mijn e-fiets nu drie weken en nu doet hij het al niet meer. Als ik de boordcomputer aanzet valt die na enkele seconden uit. Grr. Dus ik zonder motor van de stad naar de fietsenmaker. Dat is best een eind en hard trappen.

De eigenaar van de kwaliteitsfietsenwinkel is een man van in de zestig die mij die fiets verkocht heeft, dat kon hij goed, maar repareren kan hij hem niet. Eerst haalt hij de accu eruit en weer erin. Nee. Dan zet hij nieuwe batterijtjes in de boordcomputer, maar ook dat mag niet baten.

De e-bike-specialist moet eraan te pas komen. Die hangt de boordcomputer met een USB-kabeltje aan de computer en gaat een diagnose stellen. Diagnose: de computer ziet de motor niet. Hij zet er even een andere accu op. Dan ziet de computer de motor wél. Conclusie: mevrouw mag een nieuwe accu. Die fiets-accu’s zijn nogal duur, honderden euro’s, dus om dat geld terug te kunnen vorderen moet hij er een heel dossier van aanleggen. Raar vak van fietsenmaker. Maar ik fiets weer. Behalve voor kappers heb ik ook grote bewondering voor fietsenmakers.

Medusa

Het avontuur ontkrullen en ontkleuren is een jaar geleden begonnen, en door mijn Australische logé tijdens het Festival Oude Muziek, kwam ik afgelopen september deze kapper Vince op het spoor, die zich meteen als een visionair ontpopte. Dat mag ook wel; hij is twee keer zo duur als de buurtkapper. Het Poolse maisje van de buurtkapsalon deed heel erg haar best en was enorm toegewijd, maar ik miste toch een stukje Visie. 

Mijn nieuwe binnenstadskapsalon heeft een modern afsprakensysteem op internet, waar je een kapper en een behandelblokje van een half uur kunt reserveren. Maar nieuwe krullen maken passen niet in zo’n tijdblokje, daar mag je gerust een dagdeel voor uittrekken. Dus Vince belde terug, hij had even geen beeld meer bij mijn naam, bekende hij, maar toen hij mijn stem hoorde weer wel. Hij ging meteen een Plan maken. Daar houd ik van. 

Hij heeft andere rollers dan de buurtkapper waardoor het knetterdure kappersbezoek een groot feest wordt. Shapers heten deze. Ik lijk wel een moderne Medusa! Ik app meteen deze foto naar deze en gene. Ik heb grote waardering voor kappers. Ik vind het echt een mooi beroep. Mensen komen een beetje voddig binnen, nu kan het écht niet meer met hun haar, en verlaten een uur later verwend en verkwikt het pand weer. Je kunt er weer even tegenaan. Als je haar maar goed zit.

Boven is het stil

‘Wat ga jij morgen stemmen’, vraagt Bobby. ‘Ik heb net een dierenwelzijnstemtest gedaan. Ik denk dat dat eigenlijk wel een goede graadmeter is. Maar ach, de wereld gaat toch naar de Filistijnen.’ ‘Niet zo sombertjes, lieverd’, zegt hij. 

Ik ga maar boven in mijn kapelletje luisteren naar het Hilliard Ensemble en het verlaten klooster tekenen. Ik heb hier te lang niet vertoefd. Bezig baasje als ik ben. Van de week kocht ik al een kloostertijdschrift en een magazine over Woestijnvaders. En ik was bij een informatiebijeenkomst over het op te zetten Buurtklooster Zuilen. Thema van de week dus. Onmiskenbaar.

Hilliard Ensemble:

http://www.youtube.com/watch?v=0OG3aOQL1YI&list=RD0OG3aOQL1YI

Geheimtipp...

...voor wie een beetje spiritueel is angehaucht. Voor wie van de sfeer van kloosters houdt. Ik heb vandaag een dip en al die taken en taakjes van me helpen niet. Een Byzantijns kapelletje zou het beste zijn, maar dat hebben we hier niet. Ik besluit naar Casella in Hilversum te gaan, om daar het labyrint te lopen en in de meditatieruimte te zitten. Het heerst daar een paradijselijke rust en welkom. Bezoekers mogen daar een stukje in.

Casella is een tamelijk nieuw huis van zusters Augustinessen in Utrecht. Een verbouwde boerderij met diverse bijgebouwen. Er wonen een paar nonnen - van mijn leeftijd - en ze richten zich expliciet op jonge mensen. 

Casella is gevestigd in een uithoek aan de oostkant van Hilversum, aan de provinciale weg naar Baarn, in de knik van de A27 en de A1. Er is daar een bosrijk landgoed dat de Monnikenberg heet. Ooit was daar een groot klooster dat er uitzag als een Oostenrijks landgoed, maar dat is jaren geleden verlaten en nu staat het al jaren leeg. Er hangt een bordje dat het tijdelijk bewoond is, maar zo ziet het er niet uit. Dat bordje is van een organisatie Boei die dit religieus cultureel erfgoed wil behouden. Het is prachtig. Het voelt alsof je ver van de bewoonde wereld bent, maar dat is helemaal niet zo. 

‘n Mooie middag. Ik loop het labyrint, 20 minuten naar binnen en 20 minuten weer naar buiten, geniet van het uitzicht op de schapen, zit een uur in de meditatie-ruimte, loop naar het oude klooster lang een heel lief begraafplaatsje waar de zusters begraven liggen. Het mooi en stil en lief. Hier zou ik wel een week willen logeren, ver weg van de wereld. Ik stuur ze toch maar een mailtje of het kan. Nee heb je.

O, zie ik nu. Het grote geld heeft het gebied ook ontdekt. 

Verder lezen:

- Casella: https://www.casella.nl/

- Er komt een luxe nieuwbouwwijk: 

https://www.wonenopmonnikenberg.nl/

- Eigenaar oude klooster: Boei

https://www.boei.nl/projecten/landgoed-monnikenberg-hilversum

Traagheid

Ik dacht net (toen ik met mijn gekneusde rib wegfietste van de moestuin in Oud-Zuilen waar ik was om onkruid te verwijderen en nog wat nieuwe planten te planten  en water te zeulen, wat allemaal niet zo goed gaat met een gekneusde rib): waarom dóe ik dit? De buurvrouw die zo goed kan moestuinieren en anderhalve maand geleden allemaal compost heeft laten aanslepen heeft al een prachtige volle tuin. En zij kweekt alles zelf op. Daar kan ik mij op geen enkele wijze aan meten. En toch ben ik blij met mijn tuintje. 

Op de fiets terug naar huis begon ik op te noemen waar het moestuinieren aan appelleert. Doorzettingsvermogen. Lichamelijk werk. Geconcentreerd doelgericht werken. Traagheid. Geduld. Dankbaarheid. Verwondering over de natuur. Bewondering voor mensen met veel mooiere tuinen. Vreugde over de mooie vormen. Smaak. De groente en de kruiden uit de eigen tuin zijn zoveel krachtiger en lekkerder dan die uit de supermarkt.

Hoe het met mien toentje staat? De gezaaide worteltjes doen niets. De bosuitjes komen op: hele kleine sprietjes. De radijs is bijna klaar om te eten. De aardappelen gaan geweldig. De sla ook. Zorgen maak ik me over de kolen. Volgens mij worden ze aangevreten. De paprikaplant miezert.

Vandaag zet ik venkel, honingmeloen en knolselderij. We gaan het allemaal zien.

Mijn eigen klavers

Tegenwoordig doen we op maandagavond een uurtje van 19.30 tot 20.30 uur onkruid trekken uit het bloemenlint in het parkje voor ons huis. Met zijn vieren. Het ‘bloemenlint’ is een weelderige zo niet woeste boel aan het worden. Het begint in maart met elkaar opvolgende bloembollen, maar nu zijn het vooral margrieten en sieruien. Het is nauwelijks in de hand te houden. 

De stadshovenier heeft nu een plannetje en een budgetje geregeld voor wat pollen hogere vaste planten in het bloemenlint. Die gaan we er komende zaterdag in zetten. Hij schijnt met 800 plantjes te komen. We hebben huis aan huis een brief verspreid met de vraag of de buren twee uur willen helpen. Hij heeft gevraagd of we wel eerst de distels, zuring en brandnetels uit het bloemenlint willen trekken. Het is een paar honderd meter. Drie avonden werk.

Trouwe zielen en groenliefhebbers die we zijn doen we dat met ons vieren. We lijken wel gek, maar we doen het toch.

Tot mijn grote vreugde bloeien er in het moestuinstukje allemaal prachtige rode klavers. Al weken. Wat een wonder! Hoe kan dat. Riet zegt: ‘Die heb je vorig jaar zelf gezaaid!’ Dat is waar ook, dat was ik helemaal vergeten. Toen heb ik inderdaad diverse zakjes wilde bloemenzaad uitgestrooid, en dat deed toen niets. Nu dus wel. 

Raar dat ik me haast een dief van ons eigen project voel als ik wat klaver en margrietjes voor in een vaasje in de kamer pluk. In de stad pluk je niet uit een park. Dat is voor algemeen genieten. Maar nu ik weet dat ik de klavers zelf gezaaid heb is het goed.

Nieuwsbrieven

Ronald heeft me gevraagd of ik mee wil denken over een nieuwsbrief. Vanaf volgend jaar willen ze hun tweemaandelijks periodiekje - een soort stencilblaadje met 170 abonnees - vervangen door een Nieuwsbrief. 

Ik vind dat achter een nieuwsbrief een website moet zitten waar je naar verwijst. Daar moeten de artikelen staan waar ankeilers in de nieuwsbrief naar verwijzen. Hij wil geen website en alleen een nieuwsbrief die een opvolger is van het stencilblaadje. Het blaadje wordt met heel veel liefde gemaakt. Het is het platformpje voor een kleine spirituele gemeenschap. 

Nieuwsbrieven. Je ziet dat die vaak in het programma Mailchimp worden gemaakt. We hebben afgesproken dat we ons allebei eerst thuis een uur in Mailchimp zullen verdiepen voor we bijeen gaan zitten. Ik heb weinig talent voor zulke programma’s die zogenaamd gratis zijn maar je bij elke stap in een betaalmodule proberen te lokken. Ik ben er zondagavond in verdwaald en mijn conclusie is: maak een nieuwsbrief aan in Outlook of in Mozilla Thunderbird, wat je e-mailprogramma ook is, en stuur het gewoon vanuit je eigen mailprogramma. Ziet er net zo mooi uit, véél minder werk.

De hele excercitie doen we vandaag samen nog een keer. Ronald komt er ook niet uit met Mailchimp en denkt na anderhalf uur: voor wat we willen is het de moeite niet waard. Hij is hij het helemaal met me eens. Dat is wel leuk.

Knip en plak

Ik ben er nog niet achter hoe ik foto’s van Google Drive snel naar de iCloud kan brengen. Voor een nieuwe ledenwerfactie wil ik weer een collage van ons koor maken, zodat het aspirant-lid denkt: dáár wil ik bij! Een collage van de mensen werkt min inziens beter dan een foto van het koor. Ik had Elsbeth gevraagd om met haar camera foto’s te maken, want dat kan zij goed. Het ging allemaal tamelijk rommelig, maar ze maakte er veel. Ze stalde de foto’s op Google Drive. 

Maar ik maak de collages op de iPhone met een collage-app. Dus moest ik alle veertig foto’s een voor een downloaden op de computer en die dan weer uploaden naar Dropbox en naar de iCloud. Dan ze in het appje laden en knutselen. Ik ben er zo twee uur mee bezig. Ach, de aanhouder wint. En je bent die twee uur zo weer vergeten.

Amelisweerd

Met enige Geschwister heb ik afgesproken bij de Stayokay Bunnik in Amelisweerd. Daar hebben we over enige weken weer onze Familiedag. Het is altijd een beetje gezoek / gedoe om een niet al te dure locatie te vinden waar alles kan wat we willen. Hier kun je een ‘vergaderruimte’ huren en desgewenst ook zelf voor natjes en droogjes zorgen. Dan hoeft niet elke versnapering tegen horecaprijzen. Zus1 heeft een draaiboek gemaakt en met de uitbater spreken we nu de details door.

Stayokay bestaat 90 jaar, vertelt hij. Ze hebben net het Utrechtse feestje vanavond. Ooit heette Stayokay de NJHC, de Nederlandse Jeugdherbergencentrale, maar die formule werkte niet meer. Nu zitten ze vooral nog in de steden, en sommige speciale locaties in den lande zijn ook open gebleven. Andere zijn gesloten. De mensen gaan niet meer naar Meppel, zegt hij. Maar in Gorssel is nog een heel speciale Stayokay.

Stayokay op de Neude in Utrecht is nu een superhip jongerenhotel, die in Amelisweerd is mooi oud, die heeft een gezellig café met terras, een dure villa (vooral voor bruiloften) en een barak. In de barak zijn extra slaapzalen en die ‘vergaderruimte’. Die laatste nemen wij dus.  Ik heb het taakje op mij genomen om het geheel er iets gezelliger te maken. 

Ik loop er wat te bedenken hoe de familieleden uit den lande straks die barak kunnen vinden. Want het is best een beetje lastig. Stayokay zit in een poortgebouw waar de auto’s doorheen mogen om bij het Theehuis (dat een pannenkoekenrestaurant is) te kunnen parkeren. Maar als je dat niet weet dan zie je dat niet. En ergens in de bosjes zijn die barakken. Die zie je al helemaal niet. 

Een oude dikke meneer met een dikke mopshond spreekt mij aan voor het bord met de plattegrond. Hij legt mij alle wandelingen uit. Die hoef ik niet te weten maar hij luistert niet en is niet te stuiten. Als hij hoort dat ik routeaanwijzingen verzamel voor onze Familiedag begint hij hele verhalen over zijn familiedag. Die was in Veenhuizen in Drenthe. ‘Daar stam ik van af’. Dat was een topdag geweest. 

Er komen elk jaar weer nieuwe vraagstukken bij de Familiedag. We zeggen altijd: niemand moet zich verplicht voelen om te komen, je komt alleen als je het léuk vindt en zin hebt. De opgroeiende kleinkinderen hebben allemaal voetballen op zaterdagochtend dus die kunnen pas in de loop van de middag. 

Oppas

Het gaat goed met het babysitten. Bébé1 is heel blij als Nichtje aankondigt dat vandaag Lucie komt spelen. Bébé1 noemt me Lucie, niet ‘Tante Lucie’. Dat bevalt me. Het oppassen is een prachtige  ontdekkingsreis. Elke keer is het anders. Vandaag ligt Bébé1 alweer in bed op het moment dat ik arriveer. Ze is een beetje ziekig en ik ben gewaarschuwd voor diarree. En Bébé2 gaat ook net naar bed. Dus vandaag begint de oppasdient  met anderhalf uur rust. Ik ga maar wat afwassen en de tuin gieteren.

Het leuke is dat ze zo tegen me aan hangen. Zo vol vertrouwen. Dat ze zo stralen. Ze laten me hannesen met hun luiers en kleertjes. Ze zijn heel blij met een glaasje appelsap en een fruithapje. Mandarijn vinden ze het lekkerst. Dan banaan. Ze houden erg van voorlezen. Ik moet dat nog een beetje leren

Ik krijg Monkie in handen geduwd van Dieter Schubert en dat is een plaatjesboek zonder tekst. Red je er maar uit. Een jongetje met een aapje raakt in een regenbui zijn aapje kwijt. Het aapje komt in een muizenhol, een egelnest, een eksternest, een snoekennest. Uiteindelijk wordt hij opgevist door een poppendokter en opgeknapt en in de etalage gelegd. En zo komt hij weer terug bij zijn jongetje. De telefoon gaat en als ik terug kom heeft Bébé1 er pagina’s uit gescheurd. Weer heel maken! commandeert ze me stralend. Bébé2 valt van de bank af plat op haar mooie gezichtje. Wat kan die een keel opzetten. Samen met Bébé1 troost ik haar tot ze weer stil is.

Ik krijg ook een boekje met bijbelverhalen on mijn handen geduwd, over Abraham en Sara die met hun hele hebben en houen en slaven naar het land Israël trekken al honderd zijn en geen kindje kunnen krijgen en dan komen er drie mannen langs en die beloven Sara een kindje dan dan komt het toch wel. Wat een wonderlijk kinderboekje. Ze hangen lief op me en aan me en alles is goed. 

Van Nichtje mag ik geen foto's van de Bébé's publiceren. Tekeningen mag wel. Maar vandaag heb ik me noch met foto's noch met tekeningen bezig gehouden..

Groene Hart

De e-bike wilde ik graag, ook omdat ik zo om half vier in de middag wel even een rondje van zo’n 30 km wil fietsen, zonder daarna diep in slaap of voor dood te storten. En ik vraag me af hoe erg ik het eerste (en laatste) stuk via Maarssen en Maarssenbroek zou vinden met een beetje e-ondersteuning. Zonder die ondersteuning haat ik het.

Vandaag doe ik een rondje Maarssen, Vleuten, Haarzuilens, Kockengen, Portengen en weerom. Ruim 30 km, ruim anderhalf uur en niet heel moe. Dat is mooi, want ik was vanmorgen ook al naar Kanaleneiland, en ik ga vanavond nog naar koor. 

Vanuit Zuilen is het logischer om richting Tienhoven en Loosdrecht te fietsen, dan ben ik vrijwel direct in het groen, maar wil ik ook graag naar het Groene Hart. Het stuk rond Haarzuilens is zo weelderig groen, zo heerlijk mooi. Dat heel in de verte de A2 loopt, dat je voortdurend sporen en spoorwegovergangen kruist, het deert me niet. In Haarzuilens is een prachtige uitspanning met terras ‘t Wapen van Haarzuylen voor memorabele zomeravonden. 

Alleen rukt ook hier de nieuwbouw op. Villawijkjes tussen Vleuten en Harmelen, en bij Kockengen.

Competentietest

Er is nieuw beleid bij het UWV. Had ik al geschreven dat ik vorige week gebeld werd door een vriendelijk manspersoon dat mij vroeg hoe het ging en of ik op afspraak wilde komen. Dat dit het eerste  telefoontje sinds meer dan een jaar was verklaarde hij uit 'nieuw beleid'. Dat kwam er op neer dat er vorig jaar niets kon en nu kan ineens weer alles. 

Dus ik vanmorgen welgemoed naar het UWV. Op de e-bike ben je er zo. Het is gevestigd op het plein waar de aanslag op de tram was, vorige maand. De bloemenzee die er na de aanslag neergelegd werd is inmiddels vervangen door rood en wit perkgoed.

Ik vraag nog een keer: 'Wat was het oude beleid en wat is het nieuwe beleid?" Het komt er op neer, zoals hij al zei, dat eerst niets kon, ook geen afspraken. En nu wel. Wat kon hij voor mij betekenen? O, zeg ik scherp, kan er nu wel een cursus van af? Voor hoeveel? En moet ik dat aanvragen voor een bepaalde datum? Voor zover hij het nieuwe beleid inschatte was dat voor langere tijd beschikbaar.

Dat ik nooit iemand kon spreken is nu ook verholpen bij het  nieuwe beleid, er is nu inloopspreekuuur. En over twee maanden belt hij mij weer. Hpe het gaat. HIj was zo aardig dat hij me zo gek heeft gekregen dat ik een competentietest ga doen (mooi woord voor galgje) en een groep 'Succes met Solliciteren'.

Naar huis

De terugreis van Mecklenburg naar Utrecht voert me eerst naar de Duitse Waddenkust, waar Bobby met twee vrienden in een prachtige woonboerderij op het Oostfriese platteland logeert. Dat betekent dat ik bij Bremen niet zuidelijk naar Osnabrück koers, maar noordelijk richting Bremerhaven. Voor mij totaal onbekend gebied. En ook weer niet, want het lijkt erg op het Groningse en Friese platteland aan de waddenkust. Vorig jaar was ik al naar Nordfriesland naar het Emil Nolde Museum nabij de Deense grens, maar daarvoor ga je bij Hamburg naar het noorden. Wat een prachtig weids land. Het is zo licht. Ook hadden we al eens een prachtige weekje weg bij Travemünde, iets boven Lübeck. Maar dat is de Oostzee, geen Wadden.

Twee uur verkeer ik in een chique Sasksische woonboerderij in een totaal ander universum, en wel dat van een muzikantenfamilie. Opa was een beroemd jazz-componist, moeder was getrouwd met een muziekprofessor en kunstschilder. Alles in het huis ademt ruimte, kunst en cultuur. Een prachtige parkachtige tuin. De moeder woont er niet meer. Zij is te oud voor dit paradijs.

We doen een uitje naar de dijk, waar een heleboel schapen lopen. Een lam heeft de hele endeldarm buiten boord hangen. De boer komt hem net halen. Dat lam gaat er aan.

Er is daar aan de dijk ook een wonderlijke een beetje shabby camping is. In dit al zo lege land gaan de mensen blijkbaar in het weekend naar de nog legere dijk, kijken naar dat lege wad en die fantastische kichte lege luchten. Ver weg aan de horizon ligt de stad Willemshaven. Dat ziet er nog eens treurig uit. Daar wil vast niemand wonen. De oude marinehaven, het Den Helder van Duitsland, zegt Stefan.

Ik mag blijven, blijven eten, blijven slapen, als ik wil, maar hoe genoeglijk ook, ik ga toch naar huis. De route van daar naar Utrecht voert op wonderlijke wijze langs mijn geboortedorp Emmen. Zal ik nog langs het graf? Kijken hoe het erbij staat? Maar ik zit al zoveel uren in de bolide, ik wil naar huis.  Thema van de dag: naar huis. Rondscharrelen. Mijn things-to-do gaan doen. Naar de moestuinen. Schoffelen.

Krakow am See

Zus4 en ik gaan spazieren bij Krakow am See. Het is nog steeds ijskoud maar de zon schijnt geweldig. Het is daar zó idyllisch, maar met het toerisme wil het er maar niet lukken. Je gunt ze wat meer succes. Wel is er een mooi terras aan het water waar wij als wij uitgewandeld wij kipnuggets gaan eten (die hier Hänchennuggets heten) en alle drie de inmiddels volwassen zonen Eisbecher komen nuttigen wegens Muttertag. 

Baltische Kunst

Neef 2 is jarig en we vieren zijn Geburtstag met een etentje in Rostock. Ik ben al jaren niet in Rostock geweest, en de stad  is een stuk leuker geworden dan hij was. Mooiere huizen, leukere pleinen, hippere restaurants, om maar wat te noemen. Neef 1 gaat er binnenkort naar toe verhuizen en dat lijkt me geen straf. Levendige stad aan de Oostzee. Voor we gaan eten gaan we met zijn allen naar de Kunsthalle van Rostock, waar dit weekend een tentoonstelling hangt met ‘Baltische kunst’. Daarbij denk ik aan Estland, Letland en Litouwen, maar dat is niet zo. Er hangt dit weekend een expositie van galeries uit de deelstaat Mecklenburg Vorpommern.

De Kunsthalle zelf is een beetje DDR-architectuur met zijn eigen charme, midden in een opgewekt park. Mooi beeldenpark ook buiten, en mooie tuin. De expositie vinden we allemaal een beetje een rommeltje, niet thematisch opgezet, geen educatieve teksten over de keuzes en de kunstenaars. Het leukst vind ik een zwart-wit-filmpje (helaas zonder geluid) over Biennales van kunst uit de landen rond de Oostzee in de jaren zeventig, liever had ik gezien als ze die tentoonstellingen hadden overgedaan met teksten van toen en nu. Dit kan helaas geen stukje worden voor Museumkijker.nl.

Ze praten over mijn blog. Zus4 is altijd een beetje huiverig voor wat ik nu weer over haar schrijf. De neven lezen het soms ook, zeggen ze, als ze zich écht vervelen en echt niets meer te doen weten. Het gaat teveel over kunst, vindt Neef 1.

De youngsters hebben niet zoveel met kunst en praten veel over de politiek. Er staan dan ook ook verkiezingen op stapel, hier niet alleen de Europese maar ook gemeenteraadsverkiezingen. In hun dorp moeten ook zes gemeenteraadsleden gekozen worden. Het is allemaal heel kleinschalig en daarmee ook een beetje een klucht. Zus4 is 10 jaar gemeeenteraadslid geweest. Dat is natuurlijk ook boeiend. Zij houdt het inmiddels voor gezien. Nu hebben Zwager4 en hun buurjongen Ramon zich kandidaat gesteld. Neef 2 heeft voor Ramon een website en een ansichtkaart gemaakt.

Over het museum:

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Kunsthalle_Rostock

Kortste route

Ik rijd naar Zus 4 en natuurlijk weet ik de route uit mijn hoofd. Amersfoort, Deventer, Hengelo, Osnabrück, Bremen, Hamburg, Schwerin, Crivitz, Goldberg, Dobbertin, Lohmen, Reimershagen...

Maar toch heb ik de telefoon in de standaard op het raam en te Dobbertin (al dichtbij haar huis) wijst Google me een andere weg dan ik gewoon ben te rijden. Na een paar kilometer asfalt door de velden rijd ik een bos in. Een zandweg op. Zoveel gaten in de weg, de telefoon schudt uit de standaard. 

Ik ben vooral blij dat Bobby niet naast me zit, want dat had weer een hele tirade opgeleverd tegen Google. Waar hij vast helemaal gelijk in heeft. Maar ik vind dat allemaal niet zo erg. Het is wel avontuurlijk, Google.

Einde oefening

Wat een deceptie. Als ik thuis kom van de koorrepetitie is het net 2-0 geworden voor Ajax. Ik heb beide doelpunten gemist, maar de stemming zit er goed in. Vol vertrouwen op de afloop. 

Bobby is nog naar volleybal, maar gelukkig kijken ook Zus4 en haar zonen in MeckPom naar Veronica en kan ik wat appen. Die tweede helft is zo anders. U bent er waarschijnlijk bij, want 5 miljoen mensen kijken. Het is zo vechten! Ik heb er grote bewondering voor. Voor beide kanten wel.

En nu moeten ze zondag gewoon weer tegen FC Utrecht.

Dreaming

Over een maand hebben we ons eerste optreden met het koor. We hebben een week overgeslagen. En vanavond speelt Ajax. Wat is belangrijk? Ik ga eerst naar de eerste helft van de repetitie en dan gauw naar huis. Ik weet niet hoe dat goed moet worden. De dirigente houdt vooral zo niet alleen maar van het Gloria van Vivaldi. Op verzoek van enkelen zijn er ook wat 'populaire songs' in het repertoire opgenomen, maar daar hebben we geen bladmuziek van en geen audiobestanden. We oefenen het ook niet echt goed. Ik krijg allemaal verstorende beelden in mijn hoofd van een bijzonder middelmatig optreden. 

Stoepje

Op de Vechtbrug Uitermeer is een heel smal trottoirtje voor de voetgangers. Rechts op de foto. Daar liep ik gisteren. Het is een spliksplinternieuwe brug, net open. Twee rijbanen, een fietspad en een belachelijk smal trottoirtje. En dat trottoirtje loopt schuin af. Het ziet er raar uit, ‘n beetje link. Waarom is dat? Maar we kletsen en ik zet even mijn rechtervoet niet goed neer, die komt schuin op dat schuine randje uit en dan kukel ik slow motion, een niet te stuiten val. Op de rechter zij. Op het fietspad. Will gaat beschermend om mij heen staan om mogelijk verkeer te stoppen. Rechter pols, rechter ribbenkast. Wat is er stuk? Niks geloof ik. We moeten nog 5 kilometer. Wanneer ik terug te Weesp weer laag in de bolide stap voel ik dat het echt wel een gekneusde rib is. Die heb ik eerder beleefd. Au au.

Het maffe is dat het pas echt mis gaat met de gekneusde rib wanneer je gaat liggen. Eenmaal op de rug op bed lijkt eerst de pijn vrijwel weg. Verlossing. Hèhè. Maar dan. Dan kun je niets meer. Niet meer uit bed, niet meer draaien, niet meer overeind, niet meer traplopen. Au au.

Hoe was het ook alweer met de gekneusde rib? Genezen duurt zes weken. Er is niets aan te doen, hoogstens de dokter om sterkere pijnstillers vragen dan paracetamol. 

Gelukkig heb ik Zus4 in MeckPom die alles weet van kwalen en dokters en middelen. Ze heeft ook wel eens ongelijk, zoals laatst met de oorprop, maar haar deskundige toon is al de helft van de oplossing. ‘Geen paracetamol slikken!’ appt ze. ‘Dan verkramp je helemaal.’ ‘Neem Ibu! Vier keer daags Ibu 600.’

Het was er zo mooi en stil, daar langs de Vecht. Alsof de tijd er stil heeft gestaan, schreef ik gisteren nog. Dat klopt dus niet helemaal. Die provinciale weg en die brug: interessant om over de brug te lezen dat die al heel lang heel gevaarlijk is. Ik denk dat er sogges en saves veel sluipverkeer van de A1 en de A9 langs komt. Dat trottoirtje is er gekomen door een actie van Weesper wandelaars.

Berichten over de brug:

- Weespernieuws

- Wegenwiki

- Wandelaars in het geweer op Vecht.nl

Miserere

Nieuw stuk in de mail: 'Domine Deus Agnus Dei'  uit het Gloria van Vivaldi. Nog wat meer Miserere. Als alten gaan wij de solopartij zingen. Maar morgen is tijdens de koorrepetitie Ajax Tottenham.

Maria Lassnig

Op naar het Stedelijk Museum Amsterdam, naar de Oostenrijkse kunstenares Maria Lassnig. Ze heeft een grote overzichtstentoonstelling en wordt een van de grootste kunstenaars van de 20e en 21e eeuw genoemd, al was ze in Nederland tot nu toe tamelijk onbekend. 

Ze schildert vooral haar eigen lichamelijke beleving der dingen. Dat levert wat ongebruikelijke en ook wel ongemakkelijke vrouwbeelden op. Geen schoonheidsidealen. Ze maakte niets mooier dan het was. Maar het is niet negatief. Wel liefdevol. En op de een of andere manier diep invloebaar. Haar naakten doen denken aan momenten bijvoorbeeld in de nacht dat je ongekleed door je huis scharrelt. Gordijnen dicht. Niemand die je ziet. Alleen jij. It is what it is. 

En als iemand zulke persoonlijke naakten dan schildert, veelal zelfportretten, zo raak, dan komt dat wel binnen. Psychologisch expressionisme las ik ergens. Ze schildert niet wat ze ziet, ze schildert wat ze voelt. Ze doet een beetje denken aan de intensiteit van de portretten van Marlene Dumas, hoewel die vloeiender is met haar aquarellen en veel minder zelfportretten doet. Dit is haast cartoonesk. 

Körperbewustsein heet wat Lassnig doet. Body awareness. Lichaamsbewustzijn. De vrouwenportretten zijn geen beelden van de geïdealiseerde buitenkant, maar een weergave van de binnenkant. De ervaring, de beleving, maar wel verbeeld via de buitenkant. ‘Het enige echt werkelijke zijn mijn gewaarwordingen’ luidt een citaat van haar aan een van de wanden. De schilderijen zijn allemaal opmerkelijk lenteachtig vrolijk van kleur. Dat dan weer wel. Ook de laatste warin de aftakeling van het oude lichaam in ziekenhuisbedden onderwerp is.

Wie is/was Maria Lassnig? Ze werd honderd jaar geleden geboren, leefde leefde van 1919-2014. Een Oostenrijkse, ze volgde haar kunstopleiding in Wenen, woonde en werkte in de jaren zestig in Parijs en in de jaren zeventig in New York Ze keerde in 1980 tachtig terug naar Wenen, waar ze een professoraat kreeg.  Eindelijk erkenning. Dat ze zo laat erkenning kreeg ondanks haar krachtige werk had volgens haar alles met haar vrouw zijn te maken. Mannen maakten de dienst uit in de kunstwereld. Wat zij maakte paste in haar tijd in geen enkele stroming, en het was ongemakkelijk.

Ik vind het werk heel goed, eigenzinnig, indringend. Belangrijk. Onontkoombaar. Eigenlijk weet ik er geen woorden voor.

Vecht

(Fort) Uitermeer, (Fort) Hinderdam, nooit van gehoord. Prachtige plekken langs de Vecht. Onder Weesp. Will en ik doen onze maandagmiddagwandeling. We parkeren en starten bij het Fort aan de Ossenmarkt te Weesp. Alles even beautiful en dat allemaal onder de rook van Amsterdam. Je hebt geen notie.

In de verre verte zie je de volle A1, er dalen vliegtuigen af naar Schiphol, maar ze zijn hier nog tamelijk hoog, je ziet treinen door het landschap zoeven, maar toch is het er alsof de tijd hier heeft stilgestaan.

Beerschoten

Bobby is vorig jaar lid geworden van Het Utrechts Landschap en nu ligt er een jaarboek voor hem klaar, dat je af kan halen in een van de bezoekerscentra van het Utrechts Landschap. Op deze ijskoude Bevrijdingsdag gaan we dus even naar Landgoed Beerschoten bij De Bilt. Het is het leukste en meest dichtbije bos van Utrecht. Het is helemaal niet zo groot, maar overzicht krijg je nooit dus om te voorkomen dat we eindeloos in cirkels lopen doen we altijd de rode paaltjeswandeling.

Als kind in de Emmerdennen vond ik paaltjeswandelingen ongeveer het stomste en burgerlijkste wat een mens kon doen, ik was voor zwerven, op de bonnefooi, een bos écht  leren kennen,  maar nu zweer ik erbij.

Het groene pad

Vorige week gescoord in de bibliotheek en vandaag gelezen: Het groene pad door Anne Enright, een gelauwerd Iers schrijfster. Waarom denk ik toch altijd dat ik al die schrijvers zou/had moeten kennen? Het zijn er immers veel te veel. Maar als je de flaptekst mag geloven is zij een van de grootste Ierse auteurs van het moment. Met haar roman De samenkomst won ze de Man Booker Prize. Van die dingen. Het is een mooi boek, dit. Indringend. Hoofdpersoon is moeder Rosaleen Madigan, en haar vier kinderen Dan, Constance, Emmet en Hanna. Ze groeien op op het Ierse platteland, maar alle vier de kinderen gaan ver weg van moeder wonen en komen nauwelijks meer terug. 

We lezen stukjes uit hun leven, alsof het korte verhalen zijn. Een episode in 1980 als iedereen nog thuis woont en De 17-jarige Dan de familie mededeelt dat hij priester wil worden en moeder wekenlang dramatisch op bed gaat liggen. In 1990 is er een episode uit het leven van de oudste zoon Dan in New York, die in de homoscene leeft waar de aids-crisis om zich heen slaat. Een episode over de dochter Constance die in het graafschap Limerick woont, met man en gezin, ze is nogal dik en vreest dat ze kanker heeft. Dit verhaal speelt in het ziekenhuis waar ze onderzoeken ondergaat.  

Dan een verhaal uit 2002 over zoon Emmet die hulpverlener is in Ségou in Mali, waar de ellende en ziekte over je heen valt. Hij is geen ster in de liefde.  En dan schrijft Rosaleen de kinderen een kaart waarin ze ze uitnodigt voor de kerst en dat ze het huis wil verkopen. Ze komen allemaal. Voor het eerst sinds de jeugd weer bij elkaar. We komen dan ook dan de jongste dochter Hanna tegen die in Dublin woont en actrice is geworden, maar weinig succesvol. Ze heeft een man en zoontje, maar bovenal is ze alcoholistisch.

Moeders verdwijnt op eerste kerstdag ‘s avonds. In de donker gaan de wat bozige kinderen naar haar op zoek. Ze vinden haar uiteindelijk terug op ‘het groene pad’, een kustpad, waar ze haar leven herleeft, haar huwelijk met haar man Pat dat voor haar vader beneden haar stand was. Ze realiseert zich haar eigen rol in haar eenzame ouderdom: in haar eigen leven stond zijzelf altijd centraal en had ze weinig aandacht voor haar kinderen, waardoor die dat later ook niet voor haar en voor elkaar hadden, om het maar even plat samen te vatten. Een mooie diep menselijke geschiedenis, fascinerend knap geschreven.

Maar Duitsers

Gezien: de documentaire ‘Het zijn maar Duitsers’ van Bart Hölscher. Over een militaire begraafplaats Ysselsteyn in De Peel waar 30.000 Duitse militairen begraven liggen, die gesneuveld zijn in deTweede  Wereldoorlog. Ik vind het altijd moeilijk al die herdenkingsartikelen en programma’s op 4 mei. Ik kijk nooit tv, waarom dan nu wel? Dat heb ik mijn hele leven al. Afweer.

Maar nu kijk ik bij uitzending gemist wat er gisteren was en kies ik toch een documentaire. Een wonderlijk landschap in De Peel waar de Duitsers tot in lengte van dagen hun doden mogen verzorgen. En dat doen ze dan ook. Keurig wordt het gras gemaaid, de bladeren weggeblazen, de kruisen gewijzigd, de namen fris geschilderd. Enkele omwonenden worden geportretteerd, een voorzitter van een anti-fascisme-comité die de hele begraafplaats graag zou ruimen en verplaatsen naar Duitsland, een oude Duitse man wier vader er begraven ligt en die alleen maar goede herinneringen aan zijn vader had. Zijn kleindochter gaat er nu bloemen leggen. Een voormalig soldaat die afschuwelijke dingen heeft meegemaakt maar het zelf wel heeft overleefd. Alles ligt er dor elkaar: jonge jongens, SS-ers, baby’s zelfs. Een heel indrukwekkende documentaire.

De trailer:


De hele film is hier te zien:
https://vimeo.com/214087507

Herdenken

Ik ben op een heel leuk nieuw verjaardagsfeestje met aardige nieuwe mensen en lekker eten en drinken, en af en toe hard lachen, maar ik wil toch om kwart over zeven weg naar onze eigen Dodenherdenking op het Prins Bernhardplein te Zuilen. Mijn vierde Dodenherdenking alweer hier te Utrecht.

Het gaat altijd precies hetzelfde. Overal waar ik dodenherdenkingen bijwoonde. Traditie heet dat. Klokgelui, met de hand, de fanfare, de toespraak van de wethouder, de Voorzitster, de kranslegging, het defilé, en dan het Concert. Dat concert is hier elk jaar vrijwel hetzelfde met dezelfde Zuilense dichters, musici, de Oranje-voorzitster en de Oranje bestuursleden die van de Voorzitster ook een verhaal moeten voorlezen. De Voorzitster is een nogal dominant personage. Ze is denk ik tegen de zestig maar heeft een figuurtje van een jaar of dertig. Ze heeft de uitstraling van een freule en draagt véél te hoge hakken. Alleen al om haar weer te zien wil je erbij zijn.

Vandaag doet de microfoon van de wijkwethouder het niet. Het valt dunkt me al niet mee om elk jaar een Herdenkings-speech te bedenken, ik denk trouwens dat de afdeling Communicatie dat doet, maar als die speech dan ook nog niet te horen is... 

En hier houd ik van. Deze traditie. Er zijn hónderden mensen bij. In stilte. Elk jaar weer. Oud en Jong.  Louter witte Nederlanders, dat wel. In deze multiculti wijk.