In het diepe

Zo vol en enerverend de inwerkdag vóór Kerst was, zo niksig is vandaag mijn eerste taximiddag-alléén. Ik had gevraagd om een rooster van 1 rit per half uur in plaats van 1 per kwartier. Tenslotte moet ik ook nog alle knopjes in de auto nog leren kennen, de adressen invoeren in de TomTom, en de rollators in- en uitklappen. Maar de realiteit van de Oudjaarsmiddag is: slechts één ritje. Een mevrouw die oliebollen heeft gegeten in de kerk.

Wat ze me bij het inwerken niet geleerd hebben: dat je voor het aan- en uitzetten van de motor twéé keer op de Powerknop moet drukken. Dat de zijspiegels in deze wagen vanzelf dichtklappen als je de motor uitzet. Maar met welk knopje klap je ze weer open? Hoe krijg je een rollator plat? De eigenares op wie ik mijn hoop en vertrouwen had gevestigd weet het ook niet. 

Nu is het de bedoeling dat bij diverse winkelcentra ga staan folders uitdelen. Maar er komen alleen maar mensen met kinderwagens langs, geen rollators. 

O holde Kunst

Altijd weer grensverleggend en leerzaam, een avondje Leen. Riemer leert vanavond het jaren-zestig-kindsterretje Heintje kennen met ‘Ich bau dir Ein Schloss’ en ‘Mama, je bent de liefste van de hele wereld’, en ik op mijn beurt maak kennis met de hedendaagse Merol, artiestennaam van actrice Merel Baldé, met het liedje ‘Houd je bek en bef me’. Leen was bij een concert geweest van deze Merol in Paradiso, waar volgens haar tientallen twaalfjarige meisjes op af kwamen en meezongen ‘Houd je bek en bef me’. Het bijzondere daarvan zou zijn dat jongens-raps boordevol seksistische teksten zitten waar niemand van opkijkt en dat nu ineens een meisje zulke dingen zingt.

Ik ben eerlijk gezegd een beetje geshockt, ik weet hier niets van, ik vind ook dat ik die woorden hier niet kan/mag schrijven. Maar ze was ook op de kwaliteits-tv en in de kwaliteitskrant. Zie linkjes onderaan dit blog. Kijk en oordeel zelf.

Verder hebben we het over goede voornemens. Het is tenslotte 30 december. Of liever: Leen heeft goede voornemens. Waar anderen méér culturele uitstapjes willen, wil zij juist minderen. Zij gaat dan ook wel erg veel. Ik lift daar af en toe op mee. Ik heb eigenlijk geen goede voornemens, die heb ik nooit, ik ben tamelijk tevreden met hoe ik het leven doe, ondanks alles. Dat kan een half jaar uit de running zijn door een gebroken pols/hand tot gevolg hebben: het besef Tel Uw Zegeningen.

Bij het weggaan drukt Leen me op het hart dat we het komend jaar wel naar voorstellingen blijven gaan. Ik vind het leuk.

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/ze-maakt-dan-misschien-geestige-liedjes-maar-zangeres-merol-is-geen-grap~b7417161/

Langs de Maas

Colette had op mijn tekeningensite gekeken, vertelt ze, om te zien of er iets bij zat om te kopen. Die groentenserie vindt ze leuk, zegt ze, maar eigenlijk zocht ze een rivierenlandschap. Zij woont aan de Maas - vroeger woonde ze aan de Waal. Rivieren zijn ook weer een kunst op zich.

Het Museumkwartier

We zouden met Liesje en haar moeder naar het Nijntje-museum, maar toen hadden ze bedacht dat Liesje daar echt veel te oud voor is. Maar dan gaan we toch, omdat Bobby en ik er ons zo op verheugd hadden. Want wij zijn daar nog nooit geweest. En vervolgens gaan we ook naar het Universiteitsmuseum, de Oude Hortus en de Fundatie van Renswoude. En dit alles om Liesje een topdag Utrecht  te bezorgen. Lang leve de Museumjaarkaart. 

Wat er zo leuk is aan het Nijntje Museum: dat er zoveel peutertjes zo leuk aan het spelen en ontdekken zijn, ze voelen zich er helemaal thuis.  Vooral het Verkeerscirculatieplan is geweldig.

Bij het Universiteitsmuseum is onder andere een tentoonstelling over hoe dieren slapen. Daar hebben ze allemaal jonge mensen in dienst die erg leuk met kinderen kunnen kletsen, te beginnen al bij de kassa. 

Liesje is zo nieuwsgierig en leergierig, echt aanstekelijk. ‘Wat is Utrecht een leuke stad’, zei ze steeds wijsneuzerig. ‘En zo rustig.’

Egeltje

Het is een beetje een wezenloze zaterdag, na al die feestdagen. Uitslapen, lang ontbijten, krant lezen Eigenlijk wil ik nog een nieuwjaarskaart maken, maar wat? Een sneeuwlandschap? Een vogeltje? Een Schotse vakantiefoto’s? Vorig jaar maakte ik een roodborstje. Hoopte ik dat Schoonmama ‘m zou zien. Het ging al niet zo goed meer met de post in het verzorgingshuis te Vlaardingen.  

Een ander diertje dan? De laatste knuffel die ik kocht was een egeltje in de Biesbosch, elke dag is-ie nog steeds vertederend. Van de week bij de avondwandeling liep er een egeltje door de straat vlak langs de gevels. Ach, overal was steen. Waar zou hij naar toe? Ik heb geen idee van het familieleven van de egel. 

Hoera, het zit er weer op

Ik heb Betty Asfalt TV ontdekt en de regelmatige filmpjes met Dominee Gremdaat. Wat een heerlijke opluchting elke dag. Een hart onder de riem.

Avondje uit

Jongste Nichtje (artistennaam Thirza Athalja) heeft een gig in Café Hofman aan het Janskerkhof. Er komen veel studenten in dit café. Gasten van in de zestig zijn geloof ik niet zo gebruikelijk. De oberes die zich over ons ontfermt is heel zorgzaam. Het lijkt me niet eenvoudig optreden want een aantal cafébezoekers tettert luid over de muziek heen. Meer bezoekers luisteren wél, gelukkig. Maar daar moet je als muzikant doorheen, vrees ik. Ze doet het goed. Zelfbewust. Gevoelig. Overtuigend.

Het filmpje is gemaakt door haar trotse grote zus, 'mijn' Nichtje.

Gelezen in 2019

Ik heb het gevoel dat ik in 2019 erg weinig gelezen heb, maar  een score van 30 boeken is dan eigenlijk nog best veel. Andere jaren haalde ik tegen de 50 boeken. Ik heb veel films gezien. Het heeft alles met de gebroken pols/hand te maken gehad. Misschien ga ik dit jaar een lijst films toevoegen.

1. Ernst-Jan Pfauth, Dankboek. Dagboek voor een tevredener leven (De Correspondent) 

2. De bovenkant van Utrecht. Foto’s van Karel Tomeï (Scriptum)

3. Anselm Grün, Waardering (Ten Have)

4. Maaike Meijer, Hemelse mevrouw Frederike, Biografie van Fritzi Harmsen van Beek (1927-2009) (Bezige Bij)

5. Lisette Thooft, In negen stappen naar Innerlijke bloei (Boekerij)

6. Henny Thijssing-Boer, Het jongetje Duco

7. Verna B. Carleton, Terug naar Berlijn (Querido)

8. Mirjam Oldenhave, Alles goed en wel (Ambo Anthos)

9. Willemijn Dicke, Mea (Atlas Contact)

10. Johan Fretz, Onder de paramariboom (Lebowski)

11. Nicolien Mizee, De halfbroer (Nijgh & Van Ditmar)
12. Nicolien Mizee, Moord op de moestuin (Nijgh & Van Ditmar)
13. Rinus Spruit, Een dag om aan de balk te spijkeren (Cossee)
14. Per J. Andersson, Het wonderlijke verhaal van de man die van India naar Zweden fietste voor de liefde (Boekerij)
15. Renate Dorrestein, De leesclub (Atlas Contact)

16. John Boyne, Wat het hart verwoest (Meulenhoff)
17. Anne Enright, Het groene pad (De Bezige Bij)
18. Philippe Claudel, Geuren (De Bezige Bij)
19. Kristien Hemmerechts, Wolf (De Geus)
20. Ilja Leonard Pfeijffer, De filosofie van de heuvel (De Arbeiderspers)

21. Amélie Nothomb, Blauwbaard (De Bezige Bij)
22. Edna O’Brien, De rode stoeltjes (De Bezige Bij)
23. Martine Bijl, Rinkeldekink (Atlas Contact)
24. Vassily Grossman, Alles stroomt (De Geus)
25. Pascale Naessens, Nog eenvoudiger (Lannoo)

26. Vonne van der Meer, Vindeling (Atlas Contact)
27. Vrouwkje Tuinman, De Rouwclub (Nijgh & Van Ditmar)
28. Sander Kollaard, Stadium IV (Van Oorschot)
29. Lieneke Dijkzeul, Dagen van Schaamte (Ambo Anthos)
30. Lucy Knisley, Relish. My Life In The Kitchen (Rooring Brook Press)

31. Mireille Geus, Madame Jeanette (Nieuw Amsterdam)

Gelezen in 2018  Gelezen in 2017  Gelezen in 2016  Gelezen in 2015   Gelezen in 2014   Gelezen in 2013

Nu er zo’n discussie is over het programma van Margriet van der Linden ‘Mensen met M’ waarin ze in een aflevering het ‘kalifaatmeisje’ Laura H. te gast heeft samen met songfestivalwinnaar Duncan Laurence, herinner ik me ineens dat ik me eerder dit jaar verdiept heb in Laura H, maar dat deed ik niet via het boek maar via de podcast van auteur van dat boek over haar Thomas Rueb.

Eind 2019

Op 1 december begon ik fotoboekjes te maken. Fijn dat dat dat allemaal terug is te lezen op het blog. Ik stuurde Schoonzusje in Istanbul een appje met het verzoek om nog wat foto's voor het boekje over Schoonmama. Ik herinner mij best veel foto's van haar en haar dochters en oma op Whatsapp en op Facebook. Maar op enige moment dit jaar heb ik Whatsapp helemaal leeggegooid omdat de telefoon zo snel volliep. En nu kan zij die foto's niet meer terugvinden. Want een nieuwe telefoon.

Op tweede kerstdag tijdens het uitbuiken na het gourmetten vraag ik het voor de laatste keer, en haar dochter vindt gelukkig nog wel van alles op háár telefoon. En stuurt mij die door. Dan is nu het boekje Afscheid van Aat 2019 af.

Op cursus

Gelezen: Madame Jeanette van Mireille Geus. Een onverwacht mooi ‘kerstboek’. Ik ken de schrijfster niet, zij heeft vooral naam gemaakt als jeugdboeken-auteur met vele prijzen. Gouden Griffels ook. Ze is half Surinaams: Nederlandse vader en Surinaamse moeder. Opgegroeid in Amsterdam, Haarlem, Uithoorn, nu woonachtig te Haarlem.

Het verhaal: de hoofdpersoon Leonora (half-Surinaams) heeft een vriend die de relatie een paar weken voor Kerst uitmaakt omdat hij bij haar geen thuisgevoel krijgt. Zo heeft ze nog nooit voor hem gekookt: ze haalt altijd eten. Met de ziel onder de arm besluit ze nu op een cursus Surinaams koken te gaan, die zal culmineren op een kerstmaaltijd op Tweede Kerstdag waarbij elke cursist een gerecht en een levensverhaal / levensles mag delen. Via de keuken terug naar de herinneringen. Leonora’s Surinaamse moeder is overleden toen ze tien was en daarna woonde ze steeds tijdelijk bij opa&oma, oom&tante, alcoholistische vader. Haar zus en broer - van andere vaders - ziet ze helemaal niet meer.

De cursusleidster is een warme wijze vrouw, zij leert de cursisten met liefde en aandacht en gevoel traditioneel Surinaams te koken. Er komen bij iedereen gaandeweg steeds meer herinneringen los en al gauw ontstaat er vertrouwen en vriendschap. 

Het geeft wel veel Aha-Erlebnisse, omdat ik koken steeds leuker ga vinden en een daad van liefde. Wat je moeder vroeger kookte is vaak een onderwerp aan tafel. Bij ons thuis was dat heel traditioneel en weinig fantasievol. Laatst dacht ik daar nog over na dat Mutti toch al die jaren dagelijks kookte voor acht personen, doorgaans aardappelen/gehaktbal/groente en dat we dat heel snel opaten en volgens mij niet vaak zeiden dat het lekker was, laat staan dat we haar bedankten. 

Nu vind ik het heerlijk en eervol als iemand voor mij kookt en vind ik het ook geweldig om voor iemand te koken en het eten met aandacht voor het smaakpalet te nuttigen. Ik droom van een eetclubje (één keer per maand ofzo) vanwege de eindeloze gezelligheid om tafel. Ik heb het idee inmiddels bij verschillende personen (v) in de week gelegd en ieder  heeft er verschillende beelden bij in haar hoofd. Kookt steeds één persoon of neemt iedereen elke keer een gerecht mee? Wordt het Utrechts of mag het clubje ook Amsterdam en Nijmegen omvatten? Is het een probleem als iemand streng glutenvrij eet?

Lonely at Christmas

Eerste Kerstdag gaan we op de thee bij Tante Mies in Kijkduin. Tante Mies is 92 jaar, woont alleen in een hoge flat en heeft geen kinderen. Ik heb een kerstboeket mee en zij heeft kerstgebakjes gekocht. Ze wil precies weten wat we allemaal gemaakt hebben op kerstavond en glundert bij alle recepten. Soms vind ik Kerst een wreed feest.

Als we weer thuis komen is er nog van alles over van het Kerstavond-diner om een tweede avond heerlijk te eten. De hertenbiefstuk die Bobby had zullen bereiden moet maar even wachten. 

Genieten

Ik krijg een graphic novel op Kerstavond: Relish van Lucy Knisley. Vanwege mijn naam, mijn kookkunsten en mijn rode haar - dat al anderhalf jaar niet rood meer is. Ik voel me een beetje betrapt dat ik niet weet wat relish betekent. (Ik help u een handje: het betekent ‘genieten’.) De keuken in tekeningen. De familie, de potten en pannen, de ingrediënten. Grappig boek. Graphic novels geven hele andere informatie en sensatie dan geschreven boeken. Veel meer lagen, veel meer plezier. Je kan wel zeggen: Mijn familie is gek op koken en eten en alles wat met koken en eten te maken heeft, maar als je alle sensaties verstript met tekeningen komt het veel dieper binnen. Weet eigenlijk niet goed hoe dat werkt.

We hebben een geweldig kerstetentje met vijf. Lekker leuk relaxed gezellig geïnteresseerd. Will heeft een mooie amuse gemaakt met witlof en Hollandse garnalen, mijn glaasje broccolisoep valt erg in de smaak, Bobby maakt een verrukkelijk pasteitje met Champignonragout, ook mijn winterse traybake met zalm valt erg in de smaak. En dan heeft Will nog een heerlijke tiramisu met fruit toe. En de nieuwe borden maken het allemaal af.

https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R1191952/winterse-traybake-met-zalm

Kindeke

Natuurlijk is mijn soep-vooraf om twaalf 's middags uur al klaar. Wat nu? Kan wat peinzen over de diverse Kerstavonden van de afgelopen jaren. Veel Kerstavonden waren we in Maassluis, sinds tien jaar geleden Schoonpapa op Kerstavond 2009 overleed. De gasten moesten dat jaar zelf het eten afmaken en het met elkaar vinden. Ze hadden gediscussieerd of ik nou diepreligieus was of niet. De meningen waren verdeeld, lees ik. 

In Utrecht ben ik nooit naar een Kerstnachtdienst geweest omdat we  sindsdien altijd naar Schoonmama gingen. Neef Rick kwam dan ook. Wel eens naar de nachtdienst in de Grote Kerk te Maassluis geweest. Nu kunnen we weer een nieuwe traditie bedenken. Ik ga maar eens in mijn kapelletje een Kindeke maken. Om in the mood te komen

Vooraf

De ‘eenvoudige’ broccolisoep van Jamie O. is heel wat complexer dan de recepten van de door mij zo geliefde Pascale N. met haar slechts 4 ingrediënten. Door de broccoli-soep van Jamie zit behalve broccoli ook prei en spinazie en tahin en parmezaanse kaas. Tahin, is dat wel te koop in Zuilen? Of moet ik dan helemaal naar de EkoPlaza?

Maar erg leuk om met het Kerstdiner bezig te zijn. Vooral niet teveel, want Will komt met een amuse en Bobby wil een pasteitje maken. En dat is allemaal alleen nog maar vooraf. Ik ga de soep-vooraf denk ik maar in een glaasje serveren.  

https://www.foodandfriends.nl/recepten/simpele-broccolisoep.html

Vleermuizen

Bij ons op het Prins Bernhardplein staan een paar kerken waar de afgelopen jaren nieuwe bestemmingen voor gezocht werden wegens sluiting. De katholieke Jacobuskerk is verkocht aan de evangelische jubel Best Life Church, en voor de protestantse Bethelkerk is een plan in de maak om er een ‘Buurtklooster’ van te maken. Met woningen en goede werken. Bobby en ik volgen dat met interesse, ook omdat we hopen dat ze er regelmatig stilte-momenten en concertjes gaan organiseren. En ik hoop dat er een mooie tuin gaat komen. Het gaat allemaal heel traag. Duurt al járen. Besluitvorming, financiering, vergunningen...

We hoorden wel dat de plannen heel ver zijn en dat ze binnenkort eindelijk zouden gaan beginnen met slopen en verbouwen.

Nu lees ik een bericht op Facebook dat het project weer vertraging gaat oplopen omdat zich vleermuizen in de lege kerk hebben gevestigd. En vleermuizen zijn ernstig beschermd. Wat een toestand. Er komen voorlopig even geen nieuwsbrieven meer, zeggen ze. 

Over de bescherming van de vleermuis:

https://www.vleermuis.net/bescherming/soortbescherming

Te Overvecht

Ik overweeg chauffeur te worden bij Buurt Mobiel. Dat is een nieuw initiatief in onze wijk, een kleinschalige ‘taxicentrale’, die oude mensen naar de dokter of de fysio of het winkelcentrum brengt. Ze werken met eigen ‘strippenkaarten’ en men kan een ritje maken à € 2,50. En met vrijwilligers. Het is drie jaar geleden gestart in Overvecht en afgelopen jaar uitgebreid naar Zuilen, Tuinwijk en Voordorp. 

Inmiddels heb ik twee keer meegereden en proefgereden. De eerste keer was nogal enerverend. Vooral enerverend was dat de auto een automaat is en ik dat niet gewend ben. Opeens ben je helemaal geen ervaren chauffeur meer. En ik reed niet zoals ik verwachtte in mijn eigen wijk Zuilen, maar in de wijk Overvecht, die heel groot is en vol hoge jaren zestig flats staat en uit jaren zestig doolhoven bestaat. Alle honderden straatnamen eindigen op -dreef. Ik heb geen idee. En de TomTom die erin zit is niet actueel. Dus de eerste keer was het allemaal net een oneindige enge droom. Vandaag de tweede keer. Ik rijd al wel de hele shift, maar ik doe nog niet de dames en rollators in- en uitladen.

Vandaag rijden we met maar één auto, en we hebben slechts een kwartier per klant. Er is geen leeg kwartiertje bij. Bij Winkelcentrum Overvecht is het wegens de kerst stikdruk, dus dat lukt helemaal niet met die kwartieren. Al snel lopen we een kwartier achter op schema en dat loopt op tot een half uur. 

We vervoeren vooral oude dames met rollators. Naar de kapper. Naar de opticien. Naar de demente echtgenoot in het verpleeghuis. Naar de kerstlunch. Naar de bingo. En weer naar huis. Ik vind het geweldig. Dit maakt die mensen weer mobiel. Dat het in Overvecht is maakt het voor mij een beetje weird, surrealistisch, liever zou ik in mijn eigen wijk rijden, maar daar zijn nog niet zoveel klanten. De dames moeten wel een beetje geduld hebben vandaag. Ze hebben geen mobiele telefoons bij zich, dus ze kunnen niet gebeld worden dat het wat later wordt.

Het mysterie van de verdwenen pastaborden

‘Ik zou eerst even bellen met de Hema voor ik er helemaal naar toe fietste’, tipt Bobby. Zelf zou ik al lang op de fiets gestapt zijn, want ik heb weinig vertrouwen in klantenservices van grote winkels, maar ik vind dat ik tips serieus mag nemen. Al zie ik op de zondag voor Kerst de juffrouw van de klantenservice niet helemaal naar de minuscule bordenafdeling wandelen om de voorraad te checken. En inderdaad. De juffrouw verbindt mij door naar de afdeling Food, waar en Marokkaanse jongen opneemt en zegt: ‘Ik ben van de afdeling Food, ik ga niet over de borden. Belt u nog maar eens naar de klantenservice.’ 

De klantenservice vindt dat die jongen wél had moeten kijken. Zij kan zelf ook niet kijken. ‘Ik vind het een beetje ongeloofwaardig dat er ineens een enorme voorraad pastaborden bij u zou staan, en ik heb niet zo’n zin om voor niks helemaal naar de binnenstad te fietsen’, zeg ik. ‘U bent toch de klántenservice! U bent toch voor zulke telefoontjes!’ 

Eerst helpt ze drie klanten (heel snel en accuraat, dat hoor je) en dan hoor ik haar omroepen: ‘Katja! Klantenservice!’ Maar Katja heeft ook geen tijd/zin. ‘Ik verbind u door.’ ‘Met Lucie van de taartenafdeling!’ Lucie van de taartenafdeling belooft mij binnen een kwartier terug te bellen. Als ik op de fiets was gestapt was ik er al geweest. Lucie van de taartenafdeling belt niet terug. 

Uiteindelijk rijd ik langs de Steenweg, Amsterdamsestraatweg, Overvecht en Bisonspoor, op zoek naar de pastaborden. Nee heb je.

Borden

Al een tijdje wil ik graag nieuwe borden. Dat komt zo. Ooit had ik hele mooie borden, kleurig, met mozaïeken, gekocht samen met Ex, bij de firma Habitat aan de Stadhouderskade te Amsterdam. Maar toen zij wegging kon ik dat servies niet meer verdragen en gaf ik het aan Nichtje. For the time being kocht ik even borden bij de Xenos. Wit, vierkant, plat, diep, bakjes, schoteltjes. Op een dag zou er wel weer eens wat karaktervollers langskomen. Ik nam tien van alles, dat was fijn voor met de verjaardag en etentjes. 

Bobby op zijn beurt schafte na zijn toenmalige scheiding enige Hema-borden aan. Ronde, crèmekleurig. Dus nu staan onze gezamenlijke keukenkastjes al jaren vol tijdelijke borden. Bobby heeft die behoefte minder en hij steeds teveel aan zijn hoofd om de stad in te gaan om naar servies te gaan kijken. Ondertussen brokkelen en breken steeds meer van mijn Xenos-borden af in de vaatwasmachine en heb ik er van beide nog maar vijf. 

Zo'n jaar geleden kreeg ik Bobby mee naar de Hema, want eigenlijk wil ik als basis liefst simpele borden. Ik had de Hema-lijn 'Rome' uitgezocht, eenvoudig, neutraal, smaakvol. Ze lijken precies op zijn eigen Hema-borden, maar nu vond hij deze ineens saai. Wat nu? Dat hij zelf borden ging bekijken, dat mocht ik willen. En toen kwam er dit aar ineens het servies van wijlen Schoonmama. Het is mooi, porselein met een grijs-groene rand, niet zo uitbundig. Beetje bejaard. Maar ja, wel het hele servies van Schoonmama. Nou goed, zei ik. 

En nu is het bijna kerst en waarmee dek ik straks de tafel? Ik wil nog steeds dat Rome-servies, dus afgelopen dinsdagmiddag spraken Bobby en ik af bij de Utrechtse hoofd-Hema aan de Steenweg. OK, besloten we, we doen het. En het oude servies gaat naar de Kringloop. We waren het zomaar eens. Maar tegenwoordig hebben winkels niet veel assortiment meer meer op voorraad. Je moet de dingen online bestellen. Dinerborden, ontbijtborden en pastaborden. Zo gezegd zo gedaan.   

De pasta-borden blijken ze niet meer te hebben. Je kan ze ook niet bestellen of reserveren. Grr.  Bezorgen doen ze via DHL, op zaterdag tussen 08 en 18 uur. Pff, dat is wachten. 

De bezorger komt om 16u. Nu is alles uitgepakt en in de kastjes gezet. Alle oude borden kunnen nog net in de Hema-doos naar de Kringloop. Weg is weg. Hoop dat iemand ze voor 1 euro mag kopen en er gelukkig van wordt.

Voor de zekerheid check ik nog even op de Hema-site hoe dat zit met die missende pasta-borden die ik soepborden vind. Handig toch voor het kerstdiner. Nee, nog steeds niet leverbaar via de site. Maar men kan ook de winkelvoorraden checken. En wat zien ik? Bijna nergens hebben ze de Rome-pastaborden, maar in Utrecht aan de Steenweg zijn ze nu ineens in grote getale op voorraad. 

Songs from the sea

Laatst vroeg iemand of ik nog wel op het koor zat, omdat ik eerder regelmatig op het blog gewag maakte van nieuwe nummers die we gaan zingen. Maar door de focus het afgelopen seizoen op het twaalfdelige ‘Gloria’ van Vivaldi kwam dat er niet van. Nu gaan we in het nieuwe jaar weer nieuwe dingen leren. Zoals 'Songs from the sea' door de Finse componist Aulis Sallinen. Dus nu ga ik u weer met nieuwe muziek verrassen, waarvan ik denk: Dat kunnen we nóóit!

Woensdag (toen ik in Hotel Delta verbleef) is er nieuwe bladmuziek uitgedeeld van de 'Barbershop Blues', gearrangeerd door Saundra Berry Musser, 'Days of Beauty' van Ola Gjeilo, en 'Scarborough Fair Canticle' van Simon & Garfunkel.

  

In loving memory

Het is misschien wijzer om één programma per dag te doen in plaats van drie all over the country. En dan had ik - rijdende van Utrecht via Amsterdam naar Den Haag, Maassluis Vlaardingen - niet eens last van de boerenprotesten. Nou ja, ook al heb je er niet direct last van, je maakt je wel de hele dag zorgen of je wel op tijd zult aankomen. Het nieuws op de radio is ook niet erg verhelderend. De boeren rijden wanhopig en wóedend rond op hun peperdure trekkers en weten ditmaal niet goed waarheen en waartoe. 

Door de overdosis aan indrukken heb ik een nogal slaaparme nacht daar in die prachtige kamer met verpletterend uitzicht op nachtelijk Shell Pernis. Na het ontbijt besluit ik getergd dat het beter is om weer op huis aan te gaan. Om het afscheid van T. Katja af te maken. Haar muziek draaien, haar portret tekenen.

Te Pernis

Uitzicht op Nieuwe Waterweg
en Shell Pernis, avond.

Vandaag nemen we op begraafplaats Zorgvlied te Amsterdam afscheid van T. Katja die 102 is geworden. Ik zou hier zo Hani501’s prachtige afscheidsrede willen citeren, maar dat gaat natuurlijk niet.

Na de bijeenkomst raak ik in gesprek met een jongeman, de verkering van een achternichtje -  van T. Katja en/of van Hani501, daar wil ik van af zijn. Omdat ze in Rotterdam een voor starters betaalbaar huis zochten, vertelt hij, kwamen ze uit op een opknappertje in Pernis, dat hij nu dus opknapt. Al drie jaar. Pernis is op zich een mooi oud dorpje/stadje dat echter in de vorige eeuw is opgeslokt door Rotterdam en nu helemaal geïsoleerd door de containerhavens en de petrochemische industrie. Pernis aan de Nieuwe Waterweg, tegenover Schiedam. Er zijn voor de bewoners een metro en een fietstunnel on aan de overkant te komen.

Wat een toeval. Want nu lig ik in een hotelbed in hotel Delta aan de Nieuwe Waterweg in Vlaardingen, met uitzicht op de duizenden lichtjes van Shell Pernis. Het dorp Pernis zie ik trouwens niet. Onder ons raam veel scheepvaart naar en van Rotterdam. Het is een bijzondere sensatie: afschuwelijk maar ook fantastisch.

Idem, ochtend.

We zijn hier omdat - in het kader van het niet aflatend afscheid der dingen - net vandaag het huis Schoonmama uitgeruimd wordt. En Bobby’s zus had bedacht dat we hier gingen eten met Neef Rick en slapen.

Berghuis

Deze week aan de beurt: de Feyenoorder Steven Berghuis. Ik kijk momenteel best veel voetbal (de Eredivisie, de Champions League, en straks dus de Europa League, en natuurlijk Oranje), maar weet nooit wie ik zal tekenen. Want hij/zij moet wel stralen. 

Nu straalt Steven Berghuis doorgaans wel, maar Feyenoord wat minder. Maar afgelopen weekend was het raak, tegen PSV nog wel. Wat tot het einde van Marc van Bommel leidde. Die was iemand voor mijn rijtje Ten Hag, Koeman, Advocaat, wie weet wie er nog langskomen. 

Ik beloof niets, ik wil ook weer niet overdrijven met die voetballers. Maar deze week blonk Steven Berghuis uit. Met die geweldige scherpe ogen.

Succesvol II

Hoe was de cursus, vraagt Bobby en ik antwoord: 'Leuk!' Huh? zegt hij verbaasd. We hebben het over de UWV-cursus 'Succesvol naar werk', die vorige week van start ging. Vandaag is deel II, het gaat over netwerken en we doen een netwerkgesprek. In tegenstelling tot een sollicitatiegesprek voer je het netwerkgesprek belangeloos. Je bent geïnteresseerd in de ander, de ander is geïnteresseerd in jou, en misschien kun je wel wat voor elkaar betekenen. 

Ik vind netwerkgesprekken vanuit een functie toch een stuk gemakkelijker dan zomaar, maar daar heeft de juf wat voor. Ze overhandigt ons een lijstje beginvragen voor netwerkgesprekken, een 'spel',  en we worden uitgenodigd met diverse medecursisten een gesprekje te voeren. en je miet afsluiten met het uitwisselen van de contactgegevens. 'Wat was je droombaan als kind', vraagt mijn buurvrouw mij. En voor je het weet heb je een leuk boeiend gesprek waarbij je van alles aan de weet komt en beide partijen helemaal openbloeien 'Wat is je levensmotto', is de tweede vraag die ik krijg.  En dat doe je dan over en weer. 

Daarna krijgen we het blokje Sterreclame. We moeten in drie zinnen over onszelf en twee medecursisten samenvatten wat die persoon is, zoekt en kan. Want stel je bent op een verjaardag en daar vraagt iemand: 'Wij zoeken met spoed een nieuwe office manager, weet jij iemand?' dan kan ik zeggen! Ja, ik weet een heel goed bekwaam iemand, ze zit bij mij op de cursus, en ze is erg leuk. 

Maar voor we de partij verleden, wensen en competenties tot drie smaakmakende zinnen hebben teruggesnoeid! Iedereen kan zo omjeuzelen in zijn/haar eigen gedoe. Ook ik. Het helpt wel als je je gefrustreerde zelf uitzet en de positieve aan. Ik vind mezelf geen mopperaar, maar op het thema UWV kan het inderdaad wel een slagje positiever.

Het fenomeen Conchita

Inge van het koor heeft me uitgenodigd voor een avondje Parelsessies in de Parel van Zuilen waar vanavond de flamenco-groep Labryenco optreedt met de flamenco-danseres Conchita Boon. Mijn eerste jaar hier te Zuilen ging ik regelmatig naar de maandagavondsessies in de Parel van Zuilen, maar omdat ik geen vast maatje kon vinden zakte het in. Nu vertelde Inge dat ze er geweest was en hoe leuk. O! riep ik, mag ik af en toe met je mee?

Vanavond ging ze weer. En ik mocht mee. Wat een verrassende avond. Prachtige muziek. Vier oudere mannen op gitaren en percussie en meeslepende zang, en daarvoor deze supersensuele zeg maar gerust superwulpse knappe jonge danseres. Zij noemen haar 'het fenomeen Conchita Boon'.

We vinden haar niet zo Spaans, eerder Indonesisch. Al googelend vind ik dat ze Amsterdams is met een Indonesisch-Chinese vader en een joodse moeder. Op de site van het Grachtenfestival staat: 'Conchita (1999) begon met Flamenco dansen toen zij 6 jaar was. Inmiddels heeft zij les en masterclasses gehad van veel grote Flamenco dansers zoals: Sonia la Poveda, Rafaela Carrasco, Joaquin Grilo, Farruquito, Maria Juncal, Ursula López, Ana Morales, Alicia Marquez, Javier Latorre, Fuensanta la Moneta, Isabel Bayon, Eduardo Guerrero, Andrés Marín en anderen. Rafaela Carrasco nodigde haar op 10-jarige leeftijd uit om naar Spanje te komen, om haar lessen te geven. Sindsdien reist Conchita ieder jaar naar Spanje om lessen te krijgen. Intussen maakt zij in Nederland haar eigen voorstellingen en choreografieën in samenwerking met verschillende artiesten. Zij probeert in haar dansen vernieuwend te zijn en werkt veel vanuit improvisaties, zonder haar leermeesters en de Flamenco te verloochenen.'

'Respect'

Inmiddels heb ik weer een evaluatie achter de rug van het revalidatietraject, want de max 16 weken die voor het experiment anderhalve lijnszorg staan zijn nu op. Conclusie: het gaat steeds beter met de hand/pols, de laatste maanden is er duidelijk sprake van vooruitgang, maar we zijn er nog niet. De vingers zijn nog dik en niet recht, de pols is nog pijnlijk en hand&pols zijn nog lang niet zo krachtig als we zouden willen. Dus we gaan nog even door. Twee maal in de week: eenmaal fysio en eenmaal ergo.  En tussendoor een keertje oefenzaal.

Het 'wrede meisje' was er vrijdag bij de evaluatie onverwacht niet bij, maar vandaag is ze er weer wel. Nu heeft ze zelf een beetje een krachteloze hand, dus haar stagiaire moet mijn hand/pols maar rekken en strekken. Ze zegt ineens steeds U tegen me, en dat terwijl er al maanden jij-en en jou-en. Waarom zeg je ineens U? vraag ik. Dat vinden de collega's. Zij vinden dat respect. Maar als ik nu fijn vind dat je je en jij zegt, zeg ik. Ja, aarzelt ze, want haar collega's spreken haar er steeds op aan. Het is uit respéct, legt de stagiaire nog eens uit. Ja maar als je steeds jij hebt gezegd, en nu zeg je ineens weer U, dan denk ik dat we misschien wel een probleem hebben. 

Disagree

Bobby’s vriend H. en zijn dochters houden een verjaardagsfeestje voor hun inmiddels acht jaar geleden overleden vrouw en moeder. Dat feestje doen ze elk jaar. Zij was levendig en zeer geliefd. Muzikaal. Creatief. Ik heb haar niet zo gekend, want toen ik in beeld kwam was ze al ziek. Dit jaar is het extra druk met familie, buren, vrienden en voormalig koorgenoten, want hij gaat verhuizen, naar een appartement,  voor hem alleen. Heel mooi ruim licht aan het water aan de kade. Afscheid nu dus van het oude huis. H. houdt een mooie speech over de koepel-van-liefde die hun huis was.

Zijn vrouw was bevriend met een oud-collega van mij van lang geleden met wie ik jaren een kamer deelde en best close was, tot er iets gebeurde waar wij een onoverkomelijk verschil van mening over hadden en dat tot haar op staande voet vertrek leidde. Ontslag was het niet, dat had ze al genomen. De details ben ik een beetje kwijt. Zij heeft mij nooit meer aangekeken. Nu zou ik haar ook niet meer tegengekomen zijn ware het niet dat zij bevriend was met H.’s vrouw. Dus op hun huwelijksdag, haar uitvaart, en al die verjaardagsfeestjes toen ze er niet meer was was daar die vrouw die mij de cold shoulder geeft. Vandaag kom ik haar weer tegen. Was ik even niet op bedacht.

Op een van de feestjes heb ik eens geprobeerd het uit te praten, let’s agree to disagree, maar elkaar groeten... dat kan toch wel? Maar dat zat er niet in. Ik was evil. 

Ik herinner me ineens weer een feestje bij Bobby thuis, toen Bobby en ik nog collega’s waren, diezelfde tijd, en dit net gebeurd was. The talk of the town. De meeste mensen uit het werkveld waren erg met haar begaan en daarom tegen mij. Bijna niemand wilde mijn versie van her gebeurde horen en mijn overwegingen.

Vaag he. Het ging erover dat wij allebei hoofdredacteur waren van een vakblad, we werkten bij een groot vakbladenconcern. Ook toen was het werk al een aaneenschakeling van reorganisaties, bezuinigingen, overnames en verhuizingen, daar heeft eigenlijk mijn hele werkend bestaan uit bestaan. Ik bewoog tamelijk mee, zij was altijd verontwaardigd. Nadat zij ontslag genomen had zou een collega haar functie overnemen, die zij dat helemaal niet toevertrouwde en in het laatste commentaar had ze dat geschreven. Met naam en toenaam. En ik kwam er achter voor het blad gedrukt was. Wat een toestand was dat. Ik vond echt principieel: Zoiets dóe je niet. en ik meldde het haar opvolger. Dat werd een stop-de-persen en zij moest het pand uit. Op staande voet.

Het is al meer dan twintig jaar geleden. En nu nog steeds die haat. En ik denk nog steeds dat ik gelijk had toen. En zij natuurlijk ook. Ik ben benieuwd of H. in zijn nieuwe huis doorgaat met die verjaardagsfeestjes voor zijn vrouw.

Dagen van schaamte

Gelezen: Dagen van Schaamte van Lieneke Dijkzeul. lag in de bibliotheek geloof ik op de tafel met nieuwe boeken. Ze zijn erg aan het experimenteren in mijn buurtbibliotheek met de collectie. Lieneke Dijkzeul is een van die nieuwe vrouwelijke thriller-auteurs. Nou ja nieuw, die gaan ook al weer jaren mee.

Het is niet briljant geschreven, maar wel nieuwsgierigmakend wat er aan de hand is. Dus je leest wel door voor het plot. Een man wordt gegijzeld en in een kale kamer opgesloten, vastgeketend aan een bed. Hij krijgt drie maal daags eten - slappe boterhammen, doorgekookt warm eten - en luiers voor de urine en ontlasting. Eens in de zoveel dagen een te hete douche en een wandelingetje naar buiten. Why?? Om losgeld lijkt het niet te gaan. Hij heeft alle tijd om zijn leven te overpeinzen. Ik kan de clou natuurlijk niet gaan verklappen, mocht u denken: wat een gegeven, dat wil ik lezen!

Gelukzoekers

Snipverkouden word ik wakker. Alle stadia van een beginnende grote verkoudheid dienen zich aan. Hé get. Als ik de krant uitheb ga ik maar weer naar bed. ‘n Film kijken. ‘Gelukzoekers’, uit 2018, speelt in Noord-Groningen met zijn aardbevingen en asielzoekerscentra. Heel uitvergroot en ironisch. Verveelde pubers op het platteland en de verkokerde medewerkers van het asielzoekerscentrum en de IND. Heerlijke Groningse (zelf) spot. Niet erg politiek correct. Beetje plat zelf wel. Daarin behoorlijk vermakelijk en verrassend. En dat voor onderwerpen die nogal gevoelig zijn.

Terugkijken:https://www.vpro.nl/programmas/telefilm/gelukzoekers.html

Naar Breukelen

Soms kan ik verlangen naar leven in een dorp. Zo kleinschalig overzichtelijk. Zus 3 woont in een dorp en speelt daar al jaren in een blokfluitensemble. Vanavond treden ze op in een kerk in Breukelen. Te Breukelen doen ze in aanloop naar de kerst elk jaar een muziekavond in drie kerken, die met elkaar verbonden zijn met waxinelichtjes in jampotjes. De bezoekers mogen vrijelijk in en uit lopen. 

Of ik kom luisteren. 

Dus rijd ik in het duister in de regen een heel ander universum binnen, eerst langs de bochtige Vecht en dan pittoresk Breukelen in. Langs de Straatweg daar staan inderdaad kaarsjes in een lang lint op de grond, helaas tamelijk verregend. Maar wat een inzet en toewijding om ze ondanks de regen neer ze zetten. 

Leuk om bij te zijn. Zes Maarssense dames op blokfluiten. Sopraan, alt, tenor en bas. En een blokfluitjuf. Mooi sfeertje. Ze gaan een tweede keer optreden, dus uitgebreid bijpraten is er niet bij. 

Dus ga ik weer terug door het aardedonker langs de Vecht naar ons Zuilen waar het bestaan al veel stadser is. Ook bij ons is het kerstseizoen aangebroken. We hebben een kerstborrel in de straat. Elke keer is er weer een andere buur die een uitnodiging doet. Een stuk of 15 mensen komen erop af. Meestal dezelfden. Mannen staan bij mannen, ik denk dat zij over klussen praten en moderne installaties. Domotica. Ik sta bij de dames. Vier zijn in de dertig en zitten bij elkaar op de maandagavondyoga. Een is net vijftig geworden. We praten over kappers en zumba en hoe dankbaar we elke dag weer zijn met ons mooie huis en onze straat en ons buurtje.

Modest Fashion

Modest fashion: ik had eigenlijk geen idee wat het was: ‘bescheiden kleding’, ’bedekkende’ kleding, mode van/voor moslima’s. Het Stedelijk Museum in Schiedam heeft er een tentoonstelling aan gewijd. Het is niet een onderwerp dat mij dagelijks bezighoudt, ik vind het lastig, die meningen over sluiers en burka’s, en maak mij er meestal van af met een ieder-zijn/haar-meug. Moslima’s die om het hardst roepen dat zij kiezen voor die sluiers, dat die hun identiteit bepaalt, wie ben ik om daar wat van te vinden.

En zelf ben ik als meisje ook opgevoed met een vorm van modest kleding. Nette kleren. Fashion zou ik het niet willen noemen. Maar toen ik klein was mochten meisjes in ons Umfeld geen lange broek en toen ik puber was geen minirok, en geen spijkerbroek met gulp,  om maar twee beperkingen op het toen heersende modebeeld te noemen. en voor refo-meisjes op de Bible Belt geldt dat anno nu nog steeds. maar daar gaat de tentoonstelling niet over. Het gaat over de wereldwijde groeimarkt van wijde verhullende kleding voor vrouwen, die heel groot is en waar ook grote modemerken zich aan committeren vanwege de omvang van die markt. Je kunt zeggen dat modest fashion vrouwen bedekt en verstopt, je kunt ook zeggen dat het vrouwen vrijheid geeft omdat ze zich zo onttrekken aan de seksualiserende blik van mannen.

De eerste keer dat ik kritiek hoorde op onze mode uit de mond van een islamitische vrouw was van de Marokkaanse sociologe Fatima Mernissi, die vond dat confectiemode maakt dat Westerse vrouwen zo’n negatief zelfbeeld hebben. Dat vrouwen van vijftig zich in modellen voor meisjes van 14 moeten persen. Terwijl in haar cultuur kleding door naaisters voor het individu werd gemaakt. Niet zij, maar wij waren onderdrukt. Dat is mij altijd bijgebleven. Daar gaat deze tentoonstelling ook over.

Er hangt veel werk van islamitische mode-ontwerpsters, maar ook van niet-islamitische. En niet alle islamitische ontwerpsters maken wijde kleren. Wel is het duidelijk dat zij zich moeten verhouden tot de regels mbt vrouwenkleding in hun land. Ze doen mee, ze verzetten zich, ze zijn creatief, ze zijn opstandig, er zijn vele manieren om met de culturele en religieuze regels om te gaan. Dat is verrijkend om te zien. Je ziet zoveel beelden van gesluierde vrouwen met plezier. Stoere vrouwen, sportieve vrouwen, excentrieke vrouwen.

Ook zien we dat het nog helemaal niet zoveel generaties geleden is dat vrouwen zich hier te Lande ook van top tot teen bedekten.

Met de metro

Vroeger ('Vgoegeg') was er altijd een trein van Maassluis naar Schiedam, onderdeel van de lijn Rotterdam-Hoek van Holland. Die trein reed elk kwartier. Heel steady. Toen besloten ze dat er een metro moest komen in plaats van een trein, met als argument dat die zes keer per uur kon rijden. 

Toen was er drie jaar geen trein, maar ook geen metro. Wel was er een ‘snelbus’, maar die reed over de A20 die in de spits altijd vast stond. Nu is er sinds enkele weken dan eindelijk die metro. Een langgerekt tochtig perron zonder voorzieningen. Brr.  Er blijken hier te Maassluis  nu drie metrolijnen te stoppen: een naar Nesser, een naar Vlaardingen west en nog een. Help, welke moet ik? Zo gedetailleerd is mijn topografische kennis van Zuid-Holland niet. 

De terugreis van Schiedam weer naar Maassluis gebeurt het zelfde: de metro’s hebben bestemmingen als De Akkers, Steendijkspolder... je kan zomaar in de snerpende kou in het donker in een verkeerde metro stappen richting the middle of nowhere.

Save the date

Een paar weken geleden hebben ze me overgehaald om toe te treden tot de Optreedcomissie van ons koor. Er zijn wat uiteenlopende meningen en ambities over optreden. Dat loopt uiteen van voor-mij-hóeft-het-niet tot de diepe wens om in verpleeghuizen op te treden. Als er in het café over gepraat wordt hoor je dat de meeste koorleden geen familie of vrienden willen uitnodigen omdat er van ze gevraagd wordt dat ze - zeg - een tientje entree betalen.

Dus toen heb ik diep nagedacht. Mij lijkt het mooist om naar een optreden in een mooi kerk(je) toe te werken. Zo'n ruimte afhuren kost 300 à 400 euro per dagdeel. Dat wàs een probleem, een half jaar geleden maar we hebben zoveel nieuwe leden door de (mijn) Facebook-ledenwerfacties, dat we door de extra lidmaatschapsgelden èn de dirigente behoorlijk kunnen betalen, en de huur van de oefenruimte, en ook nog wat geld overhouden. Dus de huur van dat kerkje kunnen we daaruit best betalen. Evenals extra uren voor de dirigente. En de pianiste. We hóeven helemaal geen entree te heffen.

'We doen het voor onszelf!' betoog ik vurig. 'Omdat we het onszelf gunnen. Zo’n mooi optreden in een mooi kerkje. En we nodigen onze familie en vriendinnen uit om met ons mee te genieten. Omdat we dat léuk vinden dat ze erbij zijn. Ze hoeven niets te betalen. En het is geen straf. We zingen best mooi al, echt wel.'

Eerst overtuig ik zo de optreedcommissie en neem ik vast een optie op twee kerkjes in de Utrechtse binnenstad. Op 5 april 2020. Dan overtuig ik het bestuur dat dit de weg is. Niet omdat het móet maar voor eigen plezier. En tot slot het hele koor. Ze vinden het allemaal leuk. Want aanstekelijk. En ze sputteren helemaal niet tegen. Dus nu staat het vast: 5 april hebben we een kooroptreden. Save the date.

Mi vida

Ik keek er al twee weken naar uit: de nieuwe film 'Mi vida' met in de hoofdrol Loes Luca. Nu heb ik onze hulp in de hh over de vloer en dat lijkt me een goed moment om naar de film te gaan. Ik was getriggerd door het plaatje met het knalrode haar. Zoals de vaste lezers weet is dat een thema. Als ik naar dit plaatje kijk dan denk ik alleen maar: ik wil ook weer rood haar! Als de film begint heeft ze een blonde pruik! 

Lou, 65 jaar, voormalig kapster, twee kinderen met ook weer kinderen en veel gedoe, reist af met een bus naar Spanje (Cadiz) om er een talencursus te volgen. Ze zit er in een klasje met alleen maar jongeren die niet weten wat ze willen, dan maar een talencursus, en een chagrijnige juf. De kamer die ze toegewezen krijgt (in een Afrikaans gezin) bevalt haar niet en ze zoekt iets anders in de oude stad. Als ze op het dak is van die oude huizen en je ziet al die rode balkons op de huizen, dan weet zij/jij: daar is het goed. Ze legt contact de op Pilates-les, met de sikkeneurige juf wordt ze dikke vriendinnen, en steeds meer voelt ze: hier wil ik blijven, hier wil ik een kapsalon. Ze herstelt het door blondering verpest haar van de juf, gooit haar eigen pruik af en verft haar eigen dunnen haar knalrood, en dar is het begin van een nieuw zelfbewustzijn. De kinderen doen voortdurend een beroep op haar om te helpen met het gezinsleven en steeds meer realiseert ze dat ze alleen voor haar eigen geluk verantwoordelijk is. Cadiz is ook heerlijk.

Ach het is een heerlijke wijze film. Over vrouwen van mijn leeftijd. Buiten op straat spreekt een vrouw mij aan. Geweldige film he. Ja, geweldige film. Ik wil ook zulk haar zeg ik. Hij is mede-geproduceerd door Omroep Max, zegt ze, dat had ik ook gezien, dus hij komt tzt ook op tv.

Reacties

Er gebeurt iets voor mij onverwachts met de tekening van Greta Thunberg.  Als ik een leuke tekening heb gemaakt, dan post ik die soms op Facebook (op de groep Iedere Dag Een Tekening) en op mijn Instagram. Dan krijg ik een paar likes. Dat vind ik leuk. Het Is Niet Onopgemerkt Gebleven. Ik heb ook een Facebookpagina Lucie Theodora Galerie en die 'adverteer' ik wel eens binnen Facebook. In het kader van de zelfpromotie. Want tenslotte heeft men niet vanzelf vrienden en volgers. Dan gaan de tekeningen naar honderden mensen die ze in principe appreciëren.  

De tekeningen van voetballers en zangeressen scoren naar tevredenheid. Best veel likes en nieuwe volgers. Nog geen kopers, helaas. Maar eergisteren had ik de tekening van Greta er ook op gezet, omdat ik haar zo'n fenomeen vind waar je trots op kunt zijn. En de tekening geslaagd. De likes uit eigen kring vond ik fijn, O gelukkig, zij houden ook van Greta, denk ik dan. Maar op deze Facebook-advertentie komen - behalve 20 likes - ineens ook hate-reacties. Ik vind ze zo erg dat ik ze meteen verwijder en dus kan ik ze niet niet meer citeren. O toch, er is weer een nieuwe bij: 'Ze is een door de elite misbruikt zielig meisje... geen heldin, maar voor de gek gehouden door walgelijke ouders en dito samenleving, misleid door walgelijke media en corrupte politiek!'

Ook iemand reageert: 'Ze is geen heilige, ze is stoer!' Dat komt natuurlijk door die gevouwen handen. Dat roept ook weer van alles op. Op de tekeningengroep schrijft iemand: 'Wat heb je haar lief weergegeven. Al die zure tekeningen in de kranten zijn zo naar. Dank je wel.'

Succesvol

Al maanden pusht het UWV me naar de cursus ‘Succesvol naar werk’, maar door de traag herstellende gebroken pols/arm kreeg ik steeds weer een maand uitstel. Vandaag is het echter zo ver, bijeenkomst 1. Ik heb er wat gemengde gevoelens bij, dat zal u misschien niet verbazen, maar zal mijn uiterste best doen om niet in standje Weerstand te gaan staan, en welwillend mee te nemen waar ik wat mee kan.

Vorige week kwam er al een opwarmende mail waarin drie 62-jarigen blij vertelden hoe ze nog tijdens de cursus via hun eigen netwerk een baan hadden gevonden. Dat is ook de boodschap die de juf uitdraagt: ze vertelt dat van de vorige cursus vier deelnemers halverwege afhaakten omdat ze via hun eigen netwerk een baan hadden gevonden. We zullen het zien. Solliciteren op vacatures is zó uit, netwerken is het helemaal.

Het is allemaal top secret en geheim vanwege de privacy, dus ik mag niet uit de school klappen, wat ik natuurlijk maar al te graag wil doen. Ze zegt ook nog dat ze er niet alleen onze coach en trainer is maar ook UWV-medewerker, dus als ze dingen hoort dat ze die dan doorgeeft aan het UWV. Zoals? vraag ik. Bijvoorbeeld dat mensen zwart werken, antwoordt ze. Dus bij het voorstelrondje zeg ik voor de grap dat ik dan maar niet zal vertellen dat ik zwart werk, maar niemand lacht.

We zitten bijeen met een stuk of twaalf 45- tot 62-jarigen. Mannen en vrouwen, langer en minder lang zonder werk, hoger en minder hoog opgeleid. Bij het voorstelrondje gaat het uiteen van ‘Ik ben Henk, ik ben bioloog, 45 jaar en sinds vijf maanden werkloos’ tot mensen die hun hele hebben en houwen inclusief ziektes en mantelzorg uit de doeken gaan doen.

We werken in acht bijeenkomsten van drie uur toe naar een slotaflevering personal branding. Dat je als je op straat je toekomstige werkgever tegenkomt in anderhalve minuut hem/haar ervan overtuigt dat hij jou moet hebben.

Trage Tochten

Trage Tochten heten de wandelroutes waar Will tegenwoordig mee op de proppen komt. Ze heeft ze van de website Wandelzoekpagina geplukt. Zelf had ik net de Staatsbosbeheer-kaart uit de kast getrokken waar ook gemarkeerde paaltjesroutes in de regio op staan.

Maar goed, zij had mij uitgenodigd en zij komt mij halen, dus doen we haar Trage Tocht in Lage Vuursche. Deze begint op ‘de’ parkeerplaats in Lage Vuursche, maar er staat niet bij wélke parkeerplaats. Er is ook geen duidelijke kaart. Alleen beschrijvingen, zoals bij-de-vijfde-boom-rechtdoor. Alles is een beetje onduidelijk en verwarrend. En dus kissebissen we ons door de wandelroute heen. 

In april vorig jaar liep ik deze zelfde route met Kitty, herinner ik me gaandeweg. Ook toen verdwaalden we steeds. Zij had ‘m uit een wandelgidsje van uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig. Enige googelen nu levert de kennis op dat die uitgeverij is gaan samenwerken met die wandelzoekpagina en dat die Trage Tochten ook in hun boeken staan. 

Ik vind het een wonder als mensen louter op beschrijvingen (kunnen) lopen. ‘Na 200 meter vindt u een vaag paadje naar rechts’. Het gaat regelmatig mis. En dan moet je redeneren en besluiten tot door of terug. Ik ben meer van de markeringen en de duidelijke kaarten. 

En het gaat regenen. Kou en regen. Brr. En als dan na 8 km de uitspanning De Mauritshoeve ópen is op maandag, en lekkere erwtensoep serveert, dan is alle kou en narigheid gauw weer vergeten.

Greta

Ik moest ineens twee weken peinzen wie of wat ik zou gaan tekenen. Ik had niet direct inspiratie. Ja, voetbal-trainers. Of wintervogeltjes (voor de kerstkaart). Of wereldleiders als Donald Trump of Boris Johnson. Tot ik Greta op het Journaal zag aankomen in Madrid. Ze is wel een heldin voor velen. Kan ik haar op de nieuwjaarskaart 2020 zetten?

In de camper

Eindelijk weer een roman gelezen: Stadium IV van Sander Kollaard. De aanbeveling was dat-ie uitverkoren was door het boekhandelspanel van DWDD. Een echtpaar in een camper in Zweden. Zij is stervende, wil geen behandeling meer, hij wil onderzoeken en haar leven voor zover dat nog kan verlengen. Maar hij respecteert haar wens en geeft haar die reis.

Het speelt deels op wegen en in omgevingen waar Bobby en ik gereden hebben. Verviers in de Ardennen. Öland in Zweden. Ik heb net de fotoboeken over Schotland en Zweden opgehaald en geniet van de plaatjes en de herinneringen. De campings waar wij staan staan vol campers met echtparen op leeftijd. Ik vraag mij altijd af hoe die mensen dat volhouden, in die campers. Dat daar ook stervende mensen tussen kunnen zitten had ik nog niet bedacht.

De foto op het omslag doet denken aan mijn foto van onze wandeling Ullapool-Hill op, in mijn Schotland fotoboek.

Sander van Kollaard woont in Zweden, is wegens de liefde voor een Zweedse schone daar naar toe verhuisd en toen zijn literaire carrière begonnen, die door de aanbeveling van het DWDD-panel nogal een onverwachte boost heeft gekregen.

De karakters en levensverhalen zijn mooi uitgewerkt. Hij is politieman geweest, erg van het recherche-werk, ordners met gegevens verzamelen, of het nu gaat om het uitkiezen van een camper of de pijnbehandeling met medicijnen. Zij was aardrijkskunde-lerares met een inspiratie van Niels Holgersson van Selma Lagerlöf. Ze wil kaarten lezen en werelden verkennen. Meer intuïtief en uit verlangen. Als zijn de chemokuur achter de kiezen heeft wil ze niet meer en wil ze alleen nog maar naar Öland waar ze elkaar op een socialistisch jeugdkamp hebben leren kennen. 

Het is wel een pittig boek, meer vanuit zijn perspectief geschreven dan vanuit het hare. Dat vind ik begrijpelijk maar soms wel jammer.

Slotakkoord

Ik ben aanwezig bij het einde van de Nikola-Kommuniteit. Vandaag wordt er een punt achter gezet. Vijfenvijftig jaar heeft deze oecumenische spirituele ‘gemeenschap’ bestaan, en een grote groep mensen om zich heen verzameld, maar de kerngroep wordt te oud en te moe en te klein. Zelf spreken ze van een sabbatsjaar en een punt-komma. Wie weet wat er nog kan straks, welke initiatieven opborrelen. De Nikola is/was Bobby’s tweede thuis, ik ben maar af en toe geweest, mee met retraites in diverse kloosters, met de Pinksterwandeling, het Nikolaas-feest, de stilte-meditatie. Soms mee-eten. Niet actief.

Eerst denk ik: ik ken hier niemand, help, maar uiteindelijk heb ik toch vele bijzondere gesprekjes. Met een vrouw die vele jaren in de zending in Afrika heeft gewerkt en nu een paar jaar weer terug is. Haar nieuwe vriend die gepensioneerd historicus is en als laatste project een boek over het dorp Kolhorn in Noord Holland heeft geschreven. Een jonge vrouw die jaren voor haar dementerende vader heeft gezorgd, en nu na zijn overlijden in zijn huis aan de Lek is blijven wonen. Een dakloze erudiete man die vertelt dat hij huisarts is geweest en vijf jaar geleden alles in de wilgen heeft gehangen en nu op straat leeft. Een apothekeres met veel psychiatrische problemen en tekentalent. Twee acrobaten die (zwarte) Piet spelen naast Bobby’s Sinterklaas. 

De voormalig zendelinge woont nu in een kommuniteit in Brabant. Ze heeft het een paar jaar in Utrecht geprobeerd, maar het lukte haar hier niet. We praten over verhuizen op zestigjarige leeftijden het vinden van nieuwe vriendinnen. Bij clubjes gaan. Zij houdt niet van clubjes, zegt ze. Zij is meer voor een beweging. Een wat? Een beweging. Zoals deze nu stoppende kommuniteit. Het blijft op de een of andere manier hangen.

Yakhaar

Bobby mag morgen een toespraakje houden als Sinterklaas en is gisteren thuisgekomen met een witte pruik en een baard. Ruig spul. Het schijnt nogal te kriebelen. 

Als de fysiotherapeut vanochtend tijdens de behandeling vraagt of-ik-nog-wat-leuks-heb-gedaan-of-ga-doen vertel ik maar over de Sinterklaasbaard. Hij tipt me dan het programma Keuringsdienst van Waarde, dat heeft uitgezocht dat Sinterklaasbaarden óf synthetisch zijn of gemaakt van yakhaar. Een yak is een buffel. 

Ze bezoeken een pruikenwinkel en een pruikenmakerij in Nederland en bedrijf in China dat pruikenhaar aan Nederland levert. Sinterklaasbaarden kosten zo’n 250 dollar als ze de fabriek in China verlaten maar hier in Nederland kosten ze 1000 à 1500 euro. Voor ze China verlaten zijn ze ook nog in Noord-Korea geweest waar de arbeid nog weer veel goedkoper is dan in China.

Terugkijken:

https://www.npo3.nl/keuringsdienst-van-waarde/05-12-2019/KN_1710336

Stadsleven

We zouden wandelen, bij Rhenen ofzo, maar het weer is zo grijs en grauw dat we er maar een stadsdag in (mijn) eigen stad van maken. We beginnen een koffie in het nieuwe hotel/hostel/café/restaurant Bunk aan de Catharijnekade, dat opmerkelijk ruim en gastvrij en eigenzinnig en grappig ongewoon is. Echt een leuke plek om vanaf het station af te spreken. Want M. komt speciaal uit Nijmegen. Ik wil natuurlijk dat het effect heeft: Wat is Utrecht een léuke stad. Dat is mijn opdracht. Programma-onderdeel 1 Bunk is geslaagd. 

Dan gaan we naar het (gratis) vrijdagmiddag-lunchconcert in de Herz-zaal in TivoliVredenburg, waar conservatorium-studenten optreden. Vier studenten spelen een stuk, op geheel eigen wijze. Er worden geen programma’s uitgedeeld, dus we weten niet wat ze spelen, maar het is een groot genoegen een mooi gratis concert bij te mogen wonen. En naar ambitieuze muzikale jongelieden te mogen kijken en luisteren. Er komen honderden mensen op af. Meest senioren.

En dan gaan we lunchen bij restaurant De Zakkendrager in de Zakkendragersteeg. Die steeg is heel nauw, maar het restaurant heeft een serre in een oude stadstuin en de beleving is weldadig groen. Echt ver lopen is het allemaal niet, steeds zo’n 100 meter. En kletsen over het leven. 

Wat een leuk dagje hartje Utrecht. Samen rondhangen. Het aantal Utrechtse etablissementen dat ik best leuk vind en waar ik uren wil vertoeven groeit met de week.