Gelezen in 2020

Oudjaarsdag. Traditiegetrouw is dat de dag van de terugblikken en de lijstjes. Normaal ga ik elk jaar op 30-31 december met de hand schrijven over de thema’s van dat afgelopen jaar: over wonen en werken, activiteiten, vakanties, gezondheid, liefde, vriendschappen, familie... maar na dit coronajaar kan ik een terugblik op 2020 niet aan. Die lees en hoor je al de hele week. 

Ik beperk me dit jaar maar tot mijn lijstje 'Gelezen in 2020', dat is altijd al zo’n twee uur werk. Elk jaar denk ik dat ik schandalig weinig gelezen heb en dan valt het weer enorm mee. Kwantitatief en kwalitatief.

Het eerste boek dat ik las was opmerkelijk genoeg een nieuwe vertaling van een Zwitserse klassieker uit de jaren twintig: De grote angst in de bergen door Charles-Ferdinand Ramuz. dat ging over een besmettelijke en dodelijke virusziekte onder de koeien in de bergen van Zwitserland. En de herders moeten boven blijven. En ik herinner me ook dat ik in april in De Pest van Camus ben begonnen, dat staat niet op mijn blog, die heb ik niet uitgelezen.

Gelezen in 2020

1. Charles-Ferdinand Ramuz, De grote angst in de bergen, Van Oorschot)
2. Josephine Rombouts, Cliffrock Clastle. Werken op een kasteel in Schotland, Querido
3. Marjolijn Uitzinger, Verloren in Berlijn, De Geus
4. Jens Christian Grøndahl, Vaak ben ik gelukkig, Meulenhoff
5. Sayaka Murata, Buurtsupermens, Nijgh & Van Ditmar

6. Ilja Leonard Pfeijffer, Grand Hotel Europa, Arbeiderspers
7. Annemiek Schrijver en Hein Stufkens, Lekenpraat, Berneboek
8. Eva Coole, Het zeemonster of de zee, De Geus
9. Dido Michielsen, Lichter dan ik, Hollands Diep 
10. Maeve Binchy, Regen en sterren, Boekerij

11. Rupa Bajwa, De Sariwinkel, Meulenhoff
12. Threes Anna, Stil in de stad, Querido
13. Charlie Mackesy, De jongen, de mol, de vos en het paard, Kok
14. Nicolien Mizee, En knielde voor hem neer, Van Oorschot
15. Herman Koch, Eten met Emma, AmboAnthos

16. Vonne van der Meer, Eilandgasten, AtlasContact
17. Patrick Modiano, Slapende herinneringen, Querido
18. Dirk van Ginkel, Sjoerd Huizinga, De avonturier van Yn ‘e Line’, Museum Drachten
19. Edna O’Brien, Meisje, Bezige Bij
20. Marijke Schermer, Liefde als dat het is, Van Oorschot 

21. Margaret Mazzantini, Schittering, Wereldbibliotheek
22. Judy Budnitz, Als ik het je één keer vertel, Querido
23. Vonne van der Meer, Brood zout wijn Atlas Contact
24. Michael Bijnens, Het beste uit onszelf, Pluim
25. Oh Jung-hee, Vogel, De Geus

26. Christy Lefteri, De bijenhouder van Aleppo, Bezige Bij
27. Graham Swift, Hier zijn we, Arbeiderspers
28. Maeve Binchy, Een zaterdag in september, Van Holkema & Warendorf
29. Graeme Simsion & Anne Buist, Camino, Luitingh Sijthof
30. Colum McCann, Zoli, De Harmonie

31. Heerlijke winter, afvallen met Project Gezond, uitgave Project Gezond
32. Marie Darrieussecq, Hier zijn is heerlijk. Het leven van kunstschilder Paula Modersohn-Becker, Arbeiderspers
33. Stijn van der Loo, Kleine helden zijn wij, Querido
34. Stevo Akkerman, De mooiste dag, Nieuw Amsterdam
35. Hendrik Groen, Opgewekt naar de eindstreep, Meulenhoff

36. Maike Meijer, Wen er maar aan, Eigen beheer
37. Carla de Jong, De sessies, Ambo Anthos
38. Fleur Bourgonje, Liefde Liefde, uitg. Nachtwind
39. Isabel Allende, De winter voorbij, Wereldbibliotheek

Gelezen in 2019 (31)   
Gelezen in 2018 (42)   
Gelezen in 2017 (46) 
Gelezen in 2016 (47) 
Gelezen in 2015 (42)
Gelezen in 2014 (20)

I.M.

Gezien: de tv-serie I.M. over Ischa Meijer en Connie Palmen, geregisseerd door Michiel van Erp. Ischa Meijer overleed 25 jaar geleden en er is dit najaar veel rond en over hem verschenen: zijn boeken herdrukt, twee biografieën en nu deze film gebaseerd op Connie Palmens boek. Ik herinner met het verschijnen van dat boek nog goed. Er was enorm veel kritiek op dat zij Ischa Meijer zo naar zich toe getrokken had, dat zij zich zo overgeleverd had aan hem, dat er zoveel meer vrienden vriendinnen en geliefden waren in zijn leven. De actrices Olga Zuiderhoek, herinner ik me als een van hen. De andere namen weet ik niet meer, artikelen uit de periode voor internet zijn niet gemakkelijk op internet te vinden. Ik was nooit zo van Connie Palmen, haar debuut De wetten sprak me helemaal niet aan, maar De Vriendschap boeide weer wel. Over vriendschappen en verslavingen. Vrouwenverslavingen: drank, eten en vriendschappen. 

Nu dus een film over haar grote liefde met Ischa Meijer die vier jaar duurde tot zijn plotselinge dood. Van 1991 tot 1995. Palmen is van de grote liefdes, daarna kwam haar tweede grote liefde Hans van Mierlo. De film IM is de laatste dagen overal de hemel in geprezen. Ook ik heb zeer geboeid zitten kijken. Die acteurs zijn heel goed gecast en goed.

Ik heb alleen wat reserves bij uitvergrote bekende Nederlanders. Ischa Meijer, hij was heel groot en goed, eerst op de radio en later op tv, maar ook vaak zo scherp en onaangenaam. Ik begreep niet waarom hij zo scherp moest zijn, ik vond dat vaak niet nodig. Bij hem was de oorzaak dat hij een gekweld mens was, kind van Joodse ouders die het concentratiekamp Bergen-Belsen hadden overleefd. Als baby had hij met zijn ouders daar gezeten. 

Michiel van Erp maakte een paar jaar geleden ook de film/tv-serie over Ramses Shaffy. Die raakte mij meer dan deze maar dat kwam natuurlijk ook door zijn prachtige liedjes. Deze film is heel goed gedaan, de acteurs Ramsey Nasr en Wende Snijders zijn overtuigend, maar de personen die zij spelen spreken mij minder aan. Of moet ik nu een biografie over Ischa gaan lezen? 

Parels

Bébé1 had ik een maand geleden voor haar verjaardag het parelspel gegeven. Vier was ze geworden. Het spel is een schot in de roos, zegt Nichtje. Ik had me afgevraagd of het niet te roze en te meisjesachtig was, maar Nichtje heeft daar geen opvattingen over. Sterker nog, ze houdt erg van roze bij de meisjes. Vandaag gaan we het spel spelen. Er zijn schelpen, parels, dobbelstenen en kaartjes met diertjes erop. Je moet parels verzamelen en aan een blauwe draad rijgen. Ik verlies enorm.

‘Ik heb Lucie gemist!’ zei Bébé1 voor ik kwam. Nou dat gaan we weer goedmaken. Vanaf januari ga ik weer af en toe oppassen. Nu op drie engeltjes. Waarvan twee inmiddels aanspreekbaar en zindelijk. 

Wodanseiken

Elke keer als ik naar Nichtje in Oosterbeek rijd (de route over Wolfheze) zie ik net voorbij Wolfheze uit een ooghoek een parkeerplaats en een informatiebord van Natuurmonumenten en dus een natuurgebied. De bewegwijzering bestaat uit keien met daarop een lik blauwe verf. Vandaag ga ik die blauwe route maar eens lopen. Het is een heel oud natuurgebied en een van de highlights in dit gebied zijn ‘Wodans-eiken’ van 450 jaar oud. 

Na afloop bij Nichtje aan de keukentafel laat ik mijn foto’s zien van kronkelige bomen. Zijn dat nou die wodanseiken? Dat zijn toch geen bomen van 450 jaar oud? Maar volgens Nichtje zijn dit ze. 

Wel een mooi gebied, dit, alhoewel ook weer aan de snelweg. Nu de A50.

https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/wolfheze/route/wandelroute-wolfheze-vlakbij-arnhem

Hutspot

De laatste weken kook ik graag eenvoudig maar toch met een onverwachte touch. Vandaag vond ik weer een leukje. Een ovenschotel met hutspot op een bedje van uitgebakken spekjes met paprika. Paprika's. En wat knolselderij door de aardappelpuree: hartstikke gezond. En dan een beetje geraspte kaas eroverheen. Mjammie.

https://www.leukerecepten.nl/recepten/ovenschotel-met-hutspot/

Snelwegruis

Ik ga wandelen in Amelisweerd. Dit natuurgebied ten oosten van Utrecht staat hier weer erg op de kaart omdat de A27 verder verbreed gaat worden en dat gaat zo’n 800 bomen kosten. En 1,5 miljard euro. De nieuwe Utrechtse burgemeester Sharon Dijksma is ook tegen, maar helaas, de gemeente gaat er niet over. De provincie trouwens ook niet. Rijkswaterstaat gaat erover, en minister Cora van Nieuwenhuizen. 

Wat een waanzin, die al zo brede snelwegen nóg breder maken. Je zou toch denken dat de miljarden momenteel wel nuttiger besteed kunnen worden. Er zijn al alternatieven bedacht: een extra rijbaan creëren  door de bestaande rijbanen wat smaller te maken en de maximum snelheid wat te verlagen. Maar nee, denk Cora. Misschien heeft Cora familie in de wegenbouw?

Amelisweerd is visueel zó romantisch, maar geluidstechnisch is het een ramp. Ingeklemd tussen de A12, de A27 en de A28 hoor je er uit alle windstreken snelwegruis. Zeker in de winter. Ook een nadeel van Amelisweerd is dat je nooit lekker kunt dóórlopen. Je stuit steeds op de buitenranden van het gebied en dan moet je weer een nieuw doel verzinnen.

https://www.stopverbredingringutrecht.nl/

https://www.ad.nl/utrecht/tegenstanders-bomenkap-amelisweerd-presenteren-alternatief-plan-a27-hoeft-niet-te-worden-verbreed~a3f8cbf9/

'Hallo ik ben Jip'

Omdat we met z'n allen niet naar het museum kunnen surf ik wat hongerig naar kunst rond, op zoek naar een ingang voor een stukje. Doen musea eigenlijk nog online tentoonstellingen, zoals eerder dit jaar? Of zijn ze daarmee gestopt toen de deuren weer open mochten?

Ik stuit op de site Thuismuseum.nl, waar een opgewekte vlogster Jip ('Hallo, ik ben Jip') musea bezoekt en daar opgewekte verhaaltjes over vertelt. Een modernere jongere manier dan Zwaze en ik doen met Museumkijker.nl. Het is Jips business dat zij voor musea (en andere culurele instellingen) vlogt om jonger publiek geïnteresseerd te maken. Ik geloof niet dat zij zichzelf filmt of dat zij een cameraman/vrouw bij zich heeft, maar ik weet het niet zeker. Waanzinnig veel volgers heeft zij nog niet, maar zo’n filmpje is toch dynamischer dan een advertentie. Ik snap wel dat musea haar daarvoor betalen. 

Het is best een beetje confronterend. Ik zie Zwaze en mij al met onze smartphones op een selfiestick aan de mensen vertellen wat we zien. Nee, wij gaan natuurlijk eerst alle documentatie bestuderen en dan uren zwoegen op een stukkie.

Ik kijk ook wat afleveringen van de tv-programmareeks Nu te zien, van AvroTros, waarbij museumdirecteuren musea van collega's bezoeken en een presentatie houden over die tentoonstelling. De reeks is net afgelopen, maar wel terug te kijken. Dat is informatiever en strak geregisseerd. Gevestigder. De vlogster is misschien minder feitelijk, maar wel spontaner en aanstekelijker.

The Good Place

We zijn begonnen met de Netflix-serie The Good Place. Hij staat hoog in diverse rankings. Het is weer even wennen, zoals altijd, want dit keer is het een soort humor waar ik niet in getraind ben, maar inmiddels zitten we steeds te hinniken en zeggen we weer na afloop van elke aflevering: ‘Nòg één?’ Het gaat over een aantal mensen in het hiernamaals. Er is geen ‘hemel’ of ‘hel’, maar een ‘good place’ en een ‘bad place’. Hoofdpersoon is Eleonore die net is overleden en haar hele leven foute dingen heeft gedaan, en ze is gekoppeld aan een Senegalese professor in de westerse filosofie. O ik kan het allemaal niet navertellen, te absurd, maar wel een goeie manier on even uit je eigen gedachtenstroom te komen. 

Derde kerstdag

Ik moet maar gauw weer stoppen met dit nieuw-ontdekte kerst-tooltje om de foto’s, maar voor vandaag mag het nog. Het voegt toch iets toe. Hoe blij ik ben dat de kerst weer over is, ondanks storm en regen. Ik had best even te IJmuiden op de pier willen verkeren, lekker koud en naar en gevaarlijk. En soep toe. Maar dat zit er allemaal niet in. Nu maar dicht bij huis een wandelingetje langs onze eigen Vecht. 

Kerstengelen

Vandaag spelen we Kerstengel. Eerst te Vlaardingen en dan te Den Haag. Beide tantes zijn  heel blij en dankbaar. Dat je je afvraagt of je wel zin hebt valt helemaal weg als je er bent.

In Vlaardingen in het revalidatiecentrum-voor-ouderen waar Auntie sinds eerder deze week verblijft is duidelijk ook een best wel omvangrijke Corona-afdeling, helemaal afgeschermd. Er komt net een lijkauto aanrijden als wij arriveren, waar een kist in wordt geschoven. Door de ramen zie je het totaal ingepakte personeel. Op de afdeling waar Auntie ligt heerst geen Corona en daar krijgen wij als we - uiteraard gemondkapt - uit de lift stappen lekkere kersthapjes van het personeel. Heel lief. We moesten ons van tevoren telefonisch aanmelden, maar we mogen wel met twee bij Auntie op bezoek. 

Voor Tante Mies hebben we bij een Haagse toko Indische rijsttafel besteld. Toen ik bij het bestellen vroeg of het eten rond half zes geleverd kon worden deden ze moeilijk, want het zou druk worden, toen ik er tussen-vijf-en-zes van maakte waren ze opgelucht. Nu zijn ze er al om kwart voor vijf. Dat is wel erg vroeg. Tante Mies helemaal van slag, want ze heft nog helemaal geen honger. En ze weet niet of ze wel genoeg bestek heeft voor drie. Tante Mies doet ook steeds in huis alle lampen uit omdat ze bang is dat ze ‘op’ gaan en ze dan geen lampen meer heeft.

Auntie had een telefoon naast haar bed gekregen en op de terugweg naar Utrecht stuur ik het nummer en de foto naar het zorgnetwerkje. Ook Aunties zwager Oom Bert uit Putten zit in dat netwerkje. Hij belt haar meteen. Zij herkent hem zowaar en hij moet haar beloven haar elke dag te bellen. Hij blij, zij blij, iedereen blij. De tranen schieten me in de ogen. 

Zo met die rode kerstversiering om hun foto’s heen lijken we wel een kerstfilm.

Kindeke

Vorige week stuurde Nichtje me weer een foto van haar jongste. Ter inspiratie. Eerst zag ik het niet, maar toen ik inzoomde zag ik het wel. En ze heeft al twee van die leukerds. Nu een derde. 

At Christmas

Vandaag verlang ik naar de kerstfeestjes bij wijlen mijn oude moeder. Mutti. Zij woonde in Emmen. En wij kinderen in het Westen. Emmen was twee uur en een kwartier rijden. Heen. En twee uur en een kwartier terug. De ‘feestdagen’ lagen altijd gevoelig, zoals in wel meer families. Bij ons was het niet zo gezellig, en dan hadden we na de ‘feestdagen’ begin januari ook nog de verjaardagen van allebei mijn ouders. Toen Mutti in een flat ging wonen met niet meer zoveel ruimte gingen vaak de partner- en/of kinderloze kinderen en kleinkinderen met Kerst. Ik ook. Zowel gelovige als ongelovige. De samenstelling van het gezelschap was elk jaar anders, een beetje grillig. Mutti trok het allemaal niet meer, maar wij zorgden zelf voor alles. Dat maakte de kersten een poosje onverwacht verrassend en gezellig. 

Ik introduceerde op enig moment kerstavond-etentjes met vriendinnen, in het kader van Wat-Doen-We-Met-Onszelf-Met-De-Feestdagen. Dat was nog eens leuk. Niks geen opzitten en pootjes geven. Gewoon slap ouwehoeren en Tarotkaarten trekken. En we speelden het bordspel ‘Set’ dat Will altijd won. En toen Bobby in mijn leven kwam integreerden we hem in het concept. Na een paar jaar stierf op een Kerstavond Schoonpapa, terwijl bij ons het gebraad nog in de oven stond. We reden accuut naar Maassluis en de gasten moesten zelf het eten maar afmaken. 

De kerstavonden daarna waren voor Schoonmama tot het eind van haar leven. Dat was ook leuk. Daar kwam altijd Neef Rick en dan werden we met zijn allen een beetje teut. Er is nog een foto dat ik met Schoonmama kerstmandala’s zat te kleuren. Ze vond dat éng.

Kerst is nu is een oefening in tevredenheid met wat er wél is. Misschien een klein gezelschap, maar misschien ook niet als iemand verkouden wordt. Misschien wel lekker alleen in mijn kapelletje.

Leven met Corona

Ik zag het programma ‘Leven met Corona’ van Hugo Borst. Zijn vraag: Wat doet het met mij, wat doet het met de mensen. Hij praat met zorgmedewerkers, patiënten, mensen die geliefden verloren, mensen die geen bezoek ontvangen, die tv zitten te kijken. Hoe is het voor jou? Een open vraag. Ik vind dat hij mooie programma’s maakt.

Terugkijken:

https://www.npostart.nl/nos-leven-met-corona/23-12-2020/POW_04860910

De zwanen

Zijn de zwanen er nog? is nu elke dag de vraag. Sinds een paar dagen zijn er weer zwanen in de vijver voor ons huis. De eerste jaren dat we hier woonden waren ze er altijd. Hoogtepunt was het nest met negen eieren en daarna jonge zwanen. Het jaar erop waren de eieren kapot gemaakt door jonge vandalen en het treurige zwanenpaar brak ieders hart. Daarna zijn ze vertrokken. Of de zwanen die hier dan de week voor kerst neerstrijken dezelfde zijn weet je niet. Maar ze vertrekken altijd met Oudjaarsnacht. Met het vuurwerk. De vijver en het uitzicht zijn mooi, maar mét dobberende zwanen is er een groot gevoel van rust en tevredenheid.

Vorsicht! Glas!

Toen ik vorige week maandag op het nippertje naar Hornbach snelde om de tekeningen van de Leusder nichten en neven te laten inlijsten waren er van de zilver-houten lijstjes (24x30) nog maar vier op voorraad. En ik had er zes nodig. En omdat die lijstjes niet altijd identiek zijn bedacht ik: ik bestel ze wel online, maar dat bleek niet te kunnen, want ze zijn alleen in sommige winkels op voorraad en daar kun je nu niet naar toe. 

Dus stapte ik qua idee over op ‘beuken’ lijstjes, warm roodbruin zo te zien op de site. Ben benieuwd, ik ken ze niet uit de winkel. Ik ben nogal van het zien en voelen voor ik iets koop. 

Sinds vorige week overal bezorgtoestanden, maar dat is geloofik vooral bij PostNL. Je moet dezer dagen ook gewoon een beetje vertrouwen en geduld hebben. Zojuist zijn de lijstjes bezorgd. Helemaal uit Duitsland! 'Vorsicht! Glas!' Gelukkig ben ik thuis, want ze zetten je pakjes gewoon voor de deur, in de regen. 

Licht

Waterlelies. 'Ze zijn een beeld over je eigen kracht en verlangen en potentie om uit de donkere modder, die iedereen kent, te groeien naar het licht, tot een witte bloem, die alle smurrie achter zich laat, die heeft je uiteindelijk niet getroffen en geschaad, je bent heel en gaaf gebleven', schreef M. van de week op haar blog. Het was weer een heel gedoe om het licht erin te krijgen. De waterpartij is licht én donker. De lichte partij had ik eerst aqua, dat was helemaal fout, toen grijs eroverheen, toen weer een petrol, toen wit. En ineens gaf het licht. Leuk is dat.

The Split

De daad bij het woord gevoegd. Gezien: De BBC-serie The Split jaargang 2, die momenteel te zien is bij de NPO, Avro/Tros. Zes afleveringen. Prachtig. Ik zag het in mijn NLZIET-abonnement. Je kan hem ook zien bij NPO Plus. Een advocatenfamilie en de vrouwen (moeder en drie dochters) staan centraal. Jaargang 1 heb ik gemist. Er wordt veel mee geadverteerd omdat de Nederlandse acteur Barry Atsma er een grote rol in speelt.

Het moderne leven van drie carrièrevrouwen in de schijnwerpers. Hanna is de hoofdpersoon, zij is een steengoede advocate en zijn is getrouwd met Nathan. Ze wonen met hun drie kinderen fantastisch in een schitterende stadsvilla in London en werken op een duur advocatenkantoor in de Londense City. In de eerste reeks ging Nathan vreemd en stond hun relatie op scherp, maar nu is Nathan terug maar heeft Hannah een liefdesrelatie met een collega die ooit ook haar geliefde was. Dat is Barry Atsma. En Hannah heeft een zware zaak te behandelen met een succesvol entertainment-type die door haar echtgenoot en producer gedomineerd en mishandeld wordt.

Nou ja het is allemaal raak en heftig. Zwangerschappen bij de zusjes, miskramen, een oude lover voor de moeder, het kan niet op. Het eindigt wel desolaat, geen happy ending. At all. Nathan is weg, en Hanna in dat mooie huis moet het alleen rooien. How low can you go. 

Auntie (7)

Bobby’s Rotterdamse dementerende Auntie (97) die vanwege een aantal valpartijen in haar flat in het ziekenhuis van Schiedam is beland (niet vanwege botbreuken, maar vanwege een longontsteking) is inmiddels zo goed hersteld dat ze haar nog voor de Kerst naar het revalidatiecentrum voor ouderen in Vlaardingen brengent. Met een rolstoeltaxi. 

Het gaat wonderlijk genoeg allemaal precies zo als een paar jaar geleden met Schoonmama, die Aunties jongere zusje was. We kennen de ziekenhuizen en zorgcentra in die regio inmiddels van binnen en buiten. Maar Schoonmama was ongelukkig, opstandig en ontevreden. Begrijpelijk, maar dat maakte haar laatste jaar wel moeilijker dan misschien nodig was geweest. Ja dat komt dan allemaal weer terug.  

Nu staan we op het punt om  naar Vlaardingen af te rijden om Auntie bij aankomst op te vangen, ik wil graag chaufferen, maar dan realiseer ik me net op tijd dat ik waarschijnlijk niet mee naar binnen mag en inderdaad: even googelen levert de kennis op dat het revalidatiecentrum in kwestie in quarantaine is. Dan gaat Bobby maar alleen. 

Als hij terugkomt blijkt de informatie op de site helemaal niet te kloppen. Ze zijn helemaal niet in quarantaine, tenminste niet op de manier zoals daar beschreven. Wel moet Auntie nu vijf dagen op de kamer blijven,  maar daarna mag ze verder in het huis en er wel mogen best twee mensen tegelijk op bezoek.  

De kans is gering dat ze ooit weer terug naar haar flat zal gaan. Zelf snapt ze niet goed meer wat er aan de hand is maar ze geeft zich eraan over. Mooi om te zien. Leerzaam ook.

Inmiddels dreig ik zelf een beetje in eenzelfde staat-van-zijn te geraken als in april: alle bezigheden en contacten buitenshuis zijn weer gestopt. En het regent en stormt de hele dag, dus een fietstocht zit er ook niet in. Gelukkig herken ik de verwarring nu: ik moet maar tekenen, en af en toe mij over geven aan een tv-serie en daar niet al te oordelend over zijn. Een winterslaap. Ervan genieten. Zucht.

Poststress

Diverse mensen hebben hun kerst- en nieuwjaarskaartjes bij mij besteld. Yes! De staartmeesjes blijken het populairst. Normaal zijn de bestellingen in drie dagen bij mij, maar nu komen ze almaar niet. Door de druk op de post door de lockdown. Wel krijg ik al dagen lang daags een mailtje dat het pakje tussen 08 en 18u bezorgd wordt, dus ik steeds de mensen blij maken met een dode mus, want dat is dan niet zo. Grr. Maar nu om 17.47u komt er een mailtje dat het pakje bezorgd is. Ik ren de trappen af naar de voordeur met brievenbus en ja!

Boodschappenlijstjes

Tijd voor het boodschappenlijstje. Dit jaar wil ik Indiaas gaan koken. Ik ben niet zo voor de uitgebreide vleesgerechten, hoewel een beetje zalm wel mag. Ik heb geen idee meer wat ik vorig jaar heb gemaakt. Misschien wel hetzelfde, vrees ik ineens. Op m'n blog is alleen terug te vinden dat ik vorig jaar opende met broccolisoep van Jamie. Net zo groen als de spinaziesoep nu. Will heb ik voor de zekerheid gevraagd of ze wel zalm-kedgeree lust (het steekt een beetje nauw bij haar) en ze zegt 'Lekker!' En niet: 'Dat hadden we vorig jaar ook al', dus het zal wel niet.

[Ha! Teruggevonden! Vorig jaar aten we met vijf: 1. Amuse met witlof en Hollandse garnalen, 2. Glaasje broccolisoep. 3. Pasteitje met champignonragout. 4. Winterse traybake met zalm. 5. Tiramisu met fruit.]

Het knutselen met kleuren en plaatjes doet je wel beseffen wat je doet en waarom. Eenvoudig kleurig geurig eten.

Kerstboek

Na de kerst-jazz nu ook kerst-literatuur. Gelezen: De winter voorbij door de Chileense schrijfster Isabel Allende (1942). Gevonden in de e-bibliotheek in de categorie Kerstboeken. Ze stuurden een mailtje met wat kersttips. Why not?

Wat betreft de kerst: het boek speelt in New York in ongelofelijke sneeuwstormen, maar kerst komt er niet in voor. Ooit heb ik Allendes debuut Huis met de geesten gelezen, maar daarna geloof ik nooit meer iets. Dit is wel weer een boek dat je grijpt. 

Drie personen volgen we. De 60-jarige Chileense Lucia die les in Chileense geschiedenis geeft aan de universiteit, haar opdrachtgever en huisbaas Richard, die nogal als een kluizenaar leeft, en een jonge Guatemaltese immigrante Evelyn die als kindermeisje werkt voor een nogal crimineel type. Het boek houdt het midden tussen een psychologische roman, een politieke roman, een thriller en een road movie. We lezen hun aller levensgeschiedenissen die niet mals zijn. Allemaal diep getekend door de wereldgeschiedenis en de daaruit voortvloeiende familiedrama’s

Zwart

De kaartjes over de Corona-besmettingen in NRC zijn op de een of andere manier wel het meest onrustbarend, meer dan de getallen die we elke dag op het Journaal horen en die elke dag verder omhoog gaan. De kaartjes worden steeds donkerroder. Nu ook al veel zwart. Het kaartje van gisteren staat in wonderlijk contrast met het gegeven dat ik zelf eigenlijk niets van het virus merk. Ik ken geen besmette mensen. 

Jazz Christmas

Wij doen nooit zo aan Kerst. Geen Kerstboom, geen wild bij het Kerstdiner. Sinds zo’n tien jaar heb ik twee papieren kerststerren, een voor en een achter. Eerder deze week hoorde ik twee Utrechtse Amerikaanse meisjes zeggen dat ze in Nederland de Amerikaanse zoete kerstsfeer zo misten. De oppervlakkige Amerikaanse beleefdheden met Merry Christmas, en dat óveral lampjes branden en zoete kerstmuziek klinkt. 

Dus nu Bobby vraagt of ik muziek wil horen en zo ja wat dan, is het antwoord: Amerikaanse kerstmuziek. Laat hij net deze week een stapeltje nieuwe jazz-kerst-cd’s gekocht hebben. 

A Jazz Christmas heeft  wel een mooi hoesje, maar over de muziek ben ik niet erg enthousiast. Te free style jazz. Zenuwenmuziek, zeg maar.  ‘Wat vind je er zelf van’, vraag ik voorzichtig na een paar nummers. ‘’n Beetje muziek voor bij een bedrijfskerstfeestje’, zegt hij. Inderdaad. De tweede poging met A Swinging Christmas met Ella Fitzgerald is beter. Zo de kerst inluiden is wel leuk, moet ik toegeven. Nu nog een kerstboek erbij.

Bos

Met Zus3 wandelen. Waar zullen we heen, zeggen we. Er kan zo veel. Amelisweerd? Haarzuilens? Bilthoven? Groenekan? Breukelen? Het wordt het Amsterdamse Bos Zuidzijde, vanaf Bovenkerk. Je verzint het niet, maar het eerste stukje bos daar doet sterk denken aan het Zandmeertje in de Emmerdennen onzer jeugd. 

‘Hallo Jeroen’

Jeroen Pauw doet ineens weer Op1, omdat de presentatoren van de dag Paul de Leeuw en Astrid Joosten allebei in quarantaine zitten. Wat is Jeroen Pauw toch een goeie prettige presentator met een soepele omgang met mensen en onderwerpen. Hij heeft de covid-deskundigen Ernst Kuipers en Diederik Gommers, de nieuwe Utrechtse burgemeester Sharon Dijksma, een tuiltje ondernemers die er ondanks alles wat van weten te maken. En dan de cabaretier / liedjeszanger Jeroen van Merwijk die terminale kanker heeft en in Frankrijk schildert en eigenlijk domweg gelukkig is. Hij heeft onlangs een boek gepubliceerd Kanker voor beginners en Pauw zegt dat hij er enorm van genoten heeft. Er is een goede videoverbinding. ‘Ha Jeroen’, zegt Pauw. ‘Ha Jeroen’, zegt Van Merwijk. Je moet de kanker omarmen, meent Van Merwijk. Hij is nog nooit zo gelukkig geweest. 

Zijn vele cabaretvrienden hebben een hommage-cd ‘Leve van Merwijk’ voor hem gemaakt en de Haagse collega-liedjeszanger en goede vriend Harrie Jekkers zingt hem het lied toe ‘Ik kan je dromen’. Heel mooi. Ik zit met tranen in de ogen. Ze vertellen dat ze Herman Finkers toen die heel ziek was thuis een Veer in de Reet hebben gebracht met alle collega’s samen in een bus. Een wereld van Mannenvrienden. Doet er wel een vrouw aan mee?

https://youtu.be/XMRlRVhhVR0

Basmatirijst

Heerlijk gemakkelijk snel recept: basmatirijst met paksoy, champignons, knoflookgarnalen, teriyaki woksaus en verse koriander. Er zouden nog sesamzaadjes op kunnen voor nog een extra smaak. Ik heb een hele tijd geen basmatirijst geheten, terwijl ik die zo lekker vind, omdat ik vind dat ik dat het beter is als ik alles Volkoren eet. Maar nooit heb ik onderzocht of er zilvlies-basmatirijst bestaat.

https://lassie.nl/recepten/minuutje-basmatirijst/minuutje-basmatirijst-japanse-roerbakgroenten-garnalen

Taxi!

Een bijzonder reeksje klanten vandaag. Een mevrouw gaat naar een buurtsoos en vertelt op luide toon over al haar dochters en hun huwelijken en kinderen. Het komt erop meer dat de dochters al op hun vijftiende zwanger waren, op hun zestiende getrouwd, met een andere man en nu dan ook weer een nieuwe man.  Ze houdt maar niet op met vertellen over haar dochters en hun mannen en kinderen, ook niet als we al lang gearriveerd zijn. Uiteindelijk stap ik maar uit om haar rollator uit de achterbak te pakken, en ze praat maar door. 

Dan heb ik een mevrouw die bijna geen haar meer heeft en die ik voorbij rijd omdat ik denk dat zij een meneer is. Zij is zeer slechtziend maar eenmaal in de auto heel spraakzaam. Ze woont in een mooi huis in Tuindorp, waar ze in 1936 geboren en getogen is. Ha! Nu kan ik mijn kennis over de stadsuitbreiding van 1954 kwijt, die ik in de eerste lockdown had opgedaan. ‘Dit stuk hoorde vroeger bij Maartensdijk he? Ja, dit stukje hoorde bij Maartensdijk.

Dan een mevrouw van Beierse komaf. Ik ben een dubbele allochtoon zegt ze. Ze vindt Utrechters niet aardig en niet gastvrij. Toch maakt ze af en toe een soepje voor de buurvrouwen. ‘Ouwe wijfjes van 87’, zegt ze lachend. Zelf is ze 84. In hun wooncomplex is onlangs iemand dood gevonden die daar al sinds oktober lag. Toen ze er 20 jaar geleden kwam wonen was het ‘beschermd wonen’ met een sociaalwerkster en nachtwachten. En zie wat er nu van over is. Iemand die twee maanden dood in zijn appartement ligt.

Verhalen, verhalen.

In het bos

Om 12 uur uur word ik wakker uit mijn doorwaakte nacht en anderhalf uur later rijd ik naar Hoenderloo, naar M. in haar chalet. 

Dit is het uitzicht uit haar chalet. Fantastisch vind ik het. Hier is geen corona. Dat zeg ik nu wel, maar zeker weet je dat natuurlijk niet. De meeste caravans zijn dan wel niet bewoond in deze tijd van het jaar, maar toch is ook hier en daar overdadige kerstverlichting. Een van de chalets zit propvol gezellige mensen.

We praten er over het leven en over de dood. Over vrede hebben met de dood. Of geloof daarbij hoort. Dat geloof ik niet. Vredig heengaan kan volgens mij ook heel goed zonder god. En we halen herinneringen op aan hen die al gingen. Hoe het was toen ze gingen. We raken in de levensfase dat we langzaamaan ervaren raken, en onze leeftijdsgenoten ons gaan ontvallen.. 

Kerstfilm

Dat is het aardige van de app NL Ziet, dat je tv-programma’s niet alleen kunt terugkijken, maar soms ook vooruit kijken. Ik kon de slaap niet vatten en ben de verrukkelijke Franse kerstfilm van aanstaande Tweede Kerstdag gaan kijken: ‘La famille Bélier’. Wij kijken nooit kerstfilm, maar je zou het haast gaan doen, deze kerstfilm nu gezien hebbende.

Hoofdpersoon van ‘La famille Bélier’ is de dochter Paula, die de enige horende is in een verder doof gezin. Haar ouders hebben een melkveebedrijf en kaasmakerij en Paula is de tolk naar de buitenwereld. Ze zit in de bovenbouw van de middelbare school, maar belt daarnaast ook met leveranciers en praat met klanten in de kraam op de markt. En als haar vader politieke ambities krijgt moet ze nog meer vertalen. 

Ondertussen is er op school een knorrige muziekleraar die haar zangtalent ontdekt en haar een glansrol geeft bij het schoolconcert en haar opgeeft om auditie te doen op het conservatorium in Parijs. Dat brengt haar nogal in een dilemma, want kan ze haar familie wel alleen laten?

De film is geestig, ontroerend, mooi, lief. Echt een kerstfilm. 

Koor

We hebben een kleine Zoom-kerstzang met het koor. Nog niet de helft van de leden komt opdagen, een deel zegt een kwartier voor de lancering af ('Ik haal het niet'). De dirigente was het hele bijeenzijn zelfs vergeten, die zat met haar kleinzoon op het strand van de Wassenaarse Slag en moest plankgas naar Utrecht terug om deze Zoom-bijeenkomst te halen. We zingen 'Wiegenlied der Hirten'. Even dacht ik dat Hirten 'herten' betekende, maar het betekent 'herders'.

Lockdown

Voor het eerst word ik echt narrig van de mensen die allemaal de regels overtreden en schelden op de overheid. In ons winkelcentrum zijn - op Blokker en Zeeman na - alle winkels gewoon open. Op straat tref ik een vrouw die haar dochter en de kleinkinderen over de vloer heeft. ‘Ik ben nu hun gouvernante. Het is een schánde.’ Voorheen vond ze het jammer dat ze ze zo weinig zag.

Die zin hoor ik steeds: ‘Het is een schánde’. Eerst is het een schande dat er regels zijn, en nu is het een schande dat er te laat regels zijn of dat deze regels er zijn die er nu zijn. Eerst mocht de overheid niet optreden en nu zijn ze veel te laat opgetreden. Het is niet goed of het deugt niet. ‘Houd toch op’, snauw ik bijna tegen die oma op straat. ‘Geniet ervan dat je dochter en je kleinkinderen bij je zijn. En voel je mede verantwoordelijk dat het aantal besmettingen naar beneden gaan.’

En veel mensen met grote gezinnen gaan, zo hoor ik, met kerst de regels fors overtreden. Terwijl de besmettingen nu vooral in huiselijke kring gebeuren. Acht volwassenen in een woonkamer - de kleintjes niet meegerekend - lijkt heel gewoon.

Ik moet maar niet meer in discussie gaan. Een lange fietstocht maar.

En ‘s avonds hoor ik op het Journaal dat de opwinding hieromtrent breder gedragen werd dat bij mij en in mijn buurt en dat de regelgeving omtrent de lockdown aangestrakt moet worden.

Liefde liefde

Gelezen: Liefde liefde van Fleur Bourgonje. Gekozen van de tafel met nieuwe boeken van de bibliotheek op de Neude. Nu is de bibliotheek weer dicht. Je mag online reserveren en die reserveringen ophalen bij de deur. Heel jammer. Ik houd van dat snuffelen. Dat kan niet goed online.

Van Fleur Bourgonje heb ik niet veel gelezen, misschien ooit één boek, maar ze was voor mij wel altijd de naam van een goed auteur. Veel reizen in Zuid-Amerika, zo uit het blote hoofd. Toen ze begon werd ze uitgegeven bij uitgeverij Meulenhoff, daarna bij Atlas, toen bij De Geus en nu dus bij een mij onbekende uitgeverij Nachtwind. Mooi uitgegeven. 

Hoe oud zou ze inmiddels zijn, hoe zou het haar vergaan zijn? Ze is van 1946, dan is ze nu zo om de 74 jaar. Er zijn maar weinig foto’s van haar beschikbaar en zeker geen recente. Blijkbaar wil ze niet als ‘oude’ schrijfster te boek. Op de site van deze uitgeverij staat ook een jonge foto. Knappe vrouw. 

Dit Liefde liefde vertelt het verhaal van vijf mensen op een strand op een eiland op de Zuidpunt van Chili. Aan de oceaan, waar het qua zee weer en wind heel erg kan spoken met stormen en onverwachte stromingen. De eilandbewoners zijn er zelf vertrokken. Vijf loners in verlaten strandhuisjes die gedacht hadden daar alleen te zullen zijn en nu brengen ze er een paar dagen samen door. Ze hebben allemaal een heftig verleden en dat is in hun bewustzijn erg aanwezig. Veelal een verloren geliefde. En niet allemaal even mooi gedrag van hun eigen kant. 

De archeologe-op-leeftijd Maria die hier voor de tweede keer is had een brandende passie voor een geoloog die ze daar op dat strand genoten. Op een nacht ging hij zwemmen maar hij kwam niet terug. Wekenlang zoeken door een duiker leverde niets op. Thuis had hij een echtgenote die geen idee had waar hij naar toe was en dat hij een minnares had. Die nog steeds op hem wacht, omdat hij gezegd had dat hij een tijdje op reis ging om zichzelf te vinden. En er is de Australiër Rick die altijd naar edelstenen heeft gezocht en af en toe daar in the middle of nowhere een soort relatie had met een prostituée. De laatste werd zwanger en die heeft hij weggestuurd. Een jonge vrouw Aline wil per se hulpverlenen aan vluchtelingen en heeft haar moeder en geliefde daarvoor achtergelaten. Onderweg is ze heel impulsief ergens anders heen gereisd met een rijke knappe man mee. Carlos heeft een revolutionaire beweging geleid, met alle wreedheden die daarbij horen, en zijn geliefde is door zijn tegenstanders ontvoerd en gemarteld. Je leest elk hoofdstuk vanuit het perspectief van een persoon, wat er door hem/haar heen gaat en wat hij/zij over de anderen denkt. 

Het is een extreem gegeven, maar als ik me voorstel dat ze zelf veel gereisd heeft wellicht uit haar leven gegrepen. Mooi boek. 

Naar Breukelen

Nog voor er sprake was van een nieuwe grote lock down hadden Will en ik afgesproken vandaag weer te gaan wandelen. Bij Loenen aan de Vecht zouden we. Maar Auntie is gisteren gevallen, twee keer, en zij ligt opeens in het ziekenhuis te Schiedam. Dus krijgt Bobby de auto en ga ik met de bus. In plaats van Loenen doen we Breukelen want Loenen is wel een uur met die streekbus. 

Tot mijn verbazing zit deze streekbus vol met scholieren die allemaal hun mondkapjes ónder de kin dragen. En aan een stuk dicht tegen elkaar aan heel hard praten. Nou ja, het is hun laatste schooldag. 

Will en ik nemen de situatie door in vergelijking tot de eerste ‘intelligente’ lockdown in april. Toen was iedereen voor ons gevoel veel angstiger, paniekeriger. Je voelde je al misdadig als je drie keer per week naar de supermarkt ging. Als je ging fietsen. Als je ging wandelen. Nu heb ik dat minder. Je hebt ook minder het idee dat álles dicht is. In Breukelen zien we dat  Supermarkt, drogist, bakker, groenteboer, snackbar nog open zijn. Kledingwinkels, boekhandel, restaurants zijn dicht.

Toen wisten we precies waar een snackbar open was. En hoe die heette. In Loenen heette die Hans & Frietje. Je durfde toen niet in het OV. Alle bussen reden, maar waren leeg. Geen haar op je hoofd om daar in te gaan. Toen. Hoe zou dat nu gaan? De bus van vandaag zat vol, maar het was de laatste schooldag, zou vanaf nu het OV weer leeg zijn? 

Nu kijken wij kinderlozen met verbazing naar alle families om ons heen die heel erg vóór de maatregelen zijn, maar wel mooi straks met Kerst met de hele grootfamilie gaan zitten. ‘Ja maar het is ons gezin!’ Dat zijn dan acht volwassenen uit allemaal een eigen ‘bubbel’. Studentenhuizen, werksituaties, zorgsituaties... Wij denken er maar het onze van. 

Het druilt rond Breukelen. Het landschap is leeg. Lekker. We glibberen over natte modderpaadjes. Mooie huil.

Pre lockdown

Omdat een grote lockdown dreigt en ik de neven en nichten graag met kerst ingelijst wil overhandigen spoed ik mij maandagochtend naar mijn inlijstvriend bij Hornbach in Nieuwegein. Ik ben bepaald niet de enige die dat bedacht heeft. Het enorme parkeerterrein staat hartstikke vol. Zes passe-partoutjes snijdt hij voor mij, maar van mijn lijsten zijn er geen zes op voorraad, dus dat vraagstuk blijft nog even in de lucht hangen. 

Ook deze dienst van de Buurttaxi staat in het teken van de naderende lockdown, omdat iedereen ineens naar het winkelcentrum Overvecht spoedt. Ook mijn klanten. Het valt niet mee om onze halte bij de Hema te bereiken. Voortdurend sta ik in de file voor de parkeerplaats. Bij de Action buiten staat de langste rij klanten op hun beurt te wachten.

Emamakesart

Bij Bobby op het nieuwe werk is een zaaltje waar een Amerikaanse jonge kunstenares Ema acht schilderijen heeft opgehangen. Ze is buurtbewoonster van de wijk Overvecht. Het is niet echt een expositie in de zin dat je naar binnen kunt en kijken, maar mensen die bijeenkomen in dat zaaltje zien de schilderijen en lezen de achtergrondverhalen. Het zijn schilderijen van straatmuzikanten en daklozen. Het idee is dat de meeste mensen aan deze mensen voorbij lopen zonder echt acht op ze te slaan, terwijl ook zij net als ieder ander behoefte hebben aan een beetje aandacht. Dus is zij een project begonnen dat ze deze mensen uitnodigt hun verhaal te vertellen en zich te laten portretteren op een manier zoals zij dat zelf graag willen.

En een keer in de week nodigen de cultureel werkster en zij mensen uit de wijk uit voor een soort groepsgesprek over die schilderijen. Bobby wil er graag naar toe en of ik mee ga. Dus zitten we in een zaaltje met een groep jonge vrouwen, bewoners van Overvecht en Zuilen. De cultureel werkster (een Zweedse), de kunstenares, een lesbisch stel (de een Surinaams-Nederlands en de ander Mexicaans-Amerikaans), een meisje met een ontspoorde broer, nog een meisje wier introductie ik vergeten ben. Ik introduceer mijzelf als taxichauffeur voor de Buurttaxi. Dat vinden ze allemaal best interessant.

Haar idee is dat het belangrijkste voor de samenhang in een stad of een wijk is dat de mensen elkaars verhaal een beetje kennen. Dus heeft ze van elk van de geportretteerden de naam en in grote lijnen het levensverhaal genoteerd.

Ik vind het mooie liefdevolle portretten. Je ziet die mensen echt. Ze heeft ze scherp getroffen. 

De kunstenares heeft wel een beetje hulpverleningsaandrang, ze wilde haar geportretteerden liefst redden, maar ziet inmiddels in dat dat er niet in zit en dat het hoogste dat zij kan bereiken is dat ze er af en toe voor ze is.

Wel bijzonder om zo anderhalf uur met een groep onbekende twintigsters te zitten. Het gesprek waaiert alle kanten uit. Ik weet niet zo goed wat ik zal inbrengen maar zit geboeid te luisteren tot het genoeg is.

Weesperzijde

Vandaag doen Bobby en ik met Broer & Zwager een wandeling door Amsterdam. We spreken af op het Amstelstation en lopen dan langs de Amstel naar de Stopera en de Wallen en dan langs Artis en door Oost weer terug. Af en toe heeft een cafeetje een luik open met glühwein of een beker soep. Dat is weer eens een heel andere wandelexperience dan een natuurgebied of een park. 11 km. En nu zijn we weer bij. 

Gloria

Vandaag zouden we het Gloria van Vivaldi uitgevoerd hebben. Ware het niet dat. Ik was het eerlijk gezegd een beetje vergeten, maar ik krijg er vandaag verschillende mailtjes over. Het is helemaal zo’n dag met terugkijken hoe lang het al niet duurt, de verwachting van nog weer strengere maatregelen. Binnen blijven. Geen winkels meer. Daar hadden we een jaar geleden nog geen weet van. 

Luister en huiver. Het is een práchtig Gloria, dit, in Venetië. Zo mooi hadden we het natuurlijk nooit gekund, maar dat we dit durfden!

Ik ben er mede zo van onder de indruk omdat M. steeds de webcam tipt in Venetië, waar het zo mooi leeg is nu, zonder toeristen.

Sessies

Gelezen: De sessies van Carla de Jong. Ik heb nog nooit iets van haar gelezen, het schijnt een vervolgd te zijn op haar debuut De retraite, maar je kunt het ook los lezen. En omdat ik wel eens op retraite ga, dacht ik kom! Mijn retraites zijn zwijgretraites in een klooster met alleen wat sessies psalmgezang voor monniken/nonnen. De retraites in dit boek zijn voor de hoegere sociale klasse. Het gaat om dure sessies (€  10.000 voor een week) in een villa onder leiding van een goeroe. Afbreken en weer opbouwen. Gebaseerd op haar eigen ervaringen in een internationale retraite. 

Vier 'vrienden' (drie vrouwen en een man) hebben elkaar een aantal jaren geleden ontmoet tijdens een vind-jezelf-retraite in Friesland, die geleid werd door een Britse goeroeachtige coach, Catherine. Na de retraite hebben ze zich van Catherine afgekeerd. Ze verwijten haar de dood van het vijfde groepslid. Daar ging het eerste boek over.

Dit boek speelt vijf jaar later. De vier overgebleven groepsleden komen weer bij elkaar. Een reünie. Hun trauma’s blijken verre van verdwenen. De man  lijdt aan een ernstige depressie. Zijn Poolse vrouw trekt zijn depressie niet meer. Een andere vrouw van zestig, ziekenhuisdirecteur, is door haar man verlate voor een jongere vrouw en zij wil eigenlijk wel een nieuwe man. Een Zuid-Afrikaanse psychologe (wit, met een zwarte echtgenoot. Zij zijn naar Nederland verhuisd vanwege de afwijzing van hun relatie door haar familie) houdt alles en iedereen af en wordt nooit vertrouwelijk. Twee van de vier besluiten de hulp van Catherine weer in te roepen. De komst van de voormalige coach leidt tot een machtsstrijd die hoog oplaait. Hu! 

Zondags

Het zijn heel zondagse mensen, de kinderen van mijn Schoonzusje. Het scheelt ook dat ze foto’s hebben gestuurd van een officiële familie-fotoshoot, waar ze allemaal met nat gekamde haartjes op staan. Dit is de oudste zoon met zijn vriendin. Ik vind wel dat ze door mijn schilderingen wat menselijker worden. 

De kaart van vandaag

Elke dag bestudeer ik aandachtig de kaart van NRC met de Corona-brandhaarden en kijk ik of ik er iemand ken. Er is een brandhaard in de gemeente Stichtse Vecht ofwel Maarssen. Dat is al een paar weken zo, daar is een uitbraak in een verzorgingshuis. Nu is er ook een brandhaard in Heeg. Huh... Heeg? Zuid-West Friesland. Hoe zit dat, app ik aan Hani501. Ze waren er aldoor zo fier op dat zij daar te Friesland niet hadden wat wij hier in de Randstad wel hebben. 

Het zit zo: ‘Dat komt door een jongerenkeet in Warns. Daar is gefeest met jongeren uit Noord-Holland. Daar zat corona tussen,  naar de besmette jongeren hadden weinig symptomen, dus pas toen er links en rechts familieleden/buren/collega’s zieker werden en de diagnose kregen is het ontdekt.' 

Lees verder:

- Jeugdketen in Súdwest moeten per direct dicht, want ze 'kunnen een brandhaard vormen'

Auntie (9)

Auntie heeft ineens oranje haar! Haar lievelings-thuiszorg-medewerkster Esmee heeft haar bij de douchebeurt een Color-booster (van Kruitvat) gegeven. We zien het flesje in de badkamer staan. Wat voor meisje zou dat zijn, dat zij bij een 97-jarige haar haar oranje gaat verven? Of een struise middelbare dame? Misschien was het een beetje mislukt. Op het flesje heette de kleur niet oranje maar ‘warm-bruin’. Misschien maken zij veel plezier bij het douchen. 

Ik heb Auntie drie weken niet gezien, maar ze is heel vrolijk. Iedereen van het zorgnetwerkje (5 personen) neemt tegenwoordig eigengemaakt warm eten mee. Warme maaltijden van de supermarkt wil Auntie niet. Nu had ik paddenstoelenrisotto met sperzieboontjes en chipolataworstjes mee. Ze herkende het allemaal niet, maar als ik zei wat het was ging ze smakelijk eten.

Het nieuwe werken

De communicatiemanager van de organisatie waar ik nu wat werk voor doe heeft veel te weinig uren (16) voor haar werk. Zij is degene die mij opdrachten geeft en feedback. Omdat ze het te druk heeft blijven veel vraagstukken even liggen. Even? Dagen, soms weken. Vaak zijn het maar kleine kwesties, maar je hebt toch een reactie nodig voor je verder kan. En die komt dan niet.

Nu wil ze ook nog elke maandagochtend videovergaderen via Teams. Mijn eersteTeams-meeting ging mis. Of dat nu aan mij lag of aan hen, of aan Teams, daar kom je nooit meer achter, maar ik had gevraagd (al 2 maanden geleden) of ze me misschien even samen aan een scherm zou kunnen inwerken. Dat hield ze af. Nu kwam erbij dat ik werd geacht te e-mailen via hun e-mail-omgeving, waar ik een account voor had gekregen. Ik vergeet wel eens naar deze Company-mail te kijken omdat ik daar (nog) niet veel mail krijg. Dus wil ik graag de instellingen om die mail via de mailapp van de telefoon te kunnen bekijken. 

Op hun intranet staan tientallen zo niet honderden handleidingen, maar dat zijn dan pdf’s van 75 pagina’s, too much Information. ‘Ik zou zo graag iemand die het even voordoet wat voor mij relevant is’, bleef ik herhalen. ‘Kan ik niet even met mijn laptop langskomen? Het kost je niet meer tijd.’ Maar ze houdt af. Telefonische afspraak. En die dan weer uitgesteld..

Vanochtend dan eindelijk het telefoontje. ‘Ik zie dat je (te) veel werk hebt’, zeg ik, ‘maar als ik geen antwoord krijg kan ik niet verder.’ Ja dat snapt ze. Dat zegt ze steeds: ik snap je. Ik wil graag even samen langs de schermpjes lopen. Dus daar gaan we. Telefonisch. Zij legt het uit. 'Dan ga je naar die pagina en dan zie je dat.' 'Dat zie ik niet.' 'Wat zie je dan wel?' Zucht. 

Ik wil best geloven dat in sommige gevallen videovergaderen handig en efficiënt is. Maar ook heel vaak niet. Vaak is het best tijdrovend en inefficiënt. Je wordt er na een tijdje moe en ongeconcentreerd van. Ik ben niet de enige, je leest er steeds vaker over..

Weidsheid

Doordat de Bayerische Freundin vooral van lege polderlandschappen houdt en niet van bos ben ik mij weer meer bewust van welke landschappen men kan appreciëren. De landschappen van je jeugd, de landschappen van je vakanties, van je fietstochten. Van huis uit ken ik de Hondsrug, de Emmerdennen, en de veenkoloniën. En van jongs af aan ben ik gebiologeerd geweest door de grote rivieren. Ik houd van Griekenland, Schotland, Mecklenburg Vorpommern, you name it, Als je er langere tijd vertoeft ga je er vanzelf van houden.

Door de Corona-crisis ben ik ook de polders ten noorden en westen van Utrecht gaan waarderen. Die vond ik altijd te saai voor woorden. De saaiheid komt door de monotone landbouw-graslanden. Er wordt nu weer geprobeerd boeren zo ver te krijgen dat ze hun weilanden laten bloeien. 

Ik weet nog goed dat ik toen ik pas in Amsterdam woonde ook Noord-Holland heel erg saai vond. Want er was geen bos, geen omwalling, geen hei (nou ja... wel in het Gooi, maar ik wist lange tijd niet dat dat Noord Holland was), en vooral leeg grasland. Ruimte. Kale ruimte. Pas toen ik in Amsterdam-Noord bij Oostzaan en Landsmeer kwam te wonen leerde ik Noord-Holland kennen: de waters, de kust, de duinen, de geestgronden. De boerderijen, de molens, de gemalen, de dijken. De stadjes, de dorpen. Zo gaat dat: hoe meer je er bent hoe meer de schoonheid zich ontvouwt. De verten, de luchten, de tinten.

Het Stedelijk Museum Alkmaar heeft nu een tentoonstelling gewijd aan de weidsheid van het Noord-Hollands landschap. De musea moeten zich in deze tijden allemaal her uitvinden. Er is geen geld en geen publiek voor grote blockbusters. Alle musea zie je met een verse blik naar hun eigen collectie kijken en thema’s verzinnen die mensen zouden kunnen trekken. Nu in samenwerking met het Hoogheemraadschap is deze tentoonstelling over het Noord Hollands landschap bedacht en gerealiseerd. weidsheid. En ik ga meteen.

Wisselstoring

Ik denk: laat ik met de trein gaan. Dat is weliswaar een half uur extra maar wel relaxed. Op Utrecht CS blijkt echter de trein naar Alkmaar gecanceld. Er is onderweg ergens een ‘wisselstoring.’ Er wordt een alternatief aangeraden via Schiphol. Huh? Onverwacht lesje topografie. Van Schiphol gaat er een sprinter naar Hoorn en die stopt ook in Zaanstad. Daar kan ik overstappen op de intercity naar Alkmaar. Het probleem van de wisselstoring zit in de buurt van station Bijlmer, dus het kan zijn dat op de terugweg dit zich herhaalt. Tussen Breukelen en Amsterdam is het stikmistig. Rare nu alweer avontuurlijke dag.

 

In de trein terug komen twee Somalische jongens in mijn coupé zitten. De ene begint een gesprekje. Eerst een beetje uitdagend maar als ik gewoon antwoord geef kalmeert hij wat. Ze wonen in Heiloo, vertelt hij, en zo’n is niet zo leuk voor jongeren. Liever zou hij in de grote stad wonen. Dan vertelt hij dat hem bij het instappen om zijn kaartje is gevraagd. ‘Waarom? Dan doen ze toch bij niemand?’ Zo’n voorbeeld van alledaags racisme waar gekleurde jongeren met een donkerder huidskleur zo vaak mee te maken krijgen. Waar je als witte zo weinig weet van hebt. 

In de bus staat dat we vanaf 14 december weer ‘gewoon’ vóór gaan instappen. Ik weet nog goed dat in maart die linten kwamen, om de chauffeurs te beschermen, en dat we niet meer in de bus mochten, tenzij noodzakelijk. Een ritje de bus naar station Breukelen voor een wandeling daar in de polder voelde haast als een criminele daad. Ook al was je de enige passagier. Wat een krankzinnig jaar hebben we toch. Als je op stap gaat maak je er iets meer van mee.

De veranderde werkelijkheid

Linda van het koor komt op bezoek. Naast de dirigente is zij een van de vijf koorleden die wel weer zouden willen zingen. Met vijf personen in een gymzaal met alle ramen en deuren open móet toch kunnen, denken wij. En het mag weer, ook al wordt het nog afgeraden. De corona-angstigen zijn in het koor in de meerderheid en daarom gebeurt er niets. Linda heeft nu als ambitie om ervoor te zorgen dat wij na de volgende Zoom-bijeenkomst met alleen die vijf zanglustigen wèl kunnen zingen.

 

Als binnenstadsbewoner kent ze ons deel van de stad helemaal niet. We gaan wandelen, want buiten is toch veiliger dan binnen. Het is leuk om alles te laten zien: de Vecht, de volkstuinen, de ijsbaan en de atletiekbaan, het Slot, Bistro Belle...  Zij is ook van het tuinieren en omdat zij binnenkort met pensioen gaat zoekt ze nog een tuinomgeving. Bij Slot Zuilen is een mooie tuin die onderhouden wordt door vrijwilligers en we hebben natuurlijk de Moestuintjes van Utrecht Natuurlijk. Ik heb mijn sleutel nog van het hek en dus kan ik ze laten zien. Het terrein heeft dit coronajaar braak gelegen. Onbegrijpelijk, omdat moestuinieren zo’n solitaire bezigheid is. Zou het volgend jaar weer opengaan? Er lopen vier hangbuikzwijntjes de grond om te wroeten. Ze komen vrolijk op ons af. Knor knor. De veranderde werkelijkheid.