Landschappen

Het is alweer bijna twee maanden geleden dat ik van Luigi een boekje kreeg Je keek te ver van Marjoleine de Vos. Uitgegeven in de populaire wandelboekjesreeks Terloops van uitgeverij Van Oorschot. Maar pas nu ik met Zus3 door het Hogeland fietste en daarbij Zeerijp aandeed waar Marjoleine de Vos woont en loopt ben ik het gaan lezen. Het kerkje van Zeerijp ziet er heel anders en veel mooier uit dan het kerkje op deze omslag. We zijn in het kerkje van Zeerijp nog binnen geweest en hebben er beiden solo een gezang gezongen. 

O het kerkje op het omslag is het kerkje van Eenum. Ze loopt daar haar dagelijks loopje van Zeerijp naar Eenum. De dorpen in Noord-Groningen liggen heel dicht bij elkaar. Zo’n 3 km.

Het boekje is een pleidooi voor kijken, luisteren en aandacht hebben. Voor werkelijke nieuwsgierigheid voor het land om je heen, de natuur, het cultuurlandschap, waarom het is zoals het is, hoe dat zo gekomen is, hoe veranderlijk en toch constant het is.

Het is grappig want dat is wat ik in dat Máximapark ga doen. Dat is een heel recent park met een korte geschiedenis, maar in dat nieuwe park liep ooit de grens van het Romeinse Rijk en er zijn ook Vikingschepen gevonden. Zo oud is dat nieuwe land. Hoe meer je wandelt en kijkt. hoe meer je ziet.

Berichten uit de tuin

Een maand ofzo geleden had ik mij met een enorme krop sla laten fotograferen. Die foto stuurde ik naar Nichtje die mij tot ‘tuinvrouwtje’ bestempelde. Ze bedoelde het vast geestig, maar ik vond het niet zo leuk. En daarbij: sindsdien gaat het niet zo goed met de moestuinbakken. Het droge weer zal daar debet aan zijn, hoewel ik vrijwel elke avond gieter, en veel, heel veel naaktslakken. De sla en de andijvie hebben ze helemaal opgevroten, de courgette en de paprika denk ik ook, die doen helemaal niets. De kolen komen tot bloei zonder dat er een kool komt. De spitskool verschrompelt waar je bijstaat.

Het motiveert allemaal niet erg. Maar hoe erger je een tuin verwaarloost, hoe hoger de drempel wordt om nog er iets aan te doen.

Ook de bloembakken voor het huis zijn niet zo fleurig. Wel de verbena, doe woekert vrolijk door. En de Suzanna-met-de-mooie-ogen. De violen zijn echter helemaal op. Ik heb al een jaar mooie geel-paars-witte violen waar ik het hele kleurenpalet vóór verder op afstem. Die moeten er gewoon uit. Vandaag zijn de potroosjes bij AH in de bonus, dus daar heb ik er maar vast twee van gekocht. Wit.

De moestuin: alleen van de peultjes en de rabarber hebben we een paar keer kunnen eten. De bieten staan. nu in de bloei, die moeten nodig de grond uit. De bosuitjes groeien een heel klein beetje. Dat kijk ik nog even aan. De paksoi gaat het vrees ik niet halen. Eén van de twee broccoli’s is goed, die begint ook al te bloeien en moet dus snel opgegeten. Maar ik begin eerst maar eens met het oogsten van rabarber en bieten. 

Twee weken geleden was ik nog op de plantjesmarkt en toen heb ik gekocht: meiraapjes, toch maar weer een courgette, en nieuwe sla. Er staat nog een raap, ik weet alleen niet wat voor een, en die is half aangevreten. En twee venkelknollen. Die worden geloof ik wel wat. 

De slotsom: alles wat voorbij is eruit trekken en opnieuw beginnen. En u, lieve lezer, bent weer een beetje bij. 

Lupin

Gebinged: de Franse drama- en misdaadserie Lupin. Eindelijk weer eens. Weer Senegalees-Franse acteur Omar Sy in de hoofdrol. Momenteel nummer 1 bij Netflix. In deze serie speelt hij een meesterdief Assane Diop, een meester in verkleedpartijen, geïnspireerd op Arsene Lupin van Mattieu Leblanc, de Franse Sherlock Holmes zeg maar. Erg onderhoudend en een hit.

Het gaat over oneerlijkheid tussen rijk en arm, de machtigen gaan letterlijk over lijken. 

Zijn vader was ooit privéchauffeur bij de Peregrini’s, een steenrijke corrupte familie met vrienden in de top van de politie en politiek. Hij tekende onder druk een verklaring dat hij dure sieraden had ontvreemd en kreeg toen een veel langere gevangenisstraf dan hem voorgespiegeld was en pleegde uiteindelijk zelfmoord in de gevangenis. Zijn zoon gaat wraak nemen. Hij heeft een hele leuke blonde vrouw en zoon, maar hij is altijd weg en onvoorspelbaar. Heerlijke serie.

Adelheid

Will en ik gaan naar het stuk met Adelheid Roosen, Lineke Rijxman, Titus Muizelaar en Ger Groot. Het is bejubeld. Ik vind ze ook allemaal goeie karakters. Acteurs uit mijn studententijd toen ik toneel leerde kennen. Adelheid Roosen (60) heeft dit stuk bedacht. Zij is al 20 jaar met Titus Muizelaar (70). Voordien was Muizelaar 10 jaar met Lineke Rijxman (64).

Adelheid realiseerde zich op enig moment dat ze Lineke nauwelijks kende en toen Titus een keer een weekend met Lineke naar Parijs ging wilde Adelheid daar alles over weten. Hoe dat gegaan was. Wie wie gevraagd had. En Titus bleek gelogen te hebben. Híj had het voorgesteld, niet Lineke. Enfin, dit was de aanleiding voor een improvisatie stuk. 

Ger Groot deed ook mee, die een oud-docent en goeie vriend van Adelheid is. Die ken ik uit die goeie ouwe tijd nog van de cabaretgroep Don Quishocking. Ger en zijn vrouw Ank waren lange tijd fervent aanhanger van Bagwan. Dat was indertijd voorpaginanieuws. Ger is na de dood van zijn vrouw Ank Groot tien jaar geleden op de jongensliefde overgestapt, hoor ik nu.

Wat nu precies het punt is dat ze wil(len) maken met dit stuk is mij niet duidelijk, ze hebben op liefde en relaties en trouw en oude pijn geïmproviseerd zo te zien. Stuk voor stuk zijn het goede acteurs waar je graag naar kijkt en luistert, de immer energieke Adelheid bovenaan. 

Naast mijn in de zaal zitten de hoogbejaarde Hedy d’Ancona en Sylvia Borren. Zo is het een uitje met vele gelaagdheden. 

De brug

Ik word medewerker van de website van het Máximapark en ga met de verhalen van het park optekenen. Storytelling. Van de week is mijn eerste verhaaltje gepubliceerd over de Jeremiebrug. Ik wandel daar regelmatig over, ik vind 'm erg mooi, maar ook een beetje raar omdat hij over een nogal smal watertje ligt waar heen boot doorheen vaart. Het gevaarte geeft me een snik, ik denk dat de bruggen over het Oranjekanaal bij Emmen er ook zo uitzagen. Die brug heeft dus een hele geschiedenis. Hij lag in het centrum van Utrecht waar hij wijken moest voor de uitbreiding van het spoor en het station Vaartse Rijn.

U leest het hele verhaal hier. https://maximapark.nl/over-het-park/verhalen/de-jeremiebrug/

The End?

Onwennig is het ineens zonder de mondkapjesplicht. Zo lang hebben we het ding alweer gedragen - voor onze eigen en andermans veiligheid. Of het nu hielp of niet. Zoveel ongemak, benauwdheid, gedoe en onbegrip tussen mensen het opleverde. En nu dan weer de discussie of het niet te snel stopt allemaal. Ik heb ook de neiging nog even de oude regels aan te houden. Mondkapje op in de winkels.

Ik ga naar theater Bellevue in Amsterdam. Eindelijk weer eens. Leek me leuk, twee weken geleden. Nu is het zo ver. Ik ga met de bus trein metro tram. Kapje op kapje af. Moeten we het kapje nog op in de rij voor het theater? Niemand die het weet. 

Het is druk op het Leidseplein. Saturday night fever. De rust van de Coronatijd verdwijnt. Hoe houd je die rust vast? Nu wil iedereen ineens op vakantie. Er zijn nog geen vaccinatie boekjes. Weer gedoe, gedoe. 

De steden gaan weer vol stromen. De cruise-schepen zijn alweer Venetië binnen gevaren. Straks de rondvaartboten in Amsterdam ook weer. Vrijheid heet het. Ik vind een deel van die vrijheid niet fijn. 

Concertje

In Thesinge staat een ‘kloosterkerkje’ en daar is ‘s avonds een concertje. Natuurlijk gaan we daar naar toe. Vanwege de nog steeds 1,5m afstand-regel mogen er maar dertig mensen in, maar de muzikanten zijn oneindig blij. Het ensemble heet Mja Mera, en de muzikanten Peter Rippen (piano, accordeon) en Karen Heesen (viool cello zang). Ze zijn zó blij weer op te treden en het is mooi. Het is al bijna weer gewoon.

Ik wist niet van een klooster/kerk in Thesinge. Maar ooit was hier een gemengd mannen/vrouwenklooster genaamd Germania. Er werden veel boeken gemaakt. Na de Reformatie is het klooster regelmatig aangevallen en geplunderd. Grotendeels afgebroken . De kostbare bakstenen zijn gebruikt voor huizenbouw.

\

Het Hogeland

Het is fantastisch in/op het Groninger Hogeland. Zus4 uit  MeckPom houdt vakantie in Thesinge en wij gaan samen een dag fietsen. Zij werkt met de app Komoot die leuke routes aanbeveelt. Maar ik wil ook graag langs de waddendijk waardoor de beoogde route van 55 km in totaal zo’n 80 km wordt. Prachtig is het daar. 

We fietsen: Thesinge - Stedum - Westeremden -  Middelstum - Rottum - Usquert - Uithuizen - langs de Waddendijk - Uithuizermeden - Zeerijp - Eenum -Loppersum - Ten Post -Thesinge. 

Belevenissen onderweg: we stoppen bij een erg Grunninger-geestige fietsenmaker in Middelstum, die we vragen het stuur van haar e-bike bij te buigen in verband met mijn tennis-elleboog. We bellen aan in Rottum bij een van de kunstenaressen van de Facebookgroep Iedere-Dag-Een-Tekening. Ik durf het haast niet want ik ken haar helemaal niet. Maar doe het toch. Achter de voordeur blaffen tientallen hondjes maar niemand doet open. We lunchen bij de deftige Menkemaborg in het verder nogal armoedige Uithuizen. De winkels daar: Zeeman, Wibra, Aldi, Action. Dan naar de Waddendijk waar we uitzicht hebben op Borkum en op de Eemshaven. We rijden door een windmolenpark en horen tot onze verwondering helemaal niets. We bezoeken een aantal oude kerkjes en proberen een beeldentuin maar die is dicht. We eten een ijsje in Loppersum, het dorp waar onze moeder ooit is geboren in 1924. 

De tocht is veel langer dan oorspronkelijk de bedoeling was, maar heerlijk. Ik wil zo wel doorfietsen naar Denemarken.

Sentimental

Zal ik sentimental gaan doen in Groningen? Nadat ik de tentoonstelling van Alida Pott en de vaste collectie van De Ploeg in het Groninger Museum bezocht heb. 

In deze stad woonde ik van 1975 tot 1981. Bloemstraat 27a. 

De bolide parkeer ik ver het Damsterdiep op. Aan het eind van de Oosterparkwijk is het nog gratis parkeren. Vandaar is het een half uur lopen naar het centrum. Twee keer per uur rijdt daar een streekbus.

Welke adressen zijn relevant om te bezoeken? Allereerst de Bloemstraat dus, waar ik zes jaar woonde. Eerst op een zolderkamertje met twee kleine klapraampjes. Daarna op de achterkamer op de eerste etage, met (gedeeld) balkon. De letterenfaculteit aan de Grote Kruisstraat. Het Academiegebouw. De studentenvereniging Hendrik de Cock. De mensa bij jongeren sociëteit Vera in de Oosterstraat. Waar Marg en ik vrijdags gingen dansen. Het studentenhuis vol Vindicat-jongens van Marg aan de Parallelweg bij het Noorderstation. Mijn oude schoolvriendin Ans die aan de Moesstraat woonde. Het huis van Zus4 aan de HW Mesdagstraat. Het studentenhuis van mijn eerste vriendje aan de Bankastraat. De Stadsschouwburg aan de Turfsingel. Bioscoop het Concerthuis aan de Poelestraat. Het Vrouwencafé aan de Oude Ebbingestraat. Hani501 die woonde aan de Jozef Israelsstraat, toen kraakte aan de Herestraat, en toen een kamer aan de Zaagmuldersweg. De Prinsentuin, het Martinikerkhof, het Noorderplantsoen… Het huis van Ex aan de Harderwikerstraat. Ik weet het nummer niet meer. Tot mijn verbazing herken ik de voordeur en het huis niet meer als ik ervoor sta. Nummer 15? Broerlief die aan het Damsterdiep woonde. Ik loop langs een heleboel adressen. Leuk is dat. 

Al die jongeren hier. Dat was ik toen ook. Ook veel ‘oudere jongeren’. Het is heel anders hier dan in het westen des lands.

Uiteindelijk ga ik lekker dikkedakken bij een Libanees restaurantje aan de Nieuweweg. Buiten op straat. Het is af en aan met fietskoeriers. Aan de overkant een piercing winkel en een Russische supermarkt. In deze straat woonde Zwager4 vroeger. Eerst voelt het wat onwennig, in mijn eentje, maar al gauw word ik vrienden met de straat. Mooi is dat.

Alida Pott

Later deze week zal ik een dag-en-nacht naar het noorden en ik ga vast bedenken wat ik er zou kunnen doen. Ik zou door de stad kunnen slenteren, langs mijn studentenhuis aan de Bloemstraat, naar het Groninger Museum, waar ik nooit kom, want te ver weg. Daar is onder andere een tentoonstelling over de Groningse schilderes Alida Pott, het enige vrouwelijk lid van de Groningse kunstenaarsvereniging De Ploeg, vroeg gestorven en bijna vergeten. 

Nu blijkt dat er een paar jaar geleden ook al een overzichtstentoonstelling van De Ploeg was waar zij voorkwm. Toen is er een boek gepubliceerd door Doeke Sijens, een naam die ik ken uit mijn studietijd. Ik bestel het boek bij Broese en al een paar uur later wordt het door een fietskoerier bezorgd. Dat is leuk! 

Wat een mooi werk. Ik heb nu al zin om er een stuk over te maken voor de Iedere-Dag-Een-Tekening-groep, die genieten daar zo van. Maar dan moet ik er eerst naar toe.

Ze kwam uit een gegoede familie, volgde aan Academie Minerva tekencursussen, werd tekenlerares aan de Kweekschool en verbond zich aan De Ploeg, ze ging in het bestuur en nam vele taken op zich en exposeerde mee. Daar vond zij ook haar man: de schilder Georg Martens. Zij trouwden, zij werd kostwinner, ze kregen twee zoontjes, zij schilderde nauwelijks meer. En ze stierf jong. De zoons ontdekten pas na de dood van hun vader de schilderijen van hun moeder. Zij wisten van niets.

Het zijn mooie kleurige landschappen en portretten. Vooral de portretten (veel van jonge vrouwen) zijn opvallend. Zij verstond de kunst van het weglaten.

Glutenvrij (10)

Vandaag arriveert de doos met glutenvrije etenswaren die Bobby was beloofd als welkomstgeschenk bij de Coeliakie-vereniging. Enorm veel. En de leeg getrokken voorraadkast wás alweer vol. 

De meeste artikelen zijn ons inmiddels bekend, maar de chips, de croissants en de pizzabodem kennen we nog niet. Het is natuurlijk allemaal reclame, en daar ben ik op tegen, maar die glutenvrije etenswaren zijn heel prijzig, dus in die zin is het toch ook weer een meevallertje. 

Als lid van de Coeliakie-vereniging kun je ook een zekere belastingaftrek krijgen vanwege de hoge kosten. €900 per jaar. 

Bobby’s gluten-diëtiste hier in de buurt was jarenlang voorzitter (of directeur) van deze vereniging. Zij gaf hem complimenten dat hij er ondanks de glutenintolerantie uitziet als Hollands welvaren. En dat ze het zo bijzonder vindt dat wij zo gezond en wijs eten.

De tweede prik

Eindelijk is het zover: de tweede prik. Bij AstraZeneca duurt de tijd tussen de twee prikken twee keer zo lang als bij de andere vaccins. Zeven weken. Bij ons gebeurt het prikken bij de huisarts.  De eerste keer was het helemaal niet druk, toen zat ik in de wachtkamer met enige morbide obese types, nu is het een gekrioel van jewelste. We wonen in een volkswijk, het type wijk waarvan vastgesteld is dat minder mensen zich lieten prikken. Inmiddels zijn ze zo te zien wel overtuigd van het vaccineren.

Weer krijgen we na afloop van de prik het kook-ei mee, dus nu zit ik met vier tikkende eierwekkers in een van de spreekkamers. Een beetje een bizarre ervaring.  

Benieuwd of ik weer bijwerkingen krijg. Mijn ‘zere voeten’ na de eerste prik waren nogal een fenomeen, dat weken duurde. M. had het aan haar huisarts nagevraagd, en die had geknikt. Mijn bijwerking ‘zere voeten’ viel onder ‘gewrichtspijn’, en zou een bekende bijwerking zijn.

Ik vraag nog even na bij deze en gene medewerker hoe het zit met de administratieve verwerking, omdat we horen en lezen dat dat bij de huisartsen niet zo op orde is. Dit in verband met toekomstige reisdocumenten en toegangsbewijzen. Een geel vaccinatieboekje heb ik niet. Volgens mij ooit wel gehad toen ik naar Maleisië ging, maar geen idee waar dat gebleven is. 

Veel wijzer word ik er niet van. De een zegt dit de ander dat. Vooralsnog heb ik een oranje kartonnetje met twee stempels. We gaan het zien.

Glutenvrij (9) en voetbal

Voor onder de wedstrijd NL-Noord-Macedonië (van 18 tot 20 uur) had ik een Griekse bonenschotel uitgekozen, die afgemaakt wordt met een laagje panko (Japanse broodkruim) of paneermeel. Waar haal je dát nu weer glutenvrij vandaan? We hadden ook al vastgesteld dat we op zondagochtend het beschuitje zo node missen. Dus ik googelen en kom terecht bij de winkel Holland & Barrett, voorheen De Tuinen. Daar kom ik nou nooit, maar inderdaad, daar hebben ze dat op voorraad. en zo groeit onze apothekerskast, waar alle glutenproducten uitgegooid waren en onder de buren verdeeld, langzaam weer dicht. 

Trouwens, Denzel Dumfries die ik gisteren tekende is helemaal geen uitblinker vandaag en Steven Berghuis speelt wel mee, maar die komt nauwelijks aan de bal. Wel Memphis en Giorginio Wijnaldum, maar die heb ik allebei al een keer getekend, evenals Steven B. 

Griekse bonenschotel: 
https://www.smulweb.nl/recepten/1484565/Griekse-witte-bonenschotel-uit-de-oven

EK (2)

Denzel is moeilijk. Er zijn niet veel foto’s van hem en hij kijkt altijd kwaad. Net als Frank de Boer. Maar PSV-er Denzel Dumfries is wel de ster van de afgelopen twee wedstrijden, de verdediger die de doelpunten scoort. We missen natuurlijk Steven Berghuis, waarom stelt De Boer hem niet op? Maar Denzel is tot nu toe een wonder, dus voordat dat weer over is moet hij vereeuwigd.

Sto mi e milo

Het tij is gekeerd, we mogen weer zingen. Ook binnen. Maar we vonden het laatst buiten zó leuk dat we nog even buiten doorgaan. De dirigente stuurt meteen een nieuw lied 'Sto mi e milo', Het is Noord Macedonisch, schrijft ze. Is dat soms in verband met de voetbalwedstrijd morgen?

Utrecht Oost

Line vraagt of ik meega naar een concertje in Podium Oost: er treedt een Latin jazz-bandje oo genaamd Brisa. Line is Vriend-van- en dit wordt de Vrienden aangeboden. Podium Oost is een voormalig buurthuis dat bij eerdere bezuinigingsrondes dreigde te sluiten en gered is door de buurt. Veel vrijwilligers en cursussen en maaltijden en concertjes. En Vrienden.

Ik ken het niet. Elke buurt heeft zijn eigen highlights. We drinken eerst wat bij het gezellige café Buurten, dat in de tijden dat we koorrepetities hebben ons stamcafé is. En van daar lopen we naar het zaaltje dat daar om de hoek ligt. Ik ben er dus talloze woensdagavonden rakelings langs gefietst zonder het te zien. Van die niksige jaren-zeventig-bouw.

Er zijn zo’n dertig gasten, vooral dames, allemaal grijze koppies. Line en ik horen er helemaal bij. Dames van vijftig-èn zestig plus zijn het slag dat de cultuur hoog houdt, fluister ik. Wij zijn de theaterbezoekers, de boekenkopers, de wandelaars, de lunchers, de nuseumbezoekers, bibliotheekleden… en dan denk ik ook nog: Hoe zou het zijn om op te treden voor louter grijze dames. Alsof dat minder waard is. Het zijn allemaal levendige dames. De mannelijke muzikanten zijn van onze leeftijd, alleen de zangeres is een wulpse vijftigster. Het is een leuk concertje. Lekkere muziek. Fijn om weer eens een bandje live te horen en zien.

Een mooi kijkje in het buurtleven in een gegoede buurt. Dit Podium Oost gaat verbouwd worden. Er komt een nieuwe mooie opvallende uitnodigende gevel.

Bakplaat

Bij Nichtje op het aanrecht vond ik dit kookboek De wereldse bakplaat een paar weken geleden, toen ik erg zoekende was naar glutenvrije recepten en in de rouw over mijn plaattaarten. Traybakes. Ik kocht het en nu heb ik er voor het eerst uit gekookt. Heerlijk. Dit is bloemkool, kikkererwten, rode ui, kabeljauw, granaatappelpitjes, verse munt. En een eenvoudige dressing van olie, citroen en knoflook. Tout simplement. Het exotische komt van de Jonnie Boer-kruiden ras el hanout, waarvan ook deze schrijfster zegt dat je er twee éétlepels op moet doen. Nou echt niet! Dat is veel te veel. Ik deed twee theelepels en dat was nóg vrij dominant.

Een aanbevelenswaardig kookboek. Allemaal verrassend leuke en makkelijke recepten.

Eilandliefde

Na de smakelijke historische roman over Rembrandts geliefde van Simone van der Vlugt pak ik nog maar eens een ‘kasteelroman’ bij de bibliotheek: Eilandliefde van Reina Crispijn. Het leest erg lekker weg in de hangmat. 

Het verhaal speelt op een fictief Nederlands/Deens Waddeneiland Trellingerland. Een beetje ongelukkige onderwijzeres Holly neemt haar ontslag op de school waar ze werkt om privé-informatie te worden bij een adellijk gezin op Trellingerland. Holly is nogal dik en heeft een minderwaardigheidscomplex maar ze is heel aardig en creatief en geliefd. De gravin is heel gemeen, die heeft haar aangenomen omdat ze dik is en geen rivale bij haar echtgenoot. De graaf is heel aardig en flirt een beetje. Ook is er een kunstschilder Walry voor wie ze van alle kanten gewaarschuwd wordt: die zou een echte vrouwenverslinder zijn. Veel belevenissen met de kinderen, nieuwe vriendinnen op het eiland. En uiteindelijk de ware liefde. Zoiets als een feelgood movie is dit. Echte ontspanning.

Ik heb een taboe/verbod op zulke boeken? Van kindsbeen af al. Waarom eigenlijk. Toen ik jaren geleden voor Schoonmama in het verpleeghuis boeken haalde was bij haar de liefdesroman of familieroman het meest populair. In de Boekenclub had ze altijd echte literatuur gelezen,maar dit vond ze eigenlijk veel lekkerder. Op haar uitvaart spraken we dames van die boekenclub die ook de literaire boeken veel te moeilijk hadden gevonden. 

EK (1)

Het zóu kunnen dat er weer een serie Oranjespelers aan zit te komen, want ik zit met veel genoegen naar het EK te kijken. Niet alleen Nederland kijk ik, maar ook Frankrijk Duitsland zag ik en veel luister ik ook naar het gelul eromheen. 

Toekomst van het bouwen

Vandaag is het Dag van de Jonge Ontwerper, en morgen de Dag van de Architectuur, in elk geval in Utrecht. Het gaat over stedenbouw, architectuur, klimaat, en de uitdagingen voor de komende - zeg - dertig jaar. Voor jonge ontwerpers. Omdat de ontwikkelingen in de stad en de stedelijke omgeving me interesseert  kijk ik of ik ergens bij aan zou kunnen sluiten om wat schrijfwerk te verrichten. Ik realiseer me dat het wel een héél groot uitgebreid gebied is met heel veel soorten actoren. Techniek, milieu, sociaal, maatschappelijk, noem maar op. Veel te groot om zo maar even te betreden. Daarom ga ik mar eens kijken en luisteren naar de (online) lezing van onze Rijksbouwmeester Floris Alkemade, een bevlogen mensen met een brede blik. De lezing vindt plats in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam, het is georganiseerd door twee archtictectuurinstituten Arcam (Amsterdam) en het ABC Architectuurcentrum uit Haarlem. Er is ook zo'n instituut(tje) in Utrecht, dat heet Aorta.

Stedebouwkundigen en architecten hebben altijd te maken met opdrachtgevers die de kaders bepalen. de gemeente, de projectontwikkelaar, de wetgeving, de matschappelijke visie, de financiering. Hij laaat zien hoe er in onze maatschappij voortdurend mensen worden uitgesloten, ook door het bouwen. Hij laat het protest in de provincie zien van de bewoners tegen asielzoekerscentra, en dan een kaartje dat laat zien dat er overal in het land asielzoekerscentra zijn gebouwd maar heel weinig in de Randstad.  Dat 40% vaan de mensen in een eenpersoonshuishouden leven en dat er veel te weinig vioor die groep gebouwd wordt. Dat zoveel (oudere) mensen vereenzamen komt voor een deel doordat er gebouwd wordt zoals er gebouwd wordt. En dat dat anders moet. Maar uitsluiting gebeurt ook in de openbare ruimte, zoals de stations die zijn afgesloten voor mensen zonder OV-chipkaart. Veranderingen moeten niet uit angst maar uit verlangen geboren worden, zegt hij. En ontwerpers moeten het verlangen aanwakkeren. En: 'Zeg niet: Vroeger was alles beter. Wees niet teleurgesteld in de huidige tijd, geloof in de toekomst.' 

Het raakt aan zoveel van waar je als inwoner van Nederland mee te maken hebt. Je eigen omgeving, de woningnood bij jongeren, het gebrek aan geschikte woningen voor ouderen. Hoe een maatschappij met zijn ouderen omgaat is de lakmoesproef', zegt hij.

Hij schreef een essay 'De toekomst van Nederland. De kunst van richting te veranderen'. Ik zal daar niet zoveel invloed op hebben, maar ik vind het razend interessant.

c

De strandjes

Hier in Midden Nederland hebben we helaas geen zee en strand. Dat is jammer. Wij hebben wel veel kunstmatige meren die ooit gegraven zijn voor de nieuwbouwprojecten. Die hebben meestal een zwemgedeelte. Ze worden beheerd door het Recreatieschap Midden Nederland. Sinds Corona heeft dat schap meer te vertellen over de zwemstrandjes dan voorheen. Waar je wanneer wel en niet mag zwemmen. Hoe hoog de toegang is. Zij innen de toegang ook. Kaartjes koop je via internet.

Met Bobby ga ik altijd naar het naaktstrand bij de Maarsseveense plassen, dat is het dichtstbij en het is uiterst vriendelijk met rustige mensen. Daar gaat hij zijn leven lang naar toe en hij is niet meer tot een ander zwemwater te bewegen. Het ‘strand’ daar is een grasveld met veel hoge bomen en schaduw plekken. Je kunt er ook witte wijn, rosé en friet kopen, maar dat doen we natuurlijk niet, we nemen netjes bammetjes en water mee.

De entree was er altijd 4 euro, maar nu is het ineens 7 euro voor een dagkaart. Maar je gaat niet een dag, je gaat een paar uurtjes. De leden van de plaatselijke naturistenvereniging (die dat strandje pacht) konden er met een jaarkaart vrij gebruik van maken en ook nog eens een ligstoel of stretcher in een schuurtje opbergen. Nu moeten zij ook nog eens via het Recreatieschap een kaartje kopen. Op de site van de vereniging staat dat deze situatie met de dubbele entree binnenkort over zal zijn. Dat stond er vorig jaar ook. Nou ja.

Als ik alleen ga zwemmen ga ik naar de Haarrijnse Plas, dat vind ik gemoedelijk familierijk. Erg leuk om rond te kijken. Ook ben ik dol op het strand Salmsteke aan de Lek, onder Lopik. Deze ‘stranden’ zijn gratis. Ik houd erg van gratis. Dat is democratischer en je krijgt een veel diversere samenstelling van de bevolking te zien. Want het naturisten bij Maarsseveen zijn bijna allemaal hoogopgeleiden. Hoe zie je dat als ze naakt zijn?

Nu het zo heet is ineens is het strandbezoek uiterst actueel. Om huis is het niet te harden. In huis alleen met de ramen en gordijnen dicht. Ze hebben onweer beloofd maar het komt maar niet.

Vaccineren

Vandaag mag ik weer iemand naar de vaccinatiestraat rijden. In de Jaarbeurs. Omdat ik zelf bij de huisarts geprikt ben is deze hele Jaarbeurs-belevenis aan mij voorbij gegaan. Mijn passagier zegt: ‘Dan ga je toch mee naar binnen als mijn begeleider? Im heb enórme prikangst…’

Het is daar opgezet alsof er honderden mensen per kwartier geprikt worden. We slingeren een route van zo een kilometer door de hallen. Alleen zijn er geen honderden mensen, het zijn er maar tientallen. En minstens zoveel employee's die dat proces ‘begeleiden’. Goed voor de werkgelegenheid is dit wel. Overal GGD-medewerkers om om je papieren te vragen en je de weg te wijzen. 

Als begeleider’ hoef ik niets te laten zien en mag ik overal gewoon doorlopen. Raar.

Geertje

Gelezen: de historische roman Schilderslief door Simone van der Vlugt. Het boek vertelt het levensverhaal van Geertje Dircx, de geliefde van Rembrandt nadat zijn eerste vrouw Saskia Uylenburgh was overleden. Zij leefden zeven jaar ongehuwd samen, zij zorgde voor de kleine Titus en bestierde zijn huis. Maar uiteindelijk bleek zij slechts een ‘tussenvrouw’: na deze zeven jaar sommeerde hij haar zijn huis te verlaten vanwege zijn liefde voor de veel jongere en mooiere huishoudster Hendrikje Stoffels. Rembrandt kon niet een nieuwe geliefden huwen omdat Saskia had bedongen dat haar erfenis dan niet naar Titus zou gaan.

Maar om Geertje - en de buitenwereld - ervan te overtuigen dat het hem menens was met Geertje had hij haar tijdens hun samenwonen allerlei sieraden van Saskia gegeven, die wilde hij terug en zij bracht ze - in geldnood als zij zat - naar de lommerd. Rembrandt wist het gerecht zo ver te krijgen dat zij een straf van 12 jaar kreeg en moest uitzitten in het Spinhuis te Gouda, de grootste vrouwengevangenis van de Republiek der Nederlanden. Het was een tuchthuis. Na vijf jaar werd ze vrijgelaten, nadat een vriendin herhaalde malen haar zaak had bepleit.

Wat een verhaal! Simone van der Vlugt is er helemaal ingedoken en heeft er een heerlijk lekker leesbaar boek van gemaakt.

Een filmpje over het Spinhuis:

https://youtu.be/zzTbKzea2sY

Publiceren

Há! Ik heb weer een nieuw stuk op Museumkijker.nl. Vorige week had ik er hier al een alinea over getypt, over de tentoonstelling van Eva Jospin waar ik vorige week was, maar zo'n impressie is niet voldoende voor daar. En nu is het artikel klaar en gepubliceerd. Elke keer ben ik er weer trots op.

Afgelopen weekend las ik een interview in Trouw met Hedy d'Ancona, de never ending Hedy d'Ancona. Ze heeft nu weer een boek geschreven over ouder worden, hoe je dat doet. Vrolijk verval heet het. Hoe je - ook als je over de tachtig bent - de tijd een beetje zinvol doorkomt. Zij is natuurlijk heel actief. Nooit anders geweest. Een van de aanbevelingen die mij aansprak was haar dat je het best elke dag een plan kunt hebben. 'Ook al is het maar dat je de trap gaat schoonmaken'.

Zelf wil niet elke dag een plan, maar wel een paar dagen per week. Anderzijds heb ik ook lége dagen nodig omdat die wellicht tot creativiteit en onverwachte dingen kunnen leiden. Omdat de opdrachten maar traag komen en de opdrachtgevers weinig haast en urgentie lijken te hebben, heb ik minder stukken te maken dan ik zou willen en kunnen. Moet ik dan helemaal níets meer willen, denk ik dan.

In Hoenderloo was ik op bezoek bij M. die als kluizenaar in het bos leeft. Zulke bezoekjes zijn ook weer een plan om naar toe te leven en na afloop om er van na te genieten. Het was geweldig. Dat leven in het bos klinkt allener dan het is, ze woont op een gezellige grote camping. Zij is helemaal gelukkig daar in dat bos. Vooral, zegt ze, omdat dat ze núl verplichtingen heeft. Terwijl ik soms nog kan snakken naar iets meer verplichtingen. Anderen zie ik hun pensioenperiode volplamuren met sport, vakanties, werkjes, bestuurswerk. Horror vacui. Dat vind ik dan ook niet wijs. Ergens in het midden ligt het ware.

Het interview met Hedy (voor betalende abonnees): https://www.trouw.nl/verdieping/oud-policita-hedy-d-ancona-83-er-zijn-weinig-oude-rolmodellen-dat-is-een-gemis~b750ddce/

Grijs & Geweldig

Er komt een Facebook-pagina (-groep) voorbij genaamd ‘Grijs & Gewéldig’ en omdat ik toch nog steeds weer overweeg om mijn haar weer eens een kleurtje te geven word ik lid, ook al is het maar voor even. En daar is de uitdaging om een toen-en-nu plaatje te plaatsen. Dat doe ik dan maar. Onmiddellijk vliegen de complimenten je om de oren. 

En weerom

En dan weerom. Om wat meer Veluwe te ervaren dan de heenweg rijd ik van Hoenderloo terug over Kootwijk en het Kootwijkerzand, dat is een stukje noordelijker, en dan via Barneveld. Schoonzusje te Leusden was beetje teleurgesteld dat ik de heenweg niet langs was geweest, terwijl ik nota bene Leusden had aangedaan, dus nu terug maar even bij haar op de thee. En de drinkyoghurt. En de cola light. 

Het Kootwijkerzand is práchtig, maar Radio Kootwijk ga ik een andere keer bezoeken.

Over de Gelderse vallei (ik weet niet precies wat daar onder valt, ten oosten van Amersfoort zeg maar) heb ik gemengde gevoelens, heg is heel groen en economisch heel bedrijvig, maar dus ook met veel varkensmesterijen en kippenboerderijen. Ik geloof dat het daar ook Biblebelt is, dus het landschap en de huizen zijn er niet erg romantisch. 

Na Leusden ben ik weer aangenaam verrast door Landgoed Den Treek tussen Leusden en Zeist. Wat is Nederland toch prachtig. Af en toe kruis ik een snelweg, dat dan weer wel, maar het grootste deel van de tocht zijn de snelwegen ver uit mijn ervaring. 

De accu levert toch weer vraagstukken op. Volgens de Eco-stand zou ik op een dag met deze weersomstandigheden 130 km kunnen, maar de Eco-stand is hard werken. Het beetje ondersteuning weegt eigenlijk niet op tegen het enorme gewicht van de fiets, zeker niet met deze wind en de hoogteverschilletjes op de Veluwe. Op de Tour-stand die veel prettiger fietst kan ik 60 à 70 km halen en dat is dus niet genoeg.

De heenweg vond ik een oplaadpaal vlakbij Leusden, vanaf Hoenderloo is dat 50 km. Als ik daar dan weer een uur ga zitten kan ik wel op de Tour-stand fietsen.

85 km

Heb mijzelf overtroffen. Ben naar Hoenderloo gefietst. Het zou 80km zijn, maar het werd 85 km, want ik reed een paar keer fout. Vorig jaar besloot ik dat het beter zou zijn om met ouderwetse gedetailleerde fietskaarten op het stuur te gaan rijden, maar dan had ik deze aanschaf moeten doen en die heb ik niet gedaan. Dus toch weer de knooppuntenaanpak gekozen. Maar de knooppuntenbordjes zijn wel eens verstopt in het gras. 

Utrecht-Groenekan-De Bilt-Soesterberg-Leusden-Barneveld-Otterlo. Van de Utrechtse Heuvelrug door de Gelderse Vallei naar de Veluwe. Weinig bankjes onderweg, weinig horeca ook. Dus als ik in Hoenderloo aankom heb ik zadelpijn, en ben ik helemaal uitgedroogd en zondoorstoofd. Mán! Maar wel trots.  

Ik had me niet gerealiseerd dat je om over de Hoge Veluwe te rijden entree voor het Nationaal Park zou moeten betalen en dat voor die 11 laatste kilometers, dus neem ik toch maar de (perfect geasfalteerde) Apeldoornseweg. En als beloning een ijsco (IJs van Co: de beste van de Veluwe) in Hoenderloo.

Lek

Will en ik gaan naar Everdingen, wandelen in de uiterwaarden bij de Lek. Zo mooi daar! Twee weken geleden was ik er al langs gefietst en zo verrukt, en lopend is het nóg mooier.  Er is een hoge Lekdijk met daarachter mooie boerderijen, zijn twéé forten: Fort Everdingen en Werk aan het Spoel. 

Bij Fort Everdingen is een geweldig leuke tentencamping rond het Fort. Slechts een paar campers mogen daar. Groepen vriendinnen, vrienden, families. Toen ik vorige week bedacht dat ik wel in af en toe een paar dagen in een tentje wilde zou dit een plek kunnen zijn. Will heeft een oude schoolvriendin die ook in haar eentje met een tentje op campings gaat staan. Ik laat de foto’s zien van de tenten die ik bedacht had. Lijkt jou dat wat? Probeer ik… 

De uiterwaarden daar zijn gewéldig weldadig. Eindeloos. Luchten. De rivier. Een voetveer dat je kunt bellen en dan komt-ie. Will gaat zwemmen in de Lek. Dit is met stip de beste wandellocatie in de buurt. Een droomoord, daar net ten westen van Culemborg. De snelwegen zie en hoor je niet. Over de spoorbrug zie je af en toe een trein. Wel breidt Culemborg uit met nieuwbouwwijken die steeds dichterbij komen. Een beetje als bij Haarzuilens. 

https://klompenpaden.nl/klompenpad/goilberdingerpad/

Bloesjes kijken

Het is zo zonnig, er moet nodig een nieuw bloesje tegenaan. Ga je mee bloesjes kijken, vraag ik aan Zus3 en ja ze wil. We gaan weer naar Blvf in Bussum, daar zijn we vorig jaar vlak na de eerste lockdown ook goed geslaagd. De verkoopster herinnert zich ons nog. We zijn dan echt zussen. Elk met onze stapeltjes in de pashokjes en waar mogelijk positief complimenteus doch indien nodig kritisch kijken. Afgesproken dat we tegen de ander zonder omhaal ‘Nee, niet doen’ mogen zeggen als dat aan de hand is. Zoals mouwloze bloesjes, legging-achtige broeken, bloezen met ronde halzen. Ruitjesbloezen. ‘Nee, niet doen!’

Allebei zijn we de laatste jaren best een maatje meer geworden, wat we allebei niet leuk vinden, en het steekt dus allemaal heel nauw. Het scheelt zo of je het juiste bloesje draagt. Dan kan je er zomaar heel welgedaan en stralend uitzien. Het is wel heel leuk om een zus op steenworp te hebben om dit samen mee te doen. Allebei scoren we twee bloesjes.

Wat wij zagen

Gelezen: het Boekenweekgeschenk 2021 Wat wij zagen door Hanna Bervoets. Ik vond er twee van in het buurtbiebje. Indrukwekkend boek. Het heeft goede recensies gehad, maar blijkbaar vonden deze lezers er niets aan. Ik ben er wel van onder de indruk. 

Het gaat over ‘content moderators’ bij een groot bedrijf (een Facebook) die na meldingen van gebruikers dat ze aanstootgevende content hebben gezien dat moeten checken. Die mensen kijken dus de hele dag naar afgrijselijke gewelddadige foto’s en filmpjes om ze toetsen aan de bijna abstracte criteria. En wat dat dan met die medewerkers doet. Veel, maar ze kunnen er nergens mee naar toe. Het enige is af en toe na werktijd met de collega’s omhangen die hetzelfde hebben meegemaakt. 

De hoofdpersoon is een jonge vrouw die door haar geld heen is en nadat ze eerst in een call Center aan de telefoon heeft gewerkt waar ze steeds werd uitgescholden nu dit werk gaat doen want dan praat er tenminste niemand terug. Ze krijgt een relatie met een collega (v), wat eerst heel goed gaat maar op een gegeven moment niet meer. Veel heeft maken met wat ze allemaal zien aan bagger en leed en waar ze dus  niet over praten. 

Het is heel benauwend, een gesloten wereld waar weinig van naar buiten komt. Moderne slavernij. Mooi boek, doet denken aan The Circle van Dave Eggers.

Stille stem

Sinds enige maanden doe ik mee aan een maandelijkse online meditatie-gespreksgroep ‘De Fluisterstille Stem’ en na enige reserves vind ik het eigenlijk onverwacht leuk. Het is een ‘pioniersplek’ van de PKN, waar ze experimenteren met nieuwe vormen van kerk zijn. (In dat kader heb ik eens een artikel gelezen over een kokende dominee die midden in zijn kerk een kookeiland prominent heeft laten bouwen en met maaltijden de kerkleden en andere geïnteresseerden probeert te boeien & binden. Zulks wordt dan gefinancierd uit dat pionierspotje. 

Hier kon de oorspronkelijk live meditatiegroep het afgelopen jaar door Corona geen doorgang vinden, en hebben ze in arren moede gegrepen naar Zoom. Daar werd mij een tijd geleden mailtje over doorgestuurd en op zoek als ik was ging ik eens kijken. En in deze context blijkt dat Zoom wonderwel te werken. Eerst doet voorganger Toos een thema met materiaal (ontspanning, tekst en muziek en vragen) en dan gaan we in groepjes van drie uiteen. Napraten. Je wórdt ingedeeld. 

Vandaag is het thema ‘Zaaien voor de toekomst’. Ik moet dan wel altijd aan dominee Gremdaat denken ‘Kent u die uitdrukking: zaaien voor de toekomst…?’ Maar daar zet ik me dan overheen. 

Vooral de gesprekken en petit comité na afloop van de inleiding zijn aangenaam verrassend. Niemand kan echt uit de voeten met wat ons aangereikt is, maar wel laten we ons raken. En daar vertellen we dan wat over. In ons clubje was eigenlijk niemand echt met de toekomst bezig, want wat kun je er aan doen, maar wel om het in het leven hier-en-nu zó te doen dat het allemaal goed voelt. En misschien heeft dat dan een uitstraling naar de toekomst, opperen we. Het is een leuk gesprek. Iedereen zegt na afloop dat de kleine gesprekjes zo waardevol zijn.

Hangmat

Uit de krochten van zijn kasten heeft Bobby een hangmat opgevist, ooit meegenomen van een vakantie in Mexico. Dat was voor mijn tijd. Nu hangt die ineens achter in ons tuintje. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Of ik erin wil. Kweenie, zeg ik. Een hangmat is voor mij net zoiets als een bad. Het is wel even lekker, maar ik kan niet zo goed stil liggen. Na 5 minuten heb ik er genoeg van. Doe mij maar een douche. 

En bovendien krijg ik een schrikbeeld dat Bobby die nogal van lang slapen houdt nu ook overdag nog meer gaat slapen. 

Maar als hij gaat koken ga ik er toch even in liggen en wat is dat lekker! Je ligt onder de pergola te kijken naar de beginnende druiventrossen tegen een staalblauwe lucht. Het deint een beetje en het is heel tevredenstellend en ontspannend. 

Buiten zingen

Na het binnen gymmen mogen we nu ook weer buiten zingen. Dus het tweewekelijkse Zoomzingen is op het nippertje gewijzigd in een buitenrepetitie in het Hogelandse park, een parkje aan het eind van de Biltstraat. Wat een genoegen. We horen elkaar weer zingen en iedereen glundert van oor tot oor.

Carwash experience

We hebben bij de Buurttaxi een nieuwe ‘buurman’, een Carwash. Op het bedrijventerrein Nieuw Overvecht zijn al diverse carwashes, maar als ondernemer kun je het altijd proberen. Als de Buurttaxi haar auto’s daar gratis mag laten wassen mag de nieuwe Carwash zich ‘sponsor’ noemen en krijgt die een reclamebord op een van onze Toyota’s. Dus of ik de wagen even wil laten wassen.

Op de een of andere manier zie ik altijd een beetje op tegen zulke dingen. Je weet niet hoe het gaat en wat er mis kan gaan. Laat-anderen-dat-maar-doen. Ik denk dat meer vrouwen dan mannen dat hebben. En het zijn echt hersenspinsels, muizenissen, je komt er vrijwel altijd wel uit. Als je maar geen haast hebt. 

Cor is vandaag de andere chauffeur. Hij is weilwaar een man, maar hij blijkt zulke klusjes helemáál niet te willen en is heel tevreden dat ik de opdracht heb gekregen. Want bij zoiets moet je ineens uit je comfort zone. Hoe rijd je naar binnen, heb je een pasje nodig?? Moet je op een knop drukken…? En hoe gaan doe sponsorborden van het dak af. En hoe schroef je de antenne eraf. Frits komt terug van de ochtenddienst. Hij blijkt al bij de nieuwe wasstraat geweest te zijn. De mannen wassen zelf de auto’s, vertelt hij. En de antenne draai je linksom los, weet hij. (Bruggetje: ‘Links-is-los’.) Cor zegt: ‘Ik kom hier voor mijn plezier, ik wil geen moeilijke dingen doen.’ De auto aan de lader hangen is ook zo’n ding, dat wil hij ook niet. Ook dat laat hij graag aan mij over. 

En de route naar de vaccinatiestraat? Zag je daar ook tegenop? Ja daar zag hij ook tegenop. Ik vind het heerlijk om zulke dingen uit te wisselen, angsten, tegenstribbelingen, voorkeur voor de bekende weg. Je moet je er niet te veel door laten leiden, maar het bij jezelf (en anderen) registreren en erom lachen doet goed.

De mannen van de de nieuwe autowasstraat zijn heel aardig. Ze zien eruit als een groep Turkse broers en neven. Ze wassen inderdaad zelf de auto’s met zachte borstels en wissers en doeken.

Droomwerelden van karton

Waar ik was: de tentoonstelling ‘Paper Tales’ van Eva Jospin. Sculpturen van karton. Bouwsels die doen denken aan priëlen, grotten, amfitheaters. Ondoordringbare bossen. Geen mensen. De werken trekken je weg uit deze tijd en voeren je naar oude tijden, of juist in de toekomst van de fantasy. De wereld van de verbeelding. Droomwerelden. De Parijse kunstenares Eva Jospin maakt ze. Hoe dichterbij hoe fascinerender de structuur van het karton. Je wilt het aanraken, maar daarvoor is het materiaal (hoe ruig ook) veel te kwetsbaar. 

Nu hier een artikel over flanzen.

Binnengym

We mogen weer in de gymzaal en iedereen is er. Er hangen slingers op de oprit: ‘Welkom Terug Kanjers’. We zijn met bijna dertig dames. De dame die de foto maakte had geloof ik niet als doel míj in beeld te krijgen, maar midlinks sta ik. Half. 

Het is allemaal zo heilzaam voor het lijf. Je voelt wel dat je een jaar te weinig lichaamsbeweging hebt gehad. Het is toch zo’n trouwe ontroerende club. Al die uitgedijde en/of uitgezakte lijven, it is what it is, de vijftigsters zijn de beauties hier, de gesprekken in de pauze gaan over hoortoestellen. Een vrouw is weer terug na haar borstoperatie. Ze krijgt een heel klein lief applausje. 

Op Museum

Mijn eerste museumbezoek nu het weer mag. Ik heb Den Bosch gekozen, het Noord-Brabants Museum, op zoek naar de Franse kunstenares Eva Jospin die enorme sculpturen van karton maakt. Misschien later meer over haar. Nu gaat het even over het museumbezoek an sich. Alle musea zijn blij dat ze weer open mogen, maar sommige hebben hysterische regels bedacht om de bezoekers te reguleren. 

Het Noord Brabants Museum is altijd al moeilijk qua routing, mede omdat het verbonden is met het Design Museum. Ze lopen in elkaar over en je moet door de een naar de ander, maar je hebt toch twéé entreebewijzen nodig. Vervolgens staan op elke hoek employees opgesteld om je te zeggen dat je dáár (waar je naar toe wilt) niet langs mag. Maar hoe kom ik dan…  Is er een plattegrond? Nee, die hebben we even niet, want alles is veranderd. 

Behalve bij Eva Jospin wil ik ook even kijken bij de tentoonstelling over Meret Oppenheim, een Zwitserse surrealiste, vriendin van de vorige week besproken kunstenares Dora Maar, maar die kan ik ook niet vinden. Dat is op de twééde etage, vertelt de employee als ik via de trap weer naar beneden kom, wat ook weer niet mag want de trap heeft eenrichtingsverkeer. Maar waarom stáát dat nergens, vraag ik licht wanhopig.

Nou ja, ter troost neem ik in de prachtige zonovergoten museumtuin dan maar een glutenrijke Croque Monsieur. De bediening wordt gedaan door een megagezellige Limbo. Ik vertel hem van de nieuwe gewoonte in Utrecht om bestellingen via een QR-code te doen. Heeft hij nog nooit van gehoord. Kan hij zich niet voorstellen! Die bediening komt dan alleen het drankje afleveren? Nee! Wat ongezellig! Een Limbo naar mijn hart.

De eerste keer weer in Den Bosch sinds het afscheid van Marg. Veel herinneringen aan de tijd dat ze in een piepklein appartementje in de binnenstad woonde. De straten die we liepen, de terrasjes en restaurants waar we wat vierden, de theaters waar zij optrad en waar we voorstellingen keken… 

Morisot

M. schreef een blog over Berthe Morisot, 19e eeuwse Franse impressioniste, een van de weinig vrouwelijke impressionisten. Gebaseerd op een artikel op de website van de New York Times. Het artikel gaat heel gedetailleerd over dit schilderij. De man binnen aan het raam die naar buiten kijkt naar twee vrouwen, een meisje en een volwassen vrouw. Of eigenlijk: over de vrouwelijke schilder die naar haar echtgenoot kijkt die naar de gouvernante kijkt die naar het meisje kijkt. De vrouwelijke blik op de mannelijke blik. Meisjes van stand die niet alleen naar buiten mochten dan gechapperonneerd door een gouvernante.

Een postertje van dit schilderij had ik aan Vati gegeven. In een witgouden lijstje ingelijst. Zo rond 1990 denk ik. Hij was al jaren ziek, kreeg hersenbloedingen, verlammingen, werd slechter ter been en slechter verstaanbaar. De woonkamer in ons huis was op de eerste etage. Hij had een studeerkamer op de begane grond, met uitzicht op een klein tuintje. Ik gunde hem meer uitzicht, meer levendigheid. Het werk heeft altijd in zijn studeerkamer gehangen.

Bij het verdelen van de inboedel later hoefde niemand dit schilderijtje. Ik ook niet. Ik probeerde een leven zónder de mannelijke blik. Nu zou het wel in mijn kapelletje passen met dat grote raam gericht op het levendige plantsoen, waar ik met de moestuinen en het bloemenlint de levendigheid mede vormgegeven heb.

Ik wist nooit van wie het schilderij was. Ik realiseerde me niet de vrouwelijke blik en de mannelijke blik. Ik zag de vrouwen buiten in de zon, en de man gevangen binnen.

https://www.nytimes.com/interactive/2021/06/04/arts/design/berthe-morisot-in-england.html?register=email&auth=register-email

En achter…

Het plotseling zo zomerse weer zorgt ervoor dat de tuin explodeert. Dan heb je ook wel zin er iets aan te doen. Een paar geraniums en petunia’s doen wónderen. Met die regen en kou steeds kon ik me niet voorstellen dat ik er ooit nog iets aan zou doen, en nu snel ik weer twee keer per week naar Vechtweelde. Ik vind het toch leuk om even te laten zien. Het is geweldig om er te zitten lezen en eten en existeren. 

My first sugarsnaps

Zoals bijna elke maandagavond gaan we met een paar medemoestuinierders een half uurtje onkruid wieden uit het bloemenlint in het plantsoen, en tussen de moestuinbakken. Een een van de anderen wijst op mijn sugarsnaps. Mijn eigen sugarsnaps. Had ik zelf nog helemaal niet gezien. Drie weken geleden zat ik nog te tobben over een raamwerk om ze te laten klimmen en frutte ik iets in elkaar met bamboe en touw. Het heeft wonderwel gewerkt. Trots op. 

De rabarber geeft ook al een tweede oogst. De sla houdt moeilijk stand door de vele slakken. De rode kool is prachtig, de broccoli wordt ook al wat. De bieten zijn ook veelbelovend, evenals de venkelknollen. Maar de paprika en de courgette willen niet. Die worden denk ik ook aangevreten door het een of ander. 

Op 12 mei schreef ik:

https://lucietheodora.blogspot.com/2021/05/de-moestuinbak-waar-ik-eind-maart-veel.html

Glutenvrij (9)

Gevonden op een recent receptenkaartje in AH: zwarte bonensalade met romaine sla, komkommer, knoflookgarnalen en mais. De maiskolf moet je eerst gaar koken en dan grillen op de grillpan. In het recept snijden ze vervolgens plakjes van de kolf af, maar ik serveer ze er in zijn geheel bij. Beetje kluiven. De avocadodressing met koriander is heel verrassend. Alles eigenlijk wel. Ik gooi hoge ogen met dit recept. Had er ook nog wat krieltjes bij gebakken. Tamelijk eenvoudig en lekker buiten eten. En het is nog glutenvrij ook.

Recept: https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R1195206/zwarte-bonensalade-met-mais-en-garnalen

Telefoon kwijt

We gaan een eindje fietsen en Bobby wil graag het Gagelbos / Noorderpark eens leren kennen. Het is een beetje een raar natuurgebied boven Overvecht dat uit een rijtje grote landbouwpercelen bestaat, waarvan er een paar als park zijn ingericht en een niet. Ik stel mij een onwillige boer voor die zijn land niet wilde verkopen, maar dat kan ik niet hard maken, dat heb ik niet uitgezocht. Maar daardoor zijn er aan de westkant alleen maar lange rechte fietspaden, vrij eentonig en fantasieloos. Leg dat maar eens uit. Aan het begin van het park staat een kaart van het gebied, dus daar probeer ik het hem uit te leggen.

Onze tocht eindigt aan de oostkant van het park, waar meer reuring is met een Fort, een forellenvijver, moestuinen, een minicamping, een zwemvijver, een skate-parcours en wat al niet. Eindeloze luchten. We drinken wat op het terras van de visvijver, die ook goed is voor veel bijzondere types. 

En dan ineens ben ik mijn iPhone kwijt. Die zat in de achterzak van mijn spijkerbroek. En die zit daar niet meer. Misschien ligt-ie nog thuis, sust Bobby, dus we fietsen gauw naar huis. Nee hoor, geen telefoon. Wat is dat een stress: telefoon kwijt. 

Dus ik bel mijn eigen nummer en een man neemt op. Buitenlands accent. Ja, gevonden. Ik mag hem halen. Drie keer moet hij de straatnaam Nigerdreef uitspreken voor ik hem versta. Dat is een straat van Overvecht met zo’n enorme vreselijke flat. Een van de ergste. En die wordt momenteel gerenoveerd. Aardgasvrij. Ik moet maar bellen als ik er ben, dan komt hij wel naar beneden. Dus ik weer op weg, Bobby’s oude Nokia mee. Daar kan ik dan mijn nummer nog een keer mee bellen.

Uit een bouwlift stappen twee engeltjes van meisjes, voor hun pappie uit. De telefoon had hij gevonden op de grond bij het infobord bij het park. Ik dankbaar, en in het kader dat ik vind dat de eerlijke vinder beloond mag worden wil ik hem een briefje van 20 euro geven. Ik vind het ook een beetje veel, maar ik heb niet kleiner. De man weigert beslist, maar de dochtertjes roepen enthousiast: ‘Wij willen wel geld!’ En dan vindt hij het goed dat ik het briefje aan het oudste meisje geef. ‘We kopen er wat lekkers voor’. Als ze teruglopen naar de bouwlift hoor ik het kleinste meisje dreinend roepen: ‘Ik wil óók geld!’ Achteraf denk ik dat het misschien Syriërs waren, want voor een Marokkaanse man van in de dertig sprak hij wel erg slecht Nederlands. De dochtertjes spraken wel goed Nederlands. En zo is er weer een mooie dag voorbij. En mijn telefoon is terug.

Zeh

Gelezen: Nieuwjaar van Juli Zeh. Van de bibliotheek. Over een jong echtpaar met twee kleine kindjes dat op kerstvakantie gaat naar Lanzarote. Zij zijn een modern echtparen, ze verdelen de zorgtaken dubbel. Omdat zij beter verdient dan hij doet hij meer in het huishouden en de zorg dan zij. Hij is een beetje ontevreden en burn out en heeft zonder het te overleggen een weekje naar Lanzarote geboekt en is as we speak een zware fietstocht op de mountainbike over het eiland aan het maken. We volgen hem vis zijn innerlijk monoloog. Een ‘hysterische man’ werd hij in een recensie genoemd. Een nieuw type man. 

Daarboven op het eiland blijkt hij herinneringen te hebben aan een nare verdrongen episode uit zijn jeugd. Ooit was hij hier, als jongetje, met zijn ouders en zijn zusje. Heel beklemmend wat er daar gebeurde. En duidelijk dat het zijn leven kleurde.

Eerder las ik haar boek Ons soort mensen over een Oost-Duits dorp waar windmolens gaan komen. Zeh weet de hedendaagse tijdgeest goed te raken. Maar Ons soort mensen was wel veel complexer en beter dan dit Nieuwjaar.

A tent of one’s own

Op mijn bovenkamertje droom ik van een tent voor mijzelf. Dat ik ergens op een natuurcamping ga staan en een beetje existeren. Aan een rivier. Onze ‘gezinstent’ is twee jaar geleden in Schotland gescheurd en daar moet nog een nieuwe voor komen. Ik herinner me nog goed hoe het zoeken van onze tunneltent ging. Ik wilde een ‘driekamerappartement’ met behalve een ruime woonkamer en een slaapkamer ook een kofferkamer, tot grote verbijstering van Bobby die in zijn leven vóór mij altijd fietsvakanties had gedaan met mini-tentjes en minispulletjes.

Die tent moeten we nog vervangen voor de komende zomervakantie, maar dat slag is echt te groot voor een meisje alleen. 

Natuurlijk zoek ik wel weer gelijk een tent met twee ‘slaapkamers’. Een om te slapen en een voor de spullen. Om een idee te krijgen vind ik bij Amazon de M Montis. de gele, à € 199,- Bobby, eerst een beetje verbaasd over deze voor hem nieuwe wens, moet enorm lachen om de vierpersoonstent die ik mijzelf bedacht had.

Op Marktplaats vind ik er een voor €125,- de groene. Daar kan men zich toch geen buil aan vallen.

Slot

Ik wilde naar Culemborg naar een glutenvrije superbakker, maar ging niet. Ik wilde naar de plantenmarkt, maar ging niet. Ik wilde naar de buitengymnastiek, maar ging niet. Er kunnen geloof ik even geen indrukken van buiten in.

Toen heb ik gelezen: Slot van Octavie Wolters. Heel onverwacht mooi. Ik liep er tegenaan in de bibliotheek hier in de wijk. Er zat een storende oranje sticker ‘Nieuw’ op, half over dat prachtige tekeningetje heen. Ik had het daardoor niet eens goed gezien. 

Het was allemaal mooi en ijl en kwetsbaar, geen kwaliteiten die het commercieel goed doen, dat trok me. Ik ken de schrijfster niet, maar dat zegt niets, ik ken zoveel auteurs niet, daar is geen beginnen meer aan. Ze is beeldend kunstenaar en auteur, Limburgs, heeft een man en twee tienerdochters, beeldschoon en gevoelig voor depressie. 

Het boek bevat dagboekfragmenten uit het begin van de pandemie: maart-mei 2020. En tekeningen. En korte updates van het aantal zieken en doden, toen aan het begin van de pandemie. Het boek verscheen in juli 2020, toen de wereld weer open ging na de eerste lockdown. Heel raar om dat nu te lezen, nu we een veel langere lockdown verder zijn. Hoe al dat nieuws en die verboden ons in de greep hadden/hebben, hoe iedereen het maar moet zien te redden in zijn/haar eigen situatie. 

Het gezin met de man en meisjes, de hond, de wandelingen, de depressie, de boodschappen, de kranten, de gesprekjes. De binnenwereld, de buitenwereld. Ze geeft het allemaal heel eerlijk weer, zonder iets of iemand te sparen, maar ook wel weer luchtig. De zwaarte zit ‘m haast in die ijle tekeningetjes.

Het bijzondere is dat t boek maar twee maanden vorig jaar beslaat, terwijl we nu al een jaar verder zijn. De paniek was toen groter. Maar zo bizar, de krantenberichten en het dagelijks leven.