Campings

Het vinden van een droomcamping is geen sinecure.  Twee jaar geleden in Zuid Zweden stonden we steeds ongeveer aan zee. Via allerlei ingangen als 'charmecamping', 'ecologische camping' en 'droomcamping' hebben we een stuk of 20 campings bekeken. Dan moet je de website vinden, de locatie, de website in het Nederlands vertalen, kijken of er een beetje een grote plaats met een ICA-supermarkt in de buurt is, want met ons tuiltje aan dieetwensen inmiddels kunnen we niet meer uit bij een locaal supermarktje. en dan staan er commentaren onder van mensen die het heel vies vinden of de receptie was een keer gesloten. 

En het verleden echoot mee. Ik wil naar de zee, met leuke haventjes en gekleurde huisjes en gladde rotsen, ik griezel van dat Zweedse binnenland met Eeuwig Zingen de Bossen. Daar word ik heel depressief van. Bobby heeft ooit een (of meerdere) fijne fietsvakantie(s) gehad van Zweeds meer naar Zweeds meer en 's ochtends zwemmen in het koele water. Hu, dat is dan weer niets  voor mij, alleen bij een hittegolf ga ik zwemmen.

Vanochtend teken ik alle bekeken campings maar eens op een kaart. Wie weet helpt dat bij de tweede ronde. 

Eine glückliche Oma

Veel van mijn leeftijdgenoten zijn oma. Zo ook de Bayerische Freundin die door de liefde voor een Nederlandse man in Utrecht terecht is gekomen en in ons koor. De laatste vier maanden is ze echter steeds weer in Duitsland. Voor mij is dat een beetje jammer, want als ze hier is is ze is een goeie fietsmaat. Haar moeder en haar artsen wonen in München, haar kinderen en kleinkinderen in Berlijn. Door Corona heeft ze haar kroost weinig gezien, maar nu is ze herenigd met haar kleinzoon. ‘Stuur je een foto?’ had ik gevraagd. En van de week kwam de foto.

Sport op de bank

Elke avond zitten Bobby en ik deze week om 19u met ons bord op schoot voor de televisie voor de samenvattingen van de Olympische Spelen Tokyo 2020. En leven mee met het wel en wee van de Nederlandse sporters, Team NL. 

Ik vind het bijzonder spannend, vooral de momenten dat ze bijna nummer 1 worden en dan toch net niet. Of toch wel. Zoals de wielrenners Annemiek van Vleuten en Tom Dumoulin. Zoals de roeisters gisteravond. Met verbijstering kijk ik naar een sport als waterpolo. Hoe zwaar moet dat zijn. Mensen die jaren van hun leven gegeven hebben voor dit moment. En al die levens met persoonlijke drama's. Vaders die ziek zijn geworden en gestorven. Blessures. Geheel motivatie kwijt. Een plankje dat weggehaald is terwijl het er gisteren nog lag. Een Japanse official die zomaar over de baan loopt als jij er in vliegende vaart aan komt fietsen. Klapboem.

Ze leveren prestaties waar je als luie sterveling op geen enkele wijze toe in staat bent. Toch leef ik dit jaar heel erg mee en daarin herken ik mijzelf nauwelijks. Het roeiduo Ilse Paulis en Marieke Keijser die aldoor vooral stonden en twee seconden voor de eindstreep een misslag maakten en toen derde werden. Vanmiddag staan de Nederlandse voetbalvrouwen in de kwartfinale tegen Amerika, van wie ze twee jaar geleden zo jammerlijk verloren.

Paradise

Voor het eten nog even een wandelingetje door ons plantsoen. Wat staat het er allemaal weelderig bij. Ik ga maar wat plaatjes schieten om de prijzen van onze huizen nog wat op te jagen. Wij wonen nu zes jaar hier en de eerste bewoners zijn alweer vertrokken. In een jaar tijd zijn er vier of vijf woningen verkocht en in die periode is de vraagprijs gestegen van €450.000 tot €589.000. Weet niet wat er uiteindelijk betaald is. Meestal meer. De huizenmarktwaanzin ook hier.

Het weelderige plantsoen (o nee, párk) kost me wel energie. De gemeente heeft sinds een jaar een nieuwe aannemer voor het grasmaaien, zal wel goedkoper zijn, en die maait heel slordig. Met name om de moestuinbakken en de vuilcontainer. Kan Dat Niet Recht? Regelmatig stuur ik de wijkopzichter foto’s van de grasstrook met de vraag of er misschien met iets meer visie gemaaid kan worden. Ik vrees dat hij mij inmiddels haat. Omdat het steeds maar niet naar mijn wens is vraag ik hem of ik een keer zelf met de aannemer mag praten en uitleggen hoe het was en hoe wij het graag willen. Zoals het wàs. Dat wil de wijkopzichter niet.

De wijkopzichter en wij zijn een beetje tot elkaar veroordeeld door een bewonerszelfbeheerscontract. Wij gebruikers van de moestuintjes zorgen voor de moestuintjes en directe omgeving, en de gemeente zorgt voor de grasstrook en het bloemenlint. 

De gemeente heeft zelfbeheer in de parken en plantsoenen hoog in het vaandel staan. Laatst las ik er weer een nota over, hoe belangrijk ze dat vinden. Bestuurlijk dan. Want ze hebben geen budget voor ander parkonderhoud dan grasmaaien. De wijkopzichter heeft geloof ik wat uren voor de zelfbeheerders, maar geen budget. Ik ben toch zo benieuwd wat hij van zelfbeheer vindt. En van burgers die steeds mailen dat het gras niet netjes gemaaid is.

Gisteren kwamen ze na mijn mailtje vrijwel meteen maaien bij ons bankje en biebje. Maar het stukje rond de vuilcontainer sloegen ze weer over. Ger. Ik vanochtend weer een mail gestuurd. Met foto’s. U zult me wel een zeur vinden, schrijf ik, maar ik denk maar: de aanhouder wint. 

En ja hoor, als we terugkomen van De Vrijbuiter is het gras om de vuilcontainer gemaaid. Dus dit wandelingetje door het plantsoen is een zege-rondje.

De consulente

Mijn tweede sessie bij de consulente. Ze is heel energiek (ADHD, zegt ze zelf) en enthousiast. Ze vindt mij een leuke klant en ze wil graag haar inzichten aan mij overdragen. En dat zijn er nogal veel. Ik krijg een heel college voedingsleer voor de kiezen. Al na een half uur begint het aardig te duizelen, en ze gaat wel een uur door met die energie. Snel en veel.

Kunnen we niet mijn voedingsdagboek bespreken, opper ik een paar keer. Ja straks zegt ze dan.

Natuurlijk schiet ik in de weerstand als ze zegt dat ik minder harde koolhydraten moet eten, minder brood, minder aardappelen rijst en pasta. Want ik doe het al zo matig, vind  ik zelf. Dat geeft ze toe: dat ik niet veel eet. Maar toch te veel koolhydraten om af te vallen. Een maaltijd per dag mag ik koolhydraten, twee moet ik zónder doen. Veel stapelen met beleg. Of alleen maar beleg. Groente, kiemen, eieren, magere vleeswaren, zachte kaas. Twee liter water per dag. Zo weinig mogelijk melk, yoghurt en kwark is goed. 

Opdracht: de komende weken drie verschillende andere ontbijten dan brood eten. En dan heeft ze het over kwark en havermout en noten en zaden. Healthy pleasures heet haar bedrijf

Doodelen

Doodelen. Maar wat doen. Ergens beginnen en zien waar je uitkomt. Het had een blok van 5x5 vakjes moeten zijn, maar ik deed maar wat, en toen bleken het 6x5 te zijn. Ik vind het mooi. Je kan er van alles in zien. Ooit maakte ik een serietje vergelijkbaar met dit van Keltische symbolen. Dat zijn dit niet eens. Want ik deed maaar wat. En toch heeft het die sfeer.

De tent

Het is alweer twee jaar geleden dat we wegwoeien aan de kust van het Schotse eiland Mull waar we tegenover het kloostereiland Iona zo schitterend aan zee kampeerden. Het woei veel daar, de voortent/luifel was al een keer afgescheurd en geplakt met Gorilla-tape. We stonden in the middle of nowhere en het was vijf uur rijden om aan de andere kant van het eiland die tape te kunnen kopen. Dikke zwarte tape. En de voortent zat weer vast.

De dag van vertrek, een paar dagen later, stonden we om 8 uur ‘s ochtends in storm en regen alles in te pakken, toen ik struikelde en mijn pols brak. Ik ben toen zachtjes wenend voorin de bolide gaan zitten, met mijn arm op wat kussens, en twee oude buurvrouwen hielpen Bobby de tent in de auto te proppen die alweer aan het scheuren was. Daarna heb ik door de pols, het gips en de revalidatie geen besef van de tent meer gehad. Voor mijn gevoel was hij nat in de tenttas gegaan en er niet meer uitgekomen.

Vorig jaar zijn we niet met de tent op vakantie geweest. vanwege Corona werd het een week in een blokhut bij Surhuisterveen en vijf dagen in het klooster in Egmond. Eigenlijk weet ik niet waarom we niet met de tent gingen. 

Maar nu dan weer wel. Ik wilde eigenlijk wel een nieuwe tent, want al die zwarte tape vond ik maar armoedig, dus we waren al naar De Vrijbuiter, maar een nieuwe tent van het formaat dat wij prettig vinden kost zo weer €800. In de aanbieding. Bobby wil nog wel even door met de oude tent en nog een keer de laatste scheuren plakken. Hij is tenslotte tegen de wegwerpmaatschappij en vóór repareren, en kocht al nieuwe supertape, die hier te lande Crocodile-tape heet. Nou laten we de tent dan even opzetten, de situatie beoordelen, en dan beslissen.

Vandaag is het zover. Het regent fikse buien. Tussen de buien door gaan we de tent even opzetten op het grasveld voor het huis om te beoordelen hoe erg het feitelijk is. Als ik de scheuren zie denk ik meteen: die tent moet weg, maar als Bobby ze weer geplakt heeft met zijn Crocodile-tape (deze is niet zwart maar zilverkleurig) dan moet ik toegeven: eigenlijk valt het best mee. 

Granny Fashion

Wel eens gehoord van het fenomeen Granny Fashion, ook wel Grandmillennial style genoemd? Jonge vrouwen in de kleren van hun oma’s, in hoe hun oma’s zich in de jaren zeventig kleedden. Dat was nog heel traditioneel terwijl hun dochters zich in minirokken, hippy-gewaden en spijkerbroeken hesen. En ook de brillen van toen doen mee in die Granny-golf. 

Hier trilde meteen de herinnering aan Mutti’s brillen in de jaren zeventig, tachtig. Mutti had slechte ogen en hele dikke brillenglazen dus elke bril gaf bij haar een enorme uitvergroting van haar ogen. Omlijst door een grijs permanentje. Dus vraag ik in de Geschwister-app of iemand haar brillen bewaard heeft. En ja hoor.

Dierenliefde

Over  de tentoonstelling ‘We are animals’ in de Kunsthal waar ik afgelopen donderdag was heb ik nog niets geschreven. Er gebeurde daarna te veel, o ja de vakantiestress. Ik verloor me in de wapperende Corona-regels in Europa.

Maar op de trap ligt nog steeds het foldertje. Het was een mooie maar enigszins ontregelende tentoonstelling over hoe (wij) mensen omgaan met dieren. En dan gaat het nog niet eens niet over de bio-industrie en de jacht. Eerder gaat het over onze zelfbenoemde liefde voor dieren die ook vaak tamelijk dubieuze kanten heeft. ‘We are animals’ kun je soms beter vertalen met ‘Wij zijn beesten’ dan met ‘wij zijn dieren’, in de zin van mede-dieren. Dat gevoel krijg je vooral bij foto’s van dierentuinen waarbij de dieren in gruwelijke betonnen ruimten gevangen zitten. Nu zijn de opvattingen over dierentuinen wel heel erg anders en krijgen dieren doorgaans een passender omgeving, maar het blijft een gegeven dat mensen dieren opsluiten voor ons genoegen, om ernaar te kijken.

Opgezette dieren vind ik ook moeilijk. Prominent staat er een wolf op een wagentje (werk van kunstenaar Marc Dion) in de zaal en het is heel bijzonder om het dier dat zo lang verdreven was uit ons land en nu weer terugkeert, van zo dichtbij in de ogen te kunnen kijken. Omdat-ie gedood en opgezet is. Zo hangt er ook een opgezet wit konijn aan krankzinnig lange oren. 

Het vrolijkste beeld is dat van een groep ijsberen, gekleurd, gevederd, die in een soort yogahoudingen staan en liggen. Ze zien er heel levensecht uit. Een werk van Paola Pivi. Heel vrolijk en vermakelijk, maar ook wrang omdat die diersoort door de klimaatverandering zo bedreigd wordt.

Er hing ook een olifant omgekeerd aan zijn slurf aan de wand. Een werk van de Franse kunstenaar Daniël Firman. Heel wonderlijk daar zo’n dier toch loodzwaar is. Ik heb er alleen maar op een afstand naar staan kijken en me geen moment afgevraagd van wat voor materiaal het gemaakt is. Het moet vederlicht zijn.

Hieronder drie filmpjes waarin Kunsthal-kunstcurator Eva van Diggelen praat met Harald Schmidt (Blijdorp) over dieren: in de hedendaagse kunst én als echt dier én in de dierentuin. Het is niet erg diepgravend maar wel onderhoudend.

 

Island

Gelezen: Caribou Island van de Amerikaanse auteur David Vann. Het is een roman uit 2011, de auteur - van wie ik nooit iets gelezen heb - wordt veelvuldig geloofd en geprezen. Ik denk dat ik het koos vanwege de foto op het omslag. Zulke uitzichten geniet ik ook vaak op vakantie. Mooi mooi mooi, maar met weinig besef van het leven van de mensen die daar wonen. 

In dit boek is dat niet erg vrolijkstemmend. Het boek speelt in Alaska, aan de rand van een meer, waar de auteur zelf ook zelf opgegroeid is. Een vreugdeloos echtpaar Gary en Irene woont er aan het Skilak Lake, inmiddels gepensioneerd, en Gay wil een hutje op een eiland in het meer bouwen, nóg eenzamer dan ze al wonen. Het is een vreugdeloos huwelijk, maar de vrouw is als de dood dat haar man haar wil verlaten en helpt hem bij het bouwen van de blokhut, nogal tegen haar zin. Ze wonen er in een tent. Het regent ook steeds en alles wordt nat. Irene krijgt erge last van stekende hoofdpijnen, maar Gary trekt zich daar weinig van aan en gaat als een waanzinnige door met zijn hutproject.

Hun twee kinderen, dertigers inmiddels, wonen er in de buurt. De dochter Rhoda maakt zich er zorgen over haar moeder en de hoofdpijnen maar de rest wuift het weg. Haar partner Jim is tandarts, maar die heeft nogal last van bindingsangst en legt het aan met een bloedmooie toeriste. Alles is heel goed gedetailleerd beschreven, met aandacht voor de natuur, het bouwen, de visproductie. En beter wordt het allemaal niet.

Naar Leusden

Schoonzusje en haar man - die in Istanbul wonen maar ook in Leusden -  zijn nu in Leusden en of we komen eten. Ja! Graag! We gaan met de fiets. Het is 32 km heen en 32 km terug. Even een avondje 64 km, best stoer. 

Toen ik laatst naar Hoenderloo fietste ging ik ook over Leusden, maar ik vond het stuk van Utrecht naar Leusden niet zo mooi. Zo’n 15 à 20 km langs een vierbaans provinciale weg. Bobby weet een betere route, door het bos. Ergens langs die lange provinciale weg is een fietspad naar rechts, het bos in. En het kost even moeite om dat paadje terug te vinden, maar dan hebben we ineens een prachtige route door het Nationaal Park De Utrechtse Heuvelrug. 

Het gaat niet goed met het werk in Istanbul. Onze zwager werkt in de waterbouw en er zijn grote spanningen met de autoriteiten, en er nis eindelijk besloten dat de samenwerking gaat stoppen. Waarschijnlijk komen ze in oktober terug. Of we nog langskomen. 

De tennisarm

Het is nu ruim zes weken geleden dat ik weer naar de fysio toog met mijn tenniselleboog. Ik had er al weken erg last van, vooral bij het dragen van de boodschappentas, het plaatsen van borden etcetera in de hoge keukenkastjes en fietsen. De gestrekte arm. 

Raar, veel mensen moeten lachen als je zegt dat je een tenniselleboog hebt, alsof het pure aanstellerij is van de betere klasse. Tannis. Een paar jaar geleden had ik het aan mijn linkerarm, nu rechts. Toevallig is bij mij om de hoek een fysio die gespecialiseerd is handen, armen, schouders. Met mijn tennisarmen en gebroken pols ben ik er haast vaste klant. 

Heel fijn dat de klachten na trouw oefeningen dóen weer overgaan. De oefeningen voor de tennisarm duren trouwens maar 30 seconden per dag. Een eitje. Zes weken duurde het de eerste keer, zes weken duurde het nu. En ineens is het over.

Auntie

In de nacht gemaakt. Want ik kon weer eens niet slapen. Auntie. Wat is ze schilderachtig. Zoals ze daar in de tuin van het verzorgingshuis zit in haar gele shirt half in de zon, hartstochtelijk te praten over een medebewoonster die ze niet moet. ‘Met die kromme neus en dat gemopper. Ze is zo vals! Vrouwen kunnen zo vals zijn!’ Zegt ze vals.

Haar verhaal ging maar door en door en door, in een soort loop, er was geen touw aan vast te knopen. Maar ze vindt het heel fijn in het huis, bijna iedereen is lief voor haar, het is gezellig, ze doen hun best met allemaal festiviteiten en het eten is heerlijk. 

Vakantie-voorpret

Zoals ik al vreesde is Nederland is nu rood op de kaart van Europa. We hadden al over de bestemming van dit jaar gehad, niet eenvoudig want ik wilde naar Denemarken en Bobby naar Slowakije. Maar het gesprek heeft niet zoveel zin als alles steeds verandert. We kijken nu naar Bornholm - of om te beginnen misschien Rügen. Op grond van de info van Buitenlandse Zaken en de ANWB zou je denken van wel, maar bij de veerpont van Sassnitz (Rügen) naar Rønne (Bornholm, Denemarken) staat dat je alleen mee over mag als je een noodzakelijke reden hebt. 

Ik zit een hele avond te googelen. Een Duitse camping die me wel wat lijkt wil geen Nederlanders ontvangen, ook al mogen we volgens Buitenlandse Zaken wel naar Duitsland als we gevaccineerd zijn. Nu weet ik weer waarom we het plannen maken uitstelde. 

https://www.nu.nl/coronavirus/6147014/nederland-kleurt-donderdag-vermoedelijk-nog-roder-op-europese-coronakaart.html

Rotterdams zoekplaatje

Als je veel met de auto reist en je navigeert met Google Maps, dan kom je overal heel gemakkelijk, maar overzicht waar je bent heb je niet. Nu ga ik met het OV naar Rotterdam naar de Kunsthal, en dan naar Auntie in Rotterdam Ommoord. 

In volstrekte verwarring op het Station Rotterdam. Waar is de metro? Welke lijn moet ik? Geen metrokaart in de NS-hal. De RET heeft een eigen hal een verdieping lager, maar dat moet je maar net weten. Het leven is wel avontuurlijk zo.

De wandeling van metrostation Leuvehaven naar de Kunsthal voert me langs bouwputten waar ongelofelijk hoge woontorens gebouwd worden, maar ook door gezellige vooroorlogse straten zoals de Witte de Withstraat waar je je in Parijs waant. Ook passeer ik het depot van Museum Boijmans van Beuningen. Zoiets bouwen kunnen ze alleen in Rotterdam. En dat Museumpark: dat is helemaal romantisch klassiek. Dat doet me dan weer aan London denken. Heerlijk, Rotterdam.

En dan weer voort met de metro. Er gaat een metro naar de Binnenhof en dan moet ik uitstappen bij halte Grasdijk. Dan is het nog tien minuten lopen naar Auntie. Geen idee allemaal.

Jarig

Eén van de zaken (little things) waar ik nogal gemengde gevoelens over heb is de appgroep van de 50+-gymnastiekgroep. Zeker sinds Corona wordt er veel in gefeliciteerd. 26 leden, 26 verjaardagen, en vele huwelijksfeesten. Die app ontploft van tijd tot tijd van de Happy Birthday-gifjes. Grr. Ik doe nooit mee, zo stom vind ik het. Maar het is natuurlijk pure hartelijkheid. Wil, de penningmeesteres, maakt voor elke verjaardag een collage. ‘t Is dat ik alle felicitaties altijd onmiddellijk delete, anders kon ik er nu wat van laten zien. 

Het erge is dat ik het plaatje dat ze voor mijn verjaardag gemaakt had ook meteen weggegooid had en niet eens bedankt. Ze vroeg er later wat schuchter naar en ik schaamde me echt dat ik in mijn hekel aan die app-explosies zo onattent was geweest. Nu heb ik haar vanmorgen maar gecomplimenteerd met dit plaatje. Dat komt goed aan.

Voor wie nu geïnspireerd is: ze maakt ze met de app PhotoFunia.

Wat ze voor mij had gemaakt:

Venkel

De moestuintjes heb ik een beetje verwaarloosd sinds er een paar weken geleden twee jonge eikenbladslakropjes verdwenen. Niet opgevroten door de slakken, dat zie je, maar gewoon weg. Wie pikt er nu zulke kleine kropjes? Ze waren nog zo petieterig dat het maar één hap zou zijn. Water gieten liet ik toen ook maar achterwege. Maar vanavond weer eens gekeken en gefoeterd en ik moet zeggen: de venkel groeit prachtig. Die mag wel geoogst - en wel door mij, vóór een ander het doet. Ik heb er ook een pastinaak in gezet, dat is nieuw voor mij. Eerst deed-ie weken niets, maar lijkt er wat te gebeuren.

De consulente

Bij de Plus waar ik heel af en toe kom voor de kruiden - want zij hebben slanke potjes van het merk Silvo die goed in de kruidenrekjes passen (in tegenstelling tot de dikbuikige potjes van AH) vind ik zomaar en onverwacht volkoren rijstnoedels. Daar ben ik blij om, want sinds de coeliakie heerst in dit huis mogen we geen tarwe-mie meer. En die dunne doorzichtige rijstnoedels vind ik niks. Dus vandaag receptje uit de Thaise hoek. 

Vandaag ben ik voor een kennismakingsgesprek bij een gewichtsconsulente. Ik heb behoefte aan ondersteuning bij het afvallen, want in míjn ééntje lukt het niet. Als er na 4 weken beduidend minderen weinig verschil is op de weegschaal, dan ebt de motivatie weg. Dat heb ik nu al een paar keer meegemaakt. Twee weken geleden begon ik weer welgemoed met het 2-5-vastendieet, en ik voel me er goed bij, maar afvallen: ho maar. De consulente zegt dat afvallen op mijn leeftijd sowieso heel erg moeilijk is èn dat afvallen op wilskracht niet langer dan 4 weken vol te houden is. Het gaat om de motivatie.

Ze wil alles van me weten. Maar dan ook alles. En ik vertel. Wat ik van haar wil. Régeltjes zeg ik. De eerste diëtiste die ik ooit bezocht zei dat ik nog maar twee boterhammen mocht en niet meer víer, en geen frisdrank meer, want dat is puur suiker.

Eigenlijk valt er niet zo veel te verbeteren aan mijn eetgewoonten. Ik doe het best goed. Ik snoep niet, ik heb geen vreetbuien. Wel is lekker eten een dingetje. Bobby en ik verrassen elkaar met lekkere hapjes en de avondmaaltijd is in zekere zin het hoogtepunt van de dag. En ik eet wel meer dan anderen, dat zie ik ook wel.

Nou ik heb wel enige zonden. Ik eet te snel dus nu moet ik veel kauwen, en ik ontbijt aan het aanrecht en ik moet gaan zitten. En geen pan meer op tafel: bordje in de keuken opscheppen. Ik wil zo graag twéé bordjes, mag dat nog wel? Twee kleine bordjes is goed. En ik houd nogal van een gezellig wijntje. Nu. En ik al twee weken aan het water. Behalve toen in Lochem. 

De consulente is helemaal verrukt van mij. Zo’n leuke cliënte heeft ze niet vaak. Dat is wel strelend maar ik weet niet of ik dat fijn vind. Ik wil regels.

Ik had net ‘vastendag’ vandaag, dan mag ik alleen ‘s avonds een lichte maaltijd. Vandaag wordt het bovenstaand Thais hapje. Mmm. Ik eet langzamer dan Bobby, dat hebben we nog nooit beleefd.

Recept:

https://madebyellen.com/rijstnoedels-met-groenten/

Zomergast 1

 

'Zomergasten' met Floris Alkemade, van beroep architect en rijksbouwmeester. Ik had al eens een lang stuk van hem gelezen in het boek Land Art Flevoland, waar hij zijn mening gaf over hoe Nederland omgaat met de ruimte en de natuur. Over de verrommeling van het landschap met al die snelwegen en distributieterreinen.

Alkemade is behoorlijk high brow. En afstandelijk. De kalmte zelve. Je moet goed opletten, zeg maar, anders zweeft het langs je heen. Wat me bijbleef is het verhaal over zijn jeugd, dat hij als puber tamelijk moeilijk was, met zijn vriendjes veel kattenkwaad uithaalde en uiteindelijk door zijn ouders in een internaat werd geplaatst, een school bij een klooster, wat hem wonderwel beviel: de discipline, de drang om kennis te vergaren. En dat over het onafgebouwde kasteel bij Almere, dat al een ruïne is voor het een kasteel heeft kunnen zijn. Hij had leuke YouTube-filmpjes van jongens uit Almere die stiekem naar dat kasteel toe gaan. 

Wat prettig is dat hij zo optimistisch is over de  veranderingen in de wereld. De wereld moet veranderen en je kunt er maar beter van genieten. We zitten in roerige tijden met klimaatveranderingen, de maatregelen om de uitstoot van broeikasgassen tegen te gaan, alles elektrisch, van het gas af, de vastgelopen woningmarkt. Hij gelooft dat kunstenaars en wetenschappers met hun beeldende denkkracht voor het verschil kunnen zorgen. Niet bang zijn voor veranderingen, maar ervan genieten.

Hij vertelt dat hij in het huis woont van zijn ouders, en dat daar bijna niets in verandert. Zijn vrouw moet er nog aan wennen, zegt hij. En hij vertelt dat in Coronatijd  zijn vrouw en dochters steeds naar Netflix keken waar hij niets aan vond en zo heeft hij YouTube leren kennen. Heeft er veel tijd aan besteed om de algoritmes zo in te stellen dat er filmpjes komen die hem interesseren. Alsmaar zoektermen invullen die hem aanspreken. En zo vond hij een fragment waarbij computernerds de computer repareren die bij het oud vuil gevonden was die gebruikt was bij de eerste landing op de maan. Zo'n computerbord met draadjes en verbindinkjes en jongens die dat allemaal kunnen ontleden.

Maar ook al is het highbrow, het is ook verrassend. Highbrow hoeft niet negatief te zijn. En hij had ook verrassend 'gewone' vreugden, zoals een fragment van het SBS6-spelprogramma 'Wedden dat ik het kan?' over een meisje Amber dat in één minuut 15 handstanden maakt in een kliko. Het kán niet en toch doet ze het. Nooit gezien door het VPRO-publiek natuurlijk.

 

Bijenzwermen

Dat is nou leuk aan mijn nieuwe werkje bij het M-park. In de app-groep komt ineens een foto voorbij van een bijenzwerm die in de stalen omlijsting van een reclamebord in het park hangt. Dat berichtje gaat helemaal los: wat is dit wat doen we? Er zit een aantal daadkrachtige en oplossingsgerichte heren in die app-groep. Dus zo'n uur later is de zwerm opgehaald door een imker uit de buurt. ‘Zal ik er een stukje over maken?’ doe ik een duit in het zakje. Dat is tenslotte mijn rol in het geheel. Wie zal ik dan bellen?

De een vindt dat ik imker Harry moet bellen, de ander is meer voor imker Henk. Ik bel imker Henk, maar imker Henk vindt dat ik imker Harry moet bellen. Bij beiden is het moeder de vrouw die de telefoon opneemt. ‘Henk! (Harry). Ik heb een mevrouw aan de lijn. Wéér over die bijen.’

Ik weet helemaal niets van bijen en imkers. Dus ik heb best een beetje drempelvrees om zo'n man op te bellen en vragen te stellen. Wat voor vragen? Maar hij vindt het leuk en vertelt graag. Zo’n bijenzwerm is op zich niet zo bijzonder, zegt hij. Het komt regelmatig voor dat een zwerm bijen vertrekt en elders neerstrijkt. Hij heeft geen idee waar de zwerm vandaan kwam. Hun vorige behuizing kan 500 meter zijn, of 1,5 km, of 8 km. Wel bijzonder is dat ze aan zo’n metalen frame van een reclamebord gaan hangen.  Er komen wel meer van die zwermen voor in het M-park, maar normaal zie je ze niet, ze hangen doorgaans in struiken of bomen. Hij haalt wel zo’n tien keer per jaar zwermen bijen op, vertelt hij.  

Waar deze zwerm vandaan komt? Geen idee. In de Vlinderhof in het M-park is een bijenstal met meerdere volken. Maar degene bij wie zo’n zwerm vertrekt is merkt dat meestal niet eens. En mist ze ook niet. In een groot volk zitten 60.000 tot 80.000 bijen. Dit is een kleine zwerm van zo 4.000 à 5.000 bijen.

Wat kan de reden zijn dat zo’n bijenzwerm uit de oorspronkelijke behuizing vertrekt, vraag ik. en de imker vertelt: ‘Zo’n zwerm gaat mee met de bijen-koningin. Zij bepaalt wanneer een zwerm vertrekt.  Dat gebeurt bijvoorbeeld wanneer er in een volk een nieuwe koningin wordt geboren. Zijn er twee koninginnen, dan is er één teveel. Dan vertrekt er één, met een deel van het volk. Meestal gaan ze dan eerst ergens aan een boomtak hangen. Een paar verkenners gaat op uit om te kijken waar de bouw van een nieuwe behuizing mogelijk is.’

Hoe gaat het vangen van zo'n zwerm? De imker vertelt: ‘Dat was nog een heel gedoe. Ze hingen aan die pijp en ze klitten allemaal aan elkaar. Normaal kun je ze uit een boom schudden, maar nu moest ikze met een veer in de korf proberen te vegen. Maar als de koningin er eenmaal in de korf zit dan volgt de rest vanzelf.’

De imker is na zijn pensionering bijen gaan houden. Zijn honing verkoopt hij onder meer bij Plattelandswinkel en Fruitbedrijf Goes aan de Groenedijk. Vorig jaar oogstte hij 600 kilo honing, dit jaar maar 100. ‘2021 had een slecht voorjaar. Appelbloesem heeft nectar bij 14 graden, maar het werd maar geen 14 graden.'

Vanavond verplaatst hij de zwerm uit de korf in een zesraams kastje. ‘Daar passen ze goed in. Het is waarschijnlijk dat ze daar dan blijven. We zullen ze wel een beetje moeten helpen om de winter door te komen, met voer. Oogsten wordt pas volgend jaar. Als ik ze niet gered had hadden ze het waarschijnlijk niet overleefd. Ze moeten nog beginnen met het bouwen van honingraten, en de bloei is bijna voorbij.’

Hier staat het verhaal:

https://maximapark.nl/bijenzwerm-bevrijd-van-spandoekframe-in-maximapark/

Hoog water

De terugweg doen we nog even Zutphen aan om het museum en de stad te bekijken, en om te zien of de IJssel al buiten uit haar oevers is getreden. De vloedgolf van de Rijn schijnt nog een paar dagen achter die van de Maas aan te komen. Dus in de IJssel als aftakking van de Rijn wordt dat denk ik nóg later. Maar het water in de rivier is al behoorlijk hoog: zeven meter boven NAP. Dit is geen ramptoerisme, houd ik mijzelf voor, want in Zutphen is geen ramp.

Mopperlijstje

Dus jullie hebben helemaal het ideale hotel, constateert Bobby als ik telefonisch even verslag doe van ons uitje. Ik klink blijkbaar érg enthousiast. Nou helemaal ideaal nee, dat niet, maar ik ga hem niet lastig vallen met ons mopperlijstje. 

Het mopperlijstje dus: er is geen goed leeslicht op de kamer, alleen een grote plafondlamp boven het voeteneind. De kamerdeur en de badkamerdeur zitten elkaar in de weg. Er is een klerenkast met 5 hangertjes maar geen deur ervoor en geen legplank. De ventilator van de douche staat keihard. Het is heel onduidelijk waar de lichtknopjes van de douche zijn, en de andere. Als je ze uiteindelijk gevonden hebt is die klacht voorbij. In de ‘standaardkamer’ is er één stoel, en wel onder de tv. In de gang is bij de kamerdeuren geen goed licht zodat je het sleutelgat van je deur niet kunt zien. 

Bij Will in de luxe kamer is het tamelijk benauwd in de vide waar haar bed staat. De afvoer van de hotelkeuken komt net uit bij haar raam. Dus het ruikt de hele tijd naar eten. De trap van de vide is ongemakkelijk steil wat best lastig is als je ‘s nachts een paar keer naar de wc moet. En: we hadden graag een koelkastje gewild en een waterkokertje. 

Maar als je al de onvolkomenheden accepteert is het hotel helemaal OK. En op Wills balkon hebben we een heerlijke bonte avond met veel slappe lach.

Mooiste

Weer een mooiste wandeling aller tijden gemaakt en wel vanaf Barchem de Kaleberg op over de Lochemse Berg naar Zwiep met zijn Witte Wieven. Schitterend coulissenlandschap met vandaag mooi veel zon en schaduw.  

Uit mijn ooghoeken zoek ik steeds naar een hotel waar ik begin jaren tachtig (van de vorige eeuw) een paar keer geweest ben: Herberg De Dolle Hoed. Het was toen een oud beetje morsig hotel, tamelijk goedkoop. Je had er een koffiezetapparaatje op de kamer, je kon er dus zelf koffie en thee maken, wat voor mij in die tijd een ongekende luxe was. En - herinner ik me ook nog - dan liepen we naar Zwiep, naar een uitspanning met speeltuin genaamd ‘De Witte Wieven’. Die Witte Wieven dat was folklore uit deze streek. Het is fijn dat Will wel even mee wil naar De Witte Wieven - het is 2 km extra.

Te Lochem

Op minivakantie in eigen land in een hotel net buiten Lochem. Met Will, met Voordeeluitjes. Die uitjes geven kleur aan de dagen en de weken: eerst de pret vooraf en daarna de herinnering. Het is drie dagen wandelen en dikkedakken.  

In onze lange geschiedenis hebben we vaker van die koopjes-daagjes- of weekjes-weg gedaan, waarbij de prijs inclusief diner is, en dat het dan niet echt lekker is. Die uitjes staan nog in het geheugen gegrift. In het Posthotel bij de Karwendel in Oostenrijk. In Zeddam. In Delfzijl. In Doesburg. Altijd bijzondere eigenaren. Van die Fawlty Towers-types. 

Het is nooit de prijs die ze beloven, want wij nemen altijd twee kamers en dan krijg je eenpersoonstoeslagen. Will heeft een kamer genomen met vide en balkon. Ik heb een standaard kamer met alleen een bed. Daar heb je geen keuzestress over waar je zal gaan zitten.

Als diner krijgen we of schnitzel of saté, meldt de oberes. Doe ons dan maar saté, zeggen we. Maar er is geen keuze, het is een van beide, en ze weet even niet welke. Morgen gaan we in Lochem zelf op de Markt eten. 

Lig ik ineens in een bedje in een bos met uitzicht op de boomtoppen. Te kijken naar de berichtgeving over het wassende water.

Het water

Gebiologeerd zitten we ineens aan de tv gekluisterd. Wat een rampendag. De dood van Peter R. de Vries en de overstromingen in Limburg, België en Duitsland bij de Ahr. Ik ken al die plekken redelijk goed. De Journaal-verslaggever Sander van Hoorn zegt steeds ‘het dorpje Verviers’, terwijl het een hele grote plaats is. Luik en Verviers kennen we van doorrijden in de vakanties naar de Eiffel en Moezel, de Ahr van een herfstvakantie in het Ahrtal. ‘n Kabbelend beekje was dat toen.

Even een appje naar Oijen waar onze vrienden wonen in een droomhuis onder de Maasdijk. Zij zijn niet bang. ‘Er is hier veel ruimte voor de rivier gemaakt. Alle sluizen staan open. De polders zijn wel nat: het regenwater dat hier valt kan moeilijk bij de Maas komen. Maar de Maas staat hier heel laag. Die laten ze leegstromen ter voorbereiding op de stroom die uit het zuiden gaat komen.’

Het rampennieuws overschaduwt bijna het besmettingennieuws. Niemand weet of zijn/haar vakantieplannen nog doorgaan. Wij ook niet. Wij zijn er vrij laconiek onder en wachten maar af.

Zomerafscheid

We hebben zomerafscheid van het koor. Het was een bijzonder jaar en het is een bijzondere avond. De helft komt opdagen, de helft blijft thuis. Sommigen zeggen af, anderen laten niet horen. Vreemd hoor. De helft die komt opdagen zingt vanavond in de volkstuin van Anneke. Op mijn verzoek zingen we ook ‘Ich fahr dahin’. Zo mooi.

Linda blijkt juist vandaag met pensioen te zijn gegaan. Dus nadat we rond negenen de volkstuin verlaten gaan we met drie nog even naar het Griftpark voor een laatste afzakkertje. Want Linda wil nog niet naar huis. In dat Griftpark is zo’n prachtig terrasje aan een grote vijver. Maar dat restaurant en dus hun terras gaat net dicht. 

Omdat we nog restjes rosé, bier, perensap en pinda’s van het volkstuinfeestje in de fietstassen hebben zitten besluiten we tot dan maar een bankje in het park. In de Duic lees je de laatste weken veel over de overlast van jongeren in de Utrechtse parken, en ze zijn er inderdaad met hónderden. De parken gaan ‘s nachts op slot. Ik vind de slierten jongeren heel aandoenlijk.

En wij dames zitten er ook. Heel gezellig. Wij vieren Linda’s pensioen. Hoe is pensioen, wil ze weten. Corrie doet ‘s morgens Nederland in Beweging, twee keer per week hardlopen, uitstapjes naar steden. Museumbezoek. Een boek lezend Ik doe per week een grote wandeling, een fietstocht, een museumbezoek, mijn taxiwerk, soms een vreemde stad bezoeken. Ik ben natuurlijk nog geen pensionado, en ik schrijf twee artikelen per week. Soms ga ik een nachtje uit logeren. En ook doe ik een dag een boek lezen. Ik zoek en maak recepten. En ook goed: een of twee daagjes lummelen. We zullen zien hoe Linda zich als pensionado gaat ontdekken.

De ontwerper

De  opdrachtgeefster voor de verhalen over het M-park gaat bijna op vakantie, dus om mij en mijn daadkracht te plezieren gaat ze voor ze vertrekt mijn verhalen nog even online zetten. Dit gaat dus over het ontwerp en de ontwerpen. Over het fenomeen stadsparken en de behoeften van de mensen aan groen. En sommige visionaire mensen die daar prachtige ontwerpen voor kunnen maken. Ik blij.

Het artikel staat hier: https://maximapark.nl/over-het-park/verhalen/adriaan-geuze/

Waar is de ingang?

Vandaag heb ik een ritje naar het UMC. Dat heb ik nog nooit gedaan, het is ergens op wat ooit De Uithof heette en nu Utrecht Science Park. Zo’n gebied waar je altijd in verdwaalt, of je nu met de bus, de fiets of de auto bent. ‘Hoe kom je daar’, vraag ik nog aan de medechauffeur, ‘via de A28?’ En die zegt: ‘weet je het Wilhelmina Kinderziekenhuis’ en dan volgen er wat links-rechts-aanwijzingen die ik al niet meer hoor, want ik weet het Wilhelmina Kinderziekenhuis al niet. Maar ik vind het. Gewoon de borden volgen naar ‘HUMC’ en alle parkeergarages negeren tot er een bord ‘Hoofdingang’ verschijnt.

Daar staan allemaal Regiotaxi-busjes om patiënten te vervoeren. Wat een business. Geen idee hoe mijn klant eruit ziet. We gaan het zien.

Pergola

Niet alleen de clematis doet het goed in ons achtertuintje, ook de druif begint nogal uit te dijen. En als je zo’n postzegeltuintje hebt als wij dan is dat al gauw te veel. 

Vorig jaar had Bobby de pergola al een beetje uitgebreid, maar nu dat ook weer hoognodig, want de schuurdeur gaat niet meer open. Dat is een klus waar meer bij komt kijken dan je denkt, dus hij is er al even mee bezig. Meten, zagen, oliën, boren, en nu blijken de tuin, het schuurtje en de schutting niet waterpas 90 graden te zijn. Dat was hij even vergeten - en ikzelf ook. Nu herinner ik me dat de mensen verderop in de straat steeds langere achtertuintjes kregen. Kortom: de nieuwe zorgvuldig gezaagde en geprepareerde balk blijkt 5 cm te kort. 

Wat hebben we toch een ontzettend leuk stadstuintje, al zeg  ik het zelf.

Tussen verleiding en onbehagen

Al weken ligt een boek van de kunstenares Isabella Werkhoven te wachten op een stukje. Ik vind het prachtig werk, maar heb last van een drempel om erover te schrijven, want het raakt het onzegbare. Ik wilde naar de expositie toe, maar er is alleen een ‘preview’ nu in Museum Belvedère in Heerenveen. Een kabinetje. Dit voorjaar zou ze er een grote overzichtstentoonstelling gehad hebben, en ze maakte een boek, maar ja, Covid… De tentoonstelling is voorlopig uitgesteld. Inmiddels is het boek toch uitgekomen. 

De kunstenares is geboren en getogen in Gorssel (1969) waar Museum MORE staat, en woont en werkt nu  in Groningen. Ze volgde eerst een jaar de kunstacademie in Kampen maar maakte toen een overstap naar Minerva in Groningen. Nu heeft ze een atelier aan de rand van de binnenstad, bij openluchtzwembad De Papiermolen. Dat zegt u waarschijnlijk niets en net is ook niet zo belangrijk, ware het niet dat ze het gebied om haar atelier heen en dat zwembad vaak geschilderd heeft. En dan niet een zwembad vol luidruchtige levenslustige mensen, maar ‘s winters, als het water uit het bad gepompt is. In de schemer. Of in de druil. Of in de sneeuw. Of ze schildert een verlaten tennisbaan. Een leeg schoolplein. Of een stukje weg, een stukje kanaal, uitgebloeide zonnebloemen. Een hertenkamp zonder herten. Je zou kunnen zeggen dat het niksige landschapjes zijn, rafelranden aan de buitenkant van de stad. Maar ze zijn helemaal niet niksig, maar juist heel bijzonder. Haar werk is dromerig, schemerend, nevelachtig, betoverend. Raadselachtige taferelen  zonder mensen of dieren. Het roept herinneringen op aan plaatsen en momenten waarvan je dacht dat je ze vergeten was.  Ze zijn te kenschetsen als een verzameling desolate stedelijke landschappen, waarbij verleiding en onbehagen tegen elkaar aan schurken. Het is realistisch werk, en ze put uit de 19e-eeuwse romantici en 20e-eeuwse symbolisten.

Kunstcritica Mariette Haveman schrijft in het boek dat ze al een reeksje kunstwerken in deze sfeer had verzameld voordat ze het werk van Isabella leerde kennen, waaronder Jacob van Ruisdaels ‘Gezicht op Haarlem’, en ‘Gezicht op de tuinen van de Villa Medici’ van Diego Velazquez en ‘De slatuintjes’ van Jacob Maris. Heimelijk vereeuwigde vluchtige plekken noemt ze de schilderijen. Landschappelijke rafelranden waar de wind regeert. De poëzie van stilgezette tijd, op een plek die nooit om aandacht vroeg. En kunstverzamelaar Tommie van Ek schrijft treffend: ‘Het is blijkbaar mogelijk om zo te schilderen dat je de toeschouwer uitnodigt om je schilderij vol te laten lopen met zijn eigen onderbewuste.’

Isabella Werkhoven is denk ik niet heel bekend, maar wel bij fijnproevers. Zo hing haar werk in Museum MORE in Gorssel, in Museum Belvedère in Heerenveen en in Museum Kranenborg in Bergen. Voor zijn tv-serie over Vincent van Gogh nodigde Jeroen Krabbé Isabella Werkhoven om een vette Brabantse akker te schilderen.

De Rijn

Of ik een stukje over de Vikingrijn kan maken. Ik vind de loop van de rivieren in Nederland behoorlijk onbegrijpelijk. De Rijn die ergens bij Arnhem in Waal en Nederrijn splitst. De Waal die westelijk verandert in de Merwede. De Nederrijn die bij Culemborg in Lek verandert.

Om Utrecht heen is de in Duitsland zo machtige rivier de Rijn door de eeuwen heen al meanderend geheel verzand. Oostelijk van Utrecht heb je nog een soort brede beek die Kromme Rijn heet, westelijk heb je sinds kort de Vikingrijn, maar die is kunstmatig uitgegraven teneinde de mensen van een Vinex-wijk in een polder een beetje een gevoel van historie te bieden. Wel mooi trouwens. 

Er is veel  archeologie in dit gebied. De Romeinen hadden een loop van de Rijn die de grens van het Romeinse Rijk vormde, en in de Middeleeuwen meanderde die Rijn wat noordelijker en via die route kwamen de Vikingen naar Dorestad. Daar hebben ze nu (een stukje van) die Vikingrijn uitgegraven en hebben de archeologen Romeinse en Vikingschepen gevonden. Tussen de Romeinen en de Vikingen zit wel 1000 jaar. OK, ik ga proberen het te snappen en er een stukje over te maken. 

Hier heb ik twee uur over gepraat met een Utrechtse ambtenaar op het gebied van Ruimte. Hij heeft een boek met oude kaarten mee. Maar wanneer bij Culemborg nou de Lek is ontstaan, twaalfde eeuw ofzo, en of dat nou een rivier of een kanaal is… ik ben er nog niet uit. Ik denk een rivier, maar deze meneer beweert dat de Lek gegraven is. Want hij loop zó rechtdoor... Twaalfde eeuw?  

Klein Engeland

Hele zondag gelezen: Klein Engeland van Jonathan Coe. Gevonden in de bibliotheek in de wijk. Een roman uit 2018, in vertaling uitgebracht in 2019. De toestand in de wereld van voor Corona. De chaos in Engeland van het referendum over de Brexit. Het referendum dat het hele land en ook hele families verscheurde. Met David Cameron. Ik was het al bijna weer vergeten omdat we daarna Louise May kregen en pas toen Boris Johnson. Hoe de politieke werkelijkheid het leven van individuen en families beïnvloedt. Een van mijn Engelse lievelingsauteurs. 

Terug naar Schiebroek

We gaan Echt Italiaans eten in de Rotterdamse wijk Schiebroek, bij de Italiaan op het pleintje waar Auntie woonde voor ze naar het verzorgingshuis in Ommoord verhuisde. Auntie is deze week 98 geworden. Ze heeft haar hele leven geen verjaardag gevierd, dus ook dit jaar niet, maar wij als mantelzorgers gaan toch samen uit eten. Het ‘team’ dat háár als ruim een jaar verzorgt en nu bezoekt bestaat uit vijf mensen. Aunties beste vriendin sinds zestig jaar (83), haar nicht uit Voorburg (64), haar neef uit Utrecht (62), zijn vrouw (64), en een buurtbewoner die al jaren klusjes voor haar doet (67). 

Wat een leuke avond. Wij kennen elkaar niet eens allemaal, maar we delen de verhalen over en de ervaringen met Auntie, die toch wel een portret is. Soms charming en soms ook helemaal niet. Soms zelfs regelrecht onaangenaam. Iedereen schrijft elke keer na afloop van zijn/haar bezoek een mailtje hoe het was. Het schept echt een band, de zorg voor zo’n tante.

Auntie is van 1923, geboren in Werkendam, opgegroeid in Maassluis, in een groot gezin, 1945 met een Duitse soldaat getrouwd en  met hem naar Duitsland verhuisd. In 1952 gescheiden en teruggekomen, bij haar oudste zus in Rotterdam gaan wonen, in een kapsalon gaan werken. In 1965 getrouwd met Wiebe, politieman met een gezin. Wiebe overleed ongeveer vijftien jaar geleden. Zijn kinderen ziet ze niet. Dus het gaat de hele avond over alle kleurrijke ooms en tantes en neven en nichten. Het is ontzettend leuk.

Vooraf aan het etentje gaan we bij haar op bezoek. Het is half vijf, ze zit in haar pyjama in de huiskamer. Het liefst ligt ze in bed. De zuster kleedt haar aan en we gaan in het café beneden zitten kopjes koffie drinken. Er is een ‘zomerfestival’, met veel activiteiten voor de bewoners. Soms muziek, soms lekker eten, soms met dieren. Het is echt een mooi fijn huis. 

Een jaar geleden toen Bobby het telefoontje kreeg dat zijn tante er heel slecht aan toe was en of hij naar haar om wilde kijken was Auntie er zo slecht aan toe dat we dachten dat ze binnen een paar weken dood zou zijn. Nu ziet ze er uit alsof ze wel 100 kan worden. De beste vriendin vertelt dat Auntie de laatste jaren haar flat veel te groot vond en dat ze snakte naar een leefomgeving van slechts één kamer. Die heeft ze nu dus. Ze is heel dankbaar voor het kamertje en de zorg die ze krijgt. 

Anúna

Stilstaan bij wat je raakt. Al een tijdje luister ik steeds als ik een uurtje op Spotify muziek ga luisteren naar de Ierse vocale a capella zanggroep Anúna. Het is heel heel heel mooi harmonisch: katholiek, Keltisch, Ierse volksmuziek. Zo mooi als de Kings Singers waarbij ik ook nooit kan stoppen met luisteren. Als ik ze Google voor wat achtergrondinformatie zie ik dat ze op 14 december a.s. optreden in TivoliVredenburg en ik bestel spontaan kaarten.

Du moment dat ik betaald heb herinner ik me dat ik een paar jaar geleden ook bij zo'n concert was. Met Kerst. In TivoliVredenburg. En dan vind je dat op je blog terug. Inderdaad: december 2016. Ik was er met Zus1. Ik vond het heel mooi. Ik schreef toen dat ze dat Kerstconcert al jaren deden. Dus misschien doen ze precies hetzelfde. 

Over Anúna:

https://www.singers.com/group/Anuna/

Bidden

In Trouw een column van Stevo Akkerman over bidden. Bidden voor Peter R. de Vries. Dat op zulke momenten mensen behoefte hebben aan oude rituelen als bidden. Maar als ze niet (meer) gelovig zijn weten ze dat niet met dat bidden. Ze geloven immers niet in een almachtige God jij wie je al je vragen en kwestie kan neerleggen. Kaarsje branden komt dan in de plaats. Dat kunnen ze nog wel. Heel Holland Bidt.

Akkerman is in een Klooster in Denekamp, op bezoek bij André Zegveld, voormalig abt uit Egmond, die nu op zijn oude dag bij de Zusters woont. Nu wel. Hij is er om een stuk te schrijven over ‘bidden’. Voor Zegveld is bidden stilstaan-bij-wat-je-raakt.

Ik heb van jongs af aan een verkrampt idee van bidden. Wij deden vroeger thuis bidden voor en na de maaltijd en een gebedje voor het slapen gaan. Meestal waren dat vaste formules. Ik-ga-slapen-ik-ben-moe. Mensen als wij die baden en dankten voor het eten, ongelovigen (heidenen) baden niet. Bij ons aan tafel zei Vader het gebed. Ik kan het dromen. Onze-Vader-die-in-de-hemelen-zijt. O, ik haatte al die quasi-vrome formules. De-Heere-zegene-u-en-hij-behoede-u.

Als tiener kreeg ik aandrang om meer te bidden dan het ik-ga-slapen-ik-ben-moe… Soms probeerde ik dat. Dan klemde ik in mijn stapelbedje mijn handen samen en probeerde ik dingen om te bidden. Here-wilt-u-zorgen-voor… maar altijd zweefden mijn gedachten weg en verzandde het gebed. 

Decennia later kreeg ik soms weer behoefte aan zoiets als bidden, maar hoezo, want ik was ongelovig. Ik heb er boeken over gezocht. Als ik een kaarsje brandde bij een Madonna voelde ik me leugenachtig, ook omdat de gebeden die vaak bij de Mariabeelden staan mij totaal niet aanspraken. Dat ging ik echt niet zeggen. En toch. Deze definitie vind ik mooi. Stilstaan bij wat je raakt.

Zouweboezem

Misschien verveel ik u, ik hoop het niet, maar het is wat het is: we gingen wandelen in Zouweboezem. Wat een geweldige naam. Het is een moerassig gebied aan de Lek tussen Lexmond en Ameide. Vijfheerenlanden heet dat gebied. Will had het gevonden. Práchtig. Water, riet, vogels, molens, oer-Hollands zeg maar. Echt bij de Lek, zoals laatst bij Everdingen, dat lukt hier helaas niet. Ja, als je over diverse hekken klimt en de grassige uiterwaarden trotseert.

Langs de Lekdijk zie je veel fruitteelt, appels, tamelijk grootschalig, men teelt er - blijkens bordjes langs de weg - voor AH. Al wandelend hóór je in de grootschalige boomgaarden de Poolse seizoenarbeiders praten, maar je ziet ze niet. Op de dijk rijdt een dikke Poolse Mercedes. Dat zal wel de zetbaas van het Poolse uitzendbureau zijn.

Bij Ameide is het voetveer naar de overkant, naar Lopik. Een jaar of wat geleden was ik in Ameide, misschien regende het toen, maar ik vond het ondanks ook de statige patriciershuizen érg treurig. Het enige restaurant was failliet. Op een educatief bord bij het pontje staat dat Ameide een roerige geschiedenis kent. Het kreeg ooit stadsrechten van Floris V. En door de eeuwen heen was het vaak de dupe van oorlogen tussen de graven van Holland en de bisschop van Utrecht. En van dijkdoorbraken. 

Nu ziet het een stuk welvarender uit. Het restaurant is weer open. De bediening is zó aardig dat het niet normaal is. Echtpaar en zoon blijkt de zaak afgelopen mei overgenomen te hebben. ‘We wagen de sprong. Er komen hier veel fietsers.’ Misschien is de opleving  het dorp het gevolg van Corona en de naar de buitengebieden trekkende stadsmens. Prachtig wonen daar aan de Lek. En wandelen.

https://www.routesinutrecht.nl/routes/4077962769/tussen-luistenboel-en-zouweboezem

Uitkijktoren

Interviews met beeldend kunstenaars zijn geen sinecure. Beeld is hun vak, woorden schieten hen vaak tekort. Dat is zo’n lijntje in mijn leven, dat begon toen ik als 25-jarige pr-medewerker werd bij de Vereniging van Videokunstenaars. Nu krijg ik de vraag of ik een stuk wil maken over een kunstwerk in het M-park. er is weinig over te vinden. Zal ik de kunstenaar interviewen? stel ik zelf voor.

Dus ik bel hem en vraag als naar het idee, de uitvoering, details, belevenissen, oordeel achteraf, en wat al niet. Je hoopt dat er een beetje een gesprek ontstaat, en na afloop dat je snelle aantekeningen volstaan. We hebben een leuk gesprek, ik ben gefascineerd door zijn uitkijktoren. Een stalen constructie waar Je via een flauwe helling zonder al te veel moeite naar boven kunt wandelen. Ik kan niet eens uitleggen hoe de constructie is. Heel complex maar toch is de wandeling naar boven is heel prettig eenvoudig. Bijzondere ervaring. Telkens weer. Je wilt het ook aan mensen laten zien. Kijk! Iedereen gaat foto’s maken. 

Nou ja, en dan het verhaal opschrijven. Als journalist simplificeer je dan een beetje. En de kunstenaar die zich dan niet in die woorden herkent. Wat een vak… 

Strand

Vorig jaar hadden Will en ik het voor het eerst ontdekt: het lege duingebied en het lege strand bij Heemskerk. Nu ga ik met Pjotr. Sickening pittoresk vindt hij het. Een plek om Amerikaanse vrienden mee naar toe te nemen. Het is weer net zo verpletterend mooi als vorig jaar. Er staat een straffe zuid-zuid-westenwind, die nemen we in de rug. En als begin-en eindpunt ook nog een fijne horeca-uitspanning: De Gasterij, midden in de duinen. Geheimtipp.

Pioenen

Zaterdag bij de buitengym hadden de dames het over pioenrozen. Dat je ze moet vertroetelen, aaien, strelen. Aandacht geven. Dat ze anders niet opengaan. Ze keken er een beetje schalks bij, het klonk alsof ze het over erotiek hadden. 

Nu heb ik al een paar keer pioenrozen gekocht die niet opengingen. Dus nu had ik ze inderdaad bij AH zien staan, maar ook laten staan. Want het zijn zulke verwachtingsvolle knoppen. En de teleurstelling is groot als ze niet opengaan. 

Een medegymster zag het ongeloof in mijn ogen en nam mij apart: Ze zitten wat te dollen, zei ze, er zit soms een vliesje op pioenrozen, dat moet je er af vegen, zei ze. Zij had net pioenrozen gekocht, vertelde bij AH in de bonus, en ze waren opengegaan, prachtig.

Dus vanochtend koop ik ze dan toch maar weer. Maar wat nu? Moet ik nou die bloemen strelen? Ik zie geen vliesje. Dus nu is het afwachten.

Clematis

Raar is dat. Ik ben niet helemaal tevreden, ga de tekening toch inscannen, en als ik 'm dat upload naar dit blog dan vind ik m toch mooier dan ik dacht.

Zondagsmaaltje

Receptkaartje in de AH: krieltjes met broccoli en peultjes en bosuitjes met warmgerookte zalm op ricotta-yoghurtspread. Een erg lekker verrassend maaltje. Twee hapjespannen heb je nodig: een voor het bakken van de krieltjes en een voor het wokken van de groenten. Ik heb het wel een beetje anders gemaakt, in plaats van warmgerookte zalm heb ik een bakje gerookte zalmsnippers gekocht. En door de ricotta-yoghurtspread doe ik ook nog een lepel mierikswortel. En dit alles nog glutenvrij ook. Lekker!

Recept:

https://www.ah.nl/r/1195289