Ooit in de jaren negentig toen we nog collega’s waren en nog lang geen geliefden zijn Bobby en ik daar ook eens wezen eten. Het was eindeloos fietsen vanaf waar hij toen woonde, herinner ik me. Nu denk ik dat Bobby het vast uitgekozen had omdat het veel sterren had bij (toen) Iens ofzo. Het is modern, met shared dining als concept, dus doorgaans gaan we naar een meer alledaagse Griek ‘Irodios’. Er sterft hier van de Grieken aan de Straatweg. Mijn lievelingsGriek is ‘Dikkertje’, maar die is te ver weg voor lopend. En die is op maandag dicht.
Nu gaan we dus naar ‘Oli Mazi’. Voor de feestelijkheid. De vrouw die ons bedient ziet er uit als dertig maar moet minstens vijftig zijn, want haar zoons hebben de zaak overgenomen. Ze is beeldschoon en allerhartelijkst. Haar vader (hun opa) was daar dat restaurant ‘Alexios’ begonnen, vertelt ze. Toen hij overleed is hij begraven in Oud-Zuilen, niet in Griekenland. Ons Jongste Nichtje de zangeres heeft er regelmatig opgetreden. Ja, Thirza die kennen we, zegt de mevrouw. Doe haar de groeten!
Van echt shared dining komt het niet want mijn keuze valt op iets met pita- broodjes (gluten) en lamsrack, en Bobby wil liever wat anders. Het is heel mooi en heerlijk. Moet steeds denken aan vorig jaar Zakynthos. Ik wou zo wel weer (naar Griekenland), maar Bobby wil om milieu-overwegingen niet voor een weekje met het vliegtuig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten