De huisarts

Regelmatig heb ik discussies met de Bayerische Freundin over de Nederlandse huisartsenzorg. Zij vindt die slecht georganiseerd, zij is het Duitse systeem gewend waarbij je voor elke klacht naar de huisarts kunt. Ik heb mij van jongs af aan de gedachtengang eigen gemaakt dat 90% van de gezondheidsklachten vanzelf weer overgaat dat dat je niet bij elk hoestje naar de dokter hoeft. De dokter heeft het druk, de wachtkamers zitten vol. Je merkt het als je telefonisch een afspraak wilt maken, zo sta je een half uur in de wacht. 

Gisteren probeer ik te bellen omdat ik toch graag advies wil wat te doen met/tegen/voor die zere hiel. Je kunt naar een podotherapeut of aan de steunzolen. Maar op internet lees ik ook dat er weinig tegen te doen is dan wat oefeningen. Maar dat heb ik nu meer dan een maand gedaan, dat helpt ook niet erg. En ik wil toch wel weer eens lange wandelingen maken. ‘Lucie’s Lievelingswandelingen’ in de wijk gaan uitzetten. 

Er is een nieuw antwoordbandje. ‘Dit is een nieuw antwoordbandje. Luistert u alstublieft de hele band af.’ Het komt erop neer dat de balie wegens personeelstekort alleen nog ‘s morgens open is. Ik bel om 13 uur, want ‘s middags is het doorgaans minder druk, maar dat is nu dus te laat.

Op de radio hoor ik een programma over de krapte in de zorg. Dat de huisartsen óverlopen van de patiënten drukte. Dat mensen met verkoudheid en een hoestje niet langs moeten komen. Geen afspraak krijgen. Dat de assistentes triage doen. Het is weinig aanmoedigend. Maar goed, ik wil toch advies wat te doen. 

Dus nu zet ik me om 09u schrap voor een lange wachtrij bij het maken van de afspraak. En: Ik Ga Me Niet Laten Afpoeieren. Eigenlijk valt het best mee. De wachtrij duurt maar vijf minuten (vijf minuten lang hoor ik: ‘U bent de eerstvolgende’) en als de assistente hoort dat ik dit probleem al twee maanden heb mag ik morgen een afspraak.