Sinead O’Connor

Gekeken naar ‘Nothing Compares’, een lange en indrukwekkende documentaire over de Ierse zangeres Sinead O’Connor, die in de jaren tachtig wereldwijd furore maakte met haar eigenzinnige optreden en mooie stem, en vooral in Amerika uitgekotst werd nadat zij voor een wereld optreden (een feestje ter ere van zoveel jaar Bob Dylan een foto van de paus verscheurde. Een uitgesproken protest tegen het misbruik en de macht van de katholieke kerk en de paus die de daders beschermde in plaats van de kinderen. Nu zijn we dertig jaar verder en kun je zeggen dat ze een voorloper was van de Me-Too- en de BlackLiveMatter-beweging. 

Ik was nooit zo van haar, toen, dus ik had me er niet zo in verdiept, maar nu ben ik er diep van onder de indruk. Hoe zij als jong ding haar eigen weg ging en weigerde zich aan enige vrouwenrol te conformeren die de platenbonzen haar probeerden op te leggen. Toen ze op haar 19e zwanger werd werd ze tot een abortus geprest, wat ze niet deed. Ze is in haar jeugd zwaar mishandeld door haar moeder en kwam op haar 14e in een katholiek internaat terecht waar ze veel van het misbruik zag en hoorde. Zelf trof ze er een non die haar muzikaliteit onderkende en zorgde dat ze onderrricht kreeg. 

Je ziet haar in diverse talkshows met oudere heren als gespreksleider, en allemaal kunnen ze alleen maar over haar haar praten. Ze antwoordt doorgaans heel charmant. Het is een mooie lieve kwetsbare vrouw, zo had ik haar vroeger nooit gezien. Maar in haar kunst ook woedend.

Je hoort wel - maar ziet niet - de huidige Sinead in beeld. Sinds een paar jaar is zij moslima, moeilijk te begrijpen voor zo’n straf katholiek opgevoede vrouw. Ze treedt ook nog altijd op in kleine zalen. Heel indrukwekkende film. 

Terugkijken:

https://www.npostart.nl/VPWON_1309697

Artikel in VPRO-gids:

https://www.vprogids.nl/2023/1/inhoud/artikelen/p10-Niemand-is-zoals-Sinead.html