De huisarts die ik ditmaal krijg is niet mijn eigen arts maar een arts-assistent. Ik vertel van mijn knetterzere hiel van zaterdagvond en zondag, na de wandeling om Haarzuilens, en van mijn eigen diagnose en behandeling tot nu toe. En dat iedereen zegt: ‘Je Móet Naar De Dokter’.
Inderdaad: het is hielspoor. En inderdaad, er is geen remedie tegen, geen medicijn, het moet vanzelf weer overgaan. Dat kán lang duren, tot wel een jaar. De twee oefeningen die de dokter suggereert doe ik al meer dan een maand. Meer dan één keer per dag hoeft niet.
Naar een podotherapeut hoef ik volgens haar ook niet, en inderdaad er is een hele industrie met producten en behandelingen rond hielspoor. Ik laat haar een plaatje van een half leren zooltje (voor onder de hak) zien, waar iemand in mijn omgeving zeer mee geholpen zegt te zijn, en de dokter zeg: Je kunt het proberen, maar wat bij de een helpt, helpt niet per se bij de ander.
Was dit nu een zinvol doktersbezoek, vraag ik aan het eind. Nou ja, we kunnen vaststellen dat je het zelf je allemaal goed uitgezocht hebt en de juiste dingen doet. Dit bezoek is ter bevestiging daarvan. Voorzichtig aan doen, goed op je grenzen letten, ga maar veel fietsen.
De gymnastiek schort ik voorlopig maar op, tot betere tijden. Wel ga ik terug naar het koor, waar ik wegens het adventstripje naar MeckPom en de wekenlange blafhoest ook al meer dan een maand niet ben geweest. Daar ga ik nu maar zittend zingen, naast het medekoorlid met erge MS.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten