En dan lopen we zonder haar maar toch met zeven personages door het koude lege landschap van de Gagelpolder. Iedereen verzonken in eigen gedachten met steeds meer aandacht voor de omgeving. Het wordt allemaal steeds lichter in je hoofd en je hart. We lopen stukken enorm door de ijskoude blubber en moeten wel drie keer over een hek klauteren, maar de mensen wachten op elkaar en helpen waar nodig. Het is ok, in het veld is het indrukwekkender dan lopen op een asfaltpaadje. Na afloop gaan we met vier een wijntje drinken bij Fort de Gagel.
Dat het zo onverwacht mooi was, zeiden ze. Dat het zo fijn is samen in stilte te lopen. Dat ze volgende keer weer meedoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten