Naar Venlo

Tijdens afgelopen Oud&Nieuw had ik als goed voornemen geformuleerd dat ik dit jaar meer op stap wil. Dagje uit, daagjes uit. Van almaar vanuit huis opereren kan ik gaan somberen en series kijken. Het gemoed is opgeruimder als ik af en toe de wijde wereld in trek. En als er geen gezelschap voorhanden is ga ik gewoon alleen. Dat heeft ook wel wat. 

De heenweg lees ik in De boekhandel van Algiers van de Algerijns-Franse schrijfster Kaouther Adimi. ‘U zult alleen zijn, want om te verdwalen en alles te zien moet je alleen zijn. In sommige steden is gezelschap een last, en dit is er zo een.’

Vandaag voert de reis naar Venlo. In Venlo was ik nog nooit. Ik heb een vooroordeel dat die stad heel lelijk is, maar ik heb een filmpje gezien over een tentoonstelling over ‘mystiek’, in het Limburgs Museum aldaar. Nooit van gehoord, maar de Limburgse vriendin zegt dat het museum heel mooi (geworden) is. 

Ik ga met de trein op een (bijna gratis) Keuzedag. Het is een rechtstreekse trein via Den Bosch, Eindhoven, Helmond. Anderhalf uur. Het museum ligt naast het NS-station, dus ook met de zere voet moet dat te doen zijn. Tot mijn verrassing hebben ze hier een rekje met draagbare opvouwbare krukjes die je als publiek mag pakken voor als je onderweg even moet zitten.

De tentoonstelling doe ik later.

Na afloop loop ik toch even Venlo in, want ik wil de binnenstad en de Maas zien. Die binnenstad is best mooi oud. Valt me niets tegen. Mooie gebouwen en leuke winkels. En een enorm beeld aan de Maas-oever. Zoiets heb je ook bij Lelystad. Dat weet ik dan weer door al die eerdere uitstapjes. ‘De vreedzame krijger’ heet dit beeld.