Droomtijd

De laatste dag van het jaar - en de laatste lege dag van mijn kerstvakantie - doe ik mijzelf nog één museumbezoek cadeau: het Museum voor hedendaagse Aboriginal kunst. Van de Utrechtse musea (ben ik niet zo wild op) vind ik dit AAMU uiteindelijk het meest interessante. Je komt er altijd weer in een andere dimensie terecht. In dreamtime.

Het meest gecharmeerd ben ik van de vaste collectie. Die vind ik echt schitterend. En dan wil ik meteen ook thuis aboriginal kunst aan de wand. Maar ik verdiep me ook graag in de tijdelijke tentoonstellingen om te zien wat ze proberen. Het thema van de huidige tentoonstelling luidt Be My Guest. Het museum heeft in het kader van haar tienjarig bestaan tien Nederlandse kunstkenners (conservatoren en kunstenaars) gevraagd twee werken uit te kiezen om er neer te hangen: een van de Aboriginal-kunstenaar en een ven een westerse kunstenaar. Het is niet erg overzichtelijk en duidelijk gedaan, je krijgt de indruk dat de educatief medewerker wegbezuinigd is, en dat ze dat niet hadden moeten doen, maar met enige moeite kom je er wel uit wie wie en wat is en waarom. 

Dit werk heet 'Coast' en is de keus van de Nederlandse fotograaf Bob Negryn. Hij toont twee eigen foto’s van kale sombere bomen aan de Australische zuidoostkust. Hij plaatste ze tegenover zogeheten vrolijke houten kunstwerken die omgekeerde bomen voorstellen. Ik wet niet waarom, maar ik word er heel vrolijk van. Zowel van de kale landschapsfoto's als van de vrolijk beschilderde boomstammetjes.  

(Eigenlijk wil ik met al mijn museumblogs alleen maar roepen: Mensen! Neem een Museumjaarkaart en ga regelmatig even naar het Museum. Gewoon om het hoofd te verzetten.)

Ruwe bolster

Het project Agenda 2012 is ook weer rond. De Amerikaanse heksenagenda (Witches' Datebook 2012)  is echt erg leuk, maar heeft niet voldoende ruimte voor werkafspraken. Daar moet ik een andere bestemming voor vinden. Is er een liefhebber? De Britse mindfulnnessagenda is het geworden. Er zit inmiddels een bloed serieus chique lederen covertje omheen. Ruwe-bolster-blanke-pit. 

Het is verwarrend.  Nu heb ik een iPhone en een iPad en een papieren agenda. In huiselijke kring ben ik degene die met alle trends meedoet en overal mee vooroploopt. Op het werk daarentegen krijg ik commentaar op mijn liefde voor papier. Ik trek me er niet smeer van aan. Het kan me niet schelen of ze tegen me zeggen: Heb jij nog een kránt, lees jij nog een papieren bóek, heb jij nog een tv-gids? Je bent de laatste die ik ken met een papieren agenda!

In Trouw lees ik dat ik in een trend pas. De papieren agenda is populairder dan ooit. Mensen geven er enorme bedragen aan uit. Vooral vrouwen.  En de Moleskine is het populairst. Daar vind ik dan weer niets aan. Te saai. Jaren heb ik de Paper Blanks gehad. En nu dan een zelfgeknutselde.

Kerstvakantie

Heb een nieuwe site met mandala's gevonden. Ze zijn wel heel veel werk, maar daarom als ze eindelijk af zijn des te bevredigender. Deze is wel bijna vier uur werk. Het grootste deel doe  ik aan tafel bij Bobby's moeder. Bij gebrek aan eigen moeder ga ik maar aan háár keukentafel zitten kleuren. Zij doet de puzzel uit Trouw. Bobby doet klusjes. We eten groene-met-witte en vallen daarna moe maar voldaan in een hazenslaapje. Kerstvakantie is goed.

Mijn eigen Westertoren

Nu de ets van de Westertoren de hele kerstvakantie maar bij die lijstenmaker ligt te liggen ga ik mijn eigen versie maar maken. Eigenlijk is die minstens zo leuk als de ets zelf! Hoe de plaatjes des levens naar je eigen hand te zetten... Dit had ook de kerstkaart kunnen zijn, maar die is de deur al uit.

Memoriam

Zus3 en ik gaan naar Wilnis. Voor wie mij eerder niet volgde, daar is het hospitium waar Mutti haar laatste zes weken doorbracht. De maatschappelijk werkster heeft in haar takenpakket om desgewenst nazorg te verlenen aan de nabestaanden. Zus3 en ik weten eigenlijk niet goed wat we er zullen, maar we gaan toch. Het laatste moment van die zes intensieve weken Wilnis was dat de rouwauto wegreed naar Emmen en toen wij elk ons weegs naar elk ons eigen huis.

Het is goed om die plek nog een keer te zien en de kamer die wij omgetoverd hadden tot een replica van Mutti's woonkamer. Met de ets van de Westertoren, die nog steeds bij de lijstenmaker ligt, want de lijstenmaker heeft geloof ik Kerstvakantie. Ongevraagd! En zonder uitleg op zijn site en zijn deur. Maar dit terzijde.

We praten met de maatschappelijk werkster in het kapelletje van het hospitium over rouw en rouwverwerking en over hoe verschillend rouwprocessen zijn bij verschillende mensen. Over gesprekken en verschillen in gezinnen en families. Ik heb er inmiddels al behoorlijk wat over gelezen en gedacht en waargenomen, en het is heel fijn om er met een deskundige over te praten. Zij doet ook groepen rouwverwerking. Als ik mee wil doen? Ik weet het niet. Als daar nu mensen zitten die hun partner hebben verloren, zeg ik, of hun kind, wat doe ik daar dan? Ik ben alleen maar mijn 87-jarige moeder kwijt.

Ze raadt me aan de film 'Mam' van Adelheid Roosen te bekijken.

We praten wel twee uur. Daarvan praat ik wel anderhalf uur, mag ik geloof ik zeggen. Tot slot kijken we weer in de nu lege kamer. Net zo leeg als toen we hem gingen bekijken vóór we haar er naar toe verhuisden. We waren echt bijna alleen maar hee positief,  zeggen we. Alleen één zuster was niet zo aardig en ik vertel van de 'rotzuster' die op een avond - toen ik bij Mutti zat die al in coma was -  zei: 'U zit hier alleen maar voor uzelf'. Ze bedoelde het vast anders, zeg ik erbij, maar toch.

Mijn tekening van hun beeld in de tuin, die ook gebruikt is voor de Bedankkaart, vindt ze zegt ze mooier dan hun eigen foto van het beeld. Want zo mooi is dat beeld nu ook weer niet. Inderdaad. Misschien willen ze het wel gebruiken. Dat is goed, zeg ik, ik zou me vereerd voelen.

UItzending Gemist: Niemandsland en Mam

De Dood Leeft

Niemand wil mee naar de tentoonstelling 'De Dood Leeft' in het Tropenmuseum. Ik ga eigenlijk elke kerstvakantie naar het Tropenmuseum, altijd een beetje met de dood in het hart, omdat het er dan altijd zo druk is met gezinnen. Dat valt nu bijzonder mee, want er is bijna niemand. Hoe onterecht.

Het is een práchtige tentoonstelling. De dood was een thema in mijn afgelopen jaar, en nu het leven zijn normale loop weer helemaal lijkt te hebben hervat, zoek ik manieren om er toch af en toe mee bezig te zijn.

De opening is al verpletterend: een reeks 'Life Before Death' zwartwitfoto's van Walter Schels die mensen net voor hun overlijden en vlak na het overlijden heeft gefotografeerd. Hij heeft de foto's gemaakt omdat hij bang was voor de dood en hij die angst wilde leren kennen. Bij alle portretten staat een kort verslag van een gesprekje met de mensen. Dee mensen liggen er - zowel vlak voor als na het overlijden - zo vredig bij, dat je je niet kan voorstellen waarom de dood schrik aanjaagt. De foto's zijn te zien via een link. naar The Guardian.

Er is in onze cultuur weinig plek voor dood en rouw. Het is een open deur, maar ik merk het nu aan den lijve, We doen allemaal na afloop maar alsof er niets gebeurd is.

Bij een filmpje over een afscheid van een oudere Afrikaanse vrouw lopen daar diverse vrouwen luid wenend om het bed met de opgebaarde overledene. De luidst wenende vrouwen hebben een man bij zich die hen vasthoudt en kalmeert. Twee mannen staan met licht afgrijzen (mijn interpretatie) naar deze taferelen te kijken. 'Valt het je ook op dat die vrouwen die zo hard huilen de vrouwen zijn met een man? De vrouwen zonder man hebben zich veel beter in de hand.' Wat zou hun ervaring met luid huilende vrouwen zijn, vraag je je af.

De afdeling met rouwkleren intrigeren me ook. Niet alleen bij het verscheiden maar ook maanden erna. Mooie ingetogen kleren. Uit alle culturen. Mijn eigen hardroze kerstvakantiefleece steekt er tamelijk stijlloos tegen af. De doden herinneren doen ze ook in alle culturen. Het Allerzielen zoals hier de katholieken vieren doen ze in een land als Mexico heel wat uitzinniger.

Aan het eind van de tentoonstelling is een een Wand of Memories, waar iedereen die dat wil een briefje kan ophangen. Er hangen al heel veel briefjes. Ik aarzel, maar schrijf dan toch: 'Lieve Mutti, ik mis u, Lucie'. Dat hangt nu daar.

'De Dood Leeft' in het Tropenmuseum

Joods Historisch

We gaan naar het Joods Historisch Museum. Twee tentoonstellingen die ik wel wil zien: 'New York Reflections´ van Saul Leiter' met straatfotografie uit New York uit de jaren vijftig. En 'Mijn naam is Cohen'.

Reiter fotografeerde als een van de eerste 'kunst'fotografen in kleur. Veel van zijn foto's hebben iets abstracts, met een belijning die refereert aan schilderijen van zijn New Yorkse tijdgenoten als Rothko, Kline en Newman. Saul Leiter maakt vooral furore met zijn schilderachtige kleurenfoto's van  van New York. Te midden van de drukte van de stad legde hij verstilde momenten vast. Alledaagse zaken - een rode paraplu in een sneeuwstorm, een voet die rust op een bankje in de metro, of een persoon gezien door de condens op een raam - kon hij transformeren tot urban visual poetry. Zijn foto's zijn vaak gelaagde, bijna abstracte composities van reflecties en schaduwen, die doen denken aan schilderijen van abstract-expressionistische schilders als Mark Rothko en Willem de Kooning, met wie Leiter zich sterk verwant voelde.

Er wordt bij de tentoonstelling een film gedraaid met een interview met de oude Leiter, in zijn atelier. Hij praat traag. Het past wel erg bij zijn foto´s. Je moet wel tempo terugnemen wil je de foto´s laten binnenkomen.

De tweede tentoonstelling ´Mijn naam is Cohen´ is in die zin gemakkelijker. Recht toe recht aan en toch ook heel gelaagd en betekenisvol. De expositie is gemaakt door fotograaf Daniel Cohen en journalist Mischa Cohen. Centraal staat de vraag in hoeverre iemands identiteit en imago bepaald worden door iets toevalligs als een achternaam. Mooie grootse portretten. Allen geportretteerden kijken net een beetje weg. Ik wist niet dat Cohen een priester is. Dat volgens overlevering de Cohennen afstammen van Aaron, de broer van Mozes. Ik wist ook niet dat Job Cohen een zoon heeft.

De stille stem

Dit boek ligt al weken klaar om gelezen te worden: 'De stille stem. Niet-weten als levenshouding' van Jan Oegema. Ik zag het liggen bij De Nieuwe Boekhandel in Bos & Lommer en kocht het bij Van Pampus. Ik noem maar altijd even de naam van de winkels erbij om iedereen eraan te herinneren dat je je boeken ook bij de boekwinkel kunt kopen. Ook online.

Raar, ik wilde het meteen hebben, omdat het thema me aanspreekt. Maar elke keer als ik begin raak ik verstrikt in de tegenstrijdigheid van het boek. Oegema heeft het over niet-weten als levensstijl, over de stilte zoeken, de intuïtie, beeldende kunst, muziek, het woordeloze, maar tegelijkertijd stort hij boekenkasten vol kennis over je uit, van denkers en dichters en religies die zich over stilte en intuïtie uitlaten.

Één gedicht van Emily Dickinson zegt meer dan zo'n heel boek. 

Toch probeer ik het le lezen, stukje bij beetje, en word ik soms toch wel weer wel gegrepen, bijvoorbeeld door het hoofdstuk over de quakers, die een religie aanhangen zonder theologie, zonder rituelen, zonder beelden, die de stilte als centrum kiezen. Hun manier van vergaderen is ook intrigerend: men zwijgt, en spreekt pas als er iets uit het hart / de ziel omhoog komt. Er is geen discussie.

Maar als je mocht concluderen dat Oegema de quakers als voorbeeld heeft, dat dan weer niet, want die waren/zijn wars van beeldende kunst en humor.

Aan de ene kant denk ik dat Oegema en ik heel ver mee kunnen gaan met elkaar, en dat hij mijn bezwaar tegen zijn boek erkent en misschien zelfs wel deelt. Maar ik blijf ambivalent. Zal ik op deze stille Tweede Kerstdag stil zijn en het allemaal even niet weten, of zal ik lézen over stil zijn en het allemaal niet weten? Heb je een theoretische basis nodig voor stilte?

Cheek to cheek

Jennifer

De heksenagenda 2012 is eindelijk gearriveerd. De illustrator van de agenda (onder andere van de afbeelding van de heks met twee zwarte katten op de cover) is Amerikaans, California, ze heet Jennifer Hewitson en als je haar naam googelt zie je dat ze meer doet dan heksen tekenen, ze is illustrator van kinderboeken en allerlei kranten en tijdschriften. Deze zie ik zo wel als coverillustratie op BB.

Heerlijk Klonk

Op Dia's Facebook-pagina heeft ze het over het Ere Zij God. Hoe je altijd weer moet janken als je dat hoort en al dan niet meezingt. Door het zoeken naar een link naar bladmuziek van 'Ik kniel aan Uwe Kribbe Neer' komt ik terecht een een pagina van ene Jan Wolters die allemaal gratis bladmuziek heeft geplaatst, waaronder heel veel kerstliederen. Waarvoor dank. Ik loop alle titels langs en denk Om welk kerstlied ga ik het hardst huilen? Ik denk dat det is: 'Heerlijk Klonk Het Lied Der Eng'len'.

Kerst in de katholieke kerk is het niets helemaal mij. Die hebben 'onze' muziek niet. Maar ik durf niet goed naar een protestantse kerk vanwege die jank. Woonde Marg mar hier. Dan konden we samen. Als ik naar dat voorspel luister dan voel ik weer dat enorme verwachtingsvolle dat je als kind had van de kerstdienst.

X-mas

Nu is het Kerstochtend en kan men eindelijk rusten. Het Diner is gedaan. En ook de Afwas. Het is een prachtig Diner, al zeg ik het zelf. De afwas was immens, maar om 02 uur klaar.

We krijgen een salade vooraf met gerookte forel en garnaaltjes, dan aspergesoep met kreeft, dan een tussendoortje van Inge geheten spoom, waarbij ze citroenijs en champagne in de blender mixt. Je drinkt het uit champagneglazen. Dan beenham met zuurkool en pruimenmoes (van 24 pruimen). En de beenham is helemaal geslaagd.

De kernthermometer blijkt een wonderapparaat. Een schoolvoorbeeld van meten-is-weten. Ik ga de slagers van slagerij Poldervaart een sturen dat ze mijn nieuwe helden zijn. We eindigen met koffies met desertwijn uit Samos (mei 2011) en kersenlikeur uit Denemarken (augustus 2011). In Mutti's glaasjes. Dan krijgen Hani501 en ik aandrang om Enige Gezangen te gaan zingen, zoals Ik Kniel Aan Uwe Kribbe Neer, maar zodra wij gaan zingen is opeens de hele kamer leeg. Dat is geen aanmoediging, zeg maar. Het spel Halli Galli vinden ze leuker. M'n eerste Kerst ohne Mutti. Weemoedig nu. Ik brand maar een kaarsje voor haar in de kapel.

Door die 24 pruimen hoor ik nu steeds het liedje '24 rozen' van Toon Hermans in mijn hoofd. Maar dan met de tekst '24 pruimen'. Klinkt een beetje dirty.

Die tijd komt nooit weerom

Beenham

Nergens op iPad staan de instructies voor de beenham, zoals de slagers die gaven. Allemaal hebben ze het over hammen van 500 gram. Maar ik heb 1400 gram! Een half uur aanbraden op 220 graden en dan garen op 90 graden. 10 minuten voor elke honderd gram. Dus dat is 140 minuten. Dat kom al gauw overeen met die 'hele dag' waar de slagers het over hadden. Het wordt behoorlijk spannend morgen!

Bobby is na mijn sms-je van de week naar Betsies Kookwinkel gesneld en heeft inderdaad een 'kernthermomenter' aangeschaft.

Roze bril

Het is zo ver, het is zo ver. Ik heb een iPad. De iPad2. Een zwarte met een roze cover. En nu ik hem eindelijk heb hoor ik verschillende mensen om me heen zeggen dat ze hem nauwelijks tot niet gebruiken. Te zwáár, liever toch een boek, een krant. De telefoon. Wat een verschrikkelijke boodschap, want het ding kost wel 500 euro!

De tablet wordt het meest gekochte/gegeven kerstcadeau van deze vakantie. Straks hebben een miljoen Nederlanders een tablet en ze verwachten dat dat er volgens jaar twéé miljoen zullen zijn.

Al uren ben ik (gratis) apps aan het downloaden. Het verschil tussen iPhone apps en iPad-aaps aan het ontdekken. Wat een rare bezigheid. Kranten te bekijken. Spelletjes te doen. En inderdaad, de iPhone ligt veel lekkerder in de hand.

Out Of Office-Poezie

Dat vind ik nou mooi nieuws voor de dag voor de kerstvakantie! 'Stichting Lezen lanceert een campagne om Gedichtendag 2012 te promoten: out of office poetry.' Vijf Nederlandstalige dichters (Joke van Leeuwen, Stijn Vranken, Lies Van Gasse, Ester Naomi Perquin en Joe Roxy) schrijven elk een uniek gedicht als out of office reply. Wie de gedichten wil gebruiken, kan ze downloaden op www.gedichtendag.com/outofoffice.

Mijn stoel is leeg, de deur is dicht
en ik ben even uit het zicht
maar als er dingen zijn die dringen
stuur deze blijver een bericht:
[mailadres collega]

Joke van Leeuwen

Ravages

Wat prachtig zijn ze, en wat een schatjes, en wat heb ik wat met ze te stellen! Mijn twee kater(tje)s zijn twee raggende mannen. Wat ze allemaal uitvreten. Het basisgevoel is: ze willen eten en raggen. Dat  resulteert in voortdurende ravages. Eigenlijk helemaal niet fijn thuiskomen na een drukke werkdag. Zaterdag hadden ze een potje met Indische uitjes uit een keukenkastje getrokken en door de hele keuken uitgestrooid. Ze zitten in/aan de broodtrommel en eten brood. Knekkebreud.  Rijstzoutjes. 

Ze (of één) piesen niet alleen op m'n dekbed, maar ook op een kussentje in het gezellige mandje in de studeerkamer. Als ik nu thuiskom moet ik eerst overal snuiven of er en waar dan er nieuwe geuren zijn die ik niet wil. Ze draaien twee a drie keer per dag per kat een vette drol. Die geur draagt door het hele huis. 

Ik geef ze minder eten dan ze de eerste week kregen, net zoveel als op de verpakking aangegeven staat voor een kat van 4 kilo, en niet meer, en daardoor willen altijd méér. Ze komen niet op schoot en liggen steeds op de keukenstoel. En toch ben ik heel heel blij met ze.

De kerstboodschappen

Zo hebben we het afgesproken. Bobby bedenkt het Kerstmenu, ik doe de  Kerstboodschappen, en wel vóór de 24e. Nu heeft hij allemaal traditionele recepten bedacht, heel erg lekker, maar wel met ingrediënten waar ik niet vertrouwd mee ben en waarvoor ik wat hem betreft liefst naar tig winkels ga. Ik zou alleen naar Albert Heijn! roep ik geheel in kerststress. Niet naar de biologische slager! En rijnwijn, wat is dat? AH heeft helemaal geen Duitse wijn! En 24 abrikozen, die op het lijstje staan, die hebben ze ook niet. Doe dan maar 24 prúimen, smst hij terug.

Vandaag begin ik dus maar om 08 uur te werken, dan kan ik tussen 12 en 13 uur naar Albert Heijn en de scharrelslager. Ik vind er een aan het begin van de Watergraafsmeer, France Limousin slagerij Poldervaart.
- Hoe wilt u de beenham? Gerookt? Gezouden? Gegaard? Of een van die drie?
Ik heb geen idee. Ik, die altijd alleen maar kipfilet, gehakt, worstjes en biefstuk koop.
Bobby gebeld: 'Hoe wil je de beenham? Gerookt? Gezouden? Gegaard? Of een van die drie?' Hij weet het ook niet. 'Wat raden ze aan?'
- Wat raadt u aan?
We doen gezouten en ongegaard. Dan krijg ik ook nog de vraag of het spek eraan moet blijven en het zwoerd.

Op enig moment moment staan maar liefst dríe slagers gepassioneerd aan mij uit te leggen hoe je de lekkerste  beenham maakt. In de oven. Hoe langer je hem laat sudderen hoe beter. Als je een hogere temperatuur doet gaat het sneller, maar langer is lekkerder. Eerst aanbraden en dan in de oven. Op 65 graden en dan de hele dag. Vrijdagavond moet-ie al uit de koelkast en op kamertemperatuur komen en zaterdagmorgen moet-ie dan vroeg in de oven. Met een beetje witte wijn. Ze glimmen van genoegen. Eigenlijk zou ik een 'kernthermometer' moeten hebben om te zien of-ie al gaar is.

24 pruimen kosten 6,17 euro.

AQ-test

L. schrijft aan een boek over autisme. We hebben een fijne avond en begrijpen en herkennen veel en naarmate de avond vordert steeds meer. Volgens haar is autisme niet zo erg. Heeft het een negatief stempel, maar zou het dat niet hoeven hebben. Het is vooral een communicatieprobleem. 

Positieve kanten zijn bijvoorbeeld dat autistische mensen heel eerlijk zijn.  En ze doen heel erg hun best. De rest ben ik even kwijt. 

Zelf heeft zij opvallend veel vrienden die volgens haar een beetje tot behoorlijk autistisch zijn. Misschien is ze het zelf ook wel! En ik zou het ook wel eens kunnen zijn, meent zij. Hoe meer we de mensen om ons heen doornemen, hoe meer er misschien wel autistisch zijn. We draven enorm door.

Autisme is een beetje een glijdende schaal. Nu is het niet zo dat iemand of wel of niet autistisch is. Veel mensen hebben in meer of minder mate autistische trekken. Er is een AQ-test die je kunt doen en dan kun je vaststellen hoe erg het is. Ik doe toch maar even de test en scoor 16. Dan is het hierbij bewezen: ik ben níet autistisch.

P.S. Er zijn er meer die de test doen. Iemand meldt me dat ze score 7 heeft en iemand anders score 4. Toch opgelucht natuurlijk.

Link naar AQ-test

Verdriet op de vroege ochtend

En dan is ook nog de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-Il overleden. Dat maakte vanochtend vroeg de Koreaanse staatstelevisie bekendgemaakt. De nieuwslezeres leest het nieuws over de dood van Kim met bewogen stem voor en prijst in de erfenis van de Noord-Koreaanse leider. Op Radio 1 lachen de journalisten om hun Koreaanse collega.

Donkere Dagen Voor Kerst

Hoe erg is erg? Met binnen verse planten - waaronder amarylli en vlinderorchideeën - en kerststerren voor de ramen, en een koelkast vollekker eten en drinken voor dagen, moet deze tijd wel door te komen zijn. Voor een zondagavond is het welr een gezellig plaatje.

Maar op maandagochtend is het iets geheel anders. Opstaan in een gitzwarte nacht, en dan naar het werk gaan, het heeft toch iets onnatuurlijks. Het is tijd voor de Winterslaap!

Coffee Company

Zeer welkom boek: Coffee Company. Er staat van de week een interview met de auteur in Trouw en ik ben meteen getriggerd. Als vakblad kan ik dan meteen een mailtje naar de uitgeverij in kwestie sturen en zeggen: Doe mij maar zo'n boek. Om ze niet op kosten te jagen vraag ik altijd om een e-boek, ik vind dat alle recensie-exemplaren als e-boek zouden moeten, want dat scheelt enorm on de kosten en in het milieu, en dan gebruik je als recensent die e-readers tenminste eens, maar op de een of andere manier kunnen ze nooit de boeken die ik vraag als e-boek sturen. Althans niet bij de redactie of de pr-afdeling. Vermoed dat ze daar intern nog geen procedures voor hebben.

Waarom het zo welkom is. Wij doen als werk vaak interviews met de vakbroeders en -zusters over de business, en die hangen daar om serieus genomen te worden een jargon aan dat nogal voorspelbaar en hetzelfde is. Als je de boodschap probeert op te schrijven in gewone mensentaal (zoals ze meestal in een gesprek ook praten) en je vraagt ze nog even te checken of er geen fouten in staat dan gaan ze gaan ze het bericht of interview  helemaal 'kuisen' tot er dodelijk saai voorspelbaar vakjargon staat. Dan hebben ze aan de concullega's laten weten dat ze het vakjargon beheersen.

De hoofdpersoon van deze roman is van beroep uitgever. Auteur dezes, RJ Mulder, was zelf jarenlang redacteur bij de uitgeverijen De Geus en J.M. Meulenhoff. In de reeks 'reorganisaties' (die geen 'reorganisaties' mogen heten maar liever 'herstructeringen' genoemd moeten worden)is hij een jaar ofzo geleden heengezonden en voor zichzelf begonnen. Voor de ingewijde is Coffee Company een tamelijk makkelijk te volgen sleutelroman over de boekenbranche. Om met smaak te lezen.

In mijn buurt is pas een Coffee Company gekomen. Maar ik ben geen zzp-er, dus ik kom er vrijwel niet, ik ben meestal op de redactie, en af en toe werk ik thuis. Zzp-ers schijnen graag bij de Coffee Company te werken. Met hun laptopje, in hun eentje, op zichzelf. Daar valt veel over te bespiegelen. Het hoe en waarom van de Coffee Company en zijn klanten. Deze hoofdpersoon raakt in gesprek met een andere vaste klant. Wat zal ik erover onthullen? Het is heerlijk om te lezen, de liefde voor en de ironie over het vak zoals het zich ontwikkelt. En hoe je daar in meegaat tot je heengezonden wordt.

Hete tweede thee

Uit Mutti 's nalatenschap. Nog nooit had ik een theelicht. Theelichten vond ik tuttig. Soms kwam er wel eens in mij op dat een theelicht niet zo gek zou zijn omdat thee snel afkoelt en hete thee toch echt veel lekkerder is dan lauwe thee. Maar dan ging ik naar de Blokker en vond ik alle theelichten lelijk. Want het moest wel het theelicht van Mutti zijn.

Bij de verdeling der spullen was ik heel benieuwd wie nog meer het theelicht wilde. Níemand. Dus nu héb ik het. Dit is mijn eerste zondag met een hete tweede thee.

Misschien denkt u: wat een gejeuzel over theelichten, maar ik heb een illustere voorganger in Maarten Asscher die in 2002 het boek Dingenliefde schreef, een autobiografie in 22 verhalen over dierbare dingen.

Canadese folkmuziek

Buurman komt een wijntje halen en heeft twee cd's mee. Als vervolg op de Franstalige folk van Bon Débarras die ik meegemaakt had in Langres. Of ik die cd voor hem al gekopieerd heb. Nee, want dat kan niet op mijn netbookje. Het komt! beloof ik. Hij komt nu aan met La Bottine Souriante, volgens hem de moeder van de Franse folkmuziek van Québec.

En dan ik op mijn beurt kom dan weer met Mary Jane Lamond 'Suas E!' een cd die ik in 1997 kocht te Nova Scotia.

Veilig bij Oma

Zus1 en Zus4 hebben Mutti 's huis verder uitgeruimd. Voor mij heeft Zus1 uit Emmen nog een hoge houten kruk meegenomen, die als plantentafeltje dienst kan doen. Dé oplossing voor de studeerkamer die per week verder opknapt. Er moeten een paar plánten in, adviseerde Nichtje ongevraagd. Ik ben niet altijd even gediend van ongevraagd advies, maar dit was meer dan welkom. Ik ga er nú al voor mijn plezier zitten. Voor een plant kan ik die kruk van Mutti goed gebruiken

Zus1 heeft haar jongste kleindochter te logeren en die is heel verschrikt van mijn aanwezigheid. Ze durft me niet aan te kijken en zit vastgeklemd bij Oma op schoot. Dat is Lúcie, zegt Zus1 geruststellend, maar dat helpt niet. Geeft niet, zeg ik, ik vond vroeger oudtantes ook heel eng.

Daarna ga ik met kruk uit Emmen naar Intratuin in 's Graveland voor veel vers groen in huis. 

Naar het theater

Ooit, lang lang geleden, waren Bobby en ik collega's. Uit die tijd hebben we een hele stoot ex-collega's, met wie we allebei graag het contact zouden willen onderhouden, maar het komt er niet van. Een van hen is Cees.

Pas geleden is Bobby in de trein Cees tegengekomen en O! Leuk! We moeten gauw weer een reünie doen! Ik wil best een reünie, maar liever pas nadat de mensen weten dat Bobby en ik een setje zijn. Want indertijd had ik een vrouw als vrouw, en het nieuws leidde bij één ex-collega tot een heel vreemde reactie. Dat wil ik liever niet en groupe.

Een treffen met Cees zou een reünie dichterbij kunnen brengen. Dat moet toch mogelijk zijn! Hij woont nota bene in mijn eigen Stadsdeel. Maar Cees is altijd druk. En je belt een ex-collega toch niet zomaar op. Dat doe je niet. Jaren geleden alweer zagen we hem op een zondagmorgen in de Dominicuskerk. Hé, jullie samen hier? vroeg hij toen verbaasd. Wij vonden het best een beetje spannend en wachtten het juiste moment af. Maar Cees dwarrelde heen en weer en was ineens weer weg.

In de trein bleek dat Cees inmiddels gehoord heeft van onze 'romance', zoals hij dat noemde.

Cees' echtgenoot doet aan cabaret en speelt momenteel in Utrecht. Cees is zijn regisseur en ook een beetje medespeler. Door de ontmoeting in de trein krijgt Bobby een uitnodiging in de mail en dus gaan we een avondje naar het Werftheater. Het is een voorstelling over de Feestdagen, zie foto. Er zitten slecht vijftien mensen in de zaal, maar ze lachen allemaal heel luid.

Na afloop kletsen we een uurtje met Cees. Zie jij Eric nog? Zie jij Marion nog? Hoe zou het met Boudewijn zijn? En Janine?

En over die ontmoeting in de Dominicuskerk. Cees vond het toen iets raars aan ons, zegt hij nu, en was een daarom beetje uit de buurt gebleven. Nu snapt waarom. En dat het mede kwam omdat híj zo raar deed. Wat een opluchting. We mogen elkaar allemaal weer bijzonder graag. Ik denk dat de reünie weer een stapje dichterbij is.

Loogman

Ben alweer een tijd niet naar de autowasstraat geweest. De bolide is echt smerig. Waarom eigenlijk niet? Op het bedrijventerrein Amstel Business Park zijn er maar liefst twee. Maar dat gebied is zo uitgestrekt en lelijk en onoverzichtelijk dat je het voor of na een drukke werkdag bijna niet kunt opbrengen om 5 keer mis te rijden. Amstel Business Park is doorsneden van kanalen, snelwegen, en bovengrondse metrolijnen. Er zit geen enkele logica in. Zodra je je in dat gebied begeeft wil je wég. Naar huis.

Wasstraten zijn een soort spookhuizen en ze verschillen heel erg van elkaar. Als je er een keer in geweest bent en je weet hoe de procedure is dan gaat het wel, maar de eerste keer is altijd een beetje eng. Mijn lievelingswasstraat wasdie bij de Haarlemmerstraat, dat is een wasstraat met een bocht waar je doorgetrokken wordt. Maar dat is West. Das war einmal. Ik heb ook al een keer die op het Zeeburgereiland geprobeerd, maar dat is bij een benzinestation, daar moet je je auto in een box zetten en zelf eruit. dat is niets aan. Ik wil door zo'n straat getrokken worden.

Vandaag probeer ik Loogman. Die hebben van die lekker agressieve reclame over autowassen. Het enige minpunt is dat ze alleen tijdens kantooruren op zijn. Maar het weer echt spooky. Ik geniet volop. Na afloop mag je gratis stofzuigen. Heb je een hal vol gratis en vrijwillig stofzuigende mannen!

De Loogman Wasstraat from TV-NED on Vimeo.

Woedende vrouwen

En dan kom je thuis, geef je de katers te eten, kook je je eigen potje, en kijk je - nu Oprah echt voorbij is, ook in Nederland - soms zomaar naar Dr. Phil. Hij heeft een uitzending over woedende vrouwen & angstige mannen. Het zweet breekt je uit als je die vrouwen tekeer ziet gaan. 'Zeg nóóit geruststellend "Kalm nou maar" tegen een woedende vrouw', adviseert Dr. Phil tegen zo'n angstige echtgenoot. 'Dat werkt averechts.'

Agenda's 2012

In London een maand geleden kocht ik in Waterstone's een beetje een Agenda 2012 met weekoverzicht, tekeningetjes, levenswijsheden en tips & tools. Zie rechts. Wel leuk, dacht ik, al wist ik meteen dat ik dat omslag niet op mijn werk kon gebruiken.

- Wat heb jij voor agenda?' vraagt mijn baas van de week tijdens ons wekelijkse bila, grist het ding uit mijn handen en bekijkt het kritisch.
- Wel een beetje zweverig, is haar constatering. Hoor haar! Zelf is ze in de Heer!
- Inderdaad, zeg ik, daar kun je niet mee voor de dag komen.

Liefst zou ik de agenda in een ferme roodlederen hoes/omslag verbergen. Maar nu ik een uur op internet gezocht heb krijg ik de indruk dat dat niet bestaat. Een boekbinderij in De Pijp lijkt dat soort omslagen te maken en die heb ik gemaild. Vooralsnog heb ik een plaatje gezocht en gevonden dat als kaftpapier kan fungeren. Zie linksboven.

Terwijl ik een plaatje van die agenda zoek stuit ik ook op een Amerikaanse heksenagenda. Die is eigenlijk veel leuker dan die zweverige Spiri-kalender. Die twee zwarte katten: het klopt precies met mijn huidige ik. Daar jaag je de werkcontacten echt schrik mee aan! Heb 'm meteen bij ABC besteld.

My First Kobo

Pakje bij de post. Een Kobo e-reader. Omdat wij toch veel over het digitale lezen schrijven en ik nooit gelukkig ben geworden met mijn My First Sony e-reader, twee jaar geleden alweer, wil ik eens een andere proberen. Deze scoort in de tests hoge ogen, én hij heeft Wifi. Hij komt uit Canada en gaat binnenkort op de Nederlandse markt toetreden. Als je meneer de directeur (te Toronto) mag geloven wordt de Kobo hotter dan hot en gaat-ie enorm concurreren met de Sony en met Bol.com. Nou stuur me er maar een, zeg ik. Zal ik eens zien. Nee heb je, tenslotte.

Vandaag komt de Kobo met de post. Er zit meteen al stroom op, en dat is geniaal, want My First Sony moest eerst 4 uur aan de computer hangen voor hij iets kon/deed. En als je hem een tijd niet gebruikte dan is-ie zo weer leeg en moet je wéér 4 uur opladen. Dat leidt niet direct tot vreugdevolle momenten!

Nu ben ik ook nog niet meteen om. Het installeren gaat aardig snel en gemakkelijk, zeker vergeleken bij die eerste nacht met My First Sony, maar: zijn er nog geen Nederlandse boeken te koop op de Kobo. Hij heeft wel wifi, maar geen boeken. Dat kómt, verzekert meneer de directeur me. Met een beetje geluk nog vóór Kerst. Dat wordt nu weer even gratis e-boeken downloaden - en nooit lezen. En uiteraard wil ik weer een geil hoesje. Maar nu ik me er even verder in verdiep zie ik dat Kobo ook al een tablet heeft. Een e-reader is geen tablet. Waarom heeft hij mij die tablet niet gestuurd? Waarschijnlijk omdat ik niet de tablet gevraagd heb...

Wie wil My First Sony? Hij doet het wel. Al weet ik niet zeker of hij het aan een andere computer ook doet.

Kadijksplein

Raar, in Oost heb je helemaal geen lijstenmakerijen. Ze zijn allemaal in het centrum, in de grachtengordel, de Jordaan of de Stadhouderskade. Dan houdt het wel op. Mijn oude lijstenmakerij (wat heerlijk om te schrijven 'mijn oude lijstenmakerij') zat op de Elandsgracht maar dat is nu te ver, teveel gedoe. De dichtstbijzijnde is aan het Kadijksplein.

De prent van de Westertoren is namelijk bezorgd. Recht uit Oegstgeest. Per TNT. Aangetekend. Inderdaad zit er geen lijst om en wel een lelijk passepartout. Heeft u iets in gedachten? Kersen, zeg ik, en kersen wordt het. Het duurt een weekje, zegt de meneer. Het is toch een beetje alsof ik vreemdga.

Memoires

We hebben een gevalletje van Stop-de-Persen. Twintig telefoontjes, voicemailtjes, smsjes en mailtjes naar deze en gene tot je iemand bereikt die daadwerkelijk Stop-De-Persen kan zeggen en doen. En is het terecht? Hébben wij een fout gemaakt? Nee, niet, máár toch, de belangen. 

Zo'n geval van Stop-De-Persen hebben ze bij het bedrijf waar we nu werken nog nooit aan de hand gehad. Ik zelf eigenlijk ook niet. Moet er ook wel om lachen. Avond vol gewetensvragen. Had ik ik het wel of niet moeten doen? Je gaat meteen handelen in plaats van een paar uur laten sudderen.

Ik zou memoires moeten schrijven. De ervaringen met de  'Machtige Mannen' die jofel vrijuit praten en daarna - geconfronteerd met de tekst - alles terugnemen. 'Storende fout?' Dacht het niet.

'Ik doe NOOIT meer een Rondetafelgesprek', sms-t Vinnie diep in de nacht. 'ik heb een steen in mijn maag'.  'Jawel, we doen wél weer Rondetafels, zeg ik, dit is leuk!'

Maar hoe leuk is leuk? Nu wel enorme hoofdpijn. Maar vroeg naar het werk om alles op te lossen.

Eileen

Gisteren keek ik naar deel 1 van de tweedelige VPRO-dramaserie Eileen. Er was het afgelopen weekend veel publiciteit omheen - je zou haast denken dat de reportage over Tanja Nijmeijer vorige week door de filmmakers geregisseerd was.

Het personage Eileen (gespeeld door Sophie van Winden) is geïnspireerd op Tanja Nijmeijer, maar is niet een op een op haar te plakken. Maar ook Eileen trekt vanwege mededogen met het onderdrukte Colombiaanse volk naar Bogota en sluit zich aan bij het - denkt zij - vreedzame verzet. Dat leidt haar naar de Farc.

In de tweede aflevering (volgende week maandag) besluit de moeder (gespeeld door Joke Tjalsma) dat ze haar dochter in levende lijve wil zien. De communicatie met Colombia verloopt moeizaam. Bij een aanslag op een Farc-kamp heeft Eileen haar dagboeken moeten achterlaten. Daarin heeft ze zich niet erg lovend uitgelaten over de gang van zaken voor met name vrouwen bij de Farc. De leiding van de Farc is diep gekrenkt door deze negatieve publiciteit. De moeder zet door en landt met een klein vliegtuigje landt ze midden in de jungle van Colombia.

Moeder en dichter spelen heel goed. Mooi deze serie.

't Nwe Diep

In het café/distilleerderij 't Nwe Diep hier in het schilderachtige Flevopark zag ik een hele mooie litho van het gebouwtje (een oud gemaal) aan de wand hangen. 

De kunstenaar van die litho, zo heb ik inmiddels achterhaald, is 66 jaar en niet via internet bereikbaar. Hij is van vóór die tijd, meldt de eigenaar van het cafeetje. Hij woont ergens in de naburige nieuwbouwwijk De Funen, en ik moet hem vooral niet voor tweeën bellen.

In afwachting van dat telefoontje knutsel ik zelf maar een prentje van 't Nieuwe Diep in elkaar.  Heerlijk avondje. Het is de hoogste tijd dunkt me voor Kerstvakantie!

Oplossingen

Kerstnummer met Jaaroverzichten, Terugblikken, Vooruitblikken, Rondetafels, Kerstquizzen, een Kerstgedachte... Alles is vorige week in haast geschreven, er ware zoveel vergaderingen, en het geheel moet ook nog eens een dag eerder naar de drukker. Het vergt van ons allemaal de uiterste concentratie om het goed te krijgen. Zoals het bedoeld was.

En heel veel was níet zoals het bedoeld was. In elk geval niet helemáál en als je het dan niet opknapt dan is het helemaal níet goed. Voor de Rondetafel (drie heren en twee dames directeuren) bijvoorbeeld waren van de vijf genodigden slechts drie (de heren) daadwerkelijk aanwezig. De dames konden echt niet en zouden hun bevindingen per mail toevoegen. Ze konden dus niet allemaal op één foto, wat toch bijna het leukste is van een Rondetafel. 

Dat heeft Hani501 als volgt opgelost. Zie foto. Er schalt een schaterlach door de redactieruimte als de foto binnenkomt. Nu de koppen, intro's en bijschriften nog goed.

Topsport

De verhaallijn Lavinia Meijer gaat nog even door, want afgelopen vrijdag blijkt er een aflevering van het programma Pavlov geweest te zijn over lavinia Meijer, waarin wordt aangetoond dat topmusicus zijn gelijk staat met topsport. het is zo leuk om naar haar te kijken terwijl ik anderhalve week geleden twee uur op zo'n twee meter afstand van haar zat haar bezig te zien en te horen met die harp.

Liebestraum nr 3

Het is al weer wéken geleden dat ik tijd had/nam voor pianospelen. Het van die waarheden als koeien, dat je weet waar je je tijd aan moet besteden en waarin niet. Wordfeud (om maar iets te noemen) heeft wel iets leuks, maar het moet je niet van je pianospel afhouden.

Als mensen over mindfullness beginnen - ter meerdere glorie van van alles - dan begin ik altijd over pianospelen. Dat dat net zoiets is. Dan beweer ik dat ik elke morgen speel. Dat is in principe ook wel zo, maar soms maar vijf minuten.

Vanavond oefen ik de vereenvoudigde versie va Liebestraum Nr. 3 van Franz Liszt. Voor wie het niet kent: in de interpretatie van Lang Lang. Iemand schrijft onder de video: 'Did I just watch a Chinese man have a 5 minute orgasm?'

Retro

Wandelend langs de Oudegracht van Utrecht valt  in de etalage van een nieuwe Deense outlet het oog op een leuk kerstcadeau: een kleurige 'retro-hoorn' voor de mobiele telefoon.

'Deze  Retro Handset sluit je met zijn snoer op de 3,5 mm hoofdtelefoonaansluiting van je telefoon aan. Zodra je een oproep ontvangt, is deze met de in het handvat verwerkte toets aan te nemen. Prettig vast te houden, goed verstaanbaar. De ingebouwde speaker en microfoon zorgen er voor dat beide kanten van de lijn zeer goed verstaanbaar zijn. Bovendien klem je  met zijn klassieke vorm gemakkelijk tussen je schouder en oor, waardoor langdurige gesprekken comfortabel blijven. Of je nu de blits wil maken of simpelweg extra belgemak wenst, met de  Retro Handset heb je het allebei voor elkaar.'

Wat is retro? Toen ik in 1982 aan de Joos Banckersweg op kamers kwam (Bos & Lommer, randje De Baarjes) hadden we een zwart bakelieten telefoontoestel hangend aan de muur op de gang. Met deze hoorn. Dat was tóen al retro.

In de winkel op de Oudegracht was-ie trouwens donkerrood. Iets minder roze, zeg maar.

Smøgens dekentje

Vorig jaar zomer waren we in een outlet te Smøgen (Zweden). Bobby kocht er onder meer een fleece dekentje in de kleuren van de Zweedse vlag, dat ik qua kleur niet zo esthetisch vond, maar dat toch al menig kleumerig moment heeft goedgemaakt. Nu blijkt het dekentje dé manier om Simba & Panthera te domesticeren.

Vandaag staat in het teken van de halsbandjes. De Gele heeft zijn bandje geaccepteerd, maar de Rooie is tégen.

Nog meer dierenverhalen

Van de week doen we op het werk Sinterklaas volgens een volgens de collegae leuke methode als je Sinterklaas viert met mensen die je niet zo goed kent. We moeten allemaal een cadeautje van vijf euro meenemen en daar gaan we om dobbelen. Op de dobbelsteen (van de Hema) staan opdrachten als: 'Ga allemaal een stoel naar links', 'Ga allemaal een stoel naar rechts', 'Pak iemand zijn cadeautje af' en 'Ruil je cadeautje met iemand anders'. Het spel blijkt een soort stoelendans.

Je wordt geconfronteerd met mogelijke cadeaus als lipgloss, kerstlampjes, engeltjes, etcetera.  Zelf heb ik een fles witte wijn meegebracht. Daar is de animo groot voor. Iemand had ook een boek als cadeau meegebracht: Eekhrn zoekt eekhrn van David Sedaris. Een van de stagiaires krijgt dat boek. 'Wat ís dat?' roept iedereen. 'Een boek?' 'Wat ís dat?' 'Een kinderboek?' Ze houden het ver van zich af. Griezelend. Echt eng!

Aan het eind van het spel weet ik mijn lipgloss tegen het boek te ruilen. En zo lees ik nu eindelijk David Sedaris. Ik weet dat hij al jaren een grote schare fans heeft - hij heeft afgelopen zomer zelfs in een vol Carré gestaan, en dat hij heel geestig is, waarbij het nóg leuker is als hij voorleest. Voor mij is het de eerste kennismaking. Het is toch al een weekend vol dierenverhalen, daar kan nog wel wat meer bij.

De verhalen in deze bundel gaan over dieren, maar eigenlijk gaan ze over mensen. Ze vormen een spiegel van deze tijd, met zijn vreemdelingenhaat, onbegrip voor onbekende zaken en onbehouwenheid. En ze gaan over dood, liefde, eenzaamheid en vooral onbegrip. Zowel als liefhebber van humoristische verhalen als melancholieke doordenker kom je bij Sedaris aan je trekken. 

Websites

K. heeft al weken geleden gevraagd of ik haar verder wil helpen met haar website. Zij is bezig een bedrijf op te zetten rond creatief denken over ouder worden. Cre-Age gaat het heten. Zij is niet echt ervaren met computers, maar heeft mooi wel het nieuwste model Apple. Een jaar geleden hebben we samen een Blogspot-pagina in elkaar geknutseld, die ik zelf warm en mooi vind, maar intussen heeft ze met een 'echte' webbouwer een 'echte' website gemaakt. En nu wil ze daar haar oude blogs naar toe verhuizen.

Vrijdag meldt K. me en passant dat dat niet in Blogger maar in Wordpress gaat. De moed zakt me meteen in de schoenen. Wordpress! De mensen die ermee werken zweren erbij en beweren steevast dat het net zo gebruikersvriendelijk is als Blogger, nou echt niet!

Mijn eerste blog probeerde ik - vier jaar geleden alweer - in Wordpress te maken. Dat moest van RoRo7 want die moest dat van Elz. Dus moest ik dat ook. Ik ben echt geen digibeet, maar daar kwam ik niet uit. Nachtenlang zoeken. Die blog is er nog steeds. Er staat niets op.

K. heeft groot vertrouwen in mij. Dat is mooi. Maar nu gaat dat jammerlijk beschaamd worden. Ik snap de structuur van de admin niet. Wel lukt het op de duur nieuwe berichten te plaatsen, alleen kunnen we de WYSIWYG-module niet vinden en werken noodgedwongen in de html-modus. Wat is dat, wysiwyg, en html, vraagt K. Ik heb geen idee hoe je dat uitlegt.

Gelukkig komt alles goed als we YouTube-filmpjes in haar site plakken. Nu heeft ze echte filmpjes in haar site. Ze straalt van oor tot oor. Dat ik daar aan bij kan dragen. Voor zulk stralen doe je toch alles voor, zelfs Wordpress. Ik moet maar eens verder in Wordpress gaan verdiepen.

K's nieuwe site is strak en zakelijk. We weten niet hoe we dat zwart minder zwart kunnen krijgen. Het is officiëler en 'echter' dan de Blogspot. Voor een zakelijke site is dat misschien wel goed en beter, maar toch heb ik er gemengde gevoelens over.

Sport

Ik ga uit eten met mensen die deels heel andere interesses hebben dan ik. Zoals sport. Gelukkig kan ik  inkoppen met de Belgische tennisster Kim Clijsters, dankzij de link die iemand me stuurde naar een onbegrijpelijk filmpje. Sommigen van mijn gezelschap hebben 't ook gezien, en konden het ook niet volgen. Wat gebeurt hier? Wat doet Kim Clijsters hier?

'In het Antwerpse Sportpaleis trekt Kim Clijsters trekt de lolbroek aan en daagt de mannelijke fans uit haar tegenstandster Yanina Wickmayer een kus te geven. "Wie haar als eerste kust, wint die witte auto", spreekt Clijsters door de microfoon van de umpire. Binnen enkele seconden stormen drie enthousiaste heren de baan op. Het veiligheidspersoneel ziet de lol er echter niet van in en werpt zich op de belagers van de verbouwereerde Wickmayer. Wie de auto won bleef in alle hectiek onduidelijk...'

Rooie en Gele?

Het is geen mooi scherp portret, ik weet het, want veel te dichtbij genomen. Maar ik durf niet goed te bewegen. Deze zit bijna op schoot en laat zich aaien. Ik neem al een beginnetje van gesnor gewaar. Even later voegt ook zijn broertje zich bij ons op de bank. Daar zit je dan in de  vroege ochtendstond op de bank met je twee nieuwe schatteboutjes. Vertrouwen gewonnen. Pure gelukzaligheid.

Hebben ze al een naam? Nee ze hebben nog geen naam. Project halsbandje heeft onverwacht veel voeten in de aarde. Bij het halen van de katten vorige week raakten we verzeild in een dierensuper met de naam Jumper, waar ik twee lederen halsbandjes met diadeempjes kocht. Een rode en een witte. Immers: voor mijn nieuwe prinsjes is het beste nog niet goed genoeg. Enfin, de bandjes zijn te klein. Je kunt ze niet verlengen. Ze passen echt niet om hun jonge nekjes. Het rode riempje heeft Nichtje meegenomen, dat ze als een soort sm-polsbandje kan dragen. Het witte riempje is nu een speeltje. Maar de vraag who-is-who begint toch wel te prangen. Ik doe een van de twee wijlen-Vespa's halsbandje om de hals. Maar dat bandje weet hij / weten zij steeds af krijgen.

Bij Bobby in de buurt zijn bij mijn weten twee dierenwinkels. Ik denk: daar ga even lopend naar toe. Dus een eind de Adelaarstraat in en aan het eind weerom. Nee, geen dierenwinkel. Meer? Dan naar de Amsterdamsestraatweg. Daar was een dierenwinkel naast de AH. Die is er ook niet meer. Wat is er in de dierenwinkelbranche aan de hand?

Bij dierenwinkel 't Vogelparadijs aan de Nachtegaalstraat scoor ik een rood en een geel halsbandje met diamanten. Misschien moeten ze gewoon maar Rooie en Gele gaan heten, hopende dat deze bandjes om hun nekjes blijven. Rooie is inderdaad de doerak, de schrokop.

Schrammen

Tegen alle instructies van het asiel in gaan de diertjes mee op reis. Met Vespa ging dat toch ook altijd goed. Morgenavond hebben we een 'jaarvergadering' (etentje) met Bobby's 'Whisky Club' (ken ik nog niet) dus in die zin is het is handiger als we dit weekend in Utrecht zijn. Maar ik moet acht weken thuisblijven. A ààà, zegt Bobby, ik wil graag voor je koken. Die vrijdagavonden zijn zo leuk! 

Nou goed dan. Dan moeten die twee karakters in die ene kattenmand. Ik heb een strategie bedacht, namelijk ze eerst een beetje uithongeren en dan met brokjes naar de mand lokken. En wel in de study, want daar hebben ze geen kans zich te verstoppen in of onder een bed.

Op zich lukt dat lokken aardig, alleen is dat bakje voer achterin de mand blijkt een misvatting. De schrokop van de twee positioneert zich in het mandje en gromt en slaat wie er in zijn buurt komt. Dat lieve broertje mag er echt niet bij. De schrokop slaat ons tot schrammens toe.

Uiteindelijk zitten er allebei in, krabbend en slaand, en vervoer ik ze door de nacht naar Bobby die biefstukjes gaat bakken zodra wij aankomen.

De hele weg van Amsterdam naar Utrecht ben ik als de dood dat ze uit het mandje ontsnappen en als gekken door de auto gaan jagen. Maar niets van dat al. En binnen een kwartier voelen ze helemaal thuis bij Bobby thuis. Het is een wonder.

'Hoe de verf beweegt, stroomt, droogt en krimpt'

In dat Centrum voor Beeldende Kunst in Emmen stuit ik op de tentoonstelling 'Hidden Splendour' van Danielle van Broekhoven, kunstenares uit Tilburg. Het hangt er nog niet echt, zoals u ziet, want a.s. zaterdag is de Opening. Schitterende grotere en kleinere doeken. Die wil ik wel. Maar daar is mijn huis vrees ik niet groot genoeg voor.

Zelf heb ik nu helemaal geen tijd voor tekst over haar. Maar Verily Klaassen schrijft prachtig over haar: 'Ik kan me zo voorstellen dat Danielle van Broekhoven regelmatig een stevige wandeling maakt door een fris weiland met slechts oog voor de ijle transparantie van de mistflarden die boven de grond zweven. Of dat zij soms minutenlang voorovergebogen tuurt in een modderig poeltje, alleen maar om de kleur van het troebele water te bestuderen. (...)

Soms herkennen we nog goed wat het was dat de aandacht van Van Broekhoven trok: een wuivende rietkraag in de ochtendzon, boomstammen op een sneeuwwitte wintergrond of plompenbladeren in een vijver. Maar veel vaker is die directe aanleiding wat minder goed aanwijsbaar. Dan zien we louter kleuren en vormen die laag over laag over het doek vloeien. Dan is het eigenlijke onderwerp van het schilderij niet dat gevonden tafereel, maar gaat het Van Broekhoven in de kern veel meer om de eigenschappen van de verf. Hoe die verf beweegt, stroomt, droogt en krimpt. Welke structuren er ontstaan en hoe die in goede banen te leiden. (...)

In gedachten zie ik haar aan het werk in haar atelier; doek liggend op de grond, verf, kwasten en sponzen er om heen. Soms dat doek een beetje kantelend om verf en zwaartekracht hun werk te laten doen. Steeds bezig dat schilderij een eigenheid mee te geven. Misschien juist wel los van wat ooit eens de aanleiding was voor dat bewuste doek. Want Van Broekhoven schildert de natuur niet, zij onderstreept slechts haar schoonheid.'

Het Uiltje

Met de Geschwister eten we na afloop van het slepen copieus bij de aardige Chinese aan het Oranjekanaal. 'Bént u er weer', vraagt ze blij. We kiezen tjaptjoi en gadogado, doen ons echt goed tegoed, en knappen daar enorm van op. Moe maar voldaan aanvaarden we allen onze eigen terugreis naar het Westen des lands, danwel naar Mecklenburg Vorpommern. Snel. Er wordt een heftige storm voorspeld.

Voorbij Meppel word ik echter zo slaperig dat het me wijzer lijkt even een Uiltje te gaan knappen bij een groot Shell-station. Na een uiltje van een half uur (?) start de auto niet meer. Daar sta je dan in een diep winderig duister tussen Staphorst en Zwolle. Hú.

Mijn vrienden van de Wegenwacht streven ernaar om binnen 60 minuten bij mij te zijn, zeggen ze. Is er ook een geluidje bij het niet starten, vragen ze. Ja, er is een geluidje. Er ratelt iets.

Vaag komt er een herinnering boven drijven aan mijn vorige pech onderweg, dat ik zoiets had op de Veluwe, en dat toen de dynamo kapot was. Hoe was het toen ook alweer? Dat geen garage mijn dynamo-probleem stante pede kon/wilde oplossen. Dat ik maar naar huis moest rijden, maar zonder lampen aan... O! Hoe kom ik ooit weer thuis? 'k Zie opeens enorme beren op de weg. Ik sms IngeFeye te Woudsend, of zij me wellicht indien nodig zou kunnen redden. Mijn telefoon is ook bijna leeg...

Als na anderhalf uur de Wegenwacht eindelijk komt legt hij de startkabels aan de accu en Klaar is Kees. Hoe ver moet u nog? Naar Amsterdam, antwoord ik. Tegen die tijd is uw accu wel weer opgeladen, zegt hij. Dat Uiltje van u van een half uur, zegt hij, dat was waarschijnlijk anderhalf uur.  En u heeft vast tijdens dat Uiltje uw lampen laten branden.

Drunense Duinen

Vandaag ruimen we een deel van Mutti 's huis uit. Er staan ongetwijfeld Emmenaren te springen om haar flat, maar het gaat niet sneller dan het gaat. Zelf heb ik maar voor weinig zaken ingeschreven, maar anderen van de Geschwister komen met boedelbakken voorrijden. Ik heb beloofd te helpen slepen. 

De meubels van Mutti zijn geen lichtgewicht meubels. Haar bed, haar slaapbank, haar logeerbed, de boekenkasten... Het is een  ongekend gezeul over de galerij en in de lift, waar ook steeds een man met een kruiwagen met bakstenen in en uit rolt, en de diverse buren met scootmobielen.

Raar om Mutti 's huis zo te onttakelen. Er is echter zoveel te zeulen dat er voor treuren niet zoveel ruimte is.

Ter afsluiting wil ik graag een kunstwerk kopen bij het Emmer Centrum voor Beeldende Kunsten. Maar. Daar is nauwelijks tijd voor. Daar moet je eerder een weekend voor uittrekken. En zeg nou zelf: in Amsterdam en/of Utrecht is daar veel meer keus in. Toch vind ik deze wel mooi. 'Drunense Duinen V' van ene Ron Beumer. Drunen. Nauwelijks raakvlak met Emmen, welbeschouwd.

Wordfeud

Ik hoor steeds vaker dat relaties lichtelijk op scherp komen te staan door Wordfeud. Degene die Wordfeud speelt doet dat in principe dag en nacht en ook in bed. Voor het slapen gaan, bij het wakker worden, en 's nachts worden ze er wakker van/voor. Omdat de partner dat niet leuk vindt gaan spelers steeds meer stieken onder de dekens spelen. Het gaat slecht met de nachtrust van de Wordfeud-speler, weet Nichtje.

Zij was het die drie weken geleden opschepte dat zij zeven Wordfeud-vrienden had. En hoe leuk dat was. Ik voelde mij bijna een minkukel met slechts dríe. Nu heb ik er zés en het is echt veel werk! Want iedereen speelt wel twee of drie keer per etmaal.

Nichtje vindt dat ik de laatste week verdacht goed speel, en te veel win, en zij zegt bij dezen het samenspelen op.

Minpuntje

Ze zijn in één woord geweldig, en ik ben helemaal hooked, maar ze hebben één minpuntje: ze poepen op mijn bed. Nu voor de dérde keer. Dat kun je geen ongelukje meer noemen.

Na de tweede keer heb ik mij al aangewend dat de slaapkamerdeur dicht gaat - en dat is op zich ook best lastig - want zijn ze er nu ín of zijn ze er nu uít? Maar vanavond heb ik een huis vol 'kraamvisite' (zeggen ze), laat ik iemand het huis zien, en tegen de tijd dat die allemaal weer weg zijn en ik alleen terug kom op mijn stek, denk ik: Hm, wat ruik ik?

Dríe vette drollen in mijn donzen dekbed, waarvan een een duidelijke geval van diarree. Getver!

IngeFeye, die dierenarts is, zegt dat ze mijn bed blijkbaar als kattenbak beschouwen. Dat kan. Dan moet ik een spul halen dat zij vinden stinken en dat wij mensen niet ruiken. En dat in de slaapkamer spuiten, adviseert zij.