'U zit hier alleen voor uzelf'

Buiten stormt het. De eerste echte herfststorm. Uit het Nieuws blijkt  later dat hij vooral in Amsterdam woedt. En woeden doet hij. De populieren in mijn straat verliezen heel wat takken, grote takken. Nichtje en ik kijken rond half zeven wat verschrikt naar buiten.

Ik sta om zeven uur op de rol om bij Mutti te zitten. Durf je wel te rijden? vraagt Nichtje. Tuurlijk, zeg ik. Beloofd is tenslotte beloofd. Maar op de Ring Oost, boven het IJ, daar schudt de bolide vervaarlijk. Handen aan het stuur!

Al dat Weer, ik maak het nu ineens ook mee in Gemeente De Ronde Venen. Zaterdag hadden we het geweldige onweer. Nu weer staan op de Vinkeveense Plassen, waar de route van Amsterdam naar Wilnis dwars doorheen leidt, vervaarlijke witte koppen.

Beloofd is beloofd. Maar Mutti ligt in bed. Ze slaapt. De hele dag al, zegt een van de vrijwilligsters. De Zuster van vandaag (een die ik nog niet ken) vertelt dat Mutti al de hele dag slaapt en soort van vredig wegzakt in haar slaap. Wat een ander beeld dan de foto die een der Geschwister gisteren mailde. Mutti met een soepje aan tafel.

Daar zit je dan. Met uitzicht op de storm buiten. Al na een kwartier zegt deze Zuster dat ik net zo goed weg kan gaan. Dat Mutti slaapt en er niets van merkt dat ik er ben. 'U zit hier alleen voor uzelf'. Ze zal het niet kwaad bedoelen, hoop je dan maar, maar het klinkt niet fijn. Na een uur herhaalt ze het nog een keer. 'U zit hier alleen voor uzelf'. Ik prent de naam op haar naambordje in mijn geheugen. Alle Zusters hier zijn engelen, werkelijk, maar deze is een beetje een rotzuster.

De vele bloemen, die eergisteren fier uit hun vazen staken, laten nu de kopjes hangen.