Ik vraag de boeddhische buurvrouw of ze ook literatuur heeft over die liefdesenergie waar Mutti in gekomen zou zijn. Zij verwijst mij door naar de site van/over Sonia Bos, een inmiddels overleden zelfbenoemde mystica, die onder meer geschreven heeft over spirituele aspecten van dementie.
Ik citeer (maar heb ongevraagd van de hij-vorm een zij-vorm gemaakt): 'Spiritueel bezien is de mens opgebouwd uit persoonlijkheid, ziel en
geest. Haar spiritueel wezen kent aparte bewustzijnslagen om de
persoonlijkheid, de ziel en de geest vorm te geven en van levensenergie
te voorzien. In de persoonlijkheid huist haar individualiteit. De ziel
huisvest haar eeuwige kern, die de voortgang van de mens, haar spirituele groei, over de levens heen bewaakt. De geest zorgt voor de
verbinding met haar goddelijke oorsprong.
Bij haar ontstaan was de mens eerst geest. Van daaruit ontstond de
ziel en vervolgens de persoonlijkheid. Wanneer de mens sterft verloopt
dit proces in omgekeerde volgorde: eerst zal zij de lagen van haar
persoonlijkheid loslaten, dan die van haar ziel en vervolgens die van haar geest. Dit is de omgekeerde volgorde van waarin zij is ontstaan.
Wanneer de mens begint te dementeren, zien we dan ook dat zij eerst de
persoonlijkheidsstructuur verliest, dan de ziele-herkenning en
vervolgens de geest.
Wanneer de mens begint te dementeren en de eerste bewustzijnslaag
waarin zij haar persoonlijkheid vormgeeft loslaat, krijgt zij al snel
problemen met zijn korte termijn geheugen. Langzaam wordt zij ook wat
verward en haar fijne motoriek lijkt minder te worden.
Met het voortschrijden van het proces, het loslaten van meer lagen
van haar persoonlijkheidsbewustzijn, verliest de dementerende langzaam
de greep op zichzelf en op het leven. Zij verliest haar
persoonlijkheidsstructuur, de vaste grond onder zijn voeten. Ook het
verlies aan decorum neemt toe. Het laagje vernis dat de mens
in de loop van zijn leven over haar persoonlijkheid heeft gelegd, slijt
langzaam af. De persoonlijkheid wordt ongeremder.
In dit stadium vecht de mens ogenschijnlijk om haar geestelijk vermogens
vast te kunnen houden. Toch zal zij steeds meer haar dagelijkse
bezigheden moeten loslaten. Het leven in haar trekt zich terug
door de onderliggende (onbewuste) wens het leven los te mogen laten. Aan
de oppervlakte vecht de mens om ‘aanwezig’ te blijven, onder de
oppervlakte wil zij niet meer. Omdat de dementerende in dit stadium ook
nog bewust is van het feit dat zij dementeert, is het spanningsveld in
hem enorm groot. Er wordt een heroïsche strijd gestreden.
Als de persoonlijkheidsstructuur losgelaten is – en de
persoonlijkheid dus niet meer aanspreekbaar is – kijk je in de goede
momenten regelrecht in de ziel van de dementerende. De ziel, de eeuwige
kern van de mens, die zoveel zachter en beminnelijker is dan de
persoonlijkheid. In deze fase blijkt de demente vaak een veel blijer en
liefdevoller mens dan je ooit voor mogelijk hebt kunnen houden. Haar betere kant komt naar buiten, de scherpe randjes zijn van haar af. Zij is
weliswaar dement, maar is je erg dierbaar geworden. In deze
fase kun je het juweel in de mens ontmoeten.
In deze fase kan de dementerende bijna niet meer praten, haar afasie
is vrijwel compleet, maar haar liefdevolle, bijna kinderlijke
(onschuldige) uitstraling vergoedt erg veel. En waar je niet meer van
persoonlijkheid tot persoonlijkheid kunt communiceren, is een diep
houden van: een communiceren van ziel tot ziel mogelijk geworden. De
totaal afhankelijk geworden demente, die niet meer in staat is om nog
maar iets te verhullen noch enige decorum op te houden, laat haar naakte, ware kern zien. Tenminste, aan hen die hem op een dieper niveau
aanspreken, op een ander niveau met haar wil communiceren. Want in deze
fase is de dementerende als een reflecterende spiegel geworden: zij zal
reageren op de wijze, waarop zij wordt aangesproken. Tenminste, zolang
de bewustzijnslagen van zijn ziel nog in hem aanwezig zijn.
Het loslaatproces schrijdt helaas nog verder! Er is nog maar een heel
dun draadje dat de dementerende met het leven verbindt. Ook haar ziel
heeft hij nu losgelaten, die is al vertrokken naar de sferen. Zij is
alleen nog maar aanwezig in haar geest. Praten kan zij niet, onzindelijk
is zij ook. Je mist haar persoonlijkheid en de warme gloed van haar ziel. Slechts de draadjes van haar geest houden haar nog aan het leven
vast.
En dan breekt eindelijk het levenskoord. Het laatste beetje van haar geest gaat nu ook naar huis, wordt eindelijk teruggelegd in Gods Hand.'
De site over/van Sonia Bos roept met name door haar beeldtaal enig griezelen op, maar haar teksten raken wel iets van wat wij nu ervaren bij Mutti.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten