In nrc next van vrijag staat een bespreking van Arjen Fortuin over Erwin Mortiers nieuwe boek Gestameld liedboek. Moedergetijden. Het gaat over de zoon die de aftakeling van zijn dementerende moeder beschrijft. Fortuin vindt dat Mortier zich teveel bezighoudt met zijn eigen verdriet, in plaats van een monument van zijn moeder te bouwen. Vrij samengevat. Zus2 heeft de recensie ook gelezen en neemt die kritiek serieus. Ik vind het een beetje rare kritiek. Van mij mag een schrijver zowel het één als het ander doen, maar die keuze voor het één of het ander lijkt mij geen reden om het boek af te kraken. Na lezing van de recensie heb ik eigenlijk geen idee wat voor boek het is, dus dat lijkt me weer geen pluim voor de recensent.
Trouwens, nu ik de recensie herlees is die minder kritisch dan ik me herinner. Dat Erwin Mortier de troosteloosheid van zijn eigen ervaring verkiest boven de mogelijkheid om de moeder in het zonnetje te zetten, geeft een ongemakkelijk gevoel. Je bent geneigd te denken dat hij zichzelf eigenlijk de minst belangrijke zou moeten maken. Aan de andere kant, maakt hij door zo dicht bij zichzelf te blijven, de woede en het verdriet om het verval alleen maar beter invoelbaar. En als het zo stormt in het hoofd van het kind, hoe moet het er bij de ouder dan wel niet aan toe gaan?
Na afloop van de H.Mis in de Nicolaaskerk even naar de Bijenkorf. Kan ik mooi nieuwe Nespresso-cupjes kopen, een verjaardagscadeau, en dit boek.
Ik ben nog maar een klein eindje, maar ik vind het heel mooi. Beeldend. Poëtisch. Raak. Dé manier om over zoiets te schrijven. (En ik kan het weten).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten