Nu is Mutti onderweg naar Emmen. We hebben haar met een stuk of twintig, dertig, uitgeleide gedaan. Het is haast niet tellen, al dat nageslacht van Mutti.
Diep in de nacht blaast zij zoals dat heet de laatste adem uit. Om 01.18 komt het sms-je dat ze om 01.11 gegaan was en doen we de tocht naar Wilnis voor de vijfde of de zesde keer. Ik ben de tel kwijt.
Om 3 uur in de nacht poedelen we haar onder leiding van de allerliefste Zuster, smeren we haar in met lekkere amandeloliecreme en trekken we haar mooie kleren aan. Van die vraagstukken: Wat doen we met de ringen, wat doen we met haar haar, wat doen we met de bril? Ligt ze er nu mooi bij voor de komende dagen?
Dan weer even naar Amsterdam, naar bed. Als we vervolgens na anderhalf uur slaap weer terug zijn te Wilnis om haar samen uitgeleide te doen ligt ze er echt mooi bij.
Zus2 heeft een ritueel bedacht dat we samen om het bed uitvoeren. Zes kaarsen, een gebed, een gedicht, een gezang, en dan ruimte voor iedereen die wat wil zeggen. Ik zeg dat ik het zo mooi heb gevonden dat Mutti de laatste maanden in al haar verwarring de dagen doorkwam door iedereen die bij haar kwam maar te vertrouwen. En iedereen lief te hebben. Het is indrukwekkend saamhorig.
De 'rotzuster' van laatst heeft deze dag dienst en zegt het afscheidsgedicht. Ik bedank haar voor alles en geef haar een zoen.
Bye bye Mutti. Tot later in Emmen. Bye bye Wilnis. Je was een hele goeie plaats voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten