Dun ijs

Er zijn zoveel boeken in die boekhandel in Schagen, ik ben ook best hebberig, dat het moeilijk kiezen is. Ik loop met een hele stapel boeken naar de kassa, maar als ik tijdig tegen mezelf zeg dat ik maar één boek mag kopen, dan wordt het Dun IJs van Elly Rijnsbeek.

Ik ben koud en rillerig, heb hoofdpijn en maagpijn, misselijk. Ik moet in bed. Daar lees ik dit verhaal over een familie met negen broers en zussen (nog weer drie meer dan wij) en de zorg voor hun dementerende ouders. Alle gedoe met de zorginstellingen en met elkaar. En met de mail. Heel heel heel herkenbaar.

‘We staan versteld van wat we aantreffen: onze moeder die met een rollator vol beha’s en steunkousen door de propvolle woonkamer sjokt. Afspraken die in de soep lopen, omdat ze allebei niet meer weten wat voor dag het is. En niet te vergeten: alles wat zoek raakt. Allemaal speuren we naar haar bril, haar gehoorapparaat, haar lens, het bankpasje, de portemonnee en de sleutelbos.’ De familieverhoudingen staan op scherp. Hoe verdeel je de taken met zijn negenen? Wie hakt de knopen door? Wat doe je met gevoelens van schuld, verdriet en onmacht?'

Ze schrijft er heel mooi en eerlijk over. Ik vréét het. Mooi en bijzonder ook dat haar zussen en broers dat goed vinden.

Ik bel Zus1. Zij heeft het ook gelezen, vertelt ze, en aan Zus4 cadeau gedaan. Ze tipt ook dat er aan Wilnis een  psychosociaal medewerkster verbonden is, met wie je op woensdagen en donderdagen kan praten.