Zomaar een archeozoöloog

En ineens is er ook weer ruimte voor een roman. Dat ging niet meer, romans. De afgelopen maanden kon ik alleen maar over alzheimer lezen. Ik kon me niet voorstellen dat mensen over iets anders lazen dan over alzheimer. Al weken ligt de nieuwe roman van Rascha Peper Vossenblond naast mijn bed, waar ik toen ik er  weken geleden in probeerde te lezen al vrij snel in verdwaalde. Het is ook wel een raar boek.

De hoofdpersoon is een middelbare archeozoöloog, dat wil zeggen: hij ontleedt skeletten op archeologische plekken. Hij is al lang gescheiden. De eenzaamheid bestrijdt hij door zo nu en dan een escortdame aan huis te laten komen, liefst een pronte volksvrouw van ongeveer zijn eigen leeftijd.

Maar op een avond komt in plaats van een dame op leeftijd een jonge vrouw op bezoek, en hij raakt geheel ontregeld. Voor het eerst van zijn leven kan hij zich niet goed meer concentreren op het karwei waaraan hij bezig is: het opgraven en bergen van skeletten vanonder een eeuwenoude kerkvloer. Al snel valt het voor hem niet meer te verkroppen dat zijn muze haar geld in de prostitutie verdient. Hij is totaal verliefd.

Deze 'Vera' blijkt de dochter te zijn van zijn ex en de man voor wie zij hem zo'n dertig jaar geleden verliet.  Wie weet is het meisje zelfs zijn eígen dochter. Dat maakt zijn obsessie voor haar niet minder. Wanneer zij een tijdje het land uitgaat voor een studiereis past hij op haar hond. Maar ze komt niet meer terug, en ze is ook niet te bereiken. Wonderlijk boek!

Wat bewoog Peper tot deze man, deze thematiek? Ik heb wel eens een boek van haar lezen, maar ze zit niet echt in mijn systeem. In NRC lees ik een zin: 'Peper slaagt erin te raken aan dat geheimzinnige complex van driften dat alles verteert en alles wegmaait wat voor de voeten komt en uiteindelijk zijn vervulling slechts kan vinden in vernietiging, opheffing, dood.' Dat zal dan wel het antwoord zijn.