Afdeling: Hoe Kán Dat Nou...

... Gisteren Was Het Nog Heel Anders!

Rooie en Gele zijn helemaal in de war. Maar ik ben verschrikkelijk opgelucht. Het is tenslotte lente. Nu kan ik de balkondeur weer openzetten en van de beesten genieten in plaats van me aldoor zorgen te maken: waar-zijn-ze-wat-halen-ze-uit-bij-wie?

De schermen zijn aangeschaft bij de Mega Praxis in Zuidoost. We zoeken ook nog naar scherpe punten, zodat ze niet overmoedig over dit hekwerk heen kunnen springen, maar die zijn niet te vinden, noch op de afdeling Tuinartikelen, noch op de afdeling Beveiliging, noch op de afdeling IJzerwaren. En ook niet bij de Mega Gamma. Misschien moeten dat dan maar cocktailprikkers worden.

Liefde zonder conversatie

Naar de film in Studio K. Naar '170 Hz’ gaan we, een film over een onvoorwaardelijke liefde tussen twee dove jongeren, Evy en Nick. Nick werkt in een garage met oldtimers en rijdt op een oude motor. 

Na een ruzie met Evy’s ouders die hun relatie afkeuren, vluchten ze naar een verlaten duikboot. Evy komt er langzaam achter dat de vrijgevochten, agressieve Nick een geheim met zich meedraagt. 

Liefde zonder conversatie. De gelieven communiceren in gebarentaal. Geluid - en de afwezigheid daarvan - is een belangrijk element in de ondertitelde film, die vanuit de dove personages wordt verteld. Het sounddesign van de film wil horenden duidelijk maken hoe het is om als dove te leven. Het is natuurlijk extra moeilijk communiceren als beide personen niet horen, maar toch is het verhaal universeel. Eerst is er vooral het verlangen, dan is tekst bijna overbodig. Dan komen er vragen, fricties. Die zijn extra wrang, omdat ze niet kunnen praten, maar eigenlijk is het niet echt anders dan bij horenden. 

De  landschappen waar de film inspeelt zijn prachtig sprookjesachtig en vervreemdend. Een daarvan zijn drie silo's op het hier nabijgelegen totaal lege Zeeburgereiland, waar ooit het Annie M.G.Schmidthuis in zal komen áls het gebied tenminste ooit ontwikkeld wordt.... Een futuristische villa in de bossen. Een onderzeeër in een plattelandshaven. De beelden van onder water. Het is een prachtig mooie film en raakt op een diep niveau.

Étude Opus 10 No. 3

Het is heel mooi en het heet 'Tristesse' maar het is niet de naam die Chopin zelf aan dit stuk gaf. Het heet officieel 'Étude Op. 10 No. 3', en het is een oefenstuk voor solo piano dat Chopin in 1832 componeerde. Het werd gepubliceerd in 1833 in Frankrijk, Duitland en Engeland als het derde stuk van zijn Études Op. 10. 

Chopin zelf geloofde dat deze melodie zijn meest bekende was. Het werd beroemd door talloze poplulaire arrangementen. Waarvan acte.

Ronder en zachter

Op de radio hoor ik journalisten over de aflevering van de serie 'In het Haagse' die gaat over het mediacircuit: de journalisten, de voorlichters en de politici. De journalist op de radio (ik weet niet wie hij is) is een beetje nijdig dat Dominique van der Heyde in deze aflevering zo prominent in beeld is. Dat ze een personal coach heeft, die met haar de afleveringen van het journaal terugkijkt en evalueert. En dat het dan ook over haar haar en haar bloesjes. En de punten van de kraagje. Dat ze een wat 'rondere' uitstraling zou hebben, maar ondanks de scherpte punten van de kraag van haar overhemd is de uitstraling van haar hals toch zacht, zegt de coach.

Ik vind Dominique een heel erg goede journalist met een helder verhaal en veel kennis van zaken en zonder de ironie van Ferry Mingele. En ook vind ik haar mooi. Ik hoopte altijd dat alles aan haar het gevolg van een natuurtalent was, maar blijkbaar moet ook zij oefenen.

Mijn gaydar dacht het al, maar je weet het nooit zeker. Het zou evengoed anders kunnen zijn. Zoekende naar wat info lees ik nu dat zij inderdaad van de dames is. Haar vrouw is Annet de Jong, schrijfster en recensent voor De Telegraaf. Plaatje. Ze ontmoetten elkaar in het Tweede Kamergebouw, speurend naar het conceptregeerakkoord van het tweede kabinet Balkenende.

Lokken

Mijn boeddhistische  buurvrouw en ik krijgen steeds meer band. Zij heeft vorig jaar telkens als ik weg was de suikerzieke Vespa geprikt, met dezelfde ijzeren discipline dagelijks om 07u en 19u (of als dat niet ging 08u en 20u), en nu geeft ze als ik dat vraag Rooie en Gele wel eens eten. Een paar weken geleden is haar kat overleden. Toen kreeg ik haar droogvoer. 

Nu gaan Rooie en Gele op stap over de balkonrand. Ze eindigen tot nu toe steeds bij háár. Twee appartementen verder. Ik ben onrustig, want waar zijn ze toch, maar tot nu toe zijn ze dan bij haar. Zij gelukkig.

We sms-en dus nu regelmatig: 'Zijn ze bij jou?' 'Ja, ze zijn bij mij.' 'Mogen ze nou weer naar mij?' 'Nou vooruit, ik zet ze terug op de balkonrand.' En ik maar lokkende geluiden maken.

De gordijnen (slot)

'U was op vakantie, hè,' zegt de man van het naaiatelier. 'Nou, de makers van de gordijnen waren ook op vakantie...;  Blijkbaar was het kwijt zijn van mijn gordijnen afgelopen maandag een echte misser, die niet bij de bedrijfscultuur hoort. Ik werp een blik door het naaiatelier en zie ze van verre al hangen, mijn nieuwe gordijnen. Hèhè.

'U was op vakantie, hè,' zegt de man van het naaiatelier. 'Nou, de makers van de gordijnen waren ook op vakantie...'  Blijkbaar was het kwijt zijn van mijn gordijnen afgelopen maandag voor hen ook een echte misser, die niet bij de bedrijfscultuur hoort.

- Waar was u op vakantie, vraagt hij terwijl hij de gordijnen inpakt. Ik ben nu alweer zo vaak geweest, ik word een beetje eigen.

- In Venetië, antwoord ik.
- Venetië? Wat is dat? vraagt hij.
- Venetië, kent u dat niet? Dat is Italië.
- O. Nee, heeft hij nooit van gehoord.
- Venetië is een hele mooie oude stad in het water. Práchtig.
Wat kan ik zeggen om hem in Venetië te krijgen?

Volgens mij is topografie bij de mediterrane medelanders niet zo ontwikkeld. Laatst heb ik ook al aan een Marokkaanse vrouw bij de tramhalte uitleg gegeven over de seizoenen, dat het in Scandinavië zomers de hele dag licht is en 's winters de hele dag donker. Daar had ze nog nooit van gehoord. Niet van Scandinavië en niet van de wisseling der seizoenen.

Hoe dan ook, de gordijnen hangen en het lijkt net alsof ze hier altijd al hangen hebben. Het past, het hoort, het is hier weer een beetje meer af en thuis. Aangekleed. Zoals op de foto boven zien ze er overdag uit, bij tegenlicht. Rechts een foto bij avond.

The S-word

RoRo7 en ik zijn naar Breda en gaan voor de gelegenheid even langs bij de winkel met the S-word aldaar. Als we de nieuwsfeiten mogen geloven is deze dag einde S-word. Wij gaan even kijken hoe het met de mensen gaat. En ze een hart onder de riem steken. Ze staan tenslotte dagelijks in het nieuws. Hun winkel en hun baan staan op de tocht. Wij volgen het nieuws van uur tot uur.

De winkel is leeg. Geen klanten, drie medewerkers. Het hele winkelcentrum is trouwens leeg. Niet zo raar want het is dinsdagmiddag en als er al mensen in de stad zijn, dan zitten ze in het zonnetje op het terras. De dames verkoopsters vertellen dat zaterdag, de zaterdag dat bekend werd dat er iets mis ging met de winkels met de S overstelpt met klanten. 'Afgelopen zaterdag was de leukste dag ooit', zegt een van hen.'Zoveel klanten als er ineens kwamen, zoveel goeie respons. We kunnen toch niet zónder jullie, zeggen de mensen. Wat is Breda zonder jullie!'

Als er gebeurt waar de bewindvoerder die het proces leidt naar toe werkt is dat ze samengaan met een andere winkel met een S. De Slegte met Scheltema, De Slegte met Broese, De Slegte met Scholtens... We fantaseren hoe dat zal gaan. Hoe de high brow van de winkels met de ene S moet samengaan met de low brow van de andere S.

Deze verkopers te Breda hebben er een hard hoofd in. 'Wij hebben in Breda geen De Slegte meer'.

A Rose Touched by the Sun's Warm Rays

Er gaat een wereld open. Mijn eerste kooravond bij het Ylandenkoor. Op 12 mei gaan we al optreden op de Korendag in de Muiderkerk. Vanavond oefenen we 'Pata Pata' (muziek en tekst van Miriam Makeba, in een arrangement van  Jetse Bremer) en 'A Rose Touched by the Sun's Warm Rays' (muziek Maria Brubacher, tekst Jean Berger). Als nieuweling moet je maar een beetje meejeuzelen.

A rose touched by the sun's warm rays / All its petals gently does unfold; /  So you, when touched by God's great mercy, /  Let joy and gladness win your soul 

Ik leun eerlijk gezegd behoorlijk op tenor Daan, maar die verwacht niet anders. In de pauze zegt hij gelukkig wel dat hij kan horen dat ik meer gezongen heb. Voor hem is de tenort af en toe te hoog, voor mij af en toe te laag, bekennen we elkaar.

Vanavond zijn behalve wij tenoren vijf bassen, vier alten en twee sopranen.Alle partijen krijgen een oefenbeurt behalve wij tenoren. Dat is niet eerlijk, want wij zijn maar met zijn tweeën. Daan zegt: 'Zo gaat dat altijd!' Dus vraag ik de dirigente even aandacht voor ónze partij. O ja, zegt ze.

Balkonjagers

Balkonjagers zijn het. Natuurlijk kan ik ze niet binnen houden met dit weer, kan ik de balkondeuren niet dicht laten. Dus gaan ze naar buiten. Vooralsnog bewegen ze zich behoedzaam.

Máár: ze kunnen naar alle buren. En dat zijn er nogal wat. De balkonrand loopt namelijk door. Geen idee of ze dat gaan doen. Mijn grootste angst is dat ze bij diverse buren naar binnen gaan en daar onder meer de broodtrommel leegroven. Dat ik burenruzies krijg. Dat uiteindelijk de Rijdende Rechter langs komt. Dat ik moet verhuizen. Of Rooie en Gele weg doen.

De tijd zal het allemaal gaan leren, maar vooralsnog hebben ze in een kwartier op mijn balkon al een lijster gevangen en gedood. Gisteren kloeg ik nog over het vogelaanbod aan mijn Zeeburgerdijk. dat je hier alleen grote vogels als meeuwen en duiven hebt. En - als je geluk hebt - een scholekster op je dak. Maar geen musjes, meesjes, vinkjes, zwaluwen, merels. Niet het kleinere grut met het fijnzinnige zanggeluid. Waar hebben deze twee rovers deze lijster zo snel gevonden?

Mórgen

Nu ik er zo naar kijk, mijn rode slaapkamergordijnen zijn helemaal Venetië: je reinste glim en glitter. Ik zie er dan ook enorm naar uit om de lichtgroene woonkamergordijnen te halen, die vandaag klaar zouden zijn. Zeg maar gerust Léntegroene. Hoe zal het staan? Ik heb haast geen tijd, maar moet en zal naar de gordijnennaaier.

De verhaallijn 'gordijnen' is nog niet over. Het zou ook eens...

Kom ik bij het naaiatelier, zegt de bediende: 'Gordijnen? Gordijnen?' En in het Turks zegt hij (neem ik aan):  'Baas, weet u van gordijnen?' Nee, dat zie je zo, die heeft geen idee. 'Ze zijn toch niet kwijt?' vraag ik ongerust. Moet ik wéér naar de lapjesmarkt!?! 'Nee', haasten ze zich allebei mij gerust te stellen Dan gaan ze bellen. Wel vijf minuten. In het Turks. Snel. Luid. Indringend. Dan hangen ze op.

Mórgen zijn de gordijnen klaar, zeggen ze nu.

Het Pientere Pookje

Nedcar te Borne. Hoe zat het ook al weer? De Limburgse kolenmijnen, waar tienduizenden mensen werkten. Die bedrijfstak stortte in 1966 in vanwege de opkomst van gas en olie. Daf (Eindhoven) opende met veel staatssubsidie een extra fabriek in Borne - om de mijnwerkers een perspectief te bieden. 

De auto met het Pientere Pookje. De pr was helemaal fout, want de boodschap was dat rijden met Daffodil zo eenvoudig was dat vrouwen dat ook konden. Toen wilde er geen man er meer in.

Mijnwerkers aan een lopende band. Dat ging niet goed. Met Daf ging het ook niet goed. Daf werd Volvo.  Volvo werd Mitsubishi, met als Nederlandse vestiging Nedcar. Tot eind 2012. Goeie aflevering van Andere Tijden. Geweldig materiaal over Daf.

Site met foto's over Daf Eindhoven

Slaapkamerprentjes

Een lange lange dag terug naar huis. Eerst de ochtend stukslaan op het Lido, met een kopje koffie op een terrasje en in een cadeauwinkel, waar ik uiteindelijk een mooi koninklijk Muranoglas-fotolijstje scoor voor de foto van Mutti, en dan ook nog maar twee Muranoglas-oorbellen voor mezelf. Als je geen tijd meer hebt om te twijfelen dan is de keuze snel gemaakt. Dit allemaal in het kader van de sweet memories. 

Een Venetië-etsje is er niet meer van gekomen. Dit prentje hing in de slaapkamer van het appartement, dat zou ik nou ter herinnering wel mee hebben willen nemen. Het lijkt een beetje op de ets van de Rijn of de Lek, dat er bij mij al hangt.

Venetië, ik hoop er gauw weer terug te komen. Voor wie het nog niet wist: het is echt een tópbestemming. De mensen die klagen over de toeristenhorden in Venetië, die hebben daar ongetwijfeld zeer onder geleden, maar die zijn in een verkeerd seizoen geweest. In maart en april, en in september oktober is Venetie gewéldig, zegt ook onze huisbazin.

In het vliegtuig, op het vliegveld en uitgevloerd thuis op de bank geniet ik nog maar even na van de eindeloze roman Liefde in Venetië.

Punta della Dogana

Een andere bestemming waar we naar toe móesten (en wel van Vinnie) is Punta Della Dogana, een spliksplinternieuw hedendaags museum met ontregelende kunst. Ik op mijn beurt kan nu deze bestemming ook weer even dwingend aan de volgende bezoeker doorgeven: hij is zeer onverwacht verrassend en de moeite waard. Een goede tegenhanger tegen al het behaagzieke hier.

Het is te laat, ik ben te moe, we hebben de hele dag en avond door Venetië gelopen, melancholisch dat het voorbij is. Ik zou alle informatie over dit museum erbij moeten zoeken om te laten zien en te vertellen hoe boeiend ontregelend kunst kan zijn. Misschien, later, thuis.

Bobby heeft dat niet heeft, druk voelen omdat mensen die je hoog acht je tippen dat je ergens naar toe móet. Ik wil al die tips opvolgen om die mensen te laten weten hoezeer ik hen waardeer, maar het is te veel. Bobby had ook nog tips gekregen, maar hij zegt tegen die mensen: het is er helaas niet van gekomen, volgende keer beter! 

Toch vind ik ze leuk, tips. Het schept een band.

De ochtendstond

Zou ik een volgende keer dat ik naar Venetië ga weer op het Lido gaan logeren? Of zou ik een pension of een appartementje nemen in Venetië zelf? Ik denk dat ik weer naar het Lido ga, want alleen de ochtendtocht met de vaporetto naar het San Marco, als der dag nog fris en onbedorven is, vol verwachtig, stralend, als we nog geen Voskuilachtige dialogen gevoerd hebben, die momenten zijn zo kostbaar, die zou ik voor geen goud willen missen.

Art for art's sake

Een van de lastige dingen van naar een door iedereen geliefde bestemming af te reizen is dat je allemaal tips mee krijgt. 'Móet je doen!' Een van de tips betreft een prentenzaak vlak bij het Peggy Guggenheim museum. Bac Art Studio (adres: Dorsoduro 862. Je denkt: dat vind ik nooit, maar dan loop je er gewoon langs). 'Attractive and affordable etchings and prints of Venice by artists Baruffaldi and Cadore.' Ze verkopen er etsen en prenten van etsen. En homo-erotische (mannen) art.

Ik loop door de zaak en vind alles leuk, maar kan niet kiezen. Er is niet eentje die eruit springt. Bovendien weet ik niet of ik voor een origineel etsje à 260 euro zou gaan of voor een print die veel groter is qua afmeting. Al dat getwijfel, gék word je ervan. Shall we help you choose? Vragen de heren.

Nu is het de laatste dag. Ga ik nu de hele dag lang alles etalages waar ik heb lopen twijfelen? Hij heeft een webwinkel, dat scheelt.

En ondertussen in de rest van de wereld...

Omdat hier wifi is krijg ik alles mee: Hero Brinkman, de moordenaar van Toulouse, de seinstoringen bij het spoor...

Wout sms't: Selexyz heeft uitstel van betaling aangevraagd. Het staat in alle kranten. Ze hebben heen geld meer voor de huur en de salarissen. De winkels blijven vooralsnog open.

We wisten dat het ging komen. Raar om dat nu op afstand mee te maken. Het roept herinneringen op aan toen de Thiemegrafimediagroep failliet ging, waar wij onderdeel van uitmaakten. Dat is al weer twee-en-een-half jaar geleden. Je kreeg geen salaris, moest met zijn allen naar het UWV, als schapen, wel doorwerken, want als je niet doorwerkte kreeg je geen uitkering. Het bedrijf moest verkocht worden terwijl het nog draaide. De freelancers belden dagelijks, maar kregen ontwijkende antwoorden over dat het in handen van de curator lag. En toen kwam er ineens een nieuwe eigenaar en moest je tegen zeggen: Dat geld krijg je toch niet meer, maar gaan jullie mee? 

Wat zou er nu met die Selexyz-winkels gaan gebeuren? Zijn er ondernemers te vinden die doorgaan met Broese? Scheltema? Scholtens? Donner? Heinen? Of is het voorbij en over? Op Twitter twitteren de winkelmedewerkers: 'Wij zijn gewoon open...' Maar al die boekenkopers die de afgelopen jaren wegbleven bij Selexyz, die gaan toch niet meer terug?

Tegen de avond in Venetie

Overdag in Venetie

Guggenheim

Vind het beetje moeilijk te kiezen wat te doen/zien/lezen/tekenen. Er is hier zoveel te exploreren maar ik heb ook zoveel zin in helemaal niks. Dus doen we 's morgen op het terrasje lezen en rondhangen en 's middags eerst naar de uitkijktoren van het eiland / de kerk Isola di San Giorgio Maggiore, waar je een beetje overzicht over het hele gebied rond Venetië krijgt.

Dan naar de Peggy Guggenheim Collection, museum voor moderne kunst in de wijk Dorsoduro. Peggy was een welgestelde Amerikaanse die kunstenaars financieel ondersteunde van wie zij ook kunstwerken verzamelde. Guggenheim woonde in het Palazzo Vernier dei Leoni tot haar overlijden in 1979, dat na haar dood voor het publiek opengesteld werd als museum. Er hangt veel prachtigs. Deze Picasso vind ik geloof ik de mooiste.

Malamocco

We gaan fietsen naar de westpunt van het Lido. Men mag een gegeven paard niet in de bek kijken, maar het zijn nogal rotfietsen, dus we zien wel hoe ver we komen. Wanneer bij een van beiden de knieën het begeven keren we weerom, beloven we.

Het plaatsje halverwege het eiland heet Malamocco en is mooi kleurig verstild, 'n beetje Edward Hopper-sfeer.

De verste punten van eilanden zijn altijd fascinerend van niksigheid. Zo ook hier. Lekkere niksige dag zo.

Lente te Lido

Vandaag wil ik de tuin niet eens uit. Alleen maar zitten, mij kopjes koffie laten aandragen en lezen. Ik lees 'Een liefde in Venetië' van Andrea di Robilant, een Pandora-pocket over een verboden liefde in Venetiës Gouden Eeuw.

De klasseverschillen waren groot en onoverkomelijk. Het gehunker, geheime afspraken, roddels, afgunst, familiedrama, het zijn thema's van alle tijden.

Gelukkig is de wereld niet meer zo, mijn wereld althans, al leverden al die verboden wel prachtig drama en proza op.

Campo San Polo

Hier heb ik het dan weer heel erg goed, op het Campo San Polo. Hier zijn nauwelijks toeristen, hier rolschaatsen kinderen, lopen oude dames hun hondjes uit te laten, hier kan ik wel de hele dag zitten. Als men hier zit hoeft men niet te Shoppen, en hoeft men geen Kunst.

Een leven zonder auto's is het hier. Iedereen loopt. 

Plotseling opstekend antipapisme

Bij het bezichtigen van de kerk Santa Maria Gloriosa dei Frari word ik ineens overvallen door heftige antipaapse sentimenten. Al die grandeur, die idioot overdreven afmetingen, als die rijkdommen, voor wat, voor wie? Geen religieuze functie meer dan het gebouw in al zijn protserigheid laten zien. Grr.

Waarom wij tegen de Papen waren. Dat was in de jaren zestig nog heel sterk. Katholieken waren nog erger dan de Openbaren, waar wij ook niet mee omgingen. De kinderstem. De katholieke kerk en de katholieke religieuzen verrijkten zich ten koste van de armen. Die moesten geld betalen (aflaten) om vergeving van hun zonden te krijgen. Ze moesten heel veel kinderen krijgen omdat de kerk veel leden wilden hebben. De mensen hoefden net zelf in de bijbel te lezen, want dan gingen ze maar zelf denken, zij werden met schilderijen en beelden dom gehouden. Zo werd mij indringend verteld.

En nu? Doe mij nu maar een klein intiem kapelletje, waar de mensen woordenloos een beetje stil tot zichzelf zitten te komen, waar ze een kaarsje branden voor hun zieken en/of gestorvenen.Of gewoon voor zichzelf.

Italiaanse kunst

Omdat beide droommusea (Peggy Guggenheim en Punta Della Dogana) op dinsdag gesloten zijn (men moet er even bij nadenken als er staat: 'Open van woensdag tot maandag') gaan we naar Galleria Internationale d' Arte Moderna Ca Pesaro. Het heeft door de jaren veel bekende namen verzameld, zoals Liebermann, Bonnard, Klimt, Klee, Kandinsky, Morandi, Miro en Chagall, maar ook voor Noord-Europeanen weer behoorlijk onbekende. Dit schilderij heet Marina, stamt uit 1911 en is van Gino Rossi. Dezelfde tijd dat Thomas Mann zijn De Dood schreef.

 Of dit van Umberto Boccioni, getiteld 'Ritratto della sorella che legge' uit 1909. Het is mooi en ik hoop dat ik er een geheugen voor opbouw. Had natuurlijk de catalogus mee moeten nemen.

Ook een mooi schilderij heette in het Engels Aunt Louise met haar nichtjes, maar daar kan ik geen afbeelding en dus geen schilder van vinden. Zij was een dragonder met een hondje op de arm.

Murano glas

De winkels in Venetië verkopen ofwel maskers, ofwel papierwaren, ofwel sieraden ofwel Murano glas. En dan gaat het om lampen, vazen, objecten en glazen&karaffen. Geen idee of ik dit glas in de loop van de week zo mooi ga vinden dat ik uiteindelijk zo'n stuk glas on de koffer steek. Het is wel een fenomeen, zoveel is zeker.

Geschiedenisles: in 1291 werden alle glasblazers uit Venetië gedwongen om te verhuizen naar Murano, vanwege het brandrisico. Ook werd wel gezegd dat het de bedoeling was de geheimen van het glasblazen op die manier beter te beveiligen. Op straffe des doods was het glasblazers verboden om hun kunst door te vertellen; deze mensen leefden als gevangenen op het eiland. Murano werd beroemd om het glaswerk en ook om de spiegels. In de achttiende eeuw nam de industrie af, doordat de glaskunst in Bohemen opkwam. Maar ook aan het begin van de eenentwintigste eeuw is glas nog de belangrijkste industrie op Murano.

Hier en nu beklagen de 'echte' Murano glasverkopers \zich over het Chinese en Koreaanse namaak voor de helft van de prijs.

Via Antonio Da Canal

Dit is het kanaaltje op het Lido waar onze villa aan ligt. De villa is geel. De helft van de villa is van de familie Antoci. De andere helft van buurman Paolo. Ze zijn allemaal bijna of al gepensioneerd, de villa is al jaren in de famiie. Wij zitten op de eerste etage tussen de oude meubels van de familie aangevuld met wat Ikea. Mooie tuin eromheen, en een hoog hek. Ik kan het iedereen aanbevelen, zo relaxt!

Iconen

Er zijn honderdduizenden plaatjes te schieten hier, de een nog pittoresker dan de ander, maar op de een of andere manier zijn van alle plaatjes die ik schiet de iconische toch het meest bevredigend. Venetië. Rialto. Gondel.

De dood in Venetië

Op het terras in een verrukkelijke ongekend felle ochtendzon herlees ik De dood in Venetië van Thomas Mann. Ooit hield ik van zijn proza, maar nu ervaar ik het als schier eindeloos gejeuzel. 

De novelle stamt uit 1912 en is het verhaal van een eminent en pragmatisch schrijver, die in een opwelling afreist naar het door cholera geteisterde Venetië en daar verliefd wordt op een beeldschone jongen. Terwijl de schrijver steeds meer toegeeft aan zijn dromen wordt hij door de decadente en door ziekte bezwangerde Venetiaanse omgeving meegesleurd in de dood, hetgeen hij uiteindelijk aanvaardt als een romantisch noodlot.

Het is dat hij steeds hier op het Lido is en zich met vaporetti en gondels over laat varen en koffietjes drinkt op het Piazza San Marco, dat het een beetje te lezen is.

Profeta

Nog eentje dan. Voor de kleuren. Ik denk dat het kerkje S Simeone Profeta heet en het kanaaltje Rio Marin. Maar wat doet het ertoe, met die tientallen, honderden kanaaltjes, kerkjes, kleuren, allemaal even beeldschoon, hoe ze allemaal heten?

Gondels

Bobby is ervan overtuigd dat ik in een gondel wil en dat hij mee moet, dat zo'n man dan in gezang uitbarst, dat ik daar enorm van ga stralen en dat hij niet weet waar hij kijken moet. Waar haalt hij het vandaan? Het lijkt mij behoorlijk saai in zo'n gondel. Vooral Aziaten gaan in de gondels.

Rialto

Hier sta ik op de Rialtobrug over de Canal Grande, en van de hoogtepunten van Venetië, als men mijn reisgids mag geloven.

Vandaag doen we eerste kennismaking met Venetië. Met de Vaporetto Lijn 1 steken we over naar het Piazza San Marco, waar iedereen schijnt te beginnen. Dan kriskras door die wijk, langs honderden winkels met dure mode, duur glas en dure maskertjes, naar de Rialtobrug en de Rialtobuurt. Ook die steken we kriskras over en door tot we bij het S Lucia station zijn. Ondertussen hier en daar een koffietje, een lasagnaatje en een glaasje witte wijn. Ik wil graag even langs de S Lucia-kerk, maar de deur is dicht.

Daar nemen we de Vaporetto Lijn 1 weer terug, over de Canal Grande, terug naar Piazza San Marco. Daar 'doen' we de alleszins verpletterende San Marco Basiliek en dan is het helemaal op. Wat is dit leuk, mooi, bijzonder, geweldig, verzin een woord, maar eerst even terug naar ons Lido. Morgen gaan we wat gerichter.

En ondertussen in Amsterdam...

Wout stuurt - op mijn verzoek - foto's van Rooie en Gele. Ze maken het zo te zien heel goed. Op een kussen, naast de verwarming. Het maakt je heel nederig: ik heb niet de indruk dat ze me missen.

Lido Locals

We doen een nieuw adresje uit de Lonely Planet. Een echte localo. Het is twintig minuten lopen maar dan heb je ook wat.

Vinnie had al gezegd: je moet alleen naar restaurants met tl-buizen. Op dit adres zijn niet alleen tl-buizen, maar ook twee televisie-schermen: een met voetbal en een met motor races. En veel, heel veel locals.

Pizza, salata mista, vino bianco. Mmm....

Waterkant

We fietsen wat langs de waterkant van dit Lido. Aan de overkant ligt het echte Venetië, maar vandaag gaan we eerst een beetje aankomen en snappen waar we zijn.

Je realiseert je steeds beter dat je niet ver bent van allerlei plaatsen die we de voorgaande jaren bezochten: zoals Triëst, Piran in Slovenië, en Trogir, Split, Hvar en Dubrovnik in Kroatië.

De oostpunt van Lido di Venezia is allemaal militair terrein, wat niet zo verbazingwekkend is als je bedenkt dat even verderop met voormalig Joegoslavië het IJzeren Gordijn en het zo vijandelijke Oostblok begon.

De villa's langs de noordkant  lagune zijn fantastisch, zo weggeplukt uit de sprookjes van 1001 Nacht. En als we aan de zuidkant eindelijk het lége strand vinden, zonder al die honderden badhuisjes, dan kun je opladen.

Billa

De plaatselijke supermarkt heet Billa. 'Het is maar goed dat je niet meegegaan bent', zegt Bobby. 'Het is er vol en druk, de mensen schreeuwen allemaal en er staat keiharde Italiaanse popmuziek aan.'

Hij heeft behalve brood, melk, sap ook heerlijke kaasjes mee, en rookvlees, biologische citroenenjam. We ontbijten vorstelijk op het terras, maar dat is eigenlijk een beetje overdreven. De zon schijnt wel, maar het is nog iets te koud.

Op de Gran Viale schijnen de Italianen volop te flaneren. Daar moeten we maar snel naar toe. Het kan echter ook zijn dat ik de hele dag in het appartement blijf en daar twintig blogs ga schrijven.

Lido

Voor wie denkt: hoe ligt dat nou met dat Lido? Velen hebben natuurlijk Venetië al tig keer bezocht, maar voor zowel Bobby als voor mij is het de allereerste keer. En omdat ik in overvolle toeristensteden vaak het gevoel krijg dat ik stik, hebben we een appartement in een villa op Lido als verblijfplaats en uitvalsbasis gekozen. 

Lido is dus een smal en langgerekt eiland aan de Adriatische Zee. Van hieruit gaan pontjes naar het eigenlijke Venetië, aan de overkant, maar vandaag doen we dat nog iet. Vandaag is het langzaam opstaan, verkennen. De zon schijnt.

Bobby haalt ontbijt in de Billa, de supermarkt.

Carla en haar man Davide, die alweer bijna terug moeten naar Bologna, kloppen aan om te melden dat ze ons graag de fietsen laten zien en uitleggen. Fietsen is denk ik wel fijn, want ter hoogte van hier is het strand stampend volgebouwd met badhokjes of huisjes, zes rijen dik, voor zover we dat gisteravond in het donker konden zien. IJmuiden en Zandvoort zijn er niets bij. Ongetwijfeld is er ver verderop vast wel ergens een stukje léég strand te vinden.

Nog klein zorgje: deze mensen zijn heel klein en is Bobby tamelijk lang. Hij heeft altijd hele hoge fietsen, hij kan niet op fietsen van kleine mensen.

Heldere hemel

Onderweg in de beide Swiss-vliegtuigen en op het vliegveld te Zürich lees ik 'Heldere Hemel' van Tom Lanoye, het boekenweekgeschenk. Voor het eerst in jaren. Alleen is het dit jaar veel te dun. Lanoye nam een waargebeurd incident als basis voor deze novelle. Op 4 juli 1989 drong een onbemand Sovjet-gevechtsvliegtuig het NAVO-luchtruim binnen en stortte nabij het Kortrijk neer op een huis.Dat incident maakt Lanoye tot symptoom van desintegratie: van het Sovjetsysteem én de idealen van de generatie 1968. Hij analyseert de politieke situatie van de tijd diepzinnig, en weet die ook invoelbaar te maken. Een fait divers in de wereldpolitiek, een noodlottig drama voor een familie. Het is mooi. De moeite waard!

Lido di Venezia

We vliegen met Swiss Air met een overstap in Zurich. Midden op de dag. Heerlijk, dan hoeven we niet zo onmenselijk vroeg op.

Wel is het raar aankomen op vliegveld Marco Polo. Het wordt namelijk net donker en we moeten een bootje vinden van de firma Alilaguna en met de blauwe lijn naar Lido di Venezia.

Ze zijn hier bepaald niet van de informatieborden, dus voor we het weten zitten we in een wiebelig bootje in het donker met beslagen ramen zonder enig idee waar we zijn en waar dit toe leidt. Maar na 55 minuten bereiken we halte Lido en vinden we op de sms-aanwijzingen van de eigenares Carla de villa waar we de komende week gaan verkeren.  Het is Carla's geboortehuis. Zelf woont ze in Bologna. Morgenvroeg krijgen we een fiets. En wifi is er ook.

Bobby heeft in de Lonely Planet al een pizzeria uitgezocht, dus de dag kan niet meer stuk.

Wat is deze vakantie geweldig, roepen we om de vijf minuten.

Uit logeren

Wout stuurt vlak voor ons vertrek nog deze foto. Rooie en Gele zijn uit logeren. Wat een gezeul is dat: twee kattenbakken, twee reservezakken grit, een kilo droogvoer, een kilo zacht voer, de mand om ze zelf in te verplaatsen, etensbakken, speeltjes... Twee trappen af bij mij, drie trappen op bij Wout. Maar als het gedaan is is het goed.

Ze zijn helemaal niet bang of schichtig meer. Het is mooi dat ze in de drie maanden bij mij zoveel vertrouwen in de wereld en de mensheid hebben gewonnen.

Angelvoices

Buurman vertelt dat hij op een Frans koor zit. Te Frankrijk. Als hij in Frankrijk is en dat is hij een half jaar per jaar. Hij laat wat van hun muziek horen en ik constateer: dat is net de Vlaamse folkgroep Lais! Wie kent nou Lais. Búúrman kent Lais.

Buurman heeft een paar cd's over. Hij gaat ze op de gang leggen, zoals wij in dit complex allemaal boeken en cd's op de gang leggen die wij niet meer willen. Er zijn bijna altijd liefhebbers voor. Ik vind dat mooi. Maar deze van Lais mag ik nu hebben.

Het woord 'lais' betekent 'stem', en het verwijst naar de erotisch geïnspireerde poëzie van Marie de France. De groep Laïs bestaat uit 3 vrouwen uit het Vlaamse Kalmthout: Jorunn Bauweraerts. Annelies Brosens en Nathalie Delcroix. De groep werd geboren in de zomer van 1994 en beleefde haar eerste grote moment toen het trio op het podium van Dranouter, met folkrockgroep Kadril achter zich, het publiek eerst wakker zong en vervolgens in extase bracht. Emmylou Harris sprak vol lof over hun harmonieuze samenzang en had het over 'angelvoices'. Ook zong Lais in het voorprogramma van Sting, Clannad, Värttinä, I Muvrini, Alain Souchon .... Echt mooi als cadeautje voor jezelf,

Tederheid en storm

Wout is jarig. Vinnie weet te vertellen dat Wout een gevoelige snaar heeft voor schrijver/dichter Jacob Israël de Haan. Toevallig is vandaag een boekpresentatie van de publicatie Tederheid en storm door Jan Fontijn over Jacob Israël de Haan. Dus Vinnie en ik doen heel geheimzinnig: Wout moet om half vijf achter ons aanfietsen. We hebben van vijf tot zes een verrassing voor hem.

De boekpresentatie is een bijzondere bijeenkomst en na afloop kopen Vinnie en ik ter plaatse het boek voor Wout. Ik neem er zelf ook een, zeg ik hebberig. Ik niet, zegt Vinnie.

We zijn het de hele dag al totaal oneens. Zegt de een het een, vindt de ander het ander. En daar zijn we dan diep in oms hart blijkbaar zo van van slag dat we onze mening omgooien. Dat herhaalt zich hier. Op het moment dat we het verjaarscadeau voor Wout gaan afrekenen leg ik mijn eigen exemplaar terug en koopt Vinnie er tóch een. Maar dan komt de drukker op mij af, Bent u Lucie Theodora? en gééft mij zomaar een gratis exemplaar.

We doen wie de meeste handtekeningen scoort.  Niet alleen van Jan Fontijn, de auteur, maar ook van zijn vrouw Charlotte Mutsaers die voor het omslagontwerp gezorgd heeft, en van de drukker en de professor Marita Matthijsen...

Tederheid en storm beschrijft de persoonlijkheid van Jacob Israël de Haan. Daarnaast staan er tien feuilletons van De Haan in het Algemeen Handelsblad, die zijn krantenstukken vaak op een zeer persoonlijke wijze schrijven. Hij wilde niet alleen de Nederlandse lezers van het Algemeen Handelsblad feitelijk voorlichten wat Palestina voor land was, wat er allemaal in dat land plaats vond, maar wilde ook zijn persoonlijke visie goed laten uitkomen. Dat laatste werd hem niet altijd in dank afgenomen. En ook niet dat hij homo was. Hij werd in 1924 door zionisten vermoord.

Und ich war dabei

Boekenbal 2012. Und ich war dabei... 

Het is een leuk feestelijk programma met de Bigband van het Metropole Orkest, met singer songwriter Marike Jager en de Vlaamse zanger Guido Belcanto. Er treden jongere schrijvers op, die geheel in de tijdgeest een 'vriendschapsverzoek' voordragen aan een andere schrijver. Van allemaal heb ik nog nooit een boek gelezen. Daan Heerma van Voss, Hanna Bervoets, Ellen Deckwitz. Ze zijn geestig.

En dan worstelen we ons met zijn allen door de gangen met de honderden bekende Nederlanders. Ook zij zijn moleculen en atomen, denk ik steeds, Paul Smits 'Verlichting voor luie mensen' indachtig. We drinken een wijntje en roken een sigaretje op het Ajax-terras, knopen hier en daar een praatje aan, wagen een dansje.

Voor je het weet is het 03 uur. De nieuwe donkerrode gordijnen zijn geweldig. Ik verslaap me een gat in de ochtend.

Ton sur ton

De rode gordijnen zijn klaar. De ladder op, de crème-witte gordijnen eraf en de rode er aan. De bloemmotieven zijn er met kraaltjes op gestikt. En dat voor 3 euri de meter!

Hoewel ik me - zoals elk jaar - weer voorneem om op tijd naar huis te gaan kom ik vannacht kom ik waarschijnlijk heel laat terug van het Boekenbal. Wat zal het donker zijn. Wat zal dat diep slapen worden!