Anne is 12,5 jaar bij de zaak. Ze trakteert taart (in de vorm van een roze tas, zelfgebakken door haar zus) en krijgt een enveloppe van de directie en een prachtig paardenboek van de collega's. Raar is dat. Vroeger was dat een enorme verdienste, 12,5 jaar bij de zaak, nu is het eerder iets waar men zich voor excuseert. Anne weert zich in haar danktoespraakje dapper.
Veel collega's doen aan de lijn en willen geen taart. Dat had ik begin dit jaar nog omstandig aan de diëtiste uitgelegd: dat mijn werk een deel van het uitdij-probleem was. Onder andere de taarten bij verjaardagen. En als er veel collega's zijn, dan zijn er veel taarten. Ik vond het verschríkkelijk om nee te zeggen als iemand zo haar/zijn best heeft gedaan. Bovendien gaan al die maatjes 36 en groupe tegen je roepen: Ach! Dat ene stukje, dat kan toch wel! Of: een kléin stukje, dat kan toch wel?
Anne wil de taart niet meer mee terug naar huis. Zo blijft aan het eind van de de fantastische roze tassentaart een beetje droevig achter.
Veel collega's doen aan de lijn en willen geen taart. Dat had ik begin dit jaar nog omstandig aan de diëtiste uitgelegd: dat mijn werk een deel van het uitdij-probleem was. Onder andere de taarten bij verjaardagen. En als er veel collega's zijn, dan zijn er veel taarten. Ik vond het verschríkkelijk om nee te zeggen als iemand zo haar/zijn best heeft gedaan. Bovendien gaan al die maatjes 36 en groupe tegen je roepen: Ach! Dat ene stukje, dat kan toch wel! Of: een kléin stukje, dat kan toch wel?
Anne wil de taart niet meer mee terug naar huis. Zo blijft aan het eind van de de fantastische roze tassentaart een beetje droevig achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten