Lailailai

Ze waren er vorige week niet bij, maar ze doen nu een liedje voor ons. Ze hebben er geloof ik dertig jaar van gedroomd dat hun zoon, broer, zwager en oom ging trouwen en nu is het dan toch echt gebeurd. Daar hoort een tussen-de-schuifdeuren bij. Ze staan te dichtbij om ze allemaal in beeld te krijgen. 

Op de wijze van het lied 'The boxer' ('I am just a poor man though my story's seldom told...') van Simon & Garfunkel, met als refrein: Lailailai, Bob-en-Lucie lailailai.

Ik moet er geheel onverwacht een traantje of wat van wegpinken en vraag Bobby in zijn oor: wat hebben we ons op de hals gehaald? Het is mooi en ontroerend, het is allemaal Liefde, maar zullen we nu maar weer gaan scheiden?

Het Fotoboek

Ik dacht dat het maken van het Fotoboek de hele dag zou duren, maar dat valt mee, het duurt slechts drie uur. Ik heb al twee jaar geen fotoboek meer gemaakt, vanwege het fotograferen met de telefoon, maar met de Trouwdag heeft Reenske de foto's met de camera gemaakt. Vanwege toch een fotoboek. Vinnie vindt dat ik een groot zwaar boek van gemarmerd papier moet nemen, maar neen.

Geweldig leuk werk is het. De dag was al mooi maar nu wordt het echt een Momentum. Een Ding. 

Het is weer puzzelen in de Editor. Mijn fotoboeken maak ik bij Kruidvat. In  het programma zat twee jaar geleden een soort storing, herinner ik mij nu, en die zit er nog steeds, namelijk dat hij - als je eíndelijk hélemaal klaar bent - meldt dat een aantal foto's niet geüpload is en dat je lege pagina's zult aantreffen in je boek. Dat wil je niet, dus ga je de betreffende foto's nog eens uploaden en nog eens, maar hij blijft melden dat ze niet geüpload zijn. Ik herinner me nu dit ook van mijn laatste vakantiefotoboek uit Slovenië, dat ik het bestand ten lange leste toch maar wel besteld heb en dat de foto's er best in stonden. 

Ik wilde twee exemplaren bestellen, voor als we mogelijk ooit weer gaan scheiden, zou toch kunnen, maar ze kosten 40 euri elk, dus nu bestel ik er voor de zekerheid toch maar slechts één.

Hawaii

Er was op het werk een collega met een vriend die al jaren lymfeklierkanker had. Vorig jaar ging ze met ontslag en vertrok ze naar een spiritueel centrum op Hawaï. Ze kon het niet meer aan, was zichzelf kwijtgeraakt en ging op Hawaï zichzelf terugvinden. 

Nu zie ik allemaal interviews met haar in De Telegraaf, het AD, en RTL Late Night over haar binnenkort te verschijnen boek over het taboe om je stervende partner te verlaten. Eigenlijk had ze hem uiteindelijk verlaten omdat hij erg aan de drank was geraakt, vertelt ze. 

De familie van haar overleden ex-vriend had haar haar vertrek kwalijk genomen, ze was niet bij de euthanasie en de crematie geweest, men wist niet van het boek en is nu erg ontzet. 

Heel raar om te zien en te horen. Kan je zoiets doen, zo'n boek? 

Huis aan de Vecht

Met Miek & Arend doen we een wandeling langs de Vecht naar de plek waar we over ca een halfjaar komen te wonen. De wandeling voert ook langs alle huizen - in dit deel van de stad - die we serieus in overweging hebben genomen en die het - om wat voor reden dan ook - niet geworden zijn. Dat zijn er heel wat geweest, en we nemen niet eens alle huizen mee die het niet geworden zijn in Lombok, Hoograven en Leidscherijn. 

De wandeling  is 9 km, dus het nieuwe huis zal 4 à 5 km fietsen zijn van Utrecht Centrum. 

Geduldig luisteren ze naar al die verhalen over al die huizen. 

Getuigen

180 foto's had Reenske gemaakt van ons Partnerships-feestje. 'Huwelijksdag' in de volksmond. Vandaag tijd heb ik tijd ze te bekijken en te selecteren. Bij te snijden, op te lichten. Het zijn er veel te veel, wat moet je met 180 foto's? maar weggooien is echt moeilijk. Dat is me na een halve dag bij 40 gelukt. Het doel is een selectie voor de getuigen, en een fotoboekje, een staatsieportret voor bij Schoonmama op de schoorsteenmantel.

Deze vind ik het leukste om alvast naar de Getuigen te sturen. Het was tenslotte een dolle boel!

Maar dan. Hoe krijg je 140 megabestanden van de laptop op de iPad? Ik zet ze eerst op een usb-stickie, dan kan Bobby ze thuis ook bekijken. Ik weet nog dat de USB-stick het nieuwste van het nieuwste was. Dat is ook alweer een volstrekt achterhaalde methode. Dan probeer ze over te stralen naar Dropbox, maar dat trekt de wifi niet. Urenlang stekker erin stekker eruit om de WiFi weer aan de praat te krijgen.

Als ze op enig moment allemaal in Dropbox staan, vraag ik me af of ze dan ook offline te bekijken zijn. Vanwege dat ik Schoonmama wil laten meegenieten. Maar Schoonmama lift mee op de WiFi van haar buren. En niemand weet meer de inlogcode van hun WiFi. De buren zelf ook niet en ook niet hun zoon die het allemaal geïnstalleerd heeft. Modern leed.

Hell

De dag begint als een kleine nachtmerrie: ik ga met de trein van tien over acht. Eerst moet ik in de regen een weg vinden dor de bouwput rond de Catherijnesingel en Hoog Catherijne, waar noch de fietsers noch de voetgangers door kunnen lopen of fietsen maar in elkaars drukte verstrikt raken.

Daarna is Perron 5 mudjevol en denk je: die massa past nooit in die trein. Maar op de een of andere manier lukt dat toch en sta je 25 minuten lang vast als haringen in een tonnetje. 

Op Amstel krijg je vervolgens het tafereel dat de mensenmassa niet op de smalle roltrappen past en dat iedereen wil voordringen, wat niet lukt. En dan nog door de stromende regen naar kantoor.

Ik weet meteen weer waarom ik en met mij zoveel mensen met de auto gaan.  

Op Oudere Leeftijd

'Wat fíjn, dat zo'n Geluk je op Oudere Leeftijd overkomt,' zegt mij de directeur. Hartelijk klapzoent hij mij op beide wangen. 

Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat ik sinds een maand of wat ineens in de categorie 'oudere' val. Dat mensen dat zéggen en het misschien niet eens onaardig bedoelen. 

Het is dat deze sprekerd zelf over de zestig is en een tweede huwelijk heeft met een vrouw van achter in de vijftig, dat ik denk: Ach laat maar. Maar hij had me ook gewoon kunnen feliciteren.

'Zonder het boterbriefje waren we ook heel gelukkig hoor,' pruttel ik nog wel. 'Maar dat je voor elkaar KIEST,' betoogt hij, 'dat geeft toch wel iets extra's.' Ik ga maar niet in discussie ten overstaande van mijn twintigjarige collega's, en glimlach.

De mensen op de foto zijn over de honderd, by the way. Dát is nog eens ouder!

Den Artiest

Het stortregent alweer als er langs restarant Den Artiest lopen. De buien zijn heftig, maar gelukkig kort. Tussendoor schijnt de zon allerwegen. Eigenlijk zouden we onze honeymoon-slotavond bij 'Toi, Moi, et la Mer' gaan vieren, mede vanwege de romantische naam, een Geheimtipp van onze huisbazin aan de door de wolkenwerelden eeuwig boeiende Boulevard.

Maar de naam Den Artiest sluit ook wel aan bij ons leven. Had niet de projectontwikkelaar ons zijn 'raarste' klanten genoemd? Een beetje 'artistiek'? 

Dit restaurant staat naast de kapucijner kerk. Geweldig zoals dit is opgetuigd. We krijgen heerlijk eten van de grill. Het zit er helemaal vol, niet met toeristen maar met Oostenders. Joie de vivre, dat hebben ze hier wel. Je valt van de ene schoonheid in de andere.

Bij de Kapucijners

Na een late lunch (die nuttigen we thuis) gaat Bobby de stad weer in om Belgische bieren te scoren en om het James Ensorhuis nog te bekijken. Ik blijf op de blauwe sofa en opteer voor de zaterdagavondmis bij de Kapucijners in het Kapucijner kerkje in de Kapucijnerstraat. Ik vind dat mooi, al die gewone mensen, nu eens niet op de boulevard, in restaurants, of in winkels, maar in hun religieuze modus. Dat is stil, kwetsbaar, alleen, samen.

Het is een prachtig kerkje, er komen zijn grotendeels hoogbejaarde mensen. Veel echtparen, maar ook hele oude weduwen. Een oude priester en een heel jong Aziatsch uitziend misdienaartje leiden de mis. Ze hebben een Vlaams Liedboek en zingen toegankelijke liederen met mooie melodieën. Het is fijn om erbij te zijn.

De overkant

Aan de overkant is het gras altijd groener. We nemen het pontje naar Oostende-noord. De overzet. 'Afstappen verplicht', staat aan de wand. Ik vermoed dat het niet de bedoeling is dat mensen almaar heen en weer gaan varen. Dat lijkt me erg leuk om te doen, hier, op dit pontje, gewoon blijven zitten en uren heen en weer. Hoe zou zo'n baan zijn? Stuurman op een stadspontje?

Oostende-noord is de vissershaven, maar ligt er vooral wat vergaan bij. Op borden valt te lezen dat dit Noord ontwikkeld gaat worden tot volwaardig stadsdeel met wonen, werken, bedrijvigheid en recreëren. Net als 'ons' Noord in Amsterdam. Dit heeft dan ook nog duinen en de zee. Er loopt een wandelpad van 10 km naar het noorden, waar we er zo'n twee van lopen. In de verte zie je Zeebrugge. De Belgische kust is veel leuker en avontuurlijker dan ik dacht.

Botteltje

Ik vind het gewoon leuk om allemaal te laten zien. Vrijdag te Oostende eindigt in biercafé 'Botteltje' aan de Louisastraat. Tevens eetcafé. Omdat het met de regelmaat van de klok een kwartiertje stortregent blijven we daar ook maar eten. Met allemaal bijzondere lokale bieren. En Belgen. Belgen zijn een bijzonder volk. De karakters zijn zo anders uitgebot dan die van ons. Er dansen wel zeven jonge mannen hun baltsdans om één blondettetje, wie van hen zou haar krijgen, wanneer, waarom en hoe lang?

Zeepijn

Oostende is een plaats die veel kunstenaars trekt. Een van hen is Charlotte Mutsaers. Ik koop het boek  'Zeepijn' van haar, dat begint in een wondere winkel 'Zeeschelpen' op de Groentemarkt. Zij koopt er een geel aardewerken vis, waar een denneappel op geboetseerd is. Het echtpaar wil het eigenlijk niet aan haar verkopen, maar als ze belooft dat ze een boek zal schrijven over haar liefde voor Oostende én die voor de den, dan krijgt ze het gratis mee.

De wereld Charlotte Mutsaers. Een hoofd vol wondere kennis en fantasieën. Zo staat ze zich voor haar boekenkast af te vragen welke boeken haar lievelingsboeken zijn en waarom. 't Is vaak niet eens dat je je herinnert waar ze precies over gaan. Bij haar staat er bijna altijd wat in over dennen. Haar kennis van literatuur en kunst is duizelingwekkend maar de manier waarmee ze die rondstrooit ergert me nooit. Maakte ik maar beter aantekeningen van wat ik zie en lees, denk ik dan.

Later lees ik in 'Zeepijn' dat ze bóven die schelpenwinkel aan de Groentemarkt woont. Moet maar veel langs de Boulevard en de haven gaan lopen, misschien kom ik haar dan tegen.

Meditatief moment

Heb behoefte aan een meditatief momentje. In de Sint Paulus & Petrus-kerk is een ruimte waar de bezoeker zich in stilte kan terugtrekken, voor stilte en contemplatie, ofwel een meditatief moment. Met de Heilige Maagd Maria in 3-D-tegels. En een kring met zeven stoelen.

Het werkt goed, dat zitten daar, in die zin dat alle drukte in het hoofd verdwijnt, de muizenissen, en de diepere zielenroerselen (of zijn dat ook muizenissen?) naar boven kunnen komen.

Prikkelkamer

Je (ik) denk(t) er misschien al gauw wat erotische dingen bij, bij het woord 'prikkelkamer', maar dat krijg je niet. In het MuZee is een 'prikkelkamer' ingericht waar je als bezoeker wordt uitgedaagd tot eigen creativiteit. Een grote ruimte lichte ruimte waar je uitgenodigd wordt te tekenen of te knutselen, of je nou jong bent of oud. 

Er liggen kwasten, wasco/krijtjes, ink, stiften, papier. Magazines, voorbeelden, ga maar aan de  gang. Ook staat er een schildersezel aan het raam met de uitnodiging de daken van Oostende te gaan tekenen. Dat heb ik in Nederland nog nooit gezien. Ik vind het heel erg leuk, en na tien minuten wat beschroomd rondgehangen te hebben ga ik met wasco aan de slag. Een snelle makkelijke tekening naar voorbeeld van een zeegezicht van James Ensor.

Jean Brusselmans

Ochtendprogramma: museum MuZEE. Dat is een topmuseum met onder meer vaste topstukken van James Ensor en Jean Brusselmans en een tijdelijke expositie met heel veel werk van Paul Joosten. Ik houd er erg vam om in een nieuwe plek schilderkunst tebekijken en te zien wat zij er zagen en zien. Dat tijdloze wezenloze van de stad, de eeuwige herhaling van de luchten en het water, en de veranderende heftige  lichtpartijen aan het strand. Het volkse en het mondaine. 

Zonsondergang

's Avonds wordt het eindelijk een béétje druk op de Boulevard. Dan komen de mensen hun huizen uit om van de zonsondergang te genieten. Die is hier te Oostende werkelijk verpletterend prachtig! Elke vijf minuten is het uitzicht weer helemaal anders.

Zelfs de ober van de bistro waar we vanochtend een Kannetje Koffie voor Twee hebben gedronken (waar we ieder twee bolletjes ijs en een eierdopje warme advocaat bij geserveerd kregen) snelt naar de rand van het strand om een foto te maken. We zitten maar wat op een bankje te genieten.

(Teveel van) het goede

Na al het slenteren gaan we mosselen eten bij Mosselenrestaurant annex frietkot Kombuis. Het is een echte Geheimtipp: heel lekker en heel volks. We zitten zij aan zij met een ouder Engels echtpaar dat een omelet met plakjes tomaat en patat eet, en daarnaast een glas Irish coffee drinkt. Zij gaan al tien jaar op vakantie naar Oostende, vertelt zij.

We krijgen heel veel mosselen en heel veel friet. Daar houden de mensen hier van, van véél. Het Engelse echtpaar vindt het toch een beetje teveel van het goede en geeft de helft van hun patat aan ons.

Oostende

Ik vind het hier prachtig wezenloos. Een boulevard met hoge flats en daaronder restaurantjes en strandwinkeltjes. Weinig mensen, het is nog laagseizoen. Bij de VVV halen we folders met bezienswaardigheden, zoals het Aquarium en het James Ensormuseum MuZee, maar eigenlijk zijn we veel te moe voor een toeristische attractie. Het blijft vandaag denk ik bij slenteren langs de haven en de boulevard. En bijkomen op de blauwe sofa's.

Honeymoon

Honeymoon doen we in Oostende. Dat is in principe 3,5 uur rijden, exclusief files. In Rotterdam is echter in een tunnel iets erg gebeurd, waardoor er heel veel files staan in zuid-Holland. Wij hebben 25 km tussen Nieuwegein en  Gorkum. Maar dat geeft zoveel vertraging, dat tegen de tijd dat wij Antwerpen en Gent bereiken de roemruchte files daar inmiddels opgelost zijn.

Oostende: we hebben een groot vrolijk kleurig appartement in een Belle Epoque villa in de Belle Epoque wijk. Villa Brimborion. Zie foto. Wij wonen vier hoge trappen hoog. 

De verhuurster waarschuwt ons voor commerciële slechte restaurants en verwijst ons met klem naar de betere. We zijn echter zo laat dat bij twee van de drie geadviseerde de keuken al dicht is. Moeten we de honeymoon starten in een frietkot? Bij één  restaurant mogen we - omdat wij het zijn - toch nog één gang bestellen.

Na het eten aan zee zijn we zó moe van deze Mooiste Dag dat het kaarsje helemaal uit is. Er staan twee blauwe sofa's in het appartement waar onmiddellijk op in slaap storten.

De Babs

We hebben een enorm leuke BABS - Bimuitengewoon Ambtenaar van de Burgelijke Stand. Een lange stanke blonde slimme vrouw. Ze weet niets van ons en weet er toch iets korts leuks persoonlijks van te maken. Dit is ze, al draagt ze vandaag zelf geen bruidsjurk maar een zwart jurkje en witte lakpumps. In plaats van een clichéverhaal af te gaan steken stelt ze gewoon wat vragen. We vertellen ineens honderduit. Je ziet haar deken: wat een leuke mensen. 

Zij heeft een bedrijf in duurzaam huwen. Ecologisch trouwen. Echt waar. Ze stuurt me na afloop een lange mail. Of ik haar kan helpen met haar boek.

An die Freundschaft

Het feestje straks wordt denk ik een ode aan de vriendschap. Aan de getuigen. Deze foto is van 1978, ofzo. Toen hadden we de leeftijd van onze stagiaires nu. Vrienden voor het leven. Nu zijn wij ruim twee keer - zo niet bijna drie keer - zo oud als zij. De foto rechts was in de keuken van het studentenhuis bij Ytje waar ook Hani501 woonde. Ytje en ik waren net terug van een vakantie naar Wales.

Ik heb een tijdje legerkleding uit de dump gedragen, herinner ik me nu. Of ik toen op enigerlei wijze militant was? Dat geloof ik niet.

De foto van Will (links) stamt uit circa 1987. Die is genomen in De Balie. We hadden een feestje ter oprichting van Surplus Vrouwenboekenkrant. Een gloriemoment uit mijn leven. Je maakte maar weinig foto's met je vriend(in)nen.

'k Weet als ik mijn ogen sluit

De man die ik gisteren interviewde, welk stuk vandaag af MOET, stuurt me vandaag sms'jes met liedjes. Willeke Alberti. Feestje maken hoor! Dus nu luister ik maar even. 'k Weet als ik mijn ogen sluit, morgen ben ik de bruid... Een vogel vliegt uit, morgen ben ik de bruid... Ik zie er blij en stralend uit, morgen ben ik de bruid...

Na gedane arbeid

Aan de foto ziet men de pijntjes des levens niet af. Maar ik heb al drie uur in de auto gezeten, twee uur geïnterviewd, en drie uur getypt. Dat mag ik ik op Inges computer, waar ik zwijgend schouder aan schouder met Hani501 werk. Het is niet mijn eigen werkplek met mijn eigen afstemmingen, dus er steken allemaal pijntjes de kop op. 

Er ligt echter een prachtige beloning in het verschiet: als alle typewerk af is mag ik in de tuin in de zon, waar allemaal zeilboten en sloepjes langs varen. Na gedane arbeid is het zoet rusten!

Srillers

Heel dispuut met Cas over de nieuwe Herman Koch. Ik ben vorige week namelijk een uur gestrand. Waarom zou ik dit lezen, vroeg ik me af, het boeit me niet. Ligt dat aan mij of ligt dat aan Koch? Het is niet eens een dispuut, want we zijn het helemaal eens. Cas komt ook niet verder dan pagina 40, niet geboeid, zonde-van-me-tijd.

Vandaag lees ik voor de verandering maar eens een een zogenaamd literaire thriller. 'Vrouwen bekend met de feiten' door Carlo Fruttero, Wereldbibliotheek. Wat een opluchting; dit is gewoon leuk, pretentieloos, spannend, boeiend for the time being. 

Gedomesticeerd

Om te onderzoeken of we ringen zouden willen gaan we naar Baobab op de Elandsgracht. Dat is een winkel in mooie etnische snuisterijen, waaronder prachtige sieraden. Ik denk niet dat we het willen, maar toch wil ik het nader onderzoeken. Zelf draag ik af en toe enorme ringen, en Bobby draagt nooit een ring. Ik heb er allemaal gedachten bij, bij trouwringen. Dat het een soort dwangbuizen zijn, een boodschap aan de buitenwereld: BEZET. Maar kan ik het misschien ook als romantisch zien? Of wil ik alleen maar dat Bobby ja zegt als ik het met klem vraag? 

Bij Baobab leg ik de vraag uit: we willen graag uitzoeken of er een ring is die hij om zou willen en ook of hij überhaupt een ring wil. En of ik, etcetera.

De verkoopster heeft meer met dit bijltje gehakt, merk je. Ze neemt Bobby apart, van mij weg, en laat hem zien welke-ringen-mannen-kiezen. Zij laat hem ringen passen en daar komt al vrij snel de meest passende uit. Vervolgens doe ik er ook een om, om te kijken hoe dat staat, onze handen met dezelfde ring, om te voelen hoe dat voelt.

Ik vind grote opzichtige ringen leuk. Zelfde geldt voor oorbellen, armbanden Een viering van het leven. 

Aan Bobby's hand is een ring echt een Fremdkörper. Dat kun je die man toch niet aandoen! En mij ook niet. Dan zouden we gedomesticeerd zijn. Wat we in feite natuurlijk al lang zijn. Maar dat mag niemand weten. 

Mogen we een foto van de ringen? vraag ik. We gaan er nog een nachtje over slapen. Bereidwillig doet ze beide ringen om haar eigen ringvinger. Dan stopt ze ze in een laatje. Dat werkt natuurlijk nooit. 

Morgen hoort u van ons, beloof ik.

Zalmpakketje

Een tijdje terug heb ik een rol bakpapier gekocht. Als je dat niet hebt sluit je allerlei recepten uit, tenslotte. Maar ik heb het nog nooit gebruikt.

Vandaag is een mooie dag voor een experiment: zalmpakketjes uit de oven. Er gaan - volgens het recept uit de Allerhande van deze maand - haricots verts in, stukken prei, aardappelpartjes, een stuk zalmfilet en picadilllo-kruiden. Het blijkt een heel gedoe.

Vraag 1: wat zijn picadilllo-kruiden? Dat is een specerijen-mengsel uit een potje van Jonnie Boer. Kok van De Librije is met AH een specerijenlijn begonnen. Maar wat zit er in? Opzoeken. Picadillo is een Mexicaans gehakt-en bonen-gerecht. Maar als je het picadilllo-specerijen googelt kom je almaar op die potjes van Jonnie Boer terecht, en nergens op de ingrediënten. Dat irriteert me. Dat is zo'n marketingtruc. Uiteindelijk geef ik het op, en fiets ik naar AH, maar dan blijkt mijn AH geen Jonnie Boer kruidenpotjes in het assortiment te hebben. Uiteindelijk vind ik ergens een recept dat paprika, komijn, kaneel, koriander en knoflook noemt. Laat ik dat dan maar proberen.

Omdat ik ondanks alle matiging nog steeds graag veel eet, doe ik in mijn recepten voor twee personen doorgaans de hoeveelheid groente voor vier, en dan de porties rijst of aardappelen en vlees of vis voor hoogsten twee. Nu dus lekker veel haricots verts en prei.

Maar die bakpapiertjes zijn 40x40 cm. Dat moet ruim omgevouwen en dan passen daar al die groenten van mij niet in. Het is uitermate moeilijk om die velletjes bakpapier papier goed dicht te vouwen. Uiteindelijk frot ik ze dicht en prop ik beide pakketjes klem in de braadslee. Dan kunnen ze in elk geval niet los vallen. Het idee van pakketjes in de oven is dat alles gaart in het groentennat en dat er geen vet bij komt kijken. Heel gezond dus.

In het recept staat dat alles slechts 20 minuten in de op 200 graden voorverwarmde oven hoeft. Lijkt me beetje kort. Ik doe een kwartiertje langer. Dan zijn inderdaad de zalm, de prei en de aardappelpartjes gaar, maar de haricots verts echt niet. Het is een heerlijk maaltje, het kaneel/ komijn/ koriander/ knoflook/ paprika-mengsel is heel bijzonder, maar een volgende keer dus minder groenten, en die boontjes eerst een beetje koken. Achteraf bedenk ik dat dit typisch een recept is voor in de römertopf. Dan heb je dat bakpapier helemaal niet nodig.

Forever young

In de Muiderkerk is weer de jaarlijkse Korendag. 21 Amateurkoren treden op, van 10 tot 18 uur. Drie koren per uur, allemaal mogen ze 20 minuten. De buurvrouw maakt me erop attent, en van 15.30 tot 18 uur maak ik het mee. Ik vind het fantastisch! Al die energie. Die mensen, die koppen, die lijven, die stemmen, de motoriek, het verlegene, het ijdele, het bijna kokette, soms. Het verlegene overheerst. 

Het ene koor is echt veel beter dan het andere, en dat geeft niet, maar toch. Volgens mij ligt het vooral aan de bezielende kracht van de dirigent. Het meeste indruk maakt het koor van 75-plussers die popsongs zingen. Wat een power komt er uit die mensen. Ze zingen onder meer heel leuk van The Beatles  'When I'm sixty-four, seventy-four, eighty-four, ninety-four...' 

En het mooiste is als ze 'For even Young' zingen en daarbij aan het slot allemaal een jeugdfoto van zichzelf omhoog houden. Hoe knoestig nu ook, ze zijn allemaal mooie blommen geweest. En ze hebben nog steeds hun dromen over leven en liefde. Ik schiet helemaal vol.

Dat beken ik twee minuten later aan de buurvrouw, die naast mij zit. 'Ik schoot helemaal vol.' 'Jij ook?' vraagt ze. 'Ik ook. Ik durfde je niet aan te kijken.'

Kneus

'Common linnets', wat betekent dat eigenlijk, vraagt Bobby zich peinzend af boven zijn ochtendkrant. Waarschijnlijk leest hij een nabespiegeling over het onverwachte Eurovisie-succes van Ilse de Lange en Waylon. Meteen kom ik in actie met de iPhone, om maar weer eens aan te tonen dat die nieuwe media ook voordelen hebben.

Het betekent 'kneu'. 'Kneu?' 'Ja, kneu.'

Daar word je ook niet meteen wijzer van. Maar goed, we hebben die iPhone. De kneu is een zangvogeltje, een vinkachtige.

Is het meervoud van kneu kneus of kneuen? Zangduo De Kneus.

Kaarten

De mensen sturen mooie kaarten. Zoals deze. Ze weten immers niet wanneer het gaat gebeuren of dat het al gebeurd is. We lachen wat schaapachtig naar elkaar om de kaarten. Maar deze is wel leuk, zegt Bobby. Ze heeft ook rood haar. Doe je ook zo'n jurk aan, vraagt hij dan.

Orloff

Het is geloof ik de Week van de Stadsgezichten. Dit is het gezicht op de Nieuwe Herengracht vanaf het terras van Café Orloff op het Kadijksplein. Zitten, broodje gerookte forel, en muntthee. Mensen kijken. Op Leen wachten. En dan witte wijn. Het is tenslotte weekend. Eindelijk zon!

Realeneiland

Ik drink een kopje sterrenmunt op het Realeneiland. Dat is vanuit far east ruim een half uur fietsen, heen, en een half uur terug. De westelijke eilanden, wat is het daar pittoresk! Men kan ook in haar eigen stad dwalen, zie ik wederom. 

En er staat wel erg veel jaren tachtig sociale woningbouw. Buiten is dat niet zo mooi, maar binnen is er niets mis mee. Wat een lekkere woning voor relatief weinig geld. Ik ben haast jaloers. Wel hoor ik steeds vaker mensen die zo wonen en nu teveel verdienen en dus vanwege de 6% huurverhoging wegens 'scheefwonen' nu hun biezen pakken. 

Een paar jaar geleden las ik een boek vol jeugdherinneringen van Philip Snijders over dit stadsdeel, dat tot de jaren zeventig een armoedige buurt was. Hij was er opgegroeid met al zijn wonderlijke ooms en tantes. Hij was een van de weinigen uit die buurt die ging studeren. Dat gaf afstand. Die wijk en sfeer is er niet meer. Op een gegeven moment zijn de 'krotten' afgebroken en is er deze nieuwbouw voor in de plaats gezet. De mensen kregen wel betere woningen maar de sfeer is weg. Vanuit die lelijke woningen kijken de mensen op dit. 

Het is een heerlijk kopje thee en veel verwondering over het leven. En dan weer terug naar Oost.

Musea

Ik kan het iedereen aanbevelen; regionale musea bezoeken. Ik weet dat ik hier thuis het Amsterdamse Stedelijk, het Van Gogh, het Rijks en de Hermitage om de hoek heb, maar die zijn zo overweldigend groot en veel.

De rode foto is de hal van het Stedelijk Museum Schiedam. Een hoge rode wand met boekenplanken en een preekstoel. Ze zijn er hier heel goed in modern hedendaags aan de traditie te knopen.

In mijn herinnering heeft hier een tijd een feministische directeur gezeten die vooral vrouwelijke kunstenaars liet zien. O nee, dat klopt niet, ik dacht aan Josine de Bruyn Kops, maar die was ooit directeur van het Gouds Museum. En Liesbeth Brandt Corstius, haar vriendin, was directeur van het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem.

De beroemde naam verbonden aan dit Schiedamse Museum is Pierre Janssen. Hij zette in de jaren vijftig de trend in naar hedendaagse Nederlandse kunstenaars. Dat was revolutionair.

Het idee achter de tentoonstelling: kunstenaars signaleren en reflecteren vaak als eersten op wat er in de samenleving gebeurt. Deze tentoonstelling laat dat zien. De kunst wordt getoond wordt in relatie met herkenbare sociale politieke, economische en maatschappelijke gebeurtenissen in de Nederlandse samenleving: dus niet alleen schilderijen, maar ook Poligoon-journaals. en beweegredenen van de kunstenaars. Erg goed gedaan.

Zuid-Hollandse stadjes

Wat zal ik vandaag eens doen. Wordt het Heerenveen? Wordt het Schagen? Nee, het wordt Schiedam. 

Ik was nog nooit in Schiedam, maar ze hebben daar ook een Stedelijk Museum en dat is best beroemd. Nu is er een tentoonstelling 'Ik hou van Holland. Nederlandse kunst na 1945'.  Alle reden om die vandaag eens te bezoeken. Dan kan ik na afloop naar Maassluis, waar Schoonmama weer een beetje in de lappenmand zit. Kan ik een potje voor haar koken.

Zuid-Hollandse stadjes, wat zijn die toch leuk. Ik ga er steeds meer ontdekken. Je sjeest er zo langs op de A20, en dan zie je rijen hoge lange jaren zestig flats, en dan loop je over van medelijden. Dat heb ik al van kindsbeen af. Wat vond ik die mensen in de Randstad zielig. Vooral die in de buurt van Rotterdam, Die hadden geen natuur en heel veel luchtvervuiling. Dat was bij-ons-in-Emmen wel anders!

Ook Schiedam is weer een geweldig leuk stadje. Die binnenstad dan. Slenteren zo sloom als ik kan doe ik langs de Lange Haven. Het is niet highbrow, het is niet hip, maar toch genoeg mooi en levendig.  Ik vermoed dat het vrij arm is. In de AH is een hangplek geformeerd rond de koffie-automaat. Er staan veel proletariërs omheen. Alle soorten en maten en leeftijden. Die doen duidelijk hun dagelijkse uitstapje naar de gratis koffie bij AH. Ik ben daar - als u zich dat afvraagt - niet voor de gratis koffie maar om de boodschappen te doen voor het avondeten te Maassluis. 

Save the date

Hoe is het nu eigenlijk met je boekje, vragen de mensen. Het is net zo'n vraag als 'Hoe is het nu met jullie huis?' Je voelt je nogal dom als je steeds 'ik weet het niet' moet antwoorden. Maar de uitleg over waarom ik het niet weet willen de mensen niet weten. Ze willen een datum. 

Waarom het zo lang duurt weet ik ook niet. Er spelen vast dingen die ik niet weet. Waarom die 1 mei verschijningsdatum niet gehaald wordt als je iets in december inlevert. Maar goed, ik laat het zelf ook een beetje sloffen, ik heb genoeg te doen tenslotte. Vandaag komt de laatste pdf. Ik kan er niets meer aan doen. Het bestand gaat nu naar de drukker.

De titel staat al in vele webwinkels, maar zonder plaatje. Alleen op de website van De Orgelvriend staat het plaatje wél. Dat is wel weer bijzonder voor de dochter van een organist.

Wat ik ermee wil doen qua p.r.? Interviews? Ik zie het wel als cadeautje bij de Happinez, Flow, Libelle, Margriet. Ik zie het wel in stapels bij de Bijenkorf, Bruna, Ako, en in de esoterische winkel. De redactrice wil me graag op de radio. Bij de EO. Ik klap meteen dicht, alsof ik tentamen moet doen. Ik heb toch geen verhaal hierbij?

Zeg het met bloemen

Deze vriend is de échte notaris, de vorige was zijn hulpje. 'Mag ik tutoyeren', vraagt hij, 'we zijn tenslotte van dezelfde generatie.'

Deze notaris leest  nog eens de akte voor, we tekenen allemaal en dan doet hij nog een potje mopperen over de kwaliteit van de rechters en de Tweede Kamer als wetgevende macht, waar volgens hem steeds meer pedagogen en psychologen in zitten, en hoogstens drie juristen, waardoor de wetgeving rammelt. En sinds Winnie Sorgdrager minister van Justitie was is het Ministerie zijn centrale rol in de wetgeving kwijtgeraakt en komen er steeds meer onlogische wetten.

Deze vriend kost 680 euro. Zijn secretaresse is even met iets anders beschäftigd, dus moet hij het pinnen zelf doen. Ik ben van alle opwinding de nieuwe pincode vergeten. We nemen de rekening maar mee.

De mensen zijn bijzonder vrolijk dat we gaan partnershippen. Iedereen gaat ervan stralen. Vandaag krijg ik van de baas een grote romantische bos bloemen. Hij vertelt blij over het wonder van zijn eigen huwelijksdag. Hoe mooi dat was, al die mensen. Dat doen wij niet, zeg ik, wij doen geen feest. Ik heb meer de neiging om te gaan te pruttelen over alle formaliteiten en de contracten. Maar dat is ook niet leuk, ik moet terugstralen. Straal straal, dank je wel!

Grachtenpanden

Er is weer groot nieuws op handen over een reorganisatie. Ik mag tussen 15.30 en 16,15u opdraven om mij de achtergron en de overwegingen en de impact van alle keuzes door drie personages met ego's te laten uitleggen.  Dat hebben zij zo bedacht en geregisseerd. Normaal doe ik minstens anderhalf uur met één persoon. Herengracht. Laatst vroeg iemand of ik geen persiflages kon gaan schrijven over wat ik zoal meemaak. Het leent zich er wel voor. 

Ik ben zo geconcentreerd om in die drie kwartier tijd voldoende relevante tekst te vergaren dat ik vergeet een foto te schieten van de drie. Nu opent de opperdirecteur: 'Laten we vooraf dit afspreken dat je een achtergrondverhaal schrijft waarbij je ons niet citeert. Zodat we openhartig vanuit de volheid van ons hart kunnen spreken.' 

Ze doen hun uiterste best te charmeren en te overtuigen. Nooit komen ze aan de telefoon. Nooit willen ze praten. En nu dit. Er is geen tijd voor social talk. En na 40 minuten is het alweer voorbij.na mij de NRC

Thuis aan de computer duizelt het me helemaal, het idee dat je een 'achtergrondverhaal' zou kunnen schrijven op grond van dit. Benieuwd wat de NRC hiervan bakt morgen.

Kefir

Moon heeft op Facebook kefir in de aanbieding. Waterkefir om precies te zijn. Ik weet niet van het verschil tussen yoghurt-kefir en water-kefir. Zus4 in Mecklenburg Vorpommern maakt haar hele leven al yoghurt van kefir. Ik vind het altijd intrigerend en milieubewust, maar ook een beetje vies, van die levenslange almaar doorproducerende bacteriën. Maar goed, nu het me aangeboden wordt, in de schoot geworpen, lijkt het me het aangewezen moment op deze kans te grijpen. Bobby haalt een plastic bakje witte korrels bij Moon op. Dat staat nu op zijn aanrecht.

Waterkefir dus. Yoghurtkefir gaat in melk, deze kefir gaat in water - met suiker, citroen en vijgen. Dat gaat twee dagen lang gisten en dan kun je het drinken. Het is heel gezond, zeggen ze.

Maar YAK! wat ziet het er uit! De waterfles lijkt ook ineens een urinaal uit het ziekenhuis. Bobby vindt het lekker. Fris. Als je het in een afgesloten weckfles doet krijg je ook nog bubbels, heeft Moon verteld. Ik vind het niet lekker. Het smaakt maar Rivella.

Waterkefir mag heel heilzaam zijn voor de darmen, had ik daar problemen mee dan?  Van de weeromstuit koop ik een pakket Yakult.

Vrouwen met baarden

Zangeres met baard. Het zou een kermisattractie kunnen zijn, maar ze wint, de Oostenrijkse travestiet Conchita Wurst. Heel Europa geeft haar douze points. Nederland is eigenlijk beter. Maar we worden tweedes.

De hele avond vliegen en grappen van vrouwen met baarden over het net. Zoals deze foto.

ErOpUit

Aan het eind van de dag besluit ik er  maar eens op uit te gaan en eens een ander park te gaan doen: en wel het Amstelpark. Het Amstelpark is totaal anders van opzet dan het Flevopark. Veel gecultiveerder, gekunstelder. Met allerlei extreem gesnoeide bomen, hagen en struiken. Wel leuk ook.

Al ras verdwijnt de zon en wordt de lucht gitzwart. Het lijkt wel of ik in een buitenland ben, in de bergen. Het gebouw op de foto is restaurant Het Rosarium. De bliksem flitst in de verte met helle flitsen recht naar beneden. 

Maar ik ben wel degelijk in Amsterdam. Even vergeten dat het Spits is. Spits met noodweer. Zo sta ik anderhalf uur in de file recht vóór het park omdat het hele verkeer op de A10 en de toeritten muurvast zit.

Genootschap

We hebben weer Genootschap. Met mijn disgenote wissel ik nieuws en werkervaringen uit. Ik vertel over de paralelle werkelijkheden van enerzijds soms bizarre ontmoetingen en anderzijds de prachtig gecomponeerde en opgemaakte tekst. Zij vindt de ongekuiste versies van de interviews verrassend, grappig en wetenswaardig, of ik er niet persiflages over kan schrijven. Geanonimiseerd. Een soort van Toren C.

Er gebeuren altijd weer van die bizarre momenten. Ook hier. Sta ik te socialiseren met ons nieuwe Henootschapslid Daphne, komt de Voorzitster de Spreekster van de avond voorstellen. Die is commercieel directeur van de hotelketen Bilderberg. Zij gaat ons vertellen spreken over Gastvrijheid, Klantgerichtheid en het organiseren van onvergetelijke  Piekmomenten voor de gasten. Maar dit terzijde. 

De Voorzitster stelt ons aan haar voor. 'Dit is Lucie Theodora,' zegt ze, 'redacteur??? hoofdredacteur??? van het vakblad. En dit is Daphne. Zij is coördinator??? directeur ??? van de SLAA.' Ik riposteer niet met iets geestig slims. Zeg even later alleen zacht tegen Daphne: 'De actrices van Toren C zouden met deze ontmoeting en dit gezelschap wel uit de voeten kunnen.' 

Lentegroen

Ons magazine is ditmaal een enorme bevalling. Erger dan ooit, stellen we vast. Veel materiaal is veel te laat, zowel teksten als foto's, er zijn ineens advertenties die op redactionele pagina's moeten. Diverse stukken moeten grondig herschreven en/of ingekort. 

Ik ga Vinnie helpen inkorten. Een verse rode stift in.de aanslag, Het ergste is als ik een kolom uit zíjn stuk moet schrappen. Hij heeft een stuk over hobbyboeken gemaakt. 'Hobbyboeken geven een stuk geluk.' Heel leuk. Ik weet niet wat er uit moet. Goed hè, glundert hij, je kan geen een zin vinden die eruit kan. 

De laatste fase van het afronden van het magazine is de volgorde van de artikelen en de kleuren bepalen. Vinnie houdt erg van lentegroen. Als we discussiëren over welke kleur een artikel moet krijgen stelt hij altijd voor: lentegroen? Ik houd niet zo van lentegroen. Zelf heb een interview gemaakt met een meneer die ik uitgesproken blauw vind, nee níet groen! We maken Vinnies artikel over de hobbyboeken lentegroen. Hij helemaal blij. Ook lentegroen geeft een stukje geluk.

Dit weekend gaan op het werk de 10 jaar (of meer) oude Dell-computers vervangen worden, Die draaien op Windows XP. Volgens mij waren ze al tweedehands & out of date toen we ze kregen. Maandag staat er als het goed is een nieuwe. Dat belooft voor dan weer een portie apparatenstress. 

Honeymoon

Bij Leen en Ekfa bekijken we hun fotoalbum van hun partnerschapsdag. 13 jaar geleden alweer. Toen gingen de foto's nog in een album. 

Wat waren ze jong. Wat waren ze mooi. Wat waren ze lief. En dat zijn ze nog steeds. 

Hun honeymoon ging naar Hotel Scheldezicht in Antwerpen.

Werklunch

Meike heeft bedacht dat het leuk is als we op het werk eens per maand iets anders eten dan de zelfgesmeerde bammetjes en dat een paar van ons een lunch bereiden. Samen geven wij het goede voorbeeld.

Zo besteed ik mijn maandagavond aan het staafmixen van acht komkommers, vier paprika's, vier avocado's en vier bosjes ui tot groene-gazpacho-met- garnaaltjes. En aan home made hummus, waarbij de staafmixer dit allemaal niet aankan en kapot gaat. Dat kan ik dan weer niet aan dus als het om 9 uur eindelijk klaar is ga ik maar meteen naar bed.

Maar vandaag is het allemaal weer goed. De megapan gazpacho komt zonder morsen over. Meike heeft pastasalade, Turks brood en kaasjes. Het is allemaal enorm groen, gezond en gezellig. Echt meisjeseten. De juichende kreten van de collega's maken het allemaal weer goed. Volgende maand doen Sanne en RoRo7 het, beloven ze.

Bolidebroertjes

Ik stap uit huis en daar zie ik naast mijn bolide een Tweelingauto staan. De Toyota Celica. Echt een gaaf model. Die van mij krijgt met de jaren wel steeds meer krassen en butsen, maar toch ben ik bol op hem. 

Laatst toen ik een dagje uit naar Limmen deed, naar de Hortus Bulborum, toen werd ik aangesproken door een pensionado op een motor, die met weemoed naar mijn bolide keek. Heb ik ook gehad, zei hij. Hij is zo mooi, het is haast een old timer. Hij had hem uiteindelijk weg moeten doen omdat-ie zo laag is. Hij kwam er niet meer uit. 

Ik weet precies wat hij bedoelt, met een oude (schoon)moeder uit rijden gaan is een heel gedoe, vooral bij het uitstappen, maar mijzelf lukt het nog goed, glimlach ik dankbaar.

Aquarium

Kan het niet laten om tijdens mijn bezoek aan Mir foto's te maken van wat ik zie. Zegt ze: 'Zeker voor je blog. Blog blog blog.' Ja ja, ik geef toe dat ik een verslaafd ben aan mijn eigen foto's, maar als je je ogen openhoudt zie je ook zulke mooie dingen.  

Mir verblijft aan de Snoekjesgracht, nooit was ik daar, met vrij uitzicht op de Oudewaal. In dat huis staat een prachtig aquarium. Het roze en blauwe licht op het water en de aquariumplanten fascineert me meer dan de vissen.

Wil ik ook, een aquarium!

Renée Fleming

De zon schijnt, ik ga op de galerij zitten kleuren. Daar riskeer je wel commentaar. 'Ha! Een creatieve buurvrouw', roept een buurvrouw. 'Wie heb je getekend? Máxima?'

Ai, nee, het is níet Máxima. Tenminste, was niet zo bedoeld.

Is de tekening nu mislukt? Want als ik zeg: het is Renée Fleming, dan roept dat ook weinig op. 'Een Amerikaanse sopraan...' dat helpt ook niet. Ooit een pracht cd van Luigi gekregen. Die Fleming is enorm over the top.

Geveltuintjes

Nita verdient een lintje. Zij is de buurvrouw van Bobby. Hij woont in niet echt de allermooiste flat van Utrecht, maar wel aan de rand van het oude centrum. In ook niet echt de allermooiste straat. Nogal fantasieloos en geheel zonder groen. De aangrenzende straten zijn echter wel erg leuk, dus erg is het niet.

Deze flat heeft voornamelijk erg kleine appartementen, maar de verhuur gaat buiten de verdeling door Woningnet om, dus deze flat geeft mensen in woningnood relatief snel kans op een eigen voordeur. Via Woningnet kan dat tien jaar duren. Dus iedereen toch blij.

Nita is de motor achter de sociale cohesie hier. Vorig jaar was zij de gangmaker achter de buurtbarbecue, nu heeft ze samen met de Gemeente geveltuintjes georganiseerd.  Zoiets gaat niet vanzelf. Er zijn altijd wel wetten, bezwaren, procedures en commissies die de eenvoudigste burgerwens in de weg staan. Maar Nita heeft doorgezet.

Van harte bieden we aan om de geveltuintjes mee in te regelen. Beetje graven en spitten. De Gemeente heeft de perkjes al aangelegd, en de planten gebracht, we hoeven alleen maar te graven. Er zijn tientallen vrijwilligers, dus de klus is in een kwartier geklaard. 

Botanisch Utrecht

De oude botanische tuinen in de binnenstad van Utrecht zijn heel mooi, maar van die op de Uithof word ik ook wel blij. Het is er van opzet wat vierkant en schematisch, want het complex dateert uit de jaren zestig, en daarna nog een keer opgefluft, en dat is nu behoorlijk gedateerd. Maar binnen dat kader is het er heerlijk en prachtig. Ruim. Eindeloos. Het is een aanbevelenswaardig tijdverdrijf om je aan alle kennis der natuur hier te vergapen. Het allermooist zijn de tropische kassen en de bamboebossen.