Moeders

Bij de nieuwe Paagman in Den Haag koop ik de nieuwe roman van Maarten 't Hart Magdalena, over zijn moeder. Geweldige winkel, die nieuwe Paagman, Den Haag heeft ineens een hele literaire hoek in het centrum, met de nieuwe Van Stockum, deze nieuwe Paagman en de American Book Center. De winkels worden druk bezocht. 

Ik koop er twee boeken. Een ervan dus Maarten 't Hart. Vroeger kon ik hem niet lezen, met al die strenggereformeerde connotaties uit de jaren vijftig en zestig, en zijn anti-feminisme, maar nu vind ik hem erg leuk en prettig. Ik vind het bijzonder dat hij met zo enorm veel details en lichte spot kan verhalen over dat gereformeerde leed. Geen woede, geen haat. Nee, al die gekte gewoon K alle detail noteren. Bij hem ging het mis met het geloof omdat hij als leergierig jongetje de Bijbelverhalen over de Ark van Noach niet kon geloven. Dat kón niet: álle dieren van de wereld op een boot. Hij bestudeerde encyclopedieën en kwam uit op honderdduizenden diersoorten. Dan liep hij naar de haven van Maassluis en dan zag hij vee op boten ingeladen worden, en het kostte enige minuten per dier voor zo'n dier de loopplank op was. Hoe kon dat dan, dat inladen van al die dierensoorten op de ark? Dat moet járen geduurd hebben. Maar zijn twijfel kon hij niet kwijt bij zijn ouders of de dominee.

Zijn moeder was nogal dwingend van karakter, in haar rare straffe geloofsovertuiging en in haar overtuiging dat daar man zodra zij uit zicht was achter de mokkels aan ging. Die man mocht niets van haar. Althans dat schrijft de zoon, nu al over de zestig.

.

Eens

We gaan weer naar onze lievelingswoonwinkel De Woonfabriek in Villa Arena. Ik wil graag de kleur van de bank bepalen voor de rest van het kleurpalet straks. Want Dennis de Stucadoor wil graag weten of we nog stukken muur in kleur willen. Ik heb bedacht dat het trappenhuis wel een kleur mag. Maar welke kleur? Voor mijn gevoel hangt die mede van de kleur van de bank af. Vandaar.

De banken in woonwinkels zijn veelal grijs of bruin, en dan ligt er een staalkaart met stoffen bij.

Bobby voelt veel voor een rode bank en ik wil liefst een gele of een mosterdlichtgroene bank. Bobby wil alleen géén gele of mosterdlichtgroene bank. En ik geen rode. Dat is de uitgangspositie. We worden horendol van elkaar - en van onszelf. Als er alleen zouden gaan wonen hadden we al lang gekozen.

Laatst zei een meisje begripvol tegen mij: 'Je leert elkaar wel goed kennen bij het aankleden van een nieuwbouwwoning'. Dat hoort ze denk ik van haar vriendinnen die aan de eerste nieuwbouwwoning gaan. Ik antwoordde dat er ook dingen zijn die je liever niet zou willen leren kennen.

Waarom ik geen rode bank wil? Iederéén die iets wilds wil doen heeft een rode bank, hoor ik mezelf zeggen. Ik wil een bank die níemand heeft. Ja, het is me wat. En ik wil een strakke bank, geen losse kussens. We zijn allebei zo rommelig, dan wekt zo'n strakke bank tenminste de suggestie dat we iets in huis in de hand hebben. Daar zijn we het gelukkig wel over eens. 

Verrassend genoeg komen we uit op een gemêleerd donkergroene hoekbank. 'Hans' heet de bank. Maar nu vindt Bobby de bank 'Divan' van vorige week in Haarlem eigenlijk mooier, die ik toen al wilde kopen, maar toen wilde hij nog even terug checken bij de Woonfabriek. De 'Divan' heeft een optie met houten pootjes. Maar die was er weer niet in een kleur die ik echt wilde. Kortom, we hebben weer geen besluit genomen. Maar Bobby zegt tevreden dat we weer een stuk verder zijn en dat we onze ideeën aangescherpt hebben.

Groen. Ik fantaseer er meteen het oerwouddoek achter dat nu boven mijn bed hangt. En wat tropische planten, een fonteintje en oerwoudgeluiden. Zowel Bobby's moeder als Mutti hebben / hadden een groene bank, bedenk ik.

Er is in die Woonfabriek veel 'vintage' zoals dat heet, veel meubilair uit mijn jeugd en puberteit. Begin jaren zeventig, herinner ik me ineens, kochten Vati en Mutti een beige ribfluwelen tweezits en driezits, een ronde rookglazen tafel met een ronde rieten mand eronder voor de kranten, en een wild woest rood rond hoogpolig vloerkleed. Wij kinderen hadden geen inspraak. Wie van hen deze buitenissigheden uitgezocht had? Geen idee!

Eens worden we het trouwens ook over een robuuste rozenhouten eetkamertafel.

Oude diesel

Ann zegt tegen mij dat ik met mijn bolide de binnenstad van Utrecht niet meer in mag. Er is een Milieuzone. Daar mogen geen oude diesels in, zegt ze. Daar staan grote boetes op. Ik heb geen diesel.

Dan herinner ik me een ding op de Kardinaal de Jongweg, dat met een groen 'JA' oplicht als ik er langs rijd. Dat heeft met die milieuzone te  maken. Bijzonder onduidelijk als je  als niet-Utrechter niet weet waar het over gaat. Maar het groene JA lijkt me geruststellend genoeg om door te rijden.

In een bericht van oktober 2014 op Nu.nl lees ik dat de verkeersborden in kwestie nog niet klaar zijn, dat die pas in mei verwacht worden, en dat iedereen tot dan een JA krijgt. Dat de boete 160 euro wordt. En dat het om diesels van voor 2001 gaat, die geweerd gaan worden. 

Er zijn sites (RTV Utrecht en Geen Stijl) die schrijven dat Utrecht 'blundert' en 'faalt' met zijn milieubeleid. Omdat de Gemeente checkt op kenteken. Die check zou geen 100% goede informatie geven over of auto's wel of niet een vieze dieselmotor hebben.

Over het leven van hackers

Op het werk worden we regelmatig gestalkt door pr-medewerksters die als taak hebben journalisten te stalken. Want free publicity, dat is voor pr-medewerksters het hoogst haalbare. En omdat veel pr-medewerkers journalisten stalken moeten ze soms veel uit de kast trekken. 

Deze pr-medewerkster stalkte zowel Mandy als mij. We móesten komen maandag. Dat we niet kónden, dat hoorde ze niet. Het ging om de boekpresentatie van het nieuwe boek van G., dat gepaard was gegaan met hersenonderzoek door TNO, zowel bij G. als bij zijn lezers. Dat was zó interessant! zei ze, en héél belangrijk voor het héle vak. Wat dan, bijvoorbeeld, vroeg ik. Lezers voelden walging en woede bij het boek. Maar verder kon ze het niet reproduceren. Ik ben niet zo onder de indruk, zei ik, niet van van G. en niet van het onderzoek. Dat kon ze zich niet voorstellen.

Wel kreeg ze voor elkaar dat Hani501 naar de presentatie ging. Er was veel pers, dat had ze goed voor elkaar. Maar veel wijzer werd ze er niet van. Het hersenonderzoek onder lezers moet nog geduid worden. Hani501 had een mooie foto van de wetenschapper met woeste krullen die trilgrafieken toonde van de menselijke emotie. Hij had al wel kunnen vertellen dat de onderzochte lezers niet gelukkig worden van dit boek. Maar dat zegt dan weer niets over de kwaliteit ervan.

Ik raak dan toch een beetje twijfel. Is dit interessant? Dat een wetenschapper kan meten wat de lezer voelt terwijl hij leest? Wie heeft daar wat aan? Is dat vooral interessant voor de marketing? 

Nu heb ik maar een leesexemplaar aangevraagd, in pdf, en ben ik het gaan lezen. Op mijn vrije ochtend in bed. Woede en walging. Het leven van hackers. Deed me een beetje denken aan De Cirkel van Dave Eggers, die de bedrijven en mensen achter de sociale media blootlegt en uitvergroot. Het is intrigerend en bijzonder onaangenaam. Nu dus de nerds en de hackers. 

Móet ik het lezen, vraagt u wellicht. Dat vind ik moeilijk. Het is niet een aangenaam boek, het is ontregelend, maar wel interessant. Het voert je in een wereld en een werkelijkheid die je misschien liever niet kent, maar die er is.

Terug naar Capelle

Het is al weer jaren geleden dat ik dagelijks naar Capelle aan den IJssel op en neer reed en via sluiproutes o.a. via Nieuwerkerk aan den IJssel probeerde de files te vermijden. Die routes staan in mijn geheugen gegrift. 

Nu heb ik daar om de hoek een interview. De tocht ernaartoe is een feest der herkenning. het feest dat ik er niet meer elke dag naar toe hoef. Om het ijs te breken begin ik een loflied op dat industrieterrein en op de Hornbach om de hoek, die er indertijd aangekondigd werd, maar steeds niet van de grond kwam. Nu blijkt de Hornbach klaar. Ik overdrijf wel een beetje met mijn lofzang, maar het werkt: de geïnterviewde straalt van al deze ijsbrekerij.

Het is een muziekjongen. Eerder interviewde ik ook al de man van Concerto. Ik heb wat met die cd-winkels en cd-jongens. CD-winkels zijn lang heel belangrijk voor me geweest, maar sinds de iPod en Spotify kom ik er weinig meer. Zaterdag stuitte ik bij ons bezoek aan Haarlem op diverse cd-winkels. En waarom heeft Utrecht, muziekstad bij uitstek, haast geen cd-winkels meer en Haarlem drie? En Rotterdam, ook niet. 

Hij is interviews duidelijk niet gewend, maar als commercieel directeur is hij door zijn vrinden-de- vennoten benoemd tot het Gezicht naar Buiten. Het gaat helemaal goed en zo ontspint zich een fijn twee uur durend gesprek. Met aan het eind een rondleiding.

Vanmorgen om 08u begin ik met schrijven en om 10u is het al bijna af. 'Leuk!' zegt Mandy. 'alsof je een verhaal vertelt. Je voelt je helemaal meegenomen.' Ik glim best een beetje.

Kavel

Zaterdagmorgen gingen we even weer kijken bij het nieuwe huis. Er zijn altijd wel nieuwe buren die hetzelfde doen en met wie je dan een praatje kan maken. Leerzaam. Zo ook nu. Ook deze nieuwe buren maken zich zorgen over het voor ieders gevoel te kleine tuintje. We doen stappen en komen uit op een schatting van circa 8 meter. Dat is waaratje niet veel. Er was toch geadverteerd met een ruime tuin.  Op de verkoopschetsen is de tuin langer het huis. Dan moeten ze dat schuurtje maar wat achteruit schuiven, zegt een buurman. Of anders financieel compenseren. Klinkt stoer. 

In de papieren zoek ik na hoe hard hard is. Hebben we ooit ergens zwart op wit zien staan hoe lang de tuin moest worden? Er staat dat we een kavel hebben van 120m2. De breedte van het huis is 4,80m, dus moet het perceel 25 meter lang zijn. Het huis is inclusief de uitbouw 13,25m, het voorplaatsje ca 2 meter, dus moet er 11 meter tuin zijn. Dat is er echt niet. Of is het weer optisch bedrog zo van achter het hek?

Niets op papier te vinden over de tuin. Op de site van het project staat nu bij de gegevens van het derde blok dat hun tuinen 13 meter diep zijn, maar daar kun je geen rechten aan ontlenen, de lengte van de tuinen liep immers op en af. De kavelprijs van dit derde blok is - zie ik nu  - 20.000 euro lager dan onze kavelprijs. Zou dat zijn omdat zij tegenover een flat staan en wij vrij uitzicht hebben?

Ik bestudeer het koopcontract. Daar staat dat we 1 are en 20 centiare hebben. Is dat hetzelfde als 120 m2? En in een artikel staat dat de perceelgrootte kan afwijken en dat er dan niets te reclameren of te compenseren valt. Dat hebben wij ondertekend. Wij dachten dat het om afronding, om decimeters ging. En nu dit.

Heimat 2

We zijn helemaal in Heimat 2. Hermannchen, nu Hermann, verhuist van de Hunsrück naar München om muziek te studeren. Begin jaren zestig. Dit is de langste film ooit, lees ik ergens. De omzwervingen van een eerstejaars die helemaal zijn weg moet vinden. De afleveringen duren zo twee uur. 

Nadat zijn familie zijn eerste liefde Klärchen heeft weggejaagd wil hij nooit meer terug naar hen en naar Hunsrück en nooit wil hij meer liefde in zijn leven. Maar we voelen al wel aan ons water dat er iets speciaals in de lucht hangt rond de beeldschone en eenzame celliste Clarissa.

Ik vind deze reeks geloof ik nog mooier dan Heimat 1. Die zoekende zielen, niets ligt vast, ofwel alles ligt open... Ze zijn talentvol maar moeten de weg naar succes nog uitvonden. En dan die schamele studentenkamers. De hunkerende meisjes.

Ignatiaans

De zondag breng ik grotendeels door in mijn kapelletje. Prachtige zachtaardige orgelmuziek op de boxen van organiste Gonny van de Maten. Ik heb een printje naast mij van de tweede nieuwsbrief Ignatiaans bidden voor in de Vastentijd. Die is via Facebook via Diane tot mij gekomen. Op internet lees ik dat al 10.000 mensen zich voor deze nieuwsbrief hebben ingeschreven. Op de radio is een item over dit fenomeen. EO. En zo ontdek ik dat de Jezuïet Nikolaas Sintobin (foto) van het Ignatiushuis in Amsterdam de motor achter de verspreiding van het Jezuïtisch gedachtengoed via de nieuwe media is. 

Hij werkt ook samen met de EO in het tv-programma waarin jonge BN-ers een week in het klooster gingen. Daar herinner ik me hem nog goed van, zo'n vriendelijke met de mensen meebewegende man in een dominee Grendaat-trui. Nu vertelt hij dat hij erg van zijn biertje bij het eten houdt, dat de vasten op zondag niet hoeft, en dat hij dus op zondag een lekker biertje bij het eten mag.

Blijkbaar vindt hij via de nieuwe media multichannel aansprekende vormen waar aarzelende geïnteresseerden mee willen doen zonder zichzelf geweld aan te doen.

Die dagelijkse nieuwsbrief vind ik wel een beetje veel. Dat zeggen de twee radiojournalisten ook. Ze hebben nog geen tijd gehad ze helemaal te lezen. De vrouwelijke journalist volgt de bijeenkomsten in het Ignatiushuis bij deze  Nikolaas. Er komen alleen maar vrouwen op af, vertelt ze. Wat haar het meeste treft is dat protestanten benadrukken wat ze allemaal níet mogen tijdens de vasten, en de katholieken welke kansen hen dit geeft.

Ik mail Diane wat zij aan de vasten en aan die brief heeft, maar zij gaat een verre reis maken en doet daarom dit jaar niet mee. Maar verder is ze dól op de vasten.

Dan haal ik een sixpack alcoholvrije Stenders-biertjes en bereid ik een verrukkelijke Bretonse vissoep met linzen en venkel. Die vasten zijn zo gek nog niet.

Home Stock

We gaan naar Haarlem waar ik laatst op een ontzettend leuke woonwinkel ben gestuit: Home Stock Limited Editions. Ze verkopen zowel nieuw als vintage. Allemaal fantasierijk. Ze hebben ook diverse hoekbanken, beduidend onder de 1000 euro met veel stofkeuze. Eerder hadden we een uitgekozen in De Woonfabriek in Villa Arena, ook een inspirerende winkel.

Dit Home Stock Limited Editions wil een keten worden van 29 (tijdelijke) winkels, deze winkel in Haarlem is de eerste. Sabien die haar verrukkelijke lunchroom/restaurant Staal heeft in Haarlem zit er om de hoek. 

Ik weet onmiddellijk welke bank ik wil, nu Bobby nog. Het lukt me hem mee te slepen van Utrecht helemaal naar Haarlem en ondanks de regen blijkt hij alle winkels daar even leuk te vinden. Zo wordt het vanzelf een middagdagvullend uitje. 

Stagiair

Wéér gaat ons een stagiair verlaten. Jammer maar helaas. Deze stagiair is bijna vier maanden bij ons geweest. Hij heeft ook de verhuizing naar Bunnik meegemaakt, en onze frustratie. Moet een bijzondere beleving geweest zijn. Geweldig onmisbaar is hij geworden. Zoals stagiaires in heel veel bedrijven. Het is tegenwoordig heel moeilijk om stagiaires te vinden. Ze hebben stageplaatsen voor het kiezen. De laatste die op gesprek was wilde ook naar een dagblad of Radio1. Ze zou het vrijdag laten weten, maar ze heeft nog niet gebeld.

En nu heeft deze stagiaire alweer zijn laatste week. Dus komt er een portret. Deze is wel heel moeilijk te vangen. Ik geloof dat ik voor de rechter tekening ga, maar check voor de zekerheid maar even bij Vinnie en Mandy ...

Nieuwe brillen

De brillenwinkel belt dat de brillen klaar zijn. Dus ik Utrecht te voet. Het regent en het is koud, dat is op de fiets nog erger dan te voet.

Drie brillen beoordelen, dat valt niet mede. Had ik me niets bij voorgesteld. Staat-ie? Zijn de glazen goed? Zit-ie goed? En dat keer drie. Een van de drie is een multifocale leesbril, maar welke was dat ook alweer? De verkoopster is alleen geïnteresseerd in zit-ie-goed? Voor mij is dat de láátste vraag. Ik besluit Ze maar goed te keuren.

Dan doe ik een rondje singels met een nieuwe bril op. De randloze. Het is bekend: met een bril op in de regen zie je geen flikker. De enige oplossing is bril àf. Zucht.

'En???' vraag ik. 'Nou???' 'Ja...' zegt Bobby weifelend, 'ja... Het is een ander concept, maar het kan ook...' Laten we dit maar als een compliment opvatten.

De sleutel

Zo ver is het nog niet, maar het komt steeds dichterbij! Er ligt een brief in de bus dat we op 17 maart de oplevering hebben. Dan mogen we met de Opzichter door het huis en alle fouten aanwijzen. En dan krijgen we de sleutel - mits we alle rekeningen voldaan hebben. We hebben alle rekeningen nog niet eens gehád! En op 5 maart hebben vóórbezichtiging, dan mogen we ook al fouten aanwijzen, die ze dan voor de 17e gaan repareren. Wat opwindend allemaal!

Laatst vroeg iemand: wat voor opzegtermijn heb jij eigenlijk voor je huurwoning? Ik weet het niet, moest ik bekennen: een maand geloof ik. Nu ga ik acuut mijn huurcontract lezen en in alle opwinding lees ik dat ik niet één maar zés maanden huuropzegging heb. Het is niet wáár!?! Het is avond en ik kan niet bellen.

's Avonds laat lees ik door de telefoon Artikel 12.2 en Artikel 12.3 van mijn Huurovereenkomst voor aan Bobby. Dan hoor ik mezelf voorlezer: 'De VERhuurder heeft een opzegtermijn van 3 maanden en zoveel maanden meer als de huurder er gewoond heeft.' O ja. Eh. Had ik niet goed gelezen. 

Ik had al allemaal scenario's met onderhuurders uitgedacht, maar die zijn gelukkig niet nodig.

Ommuurd

We waren steeds een beetje jaloers op de buurman op de hoek, omdat hij zijramen heeft, wat toch een heel ander gevoel van de ruimte geeft. Maar nu zie ik ineens dit! Die muur!

We krijgen achter de huizen een eigen parkeerplaats met een toegangspoort, een soort gated community (hekwerkwijk) worden we, aan de achterkant althans. Dan krijg je vast een hekwerk(wijk) met een afstandsbediening. Als bescherming tegen al die ingetikte ruitjes, neem ik aan.

Zo te zien krijgt de buurman op de hoek geen zon in de tuin. Hebben ze hem dat verteld? vraag je je af.

Getrouwd in Turkije

Een Nederlandse Emma is verliefd op en trouwt met een Turks-Koerdische man en gaat met hem op het platteland in Oost Turkije wonen. Ik vond het boek in de Digibieb, waar ik sinds enige tijd lid van ben. Het is daar even wonderlijk als in de gewone bibliotheek, waar je een tamelijk willekeurigeverzameling boeken treft, vaak van niet erg bekende auteurs, en die je dan toch oppakt. Zo geschiedde nu ook mij met dit boek. De schrijfster is een Nederlandse journaliste die in Istanbul woont.

Wat een toestand, zo'n leven. Het is niet dat ze opgesloten of mishandeld wordt, maar er is van alles aan de hand, buiten, met ooms en neven en nichten en een vermoorde schooljuffrouw, de Turkse overheid en de PKK, een wereld waar zij nauwelijks deel van uitmaakt, waar ze heel nieuwsgierig naar is, en waar haar man haar ook buiten houdt. Smoesjes. Afwerend. De liefde, en vooral de lichamelijke liefde, maakt dat ze blijft.

Bobby's dream

Als ik Bobby érgens gelukkig mee kan maken - en dat mag ook wel weer eens - dan is het wel met een bezoek aan de Hornbach. Zelf wil ik altijd na 5 minuten weer wég uit de Hornbach. Maar op weg naar de firma BMN te Nieuwegein rijden we pal langs de Hornbach. 

Jaren geleden heb ik hem al een gereedschapskast van de Hornbach beloofd. Die wilde ik zelf al wel hebben, zo leuk vond ik die. Maar dat leek me overdreven omdat ik helemaal niet van klussen houd. Bobby wel, maar die had er geen plek voor. 

Maar nu... straks... in zijn kluskamer... Dat meubel van Hornbach is stoer en kleurig en heel systematisch. Je kunt het modulair opbouwen. Hij staat er helemaal bij te stralen. Ik haal snel bij een verkoper de folder met prijslijst en kleuren, en dan gaan we weer.

BMN Nieuwegein

Op verzoek van bouwbedrijf Rinus die de badkamer gaat doen reizen we af naar de firma BMN in Nieuwegein. Bouwmaterialen Midden Nederland. Want daar haalt Rinus liefst zijn spullen. 

Al vrij snel raken we bij de verkoper aan tafel, met wie we aan het scherm de wc-potten, wastafels, kranen, douche en wat al niet meer doornemen. Omdat we al de nodige badkamershowrooms gezien hebben zijn we een beetje geroutineerd. We hebben al wondertegels, verder hoeven we niets bijzonders, maar wel mooi.

Alle keuzes moeten uit het beeldscherm van de verkoper komen, die alle keuzemogelijkheden op thumbnailformaat laat zien. Heel snel. Gelukkig heb ik op de iPhone nog de plaatjes van het Villeroy & Boch-sanitair van de firma SaniDirect op Kanaleneiland staan, dus als deze verkoper van iets zegt: Dat bestaat niet, dan kan ik antwoorden: Dat bestaat wél. Kijk maar.

We zitten voor douche en toilet nu op 7000 euro. En nu moet de douchecabine nog en de badkamerkastjes. Oeps.

Ochtendzon

Waar je al niet blij van kan worden. Deze week word ik blij van de zon. Hoe schel hij ook in mijn ogen schijnt. Als ik om twintig over zeven à half acht het pand verlaat is het licht. Als ik naar huis rijd is het licht. De prachtigste oranje zonnebollen vallen mij ten deel. Het is te gevaarlijk om in de spits te fotograferen, dus ik google maar een plaatje.

Ook al haat ik het nog steeds dat ik elke dag begin en eindig met een snelweg-experience, en doe ik mijn uiterste best het gelaten te laten gebeuren, zonder opwinding, zo met elke dag een ander een zonnetje is het beduidend minder erg dan in het aardeduister.

Tekenen of bidden?

We praten over vasten. Ik heb namelijk nog niet besloten of ik meedoe. Omdat het idee niet uit mezelf voortkomt, vrees ik dat ik het niet volhoud. Vorig jaar wel, toen heb ik na de kerstvakantie twee maanden alcohol afgezworen. Dat is best lastig, want het glaasje voor en bij het eten, zeker als je samen met iemand eet, dat hoort er heel erg bij. Ook deed ik wel eens week sapvasten. Om af te vallen. Maar dit is anders. 

Zus 4 appt dat ze dit jaar ook gaat 'vasten'. Zij zal in de Vastentijd - tot de Pasen - geen koffie en geen alcohol nuttigen. Om zichzelf te bewijzen dat ze zonder kan. 'En ga je ook boetedoen en bidden?' vraag ik. Want ik heb er inmiddels op gestudeerd. 'En geld geven aan de armen? En andere blijken van naastenliefde?' Eigenlijk vraag ik het voor de grap, want ik weet het antwoord wel.

Geen koffie? zegt Bobby verschrikt. O nee, daar is bij hem geen sprake van. Zonder koffie kan écht niet. En vlees? Zullen we dat ook 40 dagen afzweren? Ook daar zijn we niet over uit.

Zus4 heeft niets met bidden en boetedoen. Ik geloof dat ze zelfs een beetje van mij schrikt. Het zal toch niet? Gauw app ik ter geruststelling mijn nieuwste tekening, zondagmiddag gemaakt. Dat is toch veel mooier dan bidden, reageert ze opgelucht.

En zo neem ik met iedereen die op mijn weg komt het fenomeen van de/het vasten door. Mirjam kent de katholieke gebruiken van dichterbij, zelf doet zij nooit vasten. Er zijn volgens haar rond de Vasten geen vaste regels meer. In het klooster waar zij komt vult iedereen het anders in. Al naar gelang. Wel een koekje. Geen koekje. Men accepteert de keuzes van de ander. Vaak doen mensen het en groupe, zegt ze. Groepsgewijs matigen. En iedereen op zijne/hare wijs. Ik denk dat ik het inderdaad maar bij tekenen houd. Zolang ik teken gaat alles goed.

Late Rembrandt

Deze neemt Mirjam als ansichtkaart voor me mee. Ze is naar de tentoonstelling Late Rembrandt in het Rijkmuseum geweest. Denk niet: dat ken ik allemaal wel, want er hangt allemaal werk van Rembrandt uit buitenlandse musea. En een plaatje uit de boeken, dat is toch anders dan in het echt. Dit werk bijvoorbeeld hangt normaal in het British Museum, stamt uit 1654 en zou de periode Late Rembrandt markeren door de vrije penseelvoering. Het Late Werk zou opvallend intiem zijn. Inderdaad. Wat is dit een mooi lief werk.

Mangrove

Ochtendwandeling. Pas als de zon weer uitbundig schijnt merk je hoezeer je hem gemist hebt. Het mocht wel weer lente worden. Ik ga maar gauw uit wandelen, voor de zon weer weg is. Maar hij blijft maar schijnen, hij weet van geen ophouden. De dag is licht en heiig. Mysterieus. Het lijkt wel een mangrove-bos, maar het is gewoon het Flevopark.

As zijt gij

Bobby wil graag mee doen met de vasten gedurende de Veertigdagentijd en vraagt of ik meedoe. Dan moet je een maandje matigen. Geen alcohol. Die Veertigdagen begint met een dienst op aswoensdag, aanstaande woensdag, waarbij je dan een kruisje op je voorhoofd krijgt. Het is een tijd van inkeer en boetedoening. 

Matigen, daar ben ik helemaal voor, maar boetedoening? Mea Culpa, Mea Maxima Culpa. En wat moet ik met zo'n kruisje op het voorhoofd? 'As zijt gij, tot as zult gij wederkeren', schijnt de voorganger dan tegen je te zeggen. Ik ben wel voor een beetje Roomse heisa, maar dit weet ik niet.

Ninaconinaco

Zus4 appt een tip voor een blogonderwerp: ninaconinaco. Het is in eerste instantie allemaal niet zo goed vindbaar op de iPhone, maar ik zie wel verpletterend mooie beautyfoto's van Nina voorbijkomen. Op de een of andere manier concludeer ik dat ze fotomodel is geworden voor Zara. Dat blijkt trouwens niet waar te zijn, Nina blógt.

Vorige week nog reflecteerde ik nog met Anke over de functie van blogs in een mensenleven, dat het zoveel plezier en betekenis geeft, dat het je uittilt boven de dagelijkse saaiheid uit, en dat elke blogger het zo op haar eigen wijze doet, met haar eigen thema's en hang ups. En dat je soms van alles vindt van andervrouws blogs. 

Dit blog vind ik er alleen al heel snel uitzien. Prachtig strak vormgegeven. Is dit Wordpress? Dan heb ik maar een houtjetouwtjejarennegentigblog. 

Nina ken ik nog niet zo goed, ze was pas een keer met onze Neef Kwek mee naar Amsterdam. Ik mag hem niet meer Neef Kwek noemen, dat was misschien grappig toen ze nog klein waren. Nu niet meer. Die keer in Amsterdam moesten wij allemaal auf Deutsch converseren, vanwege Nina, wat ons niet zo goed af ging als we zouden willen. Waar Neef Kwek best plezier aan beleefde, omdat wij zijn Nederlands met Prins Bernhard-accent altijd verbeteren. Zei hij. Nu kon hij óns ongebreideld verbeteren. Neef Kwek en zijn Nina studeren en wonen in Berlijn. Nina schrijft op haar blog dat ze haar saaie studentenbestaan maar eens gaat opfluffen met een blog over fashion, food en lifestyle.

En zo zie ik een prachtige negentienjarige studente zich voor jaar spiegel opmaken, gezonde ontbijtjes maken, heel fasionable sexy op de foto op Tenerife. Maakt Neef Kwek dan die modefoto's van haar? app ik aan Zus4. Wat de liefde al niet met zo'n jongen doet, denk ik. Maar volgens Zus4 was het Nina's moeder. Ik heb Nina geliked op Facebook en ga haar volgen.

De kamancheh

De jazzvriend, ik heb hem jaren niet gezien of gesproken, duikt ineens weer op. Of we meegaan naar Rasa. Daar treedt de Iraanse kamancheh-speler Kayhan Kalhor op, samen met het Nederlands jazz-ensemble Rembrandt Frerichs Trio. Het is voor hen duidelijk ook spannend om met hem te spelen. Ze doe allemaal improvisatie, en de toonsoorten zijn in de Perzische muziek geheel anders dan in de westerse muziek. 

Onze jazzvriend is bevriend met Tony Overwater, die in het ensemble basviool speelt. Hij komt na afloop vertellen hoe het was. Dat de Iranier veel langer doorexcerceert op thema's dan zij gewend zijn.

Alleen Bobby merkt gelukkig dat ik tijdens het concert een paar keer wegdut. Heel meditatieve muziek, zeg je dan maar.  Maar het is een prachtig instrument, die kamancheh. Weer heel anders dan de ud, die meer een luit is. De kamancheh is meer een cello. 

Kijk hier: http://youtu.be/_V5HWOgYDBE

Oud?

Er is iets veranderd bij DWDD. Waren het tot niet zo lang geleden vooral Matthijs' vrienden van zijn eigen leeftijd bij hem aan tafel, tegenwoordig zitten er steeds meer gasten die wat verder van hem af staan. Hij is op eens minder de alwetende host, maar wordt meer en meer iemand die wel nieuwsgierig is, maar toch ook echt achterloopt.  Terwijl ik zijn openheid voor nieuwe jonge mensen en dingen nog zeer te prijzen vind, en kwetsbaar, zegt mijn collega Mandy (23): 'Het is echt gênant. Hij is oud. Hij moet weg.'

Frau und Filter

Sommige mensen zeggen: Hm, een filtertje. Dan klinkt er afkeuring in hun stem. Het is niet naturel, niet De Werkelijkheid. En dan voel ik mij een oplichter en probeer ik het zonder filtertje, heus. Maar op dagen als deze is er dan echt niets aan. Dan krijg je gewoon een grijze foto van een grijze dag. Ik geef toe: het ís een grijze dag. Maar nu? Nu denk je wauw! Dat is toch ook wat waard.

Heddy Lester

Ik kijk naar het programma 'Ali B. Op Volle Toeren' die met zijn rap-vrienden oudere Nederlandse artiesten opzoekt en een muzikale uitwisseling. De vorige keer dat ik het zag was het met Rick de Leeuw, nu is het Heddy Lester. Niemand van die jongens heeft ooit van zangeres Heddy Lester en haar broer de componist Frank Affolter gehoord, of van het liedje 'De Mallemolen van het leven'. En op hun beurt hebben Heddy en Frank natuurlijk ook niet van die rappers gehoord. Wat een ontzettend leuke uitzending weer!

Ik heb mooie herinneringen aan Heddy Lester en Frank Affolter. Ik denk dat ik in 1981 in Amsterdam kwam wonen en Hani501 gingen graag uit naar theater en cabaret-achtigen. In een van de Leidsedwarsstraten ontdekten we een soort theaterrestaurant met roze chique inrichting waar die twee optraden. Iboya heette dat, er kwamen veel Surinamers en ZuidAmerikanan. Salsa. Niet helemaal ons soort uitspanning, maar het was heel indrukwekkend prachtig. Het restaurant was van hun ouders. Ze waren zó goed en ze braken maar niet door.

Nu is ze 64.

Leo Gestel

In het Singer Museum is een mooie overzichtstentoonstelling van/over de schilder Leo Gestel. De mooiste modernist, noemt Singer hem. Hij was tijdgesnoot van en vrienden met Piet Mondriaan en Jan Sluijters. Ik ken wel werk van hem, maar heb niet één iconisch beeld in mijn hoofd. Dat blijkt te kloppen: hij heeft zeer uiteenlopend werk gemaakt. 

De tentoonstelling heeft als icoon een knalroze naakte vrouw,  dat staat op de poster, en dat was begin 1900 natuurlijk enorm  aanstootgevend, maar dat vind ik niet het spannendst. Ik ga nadat ik alles heb gezien weer opnieuw een rondje lopen, op zoek naar dat ene beeld, het mooiste schilderij. Ik kan het niet vinden. Deze vind ik erg mooi, vooral om de ogen. Maar ik kan er ook zo tien andere voor in de plaats zetten.

Hij is echt een schoolvoorbeeld van dat schilderkunst het leven opfleurt,alleszins 

Hij schilderde en tekende uitgaansleven, lezende vrouwen, naakten, landschappen, bloemen, kubistische vingeroefeneningen, pointilistisch, expressionistisch. Aan het eind van zijn leven veel krachtige knoesten van mensen en bomen.

Het is er hártstikke druk, allemaal pensionado's. 

Student aan Huis

Om 9 uur komt hij: mijn Student aan Huis. Ik heb onoverkomelijke problemen met mijn mailprogramma Mozilla Thunderbird. Ik kan mijn Postvak In niet meer opruimen. Als ik een mailtje naar een submapje probeer te verschuiven loopt het programma vast en als hij al niet vastloopt doet hij over die handeling 1à 2 minuten. Ik heb nu al hónderden ongeordende mailtjes. Ik kan niets terugvinden. Soms ga ik een avondje ordenen, zeg dat ik dan enkele tientallen mailtjes naar een submapje weet te slepen. Gék word je ervan.

Eerst past mijn Student aan Huis een soort APK-programma toe op mijn laptop. Hij gooit hij een aantal programma's weg die automatisch opstarten. Dan laat hij het programma 'Wise Care 365' draaien voor het opschonen van de computer. Omdat ik twee anti-virus-programma's heb (de gratis Avira en de betaalde McAfee) gooit hij de gratis Avira eraf. Wel meldt hij dat ik zowel van de betaalde als van de gratis antivirus-programma's de beste heb, onlangs vastgesteld door de Consumentenbond. Dan draait hij 'Adw Cleaner' om de 'mallware' eraf te halen. 

Vervolgens gaan we aan de gang met het e-mailprogramma Thunderbird, wat dus het probleem was. Volgens hem is dat het meest populaire gratis e-mail programma. Hij gebruikt het zelf ook, zeer tevreden. Toch fijn, dat soort erkenning. Hij gaat op allerlei platforms zoeken of het probleem meer voorkomt ('Thunderbird traag') en ja, het komt meer voor. En nergens een pasklare oplossing.

Wel leest hij hier en daar Mozilla Thunderbird kan conflicteren met dat antivirusprogramma McAfee. We besluiten McAfee alsnog te deïnstalleren en dan installeert hij het gratis Avira opnieuw. 

Nu is het hele probleem met de mail weg. Bravo! Het opstarten van de computer duurt nu 55 seconden, dat was 70 seconden, en ik vind dat best traag, maar hij vindt het niet bijzonder traag. Meer gewoon. Bij hem thuis duurt het langer. 

Dit alles duurt nog geen 2 uur en kost mij 51 euro. Leuke weetjes: de student krijgt van de voorfietskosten (à 9 euro) 2,50; en hij krijgt voort zijn werk 10 euro per uur. Ik betaal 7 euro per kwartier, dus 28 euro per uur. Je moet ter plekke betalen via iDeal. En je moet een machtiging tekenen dat je lid bent à 12,50 per jaar. Maar, zegt hij, hij vindt ze geen uitbuiters. Zonder de organsatie zou hij zelf nooit zoveel klanten krijgen.

Ik ben zeer tevreden en vind het het geld méér dan waard.

Frau und Friseur

GeIk ben toch niet helemaal tevreden over de krul en ga terug naar Tony de kapper. De kuif krult niet mooi, zeg ik. Logisch, vindt Tony, want dat haar daar is lang en zwaar. Als de kuif korter zou zijn, dan zou die harder krullen. Knip er dan wat af, zeg ik. Nee, weigert hij, die kuif, dat is juist zo leuk aan jouw kapsel. Wie mooi wil zijn moet lijden. Ik moet dan maar een beetje lijden onder mijn kuif. Desnoods doe ik er op mijn werk een speldje in - hij spreekt het uit als 'spééldje' - dat het niet voor mijn ogen valt. En knijpen, je moet in je haar knijpen, dan komt de krul weer terug.

Heb je veel reacties gehad op je haar, vraagt hij nog. Nee, antwoord ik, de mensen zien het niet, want het zit weer zoals het zit en zoals het moet zitten.

Dit was allemaal vrijdag. 

Nu stuurt hij me om 22.59 uur een berichtje of mijn krul nog goed zit. Ik heb inmiddels een paar flessen schuim voor de Perfecte Krul gekocht. Dat helpt ook alweer een beetje, antwoord ik. Ik krijg een vette 'like' terug. Frau und Friseur..

Kathleen

Zondag stiltedag. Op de muziekinstallatie Bachsonates van Glenn Gould en dan werken aan een portret van de zangeres Kathleen Ferrier. Er zijn maar een paar foto's van haar, allemaal heel gestileerd.

Ik vind haar behoorlijk lijken op Aafje Heynis, van wie ik eerder een tekening maakte. Alleen is de jurk van Kathleen veel en veel exorbitanter dan het jumpertje van Aafje.

Wereldvraagstukken

Terwijl ik me bezighoud met mijn gedoetjes laat ik de grote wereldvraagstukken de wereldvraagstukken. Ze zijn me te groot. Wat kan ik ermee? Moet ik me niet voortdurend van alle details en analyses op de hoogte houden? Van IS? Oekraïne? Griekenland? Schiet ik tekort als ik het een dagje oversla? Zou het wèl volgen mijn eigen gedoe niet relativeren? De miljoenen Syrische vluchtelingen in tochtige tenten in de vrieskou en sneeuw? Moet ik niet wat actiever worden voor de noodlijdende medemens? Maar wat dan?

Van de week zie ik bij toeval de Human-documentaire 'Speciale vlucht' over een Zwitsers uitzetcentrum, waar illegale asielzoekers vastgezet worden en op enige moment teruggebracht naar hun land van herkomst. Dat daadwerkelijk uitzetten kan maanden tot jaren duren. Het is heel indrukwekkend wat er in zo'n centrum allemaal gebeurt. De mannen moeten zich rustig houden anders worden ze sowieso onmiddellijk uitgezet. Zo'n uitzetcentrum is net een gevangenis, het is alsof ze criminelen zijn, maar ze hebben eigenlijk niets misdaan. 

Je ziet een sterke band tussen de bewoners onderling en ook tussen  bewakers en bewoners. Maar ook grote machtsongelijkheid, Die bewoners zijn supergespannen en gefrustreerd, ze voelen zich gewoon niet als mens behandeld. Als ze met zo'n medewerker een gesprek hebben, dan voert die alleen maar beleid uit. Heel machteloos. Afschuwelijk. Vaak hebben ze werk en een gezin, maar dat helpt niet.

Alleen al dat ik naar zo'n documentaire kijk, is bijzonder. Want normaal kijk ik liever voor het slapen gaan grinnikend naar Seinfeld op Comedy Central.

De uitzending is hier te zien.

Inbreiwijk

Wat een veelzijdige veellagige bijeenkomst is dat met het bewonersgroencomité. We spreken af in Het Vorstelijk Complex, alwaar we elkaar een beetje aftasten en de wensen inventariseren. We hebben allemaal enorme dromen bij onze nieuwe woning en woonomgeving. Maar over welke ambities hebben we het? Sommigen willen alleen het struikgewas onder de iepen weg.

En hoe pak je zulke wensen aan? Bij wie moet je zijn? Gaat het jaren duren? Willen we dat? We hebben geen idee.

We gaan eerst maar eens door onze nieuwe straat lopen en bekijken onze nieuwe huizen en de iepen, het overtollig struikgewas, de vieze bankjes, het vuil in de struiken en de hondenpoep. Er is steeds politie in de straat. Er is een ruitje van een auto ingetikt.

Dan komt een groepje Marokkaanse jongens aanlopen, die op de bankjes willen zitten op de plek waar wij nieuwe huiseigenaren staan. Het voelt over en weer een beetje ongemakkelijk. Het parkje waar wij allemaal dromen over dromen is hun dagelijkse hang out. Waarschijnlijk is het vuil is de bosjes mede van hen. De politie roept it de auto dat ze weg moeten. Mokkend sjokken ze verder. 'We doen toch niks verkeerds?'

Er passeert een praatgrage oude dame met hond. 'Wat een vréselijke huizen', zegt ze, 'dat is toch géén gezicht?!? Dat past hier toch helemaal niet!' Als ze door heeft dat wij daar allemaal gaan wonen wenst ze ons enigszins schamper geluk. Dat ruitje intikken gebeurt dagelijks, verzekert ze. 'Het is niet de vraag òf het gebeurt, het is de vraag wannéér.'

Als we wat meer concrete ervaringen willen bij haar suggestieve opmerkingen wordt ze steeds toeschietelijker. Ze is in Zuilen geboren, vertelt ze, honderd jaar geleden. Toen Zuilen nog Zuilen en op stand was. Maar nu is het dit. Je bent er je leven niet zeker, in elk geval je autoruitjes niet. Nu woont ze met haar hond boven de Albert Heijn en daar komt niemand binnen!

De dromen en werkelijkheid rond een inbreiwijkje.

Parken en lanen

Ter voorbereiding van het bewonerswerkgroepje Niftelakeplantsoen verdiep ik mij in het fenomeen opfluffen van parken. Utrechters begrijpen mij vaak niet als ik Utrecht 'stenig' noem, en Amsterdam veel groener, maar de meeste Utrechters die ik ken wonen in Oost. Daar heb je het Wilhelminapark en Amelisweerd.

Wij komen in Noordwest, dat bestaat uit de wijken Pijlsweerd, Ondiep en Zuilen. Daar is de gemeente de boel al jaren aan het inbreken en opgroenen, wijk voor wijk, buurt voor buurt. 

Er is een heel beleidsplan over. Inderdaad staat op elke pagina hoe 'stenig'

die buurten zijn. Geen groen. Erkenning. Over ons Nifterlakeplantsoen staat er dat het een statig stadssingel gelijkt. Het is niet aangemerkt als problematisch.

Als ik ga fantaseren wil ik een kunstwerk, bloemen, bloeiende bomen, waterplanten, picknickbanken, een labyrint, een fontein en meer paadjes.

Voor wie het interesseert; het beleidsplan staat hier.

Bach

Ja, over straat zwerven is goed. Want dan loop ik door de onderdoorgang van het Rijksmuseum en hoor ik prachtige Bach-muziek! Roept herinneringen  op aan mij eerste jaren in Amsterdam, jaren tachtig, toen ik een zeer zoekende ziel was, geen betaalde baan had en denk ik best veel over straat slenterde. Schitterende straatmuzikanten had je toen daar. Er was een heel verdeelsysteem van de onderdoorgang, hoorde ik eens, vanwege daar de prachtige akoustiek is, en omdat wandelaars daar geen haast hebbben. Daar viel te verdienen voor straatmuzikanten. Ik meen me te herinneren dat er maar twee tegelijk mochten. 

Nu klinkt het alsof er een majestueus kerkorgel speelt. Het blijkt één accordeon, één accoreonist. Hij heeft - zo valt te lezen op zijn cd'tje - een Russische naam: Evgeny Suvorkin. Hij kijkt niet op of om. Als ik in het Engels vraag vraag hoeveel het cd'tje kost antwoordt hij met een Vlaams accent. Daarna gaat hij door in het Russisch tegen een andere Russische voorbijganger. Ze hebben het over Oekraïne. 

Thuis luister ik helemaal gelukkig naar de toccata's van Bach van deze accordeonist, gekopieerd op een cd'tje van Kruitvat. Het is een muzikant die jaren geleden alweer cum laude is afgestudeerd aan het Conservatorium van Nizhny Novgorod. En daarna in Gent. En nu is hij muziekleraar bij twee Vlaamse muziekscholen. En af en toe blijkbaar straatmuzikant onder het Rijksmuseum. Dit geluid en deze 'knopaccordeon' heet typisch Russisch te zijn. Práchtig!

On the move

Vooruit, Lucie Theodora, on the move! Doe een dagje uit in eigen stad! Naar het Museumplein gaan is altijd weer een verrassende onderdompeling in toeristieke vreugde. Het is hier helemaal over de top. Een ijsbaan met een Amsterdams bruggetje! 

Vandaag doe ik het Stedelijk Museum. Er is geen speciale tentoonstelling, maar de vaste collectie hangt anders dan anders en dat is dan ook alweer weer een verrassing. Het meest verrukt ben ik over On the Move, een fototentoonstelling die het label Storytellling draagt. Ook die heb ik eerder gezien, toen ik naar Marlene Dumas was, maar nu lijkt-ie anders en ruimer opgezet. Werk van open, geëngageerde, nieuwsgierige geesten.

Taste before you waste

Buurvrouw nodigt me uit voor eten in een buurthuis in de Balistraat. Het centrum heet de Meevaart. We krijgen gele rijst met kummel, wortelsalade en appelmoes. Er is gekookt door studenten die op het nabijgelegen Science Park wonen. Ze halen de groenten met een bakfiets bij Turkse groenteboeren in de Javastraat. Ze vragen daar om groenten die wegens over tijd niet meer te verkopen zijn, die weggegooid zouden worden. Die krijgen ze gratis mee. En dan koken ze voor de buurt. Je mag vrijwillig een bijdrage betalen. Op maandag en dinsdag wordt er Marokkaans gekookt. Het kost 5 euro. 

Ik kom nooit in een buurthuis, realiseer ik me. Ik heb er allemaal vooroordelen over. Daar hoor ik niet bij. Het is er inderdaad een beetje onwennig maar wel grappig. De mensen zijn niet erg toeschietelijk, maar ook niet onaardig. ik begrijp denk ik de omgangsvormen niet. Maar het gaan wel werelden open. Volgende week vrijdag is er een Poolse avond met een viergangen Pools diner. Ik wil er wel weer een keer naar toe!

Clingendael

Clingendael ken ik alleen van de deskundigen bij Nieuwsuur, als Instituut, maar het blijkt ook een Park te zijn, een prachtig deftig aangeharkt gestileerd Haags park. Te Amsterdam zijn ze in de parken meer op de toer van puur natuur. Zogenaamd aangelegde wilde natuur. Dit deftige heeft ook wel wat. Vooral als er vervolgens tussen de Haagse dames ook net iets teveel volkse types met te gespierde honden rondlopen. 

Landgoed Clingendael ligt naast de ANWB, waar ik vorige maand ook was. Als ik er de komende tijd nog eens vaker kom, ga ik alle Haagse bosjes ontdekken. Zomaar een nieuwe doelstelling in het leven.

Beter

Vandaag gaat het eigenlijk Ineens een stuk beter. Beter dan wat? Nou beter dan gister, en eergister, en eereergister. Het gemoed ruimt weer wat op. Ik ga zomaar een uurtje pianospelen en het spel voelt ineens weer een beetje zwierig. Polotvenian Dance van A. Borodin. 

Het 'beter' resulteert ook in klusjes klaren en proberen wat mensen te bellen. Die allemaal niet thuis zijn, maar dat geeft niet. Dat de impuls er weer is om iemand te bellen, zomaar, voor de gezelligheid. Na regen komt zonneschijn. De ups en de downs.

We hebben onder drang en dwang van de nieuwe baas een nieuwe werkwijze moeten doorvoeren, die deze week is ingegaan. Weken heb ik geroepen en gedacht: dit gáát niet, dit kán niet, en nu heb ik me over te geven aan de nieuwe discipline met nog minder mensen.

Misschien gaat het zo ook. En als je niet in de contramine bent gaat het doorgaans beter.

Menselijk kapitaal

Vanwege twee keer anderhalf uur in de file (de terugweg is er een vrachtwagen gekanteld in de Zeeburgertunnel en staat heel de A10 en Amsterdam zelf muurvast) doe ik mijzelf een avondje film cadeau. Ik denk naar de Chinese film 'Black Cole' te gaan, maar die blijkt in Kriterion te draaien, niet in Studio K. Zo raak ik verzeild in een mij geheel onbekende Italiaanse film Il Capitale Umano.

Wat een wonderlijke film. Na een feest fietst een kelner op de fiets naar huis. Onderweg wordt hij aangereden door een auto die doorrijdt.  Via vier personages wordt een zelfde tijdspanne belicht. Dino, een beetje een domme middelbare makelaar die graag bij de rich and famius wil horen. Zijn dochter Serena die verkering heeft met een jongen Massimo uit een nouveau riche-gezin in een kapitale villa. Carla, Massimo's moeder, beeldschoon, ooit actrice en nu doodongelukkig naast die keiharde zakenman. Iedereen is greedy. Het is een film over hebberigheid. 

De actrice die Carla speelt is prachtig. Zo mooi, zo ongezien en onzeker. Zie foto. Zij heet Valerie Bruni en is de zuster van de zangeres en voormalig Franse presidentsvrouw Carla Bruni.

Ik vind het een verrukkelijke film, maar hij geeft wel een ongemakkelijk gevoel. Dat je de motieven van de mensen uiteindelijk vaak niet kent. Dat je misschien wel niet weet waar je partner financieel allemaal mee bezig is. Dat er dronken en/of gevaarlijke gekken bij de weg zijn. Dat je einde elk moment daar kan zijn. Dat voor de verzekering jouw leven een bijzonder concreet bedrag waard is.

Kind'ren van één Vader

Hani501 stuurt foto's van drie hippe meiden met een mediabedrijf in Landsmeer. Dit in het kader van een serie artikelen over nieuwe ondernemers in de branche. De foto heeft veel van haar gevergd. De dames hadden een visagiste ingehuurd en willen alle drie perfect op de foto. De dames keuren alle foto's af.

Zelf heb ik net vijf minuten daarvoor foto's gekregen voor bij mijn artikel over abdijboekhandels. Wat een veelzijdig vak. En spontaan komt er een langvergeten gristelijk kinderliedje bij mij bovendrijven. Die liedjes: ze zijn een bron van eeuwige vreugde.

Kind'ren van één Vader, 

Reikt elkaar de hand.

Waar wij mogen wonen, 

In wat stad of land.

Hoe wij mogen spreken

In wat tong of taal

Kind'ren van één Vader

Zijn wij allemaal...!

De ergste van het jaar

Ik heb mezelf beloofd dat ik het er niet meer over zou hebben, maar dat valt niet mee. Vandaag is het de ergste file van het jaar, zeggen ze op de radio. Het jaar is nog maar kort, dus het kan nog veel erger worden. Als heel Nederland vaststaat in de file, vooral op de A12 van Arnhem richting Utrecht, dan gaan de mensen daar proberen of ze sneller via Bunnik kunnen. Dat kan niet, maar daar komen ze te laat achter. Dus kruipen we meter voor meter voort de dorpsstraat van Bunnik in.

Misschien is Bunnik wel mooi hoor, maar zo ver kom ik nooit, ik blijf steken in het industrieterrein. We zitten aan het spoor, en dat spoor gaat elke vijf minuten open, wat de doorstroom van het sluipverkeer ook niet bevordert.

Gagelbos

Aan de noordkant van Utrecht is een nieuw natuurgebied/park dat aangelegd is in een oude polder. Eigenlijk zijn er van drie aangrenzende rechthoekige polders de twee buitenste als park in gebruik, maar de middelste is neem ik aan van een koppige boer die zijn land niet wil verkopen. 

Het is er moeilijk terechtkomen. Je hebt de rondweg van Utrecht Noord de Zuilense Ring, en parallel daaraan de Gageldijk. Het is erg ingewikkeld om met de auto van de Zuilense Ring een afslag naar de Gageldijk te vinden en een weggetje naar een parkeerplaats bij het park. Bewegwijzering naar parkeerplaatsen ontbreekt ten enen male.

Maar koppig als ik ben  rijd ik net zo lang rondjes tot ik de gevonden heb. Want dit park zou straks wel eens een van de wandeldoelen worden. 

Het is niet direct gezellig. Het is erg rechtlijnig van opzet. Verre uitzichten, prachtige luchten, dat zeker. Maar ik houd toch meer van kronkelpaden. En horeca vind je er ook niet. 

Voor beginners

Terug van de brillenwinkel loop ik beneden langs de Oudegracht naar huis. Ook daar hangt weer een gedicht van Ingmar Heytze. Utrecht voor beginners. Utrecht boft maar met zo'n dichter.

Zoek een goede avond uit, 
loop de grachten langs en kijk 
hoe het licht in de huizen verdwijnt. 
Leg dan uw handen op een muur; 
hier heeft de oudste steen gelijk.