La Rêveuse

Prachtig concert met psalmen van Purcell in het kader van Festival Oude Muziek 2015. Zus2 heeft dit uitje georganiseerd. Eerst komt ze het nieuwe huis bewonderen en doen we een rondje Vecht, en dan gaan we met Bus 3 naar de binnenstad. Ensemble La Rêveuse zingt psalmen zoals getoonzet door Purcell. Drie mannelijke zangers zingen: de tenor Jeffrey Thompson, de bariton Marc Mauillon, en de bas Geoffroy Buffière. 

Het is echt een bijzonder concert. Purcell laat de stemmen over elkaar buitelen, varieert de tempi en maakt maximaal gebruik van dissonante effecten, de zogeheten false relations, om de wanhoop van de tekst te illustreren. Vooral de tenor (de kale in het midden) zingt prachtig dramatisch.

Ik ben geloof ik al jaren niet naar het Festival Oude Muziek geweest. Op de radio hoor ik ook van alles. Prachtig. Meer naar concerten gaan, is de conclusie. Daar wordt een mens blij van.

Ik lag in mijn tuintje en sliep

We besluiten onze hoveniers gewoon maar de opdracht te geven en niet meer alles ter discussie te stellen. OK, het is 3800 euro meer dan begroot, slik, maar dat moet dan maar. Het is eenmalig, zegt Schoonmama bemoedigend. Het is een mooi plan en niet alles is voor de eeuwigheid. Ik stuur de hoveniers dus maar het mailtje dat ze ons svp zo snel mogelijk inplannen. Want al dat onkruid in de uitzicht, dat heeft ook iets moedeloos. Wat een verschil zal het zijn als het uitzicht voor en achter blijmakend is!

De cosmea in de plantenbak in mijn 'voortuintje' is helemaal aan zijn eind. Nog één keer wil ik vlammen voor het winter wordt. Het is mijn derde 'tuin' al dit jaar. Nu bij tuincentrum Van Ginkel te Maarssen koop ik 1 dahlia (roze), 3 hebe (2x wit; 1x paars), 1 aster (paars) en 3x siergras. Wat ziet het er heerlijk rijk uit. 

Klein leed

Dit is ook echt weer de categorie 'klein leed', zegt J. als ik mijn belevenis van de dag met mijn damestasje vertel. 'Je blog staat er vol mee.'

Het hengsel van mijn damestasje (sinds 3 mei 2015) schiet los. Ik vraag Bobby of hij er iets op weet, of hij er misschien even een nietje/niet door wil jassen, maar het lijkt hem beter als ik langs een schoenmaker ga. Even smeken of het even tussendoor kan. Een smekende vrouw, daar kan zo'n schoenmaker niet tegenop, meent Bobby. 

Het is niet mijn ervaring, maar goed, ik zal het proberen. Dus bel ik te Bunnik de plaatselijke schoenmaker. 'Mag ik wat vragen?' vraag ik voorzichtig. 'Als ik vandaag langskom met mijn damestasje, kunt u dan misschien even de riem eraan naaien? Dat ik erop kan wachten?' De man ontploft bijna. Wat denk ik wel niet! Alsof hij niets te doen heeft. Alsof hij de hele staat te duimendraaien. Hij heeft wérk te doen! 'Maar daarom bel ik toch,' zeg ik met een dun stemmetje. 'Om te vragen of het kán?' Als ik ondertussen een uurtje boodschappen ging doen, dan misschíen. 'Maar ik hóef geen boodschappen, zeg ik. Als ik nu dat tasje breng (09.30u), kan ik het dan misschien rond lunchuur weer ophalen?' Ik kan het proberen, zegt hij, maar hij belooft niets.

KPN

De KPN, die kan er ook nog wel bij. In mijn mail zie ik een factuur voor 52 euro voor mijn vaste telefoon. Mijn Amsterdamse telefoon, wel te verstaan, die ik in mei heb opgezegd. Het betreft een incassobetaling. Huh? Hoe zat dat ook alweer? Dat was zo'n toer om die telefoon af te zeggen, dat kon alleen telefonisch. Maar nergens kon je een nummer vinden. 

Er staat telefoonnummer op deze factuur, dat ik maar eens bel. Ik doe zulke telefoontjes soms maar op het werk, want veel van dit soort helpdesks hanteren kantoortijden. Ik wacht geduldig het hele menu af (het begint met de mededeling 'wij helpen u graag') en probeer in mijn geheugen te graven naar wanneer ik die lijn heb opgezegd. Begin mei moet dat geweest zijn, zeg ik, want 11 mei ben ik verhuisd. 

Ik weet zeker dat ik heb opgezegd, zeg ik, alleen heb ik geen bewijs. U zou me een brief sturen, maar die heb ik niet gehad. 'Ik ben bij KPN gebleven, hoor,' zeg ik gauw, om hem te vriend te houden, 'al is het dan bij xs4all.' Hij noteert alles, zegt hij. Maar er Van wat ik vertel in het systeem niets terug te vinden. Aan het eind van het gesprek verzekert hij me dat dit telefoonnummer nu echt opgezegd isp. 

Kunt u mij een bevestiging sturen? Nee, dat kan niet. Wel krijg ik een opzeggingsbrief, belooft hij, en als het goed is daarna een creditnota. Als ik die krijg moet ik weer bellen en dan gaan ze dat teveel betaalde geld overmaken. 

Uren later realiseer ik me dat ik wel verteld heb dat ik verhuisd ben, maar niet waar naar toe. Op de factuur staat nog mijn voorvorige adres in de Jordaan. Nog maar eens een telefoontje aan wijden, weer een nieuwe aardige jongen aan de lijn, die niets kan terugvinden van mijn gesprek van gisteren.

Apparatenstress

Onderweg deed mijn e-mail het niet. Eigenlijk deed de dag voor we vertrokken internet het thuis ook niet. Nu bij thuiskomst doen behalve internet de huistelefoon en de tv het ook niet. Ik ga maar eens bellen naar xs4all, zeg ik. Het kan een uurtje duren, of twee uur,of de hele middag. En misschien duurt het maar 5 minuten, probeert  Bobby.  

Sinds de verhuizing heb ik gedoe met xs4all. 19 jaar geleden werd ik er lid van. Het was een van de eerste en idealistische internetprovider. Ik was altijd trots op mij e-mailadres. Dus toen we overgingen naar Utrecht wilde ik geen Ziggo, maar xs4all.nl. Sindsdien gaat alles fout. Als ik bel is zo'n helpdeskmedewerker wel een half uur bezig om het dossier dat er inmiddels ontstaan is - door hun fouten en mijn telefoontjes daarover - te doorgronden en de fout te herstellen. Nu hadden ze - vanwege een veel te hoge nota in juni, een fout advies van de helpdesk toen, en een te lage creditnota - volgens hen nu nog een bedrag van 16 euro van mij tegoed, wat ze mij niet medegedeeld hebben. En toen sloten ze de boel maar af. Automatisch. 

19 jaar ben ik lid! roep ik, altijd heb ik op tijd betaald, jullie maken fout op fout, uren sta ik in de wacht, luisterend naar jullie uitleg en excuses.  Uit sympathie ben ik bij jullie gebleven, for old times sake, maar waarom? Ik ga alsnog naar Ziggo! 

Ik heb weer internet.  Het duurde drie uur.

Tynemouth

Ik kan iedereen Tynemouth aanraden voor een onvergetelijk weekendje of weekje weg. Je kan dus met de boot naar Newcastle, met in het laagseizoen idioot lage aanbiedingen, maar er schijnen ook directe vluchten naartoe te zijn. 

Net als bij IJmuiden heeft de monding van de Tyne bij Newcastle een Noord- en een Zuidpier, en ligt het aan de Noordzee, maar verder houdt de vergelijking met IJmuiden of enige andere Nederlandse badplaats op. Het is zo heerlijk oud en Engels! Met victoriaanse huizen en oude ruïnes. Leuke pubs, restaurants, winkeltjes, Engelse types en een strand met een mooie woeste zee. Year!

Kielder Water & Forest

Ik had het kunnen weten, maar met dat we na een vrij lange rit het Kielder Water & Forest Park in rijden meldt Bobby dat hij heel heel graag naar het Sky Observatory wil. Sterren kijken, dat is waar ook, normaal merk je er weinig van, maar op vakantie is het een dwingende interesse. Kijk, de Grote Beer. Enzo. In heel Northumberland is het 's nachts stikdonker, maar in dit park is het zo mogelijk nog veel donkerder, en daarom is er op een van de heuvels een sterren-observatorium gebouwd, waar sterrenliefhebbers ongestoord sterren kunnen kijken en fotograferen. 

Je kan er niet met de auto komen, het is 1,8 mijl lopen vanaf de parkeerplaats. Dat is zeg 3,5 km heen (omhoog) en 3,5 km terug. 

Het supersonisch astronomisch centrum dat we ooit op La Palma bezochten indachtig verwacht ik dat we zoiets gaan bezoeken. Maar nee, dit observatorium is eerder vergelijkbaar met een houten hut voor vogelaars in een waterrijk natuurgebied. Er is niets en niemand voor informatie. 

Wat wel weer mooi is te ontdekker dat er grote kunstobjecten in dit immense Kielder Park staan. Die liggen kilometers uit elkaar dus niemand gaat ze allemaal bezoeken, tenzij met een speciale excursie, maar toevallig staat er ook een onderweg naar het Sky Observatory.  SkySpace heet het  en het ziet er een beetje uit als een van de vele ruïnes in dit landschap. Binnenin zit je in een lege ronde ruimte met een open raam naar de lucht. Het licht schijnt er door de dag heen op de meest fantastische wijzen naar binnen te vallen. 

Hexham

Op de kaart zoeken we naar een bestemming voor een dagje er op uit. Het wordt Hexham, een oud 'marktstadje' met een grote beroemde eeuwenoude Abbey. Er is veel te zien, aan beelden en ramen en kapelletjes. Wat bijzonder is is dat er ook hier weer veel actieve vrijwilligers zijn. Die kerk lééft echt voor die mensen.

Ze hebben in deze kerk vier tekentrolleys neergezet, zodat bezoekers er kunnen gaan tekenen. 

Hexham heeft aan de rand heel veel grote weidewinkels, maar in de stad een biologische markt, galerietjes en twee mooie boekhandels: Cogito en Waterstones, een mooi park, een bowlingbaan... Echt een stadje om blij van te worden.

Zwart

We gaan naar de eucharistie in de Hexham Abbey en worden allerhartelijkst ontvangen. Na afloop spreekt een dame ons aan die wild enthousiast is over het orgelspel, want wij zijn Hollanders en de organist speelde Zwart. Which Zwart, vraag ik voor de conversatie, 'My father was friends with Willem Hendrik. Zwart is a whole family of organ-players. Different generations.' 

De dame is wild enthousiast en stelt ons voor aan de organist: Marcus Wibberley (1981). Dan kunnen we mooi met hem over Zwart praten. Ik weet niks van Zwart, zeg ik tegen Bobby, maar die zit daar niet mee. 'Ik kan overal een boom over opzetten', zegt en voegt de daad bij het woord: 'How very interesting to hear Zwart be played on an American Phelps-organ in the UK!' 

Enfin, Marcus kent diverse organisten in Nederland, zoals die van de Bavokerk in Haarlem, of wij die ook kennen, en zo bomen wij wat voort over Zwart en de orgels.

Schetsje

Lekker tekenen, af en aan binnen en - al naar gelang - buiten de tent. Ik moet geloof ik maar eens ophouden met die straffe klare lijn. En de lijntjes durven laten bibberen, uitlopen, wegvloeien. En ondertussen dit toch een leuk tekeningetje vinden.

Laatst in Museum Belvedère in Oranjewoud lag een allerprachtigst panorama-schetsboekje met aquarellen over het wad. Dat wil ik ook! dacht ik toen. Maar dat kost uren per dag en een vrije geest.

Het leven in schetsen, het leven in foto's, het leven in boeken...

Ons

Cas bracht dit boek een paar maanden geleden bij DWDD in als zijn Boek van de Maand, en daar ik haast elke vakantie een David Nicholls lees vind ik dat wel een goeie aanleiding om het mee te nemen. Een van de twee e-boeken die ik mee heb, ik lees ze op de iPad, die daardoor elk snel leegloopt. Ik herinner me nog hoe Cas het boek aanbeval: Álles zat er in, zei hij, psychologie, maatschappij, kunst, binnenwereld, buitenwereld... En - eh - het ging over een gezin met één zoon, voor hem heel herkenbaar. Daar reageerde Mathijs van Nieuwkerk toen heel leuk op.

Douglas, biochemicus van eindje in de vijftig vertelt de geschiedenis van zijn gezin, Us, Ons, Wij. De zeventienjarige zoon gaat het ouderlijk verlaten, en zijn kunstzinnige vrouw Connie overweegt ook te gaan, terug van the country naar London. Ze ziet het met zijn tweeën in dat grote countryhouse niet meer zitten.

Ze bedenken ten afscheid een Grand Tour door Europa: Parijs, Amsterdam, München, Venetië, Siena, Rome. Maar het gaat al snel mis tussen vader en rebellerende zoon. De zoon gaat er met een rebellerende accordeoniste van tussen. Moeder ziet het niet meer zitten, gaat terug naar huis, vader realiseert zich ten diepste wat hij allemaal fout heeft gedaan en reist als een gek door Europa op zoek naar zijn zoon om excuses aan te bieden.

Eind goed al goed? In zekere zin. Ondanks een grote toenadering en verzoening verlaat Connie Douglas toch en is het aan hem een glimp te vinden om er de komende jaren wat van te maken, en die glimp is er. 

Ashes to ashes

We gaan naar Lanercost Priory, een oude kerk/priorij, half ruïne, half in gebruik, die al zeven eeuwen bestaat. Het is geen klooster meer, maar wel een plek voor gebed. Gerund door vrijwilligers. Bezoekers kunnen hun gebeden, wensen, zorgen, in een schrift schrijven en die worden elke woensdag voorgelezen. Er zijn boekenleggers te koop met levenswaarheden als koeien, die er vooral op neerkomen dat je van elke dag geniet en dat je je niet teveel zorgen moet maken.

Er is hier zoveel geschiedenis. Het komen en gaan van de dingen. Achter de priorij is een prachtige eeuwenoude begraafplaats. De namen op de grafstenen zijn allang niet meer leesbaar. Ashes to ashes, dust to dust. 

Na regen komt zonneschijn

Gelukkig komt na regen zonneschijn. Dit is weer een heerlijke dag. Behalve dat we overmorgen weer van deze droomplek af moeten is het een goedverzorgde droomcamping. Er is ook een wasmachine en droger waar ik alle stinkwas in een uur gewassen en gedroogd heb. Er is WiFi over de hele camping. De eigenaren hebben humor. Wat wil je nog meer.

We vinden een wandeling over Hadrian's Wall die 5 mile of 8 km is. Wel pittig klimmen en dalen. Héérlijk. Een topdag! Dagen buiten eindeloos lopen, in de pub lekker eten en drinken, en dan in bed boeken lezen, dat is wel tópvakantie. 

Northumberrain

Hoe graag ik ook zou willen, ik kan niemand de schuld geven. Ik heb zelf kamperen in Engeland voorgesteld. Maar die regen in een tent, laat staan opbreken en verplaatsen in de regen, daar word ik nog steeds best sacherijnig van. 

We zijn naar camping Hadrians Wall verhuisd, dat vond ik wel een mooie historische naam, al moet ik me in het wel en wee van de wall nog even verdiepen. Hij is hier in het jaar 122 door de oprukkende Romeninen neergezet. Ook hier is het fully booked. De weekends zijn het probleem, legt deze campingbaas uit. Hij heeft per dag een plattegrond met daarop per dag de boekingen getekend. Waar we nu zitten is een mooi plekje, maar we moeten er wel over 3 dagen weer van af, waarschuwt hij. Als we 5 dagen willen heeft hij alleen nog een smalle strook naast een wild barbecuende grootfamilietent.  

Rare nacht. Voor het eerst deze vakantie lig ik weer uren wakker. Tegen de demonen in het hoofd ga ik de soorten regen onderscheiden en proberen van alle soorten regen te houden. Het regent eigenlijk heel zachtjes, maar in een tent klinkt regen al gauw heftiger dan het in werkelijkheid is. 's Morgens is het geluid van de vogeltjes ook heel anders dan op de vorige camping aan zee. Daar waren veel kraaiachtigen, hier meer kleine beweeglijke piepertjes. Er zijn ook veel konijnen. Kortom: deze nacht is een hele spirituele oefening.

Meisjes

Ik heb een heel verontrustend boek uit, ik weet geen ander woord. Het gaat om Watch Me Disapear van Jill Dawson. Ik kende haar niet, maar iets triggerde me in de beschrijving, het omslag, de recensie-quotes achterop. Over meisjes, die in de ogen van volwassenen vaak zo innocent en cute zijn, maar onderling niet altijd. De hoofdpersoon is Tina van veertig, martitiem biologe, woonachtig in de USA, met man en dochtertje van 10, afkomstig uit Oost Engeland. Ze doet onderzoek naar paringsgedrag bij zeepaardjes. Al vele jaren. Een van haar twee broers belt of ze komend weekend naar Engeland komt voor zijn tweede huwelijk. Zij is al 15 jaar niet in Engeland geweest en heeft al die tijd vrijwel geen comtact met haar moeder en haar broers gehad. Haar vader heeft een paar jaar daarvoor zelfmoord gepleegd, ze is niet naar de begrafenis gegaan. Het moge duidelijk zijn: hier moet heel wat aan vooraf gegaan zijn. 

Het is veel te complex om na te vertellen. Maar de onrust van meisjes die zo lief en aantrekkelijk gevonden worden door hun vader, oom, jongens en mannen uit de buurt, de gesprekken tussen ruziënde ouders waar je al meisje maar een glimp van opvangt, de vele verwijzingen naar seksualiteit war je als kind geen weet van hebt, tenminste niet als meisje uit begin de jaren zeventig, de onhandige seks met een jongen die je daar ongeveer toe dwingt omdat hij het niet meer houdt... Het roept veel herinneringen op aan die tijd vol regels, gedachten, vage gevoelens, beelden, onrust.

De ernstigste verhaallijn is de verdwijning van Tina's beste vriendinnetje Mandy. Tien is ze en ze wordt niet gevonden. De vierdaagse reis naar haar broer en haar familie roept vele herinneringen en beelden op, de vader die teveel van haar hield, die er uiteindelijk vandoor ging met een meisje dat half zo jong was als hij. Uiteindelijk is ze - dertig jaar na dato - ervan overtuigd dat haar vader de dader is geweest. Een pedofiel, noemen we dat nu, maar toen waren er geen woorden voor, alleen verwijzingen en zwijgen. 

Ademloos heb ik het gelezen, het doorzoeken door de herinneringen en beelden.

The rain

Het grote Engelse regenen is geloof ik nu wel echt begonnen. Het is even aanpassen. Er zijn mensen die zeggen: gezellig! Regen in de tent! Zover ben ik nog niet. Ik moet drie à vier keer per nacht naar de wc, dat maakt wel uit. Gelukkig heb ik te Berwick upon Tweed een mooi boek gekocht, Watch me disappear van Jill Dawson, en dat lig ik in bed lekker te lezen. 

In het kader van als-zij-maar-gelukkig-is maakt Bobby me ondertussen een omelet-op-bed. Zullen we nóg een grotere tent, stel ik voor, met nog een extra compartiment voor de natte dingen. 

Natuurlijk verman ik mijzelf en kom ik uiteindelijk wel uit bed. Een tekening maken doet wonderen. Vandaag wordt het de sopraan Emma Kirkby, in haar prontste jaren.

Als die tekening klaar is gaan we in het kader van als-hij-maar-gelukkig-is naar Alnwick Castle. Want dat staat al dagen op zijn verlanglijstje, maar ik heb het niet zo op kastelen. 

Dit kasteel wordt als eeuwen- en generaties lang bewoond door de adellijke en steenrijke familie Percy, graaf van Northumberland. Ze wonen er nog steeds maar het kasteel is overdag open voor publiek. Entree £25 per persoon. De familie heeft een directeur aangesteld die afkomstig is van Disneyland. Ik sta te twijfelen, want ik vind het van de gekke maar ga uiteindelijk toch naar mee naar binnen. Het is duizelingwekkend van rijkdom en schatten en personeel en publiek. Veel. De Harry Potter-films en Down Town Abbey zijn er opgenomen. De familie weet hun optrekje behoorlijk uit te baten.

Na afloop in Indiaas restaurant Mumbay Flavor praten we na over mijn weerstand tegen en zijn nieuwsgierigheid naar dit soort plekken. Als ik erover lees in een reisgids komt het helemaal niet over. Ene oor in, andere oor uit. Op het moment dat ik naar binnen ga heb ik geen idee waar ik ben. Ik word ik van de ene zaal naar de andere zaal gevoerd die vol hangt met portretten van mij volstrekt onbekende adellijke personen. Moet mij dit boeien? We komen in een krankzinnig grote hoge rijke bibliotheek, een dining room die zijn weerga niet heeft, ik loop langs verzamelingen geweren, wandelstokken, porcelein, spiegels, schoorsteenmantels, schitterende kasten, tafels, je verzint het niet. Je weet niet waar je naar moet kijken en waarom. Zo'n overdaad. 

Hoe langer je blijft hoe vaker er wel enige interesse gaat kieren. En tegen de tijd dat ik vertrek wil ik eigenlijk alles wel weten: waar was ik eigenlijk, hoe zit dat met die adellijke families? In Engeland en in Nederland? Ben ik de enige die hier met gevoelens over onrechtvaardigheid rondloop? En hoe zit dat met Bobby, die is diepst in zijn hart toch nog altijd een communist? Kortom: het ligt het allemaal wat complexer en genuanceerder dan dat de een van kastelen houdt en de ander niet.

Naar bed

The Woman who went to Bed for a Year is uit. Heerlijk boek. De hoofdpersoon Eva heeft net voor de duizendste keer alle troep opgeruimd van man Brian en haar kinderen de tweedeling Brianna en Brian Junior. Die twee zijn 17 en net het huis uit om te gaan studeren, en Eva besluit dat ze het helemaal zat is. Ze gaat in bed liggen en zal er een jaar niet meer uit komen. Haar man Brian, professor in de astrofysica, moet er erg aan wennen dat zijn vrouw niets meer doet: geen boodschappen, geen huishouden, geen maaltijden. Hij roept hun beider moeders erbij en de dokter, maar Eva is niet ziek maar Eva blijft in bed. 

Het wordt een complete chaos, vergeleken met de orde die zij altijd geschapen had, maar er ontstaat toch een nieuwe orde, en geen conventionele. Zo blijkt Brian al acht jaar een minnares Tatjana te hebben die hij in zijn shed ontving. Als het rode lampje brandde mocht niemand binnen komen want papa was aan het werk. Hij had haar beloofd zijn vrouw te verlaten zodra de minderen het huis uit gingen, maar niets daarvan.

Het is erg Brits en lakoniek, een héérlijk boek. Sue Townsend (1946) werd in de jaren 80 bekend met de dagboeken van Adrian Mole. Een single mum die ineens bestsellerauteur werd, eigenlijk vergelijkbaar met JK Rowling en haar Harry Potter boeken.

Puffins

We kúnnen een boottochtje gaan maken naar de Farnes eilanden hier voor de kust, en dan zie je hopelijk heel veel puffins. Puffins hebben een grote schattingsheidsfactor. Er worden in de toeristenwinkeltjes veel puffin-spullen verkocht.

Vandaag blijf ik echter het liefst bij de tent, zeg ik. Dat is goed, want Bobby heeft een oude Charles Dickens in de vertaling van Godfried Bomans waar hij bijzonder van geniet. Zo zitten wij vredig bijeen op onze nieuwe geweldige campingstoelen. En ik kan er niets aan doen: ik straal van oor tot oor als de puffin-tekening klaar is. Als zij maar gelukkig is, zeg ik tegen Bobby.

We oefenen over en weer in als-hij-maar-gelukkig-is en als-zij-maar-gelukkig-is.

Evensong

Omdat we het eiland nog niet af kunnen en we nergens een hapje kunnen eten wonen we op zaterdagavond in St. Mary's Church op Holy Island de Evensong bij. Er wordt niet gezongen, jammer genoeg, alleen samen teksten gezegd en gebeden.

Er zijn misschien dertig mensen, vooral eilandbewoners, maar de priester heeft wel 40 roze post-its met 'intenties'. Ik vind dat altijd mooi ontroerend. Zelf 'bid' ik voor onze vakantie, dat die warm en lief en zacht en harmonieus zal zijn. Ik slaap ongekend veel, dat is al één ding.

Campingleven

Een fenomeen op de(ze) camping is het kamperen in grootfamilieverband. Ze hebben per gezin een enorme tent, en die zetten ze dan met de ingangen naar elkaar toe, plus nog wat woonkamertenten. Een heuse clan. Binnen dat systeem wordt gebarbecued en gelachen dat het een lieve lust is. En bij het krieken van de dag beginnen ze meteen wéér immense hoeveelheden worstjes en hamburgers te bakken. Buiten het systeem wordt door de jongste generatie fanatiek gevoetbald. 

Er staat een jongen uit Keulen naast ons in het allerkleinste minitentje dat je je kan voorstellen. Tegenwicht. Hij is begeesterd door natuurfotografie, staat om vier uur op om bij het ochtendgloren de allermooiste kalenderfoto's te maken. Nu is hij al twee ochtenden naar Dunstanburgh Castle geweest in de hoop op het mooiste ochtendlicht. We nodigen hem uit voor een drankje en hij laat zijn foto's zien. Veel in Amerika, Schotland, IJsland. Het is mooi, maar ook erg cliché. Van Nederland heeft hij De Zaanse Schans en Kinderdijk.

De eigenaar van de camping, 'opa' noemen we hem nu maar, neemt ons niet meer waar. Dat is mooi. 

Holy Island

We gaan naar Lindisfarne ofwel Holy Island waar een weg door zee naar toe loopt, die bij hoog water onderloopt. Je moet dus naar de getijden kijken wanneer je er wel en niet terecht kunt. Nu zou de weg tussen 14 u en 19.45 niet begaanbaar zijn. Als wij er rond 13.30 arriveren vindt er een gigantische uittocht van toeristen plaats. Blijkbaar is dit een soort Marken. Wat we ons niet gerealiseerd hebben is dat met de uittocht van de toeristen ook alle winkeltjes en pubs dicht gaan. En het diner waar we ons op verheugd hadden gaat ook niet door: alle restaurants 3) zijn fully booked. 

Wat er wel doorgaat is een bezoek aan de priorij (een ruïne), een heel lief kerkje St. Mary's Church, een wandeling door het haventje en naar het hooggelegen kasteel. We hebben er vijf uur de tijd voor, dus het kan allemaal op zijn janboerenfluitjes.

Pub

We eten weer in The Cottage Inn, op 7 minuten lopen van de camping. We zitten er weer de hele avond. Bobby kijkt vanavond naar Manchester United die speelt tegen Astonville (ofzo) en ik kijk mijn ogen uit naar de mensen en plaats mijn plaatjes op Facebook. Het is er heerlijk warm en cosy. De weerapps voorspellen dat het morgen weer beter wordt en daarna helemaal goed. Deze regendag was een kortstondige dip. 

We denken dat de eigenaar van de camping (minstens ver in de tachtig) een beetje dementerend is en die camping niet meer aankan. Om problemen te voorkomen zegt hij tegen elke nieuwe gast dat er geen plaats is. Hij houdt geen adminstratie bij, laat staan reserveringen. Als wij hem vragen of we nou mogen blijven of niet kijkt hij ons verbijsterd aan, geen idee wie we zijn. Hij zal zijn best doen, zegt hij om er van af te zijn. We hebben nu maar besloten te blijven, en als we vertrekken hem de genoten nachten te betalen. 

De grond van de camping is helemaal vergeven van het regenwater. Maar de tent is vrijwel droog. 

Barter Books

Ik weet dat het iets bijzonders moet zijn, zoveel heb ik wel begreepen van de foto's van hun website, maar ik ben toch verpletterd. Zo'n grote geweldige leuke goeie tweedehands boekwinkel in Alnwick, een van de grootste en de beroemdste in de UK, zeggen ze. Geen idee wat je dan krijgt. Een voormalig treinstation is helemaal omgebouwd tot boekhandel. Enorm overweldigend veel en leuk.  Zoals het moet. En stervensdruk, je weet niet wat je ziet. De eigenaren zijn er in 1991 mee begonnen. Zij hield van boeken, hij van treinen. Het ultieme bewijs dat het allemaal lucratief kan zijn als je maar een goeie formule bedenkt en tot in alle details uitwerkt. Welke boekhandel in Nederland heeft het tot verkeersbord gebracht?

Regen

Nu is het zover: het regent. De hele nacht heeft het geregend. Het is inmiddels half elf en het ziet er uit alsof het nooit meer zal stoppen met regenen. Gisterochtend was ik vol energie en goede zin, en heb ik de catering verzorgd, nu mag Bobby ontbijt maken. Want zo lang het regent blijf ik in bed. Daartoe heb ik een toepasselijk boek gekocht van Sue Townsend:  The Woman who went to Bed for a Year. Ik heb het gisteren nog voorzienig gedownload in The Cottage Inn. Want in alle e-boek-stress van nog maar enige dagen geleden had ik het het wel gekocht, maar blijkbaar nog niet 'uitgepakt'. Misschien gaan we straks wel naar de grootste en meest. beroemde tweedehandsboekwinkel van de UK. Barter Books in Alnwick.

Veel medekampeerders breken op en pakken hun boeltje in de stromende regen in. Hú. 

Low Newton

Na de prachtige wandeling lang het kasteel, de golfbaan, het strand van Embledon Bay en de oneindige wuivende graanakkers weer terug naar Craster, en een diep slaapje bij de tent, gaan we naar St. Mary's Church in Low Newton, waar een concert zal zijn met pipes en strings, van locale muzikanten die regionale traditionele muziek spelen: echtpaar Andy en Margareth Watchorn. Het kleine kerkje zit helemaal vol types. 

Het is wel jammer dat ik geen internet heb, dan kon ik allerlei opzoeken en wat meer kennis van zaken over pipes & strings ten toon spreiden. De pipes zijn een soort doedelzak, maar de Schotse doedelzak was een oorlogsinstrument om de soldaten op te zwepen. Deze pipes zijn wat lieflijker van geluid, en wat wat rijker en genuanceerder qua harmonie dan de doedelzak. Gelukkig maar. Andy en Margaret hebben allebei diverse instrumenten, tot Zweedse pipes aan toe. Ze zijn echte verzamelaars. Het is heel heel leuk. 

In de pauze raken we aan de praat met een dame uit Sheffield. Haar dochtertjes roepen: 'Were you in the Jolly's Arms? We saw you! We saw you!' Zij logeren in een allerschattigste herberg met witte huisjes: The Ship Inn.  Een perfecte locatie aan het strand voor de volgende Familiedag! Of de 60e verjaardag.

Zie: http://www.pipesandfiddle.co.uk

Wandelen

Zullen we vandaag een stiltedag doen, vraag ik aan Bobby, die het zo naar zijn zin heeft dat hij de hele dag stemmetjes doet. Ik moet wel lachen steeds, maar ik wil ook een beetje in mij eentje naar de bloemetjes en de koeien en de schapen en het wuivende graan kijken. Het is verpletterend heerlijk en prachtig hier. En de zon schijnt nog steeds, Vinnie!

En het was avond geweest...

Vinnie zei op de laatste werkdag voor de vakantie bemoedigend day het in Noord-Engeland in augustus ALTIJD regent. Die waarheid is vandaag gelukkig gelogenstraft. Het is knetterzonnig en overdag heel warm.

Het is hier in Northumberland beeldschoon en allerengelst. De eigenaar van de camping, een oude man op een elektrische vouwfiets, is bij wijze van uitzondering niet erg aardig en de camping is geen droom, maar de tent staat. De campingeigenaar wil ons op de een of andere manier liever niet hebben, en we begrijpen niet waarom niet. Vier nachten? vragen we, maar we mogen maar één. Er is toch plaats genoeg, en ik heb gemaild om te reserveren, protesteer ik. U heeft alleen niet geantwoord. Nou twéé nachten dan.

Het is even zoeken naar de systematiek van de vorig jaar gekochte tent, en het is even wennen aan de barbecuende buurtenten, maar alles lukt.

Het haventje van Craster is een plaatje. Je kan er over een eindeloze grasheuvel naar het kasteel van Duncanburg lopen, wat met ons veel mensen doen. Er is een visrokerij die het hele haventje doorwasemt van gerookte-vis-geur, maar het is heerlijk. 

Net als vorig jaar koelt het 's avonds behoorlijk af en gaan we eten en rondhangen in de plaatselijke pub, vandaag is dat The Cottage Inn. De dingen gaan zoals ze altijd gaan. Bobby leest tabloids en ik Facebook en blog. Ik geloof dat dit een mooie start van de vakantie is.

Off we go

Het kost wel moeite om te vertrekken. Als je eenmaal niet meer hoeft, dan wil het ook niet meer, en is in bed blijven liggen het beste. Maar we moeten wel op, want Bobby moet nog naar de apotheek voor zijn pilletjes en ik naar de ANWB voor nieuwe lichte lage wandelschoenen - de oude blijken helemaal gaar en op. Dus een fietsttocht naar en door Hoog Catharijne. Maar de ANWB blijkt niet meer te zitten waar die zat. Waar dan wel?

'Ik wou dat ik met jullie mee kon', zegt buurjongetje Liam, die ik sinds de schuttingen bijna niet meer zie. 'Dat lijkt me wel leuk', zegt hij, 'Mij lijkt het ook wel leuk', zeg ik. 'misschien volgend jaar.' OK, zegt-ie, misschien volgend jaar weg. 

Ga ik nu de nieuwe straat al missen?

Kobo, Bol, iBookstore, Bibliotheek, LeesID

Weerkerend onderdeel van mijn prevakantiestress is het e-boek en de diverse devices. De iPad, de iPhone en de reeds verouderde Kobo Touch. De veranderingen in de markt. Kobo werkte vroeger samen met Libris en nu met Bol.com. Waar tot vorig jaar het aankopen en synchroniseren van de e-boeken op alle apparaten vrijwel vlekkeloos ging heb ik nu ineens problemen met Adobe Book Editions. Het lukt me niet om Engelse boeken te downloaden. Uiteindelijk koop ik er een bij Bol.com, die nu een eigen Bol.com / Kobo app heeft. 

Als u niets met e-readen heeft, en dat kàn, sla dit stukje svp over. Ik koop een Engels boek (Us van David Nicolls) maar krijg dat vervolgens op geen apparaat geopend. Het probleem - zo blijkt na verloop van tijd - is dat Nederlandse e-boeken sociale drm hebben en Engelse boeken Adobe drm. En dan heb je ook nog LeesID waarmee je alle e-boeken die je op welk platforms dan ook gekocht hebt zou kunnen lezen. Behalve dan Apple en Kobo. Maar Kobo zou ook mee gaan doen, maar dat is tot op de dag van vandaag niet zo.

Uren ben ik er weer mee bezig. Uiteindelijk lukt het me de Engelse boeken in de Bol/Kobo-app te openen, maar niet om de boeken die ik tot nu toe bij Kobo kocht naar die Bol omgeving te verplaatsen. Ik bel naar Bol, wat ik toch over het hoofd zie, maar daar kom ik minimaal 10 minuten in de wacht, waarschuwt de klantenservice. Dat ik het weet.

Nou ja, anyhow, het ligt echt niet aan mij. Nu heb ik én LeesID met enkele boeken én 4 andere platforms met e-boeken die niet aan dat LeesID gekoppeld kunnen. Grr.

Gagelbos

Het Gagelbos irriteert mij. Het is een groot natuurgebied aan de noordkant van Utrecht, niet ver mijn huis, dus ik zou er blij mee moeten zijn. Ik snap het alleen niet, ik vind het er niet leuk, er zijn bijna geen ingangen, het is alleen maar langwerpig, er kronkelt niets, fietspaden lopen dood, er is geen horeca, er schijnt een speelbos te zijn maar dat heb ik nooit gezien. Alleen de forellenvijver heeft iets gezelligs. Zo anders dan dat schilderachtige Amelisweerd aan de oostkant van Utrechtwaar ik vrijdag was! 

Vandaag neem ik me voor het park eens op de fiets te doorgronden, eromheen en erdoorheen, kriskras. Dat het natuurgebied nieuw is en in ontwikkeling zal de reden zijn. Het is van Utrecht, De Bilt en Hollandse Rading, vergelijkbaar met natuurgebied Het Twiske boven Amsterdam dat van Amsterdam, Zaanstad en Purmerend is. Misschien zijn er beperkende afspraken gemaakt met de belendende weilanden?

Het park wordt me ook na anderhalf uur kriskras fietsen niet veel duidelijker. Er zijn ook grote lappen weiland bij, al dan niet met bunkers. Het begroeide deel is blijkbaar aantrekkelijk voor wandelaars met grote honden. Ook vind ik uit dat Fort De Gagel ontwikkeld wordt tot bloeiende locatie met horeca. Klaar in 2017. Dat is een mooi vooruitzicht.

Geel broekpak

Ik kende haar alleen van plaatjes in de krant als een zieke vrouw (MS) in een rolstoel. In de herinneringen in de kranten lees je nu hoe energiek en levendig en inspirerend ze vroeger was. Nu is ze overleden, Liddie Lodeweges, de vrouw van Job Cohen. Gelukkig heeft Het Parool een foto van haar in de bloei van haar leven, op hun trouwdag, 1972. Zij droeg een geel broekpak, hij een varkensleren pak, staat erbij.

Ze studeerde net als ik in Groningen, Nederlands. Ze werd lerares aan het Rijnlands Lyceum te Oegstgeest. Parool citeert dj Joost van Bellen, destijds een van haar leerlingen. 'Een mooie vrouw was ze, slank, blond haar, blauwe ogen. Hip ook, ze droeg spijkerbroeken. Ze heeft mij liefde voor literatuur bijgebracht. Ik was net uit de kast gekomen, en zij raadde mij aan om Gerard Reve te lezen.' Ook Jet Bussemaker zat bij Cohen in de klas. 'Lidie was een heel actieve docent die overal aan meedeed, een echte gangmaker,' herinnert de minister zich.

De loop van het leven. De zegen van het gezond zijn.

Voorpret

We gaan dus naar Northumberland, dat is Noord-Oost Engeland, boven Newcastle, net onder Schotland. Dat komt: daar vaart de ferry uit IJmuiden naar toe. We kiezen campings uit de Rough Guide to Camping in Britain, Over 300 of Britain's Best Campsites.

De eerste camping die we uitgekozen hebben heet Proctors Stead en ligt bij het vissersplaatsje Craster. Daar zijn 3 pubs. Op een kwartiertje rijden ligt het stadje Alnwick met Alnwick Castle, Alnwick Gardens en een fantastische grote boekhandel Barter Books in een prachtig oud treinstation. Ik had vandaag eigenlijk vakantieboeken willen gaan kopen, maar nu wacht ik maar tot we in Alnwick zijn.

Gemak

We rijden naar De Vrijbuiter te Zaandam voor enige artikelen ter veraangenaming van het op handen zijnde kamperen. Je hebt een Vrijbuiter in Zaandam en een in Gouda, maar omdat we ook naar Pied à Terre willen wordt het Zaandam.

Het kamperen: waar het maar kan dienen ongemak en troeperigheid  voorkomen te worden. Zo vind ik bijvoorbeeld koken op de camping zo vervelend, omdat je in/op zo'n tuinstoeltje zo uitgezakt zit - we hadden tot nu toe een setje knalrode goedkope regisseursstoelen. Wat zaten die ellendig. Alleen als er houten picknicktafels bij de tenten staan krijg ik zin in koken. We vinden bij De Vrijbuiter stoelen die én hoog zijn én rechtop kunnen én in standje lui. 

Ook kopen we een in- en uitklapbaar voorraadkastje. Voor de etenswaren, de kopjes en de borden. 

Vorig jaar kochten we hier een nieuwe tent, een beetje een grote, om te kijken of ik zo aan het campingleven kon wennen en er mogelijk zelfs van genieten. Want in een slaaptentje ging dat niet zo goed. Nu met deze nieuwe aanschaf lijkt het wel een lange termijn-commitment te worden.

De stoelen wijden we in in de nog niet tot wasdom gekomen tuin. Het ziet er bepaald bejaard uit, maar dat moet dan maar. Ze zitten heerlijk. Met deze stoelen en  mijn twee parasols, ooit aangeschaft bij de Kwantum te Emmen, maar dit terzijde, is het tuintje al bijna vol. Nu maar hopen dat ze er nog bij kunnen in de niet al te ruimbemeten bolide.

Behang

Uit het werk rijd ik nu eens via de oude provinciale weg naar Utrecht. Daar passeer je Amelisweerd en Rhijnauwen. Toen we naar Bunnik moesten verhuizen had ik me voorgesteld dat we af en toe daarheen zouden gaan. Maar nee.

De bolide parkeer ik bij de StayOkay en ga ik wat dwalen. Wat is Amelisweerd mooi: je reinste idylle! 

En zo kom ik geheel bij toeval in het Museum Oud Amelisweerd, MOA, dat bekend staat om zijn oude behang en werk van Armando. Oud behang, zult u zeggen. Dat is ook zo. Het huis is een oud landgoed dat lang leeg heeft gestaan, verwaarloosd, en daardoor zit er nog ongekend oud 18e-eeuws behang op de wanden. Ook de houten keukenkastjes zijn stokoud.

Zonnebaden

Zodra de zon schijnt wil Bobby altijd graag naar de Maarseveense Plassen en wel naar het naaktstrand. Dat vindt hij gewoon. Ik moet altijd wat overwinnen want ik vind het niet gewoon en elke keer ik stuiter ik weer tegen mijn weerstanden aan. Ze zijn niet zo hevig, maar toch. Het is natuurlijk mooi en vrij, naakt recreëren in Gods Vrije Natuur, maar dat gevoel komt niet direct pas en soms ook helemaal niet. Al die borsten, buiken, billen en geslachten. 

Naakt bij de patattent in de rij voor patat en naakt patat eten, dat vind ik wel het allerraarst. En tegelijk heb ik erge zin in patat.

Foto's maken is natuurlijk uit den boze. Ik doe het dan ook stiekem, blind, uit de heup. Maar ik doe het lekker toch.

Opeens heb ik het gevoel dat ik deze blog al eens eerder geschreven heb. En ja door, dit schreef ik op in augustus 2009.

Zwanenverdriet

Er zijn ineens nog maar twee jonge zwanen, plaats van drie. Wat is er gebeurd? Er ligt of drijft niet een zwanenjongenlijkje. Ze waren alzo groot! Een van de volwassen zwanen loopt onrustig op de kant. Hebben zwanen ook verdriet? 

Een tijdje terug waren er allemaal berichten over een zwarte zwaan Koosje met liefdesverdriet, in de Efteling. Zijn partner Keesje was overleden. Koosje bekeek zichzelf steeds in de weerschijn van de prullenbak.

Zitzakken

Het is zó komkommertijd, zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt. Er is helemaal geen nieuws. Ik zoek me suf en kan ook helemaal geen leuke foto vinden voor bij de column. Deze column hebben we twee jaar geleden bedacht: een grote opvallende foto die je recht in je gezicht en je hart treft  en dan maak ik daar een luchtig-maar-diep (of diep-maar-luchtig) tekstje bij. Maar dan moet je wel een foto hebben. Bien vraagt: wanneer komt de column en ik piep: Ik heb geen foto! 

En dan komt Vinnie op de proppen met deze. Een event aan het IJ, waarin mensen die thuis niet aan lezen toekomen en groupe op blauwe zitzakken gaan zitten lezen. Daar heb ik natuurlijk 1001 gedachten over dus dan is de column er ook zo.

Levensles:  je moet vertrouwen hebben in de dingen. Alles komt altijd goed.

Museumbezoek

Pauline Slot heeft dezelfde hobby als ik - en met ons hebben honderdenduizenden mensen die: het museumbezoek. Zij constateerde vele tegenstrijdigheden in het museumbezoek en besloot het gevoelen eens systematisch te onderzoeken en er een boek over te schrijven. Ik kocht het gisteren te Driebergen. Wat zoeken al die mensen in het museum? Een beetje verheffing uit de banale werkelijkheid. En vinden ze dat ook? Dat is maar zeer de vraag, want ze worden overspoeld door massa's die hetzelfde willen, ze zien vooral achterhoofden van andere museumbezoekers, we worden uitgemolken in de horeca-afdeling en in de museumwinkel met quasi-artistieke hebbedingetjes.

Ik herken heel veel van wat ze schrijft, maar toch ben ik een beetje teleurgesteld.  Ze uit naar mijn idee meer kritiek dan enthousiasme. Want ondanks die opgeklopte commercie valt er als je focust op de kunst echt wel echt wat te genieten. Maar daar moet je wel meer je best voor doen dan meedrijven op je impulsen die je voorgeschoteld worden. Focussen. Reflecteren. De verheffing die je zoekt - en af en toe vindt - benoemen.

Man en make up

Omdat het komkommertijd is gaan we lunchen in Driebergen, waar we bediend worden door een jongeman met halflang knalrood geverfd haar en uitgesproken eyeliner boven zijn ogen. Hij is verder niet vrouwelijk gekleed. Ik kan mijn ogen niet van hem af houden. 

Ik zoek op internet een plaatje van een lookalike, maar dat kan ik niet vinden. We vinden het bijzonder dat hij er van zijn werkgever zo bij mag lopen. Ik merk dat ik het niet leuk vind dat ik zulke gedachten heb, ik zou het gewoner willen vinden. Maar dat vind ik niet. Ik vind het prachtig, maar weet vervolgens niet hoe contact te leggen, dan te doen alsof er niets aan de hand is.

Ken jij zulke jongens, vraag ik na afloop aan Vinnie. Is hij een soort dandy? Maar dandy's hebben volgens hem meer traditionele Engelse kleren aan. Zulke jongens vinden zichzelf in elk geval héél bijzonder, weet hij.

Tjongejonge jonge jonge

Schoonmama is geweldig. Zo enthousiast. Ze komt voorgereden in de auto van een vrijwilligster van de PCOB uit Maassluis en loopt verbijsterd door onze nieuwe woning. Tjongejonge jonge jonge!  Ze was zo benieuwd. En nu dit. Zó ruim, zó licht, nog lang niet klaar maar zóveel beloften.

Ik ben heel gelukkig met elk bezoek. Maar deze is wel heel erg leuk. Zo blij als ze voor ons is. We kuieren naar de Vecht en hijgen daar uit op een bankje. We eten biefstuk met aardappeltjes en broccoli, en eindigen met een ijsje bij de ijssalon. Nu brengt Bobby haar weer terug naar Maassluis. De rollator neemt zoveel ruimte in dat er geen mensen op de achterbank van de bolide passen. 

All that jazz

We hebben een oude poster met Jazz Classics uitgekozen voor boven de piano en ik ga naar Catch voor een lijst. Wat een leuke zaak! Door Ex en haar lijstenmakerij was ik wat eenkennig op het gebied van inlijsten, want zij was de beste, maar deze jongen van Catch kan er ook wat van. Ik ga in eerste instantie voor een aluminium matwitgouden lijst, maar hij weet me richting een houten zwart-en-gouden lijst te bewegen.

Catch bevindt zich in hartje Utrecht, vlak onder de Dom. Het is een heel gedoe om daar met de auto te geraken, je moet langs hele smalle kronkelige grachtjes, maar vanuit Zuilen met de fiets of de bus en een forse ingelijste poster is geen aanlokkelijk alternatief, dus ik bijt me er doorheen en natuurlijk lukt het.

In Catch krijg ik zowel van klanten als van de inlijster uitgebreide complimenten voor poster en lijst. Bobby is ook helemaal tevreden en zo zijn we weer een stapje verder naar het Eigen Huis.

Dymphna

In Trouw van vandaag staat een interview met een Egyptische 'feministisch extremiste' Mona Eltahawy met tattoos en knalrood rood geverfd haar. Knalrood haar is voor haar het symbool van de vrijheid: 'Mijn rode haar zegt: hier ben ik.' 

Als ik later op de dag naar een nieuwe vrouwelijke heilige zoek om te tekenen, kom ik terecht op een met rood krullend haar. Dat zie je ook niet veel: meestal zijn ze decent gesluierd. De roodharige heilige heet St. Dymphna, zij was een beeldschone Ierse uit de 7e eeuw, die vluchtte voor haar vader en door hem achternagezeten werd omdat hij met haar wilde trouwen. Zijn vrouw (Dymphna's moeder) was namelijk overleden en hij vond geen geschikte vervangster). Toen hij Dymphna uiteindelijk vond in België en zij nog steeds niet met hem wilde trouwen hakte hij haar hoofd af. Zo wil de hagiografie. Nu is zij beschermheilige van geesteszieken. Dat rode haar zal wel Iers zijn.

(O, zie ik nu, ik ben heel haar aureool  vergeten!)

Zoveel roodharigen op één dag, dat moet een betekenis hebben. Een aanmoediging wellicht om terug te keren naar het oranjerode haar. Ik heb er de laatste maand wat beschaafder 'hazelnoot' in. Dat is toch anders dan róód.

Be still my heart

Bobby is uit logeren en voor het eerst ben ik een nacht alleen in het nieuwe huis. Het begint wat onrustig, wat zal ik doen, hoe zal het voelen, vind ik het eng? In dat licht zet ik muziek op van de Noorse jazz-zangeres Silje Nergaard, te beginnen bij het nummer 'Be still my heart'. Wat ik ook heel leuk vind is 'Two sleepy people'.

Het is helemaal niet eng. Het is een feest om te tekenen met luid de muziek van de zangeres aan. Twee versies.

Deze muziek heb ik ooit leren kennen van een hele leuke Noorse barvrouw in café De Huyschkamer in de Utrechtsestraat in Amsterdam. Toen we nog op het Frederiksplein werkten. Wat draai je toch voor mooie muziek?!? vroeg ik. Silje Nergaard, zei ze. Op mijn verzoek schreef ze de naam voor me op een briefje.

Silje Nergaard is heel beroemd in Noorwegen en af en toe treedt ze op op het North Sea Jazz Festival. Ze heeft al eens een Edison gewonnen en een Grammy nominatie. Dus misschien heeft u van haar gehoord.

Beginners

Mooie film: Beginners. Uit 2010. Uitgezonden door de VPRO. Raar dat het woord 'beginners' ook een Nederlands woord is. De film vertelt over een beetje een allenige man, Oliver, ontwerper, en een beetje een allenige vrouw, Anna, filmmaakster. 

Olivers vader is pas overleden. Die was in zijn werkend bestaan museumdirecteur. Nadat hij met pensioen is gegaan en zijn vrouw is overleden, komt hij uit de kast als homo en heeft hij de laatste vier jaar een uitbundig vrolijk leven in de gay scene, een jongere vriend en een hondje. De vader barst van de levenslust. De zoon kijkt toe. Gekweld door herinneringen aan zijn mooie droeve moeder om haar bloedeloze huwelijk.

Oliver en Anna hebben allebei tamelijk oningerichte huizen en weinig vrienden. Echte loners. Zoekende zielen. Ze hebben er geen vertrouwen in en weten niet hoe het moet. Leven. De liefde. Maar ze proberen het toch. Echt een mooie lieve ontroerende film..