Dit is ook echt weer de categorie 'klein leed', zegt J. als ik mijn belevenis van de dag met mijn damestasje vertel. 'Je blog staat er vol mee.'
Het hengsel van mijn damestasje (sinds 3 mei 2015) schiet los. Ik vraag Bobby of hij er iets op weet, of hij er misschien even een nietje/niet door wil jassen, maar het lijkt hem beter als ik langs een schoenmaker ga. Even smeken of het even tussendoor kan. Een smekende vrouw, daar kan zo'n schoenmaker niet tegenop, meent Bobby.
Het is niet mijn ervaring, maar goed, ik zal het proberen. Dus bel ik te Bunnik de plaatselijke schoenmaker. 'Mag ik wat vragen?' vraag ik voorzichtig. 'Als ik vandaag langskom met mijn damestasje, kunt u dan misschien even de riem eraan naaien? Dat ik erop kan wachten?' De man ontploft bijna. Wat denk ik wel niet! Alsof hij niets te doen heeft. Alsof hij de hele staat te duimendraaien. Hij heeft wérk te doen! 'Maar daarom bel ik toch,' zeg ik met een dun stemmetje. 'Om te vragen of het kán?' Als ik ondertussen een uurtje boodschappen ging doen, dan misschíen. 'Maar ik hóef geen boodschappen, zeg ik. Als ik nu dat tasje breng (09.30u), kan ik het dan misschien rond lunchuur weer ophalen?' Ik kan het proberen, zegt hij, maar hij belooft niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten